Ο καημένος κύριος Καραμανλής

Του Αγίου

Σπαράζει η ψυχή μου μετά την ανάγνωση των σημερινών (καρμπόν) δημοσιευμάτων σε μεγάλη μερίδα των εφημερίδων, που αναφέρονται στα αδιέξοδα του πρωθυπουργού, αλλά και στην ορατή, δια γυμνού οφθαλμού (!), αποφασιστικότητά του να εκκινήσει εκ νέου τον Σεπτέμβριο για μια νέα πορεία διακυβέρνησης!

Ο καημένος κ. Καραμανλής εμφανίζεται να μοιράζεται τον προβληματισμό του, ως προς τη νέα ατζέντα που θα ήταν ωφέλιμο να ανοίξει, αποκλειστικά εντός του κύκλου εμπιστοσύνης που σχηματίζουν οι στενοί του συνεργάτες, γνωστοί από την γελοία και ανερμάτιστη συμπεριφορά που επέδειξαν στη διαχείριση κρίσεως του σκανδάλου Μαξίμου- Ζαχόπουλου.

Σε αυτούς φέρεται να εκμυστηρεύεται το κρίσιμο δίλημμα του: Να κάνω εκλογές; Δεν θα ήταν φρόνιμο, καθώς θα με κατηγορούσαν οι κακεντρεχείς ότι μεθοδεύω την παραγραφή αδικημάτων ως προς τα σκάνδαλα που, όπως λένε, βαρύνουν την διακυβερνητική θητεία μου. Να κάνω ανασχηματισμό; Δεν θα ήταν αποτελεσματικό, γιατί πού να βρω καλύτερα στελέχη από αυτά που ήδη χρησιμοποιώ.

Άσε που η ισχυρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών στηρίζεται μόνον από 151 βουλευτές συν έναν που διαρκώς ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη!

Να, λοιπόν, γιατί ο πρωθυπουργός μας υπήρξε βαθύτατα προβληματισμένος μέχρι σήμερα και ιδιαίτερα το τελευταίο εξαιρετικά σκανδαλιστικό διάστημα.

Τώρα, όμως, εμφανίζεται (πάντα σύμφωνα με τους φίλους του κ. Ρουσόπουλου) να ξεπερνά τη προσωπική του κρίση, να υπερνικά τις αμφιβολίες του και να εξέρχεται νικητής από την μάχη με τον αναβλητικό εαυτό του. Τώρα πια είναι αποφασισμένος να προχωρήσει.

Προς τα πού, δεν μας λένε, αλλά ίσως να μην έχει και σημασία. Άλλωστε, αυτή η κυβέρνηση εθιμικά τέτοια περίοδο διασπείρει φήμες για επικείμενες αλλαγές που θα επισυμβούν τον Σεπτέμβριο -κάθε Σεπτέμβριο.

Έτσι συντηρείται η ελπίδα. Όχι ακριβώς των πολιτών, αλλά των στελεχών του κόμματος και όλων αυτών που διαπλέκουν τα συμφέροντα τους με την ύπαρξη αυτής της κυβέρνησης.

Με τον τρόπο αυτό, μια στην ουσία νεκρή, πολιτικά, κυβέρνηση παραμένει ζωντανή, επικοινωνιακά. Κάπως έτσι ο μηχανισμός προπαγάνδας, επιχειρεί να διασκεδάσει την ανυπαρξία παρέμβασης της κυβέρνησης στην διαρκώς επιδεινούμενη καθημερινότητα του πολίτη, υποσχόμενος καλύτερες… εξαγγελίες από Σεπτέμβριο.

Η πρώτη φάση των μεταρρυθμίσεων ολοκληρώθηκε, ζήτω οι μεταρρυθμίσεις, δηλώνουν οι πλέον ξετσίπωτοι υπουργοί του Καραμανλή, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ικανοποιημένος, φέρεται να προπονείται σκληρά στη ρακέτα και στην πεζοπορία σε γειτονικό της Ραφήνας «δασόφυτο (!) ορεινό όγκο» για να αντιμετωπίσει θετικά την πρόκληση του Σεπτέμβρη.

Ειλικρινά δεν γνωρίζω ποια ακριβώς πρόκληση σκοπεύει να αντιμετωπίσει ο κ. Καραμανλής το φθινόπωρο, πάντως όποια και να είναι αποκλείεται να έχει σχέση με την λεγομένη μεταρρύθμιση.

Αυτή η έννοια δεν τον εξυπηρετεί πια ως σύνθημα, καθώς κακοποιήθηκε και εκχυδαΐστηκε τόσο πολύ στις μέρες της σεμνής και ταπεινής (!) διακυβέρνησης του, ώστε πλέον να μην συνδέεται με τον αστικό εκσυγχρονισμό, αλλά μάλλον με την κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Το ξεχαρβάλωμα σε όλα τα επίπεδα της διοίκησης, σε συνδυασμό με την επιδείνωση τον κύριων χαρακτηριστικών της οικονομίας (ανταγωνιστικότητα, εμπιστοσύνη, ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, παραγωγικότητα, δημοσιονομικά μεγέθη) και τον ζόφο των σκανδάλων τα οποία συνδέονται στενά με όλες σχεδόν τις προβαλλόμενες μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες του Καραμανλή, οδηγούν αναγκαστικά σε μεταβολή της προπαγανδιστικής τακτικής.

Η αποτελεσματικότητα, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να αποτελέσει το επικοινωνιακό δόρυ της προεκλογικής εκστρατείας της ΝΔ, ούτε, ασφαλώς, η ενάρετη διοίκηση. Όσο για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ούτε συζήτηση. Σκοπιανό και ελληνοτουρκικά βρίσκονται σε τέτοιο σημείο που δεν σηκώνουν θεαματικές πρωτοβουλίες και μαγκιές.

Τι απέμεινε, λοιπόν, για να προβάλλει ο κ. Καραμανλής τον Σεπτέμβριο; Μα, ασφαλώς, η «καταλληλότητά» του! Αυτήν που με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία προτάσσει το καθεστώς της διαπλοκής, το οποίο τον στηρίζει.

Η «καταλληλότητά» του αυτή για αν βρει έδαφος θα πρέπει να συνδεθεί με μία μορφή φαντασιακής ιδιαιτερότητας, η οποία δήθεν τον καθιστά διακριτό παράγοντα στο σύστημα διακυβέρνησης. Άλλο ο Καραμανλής και άλλο η κυβέρνησή του, δηλαδή. Ο άνθρωπος θέλει, αλλά οι άλλοι δεν μπορούν! Ο πρωθυπουργός είναι ικανός και αδιάφθορος, αλλά τα στελέχη του μέτρια και επιρρεπή στη διαφθορά. Με δυο λόγια, η δεξιά δεν πάσχει από ηγεσία, αλλά από στελέχωση!

Οι εμπνευστές της προσέγγισης αυτής επιχειρούν, εν τέλει, να εμφανίσουν την ελληνική κοινωνία διεφθαρμένη και ανίκανη να συμμετέχει παραγωγικά στην πραγμάτωση των (ανύπαρκτων) οραμάτων της «καταλληλότερης» ηγεσίας. Με αυτόν τον τρόπο αγωνίζονται να διατηρήσουν σε ισχύ και σχετική νομιμοποίηση ένα σύστημα εξουσίας που διαιωνίζει το καθεστώς της κυριαρχίας τους.

Για τους νταβάδες της πολιτικής δεν έχει καμία αξία η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή κάποιο άλλο κόμμα. Μοναδικό διακύβευμα γι’ αυτούς είναι ο έλεγχος και η ομηρεία των πολιτικών ηγεσιών, ιδιαίτερα των κομμάτων που ασκούν κυβερνητική εξουσία.

Στο μέτρο που επιτυγχάνουν την χειραγώγησή τους εκδηλώνουν και την υποστήριξή τους στο πρόσωπό τους, απομακρύνοντάς τους, μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν, από το φάσμα της πολιτικής κρίσης, ακόμη και αυτό της απλής προσωποποιημένης κριτικής.

Με αυτούς στο πλευρό του, ο κ. Καραμανλής, το μόνο πράγμα που θα προσπαθήσει να υποστηρίξει τον Σεπτέμβριο είναι η «καταλληλότητά» του. Αυτό και μόνο, όμως, μυρίζει εκλογές.