Του Αγίου
Το σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία ρήξεων στο πολιτικό σύστημα και την απαρχή μιας νέας θεώρησης της πολιτικής, της κοινωνίας και της αγοράς στην Ελλάδα.
Η κοινωνιολογική ανάλυση των αιτίων του σκανδάλου είναι δυνατόν να οδηγήσει στο πυρήνα του προβλήματος της γενικευμένης διαφθοράς, που ενδημεί στη χώρα και να αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους.
Μέσα από μια τέτοια έρευνα καταρρέουν τα κυρίαρχα στερεότυπα, δια των οποίων οι επιτήδειοι υποστηρικτές του καθεστώτος και οι αφελείς γραφίδες της αναπαραγωγής του επιχειρούν να μεταλλάξουν το πρόβλημα και να καταστήσουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία συναυτουργό στην διαπλοκή και την προϊούσα φαυλότητα στον δημόσιο βίο.
Καμία ερευνητική προσέγγιση δεν έχει δείξει, μέχρι τώρα, ότι για τα φαινόμενα αυτά υπεύθυνα είναι τα «ακραία καιρικά φαινόμενα», η ανασφάλεια που προκαλεί ο εγκέλαδος, ο ήλιος, ή ακόμη το «ιδιαίτερο γονίδιο του Έλληνος», ή ο γνωστός-άγνωστος ξένος παράγων.
Καμία μελέτη δεν έχει αποδείξει ότι γεννιόμαστε απατεώνες, αν και πολλές επιβεβαιώνουν ότι πεθαίνουμε ως τέτοιοι ή τουλάχιστον ότι πολλοί θα θέλανε να πεθάνουνε με αυτόν τον κρυφό τίτλο τιμής.
Το σύστημα διδάσκει ότι είναι ωραίο να νοιώθεις απατεώνας ( καταφερτζής), αλλά όχι τόσο κολακευτικό αν άλλοι σε αποκαλούν έτσι!
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος: είναι μαγκιά πολιτικοί να διαφθείρουν και να διαφθείρονται, αλλά καθόλου πρέπον να αποδεικνύεται η μέθοδος παραγωγής πολιτικού χρήματος.
Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν νοιάζεται αν τους θεωρεί ο λαός διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους, το αντίθετο, θα έλεγα ότι θεωρούν πώς μια τέτοια αίσθηση ( social mood) δίνει υπεραξία στις πολιτικές τους μετοχές.
Το μόνο που προσπαθούν να αποφύγουν είναι η παραστατική απόδειξη της συναλλαγής, που τους έφερε και τους διατηρεί στην εξουσία - όχι η σχέση τους, δηλαδή, με την διαπλοκή και η θέση τους στην κλίμακα της διαφθοράς, αλλά, αποκλειστικά, η νομική θεμελίωση των αναφερόμενων σε αυτή την συμπεριφορά αδικημάτων.
Το καθεστώς, λοιπόν, προάγει την απατεωνιά και τιμά τους απατεώνες του, σε όλες τις σφαίρες του δημόσιου βίου, θεωρώντας τους μάλιστα επιτυχημένους της ζωής, ενώ κολάζει την ανικανότητα όσων δεν πήραν τα μέτρα τους και εξέθεσαν το σύστημα με την αποκάλυψη της συναλλαγής που μετήλθαν. Αυτοί είναι, κατά κάποιο τρόπο, ακούσιοι προδότες της διαπλοκής και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, καθώς απειλούν την συνέχεια της μεθόδου διαφθοράς που ακολουθείται.
Όσοι έχουν εσωτερικεύσει αυτή την «παιδεία» αποτελούν μέλη ή υποψήφια μέλη του συστήματος, ενώ οι υπόλοιποι τοποθετούν τον εαυτό τους αυτόματα στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο. Τούτοι, οι τελευταίοι, είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως και φαντάζουν ως υποψήφιοι-αποτυχημένοι και ας πετυχαίνουν σε κάθε βήμα που επιχειρούν, είτε επαγγελματικά, είτε γενικότερα κοινωνικά. Στο τέλος θα αποτύχουν, καθώς δεν έπιασαν το νόημα της μίζας.
Η σημασία αυτού του φαινομένου συνυφαίνεται με την νοηματοδότηση των λειτουργικών αιτίων του ελληνικού κράτους, τα οποία δεν είναι καθόλου εμφανή και αυτονόητα.
Η αρχή λειτουργίας του κράτους είναι το πελατειακό σύστημα, ενώ η μέθοδος αναπαραγωγής του αποκαλείται πατρωνία. Η πλέον γνήσια έκφραση αυτής της αξιωματικής σχέσης είναι η οικογενειοκρατία και η πιο αυθεντική έκφραση της, η διαπλοκή.
Άρα, όταν ο κ. Καραμανλής διατεινότανε ότι υπάρχει ανάγκη επανίδρυσης του κράτους, ευνοούσε ότι θα έπρεπε να επανεξεταστούν οι σχέσεις διαπλοκής και να αναθεωρηθεί το πελατειακό σύστημα της λειτουργία του.
Έλεγε ο άνθρωπος - με τα δικά του λόγια – ότι η αναλογία μιζών προς το πολιτικό σύστημα αδικεί κατάφορα την παράταξη του και ότι θα έπρεπε να έρθουν στα πράγματα για να αποκατασταθεί η ορθή και ισορροπημένη λειτουργία του δικομματικού συστήματος, δια της μεταφοράς επιπλέον μίζας στη ΝΔ.
Εκεί, όμως, που το νερό ( η μίζα, δηλαδή) έμοιαζε να μπήκε στο αυλάκι, η δουλειά σκάλωσε από έναν αστάθμητο παράγοντα: τις αποκαλύψεις στην Γερμανία, στις ΗΠΑ και αλλού για τον συντελεστή διαφθοράς-Siemens.
Το θεώρημα της επανίδρυσης του κράτους, τώρα, δεν αναφέρεται απλώς στα λειτουργικά χαρακτηριστικά του, αλλά θίγει ολόκληρη την οργανωτική του δομή. Το σύστημα της εξουσίας και την υπόσταση των θεσμών του.
Ο Καραμανλής τελικά ήταν άτυχος. Αντί για την αναθεώρηση της μίζας που επεδίωξε, βρίσκεται ενώπιον της αμφισβήτησης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των πολιτειακών δομών.
Στη βάση, όμως, αυτής της κοινωνικής απαξίωσης των λειτουργικών και οργανωτικών θεσμών της «δημοκρατικής πρόφασης» εξαπλώνεται η αντίδραση στο πελατειακό σύστημα και τους τυπικούς ή άτυπους ρουσφετολογικούς μηχανισμούς, στο σύνολο τους.
Ο δημοκρατικός λαός και κυρίως οι προοδευτικοί, νέοι άνθρωποι αμφισβητούν πλέον ανοιχτά την πατρωνία, τους πάτρωνες και τους νταβάδες.
Προσβάλλουν, δηλαδή, την καρδιά και το κυκλοφορικό σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς, που δεν είναι άλλο από το πελατειακό σύστημα, που υπηρετεί και αναπαράγει το κυρίαρχο σύστημα του δικομματισμού στη χώρα, ως ολοκληρωμένη θεσμική και παραθεσμική ενότητα.
Ο Μάκης, μπορεί να πέτυχε την απόλυτη ταύτιση της πολιτικής με τις οικογενειακές business, απέτυχε όμως να εφεύρει το λογιστικό σύστημα που θα αντικαθιστούσε μια για πάντα το πολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου