Σκανδαλιστική πρόταση

Μια απίθανη φάρσα σκάρωσε η μεταπολεμική πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Ένα Καραμανλής άνοιξε το κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης, ένας άλλος φαίνεται να το κλείνει.

Η χώρα βουλιάζει μέσα στο ζόφο των απανωτών σκανδάλων, που ταλανίζουν την δεύτερη θητεία της κυβέρνησης της ΝΔ υπό τον κ. Καραμανλή.

Η ανικανότητα σε συνταύτιση με τον καιροσκοπισμό των κυβερνώντων και η σκοπιμότητα των παρακυβερνητικών κέντρων που με τον καιρό αναπτύχθηκαν, δεν επέτρεψαν την θεμελίωση αξιόπιστων και καθολικά νομιμοποιημένων θεσμών, που θα συνέβαλαν στη δόμηση μιας ισχυρής και σταθερής δημοκρατίας δυτικοευρωπαϊκού τύπου. Οι όποιες εκσυγχρονιστικές προσπάθειες με κατεύθυνση τον εκδημοκρατισμό, την φιλελευθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και την εμπέδωση της διαφάνειας, υπονομεύτηκαν από την ισχυρή και πολυ-επίπεδη πατρωνία που χρησίμευσε σαν όχημα για την κατάληψη της εξουσίας, πότε από την ΝΔ και πότε από το ΠΑΣΟΚ. Η ανάπτυξη της πατρωνίας με την παράλληλη διόγκωση του κομματικού κράτους, εγκλώβισαν την κοινωνία και την παρέδωσαν βορά στους κομματικούς μηχανισμούς και σε ομάδες επιχειρηματιών που συνδέθηκαν οργανικά με τα κομματικά ταμεία και ηγετικές μορφές του δικομματισμού.

Η διαφθορά ήταν το φυσιολογικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας με αποκορύφωμα το φαινόμενο, που με τη συνδρομή του Κ. Μητσοτάκη, συνηθίσαμε να αποκαλούμε διαπλοκή.

Η διαφθορά, έτσι, αποτέλεσε το αναδραστικό εκείνο στοιχείο που επέτρεψε την αναπαραγωγή του συστήματος και την συντήρηση των κυρίαρχων κομματικών μηχανισμών στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.. Δίχως την διαφθορά θα ήταν αδύνατο να επωφεληθούν εκείνες οι ομάδες που ανέλαβαν εξ ονόματος των ηγεσιών να ασκήσουν την παρασκηνιακή εξουσία για την ρύθμιση του συστήματος της πατρωνίας στη κοινωνία, στην οικονομία, στα ΜΜΕ και τελευταία στην ασθενή, αλλά φιλόδοξη κοινωνία των πολιτών.

Σήμερα το απόστημα της Ελλάδας, η διαφθορά, κακοφόρμισε σε τέτοιο βαθμό, που κατέστη απολύτως αποκρουστικό κοινωνικά, ενώ πολιτισμικά φαίνεται να είναι άκρως μολυσματικό. Η διαφθορά στην πολιτική και στο χώρο της διαπλοκής της, αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς που εκχυδαΐζει τις κοινωνικές σχέσεις και διασκεδάζει την κοινωνική ευθύνη και συνείδηση. Φτάσαμε στο μη παραπέρα.

Ο κ. Καραμανλής με μειωμένο κύρος και σφόδρα αμφιλεγόμενος, ακόμη και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, επιχειρεί να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμη στην πρωθυπουργία, ώστε να εγκαταλείψει το Μαξίμου με κάποιες πολιτικές μετοχές διατηρημένες για μελλοντική χρήση.

Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι μάλλον τραγικά. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την ισχυρή εκλογική βάση, διέρχεται μια πολυδιάστατη κρίση την οποία δείχνει να μην μπορεί να υπερβεί. Το χειρότερο είναι ότι αμφισβητείται η ηθική του υπόσταση από ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ακόμη και από μέλη και στελέχη του.

Η λύση στο δράμα που πρωτίστως - επιμένω – είναι ζήτημα πολιτικού πολιτισμού, φαντάζει τόσο μακρινή, ενώ βρίσκεται για πρώτη φορά τόσο κοντά μας:

Εκμετάλλευση της μεγάλης ευκαιρίας που δίνεται από τον εκλογικό νόμο για τη διαμόρφωση μιας Εξουσιαστικής Πρότασης από Αριστερά. Μιας πρότασης για διαφορετική προσέγγιση της πολιτικής στη χώρα, μέσα από ένα ευρύ εκλογικό σχήμα, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει προοδευτικές δυνάμεις από την σοσιαλδημοκρατία, τη ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, τα κινήματα και προσωπικότητες από την κοινωνία των πολιτών. Η προοδευτική- αριστερή ένωση θα μπορούσε να οργανωθεί στο πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ και να αποκτήσει μια αυτόνομη προσωπικότητα, δίχως να αλλοιωθεί η ταυτότητα των επί μέρους τμημάτων της.

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια σκανδαλιστική πρόταση διεξόδου από τα σκάνδαλα.