Του Αγίου
Όταν ο Καπιταλισμός, σα νέο παλικάρι, συνάντησε την Δημοκρατία και άρχισαν να ερωτοτροπούν δεν φαντάζονταν και οι δυο ότι η σχέση τους θα πέρναγε από σαράντα κύματα και ότι θα κατέληγαν να φτάσουν στην ωριμότητα από κοινού, μέσα από μια διαρκώς ανταγωνιστικότερη σχέση.
Ο Robert Dahl, αν και είναι με το μέρος της νύφης, δεν παραβλέπει την πραγματικότητα: «η Δημοκρατία και ο Καπιταλισμός είναι σαν δύο πρόσωπα που βιώνουν έναν θυελλώδη γάμο, ο οποίος πάσχει από διαρκείς συγκρούσεις, αλλά παρόλα αυτά αντέχει γιατί κανείς από τους δυο δεν θέλει να χωρίσει…και οι δύο συνυπάρχουν σε μια μορφή ανταγωνιστικής συμβίωσης».
Αυτή είναι η αλήθεια. Η ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών ακολούθησε την πορεία εξέλιξης του καπιταλισμού, μέσα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και πολλές φορές συγκρουσιακό πλαίσιο, όπου …και γυαλικά σπάσανε, και κεφάλια ανοίξανε και το σπίτι του ζεύγους έγινε πολλές φορές ρημάδι από τους τσακωμούς.
Ιστορικά, η Δημοκρατία άντεξε εκεί που επικράτησε η οικονομία της αγοράς, ενώ το αντίθετο δεν ισχύει. Ο Καπιταλισμός μια χαρά βολεύεται και με την Ολιγαρχία ή την μαντάμ Χούντα, άμα λάχει και συναντηθούν σε κανένα παρτάκι αυταρχισμού και κραιπάλης.
Ο άτιμος ο Καπιταλισμός είναι σατράπαρος, γουστάρει ανισότητα στη σχέση.
Αναπαράγει διαρκώς ανισότητες στο σπίτι περιορίζοντας την Δημοκρατία και ταλαιπωρώντας τα παιδιά, έχοντας ως όπλο την κατοχή του οικογενειακού ταμείου και την καταχρηστική δυνατότητα σύνταξης του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Εδώ βρίσκεται και το κλειδί της υπόθεσης: Ο μάγκας, ο Καπιταλισμός, περνά καλά στο σπίτι μέσα από ένα σύστημα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ανισοκατανομής που έχει επιβάλλει. Αυτός κάνει παιχνίδι, ελέγχοντας τα ΜΜΕ και το agenda setting – που λένε και στο χωριό μου – φέρνοντας σε ολοένα και πιο δύσκολη θέση την Δημοκρατία.
Στα διαπλεκόμενα, μάλιστα, καθεστωτικά περιβάλλοντα, καληώρα όπως στην Ελλάδα, οι νεοφιλελευθεριάζουσες οικονομικά κυβερνήσεις, αντί να δώσουν λίγο αέρα στην Δημοκρατία, προασπίζοντας την ελευθερία έκφρασης γνώμης, επιχειρούν διαρκώς να περιορίσουν την δυναμική της, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο της «ημερήσιας διάταξης» και της νοηματοδότησης της από τους νταβάδες που τις στηρίζουν.
Έτσι φτάσαμε να απειλείται ακόμη και η ελευθερία του blogging, από τον (δημοκράτη!) Καραμανλή.
Ο άνθρωπος, σαν άλλος ιερέας (πάπας, αν προτιμάτε) της διαπλοκής, νοιάζεται να περιορίσει την «ασυδοσία» της Δημοκρατίας και όχι την εμφανή ασυδοσία του Καπιταλισμού!
Παρεμβαίνει στην ανταγωνιστική σχέση, του ζευγαριού, που λέγαμε, πάντοτε υπέρ του σατράπη ανδρός, αγνοώντας ότι η ομορφιά και η όποια αξία αυτής της σχέσης είναι ευθέως ανάλογες της ελεύθερης έκφρασης της νύφης. Αφήστε την να πει το παράπονό της, να διατυπώσει τις ιδέες της, να δημιουργήσει, να κάνει το κομμάτι της, τέλος πάντων!
Άλλωστε δεν μιλάμε για χειραφέτηση, ακόμη δεμένη στο άρμα του Καπιταλισμού παραμένει η κακομοίρα!
Μόνον έτσι ο Καπιταλισμός αποκτά νομιμοποίηση στα μάτια της κοινωνίας και ικανότητα επιβίωσης. Το λέει ο Μάνος, το ξέρει και η Παπαρήγα, αλλά ο Καραμανλής δεν το χώνεψε ακόμη. Ο λόγος είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να συλλάβει καταρχήν την ανταγωνιστική διαλεκτική Καπιταλισμού-Δημοκρατίας και κατά δεύτερον, επειδή δεν έχει καταλάβει ότι σε τέτοιας μορφής σχέσεων, στο εσωτερικό ενός ζευγαριού, δεν χωρούν επιπλέον εξωτερικά νταβατζηλίκια, υπέρ του Καπιταλισμού.
Ο σύγχρονος Καπιταλισμός δεν τρελάθηκε να πάψει να δημιουργεί ανισότητες και αποκλεισμούς - δεν θέλει να αυτοκτονήσει ή να αλλάξει ρόλο στην κοινωνία - είναι όμως αρκετά έμπειρος για να αποδέχεται την άσκηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Δημοκρατίας.
Πιστεύει κατά βάθος, ο αμοραλιστής, ότι μπορεί να παράγει ταχύτερα, διαρκώς νέες μορφές ανισοτήτων, έτσι ώστε η Δημοκρατία να ικανοποιείται καλύπτοντας το προηγούμενο επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής ανισοκατανομής.
Κάπως έτσι, η Δημοκρατία μας τρέχει πίσω από τον αλανιάρη Καπιταλισμό, μέχρι να ξυπνήσει και να χειραφετηθεί. Τότε η σχέση θα συνεχίσει να είναι ανταγωνιστική, αλλά η Δημοκρατία μας θα μπορεί να επιβάλλει την κατάργηση της προίκας προς αυτόν και την σύνταξη ενός σεβαστού από τα δύο μέρη συμβολαίου γάμου, το οποίο κάποτε στη Δύση το λέγαμε «κοινωνικό συμβόλαιο», ενώ τώρα δεν θα ήταν άστοχο να το ονομάσουμε «συμφωνητικό κοινωνικής σύγκλησης και ελευθερίας».
Μπα δεν ακούγεται καλά …βρείτε άλλο!
ΥΓ. Σας την έφερα! Με αυτά και με τα άλλα έφτασα στις διακοπές του καλοκαιριού.
Πέρασα καλά στη δουλειά μου και εξίσου καλά στο blog.
Καιρός για αποτοξίνωση. Εποχή για ψυχοσωματική ανάταση και προσωπική κάθαρση, μια και η πολιτική πολύ… αργεί.
Καλές διακοπές σε όλες και όλους, που λέει και ο πονηρός πολιτικός στους πελάτες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου