Ο Άγιος πέθανε ...

Φίλες και φίλοι, «ο Άγιος» πέθανε.

Σε τούτο το blog δεν θα αναρτηθεί τίποτε πλέον από τον άνθρωπο που υιοθέτησε αυτό το ψευδώνυμο στη μπλογκόσφαιρα.

Νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όσους έδωσαν σημασία στις απόψεις μου και συμμετείχαν, με τον τρόπο που αυτοί έκριναν, στους προβληματισμούς και στις προσεγγίσεις μου.

Αυτή η παρέμβαση στο διαδίκτυο δεν θα είχε πραγματοποιηθεί δίχως την αμέριστη συμπαράσταση και παρακίνηση από μια ομάδα ευαίσθητων και εμπνευσμένων παιδιών, που ποτέ δεν γνώρισα από κοντά. Χωρίς την ενθάρρυνση των Bloopers θα είχα προ πολλού σταματήσει να απασχολώ με τον σχολιασμό μου.

Σήμερα, που, εξαιτίας κάποιας μορφής «ασυμβιβάστου», είμαι αναγκασμένος να «σκοτώσω τον Άγιο», νοιώθω ένα κενό μέσα μου, το οποίο δεν μπορεί να καλυφθεί από την ψευδαίσθηση ότι κάτι πρόσφερα και εγώ στην προσπάθεια απομυθοποίησης του καθεστώτος στην Ελλάδα.

Το μόνο που, ίσως, με παρηγορεί είναι ότι μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια καθημερινής παρέμβασης στην ελληνική επικαιρότητα μέσω του διαδικτύου, πέτυχα να σημειώσω ανυπόκριτα και υπεύθυνα τις πεποιθήσεις μου.

Με εκατοντάδες κείμενα που συνέταξα, τα περισσότερα αυθόρμητα και μάλλον σε αυτόματη γραφή, επιχείρησα να υπερασπιστώ τη δημοκρατία στη χώρα μας και να προβάλλω στοιχεία της φιλελεύθερης-αριστερής παράδοσης.

Οι αναρτήσεις αυτές, ακόμα και όταν δεν ήταν απαλλαγμένες από προκατάληψη, θεωρώ ότι πολέμησαν συντηρητικά στερεότυπα και φαύλες συμπεριφορές.

Σε κάθε περίπτωση, τα κείμενα τούτα δεν υπηρέτησαν ποτέ και με κανένα τρόπο σκοπιμότητες, συμφέροντα, παρέες, κόμματα και μηχανισμούς.

Ολόκληρο το blog διαπνεόταν από μία ιδεολογική και πολιτική αγνότητα, σαν και αυτήν πού είχε επηρεάσει την συμπεριφορά ενός παιδιού, το οποίο, κρυφά από τους γονείς του, παρακολουθούσε πριν από πολλά χρόνια με ιδιαίτερη αφοσίωση την τηλεοπτική σειρά «Ο ΑΓΙΟΣ».

Ο Άγιος δεν ζει πλέον σε αυτό το ιστολόγιο, αλλά δεν αποκλείεται να έχει μετακομίσει σε κάποιες συνειδήσεις ευαίσθητων πολιτών, που νοιώθουν ότι μόνον ο ενεργός και δραστήριος πολίτης έχει πιθανότητα να συναντηθεί με την πολιτική πραγματικότητα κάποια μέρα.

Σας χαιρετώ και σημειώστε ότι δεν …μου αρέσουν τα κόλλυβα και τα μνημόσυνα.

Γεια και Χαρά!

Παπαγάλοι, παγώνια, νταβαετοί, αλλά και γλάροι στο διαδίκτυο

Του Αγίου

Σε τούτο το blog, όπως ίσως έχετε καταλάβει, συμμετέχουν επαγγελματίες της πληροφορικής και της επικοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα εραστές του διαδικτύου, εραστές της δημοκρατικής πολιτικής, εραστές της φιλελεύθερης κοινωνίας, εραστές της τεχνολογίας, εραστές της φύσης, των καλών και «κακών» τεχνών, εραστές της επιστήμης και της ποιοτικής ζωής και μερικοί ενθουσιώδεις εραστές των συζύγων τους. Μιλάμε, για μια αλλόκοτη παρέα, την οποία κάποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει για πολλά, αλλά όχι για ιδιοτέλεια, μεγαλομανία, επιδειξιμανία, κομματισμό ή φονταμενταλισμό.

Στοχαζόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε ανεξάρτητα και πράττουμε κατά βούληση, δίχως να την έχουμε ψωνίσει, όπως παρατηρώ, δυστυχώς, να συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του διαδικτύου, με διάφορες ιδιότητες. Βλέπετε, εκτός από τους παπαγάλους, τα παγώνια και τους νταβαετούς, υπάρχουν και γλάροι στο διαδίκτυο.

Είναι να απορεί κανείς με την αμετροέπεια και την ηλιθιότητα κάποιων bloggers, με ή χωρίς εισαγωγικά, που θεωρούν ότι πέτυχαν μεγάλο άθλο απασχολώντας για λίγα δευτερόλεπτα (ή με λίγες αράδες) τα ΜΜΕ. Φυσικά, δεν θα έμπαινα στον κόπο να το σχολιάσω, αν το φαινόμενο ήταν περιορισμένο και δεν προκαλούσε μυθική εκτροπή της πραγματικότητας.

Η μαγευτική δυνατότητα αλληλοδραστικής επικοινωνίας και η ευκολία ατομικής παρέμβασης στον δημόσιο χώρο, μέσω του διαδικτύου, έκανε αρκετούς να πιστέψουν ότι με τα πλήκτρα του προσωπικού τους υπολογιστή θα μπορούσαν να κινήσουν τον κόσμο, να επηρεάσουν καθοριστικά την πολιτική, τη σκέψη, τη στάση και την συμπεριφορά των μαζών.

Στο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι πέτυχαν να καταστήσουν την παρέμβασή τους στο διαδίκτυο, όχημα για την προβολή τους στα ηλεκτρονικά μαζικά μέσα ή στον Τύπο… καβάλησαν εντελώς το καλάμι!

Οι άνθρωποι τρελάθηκαν από την χαρά τους, καθώς πέτυχαν λίγα λεπτά προβολής της ύπαρξής τους και δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους που το καθεστώς των ΜΜΕ στη χώρα μας, τους έδωσε λίγη σημασία. Αν τύχει μάλιστα και στραφούν τα φώτα διεθνών ΜΜΕ σε κάποιον έλληνα blogger, τότε αυτός και οι φίλοι του υπάρχει περίπτωση να κατουρηθούν κυριολεκτικά πάνω τους από την έπαρση.

Επιτέλους γίναμε επώνυμοι μέσω του διαδικτύου, σκέπτονται και αισθάνονται ότι μπήκαν στο κλαμπ των αναγνωρίσιμων ταυτοτήτων, όπως κάποιοι πολυδιαφημισμένοι «συνάδελφοι» τους στο εξωτερικό.

Ανθρώπινο, θα έλεγε κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής. Επαρχιώτικο και βλακώδες, θα λέγαμε εμείς, στο βαθμό που η όλη επιχείρηση αυτής της μορφής προβολής δεν είναι ενταγμένη σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο του καθεστώτος των νταβάδων για να επηρεάσουν την γνώμη και την συμπεριφορά μιας ιδιαίτερης ομάδας αναφοράς, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Για όσους δεν κατάλαβαν, ένα ιδιαίτερα προβεβλημένο τμήμα της μπλογκόσφαιρας, το οποίο διαρκώς, δυστυχώς, διευρύνεται, είναι ενταγμένο στην ευρύτερη σφαίρα επιρροής των νταβάδων. Αυτό ήταν αναπόφευκτο, όπως εξ ίσου αναπόδραστη εμφανίζεται η ανάγκη του συστήματος να στρατολογήσει νέα παιδιά στο χώρο αυτό για να εξυπηρετήσουν τις σκοπιμότητες εκείνων που κινούν στην πραγματικότητα, τα πολιτικά και επιχειρηματικά νήματα στη χώρα.

Ασφαλώς μέσα στην ομάδα αυτή των νέων «παπαγάλων» του καθεστώτος, υπάρχουν και αγνά «ψώνια» (παγώνια) που θεωρούν ότι ο κόσμος μέσω του διαδικτύου ανακάλυψε την μοναδικότητά τους. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν μεγαλύτερη πλάκα από τους πρώτους, αν και οι δύο αυτές κατηγορίες bloggers διατρέχουν σημαντικούς κινδύνους γελοιοποίησης, εξευτελισμού, ψυχικών διαταραχών μέχρις … αυτοκτονικού ιδεασμού, που λέει ο λόγος, όταν κάποια στιγμή αντιληφθούν την πραγματικότητα και τον θλιβερό, εφήμερο ρόλο τους σε αυτήν.

Με το σημείωμα αυτό θέλουμε απλώς να ευαισθητοποιήσουμε όσους εμπλέκονται δίχως τη δική τους βούληση και χωρίς επίγνωση, σε αυτήν τη νέα διάσταση του προπαγανδιστικού μηχανισμού του καθεστώτος, που επιχειρεί να διαμορφώσει γεγονότα μέσω του διαδικτύου για να ικανοποιήσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά του.

Τα υπόλοιπα «φερέφωνα» (παπαγάλοι και νταβαετοί) ας συνεχίσουν με επαγγελματική συνέπεια το έργο τους κι αν κάποτε τους δοθεί η ευκαιρία να «συνέλθουν», είμαι βέβαιος ότι θα λυπηθούν πολύ, καθώς έχασαν την ευκαιρία να βιώσουν την εμπειρία του εραστή (γλάρου) στην μπλογκόσφαιρα.

Που να αφήσω το πακέτο;

Του Αγίου

Είμαστε σχεδόν οι μόνοι που ευθύς εξαρχής αντιταχτήκαμε στην «πολιτική του βέτο» του Καραμανλή στο σκοπιανό, με κίνδυνο παρεξηγήσεως. Όταν όλοι οι άλλοι θριαμβολογούσαν και εξυμνούσαν το σθένος του Καραμανλή στο Βουκουρέστι, εμείς εξηγούσαμε ότι αυτό δεν είναι βέτο, αλλά η παγίδα στην οποία ρίχνει τα ελληνικά συμφέροντα η αντιφατική και ανερμάτιστη τακτική της κυβέρνησης στο ζήτημα.

Εξηγήσαμε τότε ότι ο τρόπος χειρισμού της διένεξης με την γείτονα, αντί να φέρει σε δύσκολη θέση την εθνικιστική ηγεσία της, θα οδηγούσε σε αδιέξοδο την δική μας πλευρά. Τολμήσαμε, μάλιστα, να προτείνουμε δημοσίως και εγκαίρως, τον πλέον ενδεδειγμένο χειρισμό, σύμφωνα με τον οποίο η πρόσκληση στο ΝΑΤΟ της ΠΓΔΜ θα μπορούσε να γίνει υπό την αίρεση εντός σύντομου χρονικού διαστήματος να συμφωνηθεί λύση για την τελική ονομασία της χώρας με την Ελλάδα, η οποία θα υπάκουε στον κανόνα erga omnes, με παράλληλη δέσμευση ότι μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας πλήρους ένταξης στη Συμμαχία, θα έπρεπε η νέα ονομασία να αποκτήσει συνταγματική μορφή. Αυτό θα ήταν ακολούθως προϋπόθεση, για την ανεμπόδιστη ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ.

Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση-Καραμανλή να καταστήσει υπόλογο την ηγεσία της γείτονος για την απροθυμία της να συμβάλει στη διαμόρφωση όρων καλής γειτονίας με την Ελλάδα και να πετάξει το μπαλάκι της συμμόρφωσης σε ένα λογικό συμβιβασμό στα Σκόπια, εμφάνισε την Αθήνα ως τον παράγοντα εκείνον που, δήθεν, δυναμιτίζει τη σταθερότητα στην περιοχή και ο οποίος, με την απειλή του βέτο, απαιτεί να συνδιαμορφώσει την εθνική ταυτότητα μιας ανεξάρτητης χώρας.

Μετά από αυτά ήταν λογικό και αναμενόμενο η πίεση των Αμερικανών, της ΕΕ και ολόκληρης σχεδόν της διεθνούς κοινότητας, να κατευθυνθεί προς την ελληνική πλευρά και να αρχίσουν οι διολισθήσεις του Καραμανλή από την περίφημη κόκκινη γραμμή και οι φαιδρές αντιφάσεις της κας Μπακογιάννη, του τύπου «συζητάμε αποκλειστικά για μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις», αλλά «το μόνο που είναι υπό διαπραγμάτευση είναι το όνομα και το εύρος της χρήσης του», ή δίνουμε συνεντεύξεις σε διεθνή έντυπα για να προωθήσουμε την ονομασία «Νέα Μακεδονία», ενώ την επόμενη μέρα δηλώνουμε ότι «δεν κάνουμε κανένα σχόλιο για το όνομα» και την μεθεπόμενη εκφράζουμε - πάντα δημοσίως – την κυβερνητική θέση, ότι «το Βόρεια Μακεδονία αποτελεί ένα όνομα που καλύπτει τις προϋποθέσεις που έθεσε η Ελλάδα».

Αν δεν ζαλιστήκατε ακόμη, μάθετε από την κυβέρνηση ότι «το μόνο αντικείμενο διαπραγμάτευσης είναι το όνομα», τη στιγμή που παραλαμβάνει το πακέτο Νίμιτζ για να το μελετήσει ως σύνολο και να απαντήσει στο «διευρυμένο αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που περιλαμβάνει εκτός από το όνομα, το εύρος της εφαρμογής του, το ζήτημα της μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας και άλλα αναφερόμενα ως συναφή με τα προηγούμενα ζητήματα».

Άρα, η κυβέρνηση δια της γνωστής εξολισθητικής μεθόδου Καραμανλή, καταλήγει να συναινεί εμπράκτως στην άτυπη διεύρυνση του περιεχομένου του ψηφίσματος 817/93 του ΣΑ, ενώ διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι διατεθειμένη τελικά να υποκύψει σε πιέσεις, οι οποίες, όμως, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει η κα Μπακογιάννη και επισήμως στη Βουλή ο Πρωθυπουργός, « δεν υφίστανται».

Μέσα σε αυτό το κλίμα «της αβάσταχτης ελαφρότητας» του διδύμου Καραμανλής - Μπακογιάννη, δεν πρέπει να απορεί κανείς ότι, ενώ ο Έλληνας διαπραγματευτής Αδ. Βασιλάκης παραλαμβάνει επισήμως το πακέτο ιδεών Νίμιτζ για να το εξετάσει η ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν συνεννοήσεως προφανώς με την ίδια την κ. Μπακογιάννη, καθιστώντας το παράλληλα βάση συζήτησης, ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ Γ. Κουμουτσάκος δηλώνει ότι «για την Ελλάδα η διαφορά είναι μόνο το όνομα»!

Αν δεν καταφέρατε να παλαβώσετε ακόμη από τον κυβερνητικό τραγέλαφο, είναι βέβαιο ότι θα σας συμβεί στο βαθμό που κατανοήσετε ότι η «πολιτική του Βέτο» που συνεπήρε το πανελλήνιο, κατέληξε να νομιμοποιεί δια του ΟΗΕ τον πυρήνα της σοβινιστικής πολιτικής και αλυτρωτικής προπαγάνδας των γειτόνων, με την συζήτηση πλέον περί μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας.

Καταλάβατε τι είναι εν τέλει γραφικότητα και γελοιότητα ; Οι «γραφικότητες» και «γελοιότητες» στις οποίες αναφέρονταν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και η κα Μπακογιάννη, σχολιάζοντας τις δηλώσεις και την επιστολογραφία της ηγεσίας της γείτονας, ή η υπερβατική στάση της ελληνικής κυβέρνησης;

Είδατε πού οδηγεί η αμετροέπεια, η αλαζονεία και ο λαϊκιστικός καιροσκοπισμός της κυβέρνησης- Καραμανλή; Να μην ξέρουν τώρα που να …αφήσουν το «πακέτο»!

Μα, θα μου πείτε, ψυχραιμία, η διαπραγμάτευση δεν τέλειωσε και η κυβέρνηση δεν έχει δεχθεί απολύτως τίποτε ως λύση, γιατί μας ανησυχείς!

Λάθος, φίλοι, η κυβέρνηση έχει δεχθεί ως βάση συζήτησης για επίλυση της διένεξης, σιγά και αθόρυβα, όλα αυτά που προδιαγράφουν μια πολύ αρνητική εξέλιξη για τα ελληνικά συμφέροντα στο ζήτημα, το οποίο κακώς απομονώνεται από τη γενικότερη εξωτερική πολιτική της χώρας.

Η «πολιτική του βέτο» του Καραμανλή έχει ήδη ηττηθεί, όποια και αν είναι η εξέλιξη σε αυτή τη διένεξη. Αποσκοπούσε να εξυπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα και κατέληξε να υπηρετεί τον αλυτρωτισμό ενός κράτους που αναζητεί την ταυτότητα του μέσω της αντίθεσης με την Ελλάδα.

Τα πράγματα οδεύουν πλέον σε απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο κυβερνήσεων, με αμερικανική, άρρητη φυσικά, επιδιαιτησία, επί ολοκλήρου του περιεχομένου του πακέτου Νίμιτζ, που περιλαμβάνει τα πάντα: όνομα, εύρος χρήσης, προσδιορισμό εθνικής ταυτότητας, γλώσσα, χρήση του «μακεδονικός» και της λέξης «Μακεδονία» από τα δύο μέρη, εμπορική και διοικητική αναφορά στον όρο και λοιπά.

