Προς μια Μετα-μεταπολίτευση

Του Αγίου

Άνεμος αισιοδοξίας έπνεε στην Ελλάδα στα μέσα του ’70.
Η χούντα κατέρρευσε και παρά την πίκρα από την εθνική τραγωδία στην Κύπρο, οι Έλληνες άρχισαν να ξαναπιστεύουν στον εαυτό τους.

Το όραμα του εκδημοκρατισμού με λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία συνοδευόταν με την ελπίδα της ανάπτυξης της χώρας. Τα περισσότερα παιδιά τότε ονειρεύονταν να γίνουν μηχανικοί και να φτιάξουν την υποδομή της νέας Ελλάδας.

Ο ατομισμός υποχωρούσε και μια αίσθηση συντροφικότητας έδινε νόημα στις κοινωνικές σχέσεις. Ο Χατζηδάκης, ο Θεοδωράκης, ο Σαββόπουλος, τα αντάρτικα, το νέο κύμα και τα ρεμπέτικα σχημάτιζαν το ηχόχρωμα εκείνης της πολιτικο-κοινωνικής άνοιξης για την χώρα μας.

Τι απέμεινε από όλα αυτά σήμερα; Η εντύπωση της απάτης και του απατηλού ονείρου που διαλύθηκε όταν κάποια στιγμή ξυπνήσαμε από τα χαστούκια της πραγματικότητας.

Όχι, φίλοι, η μεταπολίτευση δεν ήταν ψευδαίσθηση. Υπήρξε και πέτυχε αυτά που οι προδιαγραφές της σε συνδυασμό με την πολιτική κουλτούρα της εποχής επέτρεψαν να επιτευχθούν.

Ο κόσμος όμως, άλλαξε από τότε ριζικά, η Ευρώπη μεταμορφώθηκε, αλλά εμείς μείναμε κολλημένοι στην «συνταγή» της μεταπολίτευσης, η οποία μάλιστα με τα χρόνια μπασταρδεύτηκε πολιτικά και νοθεύτηκε από το πελατειακό σύστημα που «επανιδρύθηκε».

Σήμερα, η μεταπολίτευση, αφού προηγουμένως μετεξελίχθη σε μιντιαπολίτευση, νταβατζηλίκι πέντε οικογενειών και δημοκρατική πρόφαση για την κυριαρχία διαπλεκομένων συμφερόντων, κατάντησε ένα σύστημα που δεν μπορεί να κινηθεί δίχως μίζα!

Έχασε, δηλαδή, τον αυτοματισμό στην ανάπτυξή της. Νεκρώθηκε, τελματώθηκε και βουλιάζει στην αποκάλυψη της διαφθοράς και στα σκάνδαλα.

Ζούμε πλέον στο φάσμα μιας πολυδιάστατης κρίσης. Δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία και η διάλυση του κοινωνικού ιστού που προβληματίζουν. Είναι, επίσης, η βαθειά θεσμική κρίση και η πολιτική ανικανότητα άρθρωσης σοβαρής πρότασης διεξόδου που τρομάζουν τον δημοκράτη.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πραγματικό σταυροδρόμι. Ή θα το πάρουμε δεξιά μέχρι τα άκρα, ή θα κινηθούμε αριστερότερα, κοινωνικότερα, προοδευτικότερα, δίχως παρωπίδες και κρατιστικά δόγματα και… όπου βγει.

Η μετα-μεταπολίτευση θα υπάρξει έτσι ή αλλιώς. Το ζήτημα είναι με ποιόν τρόπο θα συμβάλλουμε στην ενίσχυση αυτών των χαρακτηριστικών που θα επαναφέρουν τον εκδημοκρατισμό, την κοινωνική σύγκληση και το ζήτημα μιας αναθεώρησης του αναπτυξιακού μοντέλου στην επικαιρότητα.

Είναι πασίδηλο ότι τώρα πια απαιτείται πολιτική πρόταση συνολικής ανατροπής του καθεστώτος και αυτό δεν μπορεί να το πετύχει από μόνος του κανένας πολιτικός σχηματισμός, δίχως να καταφύγει σε συμμαχίες.

Το ερώτημα λοιπόν για την ευρύτερη αριστερά και τους προοδευτικούς πολίτες είναι σαφές: με ποια συμμαχική πρόταση θα μπορούσε να χαράξει μια νέα μεταπολίτευση με δημοκρατικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά;

Αυτή είναι η υπόθεση εργασίας που πρέπει να απασχολήσει στα σοβαρά – τώρα και όχι αύριο – τα κόμματα, τους ευρύτερους πολιτικούς φορείς της αριστεράς και την κάθε πολιτικοποιημένη οντότητα, που συνειδητοποιεί την δραματική πραγματικότητα.

Η ώρα της αριστεράς (ξανα)-έφτασε και θα είναι τραγωδία για τους πολίτες, τους φορείς της και την ηγεσία της, αν δεν υπάρξουν συνεπείς σε τούτο το ιστορικό ραντεβού.

Αν η αριστερά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτή την στιγμή το μείζον είναι η ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος και όχι η ανατροπή του καπιταλισμού και δεν προχωρήσει σε μια πολιτική συμμαχιών για τον σχηματισμό μιας αριστερής, προοδευτικής Κυβέρνησης-SOS, με σαφές όμως κοινωνικό και αναπτυξιακό πρόγραμμα και πολιτικό στίγμα, από καθαρούς και σοβαρούς ανθρώπους, τότε θα φέρει ευθύνη για την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού που σπεύδει να εκμεταλλευτεί την κοινωνική δυσαρέσκεια και την οικονομική δυσπραγία.

Η αριστερά θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο βαθμό που τολμήσει να αρθρώσει με αυτοπεποίθηση και δίχως λαϊκισμό πρόταση εξουσίας. Μόνο έτσι η ιδεολογία μετουσιώνεται σε πολιτική, αλλιώς αποτελεί μάλλον κάτι …άλλο!