Ο Κώστας και τα άλλα παιδιά του «σωλήνα»

Του Αγίου

Τι φταίει ο Καραμανλής; Γιατί εστιάζετε την κριτική σας σε αυτόν; Είναι δυνατόν να τραβήξει το άλογο όταν είναι ξεχαρβαλωμένη η άμαξα;

Αυτά και άλλα ανάλογα ερωτήματα ακούμε κατά καιρούς, ως επωδό της απομυθοποίησης που επιχειρούμε στο καθεστώς... Για άλλη μια φορά ας εξηγηθούμε.

Με τον Κώστα Καραμανλή προσωπικά δεν έχουμε απολύτως τίποτε. Επίσης, δεν είναι στις προθέσεις μας να χειριστούμε επικοινωνιακά το ζήτημα της αποδόμησης της κυβερνητικής πολιτικής, εστιάζοντας την κριτική μας στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Αυτό είναι δουλειά άλλων, που δυστυχώς, όμως, δεν φαίνεται να την γνωρίζουν καλά! Το βασικό κίνητρο της δικής μας προσέγγισης είναι πολιτισμικό. Ναι, σωστά διαβάζετε…είναι καταρχήν πολιτισμικό και δευτερευόντως πολιτικό.

Ο κύριος Καραμανλής αποτελεί την εικόνα μίας Ελλάδας που δεν μας ταιριάζει και μίας εξουσίας που δεν θέλουμε. Αν, μάλιστα, ο άνθρωπος αυτός ήταν μιας κάποιας ηλικίας, εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές θα ήμουν σίγουρα επιεικέστερος. Καθώς, όμως, ο Καραμανλής και εγώ έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία, δεν θα μπορούσα να αποδώσω την σοβαροφανή, οπισθοδρομική και εν ολίγοις μουχλιασμένη στάση του, στον παράγοντα ηλικία ή ακόμη στην συντηρητική, πολιτικά, καταγωγή του.

Ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει ελαφρυντικά για την ανέντιμη και παραπλανητική συμπεριφορά του. Ο άνδρας πάσχει από διπλοπροσωπία ή από διχασμό προσωπικότητας. Το πρώτο είναι ζήτημα πολιτισμού, ενώ το δεύτερο, καθαρά υπόθεση γιατρού ή ψυχαναλυτή.

Καθώς, λοιπόν, τα ζητήματα ιατρικής τα έχουμε αφήσει στους αρμοδίους και στον Τατούλη (μου αρέσεις Πέτρο, γι’ αυτό σου ρίχνω μπηχτές!), εμείς θεωρούμε ότι ο κ. Καραμανλής αποτελεί τον εκπρόσωπο μίας ομάδας ανθρώπων που ασκούν εξουσία και παραεξουσία σε διάφορα επίπεδα, απολύτως ανεύθυνα, με θρασυδειλία και απύθμενο θράσος. Ανήκει στην ομάδα εκείνη των ανασφαλών τέκνων της οικογενειοκρατίας και της καθ’ ημάς πατρωνίας, που κάθονται στον σβέρκο μας, νομιμοποιούμενα από το καθεστώς των νταβάδων, μέσω των διαύλων εκ των οποίων αναρριχήθηκαν (εκτοξεύθηκαν, κατά το ορθότερο) στην κλίμακα ιεραρχίας, δίχως να διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα και την στοιχειώδη πολιτισμική συγκρότηση που απαιτούν ανάλογοι ρόλοι.

Ο κ. Καραμανλής δεν αποτελεί μοναδικό σύμπτωμα αυτής της μορφής της κοινωνικής παθογένειας, η οποία στο μέτρο που αναφέρεται στην πολιτική, προσβάλλει και το πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός μας θα πρέπει να θεωρείται ως παράδειγμα αναφοράς της συγκεκριμένης θολοκουλτούρας και υποκριτικής στάσης, η οποία διακρίνει και αρκετούς ακόμη προβεβλημένους (και προβεβλημένες, ασφαλώς) που συνθέτουν την ομάδα με την υψηλή αναγνωρισιμότητα στην χώρα μας. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της εξουσίας δίχως έρμα. Είναι τα άδεια πουκάμισα και τα κενά περιεχομένου κοστούμια της εξουσίας και της παραεξουσίας που αρμονικά εναλλάσσονται μεταξύ τους.

Ξέρετε πόσες φορές έβαλα κάτω τα εργαλεία της πολιτικής επιστήμης και της πολιτικής οικονομίας για να προσεγγίσω την πολιτικότητα των «μεταρρυθμίσεων» που επικαλείται μονότονα ο πρωθυπουργός; Δεκάδες φορές και μάλιστα πολύ σοβαρά. Το συμπέρασμα ήταν σε όλες τις περιπτώσεις το ίδιο: Ο άνθρωπος δεν κάνει πολιτική. Η πολιτικότητα της πολιτείας του, με άλλα λόγια, είναι πολύ μικρή έως ασήμαντη. Ήρθε για να κάνει πολιτική καριέρα μέσω του ιδεολογήματος των μεταρρυθμίσεων, το οποίο εμφανέστατα δεν έχει χωνέψει ούτε καν ο ίδιος, παρά τα πέντε ολόκληρα χρόνια στον πρωθυπουργικό θώκο, καθώς οι θεσμικές παρεμβάσεις που επιχειρεί διαπράττονται δίχως αξιολόγηση, γενικότερο επιχειρησιακό σχέδιο, ιδεολογική «κάλυψη» και ολοκληρωμένο χαρακτήρα, ως προς το κοινωνικό και διοικητικό μοντέλο της χώρας.

Όταν πρωτάκουσα να μιλά περί «επανίδρυσης του κράτους», για μια στιγμή ταράχτηκα, θεωρώντας ότι μιλάει σοβαρά. Τις επόμενες μέρες, όταν τον άκουσα να «αναλύει» τις σκέψεις του συνεντευξιαζόμενος, λύθηκα στα γέλια. Επρόκειτο περί φάρσας. Μήπως, όμως, ολόκληρη η «πολιτεία» Καραμανλή, δεν είναι μία φάρσα; Τον έπιασα να αποστηθίζει φράσεις της πρώιμης περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου, οι οποίες ποτέ δεν αποτέλεσαν τίποτα περισσότερο από κούφια συνθήματα, τον συνέλαβα να κάνει rewriting σε ομιλίες της πρώτης περιόδου του Σημίτη και τον είδα να επαναλαμβάνει προεκλογικά μία ολόκληρη ομιλία του, όπως ακριβώς την είχε εκφωνήσει πριν από τρία και κάτι χρόνια. Αυτά και άλλα πολλά, δυστυχώς, σχετίζονται πολύ περισσότερο με την δημαγωγική τέχνη παρά με την αποκαλούμενη πολιτική τέχνη. Έτσι στήνονται καριέρες δημαγωγών και όχι, φυσικά, πολιτικών. Βέβαια, το lifestyle των νταβάδων πέτυχε να αντιστρέψει ως εικόνα την πραγματικότητα. Έκανε μόδα την κενότητα, την φλυαρία, τον ψευδοτσαμπουκά, την μαγκιά, το σοβαροφανές υφάκι, τον σνομπισμό και τον «αυτοκρατορισμό». Αυτός είναι ο πολιτισμός των νταβάδων και σε τούτον επένδυσαν για την μακροημέρευση του καθεστώτος τους. Κάπως έτσι προέκυψαν ο Κώστας, ο Νίκος, ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Θέμος, ο Μάκης, ο Λάκης, ο Σάκης, ο Τάκης, ο Άκης και τα άλλα παιδιά (για λόγους στοιχειώδους κοσμιότητας δεν αναφέρομαι στις γνωστές κυρίες της πολιτικής, των «επιχειρήσεων» και του γυαλιού – αν και ομολογουμένως αυτόματα αναβλύζουν από το στόμα μου διάφορα ονόματα).

Έτσι εξηγείται και γιατί ο γράφων, με την ενθάρρυνση των Bloopers, ασκεί τόσο έντονη κριτική στο φαινόμενο της πατρωνίας, της διαπλοκής και των νταβάδων (περί ενός φαινομένου πρόκειται με διαφορετικές εκφάνσεις).

Αν δεν καταστραφεί το πελατειακό σύστημα, το καθεστώς θα αντικαταστήσει τον Κώστα με ένα άλλο «προϊόν» του δοκιμαστικού σωλήνα τους, υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο τον πολιτικό πολιτισμό και γενικότερα τον δημοκρατικό πολιτισμό και τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης κοινωνίας στον τόπο μας.

Ο κ. Καραμανλής εκπροσωπεί έναν ιδιόμορφο ολοκληρωτισμό που συνέχει την πολιτική, την επικοινωνία και σε σημαντικό βαθμό την οικονομία, στην Ελλάδα. Επισημαίνοντας αυτό το ιδιαίτερο «δημοκρατικό παράδοξο» της Ελλάδας, είναι μάλλον κατανοητό γιατί εστιάζουμε στη θεσμική λειτουργία του πρωθυπουργού, αλλά και στην στάση του στις κρίσεις που πλήττουν συχνά πυκνά την κυβέρνησή του και γιατί ώρες-ώρες γινόμαστε αυστηροί, αλλά ποτέ… κακοί μαζί του.

Όχι, φίλοι, ποτέ δεν εκδηλώσαμε - και δεν θα το κάνουμε - κακία εναντίον του πρωθυπουργού. Δεν είναι στον χαρακτήρα μας. Αν θέλετε πραγματικά για κάτι να μας ψέξετε, είναι ότι μέχρι τώρα δεν υπήρξαμε όσο αυστηροί έπρεπε και δεν «ξεσκονίσαμε» τους νταβάδες και το σύστημά τους όσο τους άξιζε. Η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί πρώτα απ’ όλα πολιτισμική αποκρυστάλλωση και όχι απλώς στερεοτυπική εσωτερίκευση του δικαίου – αυτό το τελευταίο για έναν καλό μας φίλο με ικανή αναλυτική πένα που, όμως, δεν εγκατέλειψε ακόμη τον ιδεαλισμό!