Οι ημερομηνίες είναι μάλιστα ανελαστικές, καθώς και οι δύο κυβερνήσεις έχουν λάβει το μήνυμα και μάλλον έχουν αποδεχτεί την «παρότρυνση» από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, να κάτσουν σε ένα τραπέζι οι ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη και Αντόνιο Μιλόσοσκι με την Κοντολίζα Ράις και το επιτελείο του Ντάνιελ Φριντ, και να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη.

Το ποιός θα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση σε αυτή τη συνάντηση είναι μάλλον, πλέον, στους περισσότερους ευνόητο. Την ώρα που εμείς θα ζητούμε κατανόηση για μια αλλαγή του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας», οι απέναντι θα εμφανίζονται να δίνουν τον «ηθικό αγώνα» για την «ταυτότητα και αξιοπρέπεια του έθνους τους», με τους Αμερικανούς να επιμένουν ότι είναι δίκαιο και έντιμο η δήθεν οδυνηρή αποδοχή σύνθετου ονόματος για διεθνή χρήση από την πολιτική ηγεσία της ΠΓΔΜ, να εξισορροπηθεί με την κατοχύρωση του προσδιορισμού «μακεδονικός» και «μακεδονική» για την εθνικότητα και τη γλώσσα τους, με ο,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον των σχέσεων Αθήνας-Σκοπίων.

Κάπως έτσι η προπαγανδιστική «κόκκινη γραμμή» του Καραμανλή οδηγεί, αντί για λύση στο πρόβλημα, σε επιδείνωση των σχέσεων των δύο όμορων κρατών, με σοβαρές παρενέργειες στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας.

Στο βαθμό, μάλιστα, που η κυβέρνηση αναγκαστεί να αποδεχτεί κάποια μορφή λύσης, ή, το πιθανότερο, να «αποστασιοποιηθεί» από αυτό το επίπεδο των διαπραγματεύσεων με το διευρυμένο πλαίσιο αναφοράς στο ζήτημα, έρχονται αμέσως στη θέση του «πακέτου» οι… ψηφοδόχοι!

Ξαναανακαλύπτοντας την Σοσιαλδημοκρατία

Του Αγίου

Μετά την «μελέτη» του κειμένου της ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου στην ΔΕΘ, τολμώ να πω ότι για πρώτη φορά από το 2004, παρατηρώ η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζει ολοκληρωμένη άποψη σε ότι αφορά το μοντέλο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται για έναν άξονα πολιτικής απόλυτα ενταγμένο στην σοσιαλδημοκρατική εκδοχή.

Είναι προφανές ότι τα βασικά στοιχεία αυτού του μοντέλου κάλλιστα θα μπορούσαν να εξειδικευτούν έτσι ώστε να ενταχθούν στο πλαίσιο δημιουργίας ενός νέου κοινωνικού μοντέλου, που θα επιβληθεί από τα αριστερά και θα εκφραστεί μέσω ενός αριστερού, οδικού χάρτη για την άσκηση σύγχρονης προοδευτικής διακυβέρνησης.

Παραδόξως, η προσέγγιση του Γ. Παπανδρέου στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής υπήρξε άκρως επιφανειακή. Δεν έδειξε να διακρίνεται από συγκεκριμένη δομή και δεν ανέδειξε τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση μιας σταθερής στρατηγικής που θα μπορούσε να υπηρετήσει μία συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική. Ας είναι…

Το ζήτημα από δω και πέρα για τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είναι τόσο η ανάδειξη της διαφορετικότητας του κόμματός του από τη ΝΔ, αλλά η δημιουργία πεποίθησης στο εκλογικό σώμα, ότι υπό την ηγεσία του το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να εγγυηθεί αυτά που αναφέρονται στη σημερινή πρόταση του κόμματός του.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η μορφή κριτικής που ασκήθηκε σε αυτές τις «προγραμματικές θέσεις» από τη ΝΔ και τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης εκθέτει ακόμη περισσότερο τον Καραμανλή.

Πού διέκρινε λαϊκισμό και δημαγωγία και πού είδε να επικρατεί η συνθηματολογία σε τούτες τις θέσεις αυτό το παιδί του Βατο-(Ναρκο)-πεδίου, μόνον ο πνευματικός του ο…Ρεφραίν θα μπορούσε, ίσως, να απαντήσει.

Το μοντέλο που περιέγραψε ο κ.Παπανδρέου είναι απολύτως εφικτό και το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει σήμερα για να περισωθεί η ελληνική κοινωνία και να μην γκρεμιστεί συθέμελα το πολιτειακό οικοδόμημα.

Αν ήθελε κανείς να είναι σοβαρός θα μπορούσε να αντιτείνει στον Γιώργο, ότι την εμπιστοσύνη του λαού δεν την κερδίζεις με κοινωνικά «προγράμματα», ούτε με την ανακοίνωση αγνών προθέσεων. Το ΠΑΣΟΚ δεν έρχεται σήμερα στα πράγματα, ούτε ο ηγέτης του προέκυψε από κοινωνικές διεργασίες παρθενογένεσης. Τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» του κόμματος με τον λαό, στα οποία αναφέρθηκε ο Γ. Παπανδρέου θα έπρεπε να έχουν γίνουν πράξη εδώ και χρόνια και όχι να εξαγγέλλονται στο παρά ένα των επερχόμενων εκλογών.

Άλλωστε τι ανάγκη θα είχε σήμερα ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να αναφερθεί σε αυτά, αν το κόμμα του είχε πράγματι αλλάξει, όπως κατάδηλα είχε απαιτήσει, όχι απλώς η βάση του ΠΑΣΟΚ, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας;

Το ΠΑΣΟΚ δυστυχώς δεν άλλαξε, ούτε μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα απαλλαγμένο από την πατρωνία και των φατριασμό. Παρέμεινε ένα αρχηγικό κόμμα που εκτρέφει δελφίνους και καλλιεργεί κρατικοδίαιτα στελέχη.

Με τις εξαγγελθείσες, χθες, προγραμματικές αρχές από τον Γιώργο βήματα κοινωνικής προόδου γίνονται, μόνον που, δυστυχώς, δεν φαίνεται ικανό το σημερινό ΠΑΣΟΚ να τα πραγματοποιήσει.

Πώς θα γίνει τώρα να κρατήσουμε την «προγραμματική υποθήκη» ενός κόμματος, δίχως να δεσμευτούμε σε αυτό και να «αφεθούμε» στο ίδιο, μόνον η …πονηρή κάλπη μπορεί να αποφασίσει!

Υπάρχει ασφαλώς και καλύτερη λύση. Να προχωρήσουμε «αριστερά και φιλελεύθερα» με την ένταξη όσων ριζοσπαστικών δυνάμεων υπάρχουν ως δυναμικό στο ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο μιας σύγχρονης «αριστερής» διακυβέρνησης, που δεν γυρίζει την πλάτη στη σοσιαλδημοκρατία, αλλά απλώς αφήνει πίσω της τη νεοφιλελεύθερη (διπρόσωπη) περίοδο των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Ρέκβιεμ για έναν Πρωθυπουργό

Του Αγίου

Θεωρητικά, η προσφυγή σε πολύ πρόωρες εκλογές είναι ελάττωμα. «Πρωθυπουργική-αργία μήτηρ πάσης κακίας», γαρ. Ωστόσο, για τον σύγχρονο Έλληνα-πρωθυπουργό που δουλεύει, όπως νομίζει, πολύ (34, 5 ώρες την εβδομάδα), τρέχει για να προλάβει όλες τις τελετές και έχει παράλληλα λίγες αργίες (12 πάνω κάτω, εκτός φυσικά τις καλοκαιρινές διακοπές και αυτές του Πάσχα ), η «τεμπελιά», μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της, είναι αναφαίρετο δικαίωμα, που του δίνει την ευκαιρία να ανασυνταχθεί, να φιλοσοφήσει τη ζωή, να φορτίσει μπαταρίες, να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί σωματικά και ψυχικά.

Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που είχαν ανακαλύψει τη δημιουργική δύναμη της «τεμπελιάς». H φιλοσοφία τους είναι αποτέλεσμα μιας σχεδόν ατέρμονης διαδικασίας ενδοσκόπησης, παρατήρησης, διαλόγων και περιπάτων, στοιχείων που σήμερα θεωρούνται πολυτέλεια για έναν πρωθυπουργό. Απλοί άνθρωποι επιχειρούν καθημερινά να βρουν χρόνο για παραγωγικό χασομέρι, αναζητούν ευκαιρίες για να σβήσουν από τη μνήμη τους τα άχρηστα και τα καθημερινά, να κάνουν τη ζωή τους πιο απλή και πιο ουσιαστική, ενώ ο δόλιος ο πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος από το πρωί μέχρι το βράδυ να προσποιείται τον αυθεντικό κυβερνήτη και τον καταλληλότερο ηγέτη. Έ όχι δεν είναι ζωή αυτή, φωνάξτε τον …Παυλόπουλο!

O Κ. Κ ανήκει στον σκληρό πυρήνα του «πρωθυπουργεύειν». Μιλήσαμε μαζί του ενόσω κανόνιζε τις τελευταίες διατυπώσεις για την προκήρυξη εκλογών.

Παρά την εργασιομανία που θα θεωρούσε κάποιος ότι τον διακατέχει, αν άκουγε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο (του), ο Κ. Κ δεν διστάζει να αναγνωρίσει τις αρνητικές διαστάσεις που παίρνει η εργασία του πρωθυπουργού, ενώ παράλληλα κάνει και μια παρατήρηση που, ίσως, δεν έχουν σκεφτεί αρκετοί:

«Στις μέρες μας παρά ποτέ, το στρες, όταν έχεις αναλάβει την ευθύνη διακυβέρνησης του τόπου, αποτελεί μεγάλη απειλή τόσο για την υγεία των πρωθυπουργών, όσο και συνεπακόλουθα, για την οικονομική ευρωστία των ασφαλιστικών οργανισμών, των νοικοκυριών, ακόμη και των Bloopers. Αυτού του είδους το καταραμένο στρες μπορεί να ορισθεί ως οι επιβλαβείς φυσικές και συναισθηματικές αντιδράσεις που συμβαίνουν όταν οι απαιτήσεις του λαού δεν συνταιριάζουν με τις ικανότητες, τις δυνατότητες, την ιδιοσυγκρασία, τις πολιτικές, ή τις ιδιαίτερες ανάγκες ενός πρωθυπουργού.

Όταν του επισημαίνουμε ότι μερικές φορές αυτό το στρες θεωρείται προτέρημα για έναν άνθρωπο που ηγείται του κράτους και που εμφανίζεται να διακατέχεται από μεγάλες φιλοδοξίες, μας απαντά χωρίς περιστροφές: «Πολλές φορές η έννοια του στρες στο Μαξίμου συγχέεται με την έννοια της πρόκλησης, αλλά οι έννοιες αυτές είναι τελείως διαφορετικές. Mια πρωθυπουργική καριέρα γεμάτη προκλήσεις ενεργοποιεί θεωρητικά τους φορείς της εξουσίας φυσικά και ψυχολογικά και τους παρακινεί να μαθαίνουν νέες δεξιότητες, νέες επικοινωνιακές τακτικές, νέα σλόγκαν και να γίνονται καθημερινά καταλληλότεροι».

Πόσο μεγάλο είναι, όμως, το πρόβλημα; Φόβος από dvd, απέχθεια για πολλούς υπουργούς και κομματικά στελέχη, κατάθλιψη, φυγή, παραίτηση είναι ορισμένα από τα συνηθέστερα συμπτώματα του πρωθυπουργικού στρες, κάτι που έχει επισημανθεί σε πολλές μελέτες σχετικά με το πελατειακό κράτος.

«Ας μην κοροϊδευόμαστε, η ηγεσία απαιτεί την άσκηση επιρροής και εξουσίας. Προϋποθέτει την ύπαρξη αντίκτυπου στους άλλους και την ικανότητα να έρχονται οι αποστολές σε πέρας. Προϋποθέτει ευθύνες για το κόμμα, το κράτος και την υστεροφημία του καθενός μας», δηλώνει ο Κ. Κ. «Όσο υψηλότερα ανεβαίνει ένα άτομο σε ένα σύστημα πατρωνίας και διαπλοκής, τόσο μεγαλύτερη εξουσία και ευθύνη εμπεριέχει ο ρόλος του. Ως αποτέλεσμα των ρόλων τους και όχι του χαρακτήρα τους, οι ηγέτες γνωρίζουν μια μορφή στρες που ονομάζεται στρες της εξουσίας - το οποίο έχει υποχρέωση να αναλύσει ο Άγιος σε ένα προσεχές σημείωμα».

Όταν ένας πρωθυπουργός βρίσκεται σε καταστάσεις που εκλαμβάνονται ως μη ελεγχόμενες και άλλες που συνεπάγονται αξιολόγηση (δηλαδή περιπτώσεις στις οποίες άλλοι παρατηρούν και κρίνουν), αλλά και εκείνες στις οποίες αναλαμβάνεται μια δέσμευση για επίτευξη σημαντικών ή ξεχωριστών στόχων ή καθηκόντων, φαίνεται ότι προκαλείται ακόμα περισσότερο στρες. Γενικά, η ηγεσία συνεπάγεται στρεσογώνες καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν έχεις καταπιεστικούς νταβάδες και υπουργούς που δεν εγκαταλείπουν την «καρέκλα»», τονίζει ο Κ. Κ.

Το πνεύμα του καπιταλισμού, με το οποίο εμφανίζεται ιδεολογικά αντίθετος, όταν επισκέπτεται τον ψυχαναλυτή του, ο κ. Καραμανλής και η σεμνή και ταπεινή ηθική του ελληνορθόδοξου προτεσταντισμού, όπως την ανέλυσε ο κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ, θέλει τους πρωθυπουργούς να αγωνίζονται καθημερινά για νέες διαπλοκές, για μεγαλύτερες μίζες στους δικούς τους ανθρώπους και για την δημιουργία ενός μηχανισμού συντήρησης της εξουσίας τους.

Αυτό είναι αλήθεια ότι δεν το αντέχουν πολλοί για πολύ. Οι άνθρωποι αυτοί – για να μη ξεχνάμε ότι πρώτα από όλα ένας πρωθυπουργός είναι «άνθρωπος» - δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό το ατέρμονο citius - altius - fortius μοντέλο.

‘Έτσι έγινε μια προσπάθεια και στην Ελλάδα, ένα πείραμα πιο σωστά, να αναπτυχθεί το μοντέλο του «χαλαρού πρωθυπουργού». Σύμφωνα με αυτό η πρωθυπουργία κόβεται στα μέτρα των λιγότερο ικανών, προσβλέποντας στη διαμόρφωση συνθηκών για μία ιδιότυπη κοινωνική αφασία, μια αφηρημένη συναίνεση στο τίποτα, βρε αδελφέ, η οποία δήθεν δεν δημιουργεί νικητές και ηττημένους!

Όλοι με μια φραπεδιά είμαστε ίσιοι! Άλλωστε, η αρχή της ήσσονος προσπάθειας, σύμφωνα με την οποία, αν ένα έργο μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, δεν χρειάζεται να κάνεις το παραπάνω, απέκτησε ενδημικό χαρακτήρα και ασφαλώς διακατέχει το πνεύμα της διακυβέρνησης της χώρας.

Ο Έλλην πρωθυπουργός, σύμφωνα με τον συνομιλητή μας Κ . Κ, ήδη, για να αντιμετωπίσει το στρες που του προκαλεί η τόσο σύντομα, εκ νέου, προσφυγή στη λεγόμενη λαϊκή ετυμηγορία, αναγκάστηκε να προμηθευτεί το τελευταίο τεύχος του «The Idler» για να εμπεδώσει εναλλακτικούς τρόπους ζωής, εργασίας, διακοπών και να εσωτερικεύσει το πρωθυπουργικό δικαίωμα τού να μην κάνεις τίποτα σε έναν κόσμο που, ενώ γυρίζει ασταμάτητα, δεν σου δίνει πραγματική σημασία και απολύτως καμία αξία, ακόμη και όταν διαδηλώνει στο κέντρο της Αθήνας!

Ο μύθος του Καραμανλή και η βεντάλια του

Του Αγίου

Η άνοδος των συντηρητικών κομμάτων στη Δυτική Ευρώπη κατά τη δεκαετία του ’90 συνοδεύτηκε από τρία βασικά χαρακτηριστικά:
Α. Την αδυναμία των πολυποίκιλων εκφραστών της σοσιαλδημοκρατίας να διαχειριστούν με επάρκεια το κράτος πρόνοιας και γενικότερα την πολιτεία ευημερίας σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης,
Β. Την πρόταση για καλύτερη διαχείριση της Δημόσιας Διοίκησης και
Γ. Την ηθικοποίηση της πολιτικής με την υπόσχεση για πάταξη των φαινομένων της πατρωνίας και του νεποτισμού.

Στην Ελλάδα η συντηρητική παράταξη καθυστέρησε περίπου μία δεκαετία για να βρει εκ νέου το βηματισμό της στο εκλογικό σώμα μετά την περιπετειώδη και αποτυχημένη απόπειρα διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη.

