Δημοκρατία και ελληνικά αδιέξοδα

Του Αγίου

Θεμελιώδες αξίωμα της Φιλελεύθερης-Δημοκρατικής προσέγγισης είναι ότι, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Σύμφωνοι, αλλά μόνον στο βαθμό που οι δημοκρατικές αξίες αποτελούν τον κοινωνικό κανόνα και στην περίπτωση που ο πολιτικός ανταγωνισμός διεξάγεται με πολιτικά και όχι καθεστωτικά κριτήρια.

Ας διασαφηνίσουμε όμως, προηγουμένως, μια αθέλητα από πολλούς και ηθελημένα από μερικούς άλλους παρεξήγηση: Η έννοια «καθεστώς» δεν αναφέρεται στο πολιτικό σύστημα, ούτε ασφαλώς εντοπίζεται στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ, που ασκούν κατά την μεταπολίτευση εναλλάξ την εξουσία.

Ως «καθεστώς» θεωρώ το σύνολο των διαρθρωμένων σχέσεων αλληλεξάρτησης, αλληλεπίδρασης, πατρωνίας και αλληλοκάλυψης μεταξύ πολιτικού συστήματος, οικονομικών συμφερόντων, ΜΜΕ, των Οργάνων του κράτους και των επιχειρήσεων του δημοσίου.

Το καθεστώς υπάρχει για να παράγει, ασφαλώς άτυπα, ανήθικα και αρκετές φορές παράνομα ιδιωτικό όφελος, δυνητικά, σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και άτομα, μέσω της ιδιοποίησης αγαθών και πόρων του δημοσίου. Αυτό το καθεστώς αποτελεί την σταθεροποιητική δομή του συνολικού συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα και τον μηχανισμό αναπαραγωγής των πελατειακών σχέσεων, από το μικρότερο ρουσφετάκι, έως την βαθύτερη σχέση διαπλοκής.

Όπως αντιλαμβάνεστε μέσα σε αυτό το καθεστωτικό πλαίσιο η δημοκρατία είναι αδύνατον να λειτουργήσει, όπως επίσης και το δημοκρατικό κράτος.

Παντού στον δυτικό κόσμο υπάρχουν διανοητές, πολιτικά ρεύματα και κόμματα, που αμφισβητούν την θεσμική συγκρότηση των σημερινών κρατών και την λειτουργική αξία τους, ως προς την ουσιαστική άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Τις ανησυχίες τους συμμερίζομαι και εγώ και πιστεύω ότι η δημοκρατική θεωρία και πολιτική δεν έχει όρια, άρα και αδιέξοδα.

Στην Ελλάδα όμως έχουμε να κάνουμε με άλλης τάξεως και κυρίως «φύσης» πρόβλημα. Εδώ, μιλάμε για ένα καθεστωτικό πρότυπο εξουσίας και όχι για το δημοκρατικό παράδοξο που προβάλλεται όταν επιχειρούμε να αντιληφθούμε την διαδικασία συναίνεσης μεταξύ ελεύθερα δρώντων, κοινωνικών υποκειμένων, στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης δημοκρατικής τάξης.

Άρα, κάκιστα πράττουν όσοι, γενικεύοντας πάνω στην πολυδιάστατη κρίση που διέρχεται η χώρα, θεωρούν ότι το διευρυνόμενο πρόβλημα νομιμοποίησης της εξουσίας είναι χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής εξέλιξης κλπ.

Δεν είναι ο καπιταλισμός που παρήγαγε το «καθεστώς», ούτε καν το στοιχείο νομιμοποίησης του. Σημειώστε ότι και σε πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα παρατηρήθηκαν παρόμοια φαινόμενα.

Το καθεστώς στην χώρα μας, λοιπόν, δεν στρεβλώνει απλώς την δημοκρατία, και σε αξιόλογο βαθμό τις σχέσεις στην αγορά, αλλά ΚΑΤΑΡΓΕΙ στην πράξη τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνικό και οικονομικό καταλύτη και είναι η κύρια αιτία που παράγει τις συγκεκριμένες μορφές κοινωνικού και πολιτικού αποκλεισμού, που παρατηρούνται στην Ελλάδα.

Με αυτή την έννοια η δημοκρατία στην πατρίδα μας βρίσκεται σε αδιέξοδο με τροχοπέδη το υφιστάμενο καθεστώς καθολικής πατρωνίας και διαπλοκής.

Έτσι εξηγείται η «εμμονή» μου στην δημιουργία ενός μετώπου (κοινωνικού και πολιτικού) για τον αγώνα υπέρ της διαφάνειας και ανατροπής του καθεστώτος αυτού.

Επειδή μάλιστα δεν εκπροσωπώ κανέναν και ούτε είμαι φορέας μικροκομματικών σκοπιμοτήτων δεν λογαριάζω με κριτήριο το πολιτικό timing, ούτε ενδιαφέρομαι να ωριμάσει η κατάσταση! Πιστεύω ότι παραωρίμασε, σάπισε και τώρα με την υπόθεση της Siemens (την σκανδαλάρα εννοώ ) παραβρώμισε!

Μέχρις ότου δω σημάδια διάθεσης σχηματισμού αυτού του μετώπου, θα σιωπήσω.

Μέσα σε αυτό το μπάχαλο του μικροκομματισμού που ισχύει το: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» για πολιτικά πρόσωπα, παρέες και πολιτικούς φορείς, ότι και να πω παραπάνω θα παρεξηγηθεί.

Θα επανέλθω όταν θα έχει αξία ο σχολιασμός συμβάντων και γεγονότων που εξελίσσονται στο δημοκρατικό πλαίσιο. Το καθεστώς δεν χρειάζεται περεταίρω «ανάλυση». Τσάκισμα τού πρέπει!