Μαύρο σε φόντο λευκό

Του Αγίου

Ένας Αφροαμερικανός, ο Ομπάμα, βρίσκεται πλέον έτοιμος να διαβεί το κατώφλι του Λευκού οίκου, αν φυσικά κερδίσει την εμπιστοσύνη των Αμερικανών συμπολιτών του. Ήδη, η τελευταία δημοσκόπηση που έχω υπόψη μου τον φέρνει γύρω στις 5 ποσοστιαίες μονάδες μπροστά από τον αντίπαλο του Τζον ΜακΚέιν, αλλά αυτό μικρή μάλλον σημασία έχει, σήμερα, για την τελική έκβαση.

Η επικράτηση (ή όχι) του Ομπάμα θα κριθεί σε συμβολικό επίπεδο και όχι, αμιγώς, σε πολιτικό.

Μόνον στο βαθμό που αυτός, ο νέος άντρας με τη μαύρη σιλουέτα, πετύχει να καταστεί σύμβολο του αμερικανικού ονείρου, θα κατορθώσει να κερδίσει τις ψήφους των αμερικανών. Μόνον τότε θα μπουν στο κόπο να ψηφίσουν συμπολίτες του, οι οποίοι εδώ και χρόνια σνομπάρουν την εκλογική διαδικασία, καθώς σε αυτήν δεν βρίσκουν κανένα νόημα.

Ο ίδιος το ξέρει καλά και σμιλεύει έξυπνα το προφίλ του: «Δεν γεννήθηκα σε μια οικογένεια με εξέχουσα θέση και με μεγάλωσε μια μητέρα μόνη. [θα πει, και θα προσθέσει] Χρειάστηκε να παλέψω μόνος μου με νύχια και με δόντια για να φτάσω εδώ που βρίσκομαι σήμερα και νομίζω ότι το κατάφερα χωρίς να κόψω δρόμο και χωρίς να θυσιάσω την ακεραιότητά μου. Ίσως αυτό να φαίνεται πιο εύκολο απ' ό,τι πραγματικά είναι».

Αυτή είναι η δικαίωση του αμερικανικού ονείρου, που επί τόσα χρόνια αναζητεί διαρκώς νέους συμβολισμούς, σε όλα τα επίπεδα, για να νομιμοποιήσει, όχι απλώς την κοινωνική ταυτότητα της πλειονότητας των Αμερικανών, αλλά ακόμη περισσότερο τη mental picture των ίδιων των ΗΠΑ στο κόσμο.

«Symbols are emotionally charged», μας δίδαξαν οι αμερικανοί στα σχολεία πολιτικής επικοινωνίας και το εννοούν. Η εμπιστοσύνη διαμορφώνεται στην περιοχή των συναισθημάτων και όχι αυστηρά της λογικής. Ο κόσμος μας είναι ο κόσμος των συμβόλων. Η ίδια η ζωή αποκτά νόημα μέσα από τα σύμβολα. Πολιτική, οικονομία, κοινωνία και αγορά αποτελούν συμβολικές εκφάνσεις του φαινομένου της εξουσίας.

Ότι, όμως, δεν προκαλεί έξαρση των συναισθημάτων δεν μπορεί να καταστεί σύμβολο. Παραμένει απλώς ένα σημαινόμενο με μικρή ή μεγαλύτερη αξία για την επικοινωνία των ανθρώπων, για τις κοινωνικές, τις πολιτικές ή οικονομικές σχέσεις τους, αλλά δεν αποτελεί στοιχείο που γεννά νέες πραγματικότητες, καθώς δεν προκαλεί συναισθηματική αντίδραση. Ότι «μιλά» στο μυαλό μας θεραπεύει την ανάγκη της εκλογίκευσης του κόσμου, αυτό όμως που συναρπάζει την ψυχή μας είναι εκείνο που προκαλεί τον αυτοματισμό στη δράση και στην αντίδρασή μας.

Η σημασία στην πολιτική και την οικονομία προκύπτει από συμβολοποίηση της αναφερόμενης αντικειμενικότητας. Δίχως σύμβολα η πολιτική δεν θα είχε νόημα αλλαγής, στον πολιτισμό μας. Στο μέτρο, λοιπόν, που ένας πολιτικός πετυχαίνει να καταστήσει τον εαυτό του σύμβολο, δεσμεύεται από ένα αόριστο μεν αλλά σαφή κανόνα, μια υποχρέωση με άλλα λόγια, να υπηρετήσει την αλλαγή.

Αντίστροφα, σε περιόδους που μια κοινωνία, ένας λαός, ένα οργανωμένο σύνολο, διαπνέονται από την ανάγκη για αλλαγή αναζητούν στο επίπεδο της ηγεσίας μια συμβολική μορφή.

Επικοινωνιακά ο Ομπάμα εμφανίζεται να απαντά σε αυτή την ανάγκη. Λέει στον Αμερικανό, «εγώ είμαι αυτό που ζητάς».

Τι ζητεί, όμως, ο μέσος αμερικανός, σήμερα; Αυτό που έχασε στο όνομα του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού: την αξιοπρέπεια του και την πίστη του σε συλλογικότητες και θεσμούς, που θα μπορούσαν να του προσφέρουν στοιχειώδη ασφάλεια

«Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Η οικονομία δεν αποδίδει για τους απλούς Αμερικανούς», λέει ο Ομπάμα, επισημαίνοντας ότι το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού ( ανεργία συν αύξηση του τιμάριθμου) έχει δομικά χαρακτηριστικά για την αμερικανική οικονομία.

« Εάν επιθυμούμε ευημερία οφείλουμε να πιέσουμε για πραγματική αλλαγή» τονίζει συχνά στις ομιλίες του ο γερουσιαστής του Ιλινόις και υπόσχεται «οικονομία καθαρής ενέργειας», ένα «σύστημα υγείας που να καλύπτει όλους τους Αμερικανούς», «κολέγια τα οποία να είναι οικονομικά προσιτά σε περισσότερους», «επενδύσεις στις επιστήμες, στην τεχνολογία και στις υποδομές».

Όλα αυτά δεν θα είχαν κανένα νόημα αν έβγαιναν από το στόμα ενός αγγλοσάξονα, δίχως την κάθετη κοινωνική κινητικότητα που χαρακτηρίζει την πορεία αυτού του μαύρου παιδιού της μικροαστικής Αμερικής.

Οι ΗΠΑ σήμερα δεν έχουν ανάγκη από έναν νέο Τζον Κέννεντυ, ούτε ασφαλώς από ένα νέο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αναζητούν ένα εντελώς νέο σύμβολο, που να εναρμονίζει το αμερικανικό όνειρο της επιτυχίας με την ποιοτικότερη και ασφαλέστερη ζωή, σε λιγότερο αγχωτικούς ρυθμούς. Θέλουν, δηλαδή, την αισθητική υπέρβαση που προκαλεί το μαύρο σε λευκό φόντο.

Αυτό ακριβώς είναι που εξιτάρει και τους ευρωπαίους και συνθέτουν ασμένως τον μύθο του Ομπάμα, αδιακρίτως πολιτικής τοποθέτησης.

Στην πολιτική επικοινωνία αυτό που επιχειρεί ο Ομπάμα καλείται «κορινθιακή υπέρβαση» και είναι η καλύτερη «συνταγή» για να προκαλέσεις συναισθηματική φόρτιση μέχρι ταυτίσεως. Στο βαθμό που επιτευχθεί αυτός ο συμβολισμός, η προσωπικότητα του ηγέτη αποκτά μυθικά χαρακτηριστικά και αποσυνδέεται από το φάσμα της αντικειμενικότητας. Δεν ισχύουν πλέον τα κριτήρια επιλογής που αποτελούν κανόνα για τους άλλους. Δεν είναι ούτε μαύρος ούτε λευκός, είναι ο Ομπάμα. Τρέχει μόνος του στην πολιτική αρένα και πίσω του ακολουθούν πολλοί. Πάντα, όμως, θα υπάρχει ο κίνδυνος, αν και τρέχει μόνος του, να έρθει δεύτερος, αν ξεχάσει και τοποθετήσει και τα δύο πόδια του στη γη!

Τι ζητάει η αρκούδα στο παζάρι

Του Αγίου

Γράφτηκαν πολλά αυτές τις μέρες και ακούστηκαν περισσότερα για τους στόχους της Ρωσίας, μετά την επίδειξη δύναμης στη Γεωργία.
Σενάρια επί σεναρίων έκαναν τον γύρο του κόσμου και φοβικά σύνδρομα του ψυχρού πολέμου επανενεργοποιήθηκαν, ταράζοντας κυβερνήσεις, οικονομικούς παράγοντες και πολίτες.

Το ερώτημα που απασχολεί όλους είναι πού το πάει η Ρωσία. Τι ζητάει η αρκούδα στο γεωπολιτικό παζάρι;

Σήμερα είμαστε σε θέση να απαντήσουμε απλά, αλλά όχι απλοϊκά.
Η σημερινή ηγεσία της Ρωσίας επιζητεί αυτό που επεδίωκε ανέκαθεν η χώρα, είτε ως αυτοκρατορία, είτε ως ΕΣΣΔ, είτε ως ψευδο-δημοκρατία: Σημασία και σεβασμό στην ηγεσία της.

Το δίδυμο Πούτιν-Μεντβέντεφ δεν ήρθε να αμφισβητήσει τη Νέα Τάξη πραγμάτων στον κόσμο, μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Κάθε άλλο. Αυτό που επαναφέρει δυναμικά στο προσκήνιο είναι η απαίτηση ανάληψης ρόλου σε αυτό το νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας.

Η Μόσχα σήμερα, δηλαδή, επιχειρεί να επαναδιαπραγματευθεί το ρόλο της στο σύστημα της παγκόσμιας ιεραρχίας, δίχως να επιθυμεί να το αλλάξει, όπως διατεινότανε παλιότερα επί ΕΣΣΔ.

Μερίδιο στην παγκόσμια εξουσία επιδιώκει η σημερινή ηγεσία της Ρωσίας και όχι, ασφαλώς, την κυριαρχική επιβολή μίας διαφορετικής μορφής εξουσιαστικών σχέσεων σε διεθνές επίπεδο.

Να γιατί πιστεύουμε ότι ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε για πάντα και αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φτηνή φάρσα ενός παλιού δράματος, που έγινε αιτία να διαιρεθεί η Ευρώπη, να σκοτωθούν άνθρωποι να υποβαθμιστεί και άλλο το περιβάλλον και να πλημμυρίσουμε από πυρηνικές κεφαλές και ηλίθιες «πολιτικές κεφαλές».

Ο Πούτιν υποσχέθηκε την αναβάθμιση της εικόνας της Ρωσίας στον κόσμο και αυτό κάνει. Έμαθε τους κανόνες του πολιτικού μάρκετινγκ και τους εφαρμόζει με τον δικό του τρόπο: λίγο άγαρμπα, λίγο άκομψα και πολύ «καουμπόικα», σαν κάποια γεράκια από τους απέναντι.

Η Ρωσία, μια και δεν καλύπτει τις πραγματικές προϋποθέσεις: οικονομικές, πολιτικές, διπλωματικές, συμμαχικές-γεωστρατηγικές, για να καταστεί υπερδύναμη, προφασίζεται ότι είναι, με ηγετιστικούς βερμπαλισμούς και μιλιταριστική διαλεκτική.

Αυτό, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να καταστεί επικίνδυνο για τον κόσμο και ιδιαιτέρα για την Ευρώπη αν λάβει ανεξέλεγκτη μορφή. Η Μόσχα, σήμερα, δεν έχει την κοινωνική, οικονομική και διεθνή οργάνωση για να αναδειχθεί σε σοβαρό ανταγωνιστή των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σύστημα, διαθέτει όμως επαρκή στρατιωτική ισχύ για να προκαλέσει σοκ και δέος στο σύστημα διαχείρισης της παγκόσμιας εξουσίας, στο οποίο ηγούνται οι αμερικανοί.

Αυτή τη δυνατότητα εκμεταλλεύεται ο Πούτιν και ζητεί επαναδιαπραγμάτευση του ρόλου της Ρωσίας. Η ενεργειακή δεινότητα της χώρας του δεν αποτελεί ικανό παράγοντα για να μεταβάλει τη θέση της στο διεθνές σύστημα, θα μπορούσε όμως παράλληλα με την μιλιταριστική συμπεριφορά να αποτελέσει ένα καλό χαρτί διαπραγμάτευσης τουλάχιστον με τους μεγάλους συμμάχους των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Η Ρωσία λοιπόν δεν θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ούτε καν να επηρεάσει το μοντέλο κυριαρχίας σε αυτόν. Μερίδιο εξουσίας απαιτεί και σεβασμό της εικόνας της σαν δήθεν υπερδύναμης. Χάριν αυτής της εικόνας συντηρείται το καθεστώς Πούτιν στη χώρα και γίνεται ανεχτή η εσωτερική πολιτική του, η οποία κατατείνει στη διεύρυνση των ανισοτήτων και στην αυτοκρατορικοποίηση του συστήματος εξουσίας.

Με άλλα λόγια, ο Πούτιν, αναπτύσσοντας το εθνικιστικό ιδεολόγημα, με την εικονική ενδυνάμωση της αναφερομένης ρωσικής ταυτότητας, επιχειρεί να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας του, που αντιδρούν στο οικονομικό μοντέλο που υπηρετεί και το οποίο πλήττει την κοινωνική συνοχή, ολοένα και περισσότερο, διαμορφώνοντας ένα ιδιόμορφο καθεστώς πλουτοκρατίας και διαφθοράς.

Οι Ρώσοι έμπλεξαν άσχημα. Η άνοδος της μιλιταριστικής κουλτούρας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μεγαλύτερη υποβάθμιση του κοινωνικού ανταγωνισμού και σε χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.

Τον Αύγουστο του 1968, η ρωσική αρκούδα μέσα σε τανκ απείλησε τον «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», ενώ τον Αύγουστο του 2008 το ίδιο «ζώο», αλλά με εκσυγχρονισμένο εξοπλισμό, απειλεί το νεοφιλελευθερισμό που τολμά να μη σέβεται το δικαίωμα στη λεία που θεωρεί ότι έχει.

Αυτό είναι και το διακύβευμα σήμερα στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Θα δεχθεί η Δύση να παραχωρήσει μεγαλύτερο μέρος της καπιταλιστικής λείας στη Μόσχα, βελτιώνοντας παράλληλα και την εξουσιαστική της εικόνα στον κόσμο ή όχι;

Γερμανοί και Γάλλοι προτείνουν να πριμοδοτηθεί η Μόσχα με μπόλικη «εικόνα», αλλά μικρή λεία, οι Αμερικανοί όμως διαφωνούν: πιστεύουν ότι καταναλώνοντας «εικόνα» ανοίγει υπέρμετρα η όρεξη. Βλέπετε έχουν σχετική εμπειρία οι άνθρωποι του Μπους!

Πλουραλιστικός, δημοκρατικός ριζοσπαστισμός

Του Αγίου

Ένα θεμελιώδες ερώτημα καλείται, συχνά στις μέρες μας, να απαντήσει ο φιλελεύθερος αριστερός, που τον αποστασιοποιεί από τον κλασσικό φιλελεύθερο στοχασμό.

Υπάρχει κοινωνική αντικειμενικότητα; Μπορεί να υπάρξει μια μορφή καθολικής έλλογης συναίνεσης στη κοινωνία; Υπάρχει ορθολογική πολιτική;

Ναι, απαντούν όλες οι κυβερνήσεις που άσκησαν την εξουσία στην χώρα. Ναι, λένε και οι φιλελεύθεροι, καθώς επίσης και ένα σημαντικό μέρος των σοσιαλδημοκρατών.
Με ένα ναι σε εισαγωγικά στο πρώτο υπο-ερώτημα απαντά ο αριστερός φιλελεύθερος, ενώ ακολουθούν δύο καθαρά όχι.

Κάθε κοινωνική αντικειμενικότητα δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και αποτέλεσμα του ανταγωνιστικού συσχετισμού που διαμορφώνεται ιστορικά.

Με αυτή την έννοια η ηγεμονία δεν είναι τίποτε περισσότερο από το σημείο τομής της αντικειμενικότητας με την εξουσία. Τούτο συμβαίνει, διότι το φαινόμενο της εξουσίας δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως εξωτερική σχέση, ως κάτι ξένο από αυτό που διαμορφώνει το επίπεδο της αντικειμενικότητας σε μία κοινωνία, αντίθετα είναι το αίτιο που συγκροτεί τις ίδιες τις κοινωνικές ταυτότητες και τις διαχωρίζει.

Για τον φιλελεύθερο αριστερό, λοιπόν, η εξουσία και το αποτέλεσμά της, ο αποκλεισμός, είναι φαινόμενα συμβατά με τη δημοκρατική οργάνωση και δεν σοκάρει η αντιμετώπισή τους.

Για να λειτουργήσει αυτή η μορφή δημοκρατικής οργάνωσης απαιτείται η συνειδητοποίηση από όλους ότι κανείς από τους κοινωνικούς δρώντες δεν δικαιούται να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της ολότητας. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κυβερνήσεις που αποτελούν μειοψηφία ακόμη και του εκλογικού σώματος που καταλήγει στη κάλπη.

Η δημοκρατικότητα, λοιπόν, θα πρέπει να συναρτάται με τον πολιτικό πολιτισμό που πρεσβεύει την ιδιαιτερότητα και τον περιοριστικό χαρακτήρα των αιτημάτων διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Το σημείο δυναμικής ισορροπίας των αντιτιθέμενων συμφερόντων των ομάδων πίεσης μιας κοινωνίας καταδεικνύει και την πολιτική φύση της κάθε εξουσίας. Δες, για παράδειγμα σήμερα ποια συμφέροντα προάγονται και ποια υποχωρούν για να αντιληφθείς επακριβώς τι σημαίνει Καραμανλής.

Το κύριο μέλημα της δημοκρατικής πολιτικής δεν σχετίζεται με την εξάλειψη της εξουσίας, αλλά αποκλειστικά με την διαμόρφωση πολιτικών και θεσμών ικανών να προωθήσουν τον δημοκρατικό πολιτισμό και φυσικά τις αξίες του.

Η ριζοσπαστική, πλουραλιστική δημοκρατία δεν βαυκαλίζεται με την αυταπάτη της απαλλαγής από κάθε μορφή εξουσίας. Αντίθετα, θεωρούμε την εξουσία ως οργανικό στοιχείο της πλουραλιστικής δημοκρατίας και επιδιώκουμε τον μετασχηματισμό της, έτσι ώστε να ωφεληθούν τα ασθενέστερα τμήματα της κοινωνίας για να διεκδικήσουν σε ένα περιβάλλον ισότητας τη ζωή τους.

Από την άλλη, οι φιλελεύθεροι αριστεροί δεν βιώνουν την ουτοπία της εξάλειψης της βίας ή της απουσίας της κυριαρχίας στις κοινωνίες και στον κόσμο. Η δικός τους ιδεολογικός ορίζοντας περιορίζεται στην ανάπτυξη νέων θεσμών και κινημάτων που θα αποσκοπούν στο περιορισμό αν όχι στην αμφισβήτηση και των δύο αυτών φαινομένων της εξουσίας.

Με δύο λόγια, για τους φιλελεύθερους αριστερούς ο ανταγωνισμός είναι ένα σύμφυτο με την δημοκρατία φαινόμενο και στο βαθμό που τούτο παραγνωρίζεται ελλοχεύει και η απειλή για τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Έτσι εξηγείται γιατί κυβερνήσεις σαν την σημερινή στην Ελλάδα, αλλά και προηγούμενες, καταφεύγουν σε νομικισμούς και στην εικονική πραγματικότητα των αριθμών και των στατιστικών τύπων για να αποφύγουν την πολιτική περιγραφή της αντικειμενικότητας που βιώνουν οι πολίτες.

Τούτοι εδώ, στην προσπάθεια τους να αποκρύψουν την πραγματική μορφή της εξουσίας τους, προφασίζονται ότι δεν ασκούν καν εξουσία. Στο τέλος το πιστεύουν και οι ίδιοι και εγκαταλείπουν την πολιτική περιοριζόμενοι σε λογής-λογής… μπίζνες.

Μια ευρωπαϊκή ματιά στη κρίση

Του Αγίου

Θεωρώντας ότι απευθυνόμαστε σε ώριμους ανθρώπου, που δεν πανικοβάλλονται, ούτε ζουν σε κάποιας μορφής καθεστωτική γυάλα, ατενίζοντας σαν χάνοι προς την τηλεόραση για να μάθουν τι συμβαίνει στον κόσμο, θα μεταφέρουμε με πολύ προσοχή κάποιες πληροφορίες, επί των οποίων θα τολμήσουμε εκτιμήσεις, εκεί, ασφαλώς, όπου έχουμε τη δυνατότητα (γνώση) να το κάνουμε.
Συγχωρέστε μας, αλλά εκ των πραγμάτων (από τη φύση των πληροφοριών) δεν θα ήταν φρόνιμο να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι αυτή τη στιγμή.

1. Οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας εμφανίζονται σε πολιτικό επίπεδο πολύ χειρότερες από ότι εκλαμβάνονται από τις ανακοινώσεις, τις συνεντεύξεις και τα διαγγέλματα των δύο πλευρών.

2. Μεγάλη καχυποψία εκδηλώνεται για τους στόχους της αμερικανικής και ρωσικής πλευράς από γερμανούς διπλωμάτες με τους οποίους συνομίλησα.

3. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ πιέζει τα υπόλοιπα μέλη του ΝΑΤΟ για μεγάλης κλίμακας ασκήσεις, όμως επ’ αυτού υπάρχει δυσθυμία, καθώς δεν βρίσκουν σκοπιμότητα στο ζήτημα κάποια παλαιά μέλη του ΝΑΤΟ και αντιπροτείνουν ασκήσεις διακλαδικού χαρακτήρα σε τοπικό, όμως, επίπεδο.

4. Πιέζεται η Ιρλανδία να προχωρήσει σε νέο δημοψήφισμα επί της Συνθήκης της Λισσαβόνας για να προχωρήσουν ταχύτερα οι διαδικασίες της πολιτικής ένωσης, έτσι όπως τουλάχιστον αυτή εννοείται από τη μίνι μεταρρυθμιστική συνθήκη συντακτικού χαρακτήρα.

4. Στις Βρυξέλες δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τεχνητή τη κρίση που κλιμακώνεται μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, προσκομίζοντας μάλιστα στοιχεία σε στρατιωτικο-διπλωματικό επίπεδο που αποδεικνύουν ότι υπήρξε μακρά προετοιμασία για την διένεξη αυτή και από τις δύο πλευρές.

5. Δίχως κανείς μέχρι τώρα να ισχυρίζεται ότι η κρίση είναι σικέ, γάλλοι, γερμανοί και σκανδιναβοί αναλυτές θεωρούν ότι αν δεν υπάρξει άμεση αποκλιμάκωση της έντασης θα περάσουμε σε πραγματικό ψυχροπολεμικό κλίμα πολύ γρήγορα, χωρίς όμως να υπάρχουν στοιχεία για σοβαρή πιθανότητα πολεμικής εμπλοκής.
5^α. Η πιθανότητα, ασφαλώς, στρατιωτικού «ατυχήματος», δίχως όμως κλιμάκωση, δεν αποκλείεται.

6. Σε κάθε περίπτωση η βλάβη της ΕΕ από αυτή τη κρίση θεωρείται δεδομένη και αναζητούνται τρόποι άμεσης αντίδρασης, μέσω όμως καναλιών που αντιφάσκουν με την λεγόμενη δημοκρατικότητα και διαφάνεια, στο βαθμό που θεωρείτο κατοχυρωμένη, έστω και εντός αυτού του μίζερου διακυβερνητικού μοντέλου άσκησης της εξουσίας στην Ένωση.

7. Έχουν αρχίσει υπόγειες διαβουλεύσεις και συνεννοήσεις μεταξύ κυβερνητικών στελεχών - σχετικών και ασχέτων - και άλλων αξιωματούχων των χωρών μελών για τον έλεγχο της κατάστασης. Το κουβεντολόι και το συνωμοτικό κλίμα, είναι βέβαιον ότι δεν αποτελεί καλή συνταγή για μια από κοινού, παρεμβατική στάση της ΕΕ, εντός των επόμενων ημερών. Ούτε, άλλωστε, βοηθά το κλίμα καχυποψίας που ξαφνικά άρχισε να εμφιλοχωρεί στον λεγόμενο γαλλο-γερμανικό άξονα.

8. Η μεγαλύτερη ανησυχία, όμως, στην ΕΕ, αυτή την ώρα, σχετίζεται με ενδεχόμενη αλλαγή που μπορεί να επέλθει στις ήδη διαμορφωμένες ισορροπίες του διεθνούς συστήματος. Μια συντονισμένη υποστήριξη της Μόσχας από την Κίνα, το Ιράν και τη Συρία, αλλά και άλλες χώρες της Ασίας και της Αμερικής θα μετέβαλε τις γεωστρατηγικές προτεραιότητες των ΗΠΑ και θα επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις της Μόσχας με τις Βρυξέλες.

9. Στην ΕΕ, τούτη τη στιγμή, υπάρχουν δύο γραμμές οι οποίες τέμνουν κάθετα, όχι μόνον το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά και την ίδια την πολιτική κάποιων χωρών (ιδιαίτερα των Νέων Χωρών): Η πρώτη οδηγεί σε πάγωμα των σχέσεων με τη Μόσχα και σε ανάπτυξη μιας διαδικασίας κυρώσεων προς αυτήν, με παράλληλη επιτάχυνση των διαδικασιών ένταξης της Ουκρανίας στην Ένωση με πολιτικά κριτήρια, ενώ η δεύτερη, προκρίνει «ψυχρή» αντιμετώπιση της κρίσης, υποβαθμίζοντας τεχνητά το όλο πλαίσιο της διένεξης και περιορίζοντας τις αντιδράσεις στο νομικό πεδίο -επιχειρηματολογώντας περί του σεβασμού του διεθνούς δικαίου.

Και οι δύο αυτές στάσεις εμφανίζουν θετικά και αρνητικά. Το ζήτημα για την Ένωση είναι πώς θα διασφαλίσει μια στοιχειώδη ενότητα και πώς η παρούσα κρίση στις διεθνείς σχέσεις, με δήθεν «sui generis» γεγονότα, δεν θα οδηγήσει σε διαλυτικά φαινόμενα στο εσωτερικό της.

Κάποιοι αισιόδοξοι ευρωπαϊστές πιστεύουν, μάλιστα, ότι τούτη ακριβώς η κρίση είναι δυνατόν να ενδυναμώσει μακροπρόθεσμα το ευρωπαϊκό μοντέλο και να οδηγήσει ταχύτερα στην ολοκλήρωση της πολιτικής ένωσης, η οποία με τη σειρά της θα αποκρυσταλλώσει και ένα πλαίσιο ενιαίας εξωτερικής πολιτικής.

Άσχετα με το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει κανείς ή το τι ονειρεύεται το ζήτημα για την ΕΕ, παραμένει φλέγον: το διακυβερνητικό μοντέλο δεν είναι φτιαγμένο για να διαχειρίζεται μείζονες κρίσεις στις διεθνείς σχέσεις. Τελεία, αλλά όχι παύλα.

Ένα μύθο θα σας πω…

Του Αγίου

Μια φορά και έναν καιρό, στο όμορφο λιβάδι, όπου βοσκούσανε τα γαλανόλευκα πρόβατα, έπεσε μια τρομερή ξηρασία. Όσο και αν έβρεχε, όσο και αν βρόνταγε, το νερό του ουρανού δεν έμενε στη γη. Λες και ένας αόρατος αγωγός το ρούφαγε και δεν άφηνε σταγόνα στο ταλαιπωρημένο και ρυτιδιασμένο από τις ακτίνες του ήλιου έδαφος.

Τα πρόβατα σε εκείνον τον όμορφο κατά τα άλλα τόπο, που περιβρέχεται από την ωραιότερη θάλασσα στον κόσμο, άρχισαν να ανησυχούν, να αδυνατίζουν, να ψάχνουν απεγνωσμένα λίγη σκιά σε κάποιο δημόσιο στέγαστρο, λίγο χορτάρι, έστω με υψηλό επιτόκιο και λίγο νερό στα αυλάκια της δικομματικής στέρνας.

Μάταια, όμως, πάσχιζαν να περισωθούν. Αυτή η άκρως ιδιόμορφη ξηρασία που ενέκυψε και μάλιστα την εποχή που «έβρεχε καρέκλες», θορύβησε όλα τα στρώματα των προβάτων. Ακόμα και τα κριάρια παλάβωσαν και έχασαν τον προσανατολισμό τους προς το άλλο φύλο. Ολοένα και περισσότερο έχαναν το κέφι τους και τον προορισμό τους στη ζωή του κοπαδιού – μόνον τα κέρατα τους μεγάλωναν, τίποτε άλλο!

Μέσα σε αυτόν τον πανικό και τη διάχυτη απογοήτευση, έσκασαν μύτη οι τρείς λύκοι με τα λυκοπουλάκια τους και κάτι τσακάλια…Τα πρόβατα στράφηκαν προς το μέρος τους. Πάντα στα δύσκολα οι λύκοι προσέφεραν άποψη για λύση.

Δίχως τα πρόβατα ο κίνδυνος για την ίδια την ύπαρξη των λύκων και των υπόλοιπων αρπαχτικών θα ήταν μεγάλος. Τα πρόβατα το ήξεραν και το συζητούσαν μεταξύ τους, αλλά οι λύκοι δεν επρόκειτο να το ομολογήσουν ποτέ. Το παίζανε ανεξάρτητοι και μάγκες. «Άμα δεν γουστάρετε το νταβατζηλίκι μας, τα μαζεύουμε και…φεύγετε, τους είπαν σε κάποια στιγμή εξομολόγησης».

Τα πρόβατα ταράχθηκαν. Πως θα ζούσαν δίχως προστάτες;
Τι τηλεόραση θα βλέπανε; Τι ποδόσφαιρο; Τι διασκέδαση και ψυχαγωγία θα είχαν;
Άσε που θα χάνονταν και 10. 999 θέσεις βοσκής στα κοσμικότερα λιβάδια!

Όχι, τα πρόβατα δεν πρόκειται να αμφισβητήσουν ποτέ την εξουσία του λύκου-νταβά στο κοπάδι. Είναι, πώς να το πούμε, σαν να αμφισβητούν τη τάξη του κόσμου αυτού! Γίνεται; Δεν γίνεται. Θέλετε να μεταβληθεί ο χαρακτήρας των προβάτων ή να αλλάξουμε εμείς παραμύθι και να περάσουμε, στο γνωστό, παλιό και ανεπίκαιρο, σε αυτό με τον τσοπάνο;

Η τάξη των πραγμάτων στο λιβάδι είναι αυτή και δεν υπάρχει άλλη, που θα έλεγε και ο Michel. Όχι ο Υπουργός, ο άλλος, ο Foucault!

Αφού, λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα. Ας κάνουν τα πρόβατα την πάπια και ας ακούσουν σεμνά και ταπεινά τις εντολές των λύκων, οι οποίοι, όπως θα γνωρίζετε από την ζωολογία της καθημερινής ζωής, δεν τα λένε οι ίδιοι, αλλά οι αντ΄ αυτών: τα τσακάλια , ντε, με τις ηλεκτρονικές ντουντούκες.

Η οδηγία λοιπόν που μεταδίδουν οι τσάκαλοι είναι σαφής:
«Στη ξηρασία το κοπάδι δείχνει τις αρετές του. Πάψτε να βελάζετε και να σπαταλάτε δυνάμεις και οργανωθείτε σε έναν Μεγάλο Συνασπισμό. Διότι, διά της ενώσεως της δικής σας προκύπτει η δική μας ισχύς» - παραλίγο να τους ξεφύγει και να πουν, αλλά τους έσωσε το τραίνο του ΝΑΤΟ που πέρναγε με μεγάλο θόρυβο από την περιοχή πηγαίνοντας για Καύκασο και σκέπασε τους αγαθιάρηδες εκπροσώπους της φωνής του Κυρίου τους.

Τέλος πάντων τα πρόβατα, έστω και έτσι, το πήραν το μήνυμα της Siemens.

Για την αντιμετώπιση του επερχόμενου λοιμού και λιμού, δεν χρειάζονται λυγμοί και τα τοιαύτα, ούτε ασφαλώς πολιτικές αναζητήσεις μέσω του Ερυθρού Σταυρού, αρκεί να γίνει σεβαστή η βούληση των λύκων που φιλάνε τα πρόβατα:

«Μεγάλος Συνασπισμός για μια μεγάλη προσευχή στον ύψιστο να βγάλει το νερό από το αυλάκι και να αφήσει τη βροχή να ποτίσει όλο το λιβάδι, "πάνω και κάτω από το αυλάκι"».

Τώρα τα πρόβατα γνωρίζουν που το πάει ο νταβάς και ο μύθος μας αποκαλύπτει το παραμύθι – τα παραμύθια είναι το ορθότερο – που θα ακούσετε και θα διαβάσετε τις επόμενες μέρες. Καλή τηλεθέαση!

Rhesus

Του Αγίου

Υπάρχουν κάτι πίθηκοι, του είδους μακάκου (rhesus), οι οποίοι γεννιούνται και πεθαίνουν αγχωμένοι. Από δω τους έχεις, από κει τους βάζεις, αυτοί εκεί στην ανησυχία και στην εγρήγορση, σαν να περιμένουν να συμβεί πάντα κάτι αναπάντεχα, αιφνιδιαστικά. Ανήσυχες ιδιοσυγκρασίες είναι οι άτιμοι, σας λέω, ανεξαρτήτως των συνθηκών διαβίωσης.

Μοιάζουν σαν κάποιους από εμάς που κοιμόμαστε λίγο, δουλεύουμε πολύ, κινούμαστε γρήγορα, επεξεργαζόμαστε αφηρημένες έννοιες διαρκώς και γενικά «δεν έχουμε ησυχία μέσα μας» – ούτε «έξω μας», ασφαλώς!

Κάποιοι, μας θεωρούν νευρωτικούς, ενώ μερικοί όταν μας παρατηρούν μονολογούν: «ο λύκος στην αντάρα χαίρεται». Δεν ξέρω τι κάνει ο λύκος και αν πράγματι χαίρεται, αλλά εμείς νοιώθουμε άνετα σε καταστάσεις υψηλής έντασης και σε περιβάλλοντα χαοτικής μορφής. Ψοφάμε για δράση, που λέμε, αλλά όχι σε γνωστά πρότυπα, όχι στην πεπατημένη, μόνον διαφορετικά, πιο έξυπνα, καινοτόμα και δημιουργικά. Στο δόγμα δεν χωράς, στην φόρμα περισσεύεις, την μέθοδο αναζητείς, μα πάλι δεν αντέχεις - που θα έλεγε και ο ποιητής.

Για όλους εμάς η επιστήμη μίλησε. Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, εκτός αν υποβληθούμε στο μέλλον σε γονιδιακή θεραπεία. Μέχρι να έρθει όμως αυτή η ημέρα, κατά την οποία η βιοτεχνολογία και η γενετική μηχανική θα μπορούν «να κάνουν το θαύμα τους» και για εμάς, θα αρκεστούμε σε θεραπευτικά ημίμετρα και στην ψυχανάλυση.

Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι δεν είμαστε ασθενείς. Ότι είμαστε εξίσου φυσιολογικοί με τους «χαλαρούς» και τους «νορμάλ», τέλος πάντων.
Εκτός και αν υποθέσουμε ότι κάνουμε για άλλα πράγματα και ότι συμπληρώνουμε αρμονικά το ανθρώπινο σύμπαν με αυτήν τη μικρή ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μας.

Αλήθεια, μήπως τελικά δίνουμε υπερβολική αξία στο μέσο όρο, στη μέση τιμή, στη μέση οδό και πιέζουμε τη φύση να συγκλίνει με το ζόρι σε μια ιδεατή μέση κατάσταση, που δήθεν αποτελεί την ιδανική έκφραση της ισορροπίας;
Μήπως, η ισορροπία θα πρέπει να αγνοήσει το σημείο στήριξης και να δώσει βαρύτητα στη διασπορά της μάζας;
Μήπως, θα ήταν καλύτερα να μάθουν οι κοινωνίες να ανέχονται και να «εκμεταλλεύονται» όλα τα μέλη τους, δίχως διακρίσεις και προκαταλήψεις που γεννά ο στατιστικός μέσος όρος, η παράδοση ή το lifestyle;
Μήπως, ήρθε η ώρα οι κοινωνίες να αξιοποιήσουν το κάθε άτομο ανάλογα με αυτά που δύναται και μπορεί και το εκπαιδευτικό σύστημα να αναζητήσει τη «κλίση» του καθενός και σε αυτή να επενδύσει το κοινωνικό σύνολο;

Δεν είναι κρίμα, εμείς οι "αγχωτικοί" να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την ήρεμη πλευρά του εαυτού μας, ενώ οι «χαλαροί» τύποι να παίρνουν σκευάσματα από την Ανατολή για να ανεβάσουν τους βιορυθμούς τους;

Γιατί τόση φασαρία και έξοδο, αφού εμείς και οι άλλοι μπορούμε μια χαρά να ταιριάξουμε σε ένα κόσμο που δεν περισσεύει κανείς, αρκεί να υπάρχει πολιτική φιλική προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον;

Αφού η ζωή είναι μικρή, γιατί πασχίζουμε να τη μεταλλάξουμε και όχι απλώς να την αλλάξουμε προς το δημοκρατικότερο, το ανεκτικότερο, το πιο ελεύθερο, το ειρηνικότερο και κυρίως το οικολογικότερο;

Αφήστε μας να πεθάνουμε αγχωμένοι σαν τους rhesus και μη μας μαθαίνετε ότι αυτό κάνει κακό στην υγεία τη δική μας και σε αυτήν των άλλων.
Δεν είναι ζήτημα υγείας, αλλά πολιτικής και πολιτισμού, ασφαλώς!

Αξιοποιήστε το άγχος μας, εκεί που χρειάζεται πραγματικά ψυχραιμία: σε κρίσιμες καταστάσεις. Αυτό είναι το δημιουργικό πεδίο της (βιολογικά) αγχωμένης ύπαρξης.
Μόνον στη κρίση βρίσκουμε εμείς την ηρεμία μας. Τότε που όλοι οι άλλοι πελαγώνουν!

ΥΓ. Συγνώμη για την αλλαγή «θεματολογίας», αλλά δεν μου αρέσει αυτό το κλίμα της «πολιτικής κουφόβρασης», εξαιτίας της Siemens και των τρεμάμενων χειρών του Καραμανλή που ψάχνουν να τραβήξουν χαρτί σε μια χαμένη παρτίδα πόκερ.

Συλλάβετε την…τρέλα!

Του Αγίου

Διάβασα ότι ένας blogger στην Ελλάδα διώκεται σε βαθμό κακουργήματος, κατηγορούμενος για προτροπή χρηστών του Ιντερνετ να σκοτώσουν τον διευθυντή ειδήσεων τηλεοπτικού καναλιού.

«Εκτελέστε τον διευθυντή ειδήσεων και τον γιο του. Θέλω να μου φέρετε τα κεφάλια τους», φέρεται να ανέγραφε, εκτός των άλλων υβριστικών σχολίων, στο blog του, ο κατηγορούμενος. . «Είναι αλήθεια, έκανα κάποιες υπερβασούλες», φέρεται να είπε ο blogger στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν.
Τώρα, μεταξύ μας, δεν πρόκειται για «υπερβασούλες», αλλά για «υπερβασάρες»!
Είπαμε να βγάζουμε τα εσώψυχα μας, ελεύθερα και λυτρωτικά για το υποσυνείδητο, αλλά όχι και έτσι!

Η απειλή είναι, όπως και να το δεις, ένδειξη υποκουλτούρας. Η προτροπή για τέλεση εγκλήματος είναι κοινωνικά καταδικαστέα, δίχως συζήτηση, αλλά…
Αλλά, μήπως δίνουμε έκταση μεγαλύτερη από ότι πρέπει σε ελεεινές συμπεριφορές παραβλέποντας χυδαίες στάσεις;

Πόσοι «τρελοί» στον κόσμο αυτό δεν μας απειλούν με κουβέντες, τυπωμένες, ψηφιακές, με μηνύματα, μέσω τρίτων ή ακόμη και κατά πρόσωπο;
Πώς να το κάνουμε, η «συμμόρφωση» ή η ικανοποίηση του «εγώ» , στην εποχή της βαρβαρότητας, επιδιώκεται, αρχικά, μέσω της απειλής.

Πλημμυρίσαμε απειλές. Αν δεν πάρουμε αυτό το φάρμακο θα πεθάνουμε! Αν δεν επιδείξουμε την συγκεκριμένη συμπεριφορά θα καταστραφούμε. Αν δεν επενδύσουμε με τον τρόπο που επιθυμεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα πεθάνουμε από την πείνα. Αν δεν προετοιμαστούμε για πόλεμο θα πεθάνουμε από τον ύπουλο εχθρό. Αν δεν δουλέψουμε όπως γουστάρει το αφεντικό θα πεθάνουμε από την ανεργία. Αν εγκαταλείψουμε τη γυναίκα μας θα «πεθάνουμε» από τους τηλεοπτικούς κυνηγούς κεφαλών. Αν τολμήσουμε να απομυθοποιήσουμε το σύστημα θα «πεθάνουμε» από τον αποκλεισμό και πάει λέγοντας …

Μέσα σε αυτό το πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον, που εκτρέφεται από την απειλή και την αναπαράγει ως κανόνα επιβίωσης, λογικό φαίνεται μερικοί – ίσως οι πλέον ευαίσθητοι και ψυχικά ασθενέστεροι – να προσωποποιούν τον εκφοβισμό και να αντιδρούν, σκορπίζοντας τον τρόμο σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία εκλαμβάνονται ως φορείς εξουσίας ή προσβλητικές, για την ίδια την ύπαρξη του θιγμένου, οντότητες.

Έτσι κάποιοι, μη μπορώντας να αντιληφθούν την λειτουργία της απειλής και να ελέγξουν το θυμό τους, στρέφονται κατά συγκεκριμένων προσώπων εκτοξεύοντας απειλητικά βέλη εναντίον τους και εναντίον όσων αποτελούν το στενό περιβάλλον τους. Βρυχώνται, αισθανόμενοι σαν θηρία σε κλουβί και προσπαθούν να προσελκύσουν την προσοχή και την συμπάθεια άλλων καταπιεσμένων θηρίων, που βρίσκονται σε διπλανά κλουβιά, ζητώντας συμπαράσταση για να τιμωρήσουν μέχρι θανάτου αυτούς που τους αδίκησαν.

Είναι «τρέλα»! Και τι να κάνουμε, να αφήσουμε ελεύθερους τους «τρελούς» να μας απειλούν; Όχι, δεν υποστηρίζω τέτοιο πράγμα. Απλώς επισημαίνω τον κίνδυνο από την υπερβολική αντίδραση στην ρηματική απειλή. Αν κάθε «αγανακτισμένο» που βρίσκεται προδήλως σε απόγνωση τον αντιμετωπίζει η πολιτεία σαν εν δυνάμει φονιά ή τρομοκράτη, χαθήκαμε!

Καλώς κάνουμε και αντιδρούμε προσωπικά στην απειλή που δεχόμαστε . Άριστα πράττουμε που την καταγγέλλουμε, αλλά η πολιτεία έχει χρέος να συνεκτιμήσει και άλλους παράγοντες.

Αν δεν… συλλάβουμε την τρέλα του συστήματος που τρέφεται από την απειλή, δεν θα αποφύγουμε τον κάθε λογής «τρελό», που ζει και αναπνέει μέσω της εκδίκησης.
Όταν το καθεστώς υιοθετεί ως στάση - και μάλιστα παραδειγματικά - την εκδίκηση εναντίον ατόμων ή κοινωνικών ομάδων πώς θα αποφύγουμε την έκρηξη του τρελαμένου διωκόμενου;

Η θεσμοθετημένη και παραθεσμική απειλή ενεργοποιεί έναν πολιτισμικό και ψυχολογικό μηχανισμό στα άτομα που τείνει να νομιμοποιήσει την εκδίκηση, ενώ, παράλληλα, συντελεί στην οικοδόμηση ενός τρομοκρατημένου κοινωνικού υποσυνειδήτου που αναπαράγει την απειλή. Η στάση των ΜΜΕ - ιδιαίτερα της TV - στην Ελλάδα ενισχύει αυτό το φαινόμενο και από εδώ θα έπρεπε κανείς να ξεκινήσει, αν ήταν σοβαρός!

Θα ξαναγράψω…

Θα ξαναγράψω όταν βρω και άλλους «καπουτσίνους».

Είδος υπό προστασία και όχι υπό απηνή διωγμό, θα έπρεπε να είναι οι «καπουτσίνοι» στην Ελλάδα.

Αυτοί οι έρμοι και μόνοι, μοναχοί του τά(ρα)γματος της ελευθερίας, διασκορπισμένοι στις τέσσερεις άκρες του κόσμου, δεν βρίσκουν πλέον ικανό αριθμό συντρόφων στην Ελλάδα για να πολλαπλασιαστούν.

Έμειναν λίγοι και ελάχιστοι να μονολογούν δίχως να ακούγονται…
Οι μάζες στη χώρα δεν θα δώσουν ποτέ σημασία στην είδηση:

«Ακόμα και οι πίθηκοι βρίσκουν ικανοποίηση στο να προσφέρουν ευχαρίστηση. Πείραμα σε καπουτσίνους έδειξε ότι τα ζώα προτιμούσαν να κερνάνε φαγητό και σε φιλικά τους άτομα παρά να τρώνε μόνα τους...
Φαίνονται να νοιάζονται για την ευημερία όσων γνωρίζουν» σχολίασε ο Φρανς ντε Βάαλ, επικεφαλής των ερευνητών στο κέντρο πρωτευόντων θηλαστικών του Πανεπιστημίου Έμορι στην Ατλάντα».

