Ο ορθολογισμός της μίζας και η απούσα πολιτική

Του Αγίου

Η δημοκρατία είναι οι θεσμοί της, υποστηρίζουν οι περισσότεροι αντιπρόσωποι μας στο κοινοβούλιο και αυτό διακηρύσσουν όλοι ανεξαιρέτως οι κυβερνητικοί.

Το πρόβλημα στη λειτουργία της δημοκρατίας, στην πατρίδα μας, είναι ζήτημα νομοθετικό και επιλύεται με κανονιστικές παρεμβάσεις, μοιάζει να συμφωνούν τα κόμματα που ασκούν εναλλάξ την εξουσία στην Ελλάδα.

Στην ίδια γραμμή στοχάζεται και η πλειονότητα των πολιτών, οι οποίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι όλα τα δεινά προέρχονται ή από κακούς και άδικους νόμους, ή από κακή και επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, ή από …κακούς χαρακτήρες!

Στο τέλος, όλοι τείνουν να δεχθούν ότι η δημοκρατία μας είναι ένα ορθολογικό σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο ρυθμίζεται μηχανιστικά, μέσω της αναθεωρητικής και μεταρρυθμιστικής πρακτικής του νομοθέτη και της δίκαιης εφαρμογής των νόμων από την διοίκηση και την δικαιοσύνη.

Κάπως έτσι, με την υιοθέτηση αυτής της πολιτικής και νομικής μεταφυσικής – η οποία μάλιστα ακούγεται ως αυτονόητη δημοκρατική αλήθεια – φτάσαμε να δρούμε και να αντιδρούμε σε μια πολιτεία που αγνοεί τον πολίτη, που τον υποτιμά και τον θεωρεί, αποκλειστικά, πηγή εξουσίας γι’ αυτούς που κερδίζουν ή/και διαχειρίζονται την ψήφο του.

Η περιθωριοποίηση των πολιτών από την διαδικασία λήψης των αποφάσεων, επιφέρει πρακτικά την περιθωριοποίηση της ίδιας της πολιτικής και τον εξοβελισμό της ιδεολογίας από την συντεταγμένη πολιτεία.

Μέσα σε αυτό το «πολιτικό» περιβάλλον βρίσκουν γόνιμο έδαφος να ανθίσουν όλα τα μπουμπούκια της διαπλοκής, τα οποία μάλιστα αξιοποιώντας το δικομματικό σύστημα άσκησης της εξουσίας και τον έλεγχο του κράτους, μπορούν ευκολότερα να συντηρήσουν τον πελατειακό μηχανισμό, ο οποίος δομεί στην ουσία, τις πολιτικές σχέσεις και επηρεάζει καθοριστικά τις οικονομικές και κοινωνικές συμπεριφορές και (ανα)κατατάξεις.

Αυτό το «δημοκρατικό» μας πρότυπο είναι η αιτία της παραγωγής σκανδάλων και διαρκούς αμφισβήτησης της θεσμοθετημένης πολιτείας.

Τούτο είναι που παράγει ανεύθυνους πρωθυπουργούς, ημι-ανεύθυνους υπουργούς, απολύτως ανεύθυνους δικαστικούς, «ανίδεους» διοικητικούς και «άπληστους» χρηματιστές, οι οποίοι, άμα λάχει, κάνουν και καμία εξυπηρέτηση σε μοντέρνους πολιτικούς για την ενθυλάκωση του μαύρου χρήματος από την μίζα τους.

Η δημοκρατία δεν είναι περιοριστικά οι θεσμοί της, ούτε καν το κοινοβούλιο. Δεν είναι ένα αποστειρωμένο από συμφέροντα σύστημα που επιβάλει μια ορθολογική συναίνεση με έναν τεχνοκρατικό τρόπο. Δεν αποτελεί ηθικοπλαστικό (σεμνό και ταπεινό) δημιούργημα της ανθρωπότητας.

Η δημοκρατία για να λειτουργήσει θέλει πάθος. Απαιτείται να γίνει το αντίστροφο από αυτό που επιδιώκεται από τους σημερινούς φορείς της εξουσίας στην χώρα μας.

Αντί για την εξάλειψη των παθών από την δημόσια σφαίρα, ώστε να επιτευχθεί δήθεν ορθολογική συναίνεση, είναι αναγκαία η διέγερση των παθών για την εξυπηρέτηση δημοκρατικών επιδιώξεων με ανυπόκριτη κοινωνική διαβούλευση.

Αυτό, φίλοι, τρέφει την δημοκρατία: η συνειδητοποιημένη σύγκρουση κοινωνικών συμφερόντων μέσα στην δημόσια σφαίρα.

Ας καταλάβουμε ότι κάθε συναίνεση αποτελεί συγκυριακό αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας (προσωρινής) ηγεμονίας και ότι αυτή ακριβώς η εδραιωμένη εξουσία, διαμορφώνει το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου εξυπηρετείται ιδανικότερα αυτή η ίδια και αποκλείονται οι αντίπαλοί της.

Η δημοκρατική οντότητα της πολιτείας μας κινδυνεύει τελικά από αυτούς που την υπηρετούν, στο βαθμό που επιχειρούν να νομιμοποιήσουν την συμφεροντολογική υπόσταση τους με ηθικές αξίες και αγνές προθέσεις.

Η δημοκρατία, λοιπόν, δεν είναι οι θεσμοί της, αλλά ο τρόπος, η διαδικασία και το γενικότερο σύστημα ανάπτυξης της θεσμικής συγκρότησης του Δημοκρατικού-Πλουραλιστικού μοντέλου, το οποίο προφανώς οδηγεί σε αποφάσεις καθολικής εφαρμογής.

Άρα, σφάλουν όσοι νομίζουν ότι με πέντε νόμους και μια Εξεταστική Επιτροπή θα αντιμετωπιστεί η παρούσα κρίση του πολιτικού συστήματος.

Η σημερινή κρίση είναι απότοκος της έλλειψης δημοκρατικότητας και κυρίως της συγκάλυψης των πραγματικών συμφερόντων που εξυπηρετεί το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης.

Μέσα σε αυτόν τον μεταπολιτευτικό-δημοκρατικό μύθο διαμορφώνονται οι συνθήκες παραγωγής πολιτικής χωρίς αντίπαλο: η κάθε κυβέρνηση, η οποία εκφράζει κατά κανόνα μια κοινωνική μειονοψηφία, στην ουσία μπορεί να επιβάλει με μικρό ή μεγαλύτερο κόπο τα συμφέροντα που άδηλα εκπροσωπεί και τα οποία ασφαλώς είναι κατά κανόνα οικονομικού χαρακτήρα. Έτσι, η διακυβέρνηση καταλήγει να λογίζεται ως διαμεσολάβηση για την κυριαρχία οικονομικών δομών και συγκεκριμένων συμφερόντων, αναπαράγοντας το παραπλανητικό και απατηλό δόγμα «όλα είναι οικονομία».

Ε, από αυτή την διαμεσολάβηση να μην υπάρξει και κάποιο κέρδος για εκείνους τους πολιτικούς φορείς που ασκούν την διακυβέρνηση και για τα μέλη του συστήματος που ενέχονται στη διαδικασία των αποφάσεων; Να πως προκύπτει (ορθο)λογικά και η… μίζα!

Αν δεν εννοήσουμε ότι η δημοκρατία δεν είναι το θεσμικό επιφαινόμενο, αλλά το συγκρουσιακό πεδίο αντιτιθέμενων κοινωνικών συμφερόντων, τότε θα συνεχίσουμε να επικαλούμαστε ηθικές αρχές και δόγματα, που καμία σχέση δεν έχουν με την πολιτική και τα οποία θα παραβιάζονται σε κάθε ευκαιρία, πρώτα από όλους, από αυτούς που τα επικαλούνται.

Η φύση της πολιτικής είναι απολύτως ανήθικη, εάν η πρώτη δεν ασπαστεί και σεβαστεί απολύτως την δημοκρατική κουλτούρα που επιτάσσει ριζική αλλαγή του μοντέλου αντιπροσώπευσης, διακυβέρνησης και «απονομής δικαιοσύνης» στη χώρα μας.

Το κράτος ημετέρων είναι το κράτος της μίζας, πάρτε το χαμπάρι. Όπως είναι και το κράτος των αποκλεισμών, οι οποίοι δεν προκύπτουν μέσω του κοινωνικού και πολιτικού «αγωνισμού», αλλά αποκλειστικά από την ένταξη ή μη, στο πελατειακό σύστημα και το διαπλεκόμενο πλαίσιο άσκησης της εξουσίας.

Η ισότητα μπορεί να συνυπάρξει με την ελευθερία μόνο σε ένα «αγωνιστικό» δημοκρατικό περιβάλλον, όπου οι πλειοψηφίες δεν θα διαμορφώνονται επίπλαστα, αλλά αυθεντικά από τον λαό και η νομιμοποίηση δεν θα προκύπτει τεχνητά από την γραφειοκρατία και τις δικαστικές αποφάσεις, αλλά από τον σεβασμό όλων στις διαφανείς διαδικασίες και στην δυνατότητα του πολίτη να γνωρίζει και να ελέγχει τα πάντα στην δημόσια σφαίρα.

Ο τρόπος με τον οποίο ενθυλακώθηκε το μαύρο χρήμα της Siemens από κόμματα και φορείς άσκησης της εξουσίας είναι ενδεικτικός, όχι της κατάρρευσης των αναφερόμενων ηθικών παραμέτρων της πολιτικής, αλλά της ανυπαρξίας της ίδιας της πολιτικής.

Το πολιτικό μας σύστημα, καταρρέει επειδή έπαψε να είναι πολιτικό και έμεινε μόνο «σύστημα». Δηλαδή αρμονικό στοιχείο του καθεστώτος που υπηρετεί και από το οποίο συντηρείται.
Επιστροφή στην πολιτική, λοιπόν!

Ο Λεβιάθαν ξύπνησε

Του Αγίου

Ο βρυχηθμός του φοβερού τέρατος, που ζητάει αίμα και σάρκα από την πλουραλιστική δημοκρατία για να λυτρωθεί, αντηχεί πλέον στο φαράγγι του διαδικτύου. Ο Λεβιάθαν ξυπνά μέσα από τα αγανακτισμένα σχόλια ελλήνων bloggers, οι οποίοι απηυδισμένοι από την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να διαχειρισθεί την σοβούσα κρίση του συστήματος, διαμορφώνουν κλίμα αμφισβήτησης της δημοκρατικής λειτουργίας.

Ολοένα και περισσότεροι, αδυνατώντας να διακρίνουν τα αίτια και τους παράγοντες των σκανδάλων διαφθοράς και αδιαφορώντας για τα προσχήματα και τις αιτιάσεις των κομματικών ηγεσιών, εκδηλώνουν την απόλυτη δυσπιστία τους προς την λειτουργία των οργάνων της συντεταγμένης πολιτείας και των θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η εμφανής ανικανότητα της ώριμης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας να αντιμετωπίσει την παρούσα κρίση και η αμηχανία με την οποία πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ και «πνευματική ηγεσία» αντιμετωπίζουν την πρωτοφανή, για τα μεταπολιτευτικά χρονικά, ανυποληψία του συνολικού συστήματος εξουσίας στη χώρα, γίνεται αιτία και αφορμή να αναδυθούν ολοκληρωτικές πεποιθήσεις και να αποκρυσταλλωθούν φασίζουσες αντιλήψεις.

Το τέρας του αυταρχισμού βρίσκει πλέον άσυλο στις συνειδήσεις πολύ περισσότερων συμπολιτών μας, πέραν αυτών που μέχρι τώρα θεωρούσαμε ακροδεξιό περιθώριο.

Το σύνθημα εναντίον της φαυλοκρατίας, πάνω στο οποίο δόμησε τα δικά της σλόγκαν η χούντα των συνταγματαρχών, παρατηρώ να βρίσκει ολοένα και περισσότερους θετικούς αποδέκτες και αναμεταδότες τις τελευταίες μέρες, μετά τον καταιγισμό φημών και μαρτυριών περί της κίνησης και διασποράς του μαύρου χρήματος της Siemens, που ενθυλακώθηκε στην Ελλάδα.

Είναι φυσικό, οι πολιτικοί μας, βιώνοντας την πρωτοφανή διάσταση σκανδάλου χρηματισμού, που συγκλονίζει συθέμελα και τους δύο πυλώνες του δικομματισμού, να βρίσκονται σε σύγχυση και να μην μπορούν να αντιληφθούν τον τεράστιο κίνδυνο για την δημοκρατική κουλτούρα και το κύρος της πλουραλιστικής δημοκρατίας από τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί η αίσθηση της σήψης στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας και η συνακόλουθη απογοήτευση, αν όχι αηδία, για την πολιτική ζωή, γενικότερα.

Σε αυτήν, όμως, τη φάση της αφασίας είναι ανεπίτρεπτο να παραμείνουν για πολύ. Αυτή την στιγμή η συγκάλυψη ή κάθε κίνηση παραπλάνησης των πολιτών σε ότι αφορά τον μηχανισμό της πολιτικής διαφθοράς, θα τους κοστίσει ακριβά.

Για πρώτη, ίσως, φορά τα τελευταία 30 χρόνια η απόσταση μεταξύ πολιτικών και πολιτών δείχνει να μεγαλώνει τόσο πολύ. Ένα πρωτόγνωρο Εσείς κι Εμείς μοιάζει να χαράσσει διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εξουσίας και λαού.

Αυτό το καινούριο φαινόμενο είναι βέβαιο ότι δεν προέκυψε εν αιθρία. Αποτελεί τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, καθώς η οικονομική δυσπραγία των τελευταίων ετών συνδυάζεται στη συνείδησή τους, αφ’ ενός με τον (μαύρο) πλουτισμό κομματικών και κυβερνητικών στελεχών και αφ’ ετέρου με την εμφανή έλλειψη βούλησης της θεσμοθετημένης πολιτείας να εντοπίσει και να τιμωρήσει τους ενόχους.

Στις κοινωνίες όπου ιστορικά υπήρξε παράδοση ατιμωρησίας, γι’ αυτούς που βρίσκονταν ψηλά στην κλίμακα ιεραρχίας και θεωρούνταν ένοχοι για πράξεις ή παραλείψεις τους, από τον λαό, εκδηλώθηκε ρεύμα αμφισβήτησης του συνολικού συστήματος εξουσίας, το οποίο έλαβε ποικίλες μορφές: από λαϊκές ή θρησκευτικές εξεγέρσεις, έως πολιτικά ή στρατιωτικά πραξικοπήματα, τα οποία σχεδόν πάντα κατέληξαν σε τυραννικά καθεστώτα.

Δεν επισείω, ασφαλώς, τον κίνδυνο στρατιωτικού πραξικοπήματος στην σημερινή Ελλάδα, αλλά αυτή ακριβώς η παράμετρος θα έπρεπε, συνειδητοποιούμενη από το πολιτικό προσωπικό, να κάνει τις ηγεσίες όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων να χάσουν τον ύπνο τους, καθώς δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την ανυποληψία του συστήματος αντιπροσώπευσης, σε συνδυασμό με τον εξευτελισμό των φορέων άσκησης της εξουσίας.

Αναφέρομαι, απερίφραστα, στην διάσταση της εσωτερικής υπονόμευσης του συστήματος νομιμοποίησης των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, από την πολιτική και την διοίκηση έως την δικαιοσύνη.

Με την κατάρρευση του συστήματος νομιμοποίησης, ανοίγει ο δρόμος για μεγάλες περιπέτειες, καθώς εξασθενίζει τραγικά η κοινωνική συνοχή, διαμορφώνεται κλίμα ανασφάλειας στο λαό και άρνηση συμμόρφωσης στους κανόνες της συντεταγμένης πολιτείας, ενώ από την άλλη, μειώνεται αφάνταστα το κύρος της κυβέρνησης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Είναι πρόδηλο ότι αυτή την κατάσταση θα σπεύσουν κάποιοι να εκμεταλλευτούν, σε βάρος των συμφερόντων του δημοσίου, των κοινωνικών κατακτήσεων και εν τέλει της χώρας. Αν λάβει κανείς, μάλιστα, υπόψη την επικοινωνιακή ισχύ μιας μικρής ομάδας επιχειρηματικών συμφερόντων και την δυνατότητα τους να θέτουν συντονισμένα την ημερήσια διάταξη στην κοινωνία και στην πολιτική, αντιλαμβάνεστε ότι λίγο απέχουμε από την εκτροπή.

Το πολιτικό σύστημα στη χώρα βρίσκεται σε ομηρία. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι, καθώς δεν αφορά αποκλειστικά τα μέλη του.

Όσες φορές δε, μέχρι τώρα, οι πολιτικοί κατέστησαν όμηροι συμφερόντων, τα «λύτρα» για την απελευθέρωσή τους τα πλήρωσε ο λαός και το βαρύτερο τίμημα ο εκδημοκρατισμός.

Τα συμπτώματα της διαφθοράς υπήρξαν πολλά, όμως θρασύτατα αγνοήθηκαν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και διασκεδάστηκαν από τις εμφανώς διαπλεκόμενες ηγεσίες που άσκησαν ( και ασκούν) κυβερνητική εξουσία. Οι ευθύνες των κομμάτων εξουσίας για την κατάντια της πολιτικής και την κατάσταση ομηρίας στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, από μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού και από το καθεστώς των νταβάδων, είναι αυταπόδεικτες και ασφαλώς τεράστιες.

Τώρα δεν είναι ώρα για συγνώμες και… κλάματα. Ήρθε η στιγμή, η πολιτική να ενεργοποιηθεί εκ νέου και να δείξει την οδό διεξόδου από το τέλμα.

Οι εναπομείνασες υγιείς δυνάμεις στο εσωτερικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και πρωτίστως τα κόμματα της αριστεράς, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Το ζήτημα δεν είναι απλώς να μην καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά, ούτε να διασωθεί το κομματικό κύρος της ηγεσίας της παρούσας περιόδου ή προηγούμενων, αλλά οι πολιτικοί φορείς να αποκτήσουν εκ νέου αξιοπιστία.

Αυτό είναι αδύνατο να συμβεί αν κατ’ αρχήν δεν υπάρξει έντιμη στάση. Τα μισόλογα, οι νομικισμοί, οι τακτικισμοί, το εμφανές παζάρεμα με τους εμπλεκόμενους στις σκανδαλιστικές περιπέτειες και το ξελάσπωμα μέσω της δικαστικής οδού ή κοινοβουλευτικών επιτροπών, δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία στην δημοκρατία μας, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο.

Σπάστε το απόστημα, βγείτε από την ομηρεία, μιλήστε ανοιχτά για το σύστημα της διαπλοκής και τον μηχανισμό παραγωγής πολιτικού χρήματος - τον οποίο καλά γνωρίζετε - και εκφράστε έμπρακτα την διάθεση απεγκλωβισμού από το σύστημα χειραγώγησης της πολιτικής, υιοθετώντας μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα και ανυπόκριτη πολιτική συμπεριφορά.

Η θεσμική αναδιαμόρφωση του συστήματος εξουσίας έπεται. Δεν είναι η ώρα του. Δεν καλύπτεται με νομοθετήματα ο ζόφος και η σαπίλα. Αυτό συνέβαινε μέχρι τώρα και είδατε που φτάσαμε!

Τώρα είναι η στιγμή της πολιτικής μέθεξης. Της ιδεολογικής και πολιτισμικής ανάτασης με άξονα την πραγματική κάθαρση και την διαφάνεια.

Είναι η ώρα οι όμηροι πολιτικοί να αποφασίσουν είτε να σπάσουν τις αλυσίδες τους ή να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή – δεν είναι κακό. «Λύτρα» πάντως για αυτούς δεν πρέπει να ξαναπληρώσουμε. Δώσαμε …δώσαμε!

ΥΓ. Μπήκα στον κόπο να συντάξω τις παραπάνω γραμμές, παρά τις διακοπές μου, καθώς βλέπω τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης. Αυτό δεν θα ήταν κακό αν αφορούσε στην ανατροπή του καθεστώτος, φοβάμαι όμως ότι η διαφαινόμενη τάση πλήρους αποσταθεροποίησης μπορεί να οδηγήσει σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και τεχνητά πολιτικά μορφώματα, τα οποία αντί να απαλλάξουν την κοινωνία από τους νταβάδες της θα την καταστήσουν ταπεινό δούλο τους για πολλά ακόμη χρόνια.

Είναι, πιστεύω, ώρα για σύγκρουση με το καθεστώς στο σύνολο του. Αν χάσουμε αυτή τη μάχη θα είναι κακό, αν όμως δεν την δώσουμε καν θα είμαστε… άξιοι της τύχης μας.

Ο παράγοντας Μίζενς και το «πάρτα όλα»

Του Αγίου

Το στριπτήζ του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται, την στιγμή που ομάδες, πρώην παρέες, πρώην σύντροφοι και πρώην κολλητοί, ρίχνουν τροχιοδεικτικές βολές ο ένας στον άλλον στο εσωτερικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όταν δεν θυμούνται την «υποχρέωσή» τους να βάλλουν απ’ τα πράσινα υψώματα εναντίον των μπλε και αντίστροφα, με όπλο τις αποκαλύψεις γύρω από το σκάνδαλο Siemens.

Ο παράγοντας μίζες, που μέχρι πρότινος αποτελούσε την συγκολλητική ουσία της εξουσίας, σήμερα, με την αποκάλυψη πτυχών του σκανδάλου Siemens τείνει να απομυθοποιήσει εντελώς μία ολόκληρη περίοδο.

Το κουτσό πόδι της μεταπολίτευσης, η έλλειψη, δηλαδή, ιδεολογικής συγκρότησης των δύο κύριων φορέων της πολιτικής εξουσίας και η διαμόρφωση της πυραμίδας του πολιτικού προσωπικού με οικογενειοκρατικά και πελατειακά κριτήρια, οδήγησαν την πλουραλιστική δημοκρατία της Μεταπολίτευσης σε έναν ιδιόμορφο μύλο, εντός του οποίου αλέστηκε η πολιτική ηθική, για να παράγει πλούτο και προνόμια σε μια μικρή ομάδα πολιτικών τζακιών και σε μια πολύ μεγαλύτερη διψασμένων για δόξα και χρήμα, «επαρχιοτόπαιδων».

Η αντιδικτατορική δράση και οι αγώνες για εκδημοκρατισμό την δεκαετία του ’60 αποτέλεσαν τη νομιμοποιητική βάση για δυο γενιές πολιτικών που τους επέτρεψε να παλαντζάρουν με άνεση σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα μεταξύ παραδοσιακής δεξιάς και παραδοσιακής αριστεράς. Σε αυτούς προστέθηκαν και μερικοί νεότεροι, γαλουχημένοι στις κομματικές νεολαίες ή γόνοι των παλαιότερων.

Όλοι τους αντιμετώπισαν την πολιτική ως δημόσιο αξίωμα και την ένταξή τους στην κομματική ιεραρχία ως καριέρα και ευκαιρία κοινωνικής ανόδου και ευημερίας, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, επιπρόσθετα, ως δυνατότητα πλουτισμού και αποκατάστασης.

Δίπλα στα νεοδημοκρατικά τζάκια άρχισαν τότε να καίνε και πολλά πασοκικά, ή ακόμη και αριστερά, που εκεί γύρω στο τέλος της δεκαετίας του ’80 ανακάλυψαν ότι ο κομμουνιστικός άνθρακας δεν μπορούσε να διατηρήσει τη «φλόγα» που… έκαιγε μέσα τους και έτσι οδηγήθηκαν «φυσιολογικά» στην πράσινη εστία με τα πολυτελή προσανάμματα.

Τότε ήταν που κάποιοι αφελείς αναρωτήθηκαν «πού πήγε η ιδεολογία», αλλά η απάντηση που πήραν ήταν αποστομωτική: «η ιδεολογία συνδέεται με την κοινωνική ευημερία και τι ιδανικότερο όταν αυτή βρίσκει τρόπους, μέθοδο και δίαυλο, ώστε να προσφέρει στην προσωπική ευημερία και ικανοποίηση!»

Κάπου εκεί έγινε το μπέρδεμα και η ιδεολογία μετατράπηκε σε προσχηματικό ιδεολόγημα για να χτιστούν νέες καριέρες – στεγαζόμενες σε καινούργιες βίλες - δίπλα σε αυτούς, που στη θέση της ιδεολογίας είχαν παραδοσιακά τον πελατειακό μηχανισμό, ή την εύνοια του ηγέτη, ή την υποστήριξη του νταβά.

Η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής, μάλιστα, μετά το 1990 έγινε μόδα. Το ρεύμα του πασοκικού εκσυγχρονισμού, στη συνέχεια, εξοβέλισε και τα τελευταία ίχνη της. Στις στάχτες της νεκρής ιδεολογίας στήθηκε το πανηγύρι ενός εσμού ετερόκλιτων, πολιτικά, προσώπων, που συντάχθηκαν στη ΝΔ, υπό την ηγεσία ενός ανθρώπου που προσωποποιούσε με τον καλύτερο τρόπο την απόλυτη ιδεολογική σύγχυση, η οποία σε κάποιους φάνταζε – και ίσως ακόμη φαντάζει – ως η σύγχρονη υπέρβαση της κατάταξης στο δίπολο δεξιά – αριστερά.

Μέσα σ’ αυτό το «υπερβατικό κλίμα», ήταν φυσικό το πολιτικό να υποχωρήσει και στη θέση του να έρθουν αλλοπρόσαλλες πολιτικές και φωτογραφικά νομοθετήματα για τη συγκυριακή εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων ή για τη νομιμοποίηση αντιλαϊκών μέτρων και αντιδημοκρατικών πρακτικών, που βαπτίστηκαν μεταρρυθμίσεις και προσαρμογή στο ευρωπαϊκό mainstream.

Οι ρυθμίσεις αυτές είχαν ένα και μοναδικό σκοπό: την διαμόρφωση ενός διαφορετικού πλαισίου πολιτικής κυριαρχίας, εντός του οποίου θα ήταν ευκολότερο να ανέλθουν κοινωνικά τα παιδιά της «γαλάζιας γενιάς».

Ταχύτατη κοινωνική άνοδος, όμως, δεν γίνεται δίχως την κομματική πατρωνία, και την ένταξη στο μηχανισμό παραγωγής μαύρου χρήματος.

Η μίζα, έτσι - σε διάφορες μορφές - γίνεται το κίνητρο όχι μόνον της επαγγελματικής, αλλά και της πολιτικής δράσης.

«Και εγώ τι θα κερδίσω από αυτό;» Ρωτούν, ξεδιάντροπα, τώρα τα γαλάζια κομματικά στελέχη, όπως πριν από λίγα χρόνια ρωτούσαν τα λιγούρικα, πράσινα ανθρωπάκια, που μάθανε το «παραμύθι» από τα προηγούμενα γαλάζια τρωκτικά.

Την πολιτική επικράτηση, την είδαν σαν παιχνίδι «πάρτα όλα»: όποιος κερδίσει στις εκλογές και σχηματίσει μονοκομματική (ασφαλώς) κυβέρνηση, καρπώνεται και τις μίζες. Αυτές αποτελούν την επιβράβευση του αγώνα …για τα συμφέροντα ολόκληρου του ελληνικού λαού και του έθνους!

Είναι απίθανο αυτό που συμβαίνει, αλλά το λαϊκό και κοινωνικό συμφέρον μοιάζει να μετανάστευσε από την καρδιά στην τσέπη κάθε ατσίδα της πολιτικής!

Αυτό ακριβώς το μεταναστευτικό ρεύμα ακολούθησαν και οι λογής-λογής προμηθευτές για να προσφέρουν τελικά από το 5%, έως το 15% του τζίρου τους, στους πελάτες τους: τους νικητές του «πάρτα όλα».

Στο τέλος, αντί πολιτικής, ο δικομματισμός, εκσυγχρονιζόμενος, το έριξε στις μπίζνες. «Μα, γιατί υπάρχει κάτι άλλο;» Ρωτά το αποθρασυνόμενο καλόπαιδο που κινείται στα συγκοινωνούντα κομματικά δοχεία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μετά τη «χορηγία» της Siemens.

Τι να του πεις τώρα; Έτσι το μάθανε και το αποβλακώσανε το δόλιο, καθώς στο μικρό του μυαλό οι μπίζνες συγχέονται με τις «μίζενς», όπως και η πολιτική με το πολιτικό lifestyle.

Άντε, λοιπόν, κουράγιο, φίλτατοι, να ξεκαθαρίσουμε την πολιτική από τις μπίζνες του κάθε κατεργάρη και να μάθουμε τα παιδιά πώς δίχως πολική ιδεολογία, ούτε εκσυγχρονισμός γίνεται, ούτε μεταρρύθμιση, ούτε «επανίδρυση».

Το πολύ-πολύ να γίνει κανένα υπερ-τιμολογημένο έργο, καμία «αρπαχτή» και στη συνέχεια καμία… εξεταστική με πράσινο και γαλάζιο πόρισμα!

Όπερ έδει δείξαι

Του Αγίου

Ο μηχανισμός αυτοπροστασίας του πολιτικού συστήματος, ο οποίος αποδείχθηκε τόσο αδύναμος ως προς την πρόληψη τεράστιων σκανδάλων, δείχνει, αντίθετα, ότι διαθέτει μπόλικα γονίδια αποπροσανατολισμού του εισβολέα ( της κοινής γνώμης) που προσεγγίζει στα άδυτά του.

Αφού, επί τόσα χρόνια, όλα τα κομματικά στελέχη γνώριζαν πώς παράγεται το μαύρο, το γαλάζιο και το πράσινο πολιτικό χρήμα και έκαναν το κορόιδο, όταν δεν συνέπρατταν με ιδιαίτερη ζέση στην ενθυλάκωσή του, τώρα επιχειρούν να απομονώσουν το φαινόμενο, αποκλειστικά στις περιπτώσεις εκείνες όπου είναι αδύνατη η συγκάλυψή του.

Αφού νομοθέτησαν υπέρ της σύντομης παραγραφής κακουργημάτων που διέπραξαν, διέπρατταν, ή θα διέπρατταν στο μέλλον στελέχη κυβερνήσεων, τώρα τους έπιασε πρεμούρα για εξεταστικές επιτροπές, τις οποίες, μάλιστα, οι Νεοδημοκράτες σκοπίμως συγχέουν με τις προανακριτικές.

Αφού, επί περισσότερο από μια γενιά, καλλιέργησαν ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς, μέσα από το οποίο τροφοδοτήθηκε η ευγονική του δικομματισμού, σήμερα, οι ηγεσίες της ρεμούλας δηλώνουν αποφασισμένες να βάλουν χέρι στα αργυρώνητα στελέχη των πολιτικών οργανισμών, στους οποίους προεδρεύουν.

Αυτή την φάρσα βιώνουμε τούτο το καλοκαίρι στην Ελλάδα.

Σαν να μην υπήρξε ποτέ η ελεεινή υπόθεση με τα «πάμπερς» που έστειλε τον Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο και τον Κουτσόγιωργα στον τάφο, σαν να μην υπήρξαν τα περίφημα «κουπόνια-Αλαφούζου» που εξευτέλισαν τον Μητσοτάκη, σαν να μην υπήρξαν τόσες και τόσες καραμπινάτες υποθέσεις διαφθοράς, που αναδείκνυαν το εύρος και το βάθος της διαπλοκής και τους μηχανισμούς χρηματισμού της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και ενός εσμού στελεχών και παρατρεχάμενων του καθεστώτος, τώρα, οι εγγυητές της σταθερότητας των μηχανισμών της διαπλοκής, εμφανίζονται αποφασισμένοι να ανοίξουν τα μάτια τους για να μπει …φώς.

Με το μαλακό, όμως, καθώς η απότομη έκθεση στις ακτίνες του φωτός…τυφλώνει!

Το σκάνδαλο Siemens δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο, δεν είναι ούτε καν η κορυφή του παγόβουνου της διαφθοράς στην χώρα, ούτε μπορεί, αφελώς, να αντιμετωπιστεί ως απλό σύμπτωμα παθογένειας του πολιτικού συστήματος. Αποτελεί ετεροχρονισμένη αποκάλυψη της προχωρημένης σήψης ενός οργανισμού, ο οποίος με την μορφή του δικομματισμού και την μόνιμη αλλοίωση της λαϊκής βούλησης, μέσω εκλογικών τερατο-νόμων, έθεσε την κοινωνία στο περιθώριο και την πολιτική σε μακροχρόνια ομηρία.

Ας μην βαυκαλίζονται λοιπόν όσοι θεωρούν ότι μπορούν να σώσουν… την πάρτη τους με την επίκληση μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών, σε ότι αφορά το πολιτικό σύστημα. Άργησαν πολύ! Ξύπνησαν αργά! Απέδειξαν ότι δεν διαθέτουν γονίδια ευθύνης και αδένες αξιοπρέπειας.

Το «όπερ έδει δείξαι» του Ευκλείδη, είναι το κριτήριο της ορθολογιστικής αντιμετώπισης του νοσηρού φαινομένου, που δεν είναι, ασφαλώς, το παρόν σκάνδαλο, αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, καθώς και η διαπλοκή του με τους νταβάδες και εξωτερικούς παρεμβατικούς παράγοντες.

Ασφαλώς, μέσα σε αυτό υπάρχουν υγιείς δυνάμεις και έντιμοι πολιτικοί που θα αποτελέσουν, ίσως, τα μιτοχόνδρια της αναγέννησης της πολιτικής στο τόπο μας.

Η διάλυση του πολιτικού συστήματος δεν επίκειται, συμβαίνει τούτη την στιγμή και θα ήταν επιζήμιο για την ελληνική κοινωνία αν δεν ενεργοποιηθεί αμέσως, έτσι ώστε να μην καταστεί μάρτυρας μιας νεοπολίτευσης ( μετα-μεταπολίτευσης), η οποία θα συνέχιζε να διατηρεί τα ενοχικά χαρακτηριστικά και τις νοσηρές σχέσεις διαπλοκής της προηγούμενης περιόδου.

Όλες οι προηγούμενες απόπειρες κάθαρσης απέτυχαν, επειδή το κριτήριο ήταν η συντήρηση του πολιτικού συστήματος, που συνέπιπτε με την έννοια της συντήρησης του καθεστώτος.

Αυτή τη φορά, αν θέλουμε να πάμε μπροστά, οφείλουμε να θέσουμε τις πολιτικές και κοινωνικές βάσεις του συστήματος σε ένα εντελώς νέο πλαίσιο.

Η κρίση της Ελληνικής Δημοκρατίας θα ξεπεραστεί είτε με συντηρητικότερη στροφή και την αναζήτηση ενός νέου σωτήρα, είτε με μια πρόταση εκδημοκρατισμού, συμμετοχής των πολιτών, αποκέντρωσης του συστήματος διακυβέρνησης και θέσπιση ενός σύγχρονου συστήματος διοίκησης και διασταυρωνόμενων ελέγχων νομιμότητας.

Όλα τούτα δεν μπορεί ούτε καν να ξεκινήσουν, αν προηγουμένως δεν ξεκόψουν οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις από τις σχέσεις τους με τα ΜΜΕ των νταβάδων και δεν τολμήσουν να καταγγείλουν την συντονισμένη προσπάθεια που αυτοί καταβάλουν, ώστε να θέσουν τις εξελίξεις, για άλλη μια φορά, υπό τον έλεγχο τους. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει μέσα στο ίδιο καθεστώς!

Το «όπερ έδει δείξαι» ισχύει για όλους και για όλα και κανείς δεν εξαιρείται από την αντιστροφή του κανόνα της ποινικής δικονομίας. Σήμερα, στην Ελλάδα ισχύει ότι κάθε πολιτικός του δικομματισμού είναι εν δυνάμει «ένοχος» μέχρι να αποδειχθεί ότι δεν έχει καμία σχέση με την διαφθορά.

Μίζες, ρουλεμάν και το διπλό διαφορικό

Του Αγίου

«Όλα στο φώς», λένε, αναφερόμενοι στην μιζαρισμένη δικομματική οντολογία, αυτοί που μέχρι τώρα είχαν ως σύνθημα κάθαρσης: «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!

«Οι χρηματισμοί είναι σύμφυτοι με τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς» διατείνονται εκείνοι που λησμόνησαν γρήγορα τα καθεστώτα των πρώην συντρόφων τους!

«Αν δεν υπήρχαν οι ΔΕΚΟ και το Δημόσιο, δεν θα υπήρχαν και μίζες προς το πολιτικό σύστημα» υποστηρίζουν όσοι δεν άκουσαν τον φανατικό αναγνώστη του συχωρεμένου Μ. Friedman, Τζιμάκο Πανούση, να τραγουδά: «… αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν θα ήτανε πατίνι».

Κάπως έτσι, μέσω δήθεν εκτεθειμένων στο φώς μιζών και ρουλεμάν, επιχειρείται να διασκεδαστεί η τεράστια βλάβη για την κοινωνία, την πολιτική, την οικονομία, την εικόνα της χώρας και τη νεοελληνική κουλτούρα, που προκάλεσε το διπλό διαφορικό της διαπλοκής. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελούν απλώς τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του τεράστιου εγκλήματος για την χώρα και τους πολίτες της, αλλά τους κύριους συντελεστές αναπαραγωγής του χυδαιότερου φαινομένου, που συνδέεται με την διαχείριση της εξουσίας στο τόπο μας.

Η μίζα δεν αποτελεί αντικείμενο της πολιτικής θεωρίας (δυστυχώς ούτε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ), είναι αποκλειστικά ζήτημα διαφθοράς και του κακοφορμισμένου συστήματος άσκησης της εξουσίας στην Ελλάδα.

Αν, μάλιστα, στον πρώην «σοσιαλισμό» οι δωροδοκίες αξιωματούχων γίνονταν μέχρι κάποιον βαθμό ανεχτές, στην Φιλελεύθερη-Δημοκρατία οι χρηματισμοί θεωρούνταν πάντα εγκλήματα κατά του λαού.

Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι τούτες τις ώρες οι ηγεσίες των κομμάτων που εμπλέκονται στην πολυσχιδή διαφθορά, παρουσιάζονται αποφασισμένες να πατάξουν το φαινόμενο!

Με έναν απίθανο τρόπο επιχειρούν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το σύστημα της ρεμούλας και της κραιπάλης σε βάρος των συμφερόντων της πολιτείας και των πολιτών, το οποίο τους ανέδειξε.

Προσπαθούν να πείσουν ότι τα περιστατικά βαριάς διαφθοράς εντός των κομμάτων τους είναι άσχετα με το σύστημα εξουσίας και ότι αφορούν αποκλειστικά κάποια, ενδεχομένως, αργυρώνητα πρόσωπα με θέσεις στις κυβερνήσεις ή στην κομματική γραφειοκρατία.

Μετά από αυτά, διατείνονται μάλιστα, ότι τώρα που ξύπνησαν και κατάλαβαν τι συμβαίνει θα πατάξουν την διαφθορά!

Προφανώς, η επιχειρηματολογία αυτή δεν απευθύνεται προς την ευρύτερη κοινωνία και το εκλογικό σώμα, αλλά αποκλειστικά στα μέλη του πελατειακού μηχανισμού των κομμάτων τους. Δεν έχει λογική βάση, ούτε ηθικό έρεισμα για τον πολίτη, αλλά μια χαρά διακονεί την ανάγκη του πελάτη-μέλους του κόμματος να εμφανιστεί στην κοινωνία ως ελατήριο αυτοκάθαρσης ενός μηχανισμού, που αναπτύχθηκε μέσω του πελατειακού συστήματος της εξουσίας, στη χώρα.

Η μίζα, εντός αυτού του συστήματος, αποτελεί εκχρηματισμένη έκφραση κυριαρχίας. Ο μικρός πελάτης βολεύεται με ένα ρουσφέτι, ο μεγαλύτερος με μία θέση που του επιτρέπει να καταστεί φορέας προνομίων και γιατί όχι να «τα πιάσει» - αν έτσι επιθυμεί - και ο κορυφαίος πελάτης, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και πάτρωνας, κάνει παιχνίδι με την διαπλοκή, για μεγάλες μπάζες.

Μην ταλαιπωρήστε, λοιπόν, κήρυκες του άπλετου φωτός στα σκάνδαλα και φατριαστές των κομμάτων με το μαχαίρι που κατευθύνεται στο κόκαλο της διαφθοράς! Ούτε από φώς γνωρίζετε, ούτε από κόκαλο.
Φοβάμαι, ούτε και από τσίπα!

ΥΓ. Το πολιτικό σύστημα μπορεί υπό συνθήκες γενικότερης κοινωνικής ανάδρασης να προχωρήσει σε αυτοκάθαρση, οι κομματικοί μηχανισμοί, όμως, ποτέ!

Η δυστυχία για όλους μας είναι ότι σε αυτή την φάση της βαθιάς σήψης του συστήματος δεν υπάρχει δυναμική και αυτόνομη από το πολιτικό σύστημα κοινωνία των πολιτών για να σηκώσει το φορτίο της κάθαρσης. Να, γιατί εδώ και τόσα χρόνια τα κόμματα στην Ελλάδα και οι ηγεσίες τους αγωνίστηκαν τόσο φιλότιμα για την χειραγώγησή της!

Ηχώ από το πηγάδι

Του Αγίου

Τα ακούσαμε, τα βιώσαμε, τα υποφέραμε, όσοι, εδώ και χρόνια, τολμήσαμε από το χώρο της ανένταχτης, δημοκρατικής αριστεράς να ασκήσουμε έντονη κριτική στον δικομματισμό και στην διαπλοκή.

Έχουμε ακούσει να μας χαρακτηρίζουν με όλα τα «κοσμητικά» επίθετα και όλες τις εκφράσεις απαξίωσης που «διανθίζουν» το νεοελληνικό λεξιλόγιο.

Οι πραιτοριανοί των κομμάτων, μας συκοφάντησαν συστηματικά, μας έβρισαν και μας αντιμετώπισαν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως ψυχωτικές μορφές ή σαν πολιτικά εξαμβλώματα με μηδενιστική συμπεριφορά!

Τα γράψαμε στα ελάχιστα Μέσα που τόλμησαν να φιλοξενήσουν την αγωνία μας, αναφερόμενοι στην διαλυτική για την κοινωνία, την τρέχουσα ηθική, τον πολιτισμό και την πραγματική πολιτική, διάσταση του δικομματισμού και της πατρωνίας σε όλα τα επίπεδα.

Η ηχώ της φωνής μας ακούστηκε αχνά, προερχόμενη βαθειά από το πηγάδι, να καλεί σε αγώνα κατά της διαπλοκής και της γενικευμένης διαφθοράς, την οποία καλλιεργούσε με επιμέλεια το πολιτικό σύστημα και αναπαρήγαγε, ως άρρητη αξία, ο σκανδαλιάρης δικομματισμός, την στιγμή κατά την οποία ο αντίλαλος της κομματικής γραμμής και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, σκέπαζε τα πάντα.

Στο τέλος , οι πανάθλιοι υποστηρικτές του συστήματος της μίζας και της πολιτικο-οικονομικής συναλλαγής μας χαρακτήρισαν και σαν «δούρειους ίππους» ξένων ή ντόπιων συμφερόντων, που δήθεν υπονομεύουν το πολιτικό σύστημα, αποσκοπώντας στην άντληση ιδιωτικών ωφελημάτων από την εκμετάλλευση του δημοσίου.

Επιχειρούν, δηλαδή, να τοποθετήσουν την δική μας μορφή, στην θέση της δικής τους χυδαίας και κακάσχημης κοινωνικής εικόνας. Καθώς δεν μπορούν να υποστηρίξουν την ελεεινή τους ύπαρξη, αγωνίζονται ασθμαίνοντας να συκοφαντήσουν όλους όσοι δεν είναι σαν τα μούτρα τους!

Οι αλητήριοι αυτοί, δηλαδή, που πασχίζουν για την διαιώνιση της διαφθοράς στην Ελλάδα και την συντήρηση του συστήματος της μίζας, του μαύρου πολιτικού χρήματος και του πελατειακού συστήματος, αντί να κρυφτούν από ντροπή, καθώς αποδεικνύεται καθημερινά ο βαθμός εμπλοκής τους - ή η κάλυψη που προσφέρουν –στην διαφθορά και την συναλλαγή, επιχειρούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις που δημιουργούνται σε βάρος τους, κραυγάζοντας για ...λύκους και άλλα φαντάσματα!

Ο λύκος, όμως, δεν βρίσκεται έξω από το μαντρί. Είναι μέσα, χρόνια τώρα, ενδεδυμένος την προβιά-παραλλαγής, έτσι ώστε να παραπλανά το κοπάδι και να το ξεπαστρεύει με την άνεσή του, προσποιούμενος ότι είναι καλοκάγαθο και αγνό μέλος του εσμού των αμνοεριφίων.

Έτσι συμβαίνει, δυστυχώς, πάντα με τα καθεστώτα και τους ανθρώπους τους, όταν έρχεται η στιγμή να καταρρεύσει το σύστημά τους: αποθρασύνονται σε τέτοιο βαθμό που καταντούν πολιτικές φάρσες και περίγελοι της κοινωνίας, επιδεικνύοντας τον πραγματικό χαρακτήρα της ελεεινής και ασυνείδητης ύπαρξής τους.

Οι «τενεκέδες» του καθεστώτος προκαλούν θόρυβο πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο για να σκεπάσουν την κοινωνική αντήχηση των σκανδάλων και να ζητήσουν από τα πρόβατα να ανεχτούν ή να κατανοήσουν τον ενσταβλισμένο και οικόσιτο λύκο, επικαλούμενοι την απειλή από το φάντασμα του «κακού λύκου», που δήθεν παραμονεύει έξω από το μαντρί.

Τι να κάνεις, έτσι έχουν τα πράγματα: είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι όταν τα καθεστώτα καταρρέουν μέσα στο ζόφο και την κοινωνική ανυποληψία, επειδή εξασθένησαν και οι τελευταίες δυνάμεις συν(εν)οχής τους, στην θεατρική σκηνή του ερειπίου τους ανεβαίνει η τελευταία παράσταση του καραγκιόζη.

Άντε να το δούμε και αυτό!

Ανταγωνιστική συμβίωση και συμβόλαιο γάμου

Του Αγίου

Όταν ο Καπιταλισμός, σα νέο παλικάρι, συνάντησε την Δημοκρατία και άρχισαν να ερωτοτροπούν δεν φαντάζονταν και οι δυο ότι η σχέση τους θα πέρναγε από σαράντα κύματα και ότι θα κατέληγαν να φτάσουν στην ωριμότητα από κοινού, μέσα από μια διαρκώς ανταγωνιστικότερη σχέση.

Ο Robert Dahl, αν και είναι με το μέρος της νύφης, δεν παραβλέπει την πραγματικότητα: «η Δημοκρατία και ο Καπιταλισμός είναι σαν δύο πρόσωπα που βιώνουν έναν θυελλώδη γάμο, ο οποίος πάσχει από διαρκείς συγκρούσεις, αλλά παρόλα αυτά αντέχει γιατί κανείς από τους δυο δεν θέλει να χωρίσει…και οι δύο συνυπάρχουν σε μια μορφή ανταγωνιστικής συμβίωσης».

Αυτή είναι η αλήθεια. Η ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών ακολούθησε την πορεία εξέλιξης του καπιταλισμού, μέσα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και πολλές φορές συγκρουσιακό πλαίσιο, όπου …και γυαλικά σπάσανε, και κεφάλια ανοίξανε και το σπίτι του ζεύγους έγινε πολλές φορές ρημάδι από τους τσακωμούς.

Ιστορικά, η Δημοκρατία άντεξε εκεί που επικράτησε η οικονομία της αγοράς, ενώ το αντίθετο δεν ισχύει. Ο Καπιταλισμός μια χαρά βολεύεται και με την Ολιγαρχία ή την μαντάμ Χούντα, άμα λάχει και συναντηθούν σε κανένα παρτάκι αυταρχισμού και κραιπάλης.

Ο άτιμος ο Καπιταλισμός είναι σατράπαρος, γουστάρει ανισότητα στη σχέση.

Αναπαράγει διαρκώς ανισότητες στο σπίτι περιορίζοντας την Δημοκρατία και ταλαιπωρώντας τα παιδιά, έχοντας ως όπλο την κατοχή του οικογενειακού ταμείου και την καταχρηστική δυνατότητα σύνταξης του οικογενειακού προϋπολογισμού.

Εδώ βρίσκεται και το κλειδί της υπόθεσης: Ο μάγκας, ο Καπιταλισμός, περνά καλά στο σπίτι μέσα από ένα σύστημα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ανισοκατανομής που έχει επιβάλλει. Αυτός κάνει παιχνίδι, ελέγχοντας τα ΜΜΕ και το agenda setting – που λένε και στο χωριό μου – φέρνοντας σε ολοένα και πιο δύσκολη θέση την Δημοκρατία.

Στα διαπλεκόμενα, μάλιστα, καθεστωτικά περιβάλλοντα, καληώρα όπως στην Ελλάδα, οι νεοφιλελευθεριάζουσες οικονομικά κυβερνήσεις, αντί να δώσουν λίγο αέρα στην Δημοκρατία, προασπίζοντας την ελευθερία έκφρασης γνώμης, επιχειρούν διαρκώς να περιορίσουν την δυναμική της, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο της «ημερήσιας διάταξης» και της νοηματοδότησης της από τους νταβάδες που τις στηρίζουν.

Έτσι φτάσαμε να απειλείται ακόμη και η ελευθερία του blogging, από τον (δημοκράτη!) Καραμανλή.

Ο άνθρωπος, σαν άλλος ιερέας (πάπας, αν προτιμάτε) της διαπλοκής, νοιάζεται να περιορίσει την «ασυδοσία» της Δημοκρατίας και όχι την εμφανή ασυδοσία του Καπιταλισμού!

Παρεμβαίνει στην ανταγωνιστική σχέση, του ζευγαριού, που λέγαμε, πάντοτε υπέρ του σατράπη ανδρός, αγνοώντας ότι η ομορφιά και η όποια αξία αυτής της σχέσης είναι ευθέως ανάλογες της ελεύθερης έκφρασης της νύφης. Αφήστε την να πει το παράπονό της, να διατυπώσει τις ιδέες της, να δημιουργήσει, να κάνει το κομμάτι της, τέλος πάντων!

Άλλωστε δεν μιλάμε για χειραφέτηση, ακόμη δεμένη στο άρμα του Καπιταλισμού παραμένει η κακομοίρα!

Μόνον έτσι ο Καπιταλισμός αποκτά νομιμοποίηση στα μάτια της κοινωνίας και ικανότητα επιβίωσης. Το λέει ο Μάνος, το ξέρει και η Παπαρήγα, αλλά ο Καραμανλής δεν το χώνεψε ακόμη. Ο λόγος είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να συλλάβει καταρχήν την ανταγωνιστική διαλεκτική Καπιταλισμού-Δημοκρατίας και κατά δεύτερον, επειδή δεν έχει καταλάβει ότι σε τέτοιας μορφής σχέσεων, στο εσωτερικό ενός ζευγαριού, δεν χωρούν επιπλέον εξωτερικά νταβατζηλίκια, υπέρ του Καπιταλισμού.

Ο σύγχρονος Καπιταλισμός δεν τρελάθηκε να πάψει να δημιουργεί ανισότητες και αποκλεισμούς - δεν θέλει να αυτοκτονήσει ή να αλλάξει ρόλο στην κοινωνία - είναι όμως αρκετά έμπειρος για να αποδέχεται την άσκηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Δημοκρατίας.

Πιστεύει κατά βάθος, ο αμοραλιστής, ότι μπορεί να παράγει ταχύτερα, διαρκώς νέες μορφές ανισοτήτων, έτσι ώστε η Δημοκρατία να ικανοποιείται καλύπτοντας το προηγούμενο επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής ανισοκατανομής.

Κάπως έτσι, η Δημοκρατία μας τρέχει πίσω από τον αλανιάρη Καπιταλισμό, μέχρι να ξυπνήσει και να χειραφετηθεί. Τότε η σχέση θα συνεχίσει να είναι ανταγωνιστική, αλλά η Δημοκρατία μας θα μπορεί να επιβάλλει την κατάργηση της προίκας προς αυτόν και την σύνταξη ενός σεβαστού από τα δύο μέρη συμβολαίου γάμου, το οποίο κάποτε στη Δύση το λέγαμε «κοινωνικό συμβόλαιο», ενώ τώρα δεν θα ήταν άστοχο να το ονομάσουμε «συμφωνητικό κοινωνικής σύγκλησης και ελευθερίας».
Μπα δεν ακούγεται καλά …βρείτε άλλο!

ΥΓ. Σας την έφερα! Με αυτά και με τα άλλα έφτασα στις διακοπές του καλοκαιριού.
Πέρασα καλά στη δουλειά μου και εξίσου καλά στο blog.
Καιρός για αποτοξίνωση. Εποχή για ψυχοσωματική ανάταση και προσωπική κάθαρση, μια και η πολιτική πολύ… αργεί.
Καλές διακοπές σε όλες και όλους, που λέει και ο πονηρός πολιτικός στους πελάτες του.

Γεια και Χαρά, φίλοι!

Οι Ευρωτσαχπίνιδες και Εμείς

Του Αγίου

Είναι κακό πράγμα για την ηθική, άρα και την πολιτική υπόσταση των κοινωνιών και καταστροφικό για την δημοκρατία το αξίωμα: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Διαβάζω, σήμερα, σε πολλές ελληνικές εφημερίδες «ειδικούς» και ανειδίκευτους δαιμονολογούντες ή πολιτικούς να εκφράζουν την άποψη ότι το δημοψήφισμα για την Συνθήκη της Λισαβόνας θα είχε νόημα μόνο αν το διακύβευμα αφορούσε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή την αποχώρησή της από αυτήν.

Παρακολουθώ, επίσης, την διατύπωση έωλων επιχειρημάτων, αβάσιμων επιστημονικά, με τα οποία επιχειρείται να διακριθεί νομικά ή πολιτικά, η Συνθήκη αυτή από την απορριφθείσα το 2005 Συνταγματική Συνθήκη της ΕΕ.

Αφού συμφωνήσουμε ότι η Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί διακυβερνητικό τεχνούργημα, το οποίο συντάχθηκε κεκλεισμένων των θυρών από τους 27, για να διασκεδαστεί και να αντιμετωπισθεί η απόρριψη της λεγόμενης Συνταγματικής Συνθήκης στα σχετικά δημοψηφίσματα της Ολλανδίας και της Γαλλίας, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι αποτέλεσε προϊόν θρασύτατης μεθόδευσης των πολιτικών ηγετών της ΕΕ, για να υπερκεραστεί η λαϊκή βούληση στις χώρες τους.

Αφού δεν είναι ώριμοι οι λαοί να αντιληφτούν το συμφέρον τους και να πουν «ναι» στην Συνθήκη, δεν πειράζει, το λέμε εμείς αντ’ αυτών, καθώς διαθέτουμε το τεκμήριο της ωριμότητας, το οποίο συμπίπτει με αυτό της αντιπροσωπευτικότητας - προφανώς σκέφτηκαν - και κατέληξαν στην Λισαβόνα, βαπτίζοντας το κρέας, ψάρι, αφαιρώντας, μάλιστα, και κάποια δημοκρατικά συστατικά από το πρώτο!

Ας αφήσουμε τη σαχλαμάρα, λοιπόν, και ας μιλήσουμε ντόμπρα, μια και τα πράγματα είναι απλά.

Η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν διαφέρει νομικά ούτε πολιτικά, με την έννοια της μεταρρύθμισης του κανονιστικού πλαισίου της ΕΕ, από την λεγόμενη Συνταγματική Συνθήκη. Από πουθενά, μάλιστα, δεν προκύπτει αυξημένο κύρος της δεύτερης από την πρώτη. Διαφέρει, όμως, καθοριστικά στον τρόπο της σύνταξης της και στην μέθοδο νομιμοποίησης που ακολουθήθηκε.

Με αυτή την έννοια, αν μια φορά θα έπρεπε να τεθεί ενώπιων του εκλογικού σώματος η Συνταγματική Συνθήκη, για την οποία διαβουλεύτηκαν βουλευτές, ευρωβουλευτές, σε κάποιο βαθμό η κοινωνία των πολιτών, διεπιστημονικές ομάδες ειδικών από όλες τις χώρες της ΕΕ και άλλοι θεσμικοί φορείς και κοινωνικοί παράγοντες, τότε η Συνθήκη της Λισαβόνας που συντάχθηκε στα μουλωχτά από τους 27, δια της κοπτοραπτικής της προηγούμενης, θα έπρεπε εκατό φορές να κριθεί άμεσα από τους πολίτες.

Η εκπλήρωση της διακυβερνητικής σκοπιμότητας, που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή ελίτ, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να αγιάζει τα μέσα νομιμοποίησης των αποφάσεων τους.

Αν κάποιοι εννοούν την δημοκρατία ως αριστοκρατία, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, την λαϊκή ψήφο που δίνεται για άλλους λόγους και εκφράζεται σε διαφορετικό πολιτικό και κανονιστικό πεδίο, ως τεκμήριο για την εμπέδωση της αυταρχικής εξουσίας τους, είναι πρόδηλο ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν έτσι.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, η ΕΕ των 27 ηγετών δεν αποτελεί την Ένωση των 27 λαών. Η υπερδομή της ΕΕ δεν είναι ασφαλώς το άθροισμα των 27 επιμέρους κρατικών δομών, ούτε αποτελεί το οικοδόμημα που υπερβαίνει τα επιμέρους εθνικά κράτη που το συνθέτουν.

Έτσι που το πάνε η ΕΕ μετεξελίσσεται σε ένα μπάσταρδο δημιούργημα που δεν αντλεί νομιμοποίηση από τους πολίτες της, αλλά από την ανάγκη να υπάρξει η Ευρώπη ως αξιόπιστος και ικανός παίκτης στο διεθνές, παγκοσμιοποιημένο σύστημα των αγορών.

Για την ικανοποίηση αυτού του όρου, η δημοκρατική προσέγγιση ενοχλεί αυτούς, που βιάζονται να κερδίσουν μέσω του οικονομικού ανταγωνισμού, η μεταφυσική του οποίου προκαλεί ψευδο-αριστοκρατικές συμπεριφορές στον εσμό εκείνων που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν το αμερικανικό όνειρό τους, στην Ευρώπη.

Ως προς την φιλολογία των δημοψηφισμάτων στην Ελλάδα για τις Συνθήκες, ας ξεκαθαρίσουμε ότι στο βαθμό που όλες οι Συνθήκες της ΕΕ μεταβάλλουν το πλαίσιο άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, όλες πρέπει να εγκρίνονται άμεσα από τους έλληνες, δίχως καμία εξαίρεση. Τα υπόλοιπα είναι νομικισμοί και πολιτικαντισμοί που δεν αφορούν την αφεντιά μου.

Οι ευρωτσαχπινιές δεν έχουν καμία σχέση με το πανευρωπαϊκό όραμα των δημοκρατών σε ολόκληρη την ήπειρο.

ΥΓ. Μη γίνει καμία παρεξήγηση. Ο γράφων δεν διακατέχεται από ευρωσκεπτικισμό, είναι πολύ μα πολύ «pro» μιας δημοκρατικής Ενωμένης Ευρώπης.

Σήμερα η βουβή διαμαρτυρία.

"Η Ελληνική Κυβέρνηση μέσα στις επόμενες μέρες,
ετοιμάζεται να προβεί στη ψήφιση νομοθετικού πλαισίου,
με το οποίο θα μπορεί να ελέγχει και να φιλτράρει τις ιδέες και τις απόψεις που ανταλλάσσονται στα blogs.

Εμείς, οι χρήστες του διαδικτύου και όχι μόνο,
δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ψηφιστεί κανένας τέτοιος νόμος,
ο οποίος θα νομιμοποιεί τη λογοκρισία.

Γι' αυτό και κατεβαίνουμε
όλοι μαζί στη Πλατεία Συντάγματος,
σήμερα Κυριακή 15-6-2008,
στις 6 το απόγευμα,
ώστε να στείλουμε το δικό μας μήνυμα,
σε όλους αυτούς που θέλουν να κυβερνήσουν τον Κυβερνοχώρο".

Η σιωπή

Του Αγίου

Ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι στην πολιτική αντιπαράθεση (και πιθανόν γενικότερα) είναι τα προσχήματα. Είναι ζήτημα κουλτούρας. Είναι, ίσως, θέμα νοοτροπίας, δεν ξέρω.

Αποφάσισα να σιωπήσω στα τρέχοντα ζητήματα κομματικής και ενδοκομματικής αντιπαράθεσης, καθώς αυτή διεξάγεται απολύτως καιροσκοπικά, υποκριτικά και με πρόδηλη σκοπιμότητα την αποφυγή ρήξης με το καθεστώς.

Η σύγκρουση, για παράδειγμα, Παπανδρέου–Σημίτη δεν με απασχόλησε, καθώς υπήρξε απολύτως προσχηματική και διασκεδαστική. Η παροιμία: αλλού με τρίβεις ηγούμενε, αλλού έχω εγώ τον πόνο, βρίσκει εφαρμογή και στων δύο τις αντιδράσεις.

Το ερώτημα πώς θα ανακάμψει το ΠΑΣΟΚ, ώστε να υποσκελίσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση την ΝΔ, σχηματίζοντας μάλιστα αυτοδύναμη κυβέρνηση (μου) ακούγεται οπισθοδρομικό και ασφαλώς …δικομματικό.

Τίποτε, μα τίποτε, δεν μπορεί να δώσει νόημα στην τρέχουσα πολιτική διάσταση των σχέσεων και του ανταγωνισμού στην Ελλάδα, αν δεν ξεκαθαρίσει προηγουμένως το πολιτικό τοπίο από τα σκάνδαλα, που το βαρύνουν και δεν λυτρωθεί το πολιτικό προσωπικό από την γενικότερη πεποίθηση, ότι η ανάμειξή τους στα κοινά αποσκοπούσε και αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση του πελατειακού συστήματος και συγκεκριμένων οικονομικών παραγόντων, ντόπιων ή ξένων, με το αζημίωτο.

Δεν νομίζω ότι απαιτείται ιδιαίτερη μελέτη για να πειστούμε ότι ο δικομματισμός συνδέθηκε αδιάρρηκτα με την διαπλοκή, σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που για αρκετούς αποτελούν συνώνυμα στην συνείδησή τους!

Σε ερωτήματα λοιπόν που προδηλώνουν ή υποδηλώνουν διατήρηση ή έστω μεταρρύθμιση (αναπροσαρμογή) του καθεστώτος δεν θα απαντώ πλέον. Δεν με απασχολούν και σιωπώ, καθώς η συζήτηση πάνω σε αυτά δίνει κύρος στα διαπλεκόμενα συμφέροντα και αποπροσανατολίζει από το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την πολιτική παθογένεια, η οποία μετά το ’90 έχει λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά.

Για τα κόμματα της αριστεράς τα είπαμε: αν δεν εντάξουν το αίτημα της αναλογικής αντιπροσώπευσης στο κοινοβούλιο σε μια στρατηγική (κοινωνική και πολιτική) συμμαχιών για την ανάληψη της εξουσίας και δεν πρωτοστατήσουν για την απομάκρυνση της πολιτικής από την οικονομική σφαίρα και τον πελατειασμό, θα δικαιούμαι να θεωρώ την στάση τους, επίσης, παρελκυστική και καιροσκοπική ή στην καλύτερη περίπτωση ξένη με την αστική δημοκρατία.

Αν η Ελλάδα, στο σύνολο της, χρειάζεται επιτέλους να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη του κόσμου, το πολιτικό σύστημα οφείλει να αναθεωρήσει εκ βάθρων τη σχέση του με την κοινωνία, την οικονομία και τον πολίτη, όπως και ο τελευταίος την ποδοσφαιρική θεώρηση της πολιτικής.

Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική «φιλοσοφία» που το συνέχει θα μπορούσε να καταστεί ένα καλό παράδειγμα, ένα πρότυπο αναφοράς, για την διαμόρφωση πολιτικών σχηματισμών που θα διεκδικήσουν την εξουσία, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο διακυβέρνησης.

Η δημοκρατία στα κόμματα δεν παραχωρείται από κάποιους φωτισμένους ηγέτες, κατακτάται καθημερινά μέσα από την ανάγκη παραγωγής πολιτικής συναίνεσης στην βάση.

Η δημοκρατική πολιτική δομείται από κάτω προς τα επάνω και δεν μεταφέρεται γραμμικά από τα πολιτικά συμβούλια στα μέλη, τους οπαδούς και τους εν δυνάμει ψηφοφόρους. Σπάστε τις γραμμές, αποτελούν τα οδοφράγματα της (μικρο)-εξουσίας, της κάθε ηγεσίας.

Αντί να ψάχνουμε τον καταλληλότερο πρωθυπουργό και τον νέο ηγέτη της χώρας, ας ενδιαφερθούμε να αναπτύξουμε, στα δικά μας μέτρα, ένα αντι-ηγετικό πρότυπο πολιτικού συστήματος, το οποίο θα λογοδοτεί διαρκώς στην κοινωνία και θα αναπτύσσεται με διαφάνεια.

Όλα τα ηγετικά μοντέλα συνδέονται με την διαφθορά και την προσχηματικά δημοκρατική πρακτική, αν δεν αποτελούν απροκάλυπτα ολιγαρχίες.

Από εκεί πηγάζει ο αυταρχισμός και ο πολιτικός αποκλεισμός. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, μάλιστα, ο (πολιτικός) αρχηγισμός δομεί ένα παράπλευρο σύστημα εξουσίας (εξω-θεσμικό), μια παραεξουσία, που δικαιολογεί την παρουσία της ως πυλώνας στήριξης του καθεστώτος, το οποίο έχει ανάγκη να υπηρετήσει ο ηγέτης, ώστε να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοιος. Στο τέλος το καθεστώς κυβερνά και ο πρωθυπουργός-ηγέτης προεδρεύει.

Έτσι την πάτησαν όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολεμικής Ελλάδας. Κάποιοι είχαν στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αντέδρασαν, κάποιοι άλλοι κάνανε ότι δεν καταλαβαίνουν, ενώ μερικοί-μερικοί κατέστησαν όμηροι, για την απελευθέρωση των οποίων χρεώνεται ο λαός με μεγάλες… μίζες.

Συμπέρασμα…σιωπή για τα μικροκομματικά και τα «ηγετικά» και αγώνας για την επιστροφή της πολιτικής, της ουσιαστικής δημοκρατικής συμμετοχής και της διαφάνειας.

Ένα ΟΧΙ που αξίζει 27

Του Αγίου

Οι λαοί της Ευρώπης δεν εκβιάζονται!

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες απαιτούν σεβασμό και συμμετοχή στις αποφάσεις, όχι μόνον από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αλλά και από τις κυβερνήσεις τους, που παζαρεύουν αναμεταξύ τους με κριτήρια αδιαφανή και σπανίως σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και επιθυμίες κάθε ευρωπαϊκής περιοχής.

Αυτό είναι το μήνυμα του «ΟΧΙ» των Ιρλανδών στην (δεύτερη) Συνθήκη της Λισαβόνας.

Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ, που σαν άλλος σατράπης εξεβίασε με τις προσόδους που έχουν πάρει από την Ένωση οι Ιρλανδοί, έλαβε την απάντηση που του άξιζε.

Δεν ξέρω αν έλαβαν και το μήνυμα οι 27 ηγέτες της Ένωσης, οι οποίοι για πρώτη φορά τόσο δόλια και στα μουλωχτά επιχείρησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να επιβάλλουν στους λαούς μια συνθήκη η οποία υποφέρει από ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση.

Η Συνθήκη αυτή αποτελεί μπάλωμα με φτηνό ύφασμα της Συνθήκης της Νίκαιας, η οποία υπήρξε πέραν όλων των άλλων και ένα κανονιστικό έκτρωμα. Η υπερψήφιση της νέας συνθήκης ήταν μια υπόθεση του τύπου «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».

Οι Ιρλανδοί, οι οποίοι βιώνουν μια παρατεταμένη οικονομική κρίση, επέλεξαν ως καλύτερο αυτό που φοβόντουσαν λιγότερο… το ρέμα, καθώς η Συνθήκη της Νίκαιας «επανέρχεται» ενισχύοντας με την δυσλειτουργικότητα της τις αποσχιστικές τάσεις προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ο δρόμος που ακολουθήθηκε για την επιβολή της Συνθήκης της Λισαβόνας υπήρξε εκ διαμέτρου αντίθετος με αυτόν που είχε επιλεγεί για την υπερψήφιση της λεγόμενης – αλλά ποτέ ουσιαστικής – Συνταγματικής Συνθήκης, η οποία απορρίφτηκε από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς το 2005.

Αντί για ευρεία θεσμική συμμετοχή (βουλευτές, ευρωβουλευτές, κοινωνικοί φορείς, peer groups κλπ) και δημόσια αντιπαράθεση, που σε αξιόλογο βαθμό αντικρίσαμε κατά την κατάρτιση της Συνταγματικής Συνθήκης, η Συνθήκη της Λισαβόνας παζαρεύτηκε κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ των 27 κυβερνήσεων και ακολουθήθηκαν πρωτοφανείς μεθοδεύσεις για την επιβολή της από την πίσω πόρτα της εσωτερικής κοινοβουλευτικής τάξης κάθε χώρας.

Το διακυβερνητικό μοντέλο άσκησης της εξουσίας στην ΕΕ, δεν έδειξε απλώς τα όρια του – αυτό είχε συμβεί στη Νίκαια – αλλά και την απόσταση που το χωρίζει από το λαϊκό αίσθημα.

Οι κυβερνήσεις εξετέθησαν. Οι ευρωπαίοι δεν νοιώθουν πολίτες της ΕΕ, διότι το διακυβερνητικό μοντέλο εξουσίας δεν τους αντιμετωπίζει ως τέτοιους. Οι ηγέτες δεν εμπιστεύονται τους λαούς και οι λαοί τους ηγέτες τους.

Υπάρχει έντονη κρίση νομιμοποίησης των αποφάσεων των 27 ηγετών και αυτό δεν μπορεί κανείς πλέον να το αμφισβητήσει ή να το διασκεδάσει.

Δυστυχώς τα κουτσουρεμένα αλλά υπαρκτά προοδευτικά χαρακτηριστικά της απορριφθείσης από τους Ιρλανδούς Συνθήκης: ενσωμάτωση της Χάρτας των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, με αυτοεξαίρεση της Βρετανίας και της Πολωνίας, ενίσχυση των εξουσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εισαγωγή στην κοινοτική νομοθετική διαδικασία και των Εθνικών Κοινοβουλίων, αποσαφήνιση αρμοδιοτήτων μεταξύ ευρωπαϊκών οργάνων και κρατών-μελών και ίσως μερικά ακόμη, δεν είναι ικανά να αλλάξουν την συνολική εικόνα απογοήτευσης των λαών για την δημιουργία μιας ΕΕ, των ευρωπαίων πολιτών και όχι των επιχειρήσεων και της ελίτ.

Ουσιαστική Ευρωπαϊκή Ένωση δίχως δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό επισημαίνουν σε κάθε ευκαιρία οι λαοί των χωρών-μελών της Ένωσης. Καιρός είναι να συντονιστούν κιόλας για να διαμορφώσουν τις συνθήκες μιας νέας υπερ-πατρίδας που θα σέβεται την πατρίδα τους και τους ίδιους.

Δημοκρατία και ελληνικά αδιέξοδα

Του Αγίου

Θεμελιώδες αξίωμα της Φιλελεύθερης-Δημοκρατικής προσέγγισης είναι ότι, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Σύμφωνοι, αλλά μόνον στο βαθμό που οι δημοκρατικές αξίες αποτελούν τον κοινωνικό κανόνα και στην περίπτωση που ο πολιτικός ανταγωνισμός διεξάγεται με πολιτικά και όχι καθεστωτικά κριτήρια.

Ας διασαφηνίσουμε όμως, προηγουμένως, μια αθέλητα από πολλούς και ηθελημένα από μερικούς άλλους παρεξήγηση: Η έννοια «καθεστώς» δεν αναφέρεται στο πολιτικό σύστημα, ούτε ασφαλώς εντοπίζεται στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ, που ασκούν κατά την μεταπολίτευση εναλλάξ την εξουσία.

Ως «καθεστώς» θεωρώ το σύνολο των διαρθρωμένων σχέσεων αλληλεξάρτησης, αλληλεπίδρασης, πατρωνίας και αλληλοκάλυψης μεταξύ πολιτικού συστήματος, οικονομικών συμφερόντων, ΜΜΕ, των Οργάνων του κράτους και των επιχειρήσεων του δημοσίου.

Το καθεστώς υπάρχει για να παράγει, ασφαλώς άτυπα, ανήθικα και αρκετές φορές παράνομα ιδιωτικό όφελος, δυνητικά, σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και άτομα, μέσω της ιδιοποίησης αγαθών και πόρων του δημοσίου. Αυτό το καθεστώς αποτελεί την σταθεροποιητική δομή του συνολικού συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα και τον μηχανισμό αναπαραγωγής των πελατειακών σχέσεων, από το μικρότερο ρουσφετάκι, έως την βαθύτερη σχέση διαπλοκής.

Όπως αντιλαμβάνεστε μέσα σε αυτό το καθεστωτικό πλαίσιο η δημοκρατία είναι αδύνατον να λειτουργήσει, όπως επίσης και το δημοκρατικό κράτος.

Παντού στον δυτικό κόσμο υπάρχουν διανοητές, πολιτικά ρεύματα και κόμματα, που αμφισβητούν την θεσμική συγκρότηση των σημερινών κρατών και την λειτουργική αξία τους, ως προς την ουσιαστική άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Τις ανησυχίες τους συμμερίζομαι και εγώ και πιστεύω ότι η δημοκρατική θεωρία και πολιτική δεν έχει όρια, άρα και αδιέξοδα.

Στην Ελλάδα όμως έχουμε να κάνουμε με άλλης τάξεως και κυρίως «φύσης» πρόβλημα. Εδώ, μιλάμε για ένα καθεστωτικό πρότυπο εξουσίας και όχι για το δημοκρατικό παράδοξο που προβάλλεται όταν επιχειρούμε να αντιληφθούμε την διαδικασία συναίνεσης μεταξύ ελεύθερα δρώντων, κοινωνικών υποκειμένων, στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης δημοκρατικής τάξης.

Άρα, κάκιστα πράττουν όσοι, γενικεύοντας πάνω στην πολυδιάστατη κρίση που διέρχεται η χώρα, θεωρούν ότι το διευρυνόμενο πρόβλημα νομιμοποίησης της εξουσίας είναι χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής εξέλιξης κλπ.

Δεν είναι ο καπιταλισμός που παρήγαγε το «καθεστώς», ούτε καν το στοιχείο νομιμοποίησης του. Σημειώστε ότι και σε πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα παρατηρήθηκαν παρόμοια φαινόμενα.

Το καθεστώς στην χώρα μας, λοιπόν, δεν στρεβλώνει απλώς την δημοκρατία, και σε αξιόλογο βαθμό τις σχέσεις στην αγορά, αλλά ΚΑΤΑΡΓΕΙ στην πράξη τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνικό και οικονομικό καταλύτη και είναι η κύρια αιτία που παράγει τις συγκεκριμένες μορφές κοινωνικού και πολιτικού αποκλεισμού, που παρατηρούνται στην Ελλάδα.

Με αυτή την έννοια η δημοκρατία στην πατρίδα μας βρίσκεται σε αδιέξοδο με τροχοπέδη το υφιστάμενο καθεστώς καθολικής πατρωνίας και διαπλοκής.

Έτσι εξηγείται η «εμμονή» μου στην δημιουργία ενός μετώπου (κοινωνικού και πολιτικού) για τον αγώνα υπέρ της διαφάνειας και ανατροπής του καθεστώτος αυτού.

Επειδή μάλιστα δεν εκπροσωπώ κανέναν και ούτε είμαι φορέας μικροκομματικών σκοπιμοτήτων δεν λογαριάζω με κριτήριο το πολιτικό timing, ούτε ενδιαφέρομαι να ωριμάσει η κατάσταση! Πιστεύω ότι παραωρίμασε, σάπισε και τώρα με την υπόθεση της Siemens (την σκανδαλάρα εννοώ ) παραβρώμισε!

Μέχρις ότου δω σημάδια διάθεσης σχηματισμού αυτού του μετώπου, θα σιωπήσω.

Μέσα σε αυτό το μπάχαλο του μικροκομματισμού που ισχύει το: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» για πολιτικά πρόσωπα, παρέες και πολιτικούς φορείς, ότι και να πω παραπάνω θα παρεξηγηθεί.

Θα επανέλθω όταν θα έχει αξία ο σχολιασμός συμβάντων και γεγονότων που εξελίσσονται στο δημοκρατικό πλαίσιο. Το καθεστώς δεν χρειάζεται περεταίρω «ανάλυση». Τσάκισμα τού πρέπει!

Προς μια Μετα-μεταπολίτευση

Του Αγίου

Άνεμος αισιοδοξίας έπνεε στην Ελλάδα στα μέσα του ’70.
Η χούντα κατέρρευσε και παρά την πίκρα από την εθνική τραγωδία στην Κύπρο, οι Έλληνες άρχισαν να ξαναπιστεύουν στον εαυτό τους.

Το όραμα του εκδημοκρατισμού με λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία συνοδευόταν με την ελπίδα της ανάπτυξης της χώρας. Τα περισσότερα παιδιά τότε ονειρεύονταν να γίνουν μηχανικοί και να φτιάξουν την υποδομή της νέας Ελλάδας.

Ο ατομισμός υποχωρούσε και μια αίσθηση συντροφικότητας έδινε νόημα στις κοινωνικές σχέσεις. Ο Χατζηδάκης, ο Θεοδωράκης, ο Σαββόπουλος, τα αντάρτικα, το νέο κύμα και τα ρεμπέτικα σχημάτιζαν το ηχόχρωμα εκείνης της πολιτικο-κοινωνικής άνοιξης για την χώρα μας.

Τι απέμεινε από όλα αυτά σήμερα; Η εντύπωση της απάτης και του απατηλού ονείρου που διαλύθηκε όταν κάποια στιγμή ξυπνήσαμε από τα χαστούκια της πραγματικότητας.

Όχι, φίλοι, η μεταπολίτευση δεν ήταν ψευδαίσθηση. Υπήρξε και πέτυχε αυτά που οι προδιαγραφές της σε συνδυασμό με την πολιτική κουλτούρα της εποχής επέτρεψαν να επιτευχθούν.

Ο κόσμος όμως, άλλαξε από τότε ριζικά, η Ευρώπη μεταμορφώθηκε, αλλά εμείς μείναμε κολλημένοι στην «συνταγή» της μεταπολίτευσης, η οποία μάλιστα με τα χρόνια μπασταρδεύτηκε πολιτικά και νοθεύτηκε από το πελατειακό σύστημα που «επανιδρύθηκε».

Σήμερα, η μεταπολίτευση, αφού προηγουμένως μετεξελίχθη σε μιντιαπολίτευση, νταβατζηλίκι πέντε οικογενειών και δημοκρατική πρόφαση για την κυριαρχία διαπλεκομένων συμφερόντων, κατάντησε ένα σύστημα που δεν μπορεί να κινηθεί δίχως μίζα!

Έχασε, δηλαδή, τον αυτοματισμό στην ανάπτυξή της. Νεκρώθηκε, τελματώθηκε και βουλιάζει στην αποκάλυψη της διαφθοράς και στα σκάνδαλα.

Ζούμε πλέον στο φάσμα μιας πολυδιάστατης κρίσης. Δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία και η διάλυση του κοινωνικού ιστού που προβληματίζουν. Είναι, επίσης, η βαθειά θεσμική κρίση και η πολιτική ανικανότητα άρθρωσης σοβαρής πρότασης διεξόδου που τρομάζουν τον δημοκράτη.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πραγματικό σταυροδρόμι. Ή θα το πάρουμε δεξιά μέχρι τα άκρα, ή θα κινηθούμε αριστερότερα, κοινωνικότερα, προοδευτικότερα, δίχως παρωπίδες και κρατιστικά δόγματα και… όπου βγει.

Η μετα-μεταπολίτευση θα υπάρξει έτσι ή αλλιώς. Το ζήτημα είναι με ποιόν τρόπο θα συμβάλλουμε στην ενίσχυση αυτών των χαρακτηριστικών που θα επαναφέρουν τον εκδημοκρατισμό, την κοινωνική σύγκληση και το ζήτημα μιας αναθεώρησης του αναπτυξιακού μοντέλου στην επικαιρότητα.

Είναι πασίδηλο ότι τώρα πια απαιτείται πολιτική πρόταση συνολικής ανατροπής του καθεστώτος και αυτό δεν μπορεί να το πετύχει από μόνος του κανένας πολιτικός σχηματισμός, δίχως να καταφύγει σε συμμαχίες.

Το ερώτημα λοιπόν για την ευρύτερη αριστερά και τους προοδευτικούς πολίτες είναι σαφές: με ποια συμμαχική πρόταση θα μπορούσε να χαράξει μια νέα μεταπολίτευση με δημοκρατικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά;

Αυτή είναι η υπόθεση εργασίας που πρέπει να απασχολήσει στα σοβαρά – τώρα και όχι αύριο – τα κόμματα, τους ευρύτερους πολιτικούς φορείς της αριστεράς και την κάθε πολιτικοποιημένη οντότητα, που συνειδητοποιεί την δραματική πραγματικότητα.

Η ώρα της αριστεράς (ξανα)-έφτασε και θα είναι τραγωδία για τους πολίτες, τους φορείς της και την ηγεσία της, αν δεν υπάρξουν συνεπείς σε τούτο το ιστορικό ραντεβού.

Αν η αριστερά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτή την στιγμή το μείζον είναι η ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος και όχι η ανατροπή του καπιταλισμού και δεν προχωρήσει σε μια πολιτική συμμαχιών για τον σχηματισμό μιας αριστερής, προοδευτικής Κυβέρνησης-SOS, με σαφές όμως κοινωνικό και αναπτυξιακό πρόγραμμα και πολιτικό στίγμα, από καθαρούς και σοβαρούς ανθρώπους, τότε θα φέρει ευθύνη για την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού που σπεύδει να εκμεταλλευτεί την κοινωνική δυσαρέσκεια και την οικονομική δυσπραγία.

Η αριστερά θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο βαθμό που τολμήσει να αρθρώσει με αυτοπεποίθηση και δίχως λαϊκισμό πρόταση εξουσίας. Μόνο έτσι η ιδεολογία μετουσιώνεται σε πολιτική, αλλιώς αποτελεί μάλλον κάτι …άλλο!

Στο φαστφουντάδικο του Καραμανλή

Του Αγίου

Κατάπληκτος δηλώνει ( στα ΝΕΑ) ο Στέφανος Μάνος από την μέθοδο συγκάλυψης της διαφθοράς που ακολουθεί ο κ. Καραμανλής.

«Παρακολουθώ με αυξανόμενο θαυμασμό τον αμείλικτο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη διαφθορά ο κ. Καραμανλής και ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης», δηλώνει, ειρωνικά, ο πρώην υπουργός οικονομικών που έχασε την θεσούλα του, όταν έκανε τον δύσκολο στη Siemens και στην Intracom και στεναχώρησε προφανώς τον τότε πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη.

«Τι θα έκανε ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης αλυσίδας fast food (ή μιας μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ) αν μάθαινε ότι ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές του κατέθεσε στο δικαστήριο ότι επί σειρά ετών λάδωνε διευθυντές της εταιρείας του για να τον προτιμούν;» Αναρωτιέται ο libertarian ( νεοφιλελευθεριάζων) , ως συνήθως, πολιτικός. «Θα συνέχιζε να τον έχει προμηθευτή;»

Έλα ντε, τι θα έκανε κύριε Μάνο μας; Πες εσύ που ξέρεις καλύτερα.

«Δεν θα απαιτούσε από τον προμηθευτή του αποζημίωση, τουλάχιστον ίση με το ποσό του λαδώματος (που θα μπορούσε να του έχει δοθεί ως έκπτωση αντί να την ενθυλακώσουν οι υπάλληλοί του);» Αναρωτιέται ρητορικά ο πολιτικός που δεν έκρυψε ποτέ την ιδεολογική του συγκρότηση.

«Προφανώς όχι!, απαντά ο κ. Καραμανλής στα πλαίσια της αμείλικτης στάσης του απέναντι στη διαφθορά. Έμμεσα όχι λέει και ο κ. Παπανδρέου που θέλει να συσταθεί Επιτροπή που να εξετάσει πώς γινόταν το λάδωμα», υποτιμώντας στο σημείο αυτό, ο κ. Μάνος, λιγάκι τις δυνατότητες που θα μπορούσε να αξιοποιήσει η Επιτροπή για να διερευνήσει σε βάθος το σκάνδαλο. Αν και δεν είναι εμπειρικά επιβεβαιωμένο από προηγούμενες περιπτώσεις ότι τελικά θα το έπραττε.

«Αν έδινε την ίδια απάντηση [με τον Καραμανλή] ο ιδιοκτήτης της υποθετικής αλυσίδας, δεν θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι ήταν και αυτός στο κόλπο; Ότι τα μοιραζόταν με τους διευθυντές του για ν΄ αποφύγει την Εφορία;» Καταλήγει απορών ο Μάνος, διαπράττοντας για άλλη μια φορά ένα τραγικό λάθος.

Στο φαστφουντάδικο του Καραμανλή ο ιδιοκτήτης και η διευθυντική ομάδα του δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν ότι είναι καθαροί. Το προσεγγίζουν αλλιώς το πράγμα.

Σου λέει ο «επιχειρηματίας»: αφού ρε μάγκες ψηφοφόροι και πελάτες μου δεν με κατηγορεί το υγειονομικό και η αγορανομία, που είναι θαμώνες στο μαγαζί και ξέρουν από λάδωμα, αφού δεν με «έπιασε επ’ αυτοφώρω» ο υπάλληλος μου επί της ασφαλείας του καταστήματος, για παράνομη συναλλαγή με τον προμηθευτή μου, τι το ψάχνετε;

Θα πιστέψουμε τώρα τον προμηθευτή που πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό και δεν θα δώσουμε την δουλειά στην Deutsche Telecom, η οποία μας έσωσε από τον Βγενόπουλο, ο οποίος έσωσε προηγουμένως εμάς με το αζημίωτο, ασφαλώς;

Αντί να καταλάβετε ότι ο προμηθευτής του καταστήματος, λέει ότι λέει και καταθέτει ότι καταθέτει μέσα στην αυτοκτονική κρίση που διέρχεται και να δείξετε κατανόηση και ανθρωπιά, θέλετε να του ζητήσουμε και τα ρέστα από πάνω! Να τον τιμωρήσουμε!

Είναι ευγενικό και πρέπον να εξοβελίζεις τον πιο σταθερό προμηθευτή μίζας του πολιτικού συστήματος, επειδή κάποια στιγμή τον πείραξε η υπερβολική ποσότητα παλιόλαδου και τα …ξέρασε όλα;

Όχι, κατά γενική ομολογία, ο κ. Καραμανλής έχει δίκιο και άδικο ο Μάνος.

Η σύνεση με την οποία ο πρωθυπουργός χειρίζεται και αυτό το σκάνδαλο βαθιάς σήψης του συστήματος και κυβερνητικής διαφθοράς αναδεικνύει την προσήλωση του Ανδρός στα ιδανικά του πολιτικού συστήματος!

Μίζα μέχρι τελικής πτώσεως. Διότι, η μίζα είναι η συγκολλητική ουσία του καθεστώτος. Δίχως αυτήν δεν θα υπήρχε ΝΔ, ούτε ΠΑΣΟΚ. Κατά περίεργο τρόπο ούτε Βγενόπουλος, ούτε καταλληλότερος, ούτε η Siemens ως μονοπώλιο, ούτε η επιτακτική ανάγκη η κυβέρνηση να ξεφορτωθεί τον ΟΤΕ, παραχωρώντας τον στην Siemens μέσω DT.

Θα μου πεις, αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, τότε δεν θα υπήρχες ούτε εσύ, που τα γράφεις!

Ωπ …εδώ κάνεις λάθος. Εδώ θα ήμουν και θα έγραφα μάλλον πολύ πιο σημαντικά και ίσως πιο ενδιαφέροντα πράγματα, από τούτα που μου προκαλούν διαρκώς …αηδία.

Ο Μάκης και το νόημα της μίζας

Του Αγίου

Το σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία ρήξεων στο πολιτικό σύστημα και την απαρχή μιας νέας θεώρησης της πολιτικής, της κοινωνίας και της αγοράς στην Ελλάδα.

Η κοινωνιολογική ανάλυση των αιτίων του σκανδάλου είναι δυνατόν να οδηγήσει στο πυρήνα του προβλήματος της γενικευμένης διαφθοράς, που ενδημεί στη χώρα και να αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους.

Μέσα από μια τέτοια έρευνα καταρρέουν τα κυρίαρχα στερεότυπα, δια των οποίων οι επιτήδειοι υποστηρικτές του καθεστώτος και οι αφελείς γραφίδες της αναπαραγωγής του επιχειρούν να μεταλλάξουν το πρόβλημα και να καταστήσουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία συναυτουργό στην διαπλοκή και την προϊούσα φαυλότητα στον δημόσιο βίο.

Καμία ερευνητική προσέγγιση δεν έχει δείξει, μέχρι τώρα, ότι για τα φαινόμενα αυτά υπεύθυνα είναι τα «ακραία καιρικά φαινόμενα», η ανασφάλεια που προκαλεί ο εγκέλαδος, ο ήλιος, ή ακόμη το «ιδιαίτερο γονίδιο του Έλληνος», ή ο γνωστός-άγνωστος ξένος παράγων.

Καμία μελέτη δεν έχει αποδείξει ότι γεννιόμαστε απατεώνες, αν και πολλές επιβεβαιώνουν ότι πεθαίνουμε ως τέτοιοι ή τουλάχιστον ότι πολλοί θα θέλανε να πεθάνουνε με αυτόν τον κρυφό τίτλο τιμής.

Το σύστημα διδάσκει ότι είναι ωραίο να νοιώθεις απατεώνας ( καταφερτζής), αλλά όχι τόσο κολακευτικό αν άλλοι σε αποκαλούν έτσι!

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος: είναι μαγκιά πολιτικοί να διαφθείρουν και να διαφθείρονται, αλλά καθόλου πρέπον να αποδεικνύεται η μέθοδος παραγωγής πολιτικού χρήματος.

Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν νοιάζεται αν τους θεωρεί ο λαός διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους, το αντίθετο, θα έλεγα ότι θεωρούν πώς μια τέτοια αίσθηση ( social mood) δίνει υπεραξία στις πολιτικές τους μετοχές.

Το μόνο που προσπαθούν να αποφύγουν είναι η παραστατική απόδειξη της συναλλαγής, που τους έφερε και τους διατηρεί στην εξουσία - όχι η σχέση τους, δηλαδή, με την διαπλοκή και η θέση τους στην κλίμακα της διαφθοράς, αλλά, αποκλειστικά, η νομική θεμελίωση των αναφερόμενων σε αυτή την συμπεριφορά αδικημάτων.

Το καθεστώς, λοιπόν, προάγει την απατεωνιά και τιμά τους απατεώνες του, σε όλες τις σφαίρες του δημόσιου βίου, θεωρώντας τους μάλιστα επιτυχημένους της ζωής, ενώ κολάζει την ανικανότητα όσων δεν πήραν τα μέτρα τους και εξέθεσαν το σύστημα με την αποκάλυψη της συναλλαγής που μετήλθαν. Αυτοί είναι, κατά κάποιο τρόπο, ακούσιοι προδότες της διαπλοκής και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, καθώς απειλούν την συνέχεια της μεθόδου διαφθοράς που ακολουθείται.

Όσοι έχουν εσωτερικεύσει αυτή την «παιδεία» αποτελούν μέλη ή υποψήφια μέλη του συστήματος, ενώ οι υπόλοιποι τοποθετούν τον εαυτό τους αυτόματα στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο. Τούτοι, οι τελευταίοι, είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως και φαντάζουν ως υποψήφιοι-αποτυχημένοι και ας πετυχαίνουν σε κάθε βήμα που επιχειρούν, είτε επαγγελματικά, είτε γενικότερα κοινωνικά. Στο τέλος θα αποτύχουν, καθώς δεν έπιασαν το νόημα της μίζας.

Η σημασία αυτού του φαινομένου συνυφαίνεται με την νοηματοδότηση των λειτουργικών αιτίων του ελληνικού κράτους, τα οποία δεν είναι καθόλου εμφανή και αυτονόητα.

Η αρχή λειτουργίας του κράτους είναι το πελατειακό σύστημα, ενώ η μέθοδος αναπαραγωγής του αποκαλείται πατρωνία. Η πλέον γνήσια έκφραση αυτής της αξιωματικής σχέσης είναι η οικογενειοκρατία και η πιο αυθεντική έκφραση της, η διαπλοκή.

Άρα, όταν ο κ. Καραμανλής διατεινότανε ότι υπάρχει ανάγκη επανίδρυσης του κράτους, ευνοούσε ότι θα έπρεπε να επανεξεταστούν οι σχέσεις διαπλοκής και να αναθεωρηθεί το πελατειακό σύστημα της λειτουργία του.

Έλεγε ο άνθρωπος - με τα δικά του λόγια – ότι η αναλογία μιζών προς το πολιτικό σύστημα αδικεί κατάφορα την παράταξη του και ότι θα έπρεπε να έρθουν στα πράγματα για να αποκατασταθεί η ορθή και ισορροπημένη λειτουργία του δικομματικού συστήματος, δια της μεταφοράς επιπλέον μίζας στη ΝΔ.

Εκεί, όμως, που το νερό ( η μίζα, δηλαδή) έμοιαζε να μπήκε στο αυλάκι, η δουλειά σκάλωσε από έναν αστάθμητο παράγοντα: τις αποκαλύψεις στην Γερμανία, στις ΗΠΑ και αλλού για τον συντελεστή διαφθοράς-Siemens.

Το θεώρημα της επανίδρυσης του κράτους, τώρα, δεν αναφέρεται απλώς στα λειτουργικά χαρακτηριστικά του, αλλά θίγει ολόκληρη την οργανωτική του δομή. Το σύστημα της εξουσίας και την υπόσταση των θεσμών του.

Ο Καραμανλής τελικά ήταν άτυχος. Αντί για την αναθεώρηση της μίζας που επεδίωξε, βρίσκεται ενώπιον της αμφισβήτησης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των πολιτειακών δομών.

Στη βάση, όμως, αυτής της κοινωνικής απαξίωσης των λειτουργικών και οργανωτικών θεσμών της «δημοκρατικής πρόφασης» εξαπλώνεται η αντίδραση στο πελατειακό σύστημα και τους τυπικούς ή άτυπους ρουσφετολογικούς μηχανισμούς, στο σύνολο τους.

Ο δημοκρατικός λαός και κυρίως οι προοδευτικοί, νέοι άνθρωποι αμφισβητούν πλέον ανοιχτά την πατρωνία, τους πάτρωνες και τους νταβάδες.

Προσβάλλουν, δηλαδή, την καρδιά και το κυκλοφορικό σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς, που δεν είναι άλλο από το πελατειακό σύστημα, που υπηρετεί και αναπαράγει το κυρίαρχο σύστημα του δικομματισμού στη χώρα, ως ολοκληρωμένη θεσμική και παραθεσμική ενότητα.

Ο Μάκης, μπορεί να πέτυχε την απόλυτη ταύτιση της πολιτικής με τις οικογενειακές business, απέτυχε όμως να εφεύρει το λογιστικό σύστημα που θα αντικαθιστούσε μια για πάντα το πολιτικό σύστημα.

Ας μην απελπιζόμαστε, όμως, ο κόσμος προοδεύει… κάτι θα βρεθεί, αν δεν αποφασίσουμε να ανατρέψουμε τώρα το καθεστώς!

Ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη

Του Αγίου

Διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις περί εκλογικής συμπεριφοράς, που δημοσιεύτηκαν την περασμένη εβδομάδα, παρατηρώ να εμφανίζονται σταθεροποιητικές τάσεις ως προς τη πρόθεση ψήφου, οι οποίες δεν οδηγούν σε αυτοδύναμη κυβέρνηση, ούτε με το ισχύοντα εκλογικό νόμο, αλλά ούτε με το νέο αντιδημοκρατικό, εκλογικό κατασκεύασμα-Καραμανλή.

Αν προσέξει κάποιος καλύτερα, ίσως διαπιστώσει ένα γενικότερο αίσθημα απογοήτευσης του εκλογικού σώματος και μια σαφή υποχώρηση της διάθεσης για εκλογική σύμπραξη μεταξύ ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα από τη νέα γενιά.

Από την άλλη, ολοένα και περισσότεροι νεοδημοκράτες ( φτάνουν το 30% στα επιμέρους δείγματα) φαίνεται να επιθυμούν την συνεργασία ΝΔ-ΛΑΟΣ για τον σχηματισμό κυβέρνησης, στην περίπτωση φυσικά μη-αυτοδυναμίας του κόμματος που υποστηρίζουν. Η προοπτική, πάντως, σχηματισμού κεντροδεξιάς κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) συνεχίζει να κεντρίζει το ενδιαφέρον των περισσότερων ψηφοφόρων της ΝΔ, παρότι δεν υπάρχει αντίστοιχη διάθεση από τους υποστηρικτές της άλλης πλευράς.

Κοντολογίς, οι συντηρητικοί ψηφοφόροι είναι έτοιμοι πλέον να στηρίξουν ακόμη και μια δεξιότερη στροφή της κυβέρνησης, αρκεί να παραμείνει στην εξουσία, ενώ οι κεντροαριστεροί και αριστεροί, μεταξύ των ηλικιακών ομάδων κάτω από τα πενήντα - πάνω από τα 50, μοιάζει να αμφιταλαντεύονται και να παρουσιάζουν σημαντική απόκλιση ως προς την διάθεση συνεργασιών. Οι μεγάλοι κάνουν όνειρα κεντροαριστερά, ενώ οι μικρότεροι ενδιαφέρονται περισσότερο για την ισχυροποίηση των κομματικών φορέων τους.

Είναι πρόδηλο ότι η υποχώρηση του ρεύματος για τον σχηματισμό κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται στην αρνητική στάση τόσο της ηγεσίας του ΣΥΝ, όσο και της αντίστοιχης περιπεπλεγμένης και επαμφοτερίζουσας απόφασης του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

Εάν πίσω από αυτή τη στάση κρύβεται μια άλλη σκέψη: ας πούμε αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο η καθαρή από τα σκάνδαλα σοσιαλδημοκρατία να συναντηθεί κοινωνικά και εκλογικά με την ριζοσπαστική και προοδευτική αριστερά, για την σύμπηξη ενός κυβερνητικού σχήματος με τις λειτουργικές αρχές και την οργανωτική δομή του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η υπόθεση γίνεται μάλλον ενδιαφέρουσα. Αν όχι, φοβάμαι ότι « κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα», που έλεγε και ο Ελύτης.

Η εκτίμηση ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι μια τελειωμένη υπόθεση στην εποχή μας, δεν πρέπει να οδηγήσει στην αξιωματική αποστροφή ολόκληρου του πολιτικού οικοδομήματος που αυτή πρόσφερε στην Ευρώπη και στον πολιτικό πολιτισμό από το ’30 μέχρι τις μέρες μας.

Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ, ως ο βασικός φορέας της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, αδυνατεί να κυριαρχήσει, όχι γιατί του λείπουν τα ιδεολογικά ή λειτουργικά «προσόντα» προς αυτό , αλλά επειδή είναι συνδεδεμένο οργανωτικά με την διαφθορά του συστήματος και αποτελεί μέρος του καθεστώτος, το οποίο αποστρέφεται ένα σημαντικό μέρος των πλέον ενσυνείδητων πολιτών.

Το ότι το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ακόμη ζωντανό στις δημοσκοπήσεις, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στα πελατειακά χαρακτηριστικά του, στην «φαντασιακή συντροφικότητα» της παράδοσης του και στην καταστροφική για τα μεσαία στρώματα πολιτική της ΝΔ.

Αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε τολμήσει να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και να συστήσει ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, τότε η πιθανότητα κεντροαριστερής κυβέρνησης ίσως να αποτελούσε ελκυστική προοπτική.

Υπό τις υπάρχουσες συνθήκες στο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι. Δεν μπορεί η προοδευτική πολιτική να ενσωματώσει τον καθεστωτισμό, την διαφθορά και την διαπλοκή.

Έτσι, αντί να ξεπεράσουμε την κρίση θα οδηγούμαστε την ανακύκλωσή της με αριστερή νομιμοποίηση. Και αυτό, δεν μπορεί να αποτελεί προοδευτικό όραμα.

Αφού, λοιπόν, δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ να διαλυθεί, ώστε να συστήσουν τα πραγματικά προοδευτικά και καθαρά στοιχεία του έναν πολιτικό φορέα ικανό να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό κυβέρνησης, που θα προσέδιδε νέα προοδευτική δυναμική στην ελληνική κοινωνία, ας γίνει κάπως αλλιώς.

Ας αυτοδιαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ας σχηματιστεί ένας ευρύτερος προοδευτικός και ριζοσπαστικός, συμμαχικός συνασπισμός, αριστερών και σοσιαλδημοκρατών με επιδίωξη την διαμόρφωση ενός πολύ συγκεκριμένου τετραετούς προγράμματος διακυβέρνησης, με παράλληλη παρουσίαση στο λαό μιας κυβερνητικής ομάδας καθαρών ανθρώπων που θα προσπαθήσουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων.

Είναι καιρός ο κόσμος να πάψει να ψηφίζει το μικρότερο, κατά την γνώμη του, κάθε φορά κακό. Τέρμα η ψήφος ανοχής. Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων της διαφθοράς του κυριάρχου πολιτικού συστήματος καθιστά επιτακτική πλέον την ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης, η οποία δεν μπορεί να δομηθεί με τα υλικά και το σχέδιο της προηγούμενης.

Ο λαϊκισμός και ο «εργατισμός» δεν έχουν θέση στη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου οι κοινωνίες ζητούν όχι απλώς προστασία από τον σαρωτικό καπιταλισμό, αλλά πρόταση ανάπτυξης με ενίσχυση της δημοκρατίας.

Εάν η αριστερά συνεχίσει να πολιτεύεται με αναφορά στην πτώση του καπιταλισμού, τότε μάλλον δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την πολιτική αυτοσυντήρησή της παρά για την κοινωνία.

Ας σοβαρευτούμε και ας κοιτάξουμε πώς θα επιπλεύσουμε στις παρούσες συνθήκες της καπιταλιστικής απορρύθμισης, μέσα σε ένα δημοκρατικό, σύγχρονο κοινωνικό σκάφος (κράτος) και μετά συζητάμε πώς θα ξεφύγουμε από τον καπιταλισμό.

Σε αντίθετη περίπτωση θα αναλώνουμε την ενέργεια μας σε διαδηλώσεις και συλλαλητήρια εναντίον της νεοφιλελεύθερης ονείρωξης της ΝΔ, η οποία, ενισχυμένη από τον ακροδεξιό λαϊκισμό, θα συνεχίσει το έργο για το οποίο ήρθε στην εξουσία.

Όσοι συνδέουν την ανατροπή του συστήματος με την ανατροπή του καπιταλισμού, μάλλον δεν θέλουν να αναλάβουν πολιτικά ρίσκα και κινδύνους που συνεπάγεται η διακυβέρνηση. Είναι κατανοητή αυτή η ιδεολογική στάση, μπορεί και ορθολογικότερη, αλλά μέχρι να αποκτήσει η κοινωνία «ταξική συνείδηση» δεν θα ήταν όμορφο να την παρατηρούμε να διαλύεται, να εξευτελίζεται, να γίνεται ακόμη πιο βάρβαρη και συντηρητική.

Δεν γνωρίζω πόσοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το σήμερα! Η πολιτική δεν είναι μεταφυσική, υπόκειται και αυτή στην εξελικτική διαδικασία η οποία εμπεριέχει και την μεταρρύθμιση και την ανατροπή και μάλιστα χαοτικά και όχι νομοτελειακά.

Άρα, ο δογματισμός οφείλει να υποχωρεί όταν λειτουργεί διαδραστικά με τα κοινωνικά φαινόμενα που εξελίσσονται διαρκώς και ποτέ δεν συνειδητοποιούνται ως σταθερές από ένα άτομο που δεν ζει σε ένα απόλυτο γκέτο.