Επιτέλους, βρήκε τη σωστή γεύση ο Καραμανλής

Του Αγίου

Μην ακούτε αυτούς που ισχυρίζονται ότι ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη θα επαναθέσει στο επίκεντρο την οικονομία. Ακούστε εμάς που ξέρουμε…
Ο κ. Καραμανλής ανέβηκε στα μέρη του για να επικοινωνήσει καλύτερα με αυτούς που γνωρίζουν από καλό φαί και «απόκρυφες» γεύσεις.

Καλά, δεν έχετε ακούσει ότι, αν δεν φας στη Θεσσαλονίκη, είναι σαν να μην έφαγες ποτέ! Ε, αφού δεν μπορεί, κάτι θα έχετε ακούσει για το γαστρονομικό μυστήριο της πόλης, η οποία ανέκαθεν αποτελούσε τη γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των συστατικών της σάλτσας Worcestershire ή την επιτομή της ιδιαίτερης γεύσης που δίνει στα κινέζικα φαγητά η προσθήκη monosodium glutamate, αποκλείεται να σας διαφύγει το μήνυμα Καραμανλή.

Αγαπητοί μου, ο Καραμανλής δεν είναι από αυτούς που τρώνε ότι κι ότι.
Πριν κάτσει, σαν πρωθυπουργός και αυτός, στο τραπέζι της πολιτικής οικονομίας φροντίζει να διαμορφώσει το καλύτερο μίγμα γεύσεων, πρώτα από όλα για τους πολίτες, τους οποίους υπηρετεί, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Ποτέ δεν τρώει ο πρωθυπουργός, αν δεν είναι σίγουρος ότι η γεύση θα ικανοποιεί τα γούστα του ελληνικού λαού.

Αν και ερασιτέχνης στην πολιτική, γνωρίζει ότι κανόνας ενός καλού πιάτου είναι η ισορροπία. Δεν πρέπει να γέρνει επικοινωνιακά – γευστικά εννοώ - προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση - τώρα δεν το εννοώ γευστικά, αλλά κοινωνικά …και άμα βγάλετε άκρη τι γράφω μέχρι το τέλος του κειμένου να μου στείλετε… μήνυμα!

Έλεγα, λοιπόν, ότι ο πρωθυπουργός μας, αφού δοκίμασε και μας προσέφερε δια των αρμοδίων σερβιτόρων του – υπουργούς τους λέμε, επίσημα – αλμυρό πιάτο, ξινό πιάτο και πικρό πιάτο στην κοινωνική και εισοδηματική πολιτική, αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να μας εισαγάγει, ο ίδιος προσωπικά, σε μια νέα γεύση. Την γεύση των γεύσεων, που εναρμονίζεται πλήρως με το ρόλο της Θεσσαλονίκης στον κόσμο, στα Βαλκάνια και ασφαλώς στο θέατρο της Διεθνούς Εκθέσεως.

Κυρίες και Κύριοι, απόψε ο Καραμανλής παρουσιάζει σε διεθνή αποκλειστικότητα, από τη πόλη του ημίλευκου πύργου την γεύση umami ( ουμάμι, όχι τσουνάμι, μη γίνει καμία παρεξήγηση!). Η τέλεια γεύση που προκαλείται από την παρουσία ελεύθερων αλάτων – συγκαλυμμένο λαϊκισμό το λένε άλλοι - του γλουταμινικού οξέος στο φαγητό.

Για να καταλάβετε και να πιάσετε σωστά το υπονοούμενο, umami είναι η γεύση του γιαπωνέζικου ζωμού. Αυτού, που όταν τον βάλεις στο στόμα σου αισθάνεσαι μια γεμάτη γεύση, κάτι ανάμεσα σε ορισμένα πατατάκια και τσιπς καλαμποκιού - που φέρνει η γυναίκα μου στο σπίτι και δεν προλαβαίνει να τα γευτεί, καθώς αρέσουν πολύ και στα σκυλιά μας.

Βέβαια, οι σύμβουλοι μαγειρικής, τύπου Λούλη, συνιστούν η γεύση umami να επιδιώκεται μέσω ενός συνδυασμού αντιφατικών φαινομενικά γευστικών συνδυασμών, όπως για παράδειγμα χτένια με μικρά καφέ μανιτάρια ή οικονομικά σκάνδαλα σε συνδυασμό με ηθικά παραπτώματα, με σάλτσα φορολογικό σε τέσσερεις παραλλαγές και γαρνίρισμα με ολίγη από νοθευμένη ψήφο.

Αν όλα αυτά τα ανακατέψεις για ώρες, μέρες, χρόνια προκύπτει ένας ιδανικός συνδυασμός που προσεγγίζει την περίφημη γεύση umami. Είναι η αίσθηση της πλούσιας γεύσης που βρίσκουμε στις ώριμες ντομάτες, πώς αλλιώς να το πω!

Α, και να μη το ξεχάσω… Όπως κάθε γαστρονομική απόλαυση, έτσι και το τραπέζωμα στη Σαλονίκη απαιτεί καθαρό και δίχως καπνούς περιβάλλον.
Ας φροντίσουν λοιπόν τα παιδιά των Σωμάτων διατήρησης της τάξης να κάνουν οικονομική χρήση στα αέρια, μια κι εάν το παρακάνουν θα καταστρέψουν το γευστικό αποτέλεσμα του πρωθυπουργού μας και θα χαλάσουν την μαγική αίσθηση umami, που με την βοήθεια της παρεπιστήμης των νταβάδων θα καταβληθεί προσπάθεια να επιτευχθεί.

Καλημέρα σας, καλή όρεξη και να μου επιτρέψετε για λίγο να απουσιάσω…ε!