Ο Άγιος πέθανε ...

Φίλες και φίλοι, «ο Άγιος» πέθανε.

Σε τούτο το blog δεν θα αναρτηθεί τίποτε πλέον από τον άνθρωπο που υιοθέτησε αυτό το ψευδώνυμο στη μπλογκόσφαιρα.

Νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όσους έδωσαν σημασία στις απόψεις μου και συμμετείχαν, με τον τρόπο που αυτοί έκριναν, στους προβληματισμούς και στις προσεγγίσεις μου.

Αυτή η παρέμβαση στο διαδίκτυο δεν θα είχε πραγματοποιηθεί δίχως την αμέριστη συμπαράσταση και παρακίνηση από μια ομάδα ευαίσθητων και εμπνευσμένων παιδιών, που ποτέ δεν γνώρισα από κοντά. Χωρίς την ενθάρρυνση των Bloopers θα είχα προ πολλού σταματήσει να απασχολώ με τον σχολιασμό μου.

Σήμερα, που, εξαιτίας κάποιας μορφής «ασυμβιβάστου», είμαι αναγκασμένος να «σκοτώσω τον Άγιο», νοιώθω ένα κενό μέσα μου, το οποίο δεν μπορεί να καλυφθεί από την ψευδαίσθηση ότι κάτι πρόσφερα και εγώ στην προσπάθεια απομυθοποίησης του καθεστώτος στην Ελλάδα.

Το μόνο που, ίσως, με παρηγορεί είναι ότι μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια καθημερινής παρέμβασης στην ελληνική επικαιρότητα μέσω του διαδικτύου, πέτυχα να σημειώσω ανυπόκριτα και υπεύθυνα τις πεποιθήσεις μου.

Με εκατοντάδες κείμενα που συνέταξα, τα περισσότερα αυθόρμητα και μάλλον σε αυτόματη γραφή, επιχείρησα να υπερασπιστώ τη δημοκρατία στη χώρα μας και να προβάλλω στοιχεία της φιλελεύθερης-αριστερής παράδοσης.

Οι αναρτήσεις αυτές, ακόμα και όταν δεν ήταν απαλλαγμένες από προκατάληψη, θεωρώ ότι πολέμησαν συντηρητικά στερεότυπα και φαύλες συμπεριφορές.

Σε κάθε περίπτωση, τα κείμενα τούτα δεν υπηρέτησαν ποτέ και με κανένα τρόπο σκοπιμότητες, συμφέροντα, παρέες, κόμματα και μηχανισμούς.

Ολόκληρο το blog διαπνεόταν από μία ιδεολογική και πολιτική αγνότητα, σαν και αυτήν πού είχε επηρεάσει την συμπεριφορά ενός παιδιού, το οποίο, κρυφά από τους γονείς του, παρακολουθούσε πριν από πολλά χρόνια με ιδιαίτερη αφοσίωση την τηλεοπτική σειρά «Ο ΑΓΙΟΣ».

Ο Άγιος δεν ζει πλέον σε αυτό το ιστολόγιο, αλλά δεν αποκλείεται να έχει μετακομίσει σε κάποιες συνειδήσεις ευαίσθητων πολιτών, που νοιώθουν ότι μόνον ο ενεργός και δραστήριος πολίτης έχει πιθανότητα να συναντηθεί με την πολιτική πραγματικότητα κάποια μέρα.

Σας χαιρετώ και σημειώστε ότι δεν …μου αρέσουν τα κόλλυβα και τα μνημόσυνα.

Γεια και Χαρά!

Παπαγάλοι, παγώνια, νταβαετοί, αλλά και γλάροι στο διαδίκτυο

Του Αγίου

Σε τούτο το blog, όπως ίσως έχετε καταλάβει, συμμετέχουν επαγγελματίες της πληροφορικής και της επικοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα εραστές του διαδικτύου, εραστές της δημοκρατικής πολιτικής, εραστές της φιλελεύθερης κοινωνίας, εραστές της τεχνολογίας, εραστές της φύσης, των καλών και «κακών» τεχνών, εραστές της επιστήμης και της ποιοτικής ζωής και μερικοί ενθουσιώδεις εραστές των συζύγων τους. Μιλάμε, για μια αλλόκοτη παρέα, την οποία κάποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει για πολλά, αλλά όχι για ιδιοτέλεια, μεγαλομανία, επιδειξιμανία, κομματισμό ή φονταμενταλισμό.

Στοχαζόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε ανεξάρτητα και πράττουμε κατά βούληση, δίχως να την έχουμε ψωνίσει, όπως παρατηρώ, δυστυχώς, να συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του διαδικτύου, με διάφορες ιδιότητες. Βλέπετε, εκτός από τους παπαγάλους, τα παγώνια και τους νταβαετούς, υπάρχουν και γλάροι στο διαδίκτυο.

Είναι να απορεί κανείς με την αμετροέπεια και την ηλιθιότητα κάποιων bloggers, με ή χωρίς εισαγωγικά, που θεωρούν ότι πέτυχαν μεγάλο άθλο απασχολώντας για λίγα δευτερόλεπτα (ή με λίγες αράδες) τα ΜΜΕ. Φυσικά, δεν θα έμπαινα στον κόπο να το σχολιάσω, αν το φαινόμενο ήταν περιορισμένο και δεν προκαλούσε μυθική εκτροπή της πραγματικότητας.

Η μαγευτική δυνατότητα αλληλοδραστικής επικοινωνίας και η ευκολία ατομικής παρέμβασης στον δημόσιο χώρο, μέσω του διαδικτύου, έκανε αρκετούς να πιστέψουν ότι με τα πλήκτρα του προσωπικού τους υπολογιστή θα μπορούσαν να κινήσουν τον κόσμο, να επηρεάσουν καθοριστικά την πολιτική, τη σκέψη, τη στάση και την συμπεριφορά των μαζών.

Στο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι πέτυχαν να καταστήσουν την παρέμβασή τους στο διαδίκτυο, όχημα για την προβολή τους στα ηλεκτρονικά μαζικά μέσα ή στον Τύπο… καβάλησαν εντελώς το καλάμι!

Οι άνθρωποι τρελάθηκαν από την χαρά τους, καθώς πέτυχαν λίγα λεπτά προβολής της ύπαρξής τους και δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους που το καθεστώς των ΜΜΕ στη χώρα μας, τους έδωσε λίγη σημασία. Αν τύχει μάλιστα και στραφούν τα φώτα διεθνών ΜΜΕ σε κάποιον έλληνα blogger, τότε αυτός και οι φίλοι του υπάρχει περίπτωση να κατουρηθούν κυριολεκτικά πάνω τους από την έπαρση.

Επιτέλους γίναμε επώνυμοι μέσω του διαδικτύου, σκέπτονται και αισθάνονται ότι μπήκαν στο κλαμπ των αναγνωρίσιμων ταυτοτήτων, όπως κάποιοι πολυδιαφημισμένοι «συνάδελφοι» τους στο εξωτερικό.

Ανθρώπινο, θα έλεγε κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής. Επαρχιώτικο και βλακώδες, θα λέγαμε εμείς, στο βαθμό που η όλη επιχείρηση αυτής της μορφής προβολής δεν είναι ενταγμένη σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο του καθεστώτος των νταβάδων για να επηρεάσουν την γνώμη και την συμπεριφορά μιας ιδιαίτερης ομάδας αναφοράς, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Για όσους δεν κατάλαβαν, ένα ιδιαίτερα προβεβλημένο τμήμα της μπλογκόσφαιρας, το οποίο διαρκώς, δυστυχώς, διευρύνεται, είναι ενταγμένο στην ευρύτερη σφαίρα επιρροής των νταβάδων. Αυτό ήταν αναπόφευκτο, όπως εξ ίσου αναπόδραστη εμφανίζεται η ανάγκη του συστήματος να στρατολογήσει νέα παιδιά στο χώρο αυτό για να εξυπηρετήσουν τις σκοπιμότητες εκείνων που κινούν στην πραγματικότητα, τα πολιτικά και επιχειρηματικά νήματα στη χώρα.

Ασφαλώς μέσα στην ομάδα αυτή των νέων «παπαγάλων» του καθεστώτος, υπάρχουν και αγνά «ψώνια» (παγώνια) που θεωρούν ότι ο κόσμος μέσω του διαδικτύου ανακάλυψε την μοναδικότητά τους. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν μεγαλύτερη πλάκα από τους πρώτους, αν και οι δύο αυτές κατηγορίες bloggers διατρέχουν σημαντικούς κινδύνους γελοιοποίησης, εξευτελισμού, ψυχικών διαταραχών μέχρις … αυτοκτονικού ιδεασμού, που λέει ο λόγος, όταν κάποια στιγμή αντιληφθούν την πραγματικότητα και τον θλιβερό, εφήμερο ρόλο τους σε αυτήν.

Με το σημείωμα αυτό θέλουμε απλώς να ευαισθητοποιήσουμε όσους εμπλέκονται δίχως τη δική τους βούληση και χωρίς επίγνωση, σε αυτήν τη νέα διάσταση του προπαγανδιστικού μηχανισμού του καθεστώτος, που επιχειρεί να διαμορφώσει γεγονότα μέσω του διαδικτύου για να ικανοποιήσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά του.

Τα υπόλοιπα «φερέφωνα» (παπαγάλοι και νταβαετοί) ας συνεχίσουν με επαγγελματική συνέπεια το έργο τους κι αν κάποτε τους δοθεί η ευκαιρία να «συνέλθουν», είμαι βέβαιος ότι θα λυπηθούν πολύ, καθώς έχασαν την ευκαιρία να βιώσουν την εμπειρία του εραστή (γλάρου) στην μπλογκόσφαιρα.

Που να αφήσω το πακέτο;

Του Αγίου

Είμαστε σχεδόν οι μόνοι που ευθύς εξαρχής αντιταχτήκαμε στην «πολιτική του βέτο» του Καραμανλή στο σκοπιανό, με κίνδυνο παρεξηγήσεως. Όταν όλοι οι άλλοι θριαμβολογούσαν και εξυμνούσαν το σθένος του Καραμανλή στο Βουκουρέστι, εμείς εξηγούσαμε ότι αυτό δεν είναι βέτο, αλλά η παγίδα στην οποία ρίχνει τα ελληνικά συμφέροντα η αντιφατική και ανερμάτιστη τακτική της κυβέρνησης στο ζήτημα.

Εξηγήσαμε τότε ότι ο τρόπος χειρισμού της διένεξης με την γείτονα, αντί να φέρει σε δύσκολη θέση την εθνικιστική ηγεσία της, θα οδηγούσε σε αδιέξοδο την δική μας πλευρά. Τολμήσαμε, μάλιστα, να προτείνουμε δημοσίως και εγκαίρως, τον πλέον ενδεδειγμένο χειρισμό, σύμφωνα με τον οποίο η πρόσκληση στο ΝΑΤΟ της ΠΓΔΜ θα μπορούσε να γίνει υπό την αίρεση εντός σύντομου χρονικού διαστήματος να συμφωνηθεί λύση για την τελική ονομασία της χώρας με την Ελλάδα, η οποία θα υπάκουε στον κανόνα erga omnes, με παράλληλη δέσμευση ότι μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας πλήρους ένταξης στη Συμμαχία, θα έπρεπε η νέα ονομασία να αποκτήσει συνταγματική μορφή. Αυτό θα ήταν ακολούθως προϋπόθεση, για την ανεμπόδιστη ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ.

Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση-Καραμανλή να καταστήσει υπόλογο την ηγεσία της γείτονος για την απροθυμία της να συμβάλει στη διαμόρφωση όρων καλής γειτονίας με την Ελλάδα και να πετάξει το μπαλάκι της συμμόρφωσης σε ένα λογικό συμβιβασμό στα Σκόπια, εμφάνισε την Αθήνα ως τον παράγοντα εκείνον που, δήθεν, δυναμιτίζει τη σταθερότητα στην περιοχή και ο οποίος, με την απειλή του βέτο, απαιτεί να συνδιαμορφώσει την εθνική ταυτότητα μιας ανεξάρτητης χώρας.

Μετά από αυτά ήταν λογικό και αναμενόμενο η πίεση των Αμερικανών, της ΕΕ και ολόκληρης σχεδόν της διεθνούς κοινότητας, να κατευθυνθεί προς την ελληνική πλευρά και να αρχίσουν οι διολισθήσεις του Καραμανλή από την περίφημη κόκκινη γραμμή και οι φαιδρές αντιφάσεις της κας Μπακογιάννη, του τύπου «συζητάμε αποκλειστικά για μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις», αλλά «το μόνο που είναι υπό διαπραγμάτευση είναι το όνομα και το εύρος της χρήσης του», ή δίνουμε συνεντεύξεις σε διεθνή έντυπα για να προωθήσουμε την ονομασία «Νέα Μακεδονία», ενώ την επόμενη μέρα δηλώνουμε ότι «δεν κάνουμε κανένα σχόλιο για το όνομα» και την μεθεπόμενη εκφράζουμε - πάντα δημοσίως – την κυβερνητική θέση, ότι «το Βόρεια Μακεδονία αποτελεί ένα όνομα που καλύπτει τις προϋποθέσεις που έθεσε η Ελλάδα».

Αν δεν ζαλιστήκατε ακόμη, μάθετε από την κυβέρνηση ότι «το μόνο αντικείμενο διαπραγμάτευσης είναι το όνομα», τη στιγμή που παραλαμβάνει το πακέτο Νίμιτζ για να το μελετήσει ως σύνολο και να απαντήσει στο «διευρυμένο αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που περιλαμβάνει εκτός από το όνομα, το εύρος της εφαρμογής του, το ζήτημα της μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας και άλλα αναφερόμενα ως συναφή με τα προηγούμενα ζητήματα».

Άρα, η κυβέρνηση δια της γνωστής εξολισθητικής μεθόδου Καραμανλή, καταλήγει να συναινεί εμπράκτως στην άτυπη διεύρυνση του περιεχομένου του ψηφίσματος 817/93 του ΣΑ, ενώ διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι διατεθειμένη τελικά να υποκύψει σε πιέσεις, οι οποίες, όμως, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει η κα Μπακογιάννη και επισήμως στη Βουλή ο Πρωθυπουργός, « δεν υφίστανται».

Μέσα σε αυτό το κλίμα «της αβάσταχτης ελαφρότητας» του διδύμου Καραμανλής - Μπακογιάννη, δεν πρέπει να απορεί κανείς ότι, ενώ ο Έλληνας διαπραγματευτής Αδ. Βασιλάκης παραλαμβάνει επισήμως το πακέτο ιδεών Νίμιτζ για να το εξετάσει η ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν συνεννοήσεως προφανώς με την ίδια την κ. Μπακογιάννη, καθιστώντας το παράλληλα βάση συζήτησης, ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ Γ. Κουμουτσάκος δηλώνει ότι «για την Ελλάδα η διαφορά είναι μόνο το όνομα»!

Αν δεν καταφέρατε να παλαβώσετε ακόμη από τον κυβερνητικό τραγέλαφο, είναι βέβαιο ότι θα σας συμβεί στο βαθμό που κατανοήσετε ότι η «πολιτική του Βέτο» που συνεπήρε το πανελλήνιο, κατέληξε να νομιμοποιεί δια του ΟΗΕ τον πυρήνα της σοβινιστικής πολιτικής και αλυτρωτικής προπαγάνδας των γειτόνων, με την συζήτηση πλέον περί μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας.

Καταλάβατε τι είναι εν τέλει γραφικότητα και γελοιότητα ; Οι «γραφικότητες» και «γελοιότητες» στις οποίες αναφέρονταν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και η κα Μπακογιάννη, σχολιάζοντας τις δηλώσεις και την επιστολογραφία της ηγεσίας της γείτονας, ή η υπερβατική στάση της ελληνικής κυβέρνησης;

Είδατε πού οδηγεί η αμετροέπεια, η αλαζονεία και ο λαϊκιστικός καιροσκοπισμός της κυβέρνησης- Καραμανλή; Να μην ξέρουν τώρα που να …αφήσουν το «πακέτο»!

Μα, θα μου πείτε, ψυχραιμία, η διαπραγμάτευση δεν τέλειωσε και η κυβέρνηση δεν έχει δεχθεί απολύτως τίποτε ως λύση, γιατί μας ανησυχείς!

Λάθος, φίλοι, η κυβέρνηση έχει δεχθεί ως βάση συζήτησης για επίλυση της διένεξης, σιγά και αθόρυβα, όλα αυτά που προδιαγράφουν μια πολύ αρνητική εξέλιξη για τα ελληνικά συμφέροντα στο ζήτημα, το οποίο κακώς απομονώνεται από τη γενικότερη εξωτερική πολιτική της χώρας.

Η «πολιτική του βέτο» του Καραμανλή έχει ήδη ηττηθεί, όποια και αν είναι η εξέλιξη σε αυτή τη διένεξη. Αποσκοπούσε να εξυπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα και κατέληξε να υπηρετεί τον αλυτρωτισμό ενός κράτους που αναζητεί την ταυτότητα του μέσω της αντίθεσης με την Ελλάδα.

Τα πράγματα οδεύουν πλέον σε απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο κυβερνήσεων, με αμερικανική, άρρητη φυσικά, επιδιαιτησία, επί ολοκλήρου του περιεχομένου του πακέτου Νίμιτζ, που περιλαμβάνει τα πάντα: όνομα, εύρος χρήσης, προσδιορισμό εθνικής ταυτότητας, γλώσσα, χρήση του «μακεδονικός» και της λέξης «Μακεδονία» από τα δύο μέρη, εμπορική και διοικητική αναφορά στον όρο και λοιπά.

Οι ημερομηνίες είναι μάλιστα ανελαστικές, καθώς και οι δύο κυβερνήσεις έχουν λάβει το μήνυμα και μάλλον έχουν αποδεχτεί την «παρότρυνση» από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, να κάτσουν σε ένα τραπέζι οι ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη και Αντόνιο Μιλόσοσκι με την Κοντολίζα Ράις και το επιτελείο του Ντάνιελ Φριντ, και να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη.

Το ποιός θα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση σε αυτή τη συνάντηση είναι μάλλον, πλέον, στους περισσότερους ευνόητο. Την ώρα που εμείς θα ζητούμε κατανόηση για μια αλλαγή του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας», οι απέναντι θα εμφανίζονται να δίνουν τον «ηθικό αγώνα» για την «ταυτότητα και αξιοπρέπεια του έθνους τους», με τους Αμερικανούς να επιμένουν ότι είναι δίκαιο και έντιμο η δήθεν οδυνηρή αποδοχή σύνθετου ονόματος για διεθνή χρήση από την πολιτική ηγεσία της ΠΓΔΜ, να εξισορροπηθεί με την κατοχύρωση του προσδιορισμού «μακεδονικός» και «μακεδονική» για την εθνικότητα και τη γλώσσα τους, με ο,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον των σχέσεων Αθήνας-Σκοπίων.

Κάπως έτσι η προπαγανδιστική «κόκκινη γραμμή» του Καραμανλή οδηγεί, αντί για λύση στο πρόβλημα, σε επιδείνωση των σχέσεων των δύο όμορων κρατών, με σοβαρές παρενέργειες στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας.

Στο βαθμό, μάλιστα, που η κυβέρνηση αναγκαστεί να αποδεχτεί κάποια μορφή λύσης, ή, το πιθανότερο, να «αποστασιοποιηθεί» από αυτό το επίπεδο των διαπραγματεύσεων με το διευρυμένο πλαίσιο αναφοράς στο ζήτημα, έρχονται αμέσως στη θέση του «πακέτου» οι… ψηφοδόχοι!

Ξαναανακαλύπτοντας την Σοσιαλδημοκρατία

Του Αγίου

Μετά την «μελέτη» του κειμένου της ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου στην ΔΕΘ, τολμώ να πω ότι για πρώτη φορά από το 2004, παρατηρώ η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζει ολοκληρωμένη άποψη σε ότι αφορά το μοντέλο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται για έναν άξονα πολιτικής απόλυτα ενταγμένο στην σοσιαλδημοκρατική εκδοχή.

Είναι προφανές ότι τα βασικά στοιχεία αυτού του μοντέλου κάλλιστα θα μπορούσαν να εξειδικευτούν έτσι ώστε να ενταχθούν στο πλαίσιο δημιουργίας ενός νέου κοινωνικού μοντέλου, που θα επιβληθεί από τα αριστερά και θα εκφραστεί μέσω ενός αριστερού, οδικού χάρτη για την άσκηση σύγχρονης προοδευτικής διακυβέρνησης.

Παραδόξως, η προσέγγιση του Γ. Παπανδρέου στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής υπήρξε άκρως επιφανειακή. Δεν έδειξε να διακρίνεται από συγκεκριμένη δομή και δεν ανέδειξε τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση μιας σταθερής στρατηγικής που θα μπορούσε να υπηρετήσει μία συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική. Ας είναι…

Το ζήτημα από δω και πέρα για τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είναι τόσο η ανάδειξη της διαφορετικότητας του κόμματός του από τη ΝΔ, αλλά η δημιουργία πεποίθησης στο εκλογικό σώμα, ότι υπό την ηγεσία του το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να εγγυηθεί αυτά που αναφέρονται στη σημερινή πρόταση του κόμματός του.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η μορφή κριτικής που ασκήθηκε σε αυτές τις «προγραμματικές θέσεις» από τη ΝΔ και τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης εκθέτει ακόμη περισσότερο τον Καραμανλή.

Πού διέκρινε λαϊκισμό και δημαγωγία και πού είδε να επικρατεί η συνθηματολογία σε τούτες τις θέσεις αυτό το παιδί του Βατο-(Ναρκο)-πεδίου, μόνον ο πνευματικός του ο…Ρεφραίν θα μπορούσε, ίσως, να απαντήσει.

Το μοντέλο που περιέγραψε ο κ.Παπανδρέου είναι απολύτως εφικτό και το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει σήμερα για να περισωθεί η ελληνική κοινωνία και να μην γκρεμιστεί συθέμελα το πολιτειακό οικοδόμημα.

Αν ήθελε κανείς να είναι σοβαρός θα μπορούσε να αντιτείνει στον Γιώργο, ότι την εμπιστοσύνη του λαού δεν την κερδίζεις με κοινωνικά «προγράμματα», ούτε με την ανακοίνωση αγνών προθέσεων. Το ΠΑΣΟΚ δεν έρχεται σήμερα στα πράγματα, ούτε ο ηγέτης του προέκυψε από κοινωνικές διεργασίες παρθενογένεσης. Τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» του κόμματος με τον λαό, στα οποία αναφέρθηκε ο Γ. Παπανδρέου θα έπρεπε να έχουν γίνουν πράξη εδώ και χρόνια και όχι να εξαγγέλλονται στο παρά ένα των επερχόμενων εκλογών.

Άλλωστε τι ανάγκη θα είχε σήμερα ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να αναφερθεί σε αυτά, αν το κόμμα του είχε πράγματι αλλάξει, όπως κατάδηλα είχε απαιτήσει, όχι απλώς η βάση του ΠΑΣΟΚ, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας;

Το ΠΑΣΟΚ δυστυχώς δεν άλλαξε, ούτε μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα απαλλαγμένο από την πατρωνία και των φατριασμό. Παρέμεινε ένα αρχηγικό κόμμα που εκτρέφει δελφίνους και καλλιεργεί κρατικοδίαιτα στελέχη.

Με τις εξαγγελθείσες, χθες, προγραμματικές αρχές από τον Γιώργο βήματα κοινωνικής προόδου γίνονται, μόνον που, δυστυχώς, δεν φαίνεται ικανό το σημερινό ΠΑΣΟΚ να τα πραγματοποιήσει.

Πώς θα γίνει τώρα να κρατήσουμε την «προγραμματική υποθήκη» ενός κόμματος, δίχως να δεσμευτούμε σε αυτό και να «αφεθούμε» στο ίδιο, μόνον η …πονηρή κάλπη μπορεί να αποφασίσει!

Υπάρχει ασφαλώς και καλύτερη λύση. Να προχωρήσουμε «αριστερά και φιλελεύθερα» με την ένταξη όσων ριζοσπαστικών δυνάμεων υπάρχουν ως δυναμικό στο ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο μιας σύγχρονης «αριστερής» διακυβέρνησης, που δεν γυρίζει την πλάτη στη σοσιαλδημοκρατία, αλλά απλώς αφήνει πίσω της τη νεοφιλελεύθερη (διπρόσωπη) περίοδο των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Ρέκβιεμ για έναν Πρωθυπουργό

Του Αγίου

Θεωρητικά, η προσφυγή σε πολύ πρόωρες εκλογές είναι ελάττωμα. «Πρωθυπουργική-αργία μήτηρ πάσης κακίας», γαρ. Ωστόσο, για τον σύγχρονο Έλληνα-πρωθυπουργό που δουλεύει, όπως νομίζει, πολύ (34, 5 ώρες την εβδομάδα), τρέχει για να προλάβει όλες τις τελετές και έχει παράλληλα λίγες αργίες (12 πάνω κάτω, εκτός φυσικά τις καλοκαιρινές διακοπές και αυτές του Πάσχα ), η «τεμπελιά», μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της, είναι αναφαίρετο δικαίωμα, που του δίνει την ευκαιρία να ανασυνταχθεί, να φιλοσοφήσει τη ζωή, να φορτίσει μπαταρίες, να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί σωματικά και ψυχικά.

Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που είχαν ανακαλύψει τη δημιουργική δύναμη της «τεμπελιάς». H φιλοσοφία τους είναι αποτέλεσμα μιας σχεδόν ατέρμονης διαδικασίας ενδοσκόπησης, παρατήρησης, διαλόγων και περιπάτων, στοιχείων που σήμερα θεωρούνται πολυτέλεια για έναν πρωθυπουργό. Απλοί άνθρωποι επιχειρούν καθημερινά να βρουν χρόνο για παραγωγικό χασομέρι, αναζητούν ευκαιρίες για να σβήσουν από τη μνήμη τους τα άχρηστα και τα καθημερινά, να κάνουν τη ζωή τους πιο απλή και πιο ουσιαστική, ενώ ο δόλιος ο πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος από το πρωί μέχρι το βράδυ να προσποιείται τον αυθεντικό κυβερνήτη και τον καταλληλότερο ηγέτη. Έ όχι δεν είναι ζωή αυτή, φωνάξτε τον …Παυλόπουλο!

O Κ. Κ ανήκει στον σκληρό πυρήνα του «πρωθυπουργεύειν». Μιλήσαμε μαζί του ενόσω κανόνιζε τις τελευταίες διατυπώσεις για την προκήρυξη εκλογών.

Παρά την εργασιομανία που θα θεωρούσε κάποιος ότι τον διακατέχει, αν άκουγε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο (του), ο Κ. Κ δεν διστάζει να αναγνωρίσει τις αρνητικές διαστάσεις που παίρνει η εργασία του πρωθυπουργού, ενώ παράλληλα κάνει και μια παρατήρηση που, ίσως, δεν έχουν σκεφτεί αρκετοί:

«Στις μέρες μας παρά ποτέ, το στρες, όταν έχεις αναλάβει την ευθύνη διακυβέρνησης του τόπου, αποτελεί μεγάλη απειλή τόσο για την υγεία των πρωθυπουργών, όσο και συνεπακόλουθα, για την οικονομική ευρωστία των ασφαλιστικών οργανισμών, των νοικοκυριών, ακόμη και των Bloopers. Αυτού του είδους το καταραμένο στρες μπορεί να ορισθεί ως οι επιβλαβείς φυσικές και συναισθηματικές αντιδράσεις που συμβαίνουν όταν οι απαιτήσεις του λαού δεν συνταιριάζουν με τις ικανότητες, τις δυνατότητες, την ιδιοσυγκρασία, τις πολιτικές, ή τις ιδιαίτερες ανάγκες ενός πρωθυπουργού.

Όταν του επισημαίνουμε ότι μερικές φορές αυτό το στρες θεωρείται προτέρημα για έναν άνθρωπο που ηγείται του κράτους και που εμφανίζεται να διακατέχεται από μεγάλες φιλοδοξίες, μας απαντά χωρίς περιστροφές: «Πολλές φορές η έννοια του στρες στο Μαξίμου συγχέεται με την έννοια της πρόκλησης, αλλά οι έννοιες αυτές είναι τελείως διαφορετικές. Mια πρωθυπουργική καριέρα γεμάτη προκλήσεις ενεργοποιεί θεωρητικά τους φορείς της εξουσίας φυσικά και ψυχολογικά και τους παρακινεί να μαθαίνουν νέες δεξιότητες, νέες επικοινωνιακές τακτικές, νέα σλόγκαν και να γίνονται καθημερινά καταλληλότεροι».

Πόσο μεγάλο είναι, όμως, το πρόβλημα; Φόβος από dvd, απέχθεια για πολλούς υπουργούς και κομματικά στελέχη, κατάθλιψη, φυγή, παραίτηση είναι ορισμένα από τα συνηθέστερα συμπτώματα του πρωθυπουργικού στρες, κάτι που έχει επισημανθεί σε πολλές μελέτες σχετικά με το πελατειακό κράτος.

«Ας μην κοροϊδευόμαστε, η ηγεσία απαιτεί την άσκηση επιρροής και εξουσίας. Προϋποθέτει την ύπαρξη αντίκτυπου στους άλλους και την ικανότητα να έρχονται οι αποστολές σε πέρας. Προϋποθέτει ευθύνες για το κόμμα, το κράτος και την υστεροφημία του καθενός μας», δηλώνει ο Κ. Κ. «Όσο υψηλότερα ανεβαίνει ένα άτομο σε ένα σύστημα πατρωνίας και διαπλοκής, τόσο μεγαλύτερη εξουσία και ευθύνη εμπεριέχει ο ρόλος του. Ως αποτέλεσμα των ρόλων τους και όχι του χαρακτήρα τους, οι ηγέτες γνωρίζουν μια μορφή στρες που ονομάζεται στρες της εξουσίας - το οποίο έχει υποχρέωση να αναλύσει ο Άγιος σε ένα προσεχές σημείωμα».

Όταν ένας πρωθυπουργός βρίσκεται σε καταστάσεις που εκλαμβάνονται ως μη ελεγχόμενες και άλλες που συνεπάγονται αξιολόγηση (δηλαδή περιπτώσεις στις οποίες άλλοι παρατηρούν και κρίνουν), αλλά και εκείνες στις οποίες αναλαμβάνεται μια δέσμευση για επίτευξη σημαντικών ή ξεχωριστών στόχων ή καθηκόντων, φαίνεται ότι προκαλείται ακόμα περισσότερο στρες. Γενικά, η ηγεσία συνεπάγεται στρεσογώνες καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν έχεις καταπιεστικούς νταβάδες και υπουργούς που δεν εγκαταλείπουν την «καρέκλα»», τονίζει ο Κ. Κ.

Το πνεύμα του καπιταλισμού, με το οποίο εμφανίζεται ιδεολογικά αντίθετος, όταν επισκέπτεται τον ψυχαναλυτή του, ο κ. Καραμανλής και η σεμνή και ταπεινή ηθική του ελληνορθόδοξου προτεσταντισμού, όπως την ανέλυσε ο κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ, θέλει τους πρωθυπουργούς να αγωνίζονται καθημερινά για νέες διαπλοκές, για μεγαλύτερες μίζες στους δικούς τους ανθρώπους και για την δημιουργία ενός μηχανισμού συντήρησης της εξουσίας τους.

Αυτό είναι αλήθεια ότι δεν το αντέχουν πολλοί για πολύ. Οι άνθρωποι αυτοί – για να μη ξεχνάμε ότι πρώτα από όλα ένας πρωθυπουργός είναι «άνθρωπος» - δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό το ατέρμονο citius - altius - fortius μοντέλο.

‘Έτσι έγινε μια προσπάθεια και στην Ελλάδα, ένα πείραμα πιο σωστά, να αναπτυχθεί το μοντέλο του «χαλαρού πρωθυπουργού». Σύμφωνα με αυτό η πρωθυπουργία κόβεται στα μέτρα των λιγότερο ικανών, προσβλέποντας στη διαμόρφωση συνθηκών για μία ιδιότυπη κοινωνική αφασία, μια αφηρημένη συναίνεση στο τίποτα, βρε αδελφέ, η οποία δήθεν δεν δημιουργεί νικητές και ηττημένους!

Όλοι με μια φραπεδιά είμαστε ίσιοι! Άλλωστε, η αρχή της ήσσονος προσπάθειας, σύμφωνα με την οποία, αν ένα έργο μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, δεν χρειάζεται να κάνεις το παραπάνω, απέκτησε ενδημικό χαρακτήρα και ασφαλώς διακατέχει το πνεύμα της διακυβέρνησης της χώρας.

Ο Έλλην πρωθυπουργός, σύμφωνα με τον συνομιλητή μας Κ . Κ, ήδη, για να αντιμετωπίσει το στρες που του προκαλεί η τόσο σύντομα, εκ νέου, προσφυγή στη λεγόμενη λαϊκή ετυμηγορία, αναγκάστηκε να προμηθευτεί το τελευταίο τεύχος του «The Idler» για να εμπεδώσει εναλλακτικούς τρόπους ζωής, εργασίας, διακοπών και να εσωτερικεύσει το πρωθυπουργικό δικαίωμα τού να μην κάνεις τίποτα σε έναν κόσμο που, ενώ γυρίζει ασταμάτητα, δεν σου δίνει πραγματική σημασία και απολύτως καμία αξία, ακόμη και όταν διαδηλώνει στο κέντρο της Αθήνας!

Ο μύθος του Καραμανλή και η βεντάλια του

Του Αγίου

Η άνοδος των συντηρητικών κομμάτων στη Δυτική Ευρώπη κατά τη δεκαετία του ’90 συνοδεύτηκε από τρία βασικά χαρακτηριστικά:
Α. Την αδυναμία των πολυποίκιλων εκφραστών της σοσιαλδημοκρατίας να διαχειριστούν με επάρκεια το κράτος πρόνοιας και γενικότερα την πολιτεία ευημερίας σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης,
Β. Την πρόταση για καλύτερη διαχείριση της Δημόσιας Διοίκησης και
Γ. Την ηθικοποίηση της πολιτικής με την υπόσχεση για πάταξη των φαινομένων της πατρωνίας και του νεποτισμού.

Στην Ελλάδα η συντηρητική παράταξη καθυστέρησε περίπου μία δεκαετία για να βρει εκ νέου το βηματισμό της στο εκλογικό σώμα μετά την περιπετειώδη και αποτυχημένη απόπειρα διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη.

Η εγκατάσταση στην ηγεσία της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή επιχειρήθηκε ευθύς εξ αρχής να διαμορφώσει ένα επικοινωνιακό μίγμα που συνέθεταν οι προπαγανδιστικές διακηρύξεις της ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατίας και η κυρίαρχη ρητορική του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ. Το σύνθετο αυτό μήνυμα αποκρυσταλλώθηκε στο σλόγκαν: «σεμνά και ταπεινά». Έτσι, η επιτυχία ή αποτυχία της πολιτικής προσέγγισης που είχε ως φορέα τη ΝΔ του Καραμανλή εξαρτάτο από το βαθμό ικανοποίησης του μηνύματος που τους έφερε στην εξουσία. Σημειώστε ότι είναι άλλο πράγμα η διείσδυση του μηνύματος, που κρίνεται στην αρχή και άλλο η εμπέδωσή του, από το εκλογικό σώμα, που απαιτεί έμπρακτα αποτελέσματα.

Αυτό ακριβώς το μήνυμα της εκ νέου εμβάπτισης της πολιτικής στην ηθική εξευτελίστηκε με ταχύτατους ρυθμούς, με αποτέλεσμα σε σχετικά σύντομο διάστημα να καταρρεύσει ο μύθος της νέας Δεξιάς με λαϊκά και φιλελεύθερα χαρακτηριστικά και μαζί μ’ αυτόν ο μύθος του Καραμανλή.

Ο Καραμανλής απέτυχε, διότι γκρεμίστηκε, μέσω των διαδοχικών σκανδάλων το οικοδόμημα της πολιτικής επικοινωνίας, που αποτελούσε το νομιμοποιητικό παράγοντα άσκησης πολιτικής από την κυβέρνησή του. Τώρα κάθε θεσμική πρωτοβουλία του θα βρίσκεται στον αέρα.

Την μεγαλύτερη κατάρα για τους πολιτικούς φορείς αποτελεί η στιγμή κατά την οποία τα συνθήματά τους και το στερεοτυπικό πρότυπο της εξουσίας τους εκλαμβάνονται ως φάρσα από τους κοινωνικούς αποδέκτες του μηνύματός τους. Σε αυτήν ακριβώς τη φάση βρίσκεται σήμερα ο κ. Καραμανλής και το κόμμα του. Από δω και πέρα δεν μπορεί τίποτα, μα τίποτα να τους συντηρήσει στην εξουσία. Έχουν αποτύχει διότι κόπηκε ο δίαυλος σημαίνουσας επικοινωνίας με το ευρύτερο εκλογικό σώμα.

Ότι και να πει ο κ. Καραμανλής και οι εκπρόσωποί του, πλέον, εκλαμβάνεται ως θόρυβος, απολογία, ή ακόμη χειρότερα ως ύβρις και είναι αδύνατον να επαναδομήσει σχέση εμπιστοσύνης. Ο βόρβορος των σκανδάλων για μία συντηρητική κυβέρνηση που στηρίζει την νομιμοποίησή της στο ηθικό στοιχείο, επιφέρει πάντοτε ταχύτερη απαξίωση απ’ ότι αντίστοιχα συμβαίνει σε κομματικούς φορείς που επικαλούνται, για να προσελκύσουν την ψήφο, το κοινωνικό πρόγραμμα και το κοινωνικό μοντέλο τους.

Σήμερα, στην Ελλάδα κατέρρευσε το ηθικό μοντέλο διακυβέρνησης και μαζί με αυτό η επανασύσταση της συντηρητικής παράταξης σε μια σύγχρονη, δυτικοευρωπαϊκή βάση. Τελικά, ίσως, ο ιστορικός διαπιστώσει ότι η πολιτεία Καραμανλή συνέβαλε στην διασκέδαση του ηθικού στοιχείου στην πολιτική, σε ανάλογο βαθμό με την διασκέδαση του κοινωνικού στοιχείου, οδυνηρότερα μάλιστα από προηγούμενες περιόδους, καθώς είναι ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος εμφάνισε ως επικοινωνιακό όπλο του την «ηθική στην πολιτική» και τώρα αποδεικνύεται ότι το βαρύ κανόνι του Καραμανλή ήταν νεροπίστολο!

Κατά την άποψή μου και στις δύο περιπτώσεις ο βασικός παράγοντας που εξέθεσε τα δύο τελευταία μοντέλα διακυβέρνησης στη χώρα, είναι το σύστημα της πατρωνίας και η απόλυτη διαπλοκή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κράτους, νταβάδων και ενός μικρού αριθμού ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Το σκάνδαλο Ziemens αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον τελευταίο παράγοντα διαπλοκής που αναφέρω. Ο κ. Καραμανλής απέτυχε, διότι δεν συμβιβάστηκε απλώς με το καθεστώς διαφθοράς, όπως πιστεύεται από πολλούς, αλλά προσφέρθηκε ο ίδιος ως πολιτικός και επικοινωνιακός φορέας νομιμοποίησης της ίδιας της διαπλοκής, χρησιμοποιώντας είτε τους διαύλους του ΠΑΣΟΚ, είτε επιχειρώντας να διαμορφώσει νέα κανάλια διαπλοκής και νέες μορφές παραγωγής «μίζας».

Πλην της υπόθεσης Siemens όλες οι άλλες περιπτώσεις σκανδάλων, που αποκαλύφθηκαν επί των ημερών Καραμανλή, σχετίζονται με την απόπειρα να εμπεδωθεί ένα νέο σύστημα διαπλοκής (που χρησιμοποίησε και κάποιους «συνεργάτες» του ΠΑΣΟΚ) παράλληλα με το υπάρχον. Αυτό ακριβώς το άνοιγμα της βεντάλιας της διαφθοράς αποτέλεσε και την αχίλλειο πτέρνα ενός συστήματος που δεν κατάφερε να ευδοκιμήσει σε συνάρτηση με το προηγούμενο.

Ο Καραμανλής φοβήθηκε να προχωρήσει στην «επανίδρυση της διαπλοκής» και αναλώθηκε από τη μια πλευρά στην ικανοποίηση των πακτωμένων συμφερόντων των γνωστών νταβάδων και από την άλλη στην ενίσχυση κάποιων άπληστων παρεών που φρόντισαν να τον περικυκλώσουν από τον καιρό της αντιπολίτευσης.

Το κρίσιμο στοιχείο, όμως, δεν είναι η πολιτική στάση του Καραμανλή ως προς την λεγόμενη διαπλοκή, αλλά η συμπεριφορά του. Προσδεμένος στην εικόνα του ηθικού πρωθυπουργού, προτίμησε να κάνει το κορόιδο και να αφήσει τη φθορά για τους υπουργούς του. Μόνον που στο τέλος φαίνεται να συνήθισε τόσο πολύ στον ρόλο αυτό (του κορόιδου) που ακύρωσε ακόμη και αυτή τη θεσμική αξία του πρωθυπουργού. Το πρωθυπουργοκεντρικό μας σύστημα κατάντησε και αυτό, επί Καραμανλή, φάρσα, και έτσι τα δεινά του πολιτικού συστήματος απέκτησαν θεμελιακό χαρακτήρα, σε τέτοιο βαθμό που θα πρέπει να μας προβληματίσει πλέον η ίδια η συντακτική μορφή της πολιτείας, η υπόσταση των εξουσιών και η λειτουργία των οργάνων του κράτους.

Ο Καραμανλής υποκρινόμενος τον άμεμπτο και ηθικό πρωθυπουργό, ο οποίος όμως αντίθετα μονίμως συγκαλύπτει σκάνδαλα, τα οποία μάλιστα εκδύει από την πολιτικότητά τους, πέτυχε να φέρει πιο γρήγορα το σύστημα στα όριά του. Οι Έλληνες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στους πολιτικούς, καθώς η πολιτική έχασε την ηθική νομιμοποίησή της, εντελώς. Μετατράπηκε σε κυνική εξουσία, πολύ χειρότερα από την περίοδο Σημίτη. Έτσι, δίχως ιδεολογία και δίχως ηθική η πολιτική στην Ελλάδα έμεινε για να διακονεί απλώς το πελατειακό σύστημα και τίποτε περισσότερο. Αυτό όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Το ξέρουν ακόμη και οι νταβάδες και αναζητούν λύση.

Ο λαός δεν είναι ακόμη σε θέση να αναζητήσει ο ίδιος λύση, αναλαμβάνοντας πολιτική πρωτοβουλία και προτιμά να περιμένει την πολιτική απάντηση στο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα της χώρας από επάνω. Πού θα πάει, θα έρθει, δεν αργεί! Μόνον που έτσι δεν αναγεννιέται η πολιτική, αλλά απλώς ανανεώνεται η πατρωνία.

Η Μεγάλη των Σκανδάλων Σχολή

Διαβάζω και σηκώνεται η τρίχα μου, τις τρίχες με τις οποίες οι νεοταξίτες και τα διεθνή κέντρα αποσταθεροποίησης σεμνών και ταπεινών κυβερνήσεων, επιχειρούν να συκοφαντήσουν παγκοσμίως την κυβέρνηση Καραμανλή.

To Reuters - δια της πρώην φίλης του Αγίου - επισημαίνει ότι η κακή διαχείριση της οικονομικής κρίσης, τα μη δημοφιλή φορολογικά μέτρα και τα σκάνδαλα έχουν οδηγήσει στην κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης.

Το ψεύδος και η κατάπτυστη προσπάθεια παραπληροφόρησης από το γνωστό ανθελληνικό πρακτορείο του ιμπεριαλισμού, είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, αν τύχει και περιδιαβείς την ελληνική επικράτεια. Η σκευωρία εναντίον του Καραμανλή θα καταρρεύσει σύντομα!

Από την άλλη πλευρά, ο Economist χαρακτηρίζει την ελληνική κυβέρνηση ως σχολή για σκάνδαλα. Το γνωστό θατσερο-περιοδικό επισημαίνει πως παρά τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή για την εξάλειψη της διαφθοράς, η κυβέρνησή του δεν έχει να επιδείξει καμία επιτυχία στον τομέα αυτό.

Απάντηση στα ελεεινά, αυταπόδεικτα ψεύδη του περιοδικού, που διαβάζει ακόμη και ο Άγιος, έδωσε με την τίμια παραίτηση του ο Γιώργος Βουλγαράκης: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η απόπειρα σπίλωσης θα καταρρεύσει. Την πραγματική μάχη εναντίον των δυνάμεων του παρελθόντος και της διαπλοκής θα την κερδίσουμε. Αυτή τη μάχη θα συνεχίσω να τη δίνω μέσα στη Βουλή, στηρίζοντας με όλες μου τις δυνάμεις το κυβερνητικό έργο και τη μεταρρυθμιστική μας προσπάθεια…»

Εν τω μεταξύ, ο Economist σημειώνει πως, δήθεν, οι ταλαιπωρημένοι οικονομικά πολίτες γίνονται ολοένα και πιο επικριτικοί στη διαφθορά στα υψηλότερα κλιμάκια της διοίκησης. Για να πάρει τη απάντηση που του αξίζει από τον ετοιμόλογο πρώην προβεβλημένο υπουργό του Καραμανλή και στενό του συνεργάτη -σας ευχαριστώ πρωθυπουργέ για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, αναθέτοντάς μου συνεχώς από το 2004 μέχρι σήμερα, σημαντικές κυβερνητικές θέσεις – ο οποίος δεν μασά τα λόγια του: «Είτε το θέλουν είτε όχι, η κυβέρνηση, υπό την καθοδήγησή σας[κ. πρωθυπουργέ], θα προχωρήσει απερίσπαστη στο έργο της…».

Μπράβο, παλικάρια του Καραμανλή. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Πούτιν!

Καταχερίστε τους δυτικούς, αλλόθρησκους, συκοφάντες. Κάντε τον πουτινισμό σχολή στη χώρα, μια και δεν τα κατάφερε να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της διαφθοράς το ΠΑΣΟΚ. Αποδείξτε ότι εσείς είστε μακράν οι καταλληλότεροι δάσκαλοι στη Μεγάλη των Σκανδάλων Σχολή.

Ένας κακός μαθητής σας

O AGIOS

Αυθεντικό χιούμορ

Του Αγίου

Απολαμβάνω το χιούμορ όταν διακρίνεται από αυθεντικότητα και στυλ.

Μέσα στο μπάχαλο της απίθανης διαδικασίας επί της ψηφοφορίας για το λεγόμενο φορολογικό νομοσχέδιο ακούστηκε και κάτι πραγματικά καλό και άκρως επίκαιρο.

Με μια κρίσιμη παρέμβαση κάπου μεταξύ του «τζάμπα μάγκες», της «κερκόπορτας»,
του «κουρελόχαρτου» και της υπόσχεσης Αλογοσκούφη στους νεοδημοκράτες βουλευτές, «ψηφίστε τώρα και αύριο το αλλάζουμε», ο Ν. Καραθανασόπουλος του ΚΚΕ, τάπωσε το σύμπαν.

Με μοναδική διεισδυτικότητα ξεγύμνωσε τη κεκαλυμμένη φύση του φορολογικού και ανέδειξε την μαύρη τρύπα του πολιτικού συστήματος, λέγοντας:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα θα αντισταθεί στη νεοταξική προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία, αλλά και θα προσπαθήσει να προστατέψει και να αναδείξει την ιστορική προσφορά των ανταρτών».

Άλλη μια τέτοια επίδειξη υψηλού χιούμορ από το ΚΚΕ θα με κάνει να αναθεωρήσω τον αναθεωρητισμό μου!

Αλέξη, πες τη λέξη!

Του Αγίου

Λίγες μέρες απομείνανε μέχρι την προκήρυξη εκλογών και ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει, ασφαλώς, σαφέστερα τον στόχο του, ο οποίος είναι – αν καταλαβαίνω καλά - η ανάδειξη της ριζοσπαστικής αριστεράς σε κεντρικό πυλώνα μιας νέας διακυβέρνησης από αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρνείται τις κυβερνητικές ευθύνες, που θα μπορούσαν να υπάρξουν, για την προοδευτική αριστερά από μια διαφαινόμενη πολύ σημαντική ενίσχυση των δυνάμεων του στη κάλπη και αυτό είναι πράγματι καλό. Είναι πλέον εμφανές ότι το ζήτημα των μετεκλογικών συνεργασιών δεν αποτελεί ταμπού για τον ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα μοιάζει να απασχολεί όλες τις συνιστώσες του σοβαρά.

Άριστα πράττει, επίσης, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας, να αποσαφηνίζει ότι την κυβέρνηση της Αριστεράς «δεν θα τη φτιάξουμε με πολιτικές δυνάμεις που αποτελούν μέρος της κρίσης». Αυτό αποτελεί την θεμελιώδη προϋπόθεση για την προοδευτική μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος, δίχως αμφιβολία.

Πως, όμως, μπορεί να συμβεί αυτό δίχως την μετωπική σύγκρουση με το πελατειακό σύστημα, την πατρωνία και τους νταβάδες; Δεν εννοώ έμμεσα, αλλά άμεσα και θαρραλέα και σε επίπεδο αρχών και όχι συγκυρίας.

Αν έχουν αποδοθεί ορθά τα λόγια του, στη Θεσσαλονίκη, από τα ΜΜΕ, τότε είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας πρέπει να μάθει να… προφέρει, σωστά, τη λέξη νταβάς!

Αν πράγματι είναι δικά του τα λόγια, σε ερώτηση δημοσιογράφου αν υπάρχει ηθικό ζήτημα για τον υπουργό Επικρατείας, Θεόδωρο Ρουσόπουλο, από τις δραστηριότητες της συζύγου του: «ηθικό ζήτημα υπάρχει με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση και που καλύπτει διαρκώς ο υπουργός Επικρατείας» διευκρινίζοντας επιπλέον ότι: «εγώ δεν συμφωνώ με την αντίληψη της οικογενειακής ευθύνης, βεβαίως, αν οι μπίζνες είναι παράνομες αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να απαντήσουν και η κ. Ζαχαρέα και ο κ. Ρουσόπουλος», προφανώς ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν έχει αντιληφθεί, επακριβώς, τη λειτουργία του φαινομένου της πατρωνίας, τη διάστασή του στη χώρα μας, την «διαπλεκόμενη» έκφανσή του, τις παράπλευρες συνέπειες από αυτό, για την δημοκρατία και την ευνομούμενη πολιτεία, καθώς και για την πολιτική κουλτούρα και γενικότερα τον πολιτισμό σε αυτόν τον τόπο.

Τι σχέση έχει η φασιστική αντίληψη της «οικογενειακής ευθύνης» με την οικογενειοκρατία, το νεποτισμό, την ευνοιοκρατία και την ολοφάνερη διαπλοκή του ζεύγους με το καθεστώς των νταβάδων, Αλέξη;

Πρόεδρε του ΣΥΝ, στο σημείο αυτό τα μπέρδεψες, εκτός και αν άλλα εννοούσες ή δεν έβαλες τις λέξεις στη «σωστή σειρά» ή σε «κιτρίνισαν» άσχημα.

Εγώ, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι από όλα συμβαίνει. Ότι όμως και να τρέχει φρόντισε να μάθεις καλά τη λέξη «νταβάς» και να καταλάβεις τι εστί πατρωνία και πώς αυτή δυναμιτίζει την πολιτική και τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις.

Αν δεν έχεις, ακόμη, εσύ προσωπικά, «εμπειρίες» από την διαπλοκή και τη μαφιόζικη διάσταση του πελατειακού συστήματος του καθεστώτος, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και άλλοι!

Σκέψου πόσο… τσαντίστηκα που αποφάσισα να αναρτήσω αυτό το σημείωμα σε μια περίοδο που είμαι …αλλού!

Μέχρι να ξαναβρεθώ κοντά σας, προτείνω να επισκέπτεσθε εκτός από τους Bloopers και τρία ακόμη αξιόλογα Blogs.

http://leftagora.blogspot.com/

- με μια βασική αναφορά στον Roberto Magabeira Unger, το έργο του οποίου αποτελεί σύγχρονο θεμέλιο της φιλελεύθερης-αριστερής πολιτικής διανόησης.

http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/

και http://liberal-left.blogspot.com/

Ανακαλύψτε, επίσης, την πολιτική θεωρεία για την δημοκρατία του Wittgenstein και προσεγγίστε τις απόψεις της Chantal Mouffe και του Carl Schmitt, για την ανάλυση του δημοκρατικού πλουραλισμού.

Η καθημερινότητα απαιτεί και σωστή «ανάγνωση», πώς να το κάνουμε!

Υπεύθυνη Δήλωση

Του Αγίου

Καμία απολύτως σκοπιμότητα δεν υποκρύπτει η «άδεια από τη σημαία των Bloopers για τις επόμενες 45 μέρες», παρότι προβλέπω να είναι ένα διάστημα έντονων πολιτικών διεργασιών και προκήρυξης εκλογών.

Μοναδική αιτία είναι ότι επιθυμώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, κατευθύνοντας όλη την ενέργεια μου σε μια προσπάθεια (έρευνα) που με εξιτάρει ιδιαίτερα. Ομολογώ ότι πάσχω από μονισμό σε ότι καταπιάνομαι. Έτσι, ίσως με κατανοήσετε και δεν κρατήσετε «κακία», επειδή για λίγο θα απομονωθώ στη μελέτη μου. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά το επιλέγω εγώ και όχι άλλοι, όπως συνέβη κατά το παρελθόν στην Ελλάδα.

Κάποιοι άνθρωποι έχουμε χτυπηθεί άσχημα από το καθεστώς στη χώρα. Έχουμε, κοινώς, καταδιωχτεί άγρια, στο βαθμό που αμφισβητήσαμε την αυθεντία και τη λειτουργία του συστήματος της πατρωνίας, διαπλοκής και διαφθοράς στον δημόσιο χώρο.

Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι, οι νταβάδες έχουν διαμορφώσει ένα πολύ ευρύτερο από τα άμεσα συμφέροντά τους δίκτυο και έχουν διασπείρει «σοκ και δέος» σε μία μεγάλη ομάδα επαγγελματιών, που κινείται γενικότερα στη δημόσια σφαίρα ή ακόμη και στο χώρο των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να μην βρίσκεις γόνιμο έδαφος ούτε καν εκεί που θα περίμενες να υπάρχει.

Όσοι είχαμε τη δυνατότητα, γλυτώσαμε από τον αργό θάνατο, στον οποίο μας είχε καταδικάσει το καθεστώς των νταβάδων σε συνεργασία ασφαλώς με τον πολιτικό και διοικητικό κύκλο της εμπιστοσύνης τους (πατρωνίας τους), φεύγοντας από τη χώρα και δουλεύοντας στο εξωτερικό. Την…κοπανήσαμε και σώσαμε τις οικογένειές μας και το τομάρι μας.

Δεν είναι, βέβαια, λίγοι αυτοί που μας μακαρίζουν για την επιλογή μας, αγνοώντας ή παραγνωρίζοντας, ασφαλώς, ότι όσοι κατορθώσαμε να «ορθοποδήσουμε», έξω από τα σύνορα της χώρας, ευρισκόμενοι μάλιστα και υπό διωγμό, χρειασθήκαμε τη συνδρομή «ευνοϊκής μοίρας» και καταβάλαμε οι ίδιοι και τα μέλη της οικογένειάς μας ασυνήθιστα μεγάλη προσπάθεια. Βλέπετε, το τίμημα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας ήταν και παραμένει πάντοτε βαρύ, μόνον που λίγοι δυστυχώς είμαστε έτοιμοι να το "καταβάλουμε"! Για εμάς, αυτό δεν αποτελεί πράξη ηρωισμού, ή εκδήλωση παράτολμου χαρακτήρα, αλλά φυσιολογική ανάγκη, όπως κανείς αναπνέει ή τρέφεται.

Έτσι επιλέξαμε να ζούμε, έτσι ζούμε, συνήθως αποκλεισμένοι από μέσα και διαύλους που διαχειρίζονται ή νταβατζηλίδικα οικειοποιούνται οι γνωστοί πάτρωνες του συστήματος στην Ελλάδα, καθώς και το ευρύτερο πελατειακό σύστημα του πολιτικού κατεστημένου και του μηχανισμού του, κατά την μεταπολίτευση.

Εμείς, δεν είμαστε απλώς ιδεολογικά αντίθετοι με το πελατειακό σύστημα, την οικογενειοκρατία και τη διαπλοκή, βρισκόμαστε σε διαρκή διαπάλη με αυτά τα φαινόμενα πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής παθογένειας, ρισκάροντας την ίδια την ύπαρξή μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αυτή είναι η αλήθεια!

Όπως, εξίσου πραγματικό γεγονός είναι ότι, αν δεν συναντηθούμε τυχαία κάποιοι από εμάς, τους διωκόμενους από το καθεστώς, αποκλείεται να βρούμε από μόνοι μας (ατομικά) το κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα εναντίον της πατρωνίας με το ίδιο πάθος. Αν δεν με ενεθάρρυναν οι Bloopers και κάποιοι ακόμη ελάχιστοι φίλοι, εμένα που συντάσσω αυτές τις γραμμές, θα είχα προ πολλού πάψει να σας «βασανίζω» με τις σκέψεις μου, διατυπωμένες στη γλώσσα της μάνας μου και του πατέρα μου, που ορισμένοι δεν επιθυμούν να είναι και η γλώσσα του παιδιού μου. (Ούτε αυτή η… χάρη θα τους γίνει! Το ότι μιλάμε στη καθημερινότητά μας διαφορετικές γλώσσες, δεν σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουμε ποτέ την ελληνική.)

Σήμερα, πραγματικά, νοιώθω λίγο αμήχανα, καθώς παρατηρώ το σύστημα των νταβάδων, συμπαρασύροντας και έναν μεγάλο αριθμό αγνών ανθρώπων, να σκιαμαχεί, εναντίον του μέχρι χθες καταλληλότερου ανθρώπου τους στη κορυφή της θεσμικής εξουσίας: τoν Κώστα Καραμανλή.

Εδώ πλέον υπάρχει κίνδυνος να «μπερδευτούμε». Όταν εμείς, επί 5 περίπου χρόνια, βάλλαμε, ανιδιοτελώς και απολύτως ιδεολογικώς, εναντίον της πολιτείας Καραμανλή, όλοι αυτοί που σήμερα τον αμφισβητούν, τον εκθείαζαν και μυθοποιούσαν ακόμη και τις γκάφες του. Τώρα, κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο ίδιο στρατόπεδο με τους νταβάδες, επειδή τους έκανε ναζάκια ο άνθρωπος που τοποθέτησαν για να τους εξυπηρετεί στο ρόλο του πρωθυπουργού.

Ε, όχι και έτσι. Με τον Καραμανλή να κάνουν ότι γουστάρουν. Δημιούργημα τους είναι… με γεια τους και χαρά τους, με την δημοκρατία όμως και τους θεσμούς δεν πρέπει να επιτρέψουμε άλλο να παίζουν οι αλητήριοι. Οι μέρες είναι πονηρές και οι νταβάδες ενωμένοι και πονηρότεροι!

Ότι και να γίνει, στις ίδιες γραμμές με τους νταβάδες δεν πρόκειται να σταθούμε. Οι δρόμοι μας δεν θα συναντηθούν ποτέ! Δεν πρόκειται να πάρουμε τίποτε πίσω από ότι μέχρι τώρα καταλογίσαμε στον Καραμανλή, αλλά δεν υπάρχει, επίσης, περίπτωση να συνταχθούμε με τους νταβάδες και να αναπαράγουμε το πολιτικό κλίμα που διαμορφώνουν.

Είπαμε να απαλλαγούμε από φαινόμενα σαν τον Καραμανλή, όχι απλώς να αλλάξουμε το πρόσωπο του «καταλληλότερου των νταβάδων»! Εδώ θέλει προσοχή, από πολιτικά προοδευτικές και κοινωνικά ριζοσπαστικές δυνάμεις και προσωπικότητες, καθώς η επικοινωνιακή δύναμη των νταβάδων είναι ισχυρότερη παρά ποτέ, ενώ η «πολιτισμική αφασία» της ελληνικής κοινωνίας η μεγαλύτερη που ενθυμούμαι στον μισό αιώνα ( θεέ μου δεν είναι αλήθεια!) της ζωής μου!

Η συνέχεια επί της… οθόνης των Bloopers, ενώ εγώ δηλώνω, υπευθύνως, ότι θα επανέλθω μόλις τελειώσω αυτό με το οποίο καταγίνομαι με πάθος τούτη την περίοδο.

Και ύστερα ήρθαν οι …μέλισσες!

Του Αγίου

Πάντα άρεσε στους νταβάδες ο αφορισμός του θείου Καραμανλή: « η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο». Τόσο πολύ χώνεψαν αυτό το στερεότυπο πού αποφάσισαν να το αναπαράγουν και να το κάνουν σήμα κατατεθέν της παρέμβασης τους.

Μάθαμε, λοιπόν, από τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, ότι οι Έλληνες παλάβωσαν εντελώς και ότι, παρότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση, καθώς μόλις το 28% δηλώνει την πρόθεσή του να ξαναψηφίσει την ΝΔ (τηλεφωνική έρευνα ΜRB), δεν θέλουν εκλογές.

Και επειδή η τρέλα δεν πάει στα βουνά…πάει Μαξίμου. Έτσι το 62,5% των πολιτών, στο ρόλο πρωθυπουργού φυσικά, τάσσεται υπέρ ενός ανασχηματισμού, την ίδια στιγμή που το 63% δεν θέλει ούτε να ακούσει για εκλογές.

Όλα αυτά ενώ τα κόμματα που άμεσα ή έμμεσα εκφράζουν την άποψη ότι μόνον οι εκλογές μπορούν να δώσουν λύση, στην πρόθεση ψήφου, συγκεντρώνουν: το ΠΑΣΟΚ 26,1%, το ΚΚΕ 7,8%, ο ΣΥΡΙΖΑ 11,9%, ο ΛΑΟΣ 5% και οι Οικολόγοι Πράσινοι 2,5%. Δηλαδή, οι πολίτες που υποστηρίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μας λέει η MRB και η εφημερίδα της κας Αγγελοπούλου, δεν συμφωνούν σε πολύ μεγάλο βαθμό με τις ηγεσίες των κομμάτων τους, αλλά αντίθετα επιθυμούν ο κ. Καραμανλής να συνεχίσει το έργο του.

Εκτός από μαζόχες είναι και απολύτως υπερβατικοί οι Έλληνες, καθώς περίπου 11% παραπάνω από τους πολίτες που εμπιστεύτηκαν τον Καραμανλή και τη ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές, φέρεται να επιθυμεί την συνέχιση της διακυβέρνησης του, παρά τα σκληρά μέτρα που έλαβε, όλα μαζί, την πρώτη χρονιά της ανανεωμένης θητείας του.

Τώρα, αν απαντήσει κανείς, γιατί ενώ εμφανίζεται να αυξάνεται ποσοστιαία ο αριθμός των ικανοποιημένων πολιτών από την πολιτική Καραμανλή, μειώνεται δραματικά το ποσοστό στην πρόθεση ψήφου για τη ΝΔ και πού κολλάει ο …ανασχηματισμός, θα μπορεί να απαντήσει και στο ερώτημα τι έγινε με τις μέλισσες, που ήρθαν…ύστερα!

Οι νταβάδες παλάβωσαν και αποφάσισαν να μας τρελάνουν. Κάνουν με τον Καραμανλή τα ίδια και χειρότερα από αυτά που διέπρατταν για να στηρίξουν τον Σημίτη. Εμφανίζουν μαγικές εικόνες του καταλληλότερου και τον πιέζουν με την τακτική «καρότο και μαστίγιο» για να ακολουθεί τις επιταγές τους.

Όταν τον βλέπουν να μη μπορεί να σταθεί πολιτικά στα πόδια του προτάσσουν συντονισμένα την ανάγκη ανασχηματισμού για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και να φρεσκαριστεί η εικόνα του καταλληλότερου. Αυτό επικοινωνιακά, καθώς υπάρχει και πολιτική ουσία σε τούτη την επιχείρηση: Καθαρίζουν με κάποιους πελάτες τους υπουργούς που συγκυριακά δεν έδειξαν προθυμία και τον αρμόζοντα σεβασμό στα νταβατζηλίκια τους, ή με κάποιους που πήραν θάρρος και νόμισαν ότι μπορούν να κάνουν παιχνίδι ερήμην τους. Αυτούς να τους αλλάξει αμέσως ο καταλληλότερος, έπαιξαν με τους νταβάδες και ασφαλώς έχασαν…ανασχηματισμός τώρα, για να μην πάρουν αέρα και οι υπόλοιποι.

Άλλωστε, αυτό θέλει και ο λαός. Την ίδια πολιτική εξουσία, τον ίδιο πρωθυπουργό, αλλά διαφορετικούς υπουργούς με ήθος, σεμνότητα και ταπεινότητα!!

Άρα, το ζήτημα στο φρενοκομείο μας, κατά τον νταβά, δεν είναι πολιτικό, ούτε καν πολιτικής ηθικής, είναι αποκλειστικά υπόθεση σεμνότητας και ταπεινότητας …προς τον νταβά ασφαλώς!

Βλέπετε λοιπόν πώς συνδέονται «σεμνοταπεινότητα», ανασχηματισμός και …μέλισσες. Διότι, φίλοι, όποιος γλύψει το μέλι εθίζεται σ’ αυτό και για να συνεχίσει να το γεύεται πληρώνει ακόμη και δημοσκοπήσεις που τείνουν να φέρουν στον ίσιο δρόμο το μελίσσι και την καταλληλότερη βασίλισσα του.

Υ.Γ. Επειδή σήμερα κουράστηκα και καθώς έχουμε κι άλλες εργασίες, λαμβάνω άδεια από την σημαία των Βloopers για 45 ημέρες. Εύχομαι να μη γίνει καμιά κοσμοχαλασιά και … επανέλθω. Γεια και χαρά σ’ όλους και καλή έμπνευση στους Βloopers που θα σας κρατήσουν «ξύπνιους» !

Το άλλο με τον Βλάχο… το ξέρεις;

Του Αγίου

Ιστορία μοιάζει να γράφει η ερώτηση του Γιώργου Βλάχου στον πρωθυπουργό για «πολιτικό χαρακίρι».

Με ένα στόμα, μια φωνή, ο εσμός της παραπληροφόρησης και οι άνθρωποι των νταβάδων ενθουσιάστηκαν από την τόλμη και την ευθύτητα του φίλου μου Γιώργου, να θέσει στον πρωθυπουργό το κρίσιμο ερώτημα που θα τον εμφάνιζε να επικαιροποιεί το σύνθημα της σεμνότητας και ταπεινότητας, με τον εξοβελισμό από την κυβέρνηση αυτών που από το δυαράκι βρέθηκαν με βίλες, πισίνες και κότερα.

Ο Καραμανλής δεν σήκωσε το γάντι, κατάπιε την προσβολή και ο φίλος μου ο Γιώργος έκανε ένα ρούμπο στην καριέρα του. Τελικά, ο Καραμανλής, εκτός από το γάντι του Γιώργου Βλάχου, αρνήθηκε να πιάσει και το χέρι σωτηρίας που απλώνουν οι νταβάδες.

Στο σημείο αυτό οι ανυποψίαστοι πολίτες μπερδεύτηκαν. Σε λίγο δεν θα ξέρει κανείς ποιος παίζει με την διαπλοκή και ποιος όχι. Είναι, βλέπετε, κι αυτό στο παιχνίδι της παραπληροφόρησης: να προκληθεί σύγχυση και να μην γνωρίζουν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες τα κίνητρα του μηχανισμού των νταβάδων.

Ο Καραμανλής, που επί πέντε χρόνια πιστά ακολούθησε τις επιταγές του καθεστώτος διαπλοκής και πατρωνίας στη χώρα, τώρα για πρώτη φορά τους κάνει… νερά. Όχι βέβαια διότι αρνήθηκε να εφαρμόσει πολιτικές που ευνοούν τα συμφέροντά τους, αλλά απλώς και μόνον διότι δεν δέχθηκε να εμφανιστεί στην κοινή γνώμη ως υποχείριό τους.

Οι νταβάδες εκφράζοντας την κοινή γνώμη που οι ίδιοι διαμορφώνουν από κοινού, απαίτησαν από τον Καραμανλή ανασχηματισμό για να συνεχίσουν να τον στηρίζουν. Αντί γι’ αυτό ο Καραμανλής απειλεί με άμεση προσφυγή στις κάλπες από το τέλος αυτού του μήνα και μετά, στον χρόνο και με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί. Είναι η πρώτη φορά που ο Καραμανλής τσαμπουκαλεύεται με την διαπλοκή, για ένα ήσσονος, φυσικά, ζήτημα και για μια υπόθεση που εν τέλει δεν αφορά τον ελληνικό λαό.

Δεν φαντάζομαι να θεωρεί κανείς σοβαρός άνθρωπος, εάν δεν μισθοδοτείται από κάποιον νταβά, ότι θα άλλαζε η διακυβέρνηση της ΝΔ αν ανασχηματιζόταν το Υπουργικό Συμβούλιο.

Ο Καραμανλής κάηκε, πλέον, ως το καταλληλότερο χαρτί της διαπλοκής και αυτό είναι η είδηση της ημέρας.

Η διαπλοκή δήλωσε πρόθυμη να βάλει τον Καραμανλή στον αναπνευστήρα και να του δώσει για ένα μικρό ακόμη διάστημα το φιλί της ζωής, μέχρις ότου προλάβει να ρυθμίσει το πολιτικό σύστημα σύμφωνα με τα συμφέροντά της, αρκεί αυτός να έπραττε ετούτο που απαιτείτο για να διατηρηθεί στη ζωή. Ο ίδιος σήμερα είπε στο φίλο μου τον Γιώργο, για να τ’ ακούσουν και όλοι οι άλλοι: το άλλο με τον Βλάχο… το ξέρεις;

Κάπως έτσι αυτή η συνέντευξη τύπου στη Θεσσαλονίκη του Καραμανλή, θα εξελιχθεί σε ανέκδοτο.

Εκλογές τώρα!

Του Αγίου

Διάψευσε τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών σε συνδυασμό με ανασχηματισμό της κυβέρνησης του ο Πρωθυπουργός, κατά την σημερινή συνέντευξη τύπου στην Θεσσαλονίκη. Αυτό σημαίνει ότι δεν θέλει να φανεί ότι σε πρόωρες εκλογές οδηγούμεθα με δική του πρωτοβουλία και εξαιτίας της αδυναμίας του να ασκήσει πολιτική.

Ο κ. Καραμανλής αποφάσισε να κάνει «χαρακίρι» με τον δικό του τρόπο, αιφνιδιάζοντας απόλυτα την αντιπολίτευση και τον ελληνικό λαό.

Έχει μπροστά του, τις επόμενες μέρες, ανοικτά ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, τα οποία μπορεί να χειριστεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει πολιτική κρίση την οποία θα χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα για την διάλυση της βουλής. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι ο κ. Καραμανλής χρησιμοποίησε συνειδητά, ως αφορμή για την πρόωρη διάλυση της προηγούμενης βουλής, θέματα τα οποία δεν είχαν εθνικό χαρακτήρα για να αφήσει ανοικτό το περιθώριο να τα επικαλεστεί σε μια δεύτερη φάση.

Είναι πρόδηλο ότι στο μυαλό του αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνον η άμεση προσφυγή στις κάλπες, γι’ αυτό ακριβώς απέκλεισε και το ενδεχόμενο ανασχηματισμού.

Αν πραγματοποιούσε ανασχηματισμό στην κυβέρνησή του θα ήταν αναγκασμένος να απομακρύνει κοντινούς του συνεργάτες, οι οποίοι, για να περισωθούν, δεν θα δίσταζαν να συγκρουστούν μαζί του, καθώς και με άλλα στελέχη της ΝΔ, σε τέτοιο βαθμό που το κόμμα του θα εμφάνιζε εικόνα διάλυσης εάν μετά από λίγους μήνες πήγαινε σε εκλογές.

Έχοντας στο μυαλό του το σενάριο των άμεσων εκλογών, δεν είχε απολύτως κανένα άλλο περιθώριο από το να υποστηρίξει τους συνεργάτες του εκείνους, οι οποίοι με πράξεις και συμπεριφορές αποτελούν πληγή στην διακυβέρνηση της ΝΔ.

Αν μιλούμε για «χαρακίρι», εννοούμε άμεση προσφυγή στο λαό. Σε άλλη περίπτωση δεν πρόκειται για «χαρακίρι», αλλά για αργό, βασανιστικό θάνατο στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Το χαρακίρι

Παρέμβαση του Αγίου πριν ολοκληρωθεί η συνέντευξη Καραμανλή…

«Ναι, θα κάνω χαρακίρι», απάντησε με τον τρόπο του στον Γιώργο Βλάχο, ο Καραμανλής… Κι εγώ το επικροτώ.

Έκανε λάθη, διέπραξε αδικίες και «αδικήματα», δεν είχε θάρρος να παραιτηθεί όταν εθίγη η αξιοπρέπειά του, απέτυχε στην οικονομική πολιτική που άσκησε, κατέληξε η επαγγελλόμενη επανίδρυση του κράτους να μεταβληθεί σε φάρσα με πρωταγωνιστές κουμπάρους και άπληστους φίλους της κυβέρνησής του, εξευτελίστηκε με την επιχείρηση συγκάλυψης σωρείας σκανδάλων που είδαν το φως της δημοσιότητας επί των ημερών του και, τέλος, γελοιοποιήθηκε με την στήριξη κολλητών του υπουργών, που αποτελούν τα μαύρα πρόβατα της διαπλοκής, ακόμη και εντός της συντηρητικής παράταξης.

Την «είδε λάθος» ο Καραμανλής και ήρθε η ώρα να αποφασίσει τον τρόπο της αποχώρησής του από την εξουσία. Ναι, ο Καραμανλής έχει δικαίωμα στο χαρακίρι. Δεν έχει, όμως, κανένα δικαίωμα να συνεχίσει να παραδίδει την ελληνική κοινωνία βορά στους νταβάδες.

Κώστα Καραμανλή, όσους τολμούν το χαρακίρι τους σεβόμαστε ακόμη κι όταν τους θεωρούμε πολιτικά επικίνδυνους για την σημερινή ελληνική κοινωνία. Το χαρακίρι αποτελεί ένδειξη ότι υπάρχουν ακόμη ανδρικοί αδένες σε λειτουργία. Κάνε, λοιπόν, χαρακίρι αντί να σφίξεις τη θηλεία που έχουν τοποθετήσει οι νταβάδες γύρω από τον λαιμό του ελληνικού λαού!

Πανικός στο καθεστώς

Του Αγίου

Πανικόβλητο εμφανίζεται σήμερα το καθεστώς των νταβάδων και ο μηχανισμός τους, μετά την απογοητευτική εικόνα του πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη.

Ανέτοιμοι να εφαρμόσουν τα σχέδια τους για μεταβολή του πολιτικού συστήματος με αναδιάταξη και αναδιαμόρφωση των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού, έτσι ώστε να μην χάσουν τον έλεγχο πάνω σε αυτό και με ανοιχτές υποθέσεις, όπως είναι: οι τελικές ρυθμίσεις για την αδειοδότηση και πριμοδότηση των Ραδιοτηλεοπτικών διαύλων τους, η υπογραφή σωρείας εκκρεμών συμβάσεών τους με το δημόσιο ή ακόμη για κάποιους η απειλή να μπουν φυλακή, προσπαθούν να καθυστερήσουν όπως-όπως την προσφυγή στον λαό.

Έχουν, άπαντες οι νταβάδες και οι αχυράνθρωποί τους, επιδοθεί σε έναν αγώνα να κρατήσουν τoν παραπαίοντα Καραμανλή στην εξουσία, έως ότου τακτοποιήσουν τα συμφέροντά τους και διαμορφώσουν την δυναμική για ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό.

«Κράτα Κώστα, έστω για λίγους μήνες ακόμη» μοιάζει να κραυγάζουν από τα έντυπα και τα κανάλια τους, προτρέποντας τον πρωθυπουργό να κάνει επί του παρόντος ανασχηματισμό, διότι δήθεν αυτό επιζητεί και σε αυτό ελπίζει η κοινή γνώμη!

Η ρευστότητα στο πολιτικό σύστημα, σε συνάρτηση με την αδυναμία της κυβέρνησης να ασκήσει συγκροτημένη πολιτική, εκθέτει πλέον όχι μόνον τους θεσμικούς εκπροσώπους του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα, αλλά ακόμη περισσότερο τους πάτρωνές τους. Όταν ο νταβάς πανικοβάλλεται, γελοιοποιείται ακόμη και στην… εκδιδόμενη. Εκεί φτάσαμε σήμερα, αν και αργήσαμε θα πρόσθετα.

Για να προλάβουν τον Καραμανλή, λοιπόν, από το «απονενοημένο»: να πει «άντε στο διάολο αλητήριοι, τα βροντάω και την… κάνω, προσφεύγοντας στις κάλπες», διαπράττουν τούτες τις ώρες απίθανα καραγκιοζιλίκια για να οδηγήσουν τα πράγματα σε «αναγκαστικό» ανασχηματισμό…. Μέχρι και τον Κεφαλογιάννη «ξέθαψαν», αυτοί εκεί στον Μπόμπολα, για να παραδώσει μαθήματα ηθικής και πολιτικού πολιτισμού!

Οι άλλοι παραγγέλλουν «δημοσκοπήσεις» και οι τρίτοι της παρέας των πατρώνων πιάνουν διαφόρους γύρω από τον Καραμανλή για να του αλλάξουν μυαλά και να ικανοποιήσει και αυτή την επιθυμία τους: «Δώσε μας λίγο χρόνο ακόμη, Κώστα μας και εμείς είμαστε …εδώ», του διαμηνύουν.

«Κάνε ανασχηματισμό ανακατεύοντας λίγο την τράπουλα και σώζοντας κάποιες και κάποιους δικούς μας από υπουργεία που έχουν μπλέξει στα δύσκολα και εμείς θα είμαστε στο πλευρό σου για να ξεπεράσουμε από κοινού αυτή την κρίση, μέχρι να ετοιμαστούμε κατάλληλα και χειραγωγώντας το σύστημα να πάμε οργανωμένα σε εκλογές με εσένα πρώτο βιολί», φαίνεται να διαλαλούν οι «ταρακουνημένοι» πάτρωνες.

Καλά κάνουν, έτσι έμαθαν τόσα χρόνια, πώς θα αλλάξουν σήμερα και γιατί άραγε;

Αυτοί κάνουν την δουλειά που έμαθαν και ασκούν την παραεξουσία τους όπως τους βολεύει κάθε φορά, εσύ, όμως, Έλληνα Πρωθυπουργέ, θα τους κάνεις το χατίρι και τούτη τη φορά; Μήπως, δεν μπορείς να υποψιαστείς τι σε περιμένει μετά από αυτό;

Κώστα Καραμανλή για αυτούς τελείωσες …"τέλειωσέ τους" και εσύ. Μπορείς να τους δώσεις ένα καλό μάθημα, το οποίο δεν περιμένουν από εσένα, καθώς σε υποτιμούν πολύ.

Αν τολμήσεις να αντισταθείς στην βούληση αυτών των αθλίων και του μηχανισμού τους, εγώ θα είμαι μαζί σου. Ναι, θα σε "στηρίξουμε" εμείς οι αυστηροί κριτές της θητείας σου στην πρωθυπουργία.

Δίχως αστεία, αν τολμήσεις και λειτουργήσεις ως πρωθυπουργός με σεβασμό στην λαϊκή κυριαρχία και το πραγματικό, όχι εικονικό, «λαϊκό αίσθημα» , θα σε τιμήσουμε εμείς που σου… αλλάξαμε τα φώτα, τόσο καιρό.

Κύριε Καραμανλή, η τύχη σου είναι στα χέρια σου, άλλαξε στρατόπεδο, δοκίμασε πιο υγιείς συμμαχίες. Έχει και η κοινωνά δύναμη, ίσως σου δοθεί η ευκαιρία να διαπιστώσεις!

Ο Κώστας και τα άλλα παιδιά του «σωλήνα»

Του Αγίου

Τι φταίει ο Καραμανλής; Γιατί εστιάζετε την κριτική σας σε αυτόν; Είναι δυνατόν να τραβήξει το άλογο όταν είναι ξεχαρβαλωμένη η άμαξα;

Αυτά και άλλα ανάλογα ερωτήματα ακούμε κατά καιρούς, ως επωδό της απομυθοποίησης που επιχειρούμε στο καθεστώς... Για άλλη μια φορά ας εξηγηθούμε.

Με τον Κώστα Καραμανλή προσωπικά δεν έχουμε απολύτως τίποτε. Επίσης, δεν είναι στις προθέσεις μας να χειριστούμε επικοινωνιακά το ζήτημα της αποδόμησης της κυβερνητικής πολιτικής, εστιάζοντας την κριτική μας στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Αυτό είναι δουλειά άλλων, που δυστυχώς, όμως, δεν φαίνεται να την γνωρίζουν καλά! Το βασικό κίνητρο της δικής μας προσέγγισης είναι πολιτισμικό. Ναι, σωστά διαβάζετε…είναι καταρχήν πολιτισμικό και δευτερευόντως πολιτικό.

Ο κύριος Καραμανλής αποτελεί την εικόνα μίας Ελλάδας που δεν μας ταιριάζει και μίας εξουσίας που δεν θέλουμε. Αν, μάλιστα, ο άνθρωπος αυτός ήταν μιας κάποιας ηλικίας, εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές θα ήμουν σίγουρα επιεικέστερος. Καθώς, όμως, ο Καραμανλής και εγώ έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία, δεν θα μπορούσα να αποδώσω την σοβαροφανή, οπισθοδρομική και εν ολίγοις μουχλιασμένη στάση του, στον παράγοντα ηλικία ή ακόμη στην συντηρητική, πολιτικά, καταγωγή του.

Ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει ελαφρυντικά για την ανέντιμη και παραπλανητική συμπεριφορά του. Ο άνδρας πάσχει από διπλοπροσωπία ή από διχασμό προσωπικότητας. Το πρώτο είναι ζήτημα πολιτισμού, ενώ το δεύτερο, καθαρά υπόθεση γιατρού ή ψυχαναλυτή.

Καθώς, λοιπόν, τα ζητήματα ιατρικής τα έχουμε αφήσει στους αρμοδίους και στον Τατούλη (μου αρέσεις Πέτρο, γι’ αυτό σου ρίχνω μπηχτές!), εμείς θεωρούμε ότι ο κ. Καραμανλής αποτελεί τον εκπρόσωπο μίας ομάδας ανθρώπων που ασκούν εξουσία και παραεξουσία σε διάφορα επίπεδα, απολύτως ανεύθυνα, με θρασυδειλία και απύθμενο θράσος. Ανήκει στην ομάδα εκείνη των ανασφαλών τέκνων της οικογενειοκρατίας και της καθ’ ημάς πατρωνίας, που κάθονται στον σβέρκο μας, νομιμοποιούμενα από το καθεστώς των νταβάδων, μέσω των διαύλων εκ των οποίων αναρριχήθηκαν (εκτοξεύθηκαν, κατά το ορθότερο) στην κλίμακα ιεραρχίας, δίχως να διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα και την στοιχειώδη πολιτισμική συγκρότηση που απαιτούν ανάλογοι ρόλοι.

Ο κ. Καραμανλής δεν αποτελεί μοναδικό σύμπτωμα αυτής της μορφής της κοινωνικής παθογένειας, η οποία στο μέτρο που αναφέρεται στην πολιτική, προσβάλλει και το πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός μας θα πρέπει να θεωρείται ως παράδειγμα αναφοράς της συγκεκριμένης θολοκουλτούρας και υποκριτικής στάσης, η οποία διακρίνει και αρκετούς ακόμη προβεβλημένους (και προβεβλημένες, ασφαλώς) που συνθέτουν την ομάδα με την υψηλή αναγνωρισιμότητα στην χώρα μας. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της εξουσίας δίχως έρμα. Είναι τα άδεια πουκάμισα και τα κενά περιεχομένου κοστούμια της εξουσίας και της παραεξουσίας που αρμονικά εναλλάσσονται μεταξύ τους.

Ξέρετε πόσες φορές έβαλα κάτω τα εργαλεία της πολιτικής επιστήμης και της πολιτικής οικονομίας για να προσεγγίσω την πολιτικότητα των «μεταρρυθμίσεων» που επικαλείται μονότονα ο πρωθυπουργός; Δεκάδες φορές και μάλιστα πολύ σοβαρά. Το συμπέρασμα ήταν σε όλες τις περιπτώσεις το ίδιο: Ο άνθρωπος δεν κάνει πολιτική. Η πολιτικότητα της πολιτείας του, με άλλα λόγια, είναι πολύ μικρή έως ασήμαντη. Ήρθε για να κάνει πολιτική καριέρα μέσω του ιδεολογήματος των μεταρρυθμίσεων, το οποίο εμφανέστατα δεν έχει χωνέψει ούτε καν ο ίδιος, παρά τα πέντε ολόκληρα χρόνια στον πρωθυπουργικό θώκο, καθώς οι θεσμικές παρεμβάσεις που επιχειρεί διαπράττονται δίχως αξιολόγηση, γενικότερο επιχειρησιακό σχέδιο, ιδεολογική «κάλυψη» και ολοκληρωμένο χαρακτήρα, ως προς το κοινωνικό και διοικητικό μοντέλο της χώρας.

Όταν πρωτάκουσα να μιλά περί «επανίδρυσης του κράτους», για μια στιγμή ταράχτηκα, θεωρώντας ότι μιλάει σοβαρά. Τις επόμενες μέρες, όταν τον άκουσα να «αναλύει» τις σκέψεις του συνεντευξιαζόμενος, λύθηκα στα γέλια. Επρόκειτο περί φάρσας. Μήπως, όμως, ολόκληρη η «πολιτεία» Καραμανλή, δεν είναι μία φάρσα; Τον έπιασα να αποστηθίζει φράσεις της πρώιμης περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου, οι οποίες ποτέ δεν αποτέλεσαν τίποτα περισσότερο από κούφια συνθήματα, τον συνέλαβα να κάνει rewriting σε ομιλίες της πρώτης περιόδου του Σημίτη και τον είδα να επαναλαμβάνει προεκλογικά μία ολόκληρη ομιλία του, όπως ακριβώς την είχε εκφωνήσει πριν από τρία και κάτι χρόνια. Αυτά και άλλα πολλά, δυστυχώς, σχετίζονται πολύ περισσότερο με την δημαγωγική τέχνη παρά με την αποκαλούμενη πολιτική τέχνη. Έτσι στήνονται καριέρες δημαγωγών και όχι, φυσικά, πολιτικών. Βέβαια, το lifestyle των νταβάδων πέτυχε να αντιστρέψει ως εικόνα την πραγματικότητα. Έκανε μόδα την κενότητα, την φλυαρία, τον ψευδοτσαμπουκά, την μαγκιά, το σοβαροφανές υφάκι, τον σνομπισμό και τον «αυτοκρατορισμό». Αυτός είναι ο πολιτισμός των νταβάδων και σε τούτον επένδυσαν για την μακροημέρευση του καθεστώτος τους. Κάπως έτσι προέκυψαν ο Κώστας, ο Νίκος, ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Θέμος, ο Μάκης, ο Λάκης, ο Σάκης, ο Τάκης, ο Άκης και τα άλλα παιδιά (για λόγους στοιχειώδους κοσμιότητας δεν αναφέρομαι στις γνωστές κυρίες της πολιτικής, των «επιχειρήσεων» και του γυαλιού – αν και ομολογουμένως αυτόματα αναβλύζουν από το στόμα μου διάφορα ονόματα).

Έτσι εξηγείται και γιατί ο γράφων, με την ενθάρρυνση των Bloopers, ασκεί τόσο έντονη κριτική στο φαινόμενο της πατρωνίας, της διαπλοκής και των νταβάδων (περί ενός φαινομένου πρόκειται με διαφορετικές εκφάνσεις).

Αν δεν καταστραφεί το πελατειακό σύστημα, το καθεστώς θα αντικαταστήσει τον Κώστα με ένα άλλο «προϊόν» του δοκιμαστικού σωλήνα τους, υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο τον πολιτικό πολιτισμό και γενικότερα τον δημοκρατικό πολιτισμό και τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης κοινωνίας στον τόπο μας.

Ο κ. Καραμανλής εκπροσωπεί έναν ιδιόμορφο ολοκληρωτισμό που συνέχει την πολιτική, την επικοινωνία και σε σημαντικό βαθμό την οικονομία, στην Ελλάδα. Επισημαίνοντας αυτό το ιδιαίτερο «δημοκρατικό παράδοξο» της Ελλάδας, είναι μάλλον κατανοητό γιατί εστιάζουμε στη θεσμική λειτουργία του πρωθυπουργού, αλλά και στην στάση του στις κρίσεις που πλήττουν συχνά πυκνά την κυβέρνησή του και γιατί ώρες-ώρες γινόμαστε αυστηροί, αλλά ποτέ… κακοί μαζί του.

Όχι, φίλοι, ποτέ δεν εκδηλώσαμε - και δεν θα το κάνουμε - κακία εναντίον του πρωθυπουργού. Δεν είναι στον χαρακτήρα μας. Αν θέλετε πραγματικά για κάτι να μας ψέξετε, είναι ότι μέχρι τώρα δεν υπήρξαμε όσο αυστηροί έπρεπε και δεν «ξεσκονίσαμε» τους νταβάδες και το σύστημά τους όσο τους άξιζε. Η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί πρώτα απ’ όλα πολιτισμική αποκρυστάλλωση και όχι απλώς στερεοτυπική εσωτερίκευση του δικαίου – αυτό το τελευταίο για έναν καλό μας φίλο με ικανή αναλυτική πένα που, όμως, δεν εγκατέλειψε ακόμη τον ιδεαλισμό!

Επιτέλους, βρήκε τη σωστή γεύση ο Καραμανλής

Του Αγίου

Μην ακούτε αυτούς που ισχυρίζονται ότι ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη θα επαναθέσει στο επίκεντρο την οικονομία. Ακούστε εμάς που ξέρουμε…
Ο κ. Καραμανλής ανέβηκε στα μέρη του για να επικοινωνήσει καλύτερα με αυτούς που γνωρίζουν από καλό φαί και «απόκρυφες» γεύσεις.

Καλά, δεν έχετε ακούσει ότι, αν δεν φας στη Θεσσαλονίκη, είναι σαν να μην έφαγες ποτέ! Ε, αφού δεν μπορεί, κάτι θα έχετε ακούσει για το γαστρονομικό μυστήριο της πόλης, η οποία ανέκαθεν αποτελούσε τη γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των συστατικών της σάλτσας Worcestershire ή την επιτομή της ιδιαίτερης γεύσης που δίνει στα κινέζικα φαγητά η προσθήκη monosodium glutamate, αποκλείεται να σας διαφύγει το μήνυμα Καραμανλή.

Αγαπητοί μου, ο Καραμανλής δεν είναι από αυτούς που τρώνε ότι κι ότι.
Πριν κάτσει, σαν πρωθυπουργός και αυτός, στο τραπέζι της πολιτικής οικονομίας φροντίζει να διαμορφώσει το καλύτερο μίγμα γεύσεων, πρώτα από όλα για τους πολίτες, τους οποίους υπηρετεί, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Ποτέ δεν τρώει ο πρωθυπουργός, αν δεν είναι σίγουρος ότι η γεύση θα ικανοποιεί τα γούστα του ελληνικού λαού.

Αν και ερασιτέχνης στην πολιτική, γνωρίζει ότι κανόνας ενός καλού πιάτου είναι η ισορροπία. Δεν πρέπει να γέρνει επικοινωνιακά – γευστικά εννοώ - προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση - τώρα δεν το εννοώ γευστικά, αλλά κοινωνικά …και άμα βγάλετε άκρη τι γράφω μέχρι το τέλος του κειμένου να μου στείλετε… μήνυμα!

Έλεγα, λοιπόν, ότι ο πρωθυπουργός μας, αφού δοκίμασε και μας προσέφερε δια των αρμοδίων σερβιτόρων του – υπουργούς τους λέμε, επίσημα – αλμυρό πιάτο, ξινό πιάτο και πικρό πιάτο στην κοινωνική και εισοδηματική πολιτική, αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να μας εισαγάγει, ο ίδιος προσωπικά, σε μια νέα γεύση. Την γεύση των γεύσεων, που εναρμονίζεται πλήρως με το ρόλο της Θεσσαλονίκης στον κόσμο, στα Βαλκάνια και ασφαλώς στο θέατρο της Διεθνούς Εκθέσεως.

Κυρίες και Κύριοι, απόψε ο Καραμανλής παρουσιάζει σε διεθνή αποκλειστικότητα, από τη πόλη του ημίλευκου πύργου την γεύση umami ( ουμάμι, όχι τσουνάμι, μη γίνει καμία παρεξήγηση!). Η τέλεια γεύση που προκαλείται από την παρουσία ελεύθερων αλάτων – συγκαλυμμένο λαϊκισμό το λένε άλλοι - του γλουταμινικού οξέος στο φαγητό.

Για να καταλάβετε και να πιάσετε σωστά το υπονοούμενο, umami είναι η γεύση του γιαπωνέζικου ζωμού. Αυτού, που όταν τον βάλεις στο στόμα σου αισθάνεσαι μια γεμάτη γεύση, κάτι ανάμεσα σε ορισμένα πατατάκια και τσιπς καλαμποκιού - που φέρνει η γυναίκα μου στο σπίτι και δεν προλαβαίνει να τα γευτεί, καθώς αρέσουν πολύ και στα σκυλιά μας.

Βέβαια, οι σύμβουλοι μαγειρικής, τύπου Λούλη, συνιστούν η γεύση umami να επιδιώκεται μέσω ενός συνδυασμού αντιφατικών φαινομενικά γευστικών συνδυασμών, όπως για παράδειγμα χτένια με μικρά καφέ μανιτάρια ή οικονομικά σκάνδαλα σε συνδυασμό με ηθικά παραπτώματα, με σάλτσα φορολογικό σε τέσσερεις παραλλαγές και γαρνίρισμα με ολίγη από νοθευμένη ψήφο.

Αν όλα αυτά τα ανακατέψεις για ώρες, μέρες, χρόνια προκύπτει ένας ιδανικός συνδυασμός που προσεγγίζει την περίφημη γεύση umami. Είναι η αίσθηση της πλούσιας γεύσης που βρίσκουμε στις ώριμες ντομάτες, πώς αλλιώς να το πω!

Α, και να μη το ξεχάσω… Όπως κάθε γαστρονομική απόλαυση, έτσι και το τραπέζωμα στη Σαλονίκη απαιτεί καθαρό και δίχως καπνούς περιβάλλον.
Ας φροντίσουν λοιπόν τα παιδιά των Σωμάτων διατήρησης της τάξης να κάνουν οικονομική χρήση στα αέρια, μια κι εάν το παρακάνουν θα καταστρέψουν το γευστικό αποτέλεσμα του πρωθυπουργού μας και θα χαλάσουν την μαγική αίσθηση umami, που με την βοήθεια της παρεπιστήμης των νταβάδων θα καταβληθεί προσπάθεια να επιτευχθεί.

Καλημέρα σας, καλή όρεξη και να μου επιτρέψετε για λίγο να απουσιάσω…ε!

Ανεπανάληπτο momentum για το κυπριακό

Του Αγίου

Με μεγάλη ικανοποίηση παρακολουθώ την ομόθυμη διάθεση του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα να ενισχύσει τις προσπάθειες του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, στην κατεύθυνση επίλυσης του κυπριακού ζητήματος, με θάρρος, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα.

Για πρώτη, ίσως, φορά τόσο καθαρά οι Κύπριοι και στις δύο κοινότητες φαίνονται αποφασισμένοι να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, δίχως εξωτερικές, ανάρμοστες παρεμβάσεις και τρικλοποδιές. Βέβαια, ο «διάβολος» από την Άγκυρα δεν… λέει να βγάλει την ουρά του και προκαλεί διαρκώς εντάσεις και προσκόμματα. Ας είναι…

Η έναρξη απευθείας συνομιλιών, με επικεφαλείς τους Δημήτρη Χριστόφια και Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, αποτελεί αναμφίβολα μια ιστορική ευκαιρία για την επανένωση της πολύπαθης Κύπρου που δεν πρέπει να χαθεί. Το momentum είναι ανεπανάληπτο και το κλίμα, αν και έχει διακυμάνσεις, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλό.

Ένα σύγχρονο πνεύμα κοσμοπολιτανισμού ανατέλλει στο νησί και υποχωρούν οι εθνικιστικές κορώνες και το εθνικιστικό μίσος, που κατάφεραν να προσφέρουν μόνον δυστυχία και αίμα στις δύο εθνότητες, οι οποίες αποτελούν κατά βάση τον πληθυσμό της Κύπρου. Στο νησί έγινε πόλεμος, ζήσαμε την εισβολή της Τουρκίας και σήμερα τα στρατεύματα κατοχής αποτελούν δραματική παραφωνία στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και προκαλούν αυτούς που χάσανε τους δικούς τους, το βιό τους, την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Όμως, κάποτε ακόμη και τα δάκρυα στερεύουν και έρχεται η ίδια η ζωή να απαιτήσει μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση από αυτούς που είναι τα κυρίως θύματα αυτής της ιδιόμορφης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που συνοδεύεται από κατοχή ξένων στρατευμάτων σε μια ανεξάρτητη χώρα, μέλος μάλιστα της ΕΕ. Δεν εννοώ μόνον τους ελληνοκύπριους, θεωρώ ότι και οι συμπατριώτες τους τουρκοκύπριοι είναι, αν όχι εξίσου, σίγουρα σε μεγάλο βαθμό θύμα του διαμορφωθέντος μετά την εισβολή status quo.

Αυτή τη κατάσταση που θίγει και τις δύο κοινότητες και προσβάλει την διεθνή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μπορούν να ανατρέψουν μόνον οι κύπριοι και κανείς άλλος. Μόνον αυτοί έχουν συμφέρον να βιώσουν τα αγαθά της ειρηνικής συνύπαρξης σε μια πολυπολιτισμική, σύγχρονη κοινωνία και δημοκρατική πολιτεία.

«Από τα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Δίκωμο στην επαρχία της Κερύνειας, θυμάμαι ιδιαίτερα έντονα να μεγαλώνω με την αγωνία για το μέλλον και την επιβίωση του λαού μας στη γη των προγόνων του. Λυπούμαι πάρα πολύ που οι έξωθεν παρεμβάσεις και η εκατέρωθεν δράση σοβινιστικών δυνάμεων ουσιαστικά εξουδετέρωσαν τις ευκαιρίες του ενιαίου δικοινοτικού κράτους, που δημιουργήθηκε το 1960, να εξελιχθεί και να ευημερήσει προς όφελος όλων των Κυπρίων.
Μετά τα δραματικά γεγονότα του 1974, η ελληνοκυπριακή κοινότητα έκανε ένα θεμελιώδες βήμα προς τη συμφιλίωση του λαού μας. Αυτό το βήμα, αυτός ο «ιστορικός συμβιβασμός», προβλέπει την άρση της de facto διαίρεσης και την επανένωση του εδάφους, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας, στα πλαίσια μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δηλαδή, με τη λύση του Κυπριακού, το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μετεξελιχθεί σε ομοσπονδιακό…», λέει με συγκίνηση ο Δημήτρης Χριστόφιας και προκαλεί την ελπίδα ότι κανένα ζήτημα στις διεθνείς σχέσεις, όσο πολύπλοκο και αν εμφανίζεται, δεν μπορεί να μείνει άλυτο για πάντα.

Οι Κύπριοι: Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι, Λατίνοι, έχουν δικαίωμα να αναζητήσουν τη δική τους μέθοδο με τον δικό τους τρόπο στην διαχείριση της πολιτικής τους μοίρας, στο τόπο τους.

Διάχυτη είναι η πίστη σοβαρών αναλυτών των διεθνών σχέσεων στην περιοχή ότι, εάν οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων αφεθούν μακριά από ξένες πιέσεις και νταβατζηλίκια των δήθεν εγγυητριών δυνάμεων και παραμείνουν προσηλωμένοι στο στόχο τους δίχως να κουρελιάσουν διεθνείς συμφωνίες και αποφάσεις που υπάρχουν στο ζήτημα, θα καταφέρουν να πετύχουν μια ορθολογική διευθέτηση, προς όφελος όχι μόνο του κυπριακού λαού, αλλά και, εν γένει, της διεθνούς κοινότητας, αφαιρώντας, μάλιστα, και ένα αγκάθι που αποτελεί την παράπλευρη ακίδα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 (δεν θα πάψω να τονίζω ότι αποτέλεσε προϊόν ευφυούς στρατηγικής με στρατηγό τον αείμνηστο Γ. Κρανιδιώτη που ακολούθησε και ολοκλήρωσε ο Κ. Σημίτης, παρά τα παρατράγουδα και το ανεδαφικό, επικίνδυνο σχέδιο Ανάν) διαμορφώνει αναμφισβήτητα ένα πλαίσιο εγγυήσεων για την δημοκρατία, καθώς οποιαδήποτε συνολική διευθέτηση οφείλει να εδράζεται στις πολιτικές αρχές της Ένωσης.

Άρα, δεν εννοείται λύση πού δεν θα προνοεί για μια ενωμένη Κύπρο, εντός του πλαισίου μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως ακριβώς έχει συμφωνηθεί από τις δύο κοινότητες από το 1977 και έχει υιοθετηθεί από τα Ηνωμένα Έθνη σε πολλά ψηφίσματα και αποφάσεις, με πολιτική ισότητα, όπως αυτή καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Παράλληλα, θα πρέπει να γίνει σεβαστό από όλους ότι στην Κύπρο υπάρχει μόνο ένα κράτος και μια Δημοκρατία, η διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία, ένας λαός αλλά δύο κοινότητες, που για να ζήσουν αρμονικά πρέπει να σεβαστούν η μία την άλλη σε όλα τα επίπεδα.

Έτσι, δίχως επιδιαιτητές και αυτόκλητους προστάτες ή «λύτες διενέξεων», Χριστόφιας και Ταλάτ εμφανίζονται ικανοί να προχωρήσουν θαρραλέα και δίχως πισωγυρίσματα σε μια τελική διευθέτηση, που θα προβλέπει την μετεξέλιξη του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια, και μία διεθνή προσωπικότητα. Όλα αυτά, αν επιτέλους η τουρκική ηγεσία συνειδητοποιήσει ότι με ανοιχτό το κυπριακό είναι αδύνατον να προχωρήσει στις αναγκαίες προσαρμογές της εξωτερικής της πολιτικής στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται στον Καύκασο και στα νοτιο-ανατολικά σύνορά της.

Αυτή είναι η αρμόζουσα λύση (και) κατά την δική μας πεποίθηση, και στο βαθμό που επιτευχθεί θα το γιορτάσουμε με σεφταλιές και χαλούμι!

ΥΓ. Θεωρούμε μεγάλη αστοχία του Ταλάτ που παρουσιάστηκε προχθές στη συνάντηση με τον πρόεδρο Χριστόφια, κομίζοντας τις σκληρές θέσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας. Έτσι, δεν γίνεται παραγωγική διαπραγμάτευση. Απαιτείται άλλο πνεύμα και απογαλακτισμός από την Άγκυρα, ώστε να ευδοκιμήσουν οι δύσκολες διαπραγματεύσεις της 11ης Σεπτεμβρίου με τη συζήτηση του θέματος της διακυβέρνησης και της 18ης Σεπτεμβρίου, όταν θα προσεγγιστεί το περιουσιακό.