Η εγκατάσταση στην ηγεσία της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή επιχειρήθηκε ευθύς εξ αρχής να διαμορφώσει ένα επικοινωνιακό μίγμα που συνέθεταν οι προπαγανδιστικές διακηρύξεις της ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατίας και η κυρίαρχη ρητορική του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ. Το σύνθετο αυτό μήνυμα αποκρυσταλλώθηκε στο σλόγκαν: «σεμνά και ταπεινά». Έτσι, η επιτυχία ή αποτυχία της πολιτικής προσέγγισης που είχε ως φορέα τη ΝΔ του Καραμανλή εξαρτάτο από το βαθμό ικανοποίησης του μηνύματος που τους έφερε στην εξουσία. Σημειώστε ότι είναι άλλο πράγμα η διείσδυση του μηνύματος, που κρίνεται στην αρχή και άλλο η εμπέδωσή του, από το εκλογικό σώμα, που απαιτεί έμπρακτα αποτελέσματα.

Αυτό ακριβώς το μήνυμα της εκ νέου εμβάπτισης της πολιτικής στην ηθική εξευτελίστηκε με ταχύτατους ρυθμούς, με αποτέλεσμα σε σχετικά σύντομο διάστημα να καταρρεύσει ο μύθος της νέας Δεξιάς με λαϊκά και φιλελεύθερα χαρακτηριστικά και μαζί μ’ αυτόν ο μύθος του Καραμανλή.

Ο Καραμανλής απέτυχε, διότι γκρεμίστηκε, μέσω των διαδοχικών σκανδάλων το οικοδόμημα της πολιτικής επικοινωνίας, που αποτελούσε το νομιμοποιητικό παράγοντα άσκησης πολιτικής από την κυβέρνησή του. Τώρα κάθε θεσμική πρωτοβουλία του θα βρίσκεται στον αέρα.

Την μεγαλύτερη κατάρα για τους πολιτικούς φορείς αποτελεί η στιγμή κατά την οποία τα συνθήματά τους και το στερεοτυπικό πρότυπο της εξουσίας τους εκλαμβάνονται ως φάρσα από τους κοινωνικούς αποδέκτες του μηνύματός τους. Σε αυτήν ακριβώς τη φάση βρίσκεται σήμερα ο κ. Καραμανλής και το κόμμα του. Από δω και πέρα δεν μπορεί τίποτα, μα τίποτα να τους συντηρήσει στην εξουσία. Έχουν αποτύχει διότι κόπηκε ο δίαυλος σημαίνουσας επικοινωνίας με το ευρύτερο εκλογικό σώμα.

Ότι και να πει ο κ. Καραμανλής και οι εκπρόσωποί του, πλέον, εκλαμβάνεται ως θόρυβος, απολογία, ή ακόμη χειρότερα ως ύβρις και είναι αδύνατον να επαναδομήσει σχέση εμπιστοσύνης. Ο βόρβορος των σκανδάλων για μία συντηρητική κυβέρνηση που στηρίζει την νομιμοποίησή της στο ηθικό στοιχείο, επιφέρει πάντοτε ταχύτερη απαξίωση απ’ ότι αντίστοιχα συμβαίνει σε κομματικούς φορείς που επικαλούνται, για να προσελκύσουν την ψήφο, το κοινωνικό πρόγραμμα και το κοινωνικό μοντέλο τους.

Σήμερα, στην Ελλάδα κατέρρευσε το ηθικό μοντέλο διακυβέρνησης και μαζί με αυτό η επανασύσταση της συντηρητικής παράταξης σε μια σύγχρονη, δυτικοευρωπαϊκή βάση. Τελικά, ίσως, ο ιστορικός διαπιστώσει ότι η πολιτεία Καραμανλή συνέβαλε στην διασκέδαση του ηθικού στοιχείου στην πολιτική, σε ανάλογο βαθμό με την διασκέδαση του κοινωνικού στοιχείου, οδυνηρότερα μάλιστα από προηγούμενες περιόδους, καθώς είναι ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος εμφάνισε ως επικοινωνιακό όπλο του την «ηθική στην πολιτική» και τώρα αποδεικνύεται ότι το βαρύ κανόνι του Καραμανλή ήταν νεροπίστολο!

Κατά την άποψή μου και στις δύο περιπτώσεις ο βασικός παράγοντας που εξέθεσε τα δύο τελευταία μοντέλα διακυβέρνησης στη χώρα, είναι το σύστημα της πατρωνίας και η απόλυτη διαπλοκή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κράτους, νταβάδων και ενός μικρού αριθμού ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Το σκάνδαλο Ziemens αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον τελευταίο παράγοντα διαπλοκής που αναφέρω. Ο κ. Καραμανλής απέτυχε, διότι δεν συμβιβάστηκε απλώς με το καθεστώς διαφθοράς, όπως πιστεύεται από πολλούς, αλλά προσφέρθηκε ο ίδιος ως πολιτικός και επικοινωνιακός φορέας νομιμοποίησης της ίδιας της διαπλοκής, χρησιμοποιώντας είτε τους διαύλους του ΠΑΣΟΚ, είτε επιχειρώντας να διαμορφώσει νέα κανάλια διαπλοκής και νέες μορφές παραγωγής «μίζας».

Πλην της υπόθεσης Siemens όλες οι άλλες περιπτώσεις σκανδάλων, που αποκαλύφθηκαν επί των ημερών Καραμανλή, σχετίζονται με την απόπειρα να εμπεδωθεί ένα νέο σύστημα διαπλοκής (που χρησιμοποίησε και κάποιους «συνεργάτες» του ΠΑΣΟΚ) παράλληλα με το υπάρχον. Αυτό ακριβώς το άνοιγμα της βεντάλιας της διαφθοράς αποτέλεσε και την αχίλλειο πτέρνα ενός συστήματος που δεν κατάφερε να ευδοκιμήσει σε συνάρτηση με το προηγούμενο.

Ο Καραμανλής φοβήθηκε να προχωρήσει στην «επανίδρυση της διαπλοκής» και αναλώθηκε από τη μια πλευρά στην ικανοποίηση των πακτωμένων συμφερόντων των γνωστών νταβάδων και από την άλλη στην ενίσχυση κάποιων άπληστων παρεών που φρόντισαν να τον περικυκλώσουν από τον καιρό της αντιπολίτευσης.

