Οι Ευρωτσαχπίνιδες και Εμείς

Του Αγίου

Είναι κακό πράγμα για την ηθική, άρα και την πολιτική υπόσταση των κοινωνιών και καταστροφικό για την δημοκρατία το αξίωμα: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Διαβάζω, σήμερα, σε πολλές ελληνικές εφημερίδες «ειδικούς» και ανειδίκευτους δαιμονολογούντες ή πολιτικούς να εκφράζουν την άποψη ότι το δημοψήφισμα για την Συνθήκη της Λισαβόνας θα είχε νόημα μόνο αν το διακύβευμα αφορούσε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή την αποχώρησή της από αυτήν.

Παρακολουθώ, επίσης, την διατύπωση έωλων επιχειρημάτων, αβάσιμων επιστημονικά, με τα οποία επιχειρείται να διακριθεί νομικά ή πολιτικά, η Συνθήκη αυτή από την απορριφθείσα το 2005 Συνταγματική Συνθήκη της ΕΕ.

Αφού συμφωνήσουμε ότι η Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί διακυβερνητικό τεχνούργημα, το οποίο συντάχθηκε κεκλεισμένων των θυρών από τους 27, για να διασκεδαστεί και να αντιμετωπισθεί η απόρριψη της λεγόμενης Συνταγματικής Συνθήκης στα σχετικά δημοψηφίσματα της Ολλανδίας και της Γαλλίας, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι αποτέλεσε προϊόν θρασύτατης μεθόδευσης των πολιτικών ηγετών της ΕΕ, για να υπερκεραστεί η λαϊκή βούληση στις χώρες τους.

Αφού δεν είναι ώριμοι οι λαοί να αντιληφτούν το συμφέρον τους και να πουν «ναι» στην Συνθήκη, δεν πειράζει, το λέμε εμείς αντ’ αυτών, καθώς διαθέτουμε το τεκμήριο της ωριμότητας, το οποίο συμπίπτει με αυτό της αντιπροσωπευτικότητας - προφανώς σκέφτηκαν - και κατέληξαν στην Λισαβόνα, βαπτίζοντας το κρέας, ψάρι, αφαιρώντας, μάλιστα, και κάποια δημοκρατικά συστατικά από το πρώτο!

Ας αφήσουμε τη σαχλαμάρα, λοιπόν, και ας μιλήσουμε ντόμπρα, μια και τα πράγματα είναι απλά.

Η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν διαφέρει νομικά ούτε πολιτικά, με την έννοια της μεταρρύθμισης του κανονιστικού πλαισίου της ΕΕ, από την λεγόμενη Συνταγματική Συνθήκη. Από πουθενά, μάλιστα, δεν προκύπτει αυξημένο κύρος της δεύτερης από την πρώτη. Διαφέρει, όμως, καθοριστικά στον τρόπο της σύνταξης της και στην μέθοδο νομιμοποίησης που ακολουθήθηκε.

Με αυτή την έννοια, αν μια φορά θα έπρεπε να τεθεί ενώπιων του εκλογικού σώματος η Συνταγματική Συνθήκη, για την οποία διαβουλεύτηκαν βουλευτές, ευρωβουλευτές, σε κάποιο βαθμό η κοινωνία των πολιτών, διεπιστημονικές ομάδες ειδικών από όλες τις χώρες της ΕΕ και άλλοι θεσμικοί φορείς και κοινωνικοί παράγοντες, τότε η Συνθήκη της Λισαβόνας που συντάχθηκε στα μουλωχτά από τους 27, δια της κοπτοραπτικής της προηγούμενης, θα έπρεπε εκατό φορές να κριθεί άμεσα από τους πολίτες.

Η εκπλήρωση της διακυβερνητικής σκοπιμότητας, που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή ελίτ, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να αγιάζει τα μέσα νομιμοποίησης των αποφάσεων τους.

Αν κάποιοι εννοούν την δημοκρατία ως αριστοκρατία, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, την λαϊκή ψήφο που δίνεται για άλλους λόγους και εκφράζεται σε διαφορετικό πολιτικό και κανονιστικό πεδίο, ως τεκμήριο για την εμπέδωση της αυταρχικής εξουσίας τους, είναι πρόδηλο ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν έτσι.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, η ΕΕ των 27 ηγετών δεν αποτελεί την Ένωση των 27 λαών. Η υπερδομή της ΕΕ δεν είναι ασφαλώς το άθροισμα των 27 επιμέρους κρατικών δομών, ούτε αποτελεί το οικοδόμημα που υπερβαίνει τα επιμέρους εθνικά κράτη που το συνθέτουν.

Έτσι που το πάνε η ΕΕ μετεξελίσσεται σε ένα μπάσταρδο δημιούργημα που δεν αντλεί νομιμοποίηση από τους πολίτες της, αλλά από την ανάγκη να υπάρξει η Ευρώπη ως αξιόπιστος και ικανός παίκτης στο διεθνές, παγκοσμιοποιημένο σύστημα των αγορών.

Για την ικανοποίηση αυτού του όρου, η δημοκρατική προσέγγιση ενοχλεί αυτούς, που βιάζονται να κερδίσουν μέσω του οικονομικού ανταγωνισμού, η μεταφυσική του οποίου προκαλεί ψευδο-αριστοκρατικές συμπεριφορές στον εσμό εκείνων που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν το αμερικανικό όνειρό τους, στην Ευρώπη.

Ως προς την φιλολογία των δημοψηφισμάτων στην Ελλάδα για τις Συνθήκες, ας ξεκαθαρίσουμε ότι στο βαθμό που όλες οι Συνθήκες της ΕΕ μεταβάλλουν το πλαίσιο άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, όλες πρέπει να εγκρίνονται άμεσα από τους έλληνες, δίχως καμία εξαίρεση. Τα υπόλοιπα είναι νομικισμοί και πολιτικαντισμοί που δεν αφορούν την αφεντιά μου.

Οι ευρωτσαχπινιές δεν έχουν καμία σχέση με το πανευρωπαϊκό όραμα των δημοκρατών σε ολόκληρη την ήπειρο.

ΥΓ. Μη γίνει καμία παρεξήγηση. Ο γράφων δεν διακατέχεται από ευρωσκεπτικισμό, είναι πολύ μα πολύ «pro» μιας δημοκρατικής Ενωμένης Ευρώπης.