Μίζες, ρουλεμάν και το διπλό διαφορικό

Του Αγίου

«Όλα στο φώς», λένε, αναφερόμενοι στην μιζαρισμένη δικομματική οντολογία, αυτοί που μέχρι τώρα είχαν ως σύνθημα κάθαρσης: «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!

«Οι χρηματισμοί είναι σύμφυτοι με τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς» διατείνονται εκείνοι που λησμόνησαν γρήγορα τα καθεστώτα των πρώην συντρόφων τους!

«Αν δεν υπήρχαν οι ΔΕΚΟ και το Δημόσιο, δεν θα υπήρχαν και μίζες προς το πολιτικό σύστημα» υποστηρίζουν όσοι δεν άκουσαν τον φανατικό αναγνώστη του συχωρεμένου Μ. Friedman, Τζιμάκο Πανούση, να τραγουδά: «… αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν θα ήτανε πατίνι».

Κάπως έτσι, μέσω δήθεν εκτεθειμένων στο φώς μιζών και ρουλεμάν, επιχειρείται να διασκεδαστεί η τεράστια βλάβη για την κοινωνία, την πολιτική, την οικονομία, την εικόνα της χώρας και τη νεοελληνική κουλτούρα, που προκάλεσε το διπλό διαφορικό της διαπλοκής. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελούν απλώς τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του τεράστιου εγκλήματος για την χώρα και τους πολίτες της, αλλά τους κύριους συντελεστές αναπαραγωγής του χυδαιότερου φαινομένου, που συνδέεται με την διαχείριση της εξουσίας στο τόπο μας.

Η μίζα δεν αποτελεί αντικείμενο της πολιτικής θεωρίας (δυστυχώς ούτε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ), είναι αποκλειστικά ζήτημα διαφθοράς και του κακοφορμισμένου συστήματος άσκησης της εξουσίας στην Ελλάδα.

Αν, μάλιστα, στον πρώην «σοσιαλισμό» οι δωροδοκίες αξιωματούχων γίνονταν μέχρι κάποιον βαθμό ανεχτές, στην Φιλελεύθερη-Δημοκρατία οι χρηματισμοί θεωρούνταν πάντα εγκλήματα κατά του λαού.

Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι τούτες τις ώρες οι ηγεσίες των κομμάτων που εμπλέκονται στην πολυσχιδή διαφθορά, παρουσιάζονται αποφασισμένες να πατάξουν το φαινόμενο!

Με έναν απίθανο τρόπο επιχειρούν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το σύστημα της ρεμούλας και της κραιπάλης σε βάρος των συμφερόντων της πολιτείας και των πολιτών, το οποίο τους ανέδειξε.

Προσπαθούν να πείσουν ότι τα περιστατικά βαριάς διαφθοράς εντός των κομμάτων τους είναι άσχετα με το σύστημα εξουσίας και ότι αφορούν αποκλειστικά κάποια, ενδεχομένως, αργυρώνητα πρόσωπα με θέσεις στις κυβερνήσεις ή στην κομματική γραφειοκρατία.

Μετά από αυτά, διατείνονται μάλιστα, ότι τώρα που ξύπνησαν και κατάλαβαν τι συμβαίνει θα πατάξουν την διαφθορά!

Προφανώς, η επιχειρηματολογία αυτή δεν απευθύνεται προς την ευρύτερη κοινωνία και το εκλογικό σώμα, αλλά αποκλειστικά στα μέλη του πελατειακού μηχανισμού των κομμάτων τους. Δεν έχει λογική βάση, ούτε ηθικό έρεισμα για τον πολίτη, αλλά μια χαρά διακονεί την ανάγκη του πελάτη-μέλους του κόμματος να εμφανιστεί στην κοινωνία ως ελατήριο αυτοκάθαρσης ενός μηχανισμού, που αναπτύχθηκε μέσω του πελατειακού συστήματος της εξουσίας, στη χώρα.

Η μίζα, εντός αυτού του συστήματος, αποτελεί εκχρηματισμένη έκφραση κυριαρχίας. Ο μικρός πελάτης βολεύεται με ένα ρουσφέτι, ο μεγαλύτερος με μία θέση που του επιτρέπει να καταστεί φορέας προνομίων και γιατί όχι να «τα πιάσει» - αν έτσι επιθυμεί - και ο κορυφαίος πελάτης, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και πάτρωνας, κάνει παιχνίδι με την διαπλοκή, για μεγάλες μπάζες.

Μην ταλαιπωρήστε, λοιπόν, κήρυκες του άπλετου φωτός στα σκάνδαλα και φατριαστές των κομμάτων με το μαχαίρι που κατευθύνεται στο κόκαλο της διαφθοράς! Ούτε από φώς γνωρίζετε, ούτε από κόκαλο.
Φοβάμαι, ούτε και από τσίπα!

ΥΓ. Το πολιτικό σύστημα μπορεί υπό συνθήκες γενικότερης κοινωνικής ανάδρασης να προχωρήσει σε αυτοκάθαρση, οι κομματικοί μηχανισμοί, όμως, ποτέ!

Η δυστυχία για όλους μας είναι ότι σε αυτή την φάση της βαθιάς σήψης του συστήματος δεν υπάρχει δυναμική και αυτόνομη από το πολιτικό σύστημα κοινωνία των πολιτών για να σηκώσει το φορτίο της κάθαρσης. Να, γιατί εδώ και τόσα χρόνια τα κόμματα στην Ελλάδα και οι ηγεσίες τους αγωνίστηκαν τόσο φιλότιμα για την χειραγώγησή της!