Το κρίσιμο στοιχείο, όμως, δεν είναι η πολιτική στάση του Καραμανλή ως προς την λεγόμενη διαπλοκή, αλλά η συμπεριφορά του. Προσδεμένος στην εικόνα του ηθικού πρωθυπουργού, προτίμησε να κάνει το κορόιδο και να αφήσει τη φθορά για τους υπουργούς του. Μόνον που στο τέλος φαίνεται να συνήθισε τόσο πολύ στον ρόλο αυτό (του κορόιδου) που ακύρωσε ακόμη και αυτή τη θεσμική αξία του πρωθυπουργού. Το πρωθυπουργοκεντρικό μας σύστημα κατάντησε και αυτό, επί Καραμανλή, φάρσα, και έτσι τα δεινά του πολιτικού συστήματος απέκτησαν θεμελιακό χαρακτήρα, σε τέτοιο βαθμό που θα πρέπει να μας προβληματίσει πλέον η ίδια η συντακτική μορφή της πολιτείας, η υπόσταση των εξουσιών και η λειτουργία των οργάνων του κράτους.

Ο Καραμανλής υποκρινόμενος τον άμεμπτο και ηθικό πρωθυπουργό, ο οποίος όμως αντίθετα μονίμως συγκαλύπτει σκάνδαλα, τα οποία μάλιστα εκδύει από την πολιτικότητά τους, πέτυχε να φέρει πιο γρήγορα το σύστημα στα όριά του. Οι Έλληνες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στους πολιτικούς, καθώς η πολιτική έχασε την ηθική νομιμοποίησή της, εντελώς. Μετατράπηκε σε κυνική εξουσία, πολύ χειρότερα από την περίοδο Σημίτη. Έτσι, δίχως ιδεολογία και δίχως ηθική η πολιτική στην Ελλάδα έμεινε για να διακονεί απλώς το πελατειακό σύστημα και τίποτε περισσότερο. Αυτό όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Το ξέρουν ακόμη και οι νταβάδες και αναζητούν λύση.

Ο λαός δεν είναι ακόμη σε θέση να αναζητήσει ο ίδιος λύση, αναλαμβάνοντας πολιτική πρωτοβουλία και προτιμά να περιμένει την πολιτική απάντηση στο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα της χώρας από επάνω. Πού θα πάει, θα έρθει, δεν αργεί! Μόνον που έτσι δεν αναγεννιέται η πολιτική, αλλά απλώς ανανεώνεται η πατρωνία.

Η Μεγάλη των Σκανδάλων Σχολή

Διαβάζω και σηκώνεται η τρίχα μου, τις τρίχες με τις οποίες οι νεοταξίτες και τα διεθνή κέντρα αποσταθεροποίησης σεμνών και ταπεινών κυβερνήσεων, επιχειρούν να συκοφαντήσουν παγκοσμίως την κυβέρνηση Καραμανλή.

To Reuters - δια της πρώην φίλης του Αγίου - επισημαίνει ότι η κακή διαχείριση της οικονομικής κρίσης, τα μη δημοφιλή φορολογικά μέτρα και τα σκάνδαλα έχουν οδηγήσει στην κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης.

Το ψεύδος και η κατάπτυστη προσπάθεια παραπληροφόρησης από το γνωστό ανθελληνικό πρακτορείο του ιμπεριαλισμού, είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, αν τύχει και περιδιαβείς την ελληνική επικράτεια. Η σκευωρία εναντίον του Καραμανλή θα καταρρεύσει σύντομα!

Από την άλλη πλευρά, ο Economist χαρακτηρίζει την ελληνική κυβέρνηση ως σχολή για σκάνδαλα. Το γνωστό θατσερο-περιοδικό επισημαίνει πως παρά τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή για την εξάλειψη της διαφθοράς, η κυβέρνησή του δεν έχει να επιδείξει καμία επιτυχία στον τομέα αυτό.

Απάντηση στα ελεεινά, αυταπόδεικτα ψεύδη του περιοδικού, που διαβάζει ακόμη και ο Άγιος, έδωσε με την τίμια παραίτηση του ο Γιώργος Βουλγαράκης: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η απόπειρα σπίλωσης θα καταρρεύσει. Την πραγματική μάχη εναντίον των δυνάμεων του παρελθόντος και της διαπλοκής θα την κερδίσουμε. Αυτή τη μάχη θα συνεχίσω να τη δίνω μέσα στη Βουλή, στηρίζοντας με όλες μου τις δυνάμεις το κυβερνητικό έργο και τη μεταρρυθμιστική μας προσπάθεια…»

Εν τω μεταξύ, ο Economist σημειώνει πως, δήθεν, οι ταλαιπωρημένοι οικονομικά πολίτες γίνονται ολοένα και πιο επικριτικοί στη διαφθορά στα υψηλότερα κλιμάκια της διοίκησης. Για να πάρει τη απάντηση που του αξίζει από τον ετοιμόλογο πρώην προβεβλημένο υπουργό του Καραμανλή και στενό του συνεργάτη -σας ευχαριστώ πρωθυπουργέ για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, αναθέτοντάς μου συνεχώς από το 2004 μέχρι σήμερα, σημαντικές κυβερνητικές θέσεις – ο οποίος δεν μασά τα λόγια του: «Είτε το θέλουν είτε όχι, η κυβέρνηση, υπό την καθοδήγησή σας[κ. πρωθυπουργέ], θα προχωρήσει απερίσπαστη στο έργο της…».

Μπράβο, παλικάρια του Καραμανλή. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Πούτιν!

Καταχερίστε τους δυτικούς, αλλόθρησκους, συκοφάντες. Κάντε τον πουτινισμό σχολή στη χώρα, μια και δεν τα κατάφερε να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της διαφθοράς το ΠΑΣΟΚ. Αποδείξτε ότι εσείς είστε μακράν οι καταλληλότεροι δάσκαλοι στη Μεγάλη των Σκανδάλων Σχολή.

Ένας κακός μαθητής σας

O AGIOS