Ο Λεβιάθαν ξύπνησε

Του Αγίου

Ο βρυχηθμός του φοβερού τέρατος, που ζητάει αίμα και σάρκα από την πλουραλιστική δημοκρατία για να λυτρωθεί, αντηχεί πλέον στο φαράγγι του διαδικτύου. Ο Λεβιάθαν ξυπνά μέσα από τα αγανακτισμένα σχόλια ελλήνων bloggers, οι οποίοι απηυδισμένοι από την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να διαχειρισθεί την σοβούσα κρίση του συστήματος, διαμορφώνουν κλίμα αμφισβήτησης της δημοκρατικής λειτουργίας.

Ολοένα και περισσότεροι, αδυνατώντας να διακρίνουν τα αίτια και τους παράγοντες των σκανδάλων διαφθοράς και αδιαφορώντας για τα προσχήματα και τις αιτιάσεις των κομματικών ηγεσιών, εκδηλώνουν την απόλυτη δυσπιστία τους προς την λειτουργία των οργάνων της συντεταγμένης πολιτείας και των θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η εμφανής ανικανότητα της ώριμης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας να αντιμετωπίσει την παρούσα κρίση και η αμηχανία με την οποία πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ και «πνευματική ηγεσία» αντιμετωπίζουν την πρωτοφανή, για τα μεταπολιτευτικά χρονικά, ανυποληψία του συνολικού συστήματος εξουσίας στη χώρα, γίνεται αιτία και αφορμή να αναδυθούν ολοκληρωτικές πεποιθήσεις και να αποκρυσταλλωθούν φασίζουσες αντιλήψεις.

Το τέρας του αυταρχισμού βρίσκει πλέον άσυλο στις συνειδήσεις πολύ περισσότερων συμπολιτών μας, πέραν αυτών που μέχρι τώρα θεωρούσαμε ακροδεξιό περιθώριο.

Το σύνθημα εναντίον της φαυλοκρατίας, πάνω στο οποίο δόμησε τα δικά της σλόγκαν η χούντα των συνταγματαρχών, παρατηρώ να βρίσκει ολοένα και περισσότερους θετικούς αποδέκτες και αναμεταδότες τις τελευταίες μέρες, μετά τον καταιγισμό φημών και μαρτυριών περί της κίνησης και διασποράς του μαύρου χρήματος της Siemens, που ενθυλακώθηκε στην Ελλάδα.

Είναι φυσικό, οι πολιτικοί μας, βιώνοντας την πρωτοφανή διάσταση σκανδάλου χρηματισμού, που συγκλονίζει συθέμελα και τους δύο πυλώνες του δικομματισμού, να βρίσκονται σε σύγχυση και να μην μπορούν να αντιληφθούν τον τεράστιο κίνδυνο για την δημοκρατική κουλτούρα και το κύρος της πλουραλιστικής δημοκρατίας από τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί η αίσθηση της σήψης στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας και η συνακόλουθη απογοήτευση, αν όχι αηδία, για την πολιτική ζωή, γενικότερα.

Σε αυτήν, όμως, τη φάση της αφασίας είναι ανεπίτρεπτο να παραμείνουν για πολύ. Αυτή την στιγμή η συγκάλυψη ή κάθε κίνηση παραπλάνησης των πολιτών σε ότι αφορά τον μηχανισμό της πολιτικής διαφθοράς, θα τους κοστίσει ακριβά.

Για πρώτη, ίσως, φορά τα τελευταία 30 χρόνια η απόσταση μεταξύ πολιτικών και πολιτών δείχνει να μεγαλώνει τόσο πολύ. Ένα πρωτόγνωρο Εσείς κι Εμείς μοιάζει να χαράσσει διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εξουσίας και λαού.

Αυτό το καινούριο φαινόμενο είναι βέβαιο ότι δεν προέκυψε εν αιθρία. Αποτελεί τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, καθώς η οικονομική δυσπραγία των τελευταίων ετών συνδυάζεται στη συνείδησή τους, αφ’ ενός με τον (μαύρο) πλουτισμό κομματικών και κυβερνητικών στελεχών και αφ’ ετέρου με την εμφανή έλλειψη βούλησης της θεσμοθετημένης πολιτείας να εντοπίσει και να τιμωρήσει τους ενόχους.

Στις κοινωνίες όπου ιστορικά υπήρξε παράδοση ατιμωρησίας, γι’ αυτούς που βρίσκονταν ψηλά στην κλίμακα ιεραρχίας και θεωρούνταν ένοχοι για πράξεις ή παραλείψεις τους, από τον λαό, εκδηλώθηκε ρεύμα αμφισβήτησης του συνολικού συστήματος εξουσίας, το οποίο έλαβε ποικίλες μορφές: από λαϊκές ή θρησκευτικές εξεγέρσεις, έως πολιτικά ή στρατιωτικά πραξικοπήματα, τα οποία σχεδόν πάντα κατέληξαν σε τυραννικά καθεστώτα.

Δεν επισείω, ασφαλώς, τον κίνδυνο στρατιωτικού πραξικοπήματος στην σημερινή Ελλάδα, αλλά αυτή ακριβώς η παράμετρος θα έπρεπε, συνειδητοποιούμενη από το πολιτικό προσωπικό, να κάνει τις ηγεσίες όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων να χάσουν τον ύπνο τους, καθώς δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την ανυποληψία του συστήματος αντιπροσώπευσης, σε συνδυασμό με τον εξευτελισμό των φορέων άσκησης της εξουσίας.

