Πίσω από την κουρτίνα και τα κουρτινάκια

Του Αγίου

Μέχρι τώρα διατηρήσαμε ήπιους έως χλευαστικούς τόνους, παρακολουθώντας τα κατασκευάσματα των νταβάδων να αλληλοσπαράζονται και να αποκαλύπτουν την απέραντη ανασφάλεια τους μέσω των διαύλων των πατρώνων τους.

Δεν ασχοληθήκαμε μαζί τους, διότι απλούστατα δεν αξίζουν αυτής της τιμής. Επειδή, μάλιστα, πιστεύουμε ότι αποτελούν απλώς το επιφαινόμενο, ή, αν προτιμάτε, την κραυγαλέα αντίστιξη του δημοκρατικού φαινομένου με το πελατειακό σύστημα, κρίναμε ότι μεταφέροντας στο επίπεδό τους την κριτική μας δεν θα πετυχαίναμε να βάλλουμε ποτέ ευθέως εναντίον του πυρήνα της πατρωνίας, η οποία αποτελεί το σημαντικότερο σύμπτωμα παθογένειας στην πολιτική σκηνή, στον δημόσιο βίο και στις οικονομικές σχέσεις.

Γι’ αυτό ακριβώς, ακόμη και στην δίκαιη ένσταση πολιτικής ηθικής του κ. Πέτρου Τατούλη προς το ζεύγος Ρουσόπουλου-Ζαχαρέα, περιοριστήκαμε σε μπηχτές και χαριτολογήματα και όχι σε κάποιου είδους σοβαρότερη προσέγγιση – πλην αυτής, ασφαλώς, που πραγματοποίησε με διεισδυτικό τρόπο ο SNB.

Πώς θα μπορούσαμε, γνωρίζοντας την πορεία και του κ. Ρουσόπουλου και της κ. Ζαχαρέα, να εμπλακούμε σε συζητήσεις για το κατά πόσο η επαγγελματική ιδιότητα και κυρίως οι επαγγελματικές δραστηριότητες της συζύγου, καθιστούν αμφιλεγόμενη και τη δική της αμερόληπτη δημοσιογραφική παρουσία, αλλά και την αντίστοιχη κυβερνητική του ανδρός της, ο οποίος προΐσταται πολιτικά των ηλεκτρονικών ΜΜΕ στην Ελλάδα; Ωραίο θέμα για κουβέντα ηθικής, δημοκρατικού πολιτισμού, πολιτικής δεοντολογίας και λειτουργίας των ΜΜΕ, αλλά εντελώς αντιπαραγωγικό για την προσέγγιση της νοσηρότητας που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα με την διαπλοκή του με τους νταβάδες και με μια μικρή ακόμη ομάδα ξένων και ντόπιων παραγόντων που ελέγχουν τον «ανταγωνισμό» στην ενέργεια, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τη ναυτιλία, το πολιτισμικό προϊόν, τα ΜΜΕ, τα έργα και τις προμήθειες προς το δημόσιο κλπ.

Αυτοί που γνωρίζουν την δημοσιογραφική διαδρομή του κ. Ρουσόπουλου και κυρίως πώς πήγε στο Mega, πότε έφερε τη σύζυγό του στο κανάλι, πώς εξελίχθηκε μία ατάλαντη παρουσιάστρια σε συνάρτηση με την πολιτική άνοδο του ανδρός της, δεν έχουν καμία απορία για την «πρόοδο» του φαινομένου.

Όλα φαντάζουν φυσιολογικά. Έτσι γίνεται και στις καλύτερες πολιτικές οικογένειες της χώρας, τις οποίες προσπαθούν να μιμηθούν αυτά τα δυο αμετροεπή τέκνα της μικροαστικής Ελλάδας.

Όταν ο Έλληνας γαλουχείται στο πλαίσιο της οικογενειοκρατίας, του ρουσφετιού και του βολέματος, πώς είναι δυνατόν να αντιδράσει σε αυτά τα καταφανή παραδείγματα του εξαχρειωμένου πελατειακού συστήματος;

Όταν χτυπάς την πόρτα του πολιτικάντη για ρουσφέτι και δεν ντρέπεσαι για την ξεφτίλα σου, τότε, αν μου πεις ότι σε ενοχλεί το φαινόμενο Θόδωρος – Μάρα, με το συμπάθιο θα σου έλεγα «Α, να χαθείς»! Το ζήτημα δεν είναι να ζηλέψεις αυτά τα δυο παιδιά, το σημαντικό είναι να αφήσεις το σύμπλεγμα στην πάντα και να καταλάβεις ότι και οι δυο τους αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου ενός χυδαίου φαινομένου στο οποίο συμμετέχεις και συ σε μικρότερο ή πολύ μικρότερο βαθμό, αλλά εν τέλει το νομιμοποιείς και τους νομιμοποιείς, προστρέχοντας στην «κατουρημένη ποδιά τους» για μια δουλίτσα, για μια εξυπηρέτηση.

Αν, φίλοι, αντιδράτε όταν βλέπετε στο δημόσιο βίο ζευγαράκια του τύπου «ο Θόδωρος και η Μάρα», τότε θα πρέπει να ξεκαθαρίσετε ότι είστε αντίπαλοι της πατρωνίας και εν δυνάμει μαχητές στον αγώνα εναντίον του πελατειακού συστήματος. Επίσης, ότι προσβλέπετε σε μια δίκαιη, ανταγωνιστική κοινωνία και σε μια αγωνιστική πολιτική και ότι είστε έτοιμοι να υποστείτε αντικειμενική κρίση με διαφανείς διαδικασίες και αναλλοίωτους, αυστηρούς κανόνες. Αλλιώς, δεν παίζεται το παιχνίδι της πλουραλιστικής δημοκρατίας!

Σ’ αυτή την περίπτωση είστε ένας από μας, που βλέπει τον πάτρωνα πίσω από το ζευγάρι κι ένα ολόκληρο καθεστώς που συνδέεται με αυτούς και με αρκετούς άλλους και το οποίο νομιμοποιείται από την ψήφο μας, την ανοχή μας ή την αδυναμία μας να εννοήσουμε ότι εμείς είμαστε πολλοί ενώ αυτοί ελάχιστοι.

Αν δεν τραβήξεις την κουρτίνα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας δεν θα δεις το παρασκήνιο της διαπλοκής. Αντίστοιχα, εάν δεν τραβήξεις τα κουρτινάκια της συνείδησής σου, δεν θα ανακαλύψεις ποτέ τον πολίτη που βρίσκεται από πίσω διψώντας για πολιτική και κοινωνική δράση.