Τα ON-OFF και οι υποκριτές.

Του Αγίου

Σάλος έχει ξεσπάσει στο δημοσιογραφικό κόσμο στην Ελλάδα και ένα νέο «δίλλημα» μοιράζεται η δημοσιογραφία της χώρας με την κοινή γνώμη: έχει δικαίωμα ένας δημοσιογράφος να καταγράφει τη συνομιλία που έχει με έναν άλλο, δίχως τη ρητή συγκατάθεση του δεύτερου;

Όχι απαντά η ΕΣΗΕΑ, ενώ ταυτόχρονα τον αποτροπιασμό του εκφράζει και ο εισαγγελέας, ο οποίος σπεύδει να παραγγείλει προκαταρκτική εξέταση για το θέμα, ώστε να αναδειχθούν τα αδικήματα που διέπραξε ο δημοσιογράφος με το κασετοφωνάκι στο ON.

Ο θόρυβος για το ζήτημα είναι, ασφαλώς, δυσανάλογος με το θέμα, αλλά απόλυτα δικαιολογημένος, καθώς η υπόθεση αυτή έρχεται να ρίξει φως σε μια κρίσιμη πτυχή του σκανδάλου Μαξίμου-Ζαχόπουλου.

Μέσω της τηλεφωνικής συνδιάλεξης των δύο δημοσιογράφων αποδείχθηκε ότι ένα μεγάλο κανάλι, συντονίστηκε με την κατηγορούμενη στην υπόθεση Ζαχόπουλου, με σκοπό να παραπλανήσουν την δικαιοσύνη και να παραπληροφορήσουν τη κοινή γνώμη.

Ένα αδίκημα, δηλαδή, που ενδεχομένως διέπραξε ένας ρεπόρτερ, καταλήγει να αναδεικνύει μια σειρά άλλων σοβαρότερων και περισσότερο σκανδαλιστικών αδικημάτων μιας ομάδας ατόμων.

Και το θέμα ασφαλώς πάει και παραπέρα: καταδεικνύει το επίπεδο της δημοσιογραφίας στη χώρα, απομυθοποιεί ενώπιον της κοινής γνώμης φορείς, στους οποίους αυτή εμπιστεύεται την ενημέρωση της και προδηλώνει ενδεχόμενη συναλλαγή με το επιτελείο του πρωθυπουργού.

Και ενώ όλοι, θα περίμενε κανείς, να συγκλονιστούν από την ουσία της υπόθεσης, εστιάζουν στον τρόπο που ο ρεπόρτερ επέλεξε για να διασφαλίσει τις πληροφορίες που αποκόμισε από τον τηλεοπτικό δημοσιογράφο, που του αποκάλυψε ότι οι συνάδελφοί του στο κανάλι που εργάζεται, είχαν δει το υποκλαπέν υλικό το οποίο έγινε αιτία οι πιο κοντινοί άνθρωποι του πρωθυπουργού να εμπλακούν στη δίνη του σκανδάλου.

Έμπειροι δημοσιογράφοι περιφέρονται στα κανάλια και από παράθυρο σε παράθυρο διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το πρωτοφανές (!) γεγονός δημοσιογράφος να καταγράφει τη συνομιλία του με την «πηγή» του, δίχως τη συγκατάθεσή της.

Η φαρσοκωμωδία, μάλιστα, αυτή, παίρνει διάσταση και επεκτείνεται σε όλα τα ΜΜΕ.
Η υποκρισία χτύπησε κόκκινο. Όλοι ξαφνικά θυμηθήκαν την περίφημη δημοσιογραφική δεοντολογία, την οποία έως τώρα είχαν γραμμένη στα παλαιά τους υποδήματα.
Φαίνεται να υμνούν την τυπικότητα, την οποία ελάχιστοι σεβάστηκαν στη δημοσιογραφική καριέρα τους, παραγνωρίζοντας με θράσος και προφανή σκοπιμότητα την ουσία και τα σκανδαλιστικά περιστατικά που εξευτελίζουν, όχι απλώς συναδέλφους τους, αλλά και ολόκληρο τον επαγγελματικό κλάδο, στο βαθμό που τους συμπαρίσταται.

Εν τέλει, όσοι από αυτούς τολμούν να καταγγέλλουν με θράσος τη μέθοδο που ακολούθησε ο Χίος για να αποκαλύψει ότι το MEGA γνώριζε το υλικό ή μέρος του υλικού που περιέχεται στο dvd, που είχε στη διάθεσή του ο πρωθυπουργός πριν να «απολύσει» τον Ζαχόπουλο, είναι μάλλον περισσότερο γελοίοι από αυτούς, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται άμεσα στην υπόθεση.

Αυτός, ο οποίος ισχυρίζεται ότι κατά τη διάρκεια της δημοσιογραφικής σταδιοδρομίας του, δεν κατέγραψε με ήχο ή εικόνα ανυποψίαστες «πηγές» του για να διασφαλίσει το ρεπορτάζ του, είτε δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός δημοσιογράφος, είτε είναι κοινός ψεύτης και υποκριτής.

Ας προσέξουμε, καθώς τελευταία, μέσα στη γενικότερη αναμπουμπούλα που προκαλεί η απομυθοποίηση του συστήματος, μπορεί να χαθεί και η στοιχειώδης λογική.
Μπορεί να φτάσουμε στο σημείο το ιδανικό μοντέλο δημοσιογραφίας να παραπέμπει απευθείας σε αυτό της ΕΡΤ. Δηλαδή, καλός δημοσιογράφος να θεωρείται αυτός που «μεταφέρει» ανακοινώσεις των φορέων της εξουσίας και των προσώπων που εμπλέκονται σ’ αυτήν…

Μήπως, όμως, έτσι το καθεστώς επιχειρώντας να απεμπλακεί από το σκάνδαλο, που δυναμιτίζει τα θεμέλιά του, καταλήγει να ορίζει τη δημοσιογραφία ως προπαγάνδα και τους δημοσιογράφους ως όργανα του προπαγανδιστικού μηχανισμού; Αναρωτηθείτε!