Αναφέρομαι, απερίφραστα, στην διάσταση της εσωτερικής υπονόμευσης του συστήματος νομιμοποίησης των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, από την πολιτική και την διοίκηση έως την δικαιοσύνη.

Με την κατάρρευση του συστήματος νομιμοποίησης, ανοίγει ο δρόμος για μεγάλες περιπέτειες, καθώς εξασθενίζει τραγικά η κοινωνική συνοχή, διαμορφώνεται κλίμα ανασφάλειας στο λαό και άρνηση συμμόρφωσης στους κανόνες της συντεταγμένης πολιτείας, ενώ από την άλλη, μειώνεται αφάνταστα το κύρος της κυβέρνησης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Είναι πρόδηλο ότι αυτή την κατάσταση θα σπεύσουν κάποιοι να εκμεταλλευτούν, σε βάρος των συμφερόντων του δημοσίου, των κοινωνικών κατακτήσεων και εν τέλει της χώρας. Αν λάβει κανείς, μάλιστα, υπόψη την επικοινωνιακή ισχύ μιας μικρής ομάδας επιχειρηματικών συμφερόντων και την δυνατότητα τους να θέτουν συντονισμένα την ημερήσια διάταξη στην κοινωνία και στην πολιτική, αντιλαμβάνεστε ότι λίγο απέχουμε από την εκτροπή.

Το πολιτικό σύστημα στη χώρα βρίσκεται σε ομηρία. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι, καθώς δεν αφορά αποκλειστικά τα μέλη του.

Όσες φορές δε, μέχρι τώρα, οι πολιτικοί κατέστησαν όμηροι συμφερόντων, τα «λύτρα» για την απελευθέρωσή τους τα πλήρωσε ο λαός και το βαρύτερο τίμημα ο εκδημοκρατισμός.

Τα συμπτώματα της διαφθοράς υπήρξαν πολλά, όμως θρασύτατα αγνοήθηκαν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και διασκεδάστηκαν από τις εμφανώς διαπλεκόμενες ηγεσίες που άσκησαν ( και ασκούν) κυβερνητική εξουσία. Οι ευθύνες των κομμάτων εξουσίας για την κατάντια της πολιτικής και την κατάσταση ομηρίας στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, από μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού και από το καθεστώς των νταβάδων, είναι αυταπόδεικτες και ασφαλώς τεράστιες.

Τώρα δεν είναι ώρα για συγνώμες και… κλάματα. Ήρθε η στιγμή, η πολιτική να ενεργοποιηθεί εκ νέου και να δείξει την οδό διεξόδου από το τέλμα.

Οι εναπομείνασες υγιείς δυνάμεις στο εσωτερικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και πρωτίστως τα κόμματα της αριστεράς, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Το ζήτημα δεν είναι απλώς να μην καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά, ούτε να διασωθεί το κομματικό κύρος της ηγεσίας της παρούσας περιόδου ή προηγούμενων, αλλά οι πολιτικοί φορείς να αποκτήσουν εκ νέου αξιοπιστία.

Αυτό είναι αδύνατο να συμβεί αν κατ’ αρχήν δεν υπάρξει έντιμη στάση. Τα μισόλογα, οι νομικισμοί, οι τακτικισμοί, το εμφανές παζάρεμα με τους εμπλεκόμενους στις σκανδαλιστικές περιπέτειες και το ξελάσπωμα μέσω της δικαστικής οδού ή κοινοβουλευτικών επιτροπών, δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία στην δημοκρατία μας, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο.

Σπάστε το απόστημα, βγείτε από την ομηρεία, μιλήστε ανοιχτά για το σύστημα της διαπλοκής και τον μηχανισμό παραγωγής πολιτικού χρήματος - τον οποίο καλά γνωρίζετε - και εκφράστε έμπρακτα την διάθεση απεγκλωβισμού από το σύστημα χειραγώγησης της πολιτικής, υιοθετώντας μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα και ανυπόκριτη πολιτική συμπεριφορά.

Η θεσμική αναδιαμόρφωση του συστήματος εξουσίας έπεται. Δεν είναι η ώρα του. Δεν καλύπτεται με νομοθετήματα ο ζόφος και η σαπίλα. Αυτό συνέβαινε μέχρι τώρα και είδατε που φτάσαμε!

Τώρα είναι η στιγμή της πολιτικής μέθεξης. Της ιδεολογικής και πολιτισμικής ανάτασης με άξονα την πραγματική κάθαρση και την διαφάνεια.

Είναι η ώρα οι όμηροι πολιτικοί να αποφασίσουν είτε να σπάσουν τις αλυσίδες τους ή να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή – δεν είναι κακό. «Λύτρα» πάντως για αυτούς δεν πρέπει να ξαναπληρώσουμε. Δώσαμε …δώσαμε!

ΥΓ. Μπήκα στον κόπο να συντάξω τις παραπάνω γραμμές, παρά τις διακοπές μου, καθώς βλέπω τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης. Αυτό δεν θα ήταν κακό αν αφορούσε στην ανατροπή του καθεστώτος, φοβάμαι όμως ότι η διαφαινόμενη τάση πλήρους αποσταθεροποίησης μπορεί να οδηγήσει σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και τεχνητά πολιτικά μορφώματα, τα οποία αντί να απαλλάξουν την κοινωνία από τους νταβάδες της θα την καταστήσουν ταπεινό δούλο τους για πολλά ακόμη χρόνια.

Είναι, πιστεύω, ώρα για σύγκρουση με το καθεστώς στο σύνολο του. Αν χάσουμε αυτή τη μάχη θα είναι κακό, αν όμως δεν την δώσουμε καν θα είμαστε… άξιοι της τύχης μας.