Του Αγίου
Δεν είμαι πολιτικός και αυτός είναι ο λόγος που περιορίζω την κριτική μου προς το πολιτικό σύστημα στο πλαίσιο του ενεργού, ανήσυχου πολίτη και εκείνου που έτυχε να αποκτήσει εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία γύρω από το πολιτικό φαινόμενο.
Καθώς, όμως, αρκετοί φίλοι με ενθαρρύνουν να μιλήσω από την καρδιά μου και να «ανοίξω το στόμα μου», εξομολογούμαι ότι πράγματι έχω μερικούς γνωστούς ή/και φίλους πολιτικούς στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, με τους οποίους μιλώ και για τα ελληνικά πράγματα. Με μερικούς από αυτούς, μάλιστα, έχω συζητήσει για την διάσταση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και έχουμε ανταλλάξει σκέψεις και απόψεις, παρότι δεν συμπίπτουμε πάντα ιδεολογικά στις προσεγγίσεις μας.
Με έναν, ας πούμε «αντίθετο» πολιτικά, πολύπειρο πολιτικό, ο οποίος είναι σήμερα υπουργός κυβέρνησης χώρας-μέλους της ΕΕ και με καλή γνώση των βαλκανικών υποθέσεων, είχα την χαρά να κουβεντιάσω πριν από λίγες ημέρες. Ο «συντηρητικός» αυτός πολιτικός μου είπε, με δύο λόγια, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα πάσχει από «μικρο-μεγαλισμό» και έντονο λαϊκισμό. Είναι φτιαγμένο για να διαχειρίζεται το πελατειακό κράτος και ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας και πολιτικής. Με αυτή την έννοια το πολιτικό μας σύστημα διακρίνεται από βαλκανικά χαρακτηριστικά, αν και θα έπρεπε εξαιτίας της «έγκαιρης» δυτικοποίησης της χώρας, να έχει απαλλαγεί χρόνια τώρα από αυτά.
Αν και αντέτεινα ότι η Ελλάδα έχει ιδιαιτερότητες και καθυστερήσεις και βίωσε περιπέτειες που δεν επέτρεψαν να εξελιχθεί ομαλά το δημοκρατικό φαινόμενο και ο πολιτικός ανταγωνισμός, ο συνομιλητής μου – όπως και άλλοι πολιτικοί προηγουμένως – μου έφεραν παραδείγματα άλλων χωρών, που ξεπέρασαν δημοκρατικότερα το καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης», στο οποίο κατά καιρούς βρέθηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Το συμπέρασμα - στο οποίο τελικά συμφωνώ - είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα νοσεί βαριά, καθώς ενσωματώνει το φαινόμενο της πατρωνίας και το αναπαράγει για να αυτοσυντηρηθεί. Στους ξένους τούτο φαίνεται σαν «διπλοπροσωπία»: «Το σύστημα στην Ελλάδα έχει δυτικά εξωτερικά χαρακτηριστικά, συμπεριφορά και θεσμική συγκρότηση, αλλά ανατολίτικη εσωτερική τάξη», μου επισήμανε ένας από τους γνωστούς και στην χώρα μας ευρωπαίος πολιτικός.
Αυτή είναι γενικά η εικόνα που έχουν για το πολιτικό μας σύστημα οι «απ΄ έξω», δίχως να εντοπίζω σημαντικές διαφορές σε συνάρτηση με την πολιτική τους ταυτότητα.
Στο σημείωμα αυτό θα αποφύγω να σχολιάσω την σημασία αυτής της «εικόνας» για την διεθνή παρουσία και το πολιτικό κύρος της χώρας μας στον κόσμο. Δεν νομίζω ότι θα πρόσθετα τίποτε στην κρίση του σοβαρού αναγνώστη αυτών των γραμμών, ούτε ασφαλώς υποστηρίζω μια «κυριλέ» προσέγγιση των διεθνών σχέσεων – το αντίθετο!
Το ζήτημα για μένα προσωπικά, αλλά και για τους Bloopers, από ότι είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι, είναι ότι αυτή η εντύπωση για το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι παραπλανητική ή συκοφαντική, αλλά δυστυχώς ακριβής και δίκαιη.
Πράγματι, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έφαγε τα ψωμιά του, επειδή αντί να ηγηθεί του κοινωνικού ανταγωνισμού έγινε το ίδιο αιτία αναπαραγωγής του πελατειακού συστήματος μέσα στην κοινωνία και την αγορά, νοθεύοντας την πολιτική και στερώντας από την οικονομία την πολιτικότητά της.
Έτσι τα πολυσυλλεκτικά κόμματα του δικομματισμού, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό του κράτους, εκβιάζοντας διαρκώς κοινωνικά στρώματα, στρέφοντας τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, διαπλεκόμενα με τους γνωστούς νταβάδες, χρησιμοποιώντας ως μοχλούς πολιτικής πίεσης κρατικοδίαιτες συντεχνίες και ρουσφετολογώντας συστηματικά, πέτυχαν να μακροημερεύσουν, αλλά παράλληλα να καταστούν παράγοντες καθυστέρησης και υπανάπτυξης της κοινωνίας των πολιτών, η οποία καπελωμένη και ασθενική απέτυχε να προσφέρει στον εκδημοκρατισμό, στο βαθμό που συνέβη στις Δυτικές Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες.
Αυτή την «αμαρτία» του πολιτικού μας συστήματος, λίγοι αναγνωρίζουν στη χώρα, δυστυχώς! Ελάχιστοι είναι, επίσης, αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι το διαπλεκομένο πολιτικό μας σύστημα πνίγει την ελληνική κοινωνία και βραχυκυκλώνει την όποια δυναμική ανάπτυξης.
Με αυτή την διάρθρωση και λειτουργία του πολιτικού προσωπικού, εντός μάλιστα αυταρχικών κομματικών μορφωμάτων με χαμηλή πολιτική κουλτούρα, είναι εμφανές ότι η πολιτική διαρκώς θα δραπετεύει από την κοινωνία και τη θέση της θα παίρνει ο πελατειακός μηχανισμός και οι πολιτικοί εκείνοι που ήρθαν για να εξυπηρετήσουν ιδιωτικά συμφέροντα και όχι το δημόσιο συμφέρον.
1 σχόλιο:
Φυσικά κανείς δεν ασχολείται με την πραγματική πολιτική ιδιαιτερότητα της Ελλάδος εν σχέσει με τις άλλες χώρες που είναι ορατή αμέσως : Την ύπαρξη μιας ισχυρής αντικοινοβουλευτικής αριστεράς (η μόνη χώρα που υπάρχει κόμμα που διακηρύσσει τη δικατορία του προλεταριάτου,η χώρα της 17Ν,των αναρχικών κλπ) η οποία είναι όχι απλώς νομιμοποιημένη αλλά και καθαγιασμένη από πολλούς (και εσάς)
Η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση είναι αδυνατη γιατί είναι αδύνατο να συνεννοηθεί ο οποιοσδήποτε με αυτούς τους ανθρώπους.
Η ρουσφετολογική δομή του καθεστώτος χρησιμοποιείται ως το μόνο αντίμετρο στην ιδεολογική κυριαρχία τους.
Αφού ο καπιταλισμός είναι ιδεολογικά παράνομος στην Ελλάδα και κανείς δεν τολμά να αντιταχθεί ευθέως στα κομμουνιστογενη δόγματα το σύστημα επιβιωνει με ρουσφετια.
Οι "άλλες χώρες" έχουν εμβολιασθεί απέναντι στα ιδεολογήματα αυτά ακριβώς με τα 50 χρόνια που τα έζησαν.Δεν υπάρχει λόγος να συζητούν επί χρόνια αν τα πανεπιστήμια θα παραδοθούν για παρανάλωμε πυρός στους ψυχανώμαλους προοδευτικούς.
Επίσης οι ίδιοι πλέον μπλοκάρουν κάθε εναλλακτική λύση στη δεξιά και κάθε συζήτηση για ορθολογικό σοσιαλιστικό κόμμα.
Αν νομίζετε ότι η λύση είναι να φύγει ο Καραμανλής θα δείτε το γέλιο που θα πέσει μετά που θα πρέπει να σχηματισθεί "προοδευτική κυβέρνηση" από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ.
Δημοσίευση σχολίου