Του Αγίου
Ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι στην πολιτική αντιπαράθεση (και πιθανόν γενικότερα) είναι τα προσχήματα. Είναι ζήτημα κουλτούρας. Είναι, ίσως, θέμα νοοτροπίας, δεν ξέρω.
Αποφάσισα να σιωπήσω στα τρέχοντα ζητήματα κομματικής και ενδοκομματικής αντιπαράθεσης, καθώς αυτή διεξάγεται απολύτως καιροσκοπικά, υποκριτικά και με πρόδηλη σκοπιμότητα την αποφυγή ρήξης με το καθεστώς.
Η σύγκρουση, για παράδειγμα, Παπανδρέου–Σημίτη δεν με απασχόλησε, καθώς υπήρξε απολύτως προσχηματική και διασκεδαστική. Η παροιμία: αλλού με τρίβεις ηγούμενε, αλλού έχω εγώ τον πόνο, βρίσκει εφαρμογή και στων δύο τις αντιδράσεις.
Το ερώτημα πώς θα ανακάμψει το ΠΑΣΟΚ, ώστε να υποσκελίσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση την ΝΔ, σχηματίζοντας μάλιστα αυτοδύναμη κυβέρνηση (μου) ακούγεται οπισθοδρομικό και ασφαλώς …δικομματικό.
Τίποτε, μα τίποτε, δεν μπορεί να δώσει νόημα στην τρέχουσα πολιτική διάσταση των σχέσεων και του ανταγωνισμού στην Ελλάδα, αν δεν ξεκαθαρίσει προηγουμένως το πολιτικό τοπίο από τα σκάνδαλα, που το βαρύνουν και δεν λυτρωθεί το πολιτικό προσωπικό από την γενικότερη πεποίθηση, ότι η ανάμειξή τους στα κοινά αποσκοπούσε και αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση του πελατειακού συστήματος και συγκεκριμένων οικονομικών παραγόντων, ντόπιων ή ξένων, με το αζημίωτο.
Δεν νομίζω ότι απαιτείται ιδιαίτερη μελέτη για να πειστούμε ότι ο δικομματισμός συνδέθηκε αδιάρρηκτα με την διαπλοκή, σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που για αρκετούς αποτελούν συνώνυμα στην συνείδησή τους!
Σε ερωτήματα λοιπόν που προδηλώνουν ή υποδηλώνουν διατήρηση ή έστω μεταρρύθμιση (αναπροσαρμογή) του καθεστώτος δεν θα απαντώ πλέον. Δεν με απασχολούν και σιωπώ, καθώς η συζήτηση πάνω σε αυτά δίνει κύρος στα διαπλεκόμενα συμφέροντα και αποπροσανατολίζει από το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την πολιτική παθογένεια, η οποία μετά το ’90 έχει λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά.
Για τα κόμματα της αριστεράς τα είπαμε: αν δεν εντάξουν το αίτημα της αναλογικής αντιπροσώπευσης στο κοινοβούλιο σε μια στρατηγική (κοινωνική και πολιτική) συμμαχιών για την ανάληψη της εξουσίας και δεν πρωτοστατήσουν για την απομάκρυνση της πολιτικής από την οικονομική σφαίρα και τον πελατειασμό, θα δικαιούμαι να θεωρώ την στάση τους, επίσης, παρελκυστική και καιροσκοπική ή στην καλύτερη περίπτωση ξένη με την αστική δημοκρατία.
Αν η Ελλάδα, στο σύνολο της, χρειάζεται επιτέλους να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη του κόσμου, το πολιτικό σύστημα οφείλει να αναθεωρήσει εκ βάθρων τη σχέση του με την κοινωνία, την οικονομία και τον πολίτη, όπως και ο τελευταίος την ποδοσφαιρική θεώρηση της πολιτικής.
Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική «φιλοσοφία» που το συνέχει θα μπορούσε να καταστεί ένα καλό παράδειγμα, ένα πρότυπο αναφοράς, για την διαμόρφωση πολιτικών σχηματισμών που θα διεκδικήσουν την εξουσία, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο διακυβέρνησης.
Η δημοκρατία στα κόμματα δεν παραχωρείται από κάποιους φωτισμένους ηγέτες, κατακτάται καθημερινά μέσα από την ανάγκη παραγωγής πολιτικής συναίνεσης στην βάση.
Η δημοκρατική πολιτική δομείται από κάτω προς τα επάνω και δεν μεταφέρεται γραμμικά από τα πολιτικά συμβούλια στα μέλη, τους οπαδούς και τους εν δυνάμει ψηφοφόρους. Σπάστε τις γραμμές, αποτελούν τα οδοφράγματα της (μικρο)-εξουσίας, της κάθε ηγεσίας.
Αντί να ψάχνουμε τον καταλληλότερο πρωθυπουργό και τον νέο ηγέτη της χώρας, ας ενδιαφερθούμε να αναπτύξουμε, στα δικά μας μέτρα, ένα αντι-ηγετικό πρότυπο πολιτικού συστήματος, το οποίο θα λογοδοτεί διαρκώς στην κοινωνία και θα αναπτύσσεται με διαφάνεια.
Όλα τα ηγετικά μοντέλα συνδέονται με την διαφθορά και την προσχηματικά δημοκρατική πρακτική, αν δεν αποτελούν απροκάλυπτα ολιγαρχίες.
Από εκεί πηγάζει ο αυταρχισμός και ο πολιτικός αποκλεισμός. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, μάλιστα, ο (πολιτικός) αρχηγισμός δομεί ένα παράπλευρο σύστημα εξουσίας (εξω-θεσμικό), μια παραεξουσία, που δικαιολογεί την παρουσία της ως πυλώνας στήριξης του καθεστώτος, το οποίο έχει ανάγκη να υπηρετήσει ο ηγέτης, ώστε να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοιος. Στο τέλος το καθεστώς κυβερνά και ο πρωθυπουργός-ηγέτης προεδρεύει.
Έτσι την πάτησαν όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολεμικής Ελλάδας. Κάποιοι είχαν στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αντέδρασαν, κάποιοι άλλοι κάνανε ότι δεν καταλαβαίνουν, ενώ μερικοί-μερικοί κατέστησαν όμηροι, για την απελευθέρωση των οποίων χρεώνεται ο λαός με μεγάλες… μίζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου