Ο ορθολογισμός της μίζας και η απούσα πολιτική

Του Αγίου

Η δημοκρατία είναι οι θεσμοί της, υποστηρίζουν οι περισσότεροι αντιπρόσωποι μας στο κοινοβούλιο και αυτό διακηρύσσουν όλοι ανεξαιρέτως οι κυβερνητικοί.

Το πρόβλημα στη λειτουργία της δημοκρατίας, στην πατρίδα μας, είναι ζήτημα νομοθετικό και επιλύεται με κανονιστικές παρεμβάσεις, μοιάζει να συμφωνούν τα κόμματα που ασκούν εναλλάξ την εξουσία στην Ελλάδα.

Στην ίδια γραμμή στοχάζεται και η πλειονότητα των πολιτών, οι οποίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι όλα τα δεινά προέρχονται ή από κακούς και άδικους νόμους, ή από κακή και επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, ή από …κακούς χαρακτήρες!

Στο τέλος, όλοι τείνουν να δεχθούν ότι η δημοκρατία μας είναι ένα ορθολογικό σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο ρυθμίζεται μηχανιστικά, μέσω της αναθεωρητικής και μεταρρυθμιστικής πρακτικής του νομοθέτη και της δίκαιης εφαρμογής των νόμων από την διοίκηση και την δικαιοσύνη.

Κάπως έτσι, με την υιοθέτηση αυτής της πολιτικής και νομικής μεταφυσικής – η οποία μάλιστα ακούγεται ως αυτονόητη δημοκρατική αλήθεια – φτάσαμε να δρούμε και να αντιδρούμε σε μια πολιτεία που αγνοεί τον πολίτη, που τον υποτιμά και τον θεωρεί, αποκλειστικά, πηγή εξουσίας γι’ αυτούς που κερδίζουν ή/και διαχειρίζονται την ψήφο του.

Η περιθωριοποίηση των πολιτών από την διαδικασία λήψης των αποφάσεων, επιφέρει πρακτικά την περιθωριοποίηση της ίδιας της πολιτικής και τον εξοβελισμό της ιδεολογίας από την συντεταγμένη πολιτεία.

Μέσα σε αυτό το «πολιτικό» περιβάλλον βρίσκουν γόνιμο έδαφος να ανθίσουν όλα τα μπουμπούκια της διαπλοκής, τα οποία μάλιστα αξιοποιώντας το δικομματικό σύστημα άσκησης της εξουσίας και τον έλεγχο του κράτους, μπορούν ευκολότερα να συντηρήσουν τον πελατειακό μηχανισμό, ο οποίος δομεί στην ουσία, τις πολιτικές σχέσεις και επηρεάζει καθοριστικά τις οικονομικές και κοινωνικές συμπεριφορές και (ανα)κατατάξεις.

Αυτό το «δημοκρατικό» μας πρότυπο είναι η αιτία της παραγωγής σκανδάλων και διαρκούς αμφισβήτησης της θεσμοθετημένης πολιτείας.

Τούτο είναι που παράγει ανεύθυνους πρωθυπουργούς, ημι-ανεύθυνους υπουργούς, απολύτως ανεύθυνους δικαστικούς, «ανίδεους» διοικητικούς και «άπληστους» χρηματιστές, οι οποίοι, άμα λάχει, κάνουν και καμία εξυπηρέτηση σε μοντέρνους πολιτικούς για την ενθυλάκωση του μαύρου χρήματος από την μίζα τους.

Η δημοκρατία δεν είναι περιοριστικά οι θεσμοί της, ούτε καν το κοινοβούλιο. Δεν είναι ένα αποστειρωμένο από συμφέροντα σύστημα που επιβάλει μια ορθολογική συναίνεση με έναν τεχνοκρατικό τρόπο. Δεν αποτελεί ηθικοπλαστικό (σεμνό και ταπεινό) δημιούργημα της ανθρωπότητας.

Η δημοκρατία για να λειτουργήσει θέλει πάθος. Απαιτείται να γίνει το αντίστροφο από αυτό που επιδιώκεται από τους σημερινούς φορείς της εξουσίας στην χώρα μας.

Αντί για την εξάλειψη των παθών από την δημόσια σφαίρα, ώστε να επιτευχθεί δήθεν ορθολογική συναίνεση, είναι αναγκαία η διέγερση των παθών για την εξυπηρέτηση δημοκρατικών επιδιώξεων με ανυπόκριτη κοινωνική διαβούλευση.

Αυτό, φίλοι, τρέφει την δημοκρατία: η συνειδητοποιημένη σύγκρουση κοινωνικών συμφερόντων μέσα στην δημόσια σφαίρα.

Ας καταλάβουμε ότι κάθε συναίνεση αποτελεί συγκυριακό αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας (προσωρινής) ηγεμονίας και ότι αυτή ακριβώς η εδραιωμένη εξουσία, διαμορφώνει το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου εξυπηρετείται ιδανικότερα αυτή η ίδια και αποκλείονται οι αντίπαλοί της.

Η δημοκρατική οντότητα της πολιτείας μας κινδυνεύει τελικά από αυτούς που την υπηρετούν, στο βαθμό που επιχειρούν να νομιμοποιήσουν την συμφεροντολογική υπόσταση τους με ηθικές αξίες και αγνές προθέσεις.

Η δημοκρατία, λοιπόν, δεν είναι οι θεσμοί της, αλλά ο τρόπος, η διαδικασία και το γενικότερο σύστημα ανάπτυξης της θεσμικής συγκρότησης του Δημοκρατικού-Πλουραλιστικού μοντέλου, το οποίο προφανώς οδηγεί σε αποφάσεις καθολικής εφαρμογής.

Άρα, σφάλουν όσοι νομίζουν ότι με πέντε νόμους και μια Εξεταστική Επιτροπή θα αντιμετωπιστεί η παρούσα κρίση του πολιτικού συστήματος.

Η σημερινή κρίση είναι απότοκος της έλλειψης δημοκρατικότητας και κυρίως της συγκάλυψης των πραγματικών συμφερόντων που εξυπηρετεί το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης.

Μέσα σε αυτόν τον μεταπολιτευτικό-δημοκρατικό μύθο διαμορφώνονται οι συνθήκες παραγωγής πολιτικής χωρίς αντίπαλο: η κάθε κυβέρνηση, η οποία εκφράζει κατά κανόνα μια κοινωνική μειονοψηφία, στην ουσία μπορεί να επιβάλει με μικρό ή μεγαλύτερο κόπο τα συμφέροντα που άδηλα εκπροσωπεί και τα οποία ασφαλώς είναι κατά κανόνα οικονομικού χαρακτήρα. Έτσι, η διακυβέρνηση καταλήγει να λογίζεται ως διαμεσολάβηση για την κυριαρχία οικονομικών δομών και συγκεκριμένων συμφερόντων, αναπαράγοντας το παραπλανητικό και απατηλό δόγμα «όλα είναι οικονομία».

Ε, από αυτή την διαμεσολάβηση να μην υπάρξει και κάποιο κέρδος για εκείνους τους πολιτικούς φορείς που ασκούν την διακυβέρνηση και για τα μέλη του συστήματος που ενέχονται στη διαδικασία των αποφάσεων; Να πως προκύπτει (ορθο)λογικά και η… μίζα!

Αν δεν εννοήσουμε ότι η δημοκρατία δεν είναι το θεσμικό επιφαινόμενο, αλλά το συγκρουσιακό πεδίο αντιτιθέμενων κοινωνικών συμφερόντων, τότε θα συνεχίσουμε να επικαλούμαστε ηθικές αρχές και δόγματα, που καμία σχέση δεν έχουν με την πολιτική και τα οποία θα παραβιάζονται σε κάθε ευκαιρία, πρώτα από όλους, από αυτούς που τα επικαλούνται.

Η φύση της πολιτικής είναι απολύτως ανήθικη, εάν η πρώτη δεν ασπαστεί και σεβαστεί απολύτως την δημοκρατική κουλτούρα που επιτάσσει ριζική αλλαγή του μοντέλου αντιπροσώπευσης, διακυβέρνησης και «απονομής δικαιοσύνης» στη χώρα μας.

Το κράτος ημετέρων είναι το κράτος της μίζας, πάρτε το χαμπάρι. Όπως είναι και το κράτος των αποκλεισμών, οι οποίοι δεν προκύπτουν μέσω του κοινωνικού και πολιτικού «αγωνισμού», αλλά αποκλειστικά από την ένταξη ή μη, στο πελατειακό σύστημα και το διαπλεκόμενο πλαίσιο άσκησης της εξουσίας.

Η ισότητα μπορεί να συνυπάρξει με την ελευθερία μόνο σε ένα «αγωνιστικό» δημοκρατικό περιβάλλον, όπου οι πλειοψηφίες δεν θα διαμορφώνονται επίπλαστα, αλλά αυθεντικά από τον λαό και η νομιμοποίηση δεν θα προκύπτει τεχνητά από την γραφειοκρατία και τις δικαστικές αποφάσεις, αλλά από τον σεβασμό όλων στις διαφανείς διαδικασίες και στην δυνατότητα του πολίτη να γνωρίζει και να ελέγχει τα πάντα στην δημόσια σφαίρα.

Ο τρόπος με τον οποίο ενθυλακώθηκε το μαύρο χρήμα της Siemens από κόμματα και φορείς άσκησης της εξουσίας είναι ενδεικτικός, όχι της κατάρρευσης των αναφερόμενων ηθικών παραμέτρων της πολιτικής, αλλά της ανυπαρξίας της ίδιας της πολιτικής.

Το πολιτικό μας σύστημα, καταρρέει επειδή έπαψε να είναι πολιτικό και έμεινε μόνο «σύστημα». Δηλαδή αρμονικό στοιχείο του καθεστώτος που υπηρετεί και από το οποίο συντηρείται.
Επιστροφή στην πολιτική, λοιπόν!