Ιδού η Siemens… ιδού και το πήδημα!

Του Αγίου

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι αδύνατο να συνεχίσουν να αποτελούν τις βασικές κομματικές συνιστώσες του πολιτικού συστήματος.

Οι αποκαλύψεις της περασμένης βδομάδας για την διακίνηση μαύρου χρήματος προς κυβερνητικά στελέχη, κομματικές διοικήσεις και προς τα ίδια τα «ταμεία» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από κεντρικά στελέχη της Siemens, θέτουν σε σοβαρή αμφισβήτηση την ηθική υπόσταση, όχι μόνον του δικομματισμού, αλλά και καθενός από τα κόμματα αυτά, ξεχωριστά.

Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες παρόμοιες κατηγορίες προσάπτονται σε δημόσιους λειτουργούς, αυτοί τίθενται σε διαθεσιμότητα μέχρι να διερευνηθεί δικαστικά η υπόθεση. Στην περίπτωση των κομμάτων τέτοια δυνατότητα δεν υφίσταται.

Εάν πράγματι, από το 10% του τζίρου της Siemens στην Ελλάδα που κατευθυνόταν συνολικά για μίζες – όπως ήδη έχει αποκαλυφθεί από δεκάδες μαρτυρίες των εμπλεκόμενων στην διακίνηση μαύρου χρήματος προς το πολιτικό σύστημα - το 2% όδευε στα κομματικά «ταμεία», τότε οι ηγέτες των δύο αυτών κομμάτων οφείλουν άμεσα να απευθυνθούν στη βάση του κόμματός τους και στον λαό, να ζητήσουν συγνώμη, να συμφωνήσουν σε μια κατά τεκμήριο αντικειμενική διερεύνηση της υπόθεσης από τη βουλή και να ασχοληθούν σοβαρά με την ριζική αναδιάρθρωση και μετονομασία των κομμάτων τους.

Προφανώς, οι πρωθυπουργοί κατά την κρίσιμη περίοδο που ενθυλακώθηκαν τα μαύρα χρήματα στα κομματικά «ταμεία» των κυβερνόντων κομμάτων, οφείλουν να εγκαταλείψουν τον δημόσιο βίο και τις πολιτικές τους φιλοδοξίες δια παντός και να μας απαλλάξουν από την πολιτική παρουσία τους.

Παράλληλα, θα πρέπει να σταματήσει η πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή να κυρωθεί στη βουλή η συμφωνία μεταξύ ελληνικού δημοσίου και Deutsche Telecom, μέσα σε αυτό το κλίμα.

DT σημαίνει Siemens και η εταιρία αυτή μονοπωλεί πλέον όλες τις εφαρμογές των τηλεπικοινωνιών στη χώρα, ομολογώντας, μάλιστα, ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα των μιζών της προς το πολιτικό σύστημα. Όσοι βουλευτές ψηφίσουν αυτή την συμφωνία, σε αυτή την συγκυρία, θα είναι σαν να εξαργυρώνουν τη σιωπή των Γερμανών με την παράδοση σε αυτούς των τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα και των εμπορικών δραστηριοτήτων ολόκληρου του ΟΤΕ στην Βαλκανική.

Όπως αντιλαμβάνεστε, υποστηρίζω ότι η πολιτική ζωή στην Ελλάδα βρίσκεται σε μία δραματική στιγμή της ιστορίας της. Εάν οι κομματικές ηγεσίες δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και επιχειρήσουν για άλλη μια φορά να υπεκφύγουν, σφυρίζοντας, μάλιστα, αδιάφορα, οι συνέπειες για το δημοκρατικό σύστημα στην Ελλάδα θα είναι τραγικές.

Το βάρος των μιζών μπορεί να «έφτιαξε» μερικούς πολιτικούς και κάποια κομματικά στελέχη, είναι, όμως, ικανό να καταπλακώσει μέχρι ασφυξίας το πολιτικό σύστημα και να μεταβάλει μέσα σε λίγους μήνες τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά – όσα απέμειναν - της Πολιτείας.

Ο πολιτικός αρχηγός ο οποίος θα αναλάβει την πρωτοβουλία της πραγματικής κάθαρσης του πολιτικού συστήματος, δεν γνωρίζω αν θα φάει το κεφάλι του, σίγουρα, όμως, θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Ιδού η Siemens, λοιπόν, ιδού και το πήδημα!

Ο νοικοκύρης και το νοικοκύρεμα

Του Αγίου

Ο δούρειος ίππος για τη διάλυση του ελληνικού κράτους και την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, είχε πάντα την μορφή του σεμνού και ταπεινού νοικοκύρη.

Ως καλοί νοικοκυραίοι εμφανίζονταν όλοι αυτοί που «νοικοκύρεψαν» για τα καλά τη χώρα. Παρακρατικοί, χουντικοί, φασίστες, κουμπάροι και κουμπάρες.

Ο πιο πρόσφατος νοικοκύρης (μας) είναι ο Κ. Καραμανλής, όπως αυτοπροσδιορίστηκε υποδηλωτικά, χθες, στην Βουλή.

Αυτός ο νοικοκύρης με την νοικοκυρεμένη αυλή, που περιπαίζει την ελληνική κοινωνία, κάνει πλάκα με την φτώχεια που καθημερινά ενισχύει, απαξιώνει τους θεσμούς, εξευτελίζει δικαστικούς και συκοφαντεί όσα όργανα του κράτους δεν πέτυχε ακόμα να μεταβάλλει απολύτως σε όργανα του κόμματος.

Ο νοικοκυράκος αυτός με την παρέα των υπολοίπων νοικοκύρηδων, ανέλαβε να προωθήσει δήθεν τον ανταγωνισμό στην Ελλάδα, καταργώντας τον διαγωνισμό!

Μόνο, που αν καταργήσεις τον διαγωνισμό, ο δήθεν ανταγωνισμός μεταβάλλει την αγορά σε μονοπώλιο κουμπάρων, νταβάδων και λοιπών συγγενών.

Αυτό το μοντέλο «ανταγωνισμού» επέβαλε ο νοικοκύρης πρωθυπουργός.

Κατάργησε τον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας και παραδίδει καθημερινά ολόκληρους τομείς της οικονομίας και του δημοσίου σε ιδιώτες και ξένα εθνικά συμφέροντα, από την πίσω πόρτα, χωρίς διαγωνισμό και έξω από κάθε έννοια ανταγωνισμού.

Ο νοικοκύρης αυτός, που πολιτεύεται με σημαία τον ανταγωνισμό, κατάφερε να ενισχύσει τα μονοπωλιακά χαρακτηριστικά της αγοράς σε όλους σχεδόν τους τομείς: από τα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα έως τα τηλεοπτικά και από τις μεταφορές έως τις δημόσιες κατασκευές.

Το πόσο καλά νοικοκύρεψε την οικονομία ο κ. Καραμανλής, το νοιώθει το κάθε νοικοκυριό στον προϋπολογισμό του. Όσο για τον Προϋπολογισμό του κράτους, χάριν του οποίου ο πρωθυπουργός προσέφυγε σε εκλογές, ρωτήστε τους φίλους του κ. Αλογοσκούφη στις Βρυξέλλες για να βεβαιωθείτε ως προς την απόλυτη κατάρρευση όλων των εκτιμήσεων.

Αφού λοιπόν νοικοκύρεψαν την οικονομία, είπαν με την ίδια συνταγή – για να μην πάει χαμένη, αφού είναι τόσο νόστιμη και θρεπτική για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν - να νοικοκυρέψουν και την παιδεία.

Το νοικοκύρεμα άρχισε με το γνωστό κόλπο: διαβολή και εξευτελισμός του δημοσίου. Αφού, λοιπόν, μετατρέψουνε σε σκουπίδι στις συνειδήσεις τα δημόσια ΑΕΙ θα παραχωρήσουν, α-λα ΟΤΕ και άλλων κοινωφελών Οργανισμών, την εκπαίδευση σε διάφορες εμπορικές φίρμες και σε μεγάλα ή μικρότερα σουπερμάρκετ πτυχίων για να ικανοποιήσουν τον πελάτη, ο οποίος όμως θα βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή, όταν καταλάβει πόσο θα του κοστίσει το «μάρμαρο», που θα είναι και από μαρμαρίνη.
Ο κερδισμένος θα είναι ένας…δηλαδή δύο. Ο μεταπράτης και ο αποδέκτης της μίζας.

Βέβαια, χαμένη θα βγει και η Ελλάδα, που πλέον δεν θα μπορεί να συμμετέχει στη παραγωγή της γνώσης, ούτε στο ελάχιστο, καθώς θα μετατραπεί η ανώτατη εκπαίδευση σε παράρτημα κάποιων Αγγλοσαξονικών φορέων εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης.

Στο σχόλιο αυτό απλώς επισημαίνω ότι οι επιχειρήσεις αυτές δεν έχουν διεισδύσει σε καμία απολύτως χώρα της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης.

Η Δυτική Ευρώπη κοιτάει να βελτιώσει τα πανεπιστήμια της και το σύστημα εκπαίδευσης και όχι να γίνει υποχείριο του Αμερικανο-βρετανικού εκπαιδευτικού μάρκετινγκ.

Στο γενικευμένο νοικοκύρεμα της Νέας Δεξιάς( ανοίξαμε και σας περιμένουμε στην καθολική εκποίηση!) ανθίστανται κάποιες ευαίσθητες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες εκφράζονται αποκλειστικά μέσω του διαδικτύου, καθώς τα υπόλοιπα μέσα βρίσκονται υπό τον έλεγχο ΝΔ- Νοικοκύρηδων και των Νταβάδων τους.

Ε, ήρθε η ώρα να τρομοκρατήσουνε και αυτούς, τώρα!

Να τρομοκρατήσουν εμάς, «διαδικτυακοί σύντροφοι»!

Μην το θεωρήσετε αμετροεπές, καθώς η πορεία μας αποδεικνύει διαρκώς ότι δεν είναι: εδώ ρε νοικοκύρηδες δεν φοβηθήκαμε τα λιοντάρια, θα μας τρομάξουν οι κωλοφωτιές

Το άσυλο του παρακράτους

Του Αγίου

Το καθεστώς (ιδιωτικής) πολιορκίας, κάτω από το οποίο έθεσε τα πανεπιστήμια η κυβέρνηση, αποκτά χαρακτηριστικά κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

Εκεί ήθελε να φέρει τα ΑΕΙ η κυβέρνηση-Καραμανλή, εκεί τα έφερε.

Ομάδες κρούσης, με παρακρατικά γνωρίσματα, δυναμιτίζουν την δημόσια, τριτοβάθμια εκπαίδευση (παρα)βιάζοντας το άσυλο της .

Τώρα, το μόνο άσυλο που γίνεται «σεβαστό» είναι αυτό του παρακράτους, που έχει προφανή στόχο να τρομοκρατήσει την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Το παρακράτος, όμως, ανθεί και λουλουδίζει μόνον σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, τις οποίες διαμορφώνει το κράτος για να καθοδηγήσει τις εξελίξεις, σύμφωνα με τα συμφέροντα που υπηρετεί.

Η ΝΔ υπηρετεί ανοιχτά τους πλανόδιους εμπόρους πτυχίων και μαζί τους σύναψε συμμαχία αποδόμησης των πανεπιστημίων.

Ο κ. Καραμανλής υπόσχεται να παραβιάσει το Σύνταγμα και οι παρακρατικοί τις πόρτες και τη δημοκρατική έκφραση στις σχολές.

Η κυβέρνηση είναι ο πορθητής και οι παρακρατικοί το ηθικό όπλο της.

Κράτος και παρακράτος για άλλη μια φορά κινούνται χέρι-χέρι για να προκαλέσουν το διακηρυγμένο, επισήμως, από την κυβέρνηση σοκ στην πανεπιστημιακή κοινότητα και την κοινωνία.

Τα λόγια του τραυματισμένου από τραμπούκους πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης:

«Θεωρώ πως το πανεπιστήμιό μας είναι σε κατάσταση πολιορκίας, ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ως πρύτανης δηλώνω ότι δεν μπορώ να εγγυηθώ τη σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων που εργάζονται στο πανεπιστήμιο. Θα πρέπει να σημειώσω ότι τα άτομα αυτά είναι εξω-πανεπιστημιακά, λειτουργούν με μορφή συμμορίας, με μορφή ανθρώπων της νύχτας και πολλές φορές καπηλεύονται τις δυνατότητες που δίνει η πανεπιστημιούπολη. Έχουν ενοχληθεί διότι έκλεισε το πανεπιστήμιο και προσπαθούν με τον τρόπο αυτό να σταματήσουν τον έλεγχο που γίνεται στην είσοδο και έξοδο των αυτοκινήτων στο πανεπιστήμιο»

Μετά από αυτά ας μην αναρωτηθεί ο πρωθυπουργός, όπως ο θείος του κάποτε, «ποιος κυβερνά αυτόν το τόπο»!

Η απάντηση είναι η ίδια, τον κυβερνά το παρακράτος στο οποίο έχει δώσει άσυλο η καιροσκοπική πολιτική του στην «παιδεία».

Είναι οξύμωρο, καθώς, αν και την κρίση προκάλεσε η κυβέρνηση, καλείται τώρα από αυτήν η πανεπιστημιακή κοινότητα να την διαχειριστεί!

Το να χειριστείς μια έκρυθμη κατάσταση που δεν προκαλείς εσύ, αλλά η κυβερνητική πολιτική είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Αν όμως το πετύχει η πανεπιστημιακή κοινότητα, υπερβαίνοντας τον εαυτό της, τότε θα έχει καταφέρει μια καθοριστική, κοινωνική, νίκη για τις επόμενες γενιές.

Το άσυλο του παρακράτους δεν θα πρέπει να συνεχίσει να παραβιάζει το άσυλο των ιδεών και της παραγωγής γνώσης και ακαδημαϊκής εμπειρίας.

Όχι άλλο άσυλο στους παρακρατικούς μηχανισμούς, που εξευτελίζουν το δημόσιο για να το παραχωρήσουν για λεηλασία στους πραματευτές της αγοράς και τους αγοραίους πολιτικάντηδες.

Το κίνητρο

Του Αγίου

Το μαύρο στίγμα της μεταπολίτευσης είναι οι μίζες.

Ολόκληρο το σύστημα προμηθειών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα στήθηκε στην λογική παραγωγής μαύρου, πολιτικού, χρήματος.

Το κίνητρο κάθε σημαντικής πολιτικής απόφασης, οικονομικού περιεχομένου, ήταν και είναι η μίζα.

Έχω μάλιστα την βαθειά πεποίθηση ότι κανείς Έλληνας δεν αμφιβάλει ως προς αυτό. Είναι το κοινό μας «μυστικό».

Είναι τόσο αυτονόητη η μίζα προς το πολιτικό σύστημα, τους κυβερνητικούς παράγοντες και την διοίκηση, για να κάνεις δουλειά με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που ακόμη και ο πρώην μάνατζερ της Siemens Κάι φον Γιάγκερμαν, όταν ρωτήθηκε προχθές από το γερμανικό δικαστήριο για την ανάμειξή του στη διακίνηση μαύρου χρήματος προς την Ελλάδα είπε, απορώντας:
«μα τι ανάγκη είχαν οι Έλληνες από άλλους; Αυτοί είχαν ετησίως σταθερό 8% του τζίρου για μίζες. Με αυτό μπορούσαν να τουμπάρουν κάθε αντίπαλο στην ελληνική αγορά»

Η ανάπτυξη στην Ελλάδα, αγαπητοί φίλοι, στηρίζεται, λοιπόν, στη μίζα.

Άρα και η μορφή της ανάπτυξης σχετίζεται με την μορφή της μίζας και κυρίως με τον πελατειακό μηχανισμό που συνδέει το πολιτικό σύστημα με τους οικονομικούς παράγοντες που εμπλέκονται στην διαδικασία.

Όταν ακούτε για την θεσμοθέτηση πολιτικών που αποσκοπούν στην τόνωση του ανταγωνισμού, να καταλαβαίνετε ότι το σύστημα δεν είναι ικανοποιημένο από τις μίζες που ενθυλακώνει και επιχειρεί να αυξήσει το επίπεδο τους ή να μεταβάλλει τα ποσοστά που αναλογούν στους εσωτερικούς του αποδέκτες.

Με άλλα λόγια ο ανταγωνισμός στην Ελλάδα έχει διπλό αλληλοεπηρεαζόμενο χαρακτήρα: ανταγωνισμός προμηθευτών για το ύψος της μίζας, σε σχέση με την κερδοφορία και ανταγωνισμός των φορέων λήψης πολιτικο-διοικητικών αποφάσεων για την κάρπωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της μίζας.

Το αλληλοτροφοδοτούμενο αυτό σύστημα δεν είναι καθόλου απλό στην λειτουργία του και εύκολο στον χειρισμό του. Είναι ολόκληρη επιστήμη.

Θέλει μάστορες πολιτικούς και ταλαντούχους διοικητικούς του κόμματος για να λειτουργήσει σωστά και ασφαλώς ικανούς και εξειδικευμένους στην διαδικασία μάνατζερ, ώστε να αυγατίσει και να αποκτήσει αυτοματισμό.

Η δικαστική διερεύνηση στη Γερμανία, σχετικά με τις μίζες της Siemens, αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί επικράτησαν, καθώς ήταν οι καλύτερα οργανωμένοι, οι πιο σοβαροί, οι πλέον έντιμοι στην διάθεση του μαύρου χρήματος και αυτοί που ανέπτυξαν την πλέον ολοκληρωμένη μέθοδο παραγωγής πολιτικού χρήματος.
Είναι αυτοί που προσέδωσαν μορφή στην ουσία της μίζας στην Ελλάδα. Είναι οι καλύτεροι, ομολογήστε το!

Η κυβέρνηση-Καραμανλή έμεινε όμως ο μόνος παράγοντας στην χώρα που έχει την τόλμη να υπερασπίζεται ακόμη το αυτονόητο: «η υπόθεση με τις μίζες δεν πρέπει να έρθει στη Βουλή διότι θα διασυρθεί ο πολιτικός κόσμος και θα παρεμποδιστεί η Δικαιοσύνη», είπε χθες στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Σ. Χατζηγάκης.

Σωστό, αν και θα ήταν πιο ολοκληρωμένο και ορθότερο να πρόσθετε ότι, επίσης το ενδεχόμενο σύστασης Εξεταστικής Επιτροπής ενέχει τον κίνδυνο να διασυρθεί η δικαιοσύνη και να παρεμποδιστεί η παραγωγή πολιτικού, μαύρου χρήματος στο μέλλον.

Και αν τυχόν γινότανε κάτι τέτοιο με ποιο κίνητρο άραγε θα διαγκωνίζονταν, τότε, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να σχηματίσουν μονοκομματικές κυβερνήσεις;

Καλά αυτός ο Γιώργος δεν καταλαβαίνει τίποτε: βάλλει κατά του βασικού κινήτρου της εξουσίας, ενώ είναι ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, και υποψήφιος «καταλληλότερος»!

Πρόσεχε Γιώργο μου, γιατί ενίοτε οι προτάσεις για Εξεταστικές γίνονται αποδεκτές θα του πει, όταν προκάμει και περάσει από την Βουλή, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Βάζετε στοίχημα;
Μετά θα κάνει εκλογές…με το γνωστό κίνητρο.

ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί ευθυμογράφημα που δεν πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τις συνειδήσεις πολιτικών και κομματικών-ψηφοφόρων. Μη φοβάστε το σύστημα δεν θα διαρραγεί από τις αποκαλύψεις για τις μίζες και το κίνητρο άσκησης πολιτικής στην πατρίδα. Για αυτό φροντίζει η αμερικανική δικηγορική εταιρεία Debevoise-Ρlimpton, η οποία διά του ποινικολόγου, μεγαλοστελέχους του συστήματος, κ. Αλ. Λυκουρέζου, φιλτράρει προσεχτικά τα αποκαλυπτικά(!) στοιχεία που παραδίδει στον εισαγγελέα.

Μα, οι Αμερικανοί συνεργάζονται με τους Γερμανούς, για να συγκαλύψουν την υπόθεση;
Θα αναρωτηθεί ο ανόητος οπαδός του Πούτιν. Ναι φίλε και μεταξύ τους και με τον Πούτιν, όταν έχουν να κάνουν με εσένα και με το διεφθαρμένο καθεστώς που στηρίζεις.

Γεια σου Βγενόπουλε!

Του Αγίου

Η χθεσινή κατάθεση του διευθύνοντα συμβούλου της MIG, στην επιτροπή της βουλής, πέτυχε εκτός από την δωρεάν προβολή του Α. Βγενόπουλου, να αναδείξει την έλλειψη πολιτικής αντίληψης από τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους μας!

Τα ερωτήματα που ετέθησαν από τους παριστάμενους βουλευτές και η γενικότερη προσέγγιση είχε ένα νομικίστικο και οικονομικίστικο χαρακτήρα.

Η όλη προσπάθεια της παριστάμενης αντιπολίτευσης κατέτεινε στην θεμελίωση του αδικήματος της απιστίας για τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση του ΟΤΕ, κυβερνητικούς παράγοντες.

Μάλιστα, η σκιώδης υπουργός οικονομικών κυρία Λούκα Κατσέλη δεν άντεξε και διακόπτοντας τον businessman, ανέκραξε: «Μ΄ αυτά που μας λέτε, κ. Βγενόπουλου, στοιχειοθετήσατε την απιστία εις βάρος του Δημοσίου από τις επιλογές της κυβέρνησης».

Αυτό λοιπόν είναι το θέμα μας, αν παρανόμησαν υπουργοί και αν το τίμημα από την εκχώρηση των τηλεπικοινωνιών της Ελλάδας και των συμφερόντων του δημοσίου στην γερμανική εταιρεία είναι ικανοποιητικό;

Αυτό λέγεται πολιτική αντιμετώπιση ενός σκανδάλου που αναφέρεται στην εγκατάλειψη από την ελληνική πολιτεία του σημαντικότερου τομέα άσκησης αναπτυξιακής, κοινωνικής ακόμη και εθνικής πολιτικής;

Είναι φανερό ότι κάπου εδώ μπερδεύτηκαν ρόλοι και ταυτότητες.

Οι πολιτικοί μας, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να ασκήσουν αντιπολίτευση με πολιτικά κριτήρια, μετεξελίχθηκαν σε βοηθοί εισαγγελέως και σε οικονομικούς συμβούλους για την εκποίηση κρίσιμων τομέων άσκησης δημόσιας πολιτικής.

Το ζήτημα είναι τι καμπίνες γίνανε – που γίνανε – και πώς μεθοδεύτηκε η παράδοση του ΟΤΕ στην Deutsche Telecom από την κυβέρνηση ή ποιες θα είναι οι πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες από το deal και με ποια (πολιτικά) μέσα μπορούν αυτές να ανατραπούν ή να περιοριστούν δίχως να ζημιωθεί ο Οργανισμός, οι μικρομέτοχοι του και η δυνατότητα άσκησης πολιτικής στις τηλεπικοινωνίες;

Προσέξτε, καθώς το πρόβλημα στην αντιπολιτευτική τακτική έχει αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά.

Αντί τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αναδεικνύουν την πολιτική αβελτηρία και την σκοπιμότητα κρίσιμων κυβερνητικών επιλογών, αντιπροτείνοντας το δικό τους μοντέλο άσκησης πολιτικής, αναζητούν παρανομίες και επισημαίνουν «ανηθικότητες» και ανικανότητες που σχετίζονται με την εκπλήρωση κυβερνητικών επιδιώξεων.

Αυτό, δηλαδή, που μοιάζει να ενδιαφέρει την αντιπολίτευση, κυρίως την αξιωματική, είναι η φθορά της κυβέρνησης και όχι η ανάδειξη της επιζήμιας για τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα πολιτικής κουλτούρας και πρακτικής που ακολουθεί.

Εδώ εστιάζεται σήμερα και το πρόβλημα της καθήλωσης του ΠΑΣΟΚ.

Αν έχετε άλλη πολιτική αντίληψη για τη σχέση δημοσίου-ιδιωτικού, εκφράστε την.

Αν εννοείτε ότι είναι διαφορετικό πράγμα η μετοχοποίηση δημοσιών οργανισμών από την ιδιωτικοποίηση τους, διατυπώστε το πολιτικά και επιχειρησιακά.

Αν έχετε πολιτικό σχεδιασμό που θα επιτρέπει στους ιδιώτες επενδυτές να συμβάλλουν στην ανάπτυξη, δίχως το δημόσιο να εγκαταλείψει στην τύχη τους και στις ορέξεις κάθε κερδοσκόπου της αγοράς, όσους τομείς ελέγχει ακόμη το κράτος, πείτε το.

Κάντε επιτέλους πολιτική και όχι δικολαβική!

Αυτό θα μπορούσε, ίσως, να δημιουργήσει πραγματικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και κεντροαριστεράς. Όσο δεν το πραγματοποιείτε ο διαχωρισμός θα παραμείνει επίπλαστος και δεν θα πείθει κανέναν.

Μέσα σε αυτό κλίμα θα καταστείτε το παρακολούθημα του κάθε Βγενόπουλου, ο οποίος θα σας σέρνει από εδώ και από εκεί, διασκεδάζοντας και από πάνω.

Γεια σου Βγενόπουλε, με τον λαό σου ( τους μετόχους σου)!

Τρεις αλήθειες και ένα ψέμα

Του Αγίου

Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης συνδυάστηκε ο πολιτικός καιροσκοπισμός με την διαπλοκή οικονομικών παραγόντων και πολιτικής ηγεσίας.

Η οντότητα της χώρας δεν υποστηρίχθηκε ποτέ από ένα δομημένο σύστημα πολιτικής. Τα προγράμματα των κομμάτων αποτέλεσαν, δίχως αμφιβολία, εκθέσεις ιδεών κομματικών στελεχών και το μασκάρεμα των πραγματικών στόχων που εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν επιμέρους κυβερνητικές επιδιώξεις.

Οι θεσμοί όταν δεν εισήχθησαν από την ανάγκη συμμόρφωσης προς το Δυτικό πρότυπο, αποτέλεσαν επιχείρηση νομιμοποιητικής κάλυψης κυβερνητικών επιλογών και μόνον σε ελάχιστες περιπτώσεις πέτυχαν να γίνουν σεβαστοί από ολόκληρη την κοινωνία.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που αλληλοδιαδόχως ασκούν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία στην χώρα, καλλιέργησαν την κουλτούρα της πολιτικής αυθαιρεσίας. Αυτό σημαίνει ότι η νομοθετική πρωτοβουλία δεν αρθρώνεται στη βάση ενός επιχειρησιακού σχεδιασμού κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, αλλά ευκαιριακά για την διαμόρφωση συνθηκών καλλιέργειας πελατειακών σχέσεων ή για την πρόσκαιρη ικανοποίηση αιτημάτων κοινωνικών ομάδων και κυρίως ιδιωτικών ή αλλοδαπών συμφερόντων που διαγκωνίζονται για την κάρπωση της δημόσιας πίττας.

Έτσι, ο πολιτικός καιροσκοπισμός δένει αρμονικά με τον κοινωνικό και οικονομικό καιροσκοπισμό και ενθαρρύνει την κερδοσκοπία και τους κερδοσκόπους, τις μίζες και τους μιζαδόρους.

Διαφθείρει, δηλαδή, τα πλέον οικονομικά ενεργά στρώματα της κοινωνίας και τους φορείς άσκησης δημόσιας εξουσίας, καθώς ο νόμος και οι κανόνες στην κοινωνία και στην αγορά εφαρμόζονται αποκλειστικά από αυτούς που δεν μπορούν να τους παραβιάσουν. Μόνον που κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο νόμος δεν γίνεται τελικά ανεχτός από κανέναν - αν και όλοι τον επικαλούνται, όταν επιθυμούν να υποστεί τις συνέπειες κάποιος άλλος.

Την τακτική αυτή ακολούθησε πιστά και ο κ. Καραμανλής με μια σαφή όμως ιδιαιτερότητα.
Συνδύασε την πολιτική αυθαιρεσία με τον πολιτικό κυνισμό, προβάλλοντας τα μάλιστα ως το ιδανικό μίγμα (και δείγμα) του σύγχρονου πολιτικού ρεαλισμού.

Η «λογική», προπαγανδιστική, γραμμή δικαιολόγησης των πρωτοβουλιών της κυβέρνησης κινείται σε ένα διπλό πλαίσιο: το γράφει το πρόγραμμά μας ή το επιβάλλει η ΕΕ, λένε.

Δηλαδή, η νομιμοποιητική βάση της ΝΔ-εξουσίας δεν προκύπτει από την διαρκή διαδικασία διαμόρφωσης συναίνεσης στην κοινωνία, αλλά από την «παλαιά διαθήκη» του κόμματος και τις οδηγίες της Ένωσης τις οποίες, παρόλα αυτά, ο κ. Καραμανλής και οι υπουργοί του επικαλούνται α-λα-καρτ.

Λάβετε υπόψη σας, ότι αν δεχθούμε αυστηρά αυτή την προσέγγιση, τότε δεν έχει καμία ουσιαστική θέση η Βουλή στην πολιτεία, ούτε ασφαλώς πολιτική έννοια η κοινοβουλευτική λειτουργία, η οποία με αυτό τον τρόπο μετατρέπεται σε θεατρική σκηνή για να διαμορφωθούν αποκλειστικά εντυπώσεις.

Για φαντάσου η αντιπολίτευση να δομείται στη βάση του ελέγχου και του σχολιασμού του προγράμματος(!) της ΝΔ!

Όπως, ίσως, αντιλαμβάνεστε, αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την δημοκρατία, είναι όμως απόλυτα συνυφασμένα με τη Νέα Δημοκρατία.

Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή να θεωρήσουμε την ΝΔ ως φτηνή απομίμηση της δημοκρατίας ή καλλίτερα ως δημοκρατική φάρσα.

Μα θα μου πεις, εκεί είσαι ακόμη; Μιλά κανείς στην ΝΔ, πλέον, για δημοκρατία;
Οι άνθρωποι είναι πρακτικοί, επιδιώκουν την οικονομική αποτελεσματικότητα!

Πέραν του ότι όλων των μορφών οι χούντες σε αυτόν, τον ίδιο στόχο ομνύουν, προκύπτει ζήτημα ορισμού της αποτελεσματικότητας. Άσε που ότι ορισμό και να δώσεις στη ρημάδα πάλι ανεπαρκή θα κρίνεις την κυβέρνηση–Καραμανλή.

Τι έμεινε λοιπόν για να δικαιολογήσει την παρουσία της η ΝΔ στα πολιτικά πράγματα;

Η κινδυνολογία. Ε, σε αυτήν θα βρει καταφύγιο, από εδώ και μπρος.
Ο Ντανίλο θα συνεργαστεί με τους Αμερικανούς, οι πανεπιστημιακοί με τους Αλβανούς, ο Αλαβάνος με τους εθνικιστές των Σκοπίων, ο Γιώργος με τον Βαγγέλη και ο σκύλος με την γάτα, εναντίον του Καραμανλή.

Είναι τόσο ισχυρός ο κ. Καραμανλής που μόνον η συνωμοσία των πλέον σκοτεινών δυνάμεων σε αυτόν τον τόπο θα μπορούσε να κλονίσει την καιροσκοπική πολιτική του και την κερδοσκοπική αποτελεσματικότητά του!

Αν δεν με πιστεύετε δείτε και τις δημοσκοπήσεις για τον καταλληλότερο που παραγγέλνουν οι ορκισμένοι εχθροί του: Βαρδινογιάννης, Λαμπράκης, Μπόμπολας, Αλαφούζος, Αγγελόπουλος, Κουρής κλπ.!

Μισούν οι νταβάδες τον κ. Καραμανλή, διότι, επί των ημερών του, τους έβαλε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι! Δεν τους επέτρεψε να κερδοσκοπήσουν! Τους συνέτριψε, δεν βλέπετε!

Να το ξέρετε, με τέτοια πίεση που ασκεί στα διαπλεκόμενα συμφέροντα ο κ. Καραμανλής θα πάψουν να επενδύουν μαζικά στην αφέλεια μας και επιπλέον θα κλείσουν τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης που τους δώρισε. Θα τον εκδικηθούν!

Η ανεύθυνη φάλαινα

Του Αγίου

Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη στην Ελλάδα παρακολουθεί το μέγα διατροφικό σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει στους μεσογειακούς πληθυσμούς των φαλαινών.

Ανεύθυνη φάλαινα έπεσε θύμα της επιπολαιότητάς της και έφαγε το κεφάλι της, δοκιμάζοντας νόστιμα καλαμαράκια επιμολυσμένα με ορυκτέλαιο.

Η νεαρή φάλαινα άφησε την τελευταία της πνοή την περασμένη Παρασκευή ανοιχτά του Κόλπου της Σάμης, στην Κεφαλονιά.

Το κήτος έχει μεταφερθεί στο λιμάνι, όπου θα πραγματοποιηθεί νεκροτομή και θα ληφθούν δείγματα για τοξικολογική ανάλυση, ώστε να διαπιστωθεί η ακριβής σύνθεση του ορυκτοσπορέλαιου που προκάλεσε την, κατά πάσα πιθανότητα, τροφική δηλητηρίαση στο φαλαινάκι.

Κυβερνητικοί παράγοντες δηλώνουν ότι είχαν επισημάνει εγκαίρως στους δημοσιογράφους, στον πρωθυπουργό – με σχετική επιστολή, ασφαλώς - και στους οικείους τους τον κίνδυνο που διατρέχει η ζωή των καταναλωτών από την επιπολαιότητα που τους διακρίνει, η οποία προσομοιάζει με εκείνην που επιδεικνύουν άμυαλα κήτη των θαλασσών.

Οι ίδιοι παράγοντες τόνισαν ότι η κυβέρνηση, πράττοντας στο ακέραιο το καθήκον της, αναδεικνύει από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την τύχη του τόπου, την ατομική ευθύνη.

Αυτή είναι άλλωστε η διδαχή του ιδίου του πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, προς τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και προς τους ενήλικες υπαλλήλους του κόμματος της ΝΔ, που με εντολή του ελληνικού λαού επανιδρύουν το κράτος.

Το κάθε άτομο είναι ελεύθερο να επιλέξει τον τρόπο που θα πεθάνει, αλλά προηγουμένως συστήνεται σε όλους η πραγματοποίηση σοβαρής και διεξοδικής έρευνας αγοράς.

Ο καταναλωτής είναι στις μέρες της ΝΔ η μεγάλη κοινωνική δύναμη. Στο χέρι του είναι να τρώει ότι του προσφέρει η αγορά και να πληρώνει όσο-όσο για αυτό, ή να αναλύει προσεκτικά τα προϊόντα που βάζει στη ζωή και στο στομάχι του, στο ειδικά εξοπλισμένο εργαστήριο που οφείλει να διατηρεί σε σκιερό μέρος της οικείας του.

Σε ότι αφορά τις τιμές το πράγμα είναι απλούστατο.
Αν το original είναι ακριβό, ο καταναλωτής έχει κοινωνική υποχρέωση να κατευθυνθεί προς το υποκατάστατό του. Σας ζορίζει η τιμή του φρέσκου γάλακτος, για παράδειγμα, και διαμαρτύρεστε στην κυβέρνηση, που ως γνωστόν δεν έχει καμία δουλειά στην αγορά… άδικο! Ενεργοποιείστε την ατομική ευθύνη σας και πιέστε μακράς διάρκειας ή συμπυκνωμένο γαλατάκι, άσπρο είναι και αυτό!
Αυτό από σόγια το έχετε δοκιμάσει;

Πάρτε το χαμπάρι, η ΝΔ ήρθε στα πράγματα για να απελευθερώσει τον πολίτη από τα δεσμά της κρατικής προστασίας. Να τον καταστήσει υπεύθυνο άτομο, απαλλαγμένο από το νταβατζιλίκι των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Το μόνο νταβατζιλίκι που είναι αποδεκτό είναι αυτό της αγοράς, διότι, όπως θα έλεγε και ο κ. Καραμανλής ο ανταγωνισμός προάγει την ποιότητα στην χημεία τροφίμων και στην αλχημεία των τιμών στα σουπερμάρκετ. Επιτρέπει δε την ελεύθερη διαμόρφωση του μίγματος της προπαγάνδας, δίχως δεσμεύσεις και παρατράγουδα, έξω από το κλίμα της Eurovision.

To ορυκτέλαιο, με το οποίο ήταν, μάλλον, μολυσμένο το καλαμάρι που έφαγε η απρόσεκτη και ανεύθυνη φάλαινα στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είχε περάσει από την διαδικασία ραφιναρίσματος.

Όπως θα έπρεπε να γνωρίζετε όλοι σας, το ραφινάρισμα είναι εκείνος ακριβώς ο παράγοντας που έχει την μέγιστη σημασία τόσο στην διαμόρφωση ποιοτικών στην εμφάνιση προϊόντων, όσο και στην μόρφωση της νεοδημοκρατικής προπαγάνδας, περί υπεύθυνων καταναλωτών.

Θα πρέπει να λάβετε, τέλος, υπόψη ότι, όπως και στην περίπτωση των φαλαινών, ο θάνατος ενός απρόσεκτου ανθρώπου (ανεύθυνου καταναλωτή) από τροφική δηλητηρίαση είναι σπάνιο φαινόμενο.
Οι πιθανότητες να πάμε από ατύχημα είναι μεγαλύτερες, όπως φαντάζομαι θα επισημάνει, προσφυώς, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στο σημερινό briefing.

ΥΓ. Αν το θέμα μας, φαίνεται κουφό και η εισαγωγή άσχετη με τα σημαντικά ζητήματα των ημερών, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στα κύρια θέματα εφημερίδων μεγάλης κυκλοφορίας…εκεί θα βρείτε πολύ μα πολύ πιο άσχετα ζητήματα.

Είναι η εποχή της «βαθειάς γαργάρας» των μεγάλων συγκροτημάτων και των ΜΜΕ των νταβάδων. Τι να πουν; Για τον ΟΤΕ, να θυμώσουν οι Γερμανοί συνεργάτες τους!

Για την Siemens, να θυμώσουν οι αγοραστές του ΟΤΕ και των ιδίων!

Για τις μίζες, να καταρρεύσει το σύστημά τους! Ή μήπως για το κόλπο με τα ιδιωτικά ΑΕΙ στο οποίο είναι οι ίδιοι μπλεγμένοι με κοινοπραξία που συνέστησαν πριν μάλιστα ανοίξει το «παράθυρο» ο Καραμανλής!

Ας μιλήσουμε καλύτερα για φάλαινες και αποστασίες, είναι ποιο cool.
Για να μείνω εντός κλίματος υπόσχομαι ότι στην επόμενη ανάρτηση θα ερευνήσω το ζήτημα της αποστασίας των φαλαινών.

Είναι τρέλα η νεοδημοκρατική ομπρέλα!

Του Αγίου

Αυτή η κυβέρνηση είναι… σκέτη τρέλα!

Αν και πολιτεύεται με βάση το δόγμα του ανταγωνισμού, ανακαλύπτει τελευταία ότι αυτός έχει την τάση να διαμορφώνει ένα άναρχο επίπεδο τιμών στην αγορά.

Μόλις τώρα αντιλαμβάνεται ότι οι τιμές σχηματίζονται κερδοσκοπικά και ανεξέλεγκτα καταστρέφοντας τα μακροοικονομικά μοντέλα νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, που με κομπασμό δηλώνει ότι προτίθεται να εφαρμόσει κάθε φορά το οικονομικό επιτελείο του κ. Καραμανλή.

Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν στην εξουσία ως ειδικοί στο χώρο της αγοράς, διαλύοντας ότι είχε απομείνει από την προσπάθεια στην δεκαετία του ’80 να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις κοινωνικού κράτους.

Η αλήθεια είναι ότι η καθ’ ημάς σοσιαλδημοκρατία απέτυχε στον κοινωνικό ρόλο της, παρότι ήταν το «σουξέ» της, ενώ τώρα το πλοιάριο της ΝΔ ναυάγησε στα αβαθή της αγοράς, την οποία ήρθε για να δοξάσει και να ρυθμίσει ανταγωνιστικά.

Αντί, μάλιστα, ο κ. Καραμανλής και η παρέα του να βάλουν μυαλό και να κατανοήσουν ότι το ιδιωτικό συμφέρον και η επιχειρηματικότητα μπορούν να λειτουργούν υπέρ της κοινωνίας, μόνο εκεί που το δημόσιο υπερέχει θεσμικά και ιδεολογικά, αναζητούν πόρτες και παράθυρα για να το ιδιωτικοποιήσουν.

Είναι τρέλα να δηλώνουν οι κυβερνώντες ότι δεν μπορούν στοιχειωδώς να ελέγξουν τον ανταγωνισμό και ταυτόχρονα να επιχειρούν λυσσαλέα να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και την «παιδεία», διότι δήθεν η παραγωγή της γνώσης εμφανίζει καλύτερα αποτελέσματα μόνο σε περιβάλλον (εμπορικού) ανταγωνισμού, όπως υποστήριξε την προηγούμενη βδομάδα ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός.

Είναι σκέτη τρέλα να νομίζεις ότι αντί πολιτικής στο χώρο της αγοράς μπορείς να κυβερνάς με εκλύσεις προς τους πάσης φύσεως επιχειρηματίες… αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον κ. Καραμανλή να το διαπράττει.

Το δόγμα «λιγότερο κράτος, περισσότερη αγορά», είναι ακόμη πιο φτηνό και πολιτικά αδιέξοδο από το αντίθετο του «περισσότερο κράτος, λιγότερη αγορά», με την διαφορά μάλιστα ότι το πρώτο καθιστά προϊόντα και υπηρεσίες ακριβότερα.

Το ζήτημα σήμερα για τις πλέον αναπτυγμένες και ευημερούσες κοινωνίες είναι το πώς θα εντάξουν την επιχειρηματικότητα σε έναν ευρύτατο δημόσιο χώρο. Μόνον έτσι οι τιμές ορθολογικοποιούνται, οι πολιτικές δεν παραμένουν ευχολόγιο και οι κυβερνήσεις έχουν λόγο ύπαρξης.

Είναι αλήθεια ή ψέμα ότι η νεοφιλελευθεριάζουσα ΝΔ, απέχοντας από την αγορά την οποία διαρκώς προσπαθεί να επεκτείνει, όχι στο πλαίσιο του δημοσίου, αλλά σε βάρος του και εναντίον του, μοιάζει να μην κυβερνά;

Σε τι ακριβώς συνίσταται η διακυβέρνηση της ΝΔ;

Εκτός από άτσαλες προσπάθειες εκποίησης του δημοσίου και υπονόμευσης των (δημόσιων) θεσμών, τι άλλο κάνει; Σε τι πέτυχε;

Να σας πω. Καθημερινά πετυχαίνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει. Ατενίζοντας αποχαυνωμένη προς την αγορά και το φετίχ του ανταγωνισμού, καθιστά την επιχειρηματικότητα συνώνυμο της κρατικά νομιμοποιημένης υπεξαίρεσης εισοδημάτων, κυρίως από τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις.

Μάλιστα, η ΝΔ του Καραμανλή επιχειρώντας να σοκάρει κοινωνικές ομάδες με την απειλή του ιδιωτικού και μη διανοούμενη να παρέμβει ρυθμιστικά στην αγορά, πετυχαίνει καθημερινά να δυσφημεί την επιχειρηματικότητα και τους επιχειρηματίες.

Έτσι, η κυβέρνηση αυτή αναδεικνύεται ως ο καλύτερος «διαφημιστής» του κρατισμού και αυτό είναι …τρέλα!

Αν μείνει λίγο ακόμη στην εξουσία, βλέπω τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές του Καραμανλή να στρέφονται μαζικά προς το ΛΑΟΣ, αν δεν έχουν το κουράγιο να ψηφίσουν ΚΚΕ.

Είναι τρέλα, λοιπόν, η νεοδημοκρατική ομπρέλα του ανταγωνισμού, καθώς αυτή σκιάζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, ενώ αφήνει τις ακτίνες του κρατισμού να διαπερνούν ιδεατά τις πεποιθήσεις ολοένα και περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Τελικά, μάλλον η κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα χρειαζόταν το σοκ της Νέας Δημοκρατίας για να συνέλθει!

Της ανωμαλίας…

Του Αγίου

Γενικά, δεν έχω τίποτε εναντίον της κοινωνικής ανωμαλίας. Αντίθετα, την θεωρώ πολύ χρήσιμη για δύο συστηματικούς λόγους: α) αποτελεί απομυθοποιητικό στοιχείο για την κάθε καθεστωτική ομαλότητα και β) συμβάλλει στην αποκρυστάλλωση ιδεών και θεσμών για την νομιμοποίηση της επόμενης ομαλής φάσης, στην οποία τείνει να ισορροπήσει το σύστημα.

Οι έχοντες σχέση με τη φυσική θα με καταλάβετε. Οι μη έχοντες θα με «διαβάλετε», αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι και αλλιώς το concept της «ανωμαλίας» για να κατανοηθεί απαιτεί την εμπειρία της ασυνέχειας, της ρήξης και την γνώση της θεσμικής (αξιωματικής) συγκρότησης της κάθε «ομαλότητας».

Η ομαλότητα στην κοινωνία επιβάλλεται πολιτικά, διοικητικά και αστυνομικά, ως δομημένη ενότητα.

Εάν απουσιάζει η νομιμοποίηση του πολιτικού στοιχείου, τότε απομένει η επιβολή μέσω καταναγκαστικών μηχανισμών και η όποια ομαλότητα αποτελεί μη εσωτερικευμένη ανάγκη για το κοινωνικό άτομο.
Τότε μιλάμε για την ανάγκη ύπαρξης της ομαλότητας χάριν της ομαλότητας, της εξουσίας, με άλλα λόγια και όχι του κοινωνικού σώματος στο σύνολο του.

Μια τέτοιου είδους ομαλότητα αποτελεί εν δυνάμει κοινωνικο-πολιτική ανωμαλία την οποία κάποια μέλη της κοινωνίας επιχειρούν να ανατρέψουν, όχι πάντα στο όνομα μιας νέας ομαλότητας. Τις περισσότερες φορές τα άτομα ή οι ομάδες που συγκροτούν τα άτομα αυτά θεωρείται ότι κάνουν επαναστατική γυμναστική, ενώ οι φορείς τους χαρακτηρίζονται άδικα «επαναστάτες χωρίς αιτία».

Είναι αλήθεια ότι η δημοκρατία συμβάλει στην κοινωνική ομαλότητα, διότι νομιμοποιεί στις συνειδήσεις τα μέσα καταναγκασμού που ασκούνται για την επιβολή της τάξης και της οργάνωσης σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Η ικανότητα αυτή της δημοκρατίας φαλκιδεύεται όταν απουσιάζει η συναίνεση πάνω σε κάποιον διακηρυγμένο πολιτικό στόχο, ο οποίος παρουσιάζεται ως πολύτιμο δημόσιο αγαθό ή ως εγγύηση για την διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος.

Όταν, λοιπόν, έχεις να κάνεις με μια κυβέρνηση που δεν ντρέπεται να υποστηρίζει διά του «αρμοδίου» υπουργού της ότι « τα ΑΕΙ για να στρώσουν χρειάζονται να υποστούν ένα σοκ από την ίδρυση ιδιωτικών φορέων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» και έναν άλλο, πρωτοκλασάτο, να υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση αναζητεί τρόπο να παραβιάσει τη βούληση του συντακτικού νομοθέτη, τότε πηγή της ανωμαλίας είναι η ίδια η κυβέρνηση.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «ομαλή» η δήλωση Αλογοσκούφη: «Πρέπει να περιμένουμε μερικά χρόνια. Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι αν υπάρχει κάποιο νομικό παράθυρο, το οποίο μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια με τη συνεισφορά κοινωφελών ιδρυμάτων και εύπορων ατόμων».

Η παραβίαση του Συντάγματος μέσω παραθύρων ή μέσω τεθωρακισμένων με μακριά κάνη αποτελεί ανωμαλία, δίχως συζήτηση.

Η κυβέρνηση Καραμανλή είναι φανερό ότι δεν ήρθε για να πολιτευθεί προκαλώντας κοινωνική συναίνεση, αλλά για να επιβάλλει σε κοινωνικές ομάδες τη βούληση της, ακόμη και με την παραβίαση των εγγυήσεων που προσφέρει το Σύνταγμα.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, ακολουθώντας «πολιτική των νομοθετικών παραθύρων», επιτείνει την ανωμαλία, καθώς διαταράσσοντας «ψευδο-επαναστατικά» (πραξικοπηματικά θα ήταν το ορθότερο) την ομαλότητα, στερείται δημοκρατικής κουλτούρας και πολιτικής νομιμοποίησης, ώστε να συμβάλλει καθοριστικά στην μετάβαση του συστήματος σε μια νέα μορφή ομαλότητας.

Έτσι, η κυβέρνηση-Καραμανλή, άριστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράγοντας ανωμαλίας.

Μέσα σε αυτό το ανώμαλο κλίμα που επικρατεί στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με ευθύνη ανώμαλων συμπεριφορών της κυβέρνησης, κάθε ομαλή (δημοκρατική) έκφραση θεωρείται από κάποιες ομάδες της πανεπιστημιακής κοινότητας ανωμαλία που πρέπει να παρεμποδιστεί.
Κάπως έτσι κάνανε φτερά και οι κάλπες.

Φωνάζει ο φίλος και σεβαστός δάσκαλος, Δ. Τσάτσος, ότι οι καταλήψεις και οι απαλλοτριώσεις ψηφοδόχων στα πανεπιστήμια είναι αντισυνταγματικές και σαφώς αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, και έχει δίκιο, αλλά άντε να πεις στον «επαναστατημένο» ότι είναι αυτός που προκαλεί την ανωμαλία!

Δυστυχώς για την δημοκρατία μας, την ανωμαλία την προκαλεί η κυβέρνηση και μάλιστα προκλητικά και επιθετικά και όχι αυτοί που με την αντιδημοκρατική συμπεριφορά τους επιχειρούν να αναδείξουν την αντιδημοκρατικότητα και την έλλειψη νομιμοποίησης της κυβερνητικής αβελτηρίας.

Εδώ, λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε με μια μορφή κοινωνικής ανωμαλίας, η οποία ίσως να αποτελούσε θετικό, δυναμικό στοιχείο για την κοινωνική εξέλιξη, αλλά για μια πολιτικο-κοινωνική ανωμαλία που προκαλεί η εξουσία για να απαξιώσει έναν δημόσιο θεσμό, που αντιμάχεται, συκοφαντεί και εξευτελίζει διαρκώς.

Ο ακτιβισμός με τις απαλλοτριωμένες κάλπες, στο βαθμό που εξελίσσεται σε τραμπουκισμό δεν με βρίσκει σύμφωνο. Αλλιώς, ίσως, θα έπρεπε να εκφραστεί η αντίδραση στις «ανωμαλίες» της κυβέρνησης, μόνο που δεν είμαι εγώ αυτός που έχει άμεσο λόγο σε αυτό…

Η ουτοπία ιδιωτικοποιήθηκε

Του Αγίου

Η ουτοπία πάντοτε και παντού αποτέλεσε στοιχείο ρήξης με την συνέχεια και την συμβατικότητα.

Η ουτοπία αποτέλεσε και αποτελεί το καταφύγιο της φαντασιακής κοινότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Μέσα σε αυτό καλλιεργείται η κοινωνική συνείδηση.

Η ουτοπία συνθέτει την διαδικασία αφύπνισης της κοινωνίας από τον λήθαργο της καταναλωτικής ύπαρξης.

Αν δεχθούμε ότι ο άνθρωπος υπάρχει για κάτι περισσότερο και διαφορετικό από την κατανάλωση, τότε εισερχόμαστε στο κόσμο της ουτοπίας.
Με αυτή την έννοια η ουτοπία δομεί ένα κοινωνικό σύμπαν, διακριτό από την αγορά.

Εδώ, το άτομο αναζητεί την ισορροπία του, τον εαυτό του, την ταυτότητα του, μετουσιώνοντας την πρωτογενή ύλη σε μια ανώτερη μορφή υλικής συγκρότησης.

Κάποιοι βλέπουν σε αυτή την διαδικασία πνευματικότητα, κάποιοι άλλοι παρατηρούν απλώς την δημιουργικότητα να διαμορφώνει τις απτές αποδείξεις της ύπαρξής της μέσω υλικών αποτυπώσεων.

Η ουτοπία σε κάθε περίπτωση εμπεριέχει πολιτικότητα, όπως και κάθε προβολή του ατόμου στην κοινωνία. Ως προς αυτό διαφέρει η ηθική διάρθρωση της ουτοπίας από τον πνευματισμό και τον μυστικισμό.

Η ουτοπία, κατά την πορεία της προς την εξουσία, προκαλεί κοινωνικό, εξελικτικό-μετασχηματισμό και με την έννοια αυτή αποτελεί το δυναμικό συστατικό της πολιτικής και τον καταλύτη στην κοινωνική ισορροπία.

Δίχως ουτοπία πολιτική δεν γίνεται. Αυτή είναι που συγκροτεί ιδεατές, και κυρίως ιδεολογικές αναφορές για την ανατροπή της μίζερης καθημερινότητας και εκείνη είναι που δίνει νόημα στην ύλη, την κτήση και τη χρίση μέσα στην κοινωνία.

Η συντήρηση σε όλο τον κόσμο αντιμάχεται την ουτοπία και στη θέση της αγωνίζεται να τοποθετήσει την θρησκευτικότητα, τον εθνικισμό και το αξίωμα της αγοράς. Όλα μαζί σε ένα μίγμα που διαρκώς μεταβάλλεται σύμφωνα με τις συγκυριακές ανάγκες της προπαγάνδας του καθεστώτος που υπηρετεί.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα καθαρού νεοφιλελευθερισμού τα δύο πρώτα συστατικά του μίγματος απορρίπτονται μετά βδελυγμίας, καθώς ο προσανατολισμός του ατόμου στο σύστημα της ζήτησης και της προσφοράς θεωρείται ικανός για να το αναγάγει σε υπεύθυνο πολίτη και μάλιστα προοδευτικό!

Η παρεξήγηση είναι τόσο μεγάλη που αποκτά υπόσταση φάρσας, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η «μοντέρνα δεξιά» καμώνεται πώς αντιμάχεται το κράτος, μέσω του οποίου όμως εμπεδώθηκαν και αναπτύσσονται στην κοινωνία οι αγοραίες σχέσεις και ο άναρχος καπιταλισμός.

Το κράτος του κ. Καραμανλή, για παράδειγμα, μπορεί να μην θέλει να παίξει τον ρόλο επιχειρηματία, αυτό δεν το εμποδίζει όμως να παίζει τον ρόλο εκ-ποιητή του ελληνικού δημοσίου. Δεν είναι δηλαδή βιομήχανος, είναι όμως μεταπράτης αξιών, οι οποίες μάλιστα δεν βρίσκονται στην κυριότητα της κυβέρνησης και τις οποίες κλίθηκε απλώς να διαχειριστεί με λαϊκή εντολή, την οποία προφανώς καταχράται.

Όχι, φίλοι, η δεξιά δεν πολεμάει να απαλλάξει την κοινωνία από τα δεσμά του κράτους. Δεν την συμφέρει να διαλυθεί το κράτος. Αυτό που επιδιώκει είναι η απόλυτη μετατροπή του κράτους σε όργανο της σύγχρονης μεταπρατικής μορφής του κεφαλαίου.

Και τότε, θα μου πεις, τι κερδίζει ο δεξιός πολιτικός από αυτό;

Την θέση του στο σύστημα και τις μίζες που ενθυλακώνει αυτός και η παρέα του στη φάση του οικονομικού μετασχηματισμού. Λίγα σας φαίνονται;

Να, γιατί πολεμούν την ιδεολογία και συκοφαντούν τους φορείς της.

Η πολιτική ουτοπία συγκροτείται ιδεολογικά, ενώ αυτοί επιδιώκουν να κυβερνούν ιδεαλιστικά, σεμνά και ταπεινά, και όταν ζορίζονται να αποδίδουν τις στρεβλώσεις στην ασυδοσία κάποιων ασυνείδητων συμμάχων τους ή ανθρώπων τους, μια και όπως γνωρίζεται από το κατηχητικό η φύση του ανθρώπου… και άλλα όμορφα παραμύθια.

Βλέποντας, όμως, ότι η ουτοπία ριζοσπαστικοποιεί κοινωνικά στρώματα και κυρίως νέους ανθρώπους, ολοένα και περισσότερο, το καθεστώς αποφάσισε να ιδιωτικοποιήσει την ουτοπία. Να την καταστήσει, δηλαδή, προσωπικό ζήτημα του καθενός. Ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας, βρε αδελφέ, σύμφωνα με το οποίο θα μπορεί κανείς να κρίνεται για την ικανότητα προσαρμογής του στην αγορά-κοινωνία.

Το καθεστώς τρέμει την ουτοπία καθώς αυτή τείνει να ολοκληρώσει το κοινωνικό άτομο και να θεμελιώσει την προσωπική ευθύνη στο πλαίσιο του ενεργού πολίτη και όχι του δήθεν ενεργού, αλλά στην ουσία ενεργούμενου καταναλωτή προϊόντων, υπηρεσιών και πολιτικών.

Το κίνητρο για την ουτοπία δεν είναι η προσφορά στην αγορά, αλλά η προσφορά στην κοινωνία και σε αυτό διαφέρει η δημιουργικότητα που χαρακτηρίζει την τελευταία από το μάρκετινγκ που συνδέεται με την πρώτη.

Η ουτοπία στην εξουσία, λοιπόν.

Πολιτικοί και Επιχειρηματίες

Του Αγίου

Στο Δυτικό πολιτικό σύστημα, από νωρίς και σε κάθε περίπτωση η φιλελεύθερη δημοκρατία, ανέπτυξε θεσμούς διάκρισης μεταξύ επιχειρηματικότητας και πολιτικής.

Η συνύφανση ή η διαπλοκή των δύο αυτών ξεχωριστών πεδίων ανθρώπινης δραστηριότητας αποτελεί φαινόμενο παθογένειας του συστήματος και όπου εμφανίζεται στοιχειοθετεί σκάνδαλο.

Ο λαός σκανδαλίζεται όταν διαπιστώνει ότι η λαϊκή κυριαρχία εκφυλίζεται σε κυριαρχία μερικών οικογενειών, μέσω ενός σύνθετου, αλλά καλά διαρθρωμένου πελατειακού συστήματος, όπου πολιτικοί ( εκπρόσωποι), οικονομικά τζάκια, ανώτατη υπαλληλία και ΜΜΕ αποτελούν ένα λίγο-πολύ κλειστό σύστημα που υφαρπάζει εκβιαστικά την ψήφο των πολιτών, αποσκοπώντας στην μεγέθυνση των προνομίων του και στη νομιμοποίηση της εξ’ αδιαιρέτου ασκούμενης εξουσία από αυτούς.

Η μεγαλύτερη τραγωδία της μεταπολίτευσης, για την ελληνική κοινωνία, είναι ότι ο δικομματισμός, με τις ισχυρές κυβερνήσεις του, στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την παθογένεια, η οποία έβλαψε εκτός από τα άμεσα συμφέροντα της και την πολιτική και την επιχειρηματικότητα και τον πολιτισμό μας.

Ξέρετε, όταν η «αρρώστια» έχει ενδημικό χαρακτήρα και μάλιστα νομιμοποιείται από τους φορείς της πολιτικής και τους φορείς κοινωνικοποίησης, θεωρείται φυσιολογικό πράγμα από τα μέλη μιας κοινωνίας, αλλά σίγουρα δεν είναι.

Το φαινόμενο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα οφείλεται ακριβώς στην διαπλοκή και στην σύμπηξη της πολιτικής με την επιχειρηματικότητα.

Αυτό, με τη σειρά του, επέφερε την «μεταπρατοποίηση» της πολιτικής και συνέβαλε στην ενίσχυση του μεταπρατικού χαρακτήρα της θεωρούμενης αστικής τάξης στην χώρα μας.
Μια τάξη νταβάδων, η οποία σχεδόν ποτέ δεν επένδυσε παραγωγικά στην χώρα, αλλά και όταν ελάχιστες φορές το έπραξε, το πραγματοποίησε με την εγγύηση των υπερκερδών της από το κομματικό κράτος.

Αυτοί οι ελεεινοί μεταπράτες στους οποίους ο δικομματισμός παρέδωσε τις συχνότητες των ΜΜΕ, τον αέρα και την θάλασσα και με έναν διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό, τώρα τελευταία, και τη στεριά, είναι λογικό να αποθρασύνονται και να «μαλώνουν» στο πλαίσιο μιας τρυφερής «οικογενειακής ατμόσφαιρας» με τα υποχείρια τους στην πολιτική ή να προκαλούν προστριβές με όσους δεν ενέταξαν στο σύστημα τους.
Έτσι γίνεται σε όλα τα πορνεία και σε όλες της μπουρδελογειτονιές.

Αυτό το σύστημα συντείνει, όσο τίποτε άλλο, στην καθυστέρηση της ανάπτυξης της χώρας.
Ουδείς ανταγωνισμός στην ουσία μπορεί να υπάρξει, με την νεοφιλελεύθερη ιδανική μορφή.
Καμία αγωνιστική πολιτική πρωτοβουλία δεν είναι εύκολο να περάσει στην κοινωνία, καθώς παρεμβάλλονται τα φίλτρα της διαπλοκής.

Οι Έλληνες δεν μισούν την επιχειρηματικότητα, όπως διαλαλούν αστοιχείωτα φερέφωνα της διαπλοκής, το αντίθετο. Την πραγματική επιχειρηματικότητα αποστρέφονται οι νταβάδες και οι αχυράνθρωποι καιροσκοπικών κεφαλαίων που αναζητούν ευάλωτες και εύκολα χειραγωγούμενες αγορές για να κάνουν την «αρπαχτή» τους.
Αυτοί είναι που στο όνομα του ελευθέρου ανταγωνισμού, στήνουν ολιγοπώλια και διαμορφώνουν κυριαρχικά τις σχέσεις εντός του καθεστώτος, αξιοποιώντας την πελατειακή διάρθρωση του πολιτικού συστήματος και τα ΜΜΕ τους.

Με αυτούς χωριό δεν γίνεται…γίνεται, όμως, να μετατραπεί η χώρα σε υποβαθμισμένη επαρχία της Ευρώπης.

Η Ελλάδα ευτυχώς δεν κινδυνεύει από κάποιον Μπερλουσκόνι!
Οι Μπερλουσκονισμός υπάρχει στην χώρα μας πριν αποκαλυφθεί στην Ιταλία. Απλώς εδώ, είναι πιο βρώμικος και συγκαλυμμένος.

Ο μόνος τρόπος πολιτικής αντίδρασης σε αυτή την κατάσταση είναι η χειραφέτηση της κοινωνίας από τους μηχανισμούς του πελατειακού δικομματισμού.

Εάν αυτό δεν το πετύχουμε σύντομα, πολύ φοβάμαι, ότι σε λίγο καιρό θα εμφανιστούν άλλοι τρόποι «αντίδρασης», ανεξέλεγκτοι κοινωνικά, που θα οδηγήσουν σε μια στρατιωτικο-αστυνομική οργάνωση της κοινωνίας στο σύνολο της.

Αυτό δεν θα βλάψει τον Βγενόπουλο, τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα, τον Λαμπράκη, τον Αγγελόπουλο, τον Κόκκαλη, τους Αλαφούζους και τους υπόλοιπους, αλλά τελικά εμάς τους πολίτες.

Για μια Κυβέρνηση SOS

Του Αγίου

Με χαρά διαβάζω κάποιες απόψεις που εκφράζει ο Ν. Κωνσταντόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στον φίλο Φώτη Παπούλια (δημοσιεύεται στο αυριανό φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας).

Οι σκέψεις αυτές θεωρώ ότι είναι πολύ, μα πολύ, επίκαιρες και θα πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα δίχως την παρεμβολή της προκατάληψης, η οποία συνήθως εμφιλοχωρεί σε τέτοιες προσεγγίσεις.

Οι παρακάτω ιδέες του Ν. Κωνσταντόπουλου απαντούν από την δική του οπτική γωνία στο ζήτημα της «research question» για την σύγχρονη αριστερά, το οποίο είχαμε θέσει προ καιρού.

Σταχυολογώ αποσπάσματα από την συνέντευξη τα οποία αξίζει να προβληματίσουν κυρίως τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ:

«…Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι εναλλακτική λύση στη Ν.Δ., για να επαναλάβει τον εαυτό του. Ούτε η Ν.Δ. μπορεί να διαιωνίσει τη διακυβέρνησή της, εξαντλώντας την αδυναμία της αντιπολίτευσης. Γι' αυτό και οι πολίτες ενθαρρύνουν τον ΣΥΝ να παίξει ευρύτερο ρόλο. Τα κόμματα κρίνονται από την επικοινωνιακή και αντιπολιτευτική τεχνική τους, αλλά κυρίως από την πολιτική και κοινωνική δυναμική που εμπνέουν»

«Η διακυβέρνηση δεν είναι τεχνικό θέμα, αλλά πολιτικό. Αρχίζει με το ερώτημα «Ποιες πολιτικές θέλεις, μπορείς και είναι αναγκαίο να εφαρμόσεις;». Δεν είναι θέμα κομματικής αριθμητικής και γεωγραφίας, αλλά προγραμματικών συγκλίσεων και κοινωνικών συναινέσεων...»

« Κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΝ πρέπει να επεξεργαστεί ιδέες εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης που δεν θα είναι το στατικό άθροισμα ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, ούτε θα παραπέμπει στο απωθητικό «κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ», αλλά θα υπερβαίνει το άθροισμα των δύο κομμάτων. Θα αξιοποιεί σημαντικές δυνατότητες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου και θα σηματοδοτεί το νέο και το διαφορετικό στο πρόγραμμα και στα πρόσωπα κοινά αποδεκτών πρωθυπουργού - υπουργών. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ΣΥΝ πρέπει να πάει στις εκλογές με σημαία μια τέτοια πρόταση, στη βάση ενός κοινού προγράμματος για μία τέτοιου είδους κυβερνητική προοπτική...»

« Οι ανέξοδες αντιπολιτευτικές κορόνες δεν λύνουν το πρόβλημα. Το ερώτημα είναι αν ένα σοβαρό εναλλακτικό πρόγραμμα μπορεί να εγγυηθεί την προτεραιότητα του δημοσίου συμφέροντος και τον ρυθμιστικό κι εποπτικό ρόλο τής δημοκρατικά εκλεγμένης πολιτικής εξουσίας, ώστε και η αυτονομία από ανεξέλεγκτα κέντρα και οι αναδιανεμητικές διαδικασίες να κατοχυρώνονται στοιχειωδώς. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ σε αυτά τα ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν συγκεκριμένα»

Αγαπητοί φίλοι, οι απόψεις αυτές του Κωνσταντόπουλου βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τις δικές μου πεποιθήσεις.

Επειδή μάλιστα πιστεύω ότι ο κ. Καραμανλής θα αιφνιδιάσει «καταφεύγοντας» πολύ σύντομα σε εκλογές, επειδή δεν θα μπορεί να σταθεί για πολύ εξαιτίας της ανερμάτιστης, καιροσκοπικής και υποκριτικής πολιτικής που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση του, θεωρώ ότι δεν υπάρχει η χρονική άνεση για υπεκφυγές.

Το ζήτημα της στήριξης μιας κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα δεσμεύεται από ένα σαφές τετραετές πρόγραμμα κοινά συμπεφωνημένων πολιτικών, για την στήριξη των ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων και την ανάπτυξη δημοκρατικών και οικολογικών θεσμών που θα λαμβάνουν υπόψη την ανάγκη για μια διαφορετική ανάπτυξη της χώρας, αποτελεί θέμα SOS.

Η Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη από μια κυβέρνηση κοινωνικής και οικολογικής ευαισθησίας που θα θέσει τα θεμέλια μιας άλλης ανάπτυξης της οικονομίας και μιας διαφορετικής προσέγγισης της πολιτικής, με γνώμονα την προστασία ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων από την άναρχη παράδοση στην αγορά και την διαπλοκή.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια «κυβέρνηση SOS» με αυξημένη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Μια τέτοια προοπτική θα γεννήσει μύρια (νέα) δυσεπίλυτα πολιτικά προβλήματα, τα οποία όμως αξίζει να αντιμετωπίσουμε για το συμφέρον της κοινωνίας.

Η ευθύνη για μια τέτοια κατεύθυνση θα προκαλέσει μια σοβαρή αναθεωρητική διαδικασία πολιτικών στάσεων και συμπεριφορών και θα επιφέρει αναγκαστικά μια ριζική μεταβολή στην πολιτική κουλτούρα, έτσι ώστε να ξεπεραστούν αγκυλώσεις και προκαταλήψεις της μεταπολίτευσης.

Δεν ξέρει κανείς αν τελικά μια τέτοια κυβέρνηση θα πετύχαινε στην εφαρμογή του προγράμματος, δύσκολο επίσης είναι να υποθέσει κανείς πώς θα λειτουργούσε κοινοβουλευτικά το σχήμα, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα είχαμε να χάσουμε τίποτε από αυτή τη «δοκιμή».
Ότι βγει, κέρδος θα είναι!

Η Ελλάδα παραδόθηκε

Του Αγίου

Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι το κράτος θα μπορούσε να παίξει με επιτυχία ρόλο επιχειρηματία.

Ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας θα έπρεπε να κλειστούν στο καβούκι τους και να συνδιοικούνται από κυβερνητικούς εγκάθετους και συνδικαλιστικούς πατερούληδες.

Άλλο αυτό όμως και άλλο η πρωτοφανής στην Δύση πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή να ξεφορτωθεί δημόσιες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τα βασικά εργαλεία ανάπτυξης της χώρας, υπό τους όρους που θα συνέφεραν την ελληνική κοινωνία.

Η πώληση του ΟΤΕ στην Deutsche Telecom αποτελεί, ίσως, το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο της μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση του ηγέτη-Καραμανλή δεν επέλεξε απλώς έναν εξειδικευμένο συνεργάτη στο μάνατζμεντ, αλλά πούλησε την επιχείρηση και το δικαίωμα των Ελλήνων να επιλέξουν τον τρόπο ανάπτυξης της χώρας, στον πιο κρίσιμο μάλιστα τομέα του παγκόσμιου συστήματος.

Όταν μια χώρα παραδίδει τον τομέα των τηλεπικοινωνιών σε μια άλλη χώρα, ουσιαστικά, είναι σαν να παραδίδεται η ίδια σε αυτήν.

Σημειώστε, ότι τα κράτη δεν διαλύθηκαν ακόμη και ότι υπάρχουν και λειτουργούν για να υπερασπίζονται τις επιμέρους κοινωνίες.

Κάποιοι, όμως, βιάζονται ιδιαίτερα και ας είναι πρωθυπουργοί κρατών που «υπερασπίζονται» τα συμφέροντα όχι και τόσο ισχυρών κοινωνιών!

O κ. Καραμανλής είναι πλέον εμφανές ότι αντιλαμβάνεται την εξωτερική πολιτική με όρους παράδοσης. Τα ίδια κάνει με την περίφημη «πολιτική των αγωγών», τα ίδια και με την υπόθεση ξεφορτώματος κρίσιμων τομέων, όχι απλώς της οικονομίας, αλλά της ίδιας της ύπαρξης της χώρας.

Ήθελα να ήξερα δίχως τον έλεγχο στις τηλεπικοινωνίες, τι κράτος μπορεί να υπάρξει!

Δεν εννοώ ότι οι ξένοι θα μάθουν τα μυστικά μας και άλλα τέτοια φαιδρά, υποστηρίζω ότι στον σύγχρονο κόσμο κανένα κράτος δεν μπορεί να υπάρξει μακροπρόθεσμα, ως φορέας πραγματικής εξουσίας και όχι απλώς ως ταμπελίτσα στον ΟΗΕ, εάν δεν μπορεί να ασκήσει πολιτικό έλεγχο στις τηλεπικοινωνίες.

Ο κ. Καραμανλής θεώρησε προφανώς ότι το ελληνικό κράτος θα πρέπει να είναι από τα πρώτα που θα διαλυθούν, καθώς οι τηλεπικοινωνίες σήμερα δεν είναι αυτό που ήταν χθες: αποτελούν την μοναδική υποδομή που αυξάνει δραματικά την υπεραξία και συμβάλουν καθοριστικά στην οικονομική, τεχνολογική, πολιτισμική και εν τέλει πολιτική εδραίωση μιας χώρας στο διεθνές σύστημα.

Ο αρχηγός της ΝΔ είναι εμφανές ότι δεν βλέπει την χώρα ως κράτος – πόσο μάλλον ως κοινωνικό κράτος - αλλά ως χώρο. Κάτι σαν οικόπεδο εκτός σχεδίου που θέλει να το εντάξει στο σχέδιο κάποιων άλλων κρατών.

Κάποτε, είχαμε επισημάνει ότι η Κυβέρνηση αυτή είναι πολλαπλά επικίνδυνη, κυρίως επειδή πολιτεύεται ασυνείδητα, καθώς δεν θα τολμούσαμε να πιστέψουμε ότι συνειδητά εκχωρεί τον δημόσιο χώρο - και όχι απλώς ρόλους του κράτους –σε ιδιώτες και άλλες χώρες.

Δεν μπορώ, όμως, να μην επισημάνω στο σημείωμα αυτό και την αδυναμία της αριστεράς να απογαλακτιστεί από το ιδεολόγημα του κρατισμού και να υπερασπιστεί τον δημόσιο χαρακτήρα ζωτικών για την ανάπτυξη της κοινωνίας αγαθών αποσυνδέοντας τα από την κρατικιστική αντίληψη που συνέχει τις σχέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Πράγματι, εάν η αριστερά ξεχώριζε πολιτικά το δημόσιο από την κρατική, αυταρχική εξουσία, τότε η δεξιά δεν θα είχε που να σταθεί!

Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με μία μεταβολή (μεταρρύθμιση) στην κρατική λειτουργία, αλλά για εκποίηση του πλέον δυναμικού δημόσιου αγαθού.

Αυτή είναι η δραματική πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να πληροφορηθεί.

Η Κυβέρνηση-Καραμανλή, σεμνά και ταπεινά, δεν μεταβάλει απλώς τα όρια της κρατικής-παρεμβατικής εξουσίας – πράγμα το οποίο θα μπορούσαμε να συζητήσουμε - αλλά μειώνει δραστικά τον χώρο άσκησης πολιτικής και τα όρια της δημόσιας σφαίρας.

Δεν παραδίδει λοιπόν μέρος της κρατικής εξουσίας, αλλά το πλέον ζωτικό τμήμα του δημοσίου πού όφειλε να αξιοποιήσει δημιουργικά (πολιτικά) για την ανάπτυξη της κοινωνίας.

Μετά το σκάνδαλο Μαξίμου-Ζαχόπουλου είχα ισχυριστεί ότι ο κ. Καραμανλής «έκλεισε» ως πρωθυπουργός. Σήμερα, μετά από το «ξεφόρτωμα» του ΟΤΕ υποστηρίζω ότι η ΝΔ «έκλεισε» ως κυβέρνηση.

Διαλύστε και τη βουλή… να πάει στο διάολο, αφού δεν μπορεί να προστατεύσει τη χώρα. Εννοώ να πάμε αμέσως σε εκλογές και όχι να την καταργήσουμε!

Δεν φταίει ο κοινοβουλευτισμός για αυτή την κατάσταση, δεν μπορεί όμως η πολιτική έκφραση του 30,4% του εκλογικού σώματος να παραδίδει το δημόσιο. Δεν νομιμοποιείται να το κάνει με καμία λογική ή ηθική.

Υπάρχει, πέραν όλων των άλλων, και σοβαρό πρόβλημα στην νομιμοποίηση της εξουσίας μέσω του υπάρχοντος συστήματος κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και διάρθρωσης της εκτελεστικής εξουσίας. Δεν το βλέπετε;

Δημοκρατία και τζάμπα μάγκες

Του Αγίου

Αρκετές φορές, μέχρι τώρα, μας δόθηκε η ευκαιρία να προσεγγίσουμε κάποιες βασικές λειτουργικές αρχές της δημοκρατίας, αλλά και μερικά ουσιώδη πρότυπα αυτού που στην διεθνή βιβλιογραφία συναντάται ως inclusive democracy.

Σ’ όλες τις περιπτώσεις αποφύγαμε, όσο το δυνατόν, τα θεωρητικά μοντέλα που αναφέρονται σ’ αυτά και περιοριστήκαμε σε συγκεκριμένες εμπειρικές παραμέτρους, οι οποίες τα επηρεάζουν καθοριστικά.

Επανειλημμένως καταλήξαμε να προβάλουμε αμέσως ή εμμέσως ένα «αγωνιστικό» πλαίσιο φιλελεύθερης δημοκρατίας, εμπλουτισμένο με διαδραστικότητα στην διαμόρφωση των αποφάσεων και χαρακτηριζόμενο από αποκέντρωση των εξουσιών. Ο πυρήνας της ιδεολογικής αυτής τοποθέτησης δεν μπορεί παρά να είναι «ηθικός». Σε όλες μας τις προσεγγίσεις ποτέ δεν έπαψε η δημοκρατική νομιμοποίηση (ηθική) να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την δόμηση του συνολικού οικοδομήματος κατά την λήψη των αποφάσεων.

Όταν απουσιάζει αυτού του είδους η νομιμοποίηση τότε στην κοινωνία επικρατούν άλλου τύπου νομιμοποιήσεις των εξουσιαστικών μηχανισμών, της κλίμακας ιεραρχίας και της ηγεσίας.

Στην Ελλάδα η δημοκρατική νομιμοποίηση έχει καταστεί περιθωριακή έννοια.

Σε όλους τους χώρους τη νομιμοποίηση παρέχουν, συνήθως μέσω πελατειακών δικτύων, τα κόμματα, τα όργανα του κράτους, τα όργανα του παρακράτους, τα ΜΜΕ, κάποιες παρέες που αποτελούν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ κομμάτων και οικονομικών συμφερόντων και, φυσικά, οι γνωστοί μας νταβάδες, κατά τον κ. Καραμανλή και όχι μόνον.

Σε κοινωνικό επίπεδο οι συνέπειες αυτής της λειτουργίας είναι δραματικές, καθώς έτσι εξευτελίζεται η δημοκρατία, ενώ ολοένα και περισσότερο επιβραβεύεται ο ατομισμός που αποζητά δικαίωση μέσω της πατρωνίας.

Σε ατομικό επίπεδο τα πράγματα φαντάζουν κάπως χειρότερα: εκατομμύρια τζάμπα μάγκες ευδοκιμούν στη χώρα, ενώ διαρκώς περισσότεροι εκκολάπτονται.

Θρασύδειλα, ελεεινά ανθρωπάκια, ως σύγχρονοι καραγκιόζηδες, κινούνται, ελίσσονται και εξελίσσονται μέσω των πελατειακών δικτύων, ρητορεύοντας ενίοτε υπέρ της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία όμως, φευ, απέχει πολύ από το να αποκρυσταλλώνεται στις συνειδήσεις τους.

Αυτοί, οι τζάμπα μάγκες πλασάρονται από άλλους τζάμπα μάγκες – συνήθως του ιδίου δικτύου - στην αγοραία κοινωνία ως τα πρόσωπα εκείνα που έχουνε πιάσει το νόημα της ζωής, ή τον «πάπα από τα …φρύδια», περιφέροντας με ένα cool στυλάκι την ανεπάρκεια, την φτήνια και την βλακώδη αμετροέπειά τους στον δημόσιο χώρο, αμειβόμενοι, μάλιστα, αρκετά ικανοποιητικά γι’ αυτό. Έτσι, τείνουν να καταστούν τα αδιαμφισβήτητα κοινωνικά πρότυπα.

Θα μου πεις τώρα, αφού αυτοί οι μάγκες τα παίρνουν, γιατί τους αποκαλείς τζάμπα μάγκες;
Ε, καλά τώρα, φαντάζομαι ότι έχουμε συνεννοηθεί! Αν όχι, μια διευκρινιστική ερώτηση στον κ. Σημίτη που τους σχολίασε από του βήματος της βουλής – γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πώς κατασκευάζονται οι τζάμπα μάγκες, καθώς και αυτός παραγωγός τζάμπα μαγκιάς ήταν για έναν εσμό παρατρεχάμενων – ίσως βοηθήσει τον Μπαμπινιώτη κατά την αναθεώρηση του λεξικού του.

Στην ουσία οι τζάμπα μάγκες αποστρέφονται τους δημοκρατικούς θεσμούς, στους οποίους πολλάκις ομνύουν υποκριτικά και ξεδιάντροπα , διότι κατά βάθος γνωρίζουν ότι εάν η κοινωνία λειτουργούσε δημοκρατικά, τότε μια άλλη μορφή αξιοκρατίας θα κυριαρχούσε, πολύ διαφορετική από αυτήν στην οποία στηρίζουν τη νομιμοποίησή τους πρόσωπα εμφανώς ακατάλληλα για το δημόσιο ρόλο, που ο πάτρωνάς τους τούς έχει απονείμει.

Αγαπητοί φίλοι, όσοι πιστεύετε ότι η δημοκρατία αποτελεί καθημερινή κατάκτηση, αρνηθείτε την συμμετοχή σας στο πελατειακό σύστημα, φτύστε κατάμουτρα τους φύσει και θέσει πάτρωνες και εξευτελίστε τα μηδενικά που ζουν για τα… μηδενικά! Μην ξεχνάτε ποτέ ότι με τα μηδενικά δεν γίνεται πολλαπλασιασμός, γίνεται, όμως, κάποιου είδους κοινωνική διαίρεση!

Υ.Γ. Είμαι βέβαιος ότι αν κάποιο από αυτά τα δυστυχισμένα «επώνυμα» ανθρωπάκια διαβάσει τις παραπάνω γραμμές, αποκλείεται να υποθέσει ότι αναφέρομαι σε αυτό. Πώς, άλλωστε θα μπορούσε να φανταστεί ότι είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί η επιτυχία του, για την οποία το πελατειακό του δίκτυο τον τίμησε τόσες φορές και τον τιμά ακόμα, προβάλλοντάς τον απ’ τα κανάλια του!

Σοκ και δέος από την αδέξια δεξιά

Του Αγίου

Και αλλού στην Ευρώπη κυβερνούν δεξιά κόμματα και δεξιές συμμαχίες, πουθενά όμως δεν εκδηλώνεται τόσο μίσος εναντίον του δημοσίου.

Η κυβέρνηση-Καραμανλή έχει ξεπεράσει προ πολλού την κυβέρνηση-Μητσοτάκη σε μένος εναντίον του δημόσιου χώρου, τον οποίο εντέχνως ταυτίζει εννοιολογικά με το κράτος και τις κυβερνήσεις.

Το δημόσιο ταυτίζεται με το κράτος στο βαθμό που το επιθυμεί και το επιδιώκει το πολιτικό σύστημα, σε διαφορετική περίπτωση το δημόσιο είναι μια ευρύτερη και ποιοτικά εντελώς διακριτή έννοια που περιλαμβάνει όλες τις σχέσεις που δεν ορίζονται στο πλαίσιο της ιδιωτικής σφαίρας και της οικονομίας της αγοράς.

Από την άλλη πλευρά, η κεντρο-αριστερά και η αριστερά παρακολουθούν την δραματική υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα κοινωνικών αγαθών, υπερασπιζόμενες όχι τα αγαθά αυτά καθαυτά, αλλά την κρατική τους – δηλαδή κομματική τους – οντότητα.

Έγκλημα εναντίον της ελληνικής κοινωνίας διαπράττουν οι δεξιοί κυβερνώντες, την ίδια στιγμή που όσοι πολιτεύονται αριστερότερα αμύνονται στην περιοχή του διεφθαρμένου πελατειακού κρατισμού.

Οι μεν πρώτοι, εγκλωβισμένοι απόλυτα από τα συμφέροντα μίας λίγο-πολύ κλειστής ομάδας ιδιωτών που υπηρετούν, αγωνίζονται για την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου, φροντίζοντας πρώτα να το εξευτελίσουν εντελώς, οι δε δεύτεροι αντιδρούν υπερασπιζόμενοι συντεχνιακά συμφέροντα, πελατειακούς μηχανισμούς και παρέες που εξέθρεψε ο κομματισμός στην διοίκηση.

Έτσι, κινούμενη ολοένα και πιο νεοφιλελεύθερα η ΝΔ, ωθεί αντανακλαστικά τα μέλη του ευώνυμου πολιτικού κέρατος σε μια αδιέξοδη συντηρητική στάση: να περισώσουν τις πακτωμένες σχέσεις στο δημόσιο και όχι εντέλει τα δημόσια αγαθά, αυτά καθ’ αυτά.

Μα η αλλοίωση των σχέσεων στο εργασιακό καθεστώς στο δημόσιο, για παράδειγμα, δεν θα εκφυλίσει τελικά και τον δημόσιο χαρακτήρα των αγαθών αυτών;
Ρωτά ο ανυποψίαστος αποδέκτης της προπαγάνδας ένθεν κακείθεν.

Όχι, καθώς τα δύο αυτά πράγματα δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Τον συσχετισμό προκαλούν εντέχνως οι συντεχνίες και όσοι τις στηρίζουν πολιτικά, όχι ως συνδικαλιστικούς φορείς, αλλά περιοριστικά σαν πελατειακούς μηχανισμούς άσκησης πολιτικής επιρροής.

Όσοι, λοιπόν, υπερασπιζόμαστε ως δημόσιο αγαθό την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε και αποδεχόμαστε τη μορφή των σχέσεων που επικρατεί στις πανεπιστημιακές σχολές ή τη σχέση αυτών στο γενικότερο πλαίσιο της εκπαίδευσης, της έρευνας και της παραγωγής συστηματοποιημένης γνώσης.

Όλα αυτά είναι αντικείμενο σοβαρού και διαρκούς δημόσιου διαλόγου που δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται κομφορμιστικά ή αντιδραστικά. Είναι ζήτημα δημόσιου ενδιαφέροντος, αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και αποτελεί αντικείμενο πολιτικής.

Όλα αυτά, εάν και εφόσον συνεχίζουμε να θεωρούμε το πανεπιστήμιο δημόσιο αγαθό. Αν πάψουμε να το βλέπουμε ως τέτοιο τότε η πολιτική πρωτοβουλία προφανώς δεν κατατείνει στην προστασία αυτού του αγαθού, αλλά αντίθετα προσβάλει το πυρήνα της ύπαρξης του και αποσυνδέει το δημόσιο συμφέρον από την ανάπτυξη και εξέλιξη του.

Η πολιτική Καραμανλή στα ζητήματα της παιδείας είναι παρελκυστική:
Δίχως να αρνείται τη σημασία της δημόσιας εκπαίδευσης - πώς θα μπορούσε άλλωστε!- κάνει ότι μπορεί για να την αποδυναμώσει ως δημόσιο αγαθό, προσφέροντας το κερδοφόρο κομμάτι της «παιδείας» σε ιδιωτικά συμφέροντα, διατηρώντας παράλληλα το τμήμα που δεν θα ήθελε κανείς ιδιώτης να αναπτύξει, εξαιτίας του κόστους του και της μεγάλης επένδυσης που θα απαιτείτο, υπό κρατικό έλεγχο.

Βλέπει, δηλαδή, η κυβέρνηση Καραμανλή την «παιδεία» σαν κοινωφελή επιχείρηση από την οποία προσπαθεί να απαλλάξει το κράτος, στο βαθμό που μπορεί, προικίζοντας ενδιαφερόμενους επιχειρηματίες ημεδαπούς και αλλοδαπούς με τα επικερδή στοιχεία της. Εφαρμόζει, δηλαδή, η ΝΔ για τα ΑΕΙ ανάλογη πολιτική με εκείνην που χαρακτηρίζει τη γενικότερη φιλοσοφία της, για την σταδιακή μείωση του δημόσιου χώρου, υπέρ του ιδιωτικού.

Μέσα σε αυτή την «θεότρελη ατμόσφαιρα» κάθε σαχλαμάρας και ανεύθυνος πολιτικός της κυβερνώσας παράταξης βρίσκει χώρο για να εκφράσει με άνεση την καταστροφική για την κοινωνία τάση του.

Στο μυαλό μου έχω την πραγματικά σοκαριστική δήλωση, ενός ανεκδιήγητου ανθρώπου που ο Καραμανλής διόρισε «Υπουργό Παιδείας».

Αυτός ο νέος άνθρωπος, έχοντας προφανώς ως πρότυπο τις «εποχές του γύψου» αποφάνθηκε αρμοδίως: «Το πανεπιστήμιο χρειάζεται ένα σοκ για να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο, ενώ οι καθηγητές κρατούν καθηλωμένη την ελληνική εκπαίδευση».

Ο υπουργός αυτός έλαβε, προφανώς, εντολή από τον κύριο Καραμανλή να σοκάρει τα ΑΕΙ με το δέος που προκαλεί η πολιτική της κυβέρνησης.

Και σαν να μην έφτανε αυτό διευκρίνισε ότι: ομάδες πανεπιστημιακών «πρέπει να μπουν στο περιθώριο διότι, αν και μειοψηφούν, κρατούν καθηλωμένη την ελληνική εκπαίδευση σε ιδεοληψίες του παρελθόντος και σε βολεμένα κατεστημένα, που φοβούνται μήπως και αποκαλυφθεί η επιστημονική τους γύμνια».

Εδώ, η πολιτική δίνει τη θέση της στην αλητεία και δημόσιος διάλογος είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί.

Η κυβέρνηση που πολιτεύεται για να σοκάρει θεσμούς, κατασυκοφαντώντας λειτουργούς με τους οποίους προδήλως διαφωνεί ως προς την ασκούμενη από αυτήν πολιτική, δεν μπορεί να χαίρει δημοκρατικής νομιμοποίησης, καθώς έχει χάσει το απαραίτητο ηθικό ανάστημα που απαιτεί ο ρόλος της.

Η πολιτική «σοκ και δέος» που ακολουθεί η κυβέρνηση Καραμανλή, κατά δήλωση της, στην «παιδεία», είναι ασυζητητί αυταρχική πολιτική, η οποία σε τίποτα δεν διαφέρει από τον κοινό τραμπουκισμό.

Άντε τώρα να γίνει συζήτηση για την αναβάθμιση των ΑΕΙ, την διασύνδεση τους με την κοινωνία και την αγορά και πολλά-άλλα, χρήσιμα και απολύτως αναγκαία που απασχολούν την πολιτική και την ακαδημαϊκή κοινότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη!

Ήθελα να ήξερα πώς καταδέχεται ο περίφημος αυτός υπουργός να συνομιλεί με γυμνούς, επιστημονικά, καθηγητές!
Μπράβο του και μπράβο σε ολόκληρη την κυβέρνηση για την καταδεκτικότητά της! Άλλωστε, στον κόσμο της αγοραίας πολιτικής, τι αξία έχουν οι μελέτες και τα διδακτορικά, οι επιστήμες και τα γράμματα!

Σημασία έχουν τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά που μοιράζουν αβέρτα τα σχετικά εμπορικά κέντρα στην πελατεία που θα στελεχώσει αύριο την διοίκηση και τις επιχειρήσεις. Σημασία έχουν τα διδακτορικά που μοιράζονται με λιγότερο από πέντε χιλιάδες δολάρια ή αυτά που παρέχονται ως αντιπαροχή από διαπρεπείς φίλους της κυβέρνησης, καθηγητές στο εξωτερικό και πολύτιμους συνεργάτες στο εσωτερικό.

Σημασία έχει, τέλος, πως με αυτήν την πολιτική κουλτούρα η πολιτική αντιπαράθεση δεν έχει νόημα και ούτε, ασφαλώς, διαμορφώνεται κλίμα για να προσεγγίσουν και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις με ευθύνη και σοβαρότητα τους αναχρονισμούς και την παθογένεια που χαρακτηρίζουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην χώρα μας.

Τι απάντηση με ρωτήσατε;

Του Αγίου

Η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από την έλλειψη εκείνης της πρότασης που θα μπορούσε να θέσει τις προϋποθέσεις σοβαρής εξέτασης της πολλαπλής κρίσης που διαπιστώνεται στην δημόσια σφαίρα, στο οικονομικό μοντέλο και στην κοινωνία.

Όταν απουσιάζει η ρημάδα η «research question» οποιαδήποτε προσπάθεια πολιτικής αντιμετώπισης της ενδημικής πλέον, πολλαπλής κρίσης δεν μπορεί παρά να αποβεί άκαρπη.

Η μορφή της «ερώτησης» και ο τρόπος διατύπωσής της είναι αυτά που θα διαμόρφωναν τις προϋποθέσεις για σοβαρή πολιτική ανάλυση από τους φορείς του ευρύτερου πολιτικού συστήματος. Μόνον έτσι η ιδεολογία θα επανάκαμπτε στο πολιτικό σκηνικό και θα καθιστούσε τις όποιες διακριτές πολιτικές προσεγγίσεις σαφείς.

Δυστυχώς, όσοι διαπιστώνουν διάφορα συμπτώματα της κρίσης, τα αντιμετωπίζουν είτε αφαιρετικά και αποσπασματικά, είτε τα τοποθετούν κάτω από το μικροκομματικό πρίσμα, το οποίο αποσκοπεί στην διαμόρφωση και εμπέδωση τεχνιτών διαχωριστικών γραμμών.

Κάπως έτσι το πολιτικό εξαφανίζεται και στη θέση του κυριαρχεί η εικόνα και η λεγόμενη «ατζέντα» της υπερ-πραγματικότητας, η οποία δομείται στο πλαίσιο των διαπλεκόμενων ή/και χειραγωγούμενων από την κυβέρνηση και τα συμφέροντα που την στηρίζουν, ΜΜΕ.

Όλοι πλέον μιλούν με άνεση για τους άλλους, αλλά ποτέ για τον εαυτό τους. Όταν μάλιστα κάποτε πιέζονται από την κοινωνία και υποχρεώνονται από τις συνθήκες να ρίξουν και μια ματιά «προς τα μέσα», το πράττουν υποκριτικά με εμφανή την προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις από την πολιτική στάση και συμπεριφορά που επέδειξαν κατά το παρελθόν.

Σκόρπια λόγια και ασυγκρότητος πολιτικός λόγος συνθέτουν την εικόνα του πολιτικού συστήματος που καθημερινά εμφανίζεται είτε ως μάρτυρας, είτε σαν κατήγορος ή κατηγορούμενος στα παράθυρα της TV, στις ραδιοσυχνότητες, και τελευταία ολοένα και περισσότερο, με εμφανώς «σικέ» συνεντεύξεις, στον Τύπο.

Ιδού το πρόβλημα του πολιτικού πολιτισμού μας θα αναφωνούσε, ίσως, ο ανυπόμονος και εγώ θα συμφωνούσα μαζί του, όχι όμως για να κλείσω αυτή τη κουβέντα, αλλά αντίθετα για να την ανοίξω, συνδέοντας οντολογικά και αδιάρρηκτα την κουλτούρα, την ιδεολογία και την πολιτική με τις αναφερόμενες πολιτικές ταυτότητες, εντός της πολιτικής σφαίρας.

Η διαλεκτική στον πολιτικό λόγο αποφεύγει να διαπραγματευτεί ερωτήματα, προτιμώντας να σχολιάζει απαντήσεις! Έχει πλάκα, αλλά ακούγοντας πολιτικούς, που συμμετέχουν σε διάφορες συζητήσεις, είναι σαν να αναρωτιούνται: τι απάντηση με ρωτήσατε;

Σε τούτες τις γραμμές ασκώ κριτική στην πολιτική στάση της αριστεράς και της σοβαρής σοσιαλδημοκρατίας και όχι φυσικά στη ΝΔ και στο ακροδεξιό κοινοβουλευτικό συμπλήρωμά της.

Η ερμαφρόδιτη νεο-εθνικο-φιλελεύθερη συμπαράταξη της ΝΔ μια χαρά συμπορεύεται, σε επίπεδο πολιτικής κουλτούρας και ανάλυσης, με τον καθ’ ημάς κρυφο-εθνικοσοσιαλισμό, οι υπόλοιποι τα έχουν κάνει θάλασσα.

Η Δεξιά ποτέ δεν χρειάστηκε την ιδεολογία και την πολιτική για να υπάρξει και να ασκήσει εξουσία. Αρκούσαν διάφορα εθνικο-πατριωτικά ιδεολογήματα συνεπικουρούμενα από διάφορα φληναφήματα περί ρεαλιστικής προσαρμογής της χώρας στο διεθνές, οικονομικό κυρίως, περιβάλλον.
Θα μου πεις, το ίδιο δεν έκανε και το ΠΑΣΟΚ επί τόσα χρόνια που ήταν στην κυβέρνηση;

Όχι, δεν έκανε ακριβώς το ίδιο. Διαφορές στην ποιότητα και στην ένταση του φαινομένου υπήρχαν σχεδόν πάντοτε, αλλά η συνολική εικόνα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, η οποία διατηρείται στο υποσυνείδητο των πολιτών είναι η ίδια με αυτήν της νέας-δεξιάς του Καραμανλή του νεότερου, και αυτό έχει σημασία.

Ο Σημίτης αδικείται από αυτή την εικόνα, καθώς δεν υπήρξε λαϊκιστής σε αυτόν τον βαθμό και έδειξε να γνωρίζει πώς τίθεται η «research question» στην πολιτική και πώς διαμορφώνονται τα πολιτικά μέσα για την απάντηση της, αλλά… μέχρι εκεί.

Κανέναν δεν ενέπνευσε, κανείς δεν πίστεψε βαθειά στο εκσυγχρονιστικό του εγχείρημα, μια και έπασχε από σοβαρές αντιφάσεις και αδυναμία σφαιρικής εμπέδωσης, σε όλα τα επίπεδα, καθώς ούτε αυτό έχαιρε ιδεολογικής συγκρότησης.

Στο τέλος συμβιβάστηκε και αυτός στο στερεότυπο: «αυτούς έχω, με αυτούς δουλεύω» και με το παραπλήρωμα του: «ότι μπορούμε, κάνουμε!».

Στην πολιτική βέβαια φρόνιμο είναι να μην κάθεσαι να κλωσάς τα «αυγά» σου, συμβιβαζόμενος με τα συμφέροντα που θέλουν να κάνουν κουμάντο στο κοτέτσι, αλλά να παραδίδεις τα προϊόντα της πολιτικής σου στην κοινωνία για «κλώσημα».

Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό όταν το κόμμα σου δεν παράγει πολιτική, ούτε διακατέχεται από ιδεολογία, αλλά περιορίζεται στην πελατειακή διάσταση των σχέσεων που χαρακτηρίζουν το σύστημα στο σύνολο του;
Απλώς δεν γίνεται.

Οι εξουσιαστικές σχέσεις, στο βαθμό που εντάσσονται σε πελατειακούς μηχανισμούς, δεν συνιστούν πολιτική, αλλά κοινό νταβατζιλίκι, το οποίο κατατείνει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του νταβά (τελεία και παύλα και ας αφήσουμε την υποκρισία).

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν ενδιαφέρεται να καταστεί στις συνειδήσεις των πολιτών απλώς ως η κύρια αντιπολιτευτική συνιστώσα, ας θέσει τώρα το «ερώτημα» της διακυβέρνησης και ας τολμήσει να το αναλύσει και να το απαντήσει ενώπιον των Ελλήνων.

Η κατρακύλα της αριστεράς στην παλαιά Ευρώπη οφείλεται, από την μια μεριά, στην ενσωμάτωση της στο σύστημα εξουσίας και από την άλλη, στην αδυναμία της να αρθρώσει ένα απλό και κατανοητό ερώτημα για το μοντέλο και τους στόχους της διακυβέρνησης στη σημερινή φάση της παγκοσμιοποίησης, που θα μπορούσε προγραμματικά να απαντήσει.

Άμα τρέμεις με την ιδέα ότι η πολιτική σου πρόταση ενδέχεται να δυσαρεστήσει την «πελατεία» σου, τότε ή το παίζεις UFO ή τρέχεις πίσω από τον «πελάτη» διαπιστώνοντας ότι έχει πάντα δίκιο, ή το ρίχνεις στα «υπερβατικά και όμορφα», που πουλάνε στα παράθυρα και στα περίπτερα!

Τα κόμματα δεν είναι «ομάδες συμφερόντων, «ούτε ομάδες πίεσης», ούτε φυσικά φορείς «άρθρωσης αιτημάτων» προς την διοίκηση. Δεν είναι μέρος της κοινωνίας των πολιτών και ούτε επιτρέπεται ποτέ να γίνουν, διότι έτσι φαλκιδεύεται η δημοκρατία.

Τα αριστερά κόμματα δεν εκπροσωπούν κοινωνικές ομάδες, τάξεις, τάσεις ή κάποιαν επί της γης θεότητα, αλλά την ανάγκη άρθρωσης ολοκληρωμένης πολιτικής με σαφές ιδεολογικό μήνυμα, που θα απαντά στο ερώτημα για το σύγχρονο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Αν ξεκινήσουμε την προσέγγιση με την ιδεοληψία ότι τελικά το μόνο που μπορούν να κάνουν οι κοινωνίες για να μην διαλυθούν εντελώς και μετατραπούν πλήρως σε αγορές είναι να αναστήσουν το «παλιό», «καλό» κράτος, είναι βέβαιο ότι πάσχουμε από την γνωστή μορφή του οικονομικού ντετερμινισμού που διακατέχει τις πεποιθήσεις κακοφορμισμένων σοσιαλιστών και νεο-εθνικιστών, οι οποίες ως προς την μεθοδολογική συγκρότηση δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτές των νεοφιλελευθέρων, που εμφανίζονται αντίθετες.

Ούτε στο κάστρο του κράτους βασιλεύει η ιδεολογία, ούτε ασφαλώς στο κάστρο της αγοράς. Με τους θιασώτες του δεύτερου κάστρου, του σύγχρονου «πολιτικού play station», να εμφανίζονται περισσότερο ειλικρινείς και προσγειωμένοι, λέγοντας ότι στον «επίπεδο κόσμο» μας -κόσμο τους – δεν έχουν θέση οι ιδεολογίες, καθώς τα πάντα είναι οικονομία.

Αυτός ο αριστερός που θα τολμήσει να πει, στην Ελλάδα, ότι τα πάντα είναι πολιτική η οποία όμως δεν χαράσσεται δίχως επίγνωση του διεθνούς πολιτικο-οικονομικού περιβάλλοντος, θα έχει κάνει ένα σοβαρό βήμα για να συναντήσει τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Θέλει τόλμη να πει σήμερα ο αριστερός ότι η εμφανιζόμενη ανάπτυξη στην χώρα μας είναι το αποτέλεσμα του κρατικού και ιδιωτικού υπερδανεισμού, της άναρχης υπερκατανάλωσης, των κονδυλίων από τα Ευρωπαϊκά ταμεία, των «κεφαλαίων ευκαιρίας» που εισβάλουν για να αποκομίσουν κέρδη και να φύγουν και των δημοσιών έργων που πραγματοποιούνται με την εγγύηση των κερδών των ιδιωτών από το ελληνικό δημόσιο, το οποίο επιπλέον εγγυάται και για τα δάνεια των εργολάβων του!

Αυτή είναι όμως ή αλήθεια, η οποία ενδέχεται να μετατραπεί σε εφιάλτη τα επόμενα χρόνια καθώς, όπως επισημαίνει και η Kerin Hope, σήμερα στους Financial Times, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της τάξεως του 14% του ΑΕΠ που παρουσίασε πέρυσι η χώρα και το οποίο συναντάται συχνότερα στις αναδυόμενες βαλκανικές αγορές που συνορεύουν με την Ελλάδα παρά στους εταίρους μας στην ευρωζώνη, μπορεί να δυναμιτίσει την κοινωνία.

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο τα επόμενα χρόνια οι Έλληνες να ξαναπάρουν τα μπογαλάκια τους και να σκορπιστούν ξανά, όπως το ’50 και το ’60, στις χώρες της Δ. Ευρώπης, ως εσωτερικοί μετανάστες αυτή την φορά, αναζητώντας μια χαμηλά αμειβόμενη θέση εργασίας, μια και στην Ελλάδα κανείς δεν θα τους δανείζει πλέον για να ζήσουν, ούτε θα χωρούν άλλοι στο εξευτελισμένο δημόσιο.

Για την αριστερά, στο ερώτημα πού θα βρείτε τα λεφτά για να ασκήσετε κοινωνική πολιτική, υπάρχει μόνο μια απάντηση: αντί να τα δίνουμε σε μια χούφτα οικογένειες θα μπορούσαμε να προωθήσουμε μιας άλλης μορφής ανάπτυξη που θα στηρίζεται στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, στην μικρομεσαία, αλλά σύγχρονη επιχείρηση, η οποία μπορεί μεν να μην προσφέρεται για θεαματικά αποτελέσματα και ευκολία για δημιουργική λογιστική των κυβερνήσεων, αλλά θα έθετε τις βάσεις για μια πραγματική μεταρρύθμιση με κοινωνική νομιμοποίηση, η οποία δεν θα περιοριζόταν στη δημοσιοϋπαλληλία. Έτσι σιγά-σιγά η κοινωνία θα ξέφευγε από το μόνιμο παραπλανητικό δίλημμα: «με ποιόν είσαι, με τις συντεχνίες ή τα τυχοδιωκτικά συμφέροντα της οικονομίας και της παραοικονομίας;».

Η αριστερά δεν θέλει να αντιληφθεί ότι η προνομιούχα δημοσιοϋπαλληλία είναι η άλλη όψη του νομίσματος της καιροσκοπικής οικονομίας και των νταβάδων που κυριαρχικά την εκπροσωπούν.

Το δημόσιο θα μπορούσε να καταστεί πραγματικός μοχλός αειφόρου ανάπτυξης, στο βαθμό που αποσυνδεόταν από το πελατειακό κράτος και τους φορείς του. Το σημερινό κράτος του κ. Καραμανλή παράγει εισόδημα για το ένα-τρίτο της κοινωνίας και εύκολο χρήμα για μια κλίκα τυχοδιωκτών που αυτοπροσδιορίζονται ως σύγχρονη ελληνική αστική τάξη, αν και το μόνο σύγχρονο πάνω τους είναι τα κοστουμάκια και τα θωρακισμένα αυτοκινητάκια.
Μούχλα αποπνέει η στάση τους και σκουριά τρέχει από τις business τους.

Είναι οι ίδιοι μέρος του προβλήματος εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά ποιος περιμένεις να τους το πει; Τα αγόρια και κορίτσια που απασχολούν στα ΜΜΕ τους, τα οποία υπεξαίρεσαν με το έτσι θέλω από το ελληνικό δημόσιο;
Ή μήπως οι πολιτικοί αχυράνθρωποι τους που στελεχώνουν τις κυβερνήσεις με αποκορύφωμα τούτους εδώ πού αποτελούν την ομάδα του «πυρίμαχου (άκαυτου) χαρτιού» τους, που φέρει το όνομα Κώστας Καραμανλής;

Η αριστερά, αν θέλει να μην παραμείνει στο επιφαινόμενο, θα πρέπει να απευθυνθεί πολιτικά και όχι απλώς συνθηματολογικά στα δύο-τρίτα της κοινωνίας, τα οποία ολοένα και περισσότερο περιθωριοποιούνται.

Αν δεν το πραγματοποιήσει αυτή θα το πράξει ο δεξιός λαϊκισμός, όπως το έκανε στην Ιταλία.

Πώς να το κάνουμε η «research question» στην αριστερή πολιτική δεν μπορεί να αναφέρεται γενικώς και αορίστως στους εργαζόμενους – δεν είναι ζήτημα για συνδικαλιστική αντιμετώπιση - αλλά να θέτει το ερώτημα στο πραγματικό κοινωνικό του πλαίσιο: με ποια ( μεταρρυθμιστική) πολιτική μπορεί να επιτευχθεί η αναγκαία αναδιανομή προς όφελος των μικρομεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, ώστε η αποτελεσματικότητα στην οικονομία να συνοδευτεί με την δημοκρατικότητα και την κοινωνική χειραφέτηση;

Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Η πολιτική προσέγγιση θα δείξει.

Σε αντίθετη περίπτωση ας μείνουμε θεατές στο υπέροχο έργο: «ο χοντρορεβιθούλης»! Όταν το παραμύθι αυτό θα τελειώσει θα ακολουθήσει - μετά από σχετική τηλεφωνική δημοσκόπηση ασφαλώς - η διήγηση του μύθου του «Μεγάλου Δράκου» που διατρέφεται μέσω συγκυβερνόντων δοχείων, διαπλεκόμενων απορρημάτων!

Κάπως έτσι, η αριστερά απαλλαγμένη από την παρουσία του ΠΑΣΟΚ στα αντιπολιτευτικά έδρανα, θα διαπρέψει και νέες πολιτικές καριέρες θα αναπτυχθούν εκ του ασφαλούς.

Ασφαλώς… μόνο μην διανοηθείτε να ρωτήσετε, σε αυτή την περίπτωση, μετά από καμία δεκαριά χρόνια, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;