Άι να χαθείς, πολιτικέ!

Του Αγίου

Ύβρις κατάντησε η μέχρι πρότινος μεγάλη τιμή να σε εκλέγουν οι συμπολίτες σου ως αντιπρόσωπο τους στο κοινοβούλιο.

Ως βαριά μομφή εναντίον της προσωπικότητας θεωρείται πλέον ο χαρακτηρισμός: πολιτικός.

Μια νέα απαξιωτική φράση κατακτά ολοένα και περισσότερο έδαφος στις συνειδήσεις των πολιτών: «άι να χαθείς, πολιτικέ!»

Ο/Η πολιτικός άνδρας/γυναίκα περιέπεσε, στη χώρα μας, στο φάσμα της αναξιοπρέπειας και έγινε ρεντίκολο. Να, κάτι σαν συνώνυμο του «δημοσιογράφου» στις συνειδήσεις των πολλών.

Κάποιοι μυστήριοι, εδώ και πολλά χρόνια σαν άλλες Κασσάνδρες, επισημαίναμε τον κίνδυνο για την δημοκρατία από την φθορά του πολιτικού συστήματος και των φορέων του, μέχρι ονομαστικής συμμετοχής σε αυτό.

Όμως, όταν εμείς μιλούσαμε για «φθορά», πολλοί πολιτικοί βούλιαζαν ακόμη περισσότερο στην διαφθορά και την «συμμετοχή» την εννοούσαν «μετοχή».

Χαμένοι στον κομματικό μικρόκοσμό τους και διαπνεόμενοι από το ιδανικό της ένταξης στο πελατειακό σύστημα της διαπλοκής, σε όλα τα επίπεδα εντός και εκτός της χώρας, κατέληξαν να χρησιμοποιούν τους δημοκρατικούς θεσμούς ως πρόσχημα για την προσωπική τους, κοινωνική, άνοδο και ευδοκίμηση.

Έτσι, φίλοι, η δημοκρατία κατέληξε να αποτελεί πρόσχημα για την ουσιαστική, εξουσιαστική επικράτηση ομάδων οικονομικών συμφερόντων, που νομιμοποιούν την αντικοινωνική δράση τους πάνω στην ψήφο του λαού.

Αυτήν ακριβώς την δημοκρατική επίφαση συνηθίζω να αποκαλώ: προσχηματική δημοκρατία.

Ο ρόλος του πολιτικού συστήματος στο πλαίσιο της προσχηματικής δημοκρατίας σχετίζεται με την διαμόρφωση συνθηκών νομιμοποίησης της εξουσίας, είτε ως αναπόφευκτου μεταφυσικού φαινομένου, είτε ως αναγκαστικής επιλογής με αγοραία κριτήρια. Σε κάθε περίπτωση κυριαρχεί η συναλλαγή και διαμορφώνονται ευνοϊκές συνθήκες για την γενικευμένη καλλιέργεια της διαφθοράς, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Εδώ θέλει προσοχή. Την διαφθορά δεν την κολάζουμε ηθικά, μεταφυσικά και αόριστα, αλλά κοινωνικά και πολιτικά, ως σύστημα νομιμοποίησης της συναλλαγής μεταξύ πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας, με κριτήριο το ιδιωτικό όφελος.

Αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων των πολιτών και καθιστά τη χώρα ένα απέραντο διαφθορείο - και όχι φρενοκομείο.

Ως φρενοκομείο αντιλαμβάνεται το διαφθορείο «η ωραία Ελλάς» ο πολιτικός που αδυνατεί να καταλάβει πώς η πολιτική κουλτούρα επηρεάζει μεσο-μακροπρόθεσμα τον πολιτισμό σε μια δεδομένη χώρα.

Είναι ο ίδιος που την ύβρη που χαρακτηρίζει το λειτούργημά του, εκλαμβάνει ακόμη ως τίτλο τιμής.

Το πολιτικό σύστημα που δεν έχει την δυνατότητα αυτοκάθαρσης από την δυσωδία των μιζών, τον απεγκλωβισμό του από την διαπλοκή και την αναπαραγωγή του σε μια σύγχρονη, μη-πελατειακή, πολιτική βάση, είναι ένας χαμένος οργανισμός της πολιτείας, ένας ανυπόληπτος θεσμός με ανύπαρκτο κύρος, άρα, και χαμηλή κοινωνική και λαϊκή νομιμοποίηση. Αποτελεί προσβολή για την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία που συνδέεται με αυτήν.

Είναι ικανό να πράττει μόνο αυτά για τα οποία «στήθηκε» και στα οποία, με τα χρόνια, εξειδικεύθηκε: παραγωγή πολιτικού χρήματος, εκποίηση του δημοσίου με ταυτόχρονη υποβάθμιση του ιδιωτικού ανταγωνισμού, δημιουργία κρατικοδίαιτων τζακιών, παράδοση της κοινωνίας για καιροσκοπική εκμετάλλευση από πλανόδια κεφάλαια, διαρκή υποβάθμιση του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος και κυνική δωροδοκία ξένων κυβερνήσεων για την συγκυριακή υποστήριξη των λεγόμενων εθνικών μας θεμάτων.

Με την κυβέρνηση-Καραμανλή, οι τάσεις αυτές του πολιτικού συστήματος έλαβαν απροκάλυπτο χαρακτήρα. Τώρα πια το σύστημα ξεγυμνώθηκε.

Η μόνη ουσιαστική προσφορά της ΝΔ στη χώρα συναρτάται ακριβώς με την ξετσιπωσιά της. Μεγάλο δώρο – πολύ μεγαλύτερο από αυτά που κάνει ο Καραμανλής στον Πούτιν, στον Μπους, στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί – πρόσφερε η ΝΔ στον τόπο: συνέβαλε στο να γίνει αντιληπτό από όλους ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι τροχοπέδη για την κοινωνική ανάπτυξη, παραμορφωτικό για την οικονομία και επικίνδυνο για την δημοκρατία.

Οι λύσεις είναι δύο, αλλά για μας μόνο μία: αγώνας για τον εκδημοκρατισμό, την ελευθερία, την διαφάνεια, την αξιοκρατία, την αξιοπρέπεια και την πραγματική πολιτική.

Κάτω η προσχηματική δημοκρατία και οι φορείς της.
ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