Ναι, ακόμη και οι πίθηκοι… αλλά ποτέ τα πιθηκοειδή που ενσταβλίζονται στη χώρα της ρεμούλας και της διαπλοκής.

«Πιστεύουμε ότι η αλτρουιστική συμπεριφορά βασίζεται στην ικανότητα συναισθηματικής ταύτισης», γράφουν οι ερευνητές στο Proceedings of the National Academy of Sciences»,

Ε, αυτήν ακριβώς την ικανότητα χάσαμε με ασύλληπτη ταχύτητα στην χώρα μας.

Δεν φταίνε οι αμερικανοί γι’ αυτό, ούτε οι ρώσοι. Αδίκως ενοχοποιούνται οι τούρκοι και οι «ακατονόμαστοι», οι βόρειοι, το ΝΑΤΟ και η ΕΟΚ …άλλος φταίει, άλλοι φταίνε, αλλά πια φταις εσύ και μόνον εσύ που δεν γουστάρεις καπουτσίνους και παρόμοια, αλλά μόνον καπουτσίνο και φραπέδες μπροστά στην TV.

Θα λύσω την σιωπή μου όταν ο επόμενος «καπουτσίνος» πέσει στα δίχτυα της μαφίας των λαθροκυνηγών που λυμαίνεται τον δημόσιο χώρο στην Ελλάδα.

Ο ΑΓΙΟΣ

Λύθηκε το μυστήριο

Εναλλακτικό σχέδιο για την «επίλυση» του «σκοπιανού» από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, είχαμε υπαινιχθεί πριν από λίγες μέρες στην ανάρτηση μας: «Στον αέρα η ενδιάμεση συμφωνία».

Συγκεκριμένα σημειώναμε:

«Όλοι πλέον στον ΟΗΕ πιστεύουν ότι απαιτείται μια νέα ισορροπητική παρέμβαση, ενδεχομένως και στο επίπεδο του Γ.Γ του Οργανισμού, καθώς οι διαπραγματεύσεις κινδυνεύουν με γενική κατάρρευση, η οποία την περίοδο αυτή μοιάζει να μην απασχολεί ιδιαίτερα το State Department, το οποίο εμφανίζεται τρομερά ψύχραιμο ως προς το ενδεχόμενο αυτό, λες και υπάρχει έτοιμο εναλλακτικό σχέδιο! Οι πηγές μας επιμένουν ότι το επόμενο 15θήμερο θα καθορίσει εκτός από την πορεία της διένεξης για το «όνομα» της ΠΓΔΜ και το χρονοδιάγραμμα ένταξής της στο θεσμικό πλαίσιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας».

Και σήμερα έρχεται το ειδησεογραφικό Πρακτορείο ΜAKFAX ( σύμφωνα με δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου) να λύσει το μυστήριο της αμερικανικής στάσης την τελευταία περίοδο των διαπραγματεύσεων.

Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, φέρεται να είναι έτοιμη να παρουσιάσει σχέδιο για την επίλυση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων στις 23 Σεπτεμβρίου και μάλιστα έχουν γίνει προετοιμασίες ώστε αυτό να παρουσιαστεί την επομένη ημέρα (24 Σεπτεμβρίου)στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Αν πράγματι τα γεγονότα έχουν έτσι, είναι πασίδηλο ότι το αδιέξοδο που εμφανίστηκε τις τελευταίες μέρες, με αλληλοκατηγορίες μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων, ήταν ένα φτηνό παιχνίδι για να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη στις δύο χώρες να υποδεχθεί θετικά (λυτρωτικά) την παρέμβαση της κυβέρνησης Μπούς.

Μια ενέργεια η οποία καπελώνει τον ΟΗΕ και το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης και προδίδει συμφωνία κάτω από το τραπέζι μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, με υπόγεια μάλιστα επιδιαιτητική οργάνωση από τον αμερικανικό παράγοντα.

Όμως, τέτοιες συμπεριφορές δεν χαρακτηρίζουν ανεξάρτητες χώρες, που στηρίζονται στην λαϊκή κυριαρχία. Αυτές οι διευθετήσεις ταιριάζουν σε διακανονισμούς φατριών μαφιόζων περισσότερο, παρά σε διπλωματικό χειρισμό δημοκρατικών κυβερνήσεων.

Επί της ουσίας σημειώστε, ότι οποιαδήποτε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν μπορεί να επιβάλει την αλλαγή του συνταγματικού ονόματος της γείτονος. Το μόνον που μπορεί να πετύχει είναι την αντικατάσταση της «ενδιάμεσης συμφωνίας» με ένα νέο ψήφισμα που θα αφορά στο όνομα και στο εύρος της χρήσης του, το οποίο αν δεν αποκτήσει καθολικότητα στην εφαρμογή του, θα αντικαταστήσει, απλώς, το “FYROM”, εκεί όπου αυτό απαντάται σήμερα.

Εάν η κυβέρνηση-Καραμανλή επιτρέψει μια τέτοια εξέλιξη θα φέρει το βάρος μιας ζημιογόνας για τα ελληνικά συμφέροντα μεθόδευσης και δικαίως θα κατηγορηθεί για ανεπίτρεπτη εξάρτηση από την απερχόμενη κυβέρνηση Μπους.

Ο ΑΓΙΟΣ

Δικομματική Επιταγή

Του Αγίου

Απεγνωσμένο ρετουσάρισμα της φθαρμένης εικόνας του δικομματισμού επιχειρούν τα γνωστά κέντρα των νταβάδων, μέσω της προώθησης της ιδέας για την χάραξη κοινής εξωτερικής πολιτικής, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Η πρωτοβουλία αυτή εμφανίζεται εμφορούμενη από αγνά πατριωτικά συναισθήματα και μασίφ λογική: η περίοδος αυτή, κατά την οποία η Ελλάδα αναζητεί το ιδιαίτερο στίγμα της στον κόσμο, που αλλάζει γοργά, είναι η πλέον κατάλληλη για «συνεύρεση» των δύο μεγάλων κομμάτων σε έναν κοινό τόπο αντιμετώπισης των ανοιχτών εθνικών, λεγόμενων, ζητημάτων μας.

Βέβαια, αν οι εμπνευστές του σχεδίου που τιτλοφορείται «Εθνική Επιταγή» (μην πάει το μυαλό σας στις μοναδικές εθνικές επιταγές που έχουν μέχρι τώρα εξαργυρωθεί από τα δύο κόμματα : επιταγές Siemens) ήθελαν να είναι στοιχειωδώς ακόλουθοι με το «πνεύμα» τους θα αναφέρονταν στην επιχείρηση μηδενισμού του πολιτικού κόστους, από την διαχείριση των εκκρεμών διενέξεων της Ελλάδας με όμορες χώρες.

Αν μάλιστα τολμούσαν να γίνουν και ειλικρινείς θα έλεγαν, ότι ο Μεγάλος Συνασπισμός μπορεί πιο εύκολα να νομιμοποιηθεί και να πατροναριστεί φυσικά, στον βαθμό που υπάρξει κλίμα συναίνεσης σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Το σύνθημά τους θα μπορούσε να είναι: «η ανάγκη μας φέρνει πιο κοντά».

Οι έλληνες θα νόμιζαν ότι τους φέρνει κοντύτερα η εθνική ανάγκη και αυτοί θα συνέχιζαν να κάνουν την διαπλεκόμενη «δουλειά» τους, υπακούοντας στην ανάγκη προσωπικής και κομματικής επιβίωσης στο πελατειακό σύστημα που υπηρετούν.

Έτσι, όμορφα και απλά και κυρίως πατριωτικά η υπαρξιακή ανάγκη του δικομματισμού μετατρέπεται ιδεαλιστικά σε «Εθνική Επιταγή»!

Καλά δεν ντρέπεστε πονηρούληδες, πόσα χρόνια ακόμη νομίζετε ότι είμαστε διατεθειμένοι να εξοφλούμε αυτή την επιταγή! Δώσαμε…πληρώσαμε και τους τόκους, εξοφλήσαμε, τελειώσαμε!

Λίγο σοβαρότερα τώρα. Την ανάγκη ύπαρξης αξιόπιστα διαρθρωμένης στρατηγικής στα εξωτερικά θέματα έχουμε κατ’ επανάληψη αναδείξει σε αυτό το blog.

Επανειλημμένως επισημάναμε ότι η χώρα δεν διαθέτει εξωτερική πολιτική, την οποία, μάλιστα, διαρκώς συγχέει με τις διεθνείς σχέσεις.

Όλα αυτά όμως δεν αίρονται μέσω της συναίνεσης στο πλαίσιο του δικομματισμού.

Άριστα θα μπορούσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συμφωνήσουν σε επιμέρους χειρισμούς, ώστε να ελαττώσουν το κομματικό τους κόστος, σε επώδυνους για τα εθνικά ζητήματα συμβιβασμούς, ενώ θα απουσίαζε οποιαδήποτε καλά επεξεργασμένη στρατηγική στην εξωτερική πολιτική.

Αν μάλιστα εξετάσετε αυτή την υπόθεση ιστορικά, από την μεταπολίτευση και δώθε, θα διαπιστώσετε με θλίψη ότι υπήρξαν περίοδοι συμφωνίας σε τακτικές αντιμετώπισης κρίσεων με γειτονικές χώρες, οι οποίες μόνον τα εθνικά συμφέροντα δεν εξυπηρέτησαν. Ας μην μπω καλύτερα σε λεπτομέρειες και πληγώσω κόσμο! Τα ξέρετε όλοι.

Συμφωνούμε, απολύτως, ότι το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αντιληφθεί ότι ο μικροκομματισμός ζημιώνει την συλλογική προσπάθεια ικανοποίησης των κρατικών συμφερόντων της χώρας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταλήξουν σε κοινούς χειρισμούς, σε εκκρεμή ζητήματα διενέξεων με τους γείτονες, θα γεννιόταν αυτόματα και εξωτερική πολιτική με στρατηγικό σχέδιο και στόχους.

Η οικοδόμηση εξωτερικής πολιτικής απαιτεί μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση και καταλήγει να χρεώνει αυτούς που απομακρύνονται από αυτήν και όχι να κοστολογεί εκείνους που την ακολουθούν.

Αν δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ, αναλύστε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και αν σας ενοχλεί αυτό, ρίξτε μια ματιά πως ενισχύεται η εθνική ταυτότητα μέσω της αντίστοιχης πολιτικής στις Σκανδιναβικές Χώρες.

Είναι επόμενο, όμως, να τα «θαλασσώνετε», αφού για άλλη μια φορά επιχειρείτε να πλαστογραφήσετε «επιταγές». Άλλο «Εθνική Επιταγή» και άλλο «Δικομματική Επιταγή». Κακό πράγμα η υποκρισία και χειρότερο η χυδαιότητα στην πολιτική…δεν νομίζετε φίλτατοι, ιδεαλιστές της διαπλοκής;

Κόντρα στην ηλιθιότητα

Του Αγίου

«Get stupid», είναι το μήνυμα της νεοφιλελεύθερης εποχής μας!
«Γίνε ηλίθιος», όμως, λένε - με τα δικά τους λόγια - και όλα τα «έξυπνα» κοινωνικο-πολιτικά συστήματα στον κόσμο. Το ίδιο υποστήριζαν χθες, σε αυτό επιμένουν σήμερα, το ίδιο θα επικαλούνται και αύριο για να χειραγωγούν τους πολίτες και την ανθρωπότητα.

Η λέξη με την οποία ναρκισσεύεται περισσότερο κάθε μορφή αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού είναι η «ευφυΐα», χαρακτηρίζοντας το σύστημα ασφαλώς και όχι τα άτομα .
Έτσι, λοιπόν, πολιτικοί, σύγχρονοι διανοητές και συνολικά το σύστημα των λεγόμενων decision makers και opinion makers έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι έξυπνη συμπεριφορά είναι η ένταξη σε ένα έξυπνο σύστημα.

Όσοι αμφιβάλουμε για την εξυπνάδα των διαφόρων μορφών εξουσίας, θεωρούμεθα αποσυνάγωγοι και ασφαλώς ντεμοντέ.

Αλλά, τι είναι άραγε ένα «έξυπνο σύστημα»; Μα, το αποτελεσματικό σύστημα: αυτό που πραγματοποιεί τους στόχους που θέτει με την μικρότερη δαπάνη ή με άλλα λόγια με την οικονομικότερη λειτουργία.
Κάπως έτσι η εξυπνάδα εννοείται... απολύτως χαζά!

Μην… λες χαζά, λοιπόν, και αναλογίσου ότι η ευφυΐα συνδέεται αποκλειστικά με την ικανότητα μάθησης και μόνον. Μα, όποιος μπορεί να μαθαίνει από την εμπειρία του, την ιστορική «εμπειρία» και την επιστημονικο-τεχνολογική γνώση, δεν καθίσταται ταυτόχρονα και αποτελεσματικός;

Πάλι μπερδεύτηκες! Η αποτελεσματικότητα συναρτάται με την λειτουργία κάποιου συστήματος αναφοράς. Άρα, είσαι αποτελεσματικός στον βαθμό που ικανοποιείς τους όρους λειτουργίας του συστήματος, τείνοντας να καλύψεις τα άνω όρια απόδοσης των προδιαγραφών του.

Αναλογικά, ένα προβαλλόμενο ως «έξυπνο σύστημα» δεν στηρίζεται στην δική σου ευφυΐα, αλλά στην δική του «ευφυή» εσωτερική οργάνωση, η οποία υπόσχεται αποτελεσματικότητα. Μέσα σε ένα τέτοιο οργανωτικό σύστημα, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, το άτομο γίνεται ολοένα και πιο ηλίθιο, καθώς επιχειρεί να αναπαράγει με πιστότητα νόρμες συμπεριφοράς που εναρμονίζονται με τις προδιαγραφές του συστήματος.
Το κουτό άτομο, δηλαδή, θυσιάζει την ανάπτυξη της προσωπικής του ευφυΐας, χάριν μιας ποσοτικά προσδιορισμένης αποτελεσματικότητας, μέρος της οποίας θεωρεί ότι είναι και αυτό.

Τα «έξυπνα συστήματα» μοιράζουν επιταγές ευτυχίας στα μέρη τους, οι οποίες όταν επιχειρηθεί να εξαργυρωθούν θα αποκαλυφθεί η απάτη: είναι ακάλυπτες.
Πότε, όμως, καταφεύγει στην εξαργύρωση αυτών των επιταγών το άτομο; Συνήθως, όταν εξαντληθούν τα αποθέματα ελπίδας για προσωπική ανέλιξη στο σύστημα!

Κάπου εκεί βρίσκονται σήμερα τα μεσοστρώματα της ελληνική κοινωνίας.
Θυσίασαν την προσωπική τους ευφυΐα στο βωμό της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας και την πάτησαν.

Ευτυχώς! Ευτυχώς, που η κυβέρνηση-Καραμανλή απέτυχε οικονομικά και διοικητικά, για σκέψου τι θα γινόταν αν πετύχαινε;
Η αποβλάκωση μεγάλων κοινωνικών ομάδων θα συνεχιζόταν σε μια προσπάθεια συντήρησης ενός μοντέλου κοινωνικής και οικονομικής ζωής, που οδηγούσε κατευθείαν σε ένα απολιτικό, συγκεντρωτικό σύστημα, όπου ο σκοπός της επιβίωσης ή της κοινωνικής ανόδου θα δικαιολογούσε την άσκηση όλων των δυνατών μέσων.
Αυτό με τη σειρά του θα καθιστούσε τα μέλη της κοινωνίