Ξαναανακαλύπτοντας την Σοσιαλδημοκρατία

Του Αγίου

Μετά την «μελέτη» του κειμένου της ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου στην ΔΕΘ, τολμώ να πω ότι για πρώτη φορά από το 2004, παρατηρώ η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζει ολοκληρωμένη άποψη σε ότι αφορά το μοντέλο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται για έναν άξονα πολιτικής απόλυτα ενταγμένο στην σοσιαλδημοκρατική εκδοχή.

Είναι προφανές ότι τα βασικά στοιχεία αυτού του μοντέλου κάλλιστα θα μπορούσαν να εξειδικευτούν έτσι ώστε να ενταχθούν στο πλαίσιο δημιουργίας ενός νέου κοινωνικού μοντέλου, που θα επιβληθεί από τα αριστερά και θα εκφραστεί μέσω ενός αριστερού, οδικού χάρτη για την άσκηση σύγχρονης προοδευτικής διακυβέρνησης.

Παραδόξως, η προσέγγιση του Γ. Παπανδρέου στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής υπήρξε άκρως επιφανειακή. Δεν έδειξε να διακρίνεται από συγκεκριμένη δομή και δεν ανέδειξε τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση μιας σταθερής στρατηγικής που θα μπορούσε να υπηρετήσει μία συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική. Ας είναι…

Το ζήτημα από δω και πέρα για τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είναι τόσο η ανάδειξη της διαφορετικότητας του κόμματός του από τη ΝΔ, αλλά η δημιουργία πεποίθησης στο εκλογικό σώμα, ότι υπό την ηγεσία του το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να εγγυηθεί αυτά που αναφέρονται στη σημερινή πρόταση του κόμματός του.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η μορφή κριτικής που ασκήθηκε σε αυτές τις «προγραμματικές θέσεις» από τη ΝΔ και τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης εκθέτει ακόμη περισσότερο τον Καραμανλή.

Πού διέκρινε λαϊκισμό και δημαγωγία και πού είδε να επικρατεί η συνθηματολογία σε τούτες τις θέσεις αυτό το παιδί του Βατο-(Ναρκο)-πεδίου, μόνον ο πνευματικός του ο…Ρεφραίν θα μπορούσε, ίσως, να απαντήσει.

Το μοντέλο που περιέγραψε ο κ.Παπανδρέου είναι απολύτως εφικτό και το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει σήμερα για να περισωθεί η ελληνική κοινωνία και να μην γκρεμιστεί συθέμελα το πολιτειακό οικοδόμημα.

Αν ήθελε κανείς να είναι σοβαρός θα μπορούσε να αντιτείνει στον Γιώργο, ότι την εμπιστοσύνη του λαού δεν την κερδίζεις με κοινωνικά «προγράμματα», ούτε με την ανακοίνωση αγνών προθέσεων. Το ΠΑΣΟΚ δεν έρχεται σήμερα στα πράγματα, ούτε ο ηγέτης του προέκυψε από κοινωνικές διεργασίες παρθενογένεσης. Τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» του κόμματος με τον λαό, στα οποία αναφέρθηκε ο Γ. Παπανδρέου θα έπρεπε να έχουν γίνουν πράξη εδώ και χρόνια και όχι να εξαγγέλλονται στο παρά ένα των επερχόμενων εκλογών.

Άλλωστε τι ανάγκη θα είχε σήμερα ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να αναφερθεί σε αυτά, αν το κόμμα του είχε πράγματι αλλάξει, όπως κατάδηλα είχε απαιτήσει, όχι απλώς η βάση του ΠΑΣΟΚ, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας;

Το ΠΑΣΟΚ δυστυχώς δεν άλλαξε, ούτε μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα απαλλαγμένο από την πατρωνία και των φατριασμό. Παρέμεινε ένα αρχηγικό κόμμα που εκτρέφει δελφίνους και καλλιεργεί κρατικοδίαιτα στελέχη.

Με τις εξαγγελθείσες, χθες, προγραμματικές αρχές από τον Γιώργο βήματα κοινωνικής προόδου γίνονται, μόνον που, δυστυχώς, δεν φαίνεται ικανό το σημερινό ΠΑΣΟΚ να τα πραγματοποιήσει.

Πώς θα γίνει τώρα να κρατήσουμε την «προγραμματική υποθήκη» ενός κόμματος, δίχως να δεσμευτούμε σε αυτό και να «αφεθούμε» στο ίδιο, μόνον η …πονηρή κάλπη μπορεί να αποφασίσει!

Υπάρχει ασφαλώς και καλύτερη λύση. Να προχωρήσουμε «αριστερά και φιλελεύθερα» με την ένταξη όσων ριζοσπαστικών δυνάμεων υπάρχουν ως δυναμικό στο ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο μιας σύγχρονης «αριστερής» διακυβέρνησης, που δεν γυρίζει την πλάτη στη σοσιαλδημοκρατία, αλλά απλώς αφήνει πίσω της τη νεοφιλελεύθερη (διπρόσωπη) περίοδο των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.