Με λένε Θανάση,γιατρέ...Έχει σημασία;

( Το παρακάτω απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα δεν αποτελεί προϊόν υποκλοπής.
Θα μπορούσα να το έχω βρει, τυχαία, στο κάλαθο ανακύκλωσης που βρίσκεται έξω από το σπίτι-ιατρείο φίλου μου ψυχαναλυτή.)

Με λένε Θανάση…και τα βάσανά μου ξεκίνησαν πριν από τη χούντα. Τότε είναι που πρωτοένοιωσα διχασμένη προσωπικότητα. Εκεί που ήμουν σίγουρος ότι έφταιγε ο βασιλιάς, νάσου ξαφνικά τα μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, που μέχρι τότε πίστευα ότι είχαν πέσει στην εργατιά, άρχισαν να τσιμπολογούν και εμένα. Εφιάλτης.

Όχι ακριβώς δικός μου, ούτε κανενός άλλου συμπολίτη μου-από ότι έμαθα αργότερα, αλλά τίτλος εφημερίδας που μεταφέροντας αυθεντικά το αξίωμα της Φυσικής στη πολιτική πρακτική απεφάνθη πως τα ομώνυμα είναι φυσικό να απωθούνται, όταν τα ετερώνυμα έλκονται. Χαμός. Το μόνο κόμμα που δεν διασπάστηκε έμμεσα ή άμεσα ή δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας ήταν αυτό της Γραμματικής, που τότε μαθαίναμε, μάλλον, καλλίτερα. Τι να σου λέω γιατρέ, έγινε των… ανακτόρων! Οικογένειες διαλύθηκαν. Τα παιδιά μόνα στο σπίτι, έψαχναν τι χρώμα μπλουζάκι να φορέσουν για να βγουν στους δρόμους και να αγωνιστούν για μια καλύτερη παιδεία με ψωμί και ελευθερία, αλλά στη φούρια τους ξέχασαν τη γκαζιέρα ανοιχτή και βάλανε φωτιά στη παράγκα που τους στέγαζε.

Με λένε Θανάση, γιατρέ, και τότε επισκέφθηκα για πρώτη φορά ένα Γάλλο ψυχαναλυτή για να με βοηθήσει να καταλάβω τη σχέση της Δημοκρατίας με την λαοκρατία σε συνάρτηση με την φαυλοκρατία , το περιστρεφόμενο σφυροδρέπανο και την αυξημένη λίμπιντο.

Τότε ήταν πού άκουσα έναν εκκωφαντικό θόρυβο και είδα να περνούν κάτω στο δρόμο τα τανκ. Κατάθλιψη. Ο ψυχαναλυτής το κατάλαβε, μου είπε όμως, όσο πιο ευγενικά το επέτρεπαν οι στιγμές, ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτε αν προηγουμένως δεν βγει ο γύψος από το κορμί μου. Έτσι, λοιπόν, γυψαρισμένος μέχρι το λαιμό, τόριξα στη μελέτη της Πολιτικής Αγωγής που διακόπτονταν κατά καιρούς από κάποιες εκρήξεις στα σκαλάκια, αλλά και τον σαματά που προκαλούσαν κάποιες
Σαββουρόβομβες.

Τόσες βόμβες… και αυτός ο γύψος μου αδιάρρηκτος. Εκεί, λες και ήθελε να κρατήσει ανεξίτηλο πάνω του το τσιτάτο που ήταν χαραγμένο στην ούγια: «Η ελευθερία σου τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου». Κόλαση, γιατρέ. Ξέρεις πόσα διαγράμματα χάραξα στο γύψο για να λύσω τον άτιμο το γρίφο; Ξενύχτια, γιατρέ και ατέρμονες συζητήσεις με εχέμυθους, αλλά και μαρτυριάρηδες φίλους που ψιθύρισαν στο θυρωρό το μυστικό μου. Είχα χαράξει ένα πρότυπο «κτηματολόγιο ελευθερίας» για την Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών. Πρώτο πράγμα. Μόνο που ο θυρωρός- που έχτιζε αυθαίρετο με μπιντέ- πολύ ενοχλήθηκε και αποφάσισε να κάνει υπεύθυνα το χρέος του. Βλέπεις, γιατρέ, μέχρι τότε δεν είχα κάνει ασφάλεια και δεν ήξερα από που περνάει η φάλαγγα. Έτσι την έπαθα και βρέθηκα σακάτης άνθρωπος, στο αμπάρι της ναυαρχίδας της Mπουρλοτιέρισας. Αυτός ήταν ο δικός μου, ο πραγματικός, εφιάλτης.

Κάποτε, επιτέλους ξύπνησα…Εδώ πολυτεχνείο, πιο εδώ ο σκονισμένος γύψος και πολύ πιο κει οι εκτός κτηματολογίου και γενικά οι εκτός κλίματος.

Όμως, παρότι εγώ ξύπναγα σιγά-σιγά, κάποιοι άλλοι κοιμόντουσαν μακαρίως.

Η Αφροδίτη έχασε τη μάχη και στο νησί της ανέλαβε δράση η Δαλιδά. Τότε ήταν που η ευαίσθητη περιοχή πήρε για τα καλά φωτιά. Εδώ, το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές, αλλά δεν υπήρχε κανείς να το σηκώσει. Έτσι τουλάχιστον με πληροφόρησαν αργότερα και κατόπιν εορτής. Εγώ, γιατρέ, πίστεψέ με δεν άκουσα τίποτε. Για να σου πω την αμαρτία μου, πάσχοντας από γεννησιμιού μου από διαταραγμένη λίμπιντο, το μόνο που αντηχούσε στ’αυτιά μου ήταν το σύνθημα που κάποιοι φιλοτέχνησαν πάνω στο μαυροσκούφικο άροτρο: «Χούλια πλύσου…ερχόμαστε».

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν μας περίμενε η Χούλια, εμείς πάντως, καλού-κακού, τη στήσαμε. Κάπως έτσι, όμως, η συλλογική μας ψυχογενής διαταραχή κλιμακώθηκε.

Ήταν και αυτή η ημισέληνος που σκίαζε το Νησί, και μου προκαλούσε κάθε βράδυ ανατριχίλα, όπως ακριβώς και η διαπεραστική κραυγή των γκρίζων λύκων που υλακτούν στο σκοτάδι. Ευτυχώς, γρήγορα το ξεπέρασα. Θες η μεγάλη γιορτή της Μεταλαμπάδευσης; Θες τα πάρτι, οι μπουάτ, η κλαψιάρα Ευανθούλα; Όλα έμοιαζαν διαφορετικά και αισιόδοξα. Άλλωστε, ο ένοχος (sic!) εντοπίσθηκε και έκτοτε παλουκωμένος στη μικρή πλατεία δέχεται περιοδικά τα φάσκελα και την αγανάκτηση των προδομένων. Έχει καταδικαστεί στη συνείδηση των Ελλήνων. Από ποιους άραγε; Big Baby or just a precocious child? Big Baby, μωρό μου, γιατί εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε…Κάπως έτσι το συλλογικό ασυνείδητο με εκδικήθηκε. Μού τη φέρανε, γιατρέ στου Μακρυγιάννη τα απομνημονεύματα και μου τη στήσανε έξω από τη σκηνή του Καραγκιόζη. Μ΄ αρέσει κάπου-κάπου η παράσταση, αλλά στη σκηνή δεν ανεβαίνω. Βοήθεια, με σπρώχνουνε…

Ανασαίνω δύσκολα, γιατρέ. Να σου κι άλλος εφιάλτης.

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Ανήκομε εις την Δύση. Ο Ήλιος πρασίνισε και πέρα βρέχει. Εμπρός, στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης με στάση έξω από τη Βουλή. Δεν μπαίνουμε και μέσα; Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται! Αλλά και, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Ναι, αλλά μέσα είναι πιο ζεστά. Ας βγάλω το ζιβάγκο.

Δεν βολεύομαι και αλλάζω πλευρό. Εδώ και τώρα παραλλαγή. Λούφα και Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα που ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Το ανικανοποίητο κοινωνικοποιείται. Προβληματικές καταστάσεις. Κομματικές business as usual. Ακόμα πληρώνω. Το Πάρτα Όλα παιχνίδι της χρονιάς. Το πάρτα…σκέτο… εθνική μαγκιά Και το Πάρτα Ευλογημένη, το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό γεγονός στο φεστιβάλ της Λίνας. Αποχαύνωση. Τη δημοκρατία, πάντως, την αποκαταστήσαμε με αντιπαροχή. Γραβάτα, στο γάμο, με διαχωριστικές γραμμές. Στα λευκά η φιλελεύθερη και δημοκρατική-νύφη, με τις κοινωνικές ευαισθησίες. Άφαντος ο γαμπρός. Την έκανε και ο κουμπάρος για τις νέες δημοκρατίες των σοσιαλιστικών κινημάτων. Δάκρυσε η νύφη. Τα πήρε ο γαμπρός. Αλλά, στο τέλος τα τσέπωσε ο κουμπάρος. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

Με λένε Θανάση, γιατρέ, και γιορτάζω του Αγίου Αθανασίου, αν το ξέχασες.

Ο Χριστόδουλος δεν το ξεχνάει ποτέ, λόγω επαγγελματικής ευσυνειδησίας, άλλωστε είναι ο μόνος που με …πάει και φέρνει διαχρονικά. Η κρατικοποιημένη εκκλησία στο χρηματιστήριο αξιών. Η αποκρατικοποιημένη κοινωνία στο περιθώριο. Ότι είχαμε να δώσουμε δώσαμε. Ξεφτίλα με σύμβαση. Εμπόριο Δικαιωμάτων, ανοίξαμε. Πάμε και για εκλογές. Θυμώνω, γιατρέ. Η Media-πολίτευση τώρα δικαιώνεται. Ζούγκλα άλφα-άλφα με αντένα mega-τόνων, τώρα που το τσαντίρι του παλιόγυφτου “Alter-s the facts” και ο four-Star general γαργαλιέται, δημοσίως, στο μαλακό υπογάστριο.

Θεατή με θέλουνε να ξεροσταλιάζω στη κλειδαρότρυπα με το τηλεμπάνιστρο πακτωμένο στο μάτι. Μα το είπε ο Άλφα! Σκασίλα μου, θα το ξαναπεί. Πες-πες κάτι θα μείνει, Την πάτησαν, γιατί εδώ, δεν θα μείνει κανείς. Θα τους μείνει το κανίς, ίσως.

Δυο-δυο, στα κανάλια δυο-δυο οι διαπολιτικοί της Media-πολίτευσης,
παραπολιτεύονται έτσι, χωρίς πρόγραμμα, απλώς για να γεμίσουν το πρόγραμμα.

Κουράστηκα, γιατρέ. Αϊ τσαντίρ! Παίρνουν τις αλήθειες μου και τις κάνουν νούμερα, τα νούμερα. Τι να μου κάμει πια το Ράδιο-τηλεοπτικό Συμβούλιο;

Ιατρικό Συμβούλιο χρειάζομαι, τώρα που με βάλανε στην εντατική παραπληροφόρηση. Η νέο-συντηρητική συντεχνία των απανταχού κρατικοποιημένων κινημάτων της νέας δημοκρατίας κουμπάριασε με την πολυσυλλεκτική σοσιαλδημοκρατική (ενίοτε και σοσιαλιστική) - συντροφικές καρδιές θα χαλάσουμε τώρα! – ημισυμμετοχική δημοκρατία των ημίγλυκων ημιονηγών, σε ένα μυστικό δείπνο όπου καταναλώθηκαν μεγάλες ποσότητες μεταρρύθμισης. Για μας δεν έμεινε τίποτε, γιατρέ. Μεταρρύθμιση γιοκ και αυτή την τετραετία. Έτσι, να έχουμε κάτι να περιμένουμε τη επόμενη του επόμενου. Άλλωστε, το κράτος δεν επανιδρύθηκε ακόμη, ούτε συνετελέσθη η δευτέρα παρουσία, των μονίμως απόντων από τα δύσκολα. Γιατρέ πιάστηκα, να τους γυρίσω τη πλάτη; Αν μείνω έτσι θα με συντρίψει το ημι-αξονικό φορτηγό της Μεταλαμπάδευσης. Έχουν απύθμενο θράσος. Είναι και αγενείς. Όταν τρώνε τους ανυπόκριτα δημοκράτες, αλλά φτύνουν τις ιδέες τους, που συνεχώς μηρυκάζουν, θα πρέπει να μάθουν να μην μιλάνε. Γιατρέ, ξελαφρώνω, να τα ξαναπούμε; Σε ευχαριστώ, αλλά πες μου γιατρέ: Με λένε Θανάση…’Έχει σημασία;