Η ουτοπία ιδιωτικοποιήθηκε

Του Αγίου

Η ουτοπία πάντοτε και παντού αποτέλεσε στοιχείο ρήξης με την συνέχεια και την συμβατικότητα.

Η ουτοπία αποτέλεσε και αποτελεί το καταφύγιο της φαντασιακής κοινότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Μέσα σε αυτό καλλιεργείται η κοινωνική συνείδηση.

Η ουτοπία συνθέτει την διαδικασία αφύπνισης της κοινωνίας από τον λήθαργο της καταναλωτικής ύπαρξης.

Αν δεχθούμε ότι ο άνθρωπος υπάρχει για κάτι περισσότερο και διαφορετικό από την κατανάλωση, τότε εισερχόμαστε στο κόσμο της ουτοπίας.
Με αυτή την έννοια η ουτοπία δομεί ένα κοινωνικό σύμπαν, διακριτό από την αγορά.

Εδώ, το άτομο αναζητεί την ισορροπία του, τον εαυτό του, την ταυτότητα του, μετουσιώνοντας την πρωτογενή ύλη σε μια ανώτερη μορφή υλικής συγκρότησης.

Κάποιοι βλέπουν σε αυτή την διαδικασία πνευματικότητα, κάποιοι άλλοι παρατηρούν απλώς την δημιουργικότητα να διαμορφώνει τις απτές αποδείξεις της ύπαρξής της μέσω υλικών αποτυπώσεων.

Η ουτοπία σε κάθε περίπτωση εμπεριέχει πολιτικότητα, όπως και κάθε προβολή του ατόμου στην κοινωνία. Ως προς αυτό διαφέρει η ηθική διάρθρωση της ουτοπίας από τον πνευματισμό και τον μυστικισμό.

Η ουτοπία, κατά την πορεία της προς την εξουσία, προκαλεί κοινωνικό, εξελικτικό-μετασχηματισμό και με την έννοια αυτή αποτελεί το δυναμικό συστατικό της πολιτικής και τον καταλύτη στην κοινωνική ισορροπία.

Δίχως ουτοπία πολιτική δεν γίνεται. Αυτή είναι που συγκροτεί ιδεατές, και κυρίως ιδεολογικές αναφορές για την ανατροπή της μίζερης καθημερινότητας και εκείνη είναι που δίνει νόημα στην ύλη, την κτήση και τη χρίση μέσα στην κοινωνία.

Η συντήρηση σε όλο τον κόσμο αντιμάχεται την ουτοπία και στη θέση της αγωνίζεται να τοποθετήσει την θρησκευτικότητα, τον εθνικισμό και το αξίωμα της αγοράς. Όλα μαζί σε ένα μίγμα που διαρκώς μεταβάλλεται σύμφωνα με τις συγκυριακές ανάγκες της προπαγάνδας του καθεστώτος που υπηρετεί.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα καθαρού νεοφιλελευθερισμού τα δύο πρώτα συστατικά του μίγματος απορρίπτονται μετά βδελυγμίας, καθώς ο προσανατολισμός του ατόμου στο σύστημα της ζήτησης και της προσφοράς θεωρείται ικανός για να το αναγάγει σε υπεύθυνο πολίτη και μάλιστα προοδευτικό!

Η παρεξήγηση είναι τόσο μεγάλη που αποκτά υπόσταση φάρσας, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η «μοντέρνα δεξιά» καμώνεται πώς αντιμάχεται το κράτος, μέσω του οποίου όμως εμπεδώθηκαν και αναπτύσσονται στην κοινωνία οι αγοραίες σχέσεις και ο άναρχος καπιταλισμός.

Το κράτος του κ. Καραμανλή, για παράδειγμα, μπορεί να μην θέλει να παίξει τον ρόλο επιχειρηματία, αυτό δεν το εμποδίζει όμως να παίζει τον ρόλο εκ-ποιητή του ελληνικού δημοσίου. Δεν είναι δηλαδή βιομήχανος, είναι όμως μεταπράτης αξιών, οι οποίες μάλιστα δεν βρίσκονται στην κυριότητα της κυβέρνησης και τις οποίες κλίθηκε απλώς να διαχειριστεί με λαϊκή εντολή, την οποία προφανώς καταχράται.

Όχι, φίλοι, η δεξιά δεν πολεμάει να απαλλάξει την κοινωνία από τα δεσμά του κράτους. Δεν την συμφέρει να διαλυθεί το κράτος. Αυτό που επιδιώκει είναι η απόλυτη μετατροπή του κράτους σε όργανο της σύγχρονης μεταπρατικής μορφής του κεφαλαίου.

Και τότε, θα μου πεις, τι κερδίζει ο δεξιός πολιτικός από αυτό;

Την θέση του στο σύστημα και τις μίζες που ενθυλακώνει αυτός και η παρέα του στη φάση του οικονομικού μετασχηματισμού. Λίγα σας φαίνονται;

Να, γιατί πολεμούν την ιδεολογία και συκοφαντούν τους φορείς της.

Η πολιτική ουτοπία συγκροτείται ιδεολογικά, ενώ αυτοί επιδιώκουν να κυβερνούν ιδεαλιστικά, σεμνά και ταπεινά, και όταν ζορίζονται να αποδίδουν τις στρεβλώσεις στην ασυδοσία κάποιων ασυνείδητων συμμάχων τους ή ανθρώπων τους, μια και όπως γνωρίζεται από το κατηχητικό η φύση του ανθρώπου… και άλλα όμορφα παραμύθια.

Βλέποντας, όμως, ότι η ουτοπία ριζοσπαστικοποιεί κοινωνικά στρώματα και κυρίως νέους ανθρώπους, ολοένα και περισσότερο, το καθεστώς αποφάσισε να ιδιωτικοποιήσει την ουτοπία. Να την καταστήσει, δηλαδή, προσωπικό ζήτημα του καθενός. Ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας, βρε αδελφέ, σύμφωνα με το οποίο θα μπορεί κανείς να κρίνεται για την ικανότητα προσαρμογής του στην αγορά-κοινωνία.

Το καθεστώς τρέμει την ουτοπία καθώς αυτή τείνει να ολοκληρώσει το κοινωνικό άτομο και να θεμελιώσει την προσωπική ευθύνη στο πλαίσιο του ενεργού πολίτη και όχι του δήθεν ενεργού, αλλά στην ουσία ενεργούμενου καταναλωτή προϊόντων, υπηρεσιών και πολιτικών.

Το κίνητρο για την ουτοπία δεν είναι η προσφορά στην αγορά, αλλά η προσφορά στην κοινωνία και σε αυτό διαφέρει η δημιουργικότητα που χαρακτηρίζει την τελευταία από το μάρκετινγκ που συνδέεται με την πρώτη.

Η ουτοπία στην εξουσία, λοιπόν.