Με ιδιαίτερη προσοχή διάβασα την προσέγγιση στο «φαινόμενο» Χριστόδουλος, που επιχειρεί στα σημερινά «ΝΕΑ» ο σημαντικός αναλυτής, καθηγητής Συγκριτικής Φιλοσοφίας της Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάριος Μπέγζος.
Ο Καθηγητής μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«…συζητήσιμη υπήρξε η προσωπικότητα του απελθόντος Προκαθημένου για δύο τουλάχιστον λόγους. Ο συγκρουσιακός τρόπος διαχείρισης των εκκλησιαστικών πραγμάτων άνοιγε διαρκώς νέα μέτωπα από την ελληνική Πολιτεία (ταυτότητες, σχολικά βιβλία κ.λπ.) μέχρι την Ορθόδοξη Εκκλησία (Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ιεροσόλυμα κ.λπ.). Ο νεοσυντηρητισμός των θέσεών του («πίσω ολοταχώς», «γραικύλοι φωταδιστές» κ.ά.) διαμόρφωνε έναν «αναχρονιστικό εκσυγχρονισμό» της Εκκλησίας»
Ως μη ειδικός στα εκκλησιαστικά και την θεολογία δεν θα αποτολμήσω να διαφωνήσω με τον Μπέγζο.
Θα ήθελα, όμως, να επισημάνω ότι, τα αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά της πολιτείας Χριστόδουλου, παραπέμπουν σε έναν ψευδο-πολιτικό ηγέτη περισσότερο, παρά σε ορθόδοξο Ιεράρχη.
Ο Χριστόδουλος χρησιμοποίησε το σχήμα και το ράσο του χέρι-χέρι με τη διαπλοκή, για να προπαγανδίσει πολιτικές επιλογές και ιδεολογικές κατευθύνσεις. Άντλησε νομιμοποίηση όχι από το ποίμνιο, αλλά από τους νταβάδες και την κυβέρνηση που τον προβάλανε με έναν μοναδικό τρόπο στα χρονικά της μεταπολίτευσης.
Ο Χριστόδουλος υπήρξε, πρωταρχικά, ο αγαπημένος του συστήματος και ο συγκρουσιακός χαρακτήρας, που εκδήλωσε συγκυριακά, αφορούσε απλά και μόνο στην επιμονή του να αναχθεί σε μορφή εθνάρχη που θα υπαγορεύει, όταν δεν εκβιάζει συγκεκριμένες πολιτικές στη κάθε κυβέρνηση και τα όργανα του κράτους.
Με την έννοια αυτή, ο Χριστόδουλος αποτέλεσε δομικό στοιχείο της παραεξουσίας στην Ελλάδα.
Ο ΑΓΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου