Ένα ΟΧΙ που αξίζει 27

Του Αγίου

Οι λαοί της Ευρώπης δεν εκβιάζονται!

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες απαιτούν σεβασμό και συμμετοχή στις αποφάσεις, όχι μόνον από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αλλά και από τις κυβερνήσεις τους, που παζαρεύουν αναμεταξύ τους με κριτήρια αδιαφανή και σπανίως σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και επιθυμίες κάθε ευρωπαϊκής περιοχής.

Αυτό είναι το μήνυμα του «ΟΧΙ» των Ιρλανδών στην (δεύτερη) Συνθήκη της Λισαβόνας.

Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ, που σαν άλλος σατράπης εξεβίασε με τις προσόδους που έχουν πάρει από την Ένωση οι Ιρλανδοί, έλαβε την απάντηση που του άξιζε.

Δεν ξέρω αν έλαβαν και το μήνυμα οι 27 ηγέτες της Ένωσης, οι οποίοι για πρώτη φορά τόσο δόλια και στα μουλωχτά επιχείρησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να επιβάλλουν στους λαούς μια συνθήκη η οποία υποφέρει από ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση.

Η Συνθήκη αυτή αποτελεί μπάλωμα με φτηνό ύφασμα της Συνθήκης της Νίκαιας, η οποία υπήρξε πέραν όλων των άλλων και ένα κανονιστικό έκτρωμα. Η υπερψήφιση της νέας συνθήκης ήταν μια υπόθεση του τύπου «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».

Οι Ιρλανδοί, οι οποίοι βιώνουν μια παρατεταμένη οικονομική κρίση, επέλεξαν ως καλύτερο αυτό που φοβόντουσαν λιγότερο… το ρέμα, καθώς η Συνθήκη της Νίκαιας «επανέρχεται» ενισχύοντας με την δυσλειτουργικότητα της τις αποσχιστικές τάσεις προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ο δρόμος που ακολουθήθηκε για την επιβολή της Συνθήκης της Λισαβόνας υπήρξε εκ διαμέτρου αντίθετος με αυτόν που είχε επιλεγεί για την υπερψήφιση της λεγόμενης – αλλά ποτέ ουσιαστικής – Συνταγματικής Συνθήκης, η οποία απορρίφτηκε από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς το 2005.

Αντί για ευρεία θεσμική συμμετοχή (βουλευτές, ευρωβουλευτές, κοινωνικοί φορείς, peer groups κλπ) και δημόσια αντιπαράθεση, που σε αξιόλογο βαθμό αντικρίσαμε κατά την κατάρτιση της Συνταγματικής Συνθήκης, η Συνθήκη της Λισαβόνας παζαρεύτηκε κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ των 27 κυβερνήσεων και ακολουθήθηκαν πρωτοφανείς μεθοδεύσεις για την επιβολή της από την πίσω πόρτα της εσωτερικής κοινοβουλευτικής τάξης κάθε χώρας.

Το διακυβερνητικό μοντέλο άσκησης της εξουσίας στην ΕΕ, δεν έδειξε απλώς τα όρια του – αυτό είχε συμβεί στη Νίκαια – αλλά και την απόσταση που το χωρίζει από το λαϊκό αίσθημα.

Οι κυβερνήσεις εξετέθησαν. Οι ευρωπαίοι δεν νοιώθουν πολίτες της ΕΕ, διότι το διακυβερνητικό μοντέλο εξουσίας δεν τους αντιμετωπίζει ως τέτοιους. Οι ηγέτες δεν εμπιστεύονται τους λαούς και οι λαοί τους ηγέτες τους.

Υπάρχει έντονη κρίση νομιμοποίησης των αποφάσεων των 27 ηγετών και αυτό δεν μπορεί κανείς πλέον να το αμφισβητήσει ή να το διασκεδάσει.

Δυστυχώς τα κουτσουρεμένα αλλά υπαρκτά προοδευτικά χαρακτηριστικά της απορριφθείσης από τους Ιρλανδούς Συνθήκης: ενσωμάτωση της Χάρτας των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, με αυτοεξαίρεση της Βρετανίας και της Πολωνίας, ενίσχυση των εξουσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εισαγωγή στην κοινοτική νομοθετική διαδικασία και των Εθνικών Κοινοβουλίων, αποσαφήνιση αρμοδιοτήτων μεταξύ ευρωπαϊκών οργάνων και κρατών-μελών και ίσως μερικά ακόμη, δεν είναι ικανά να αλλάξουν την συνολική εικόνα απογοήτευσης των λαών για την δημιουργία μιας ΕΕ, των ευρωπαίων πολιτών και όχι των επιχειρήσεων και της ελίτ.

Ουσιαστική Ευρωπαϊκή Ένωση δίχως δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό επισημαίνουν σε κάθε ευκαιρία οι λαοί των χωρών-μελών της Ένωσης. Καιρός είναι να συντονιστούν κιόλας για να διαμορφώσουν τις συνθήκες μιας νέας υπερ-πατρίδας που θα σέβεται την πατρίδα τους και τους ίδιους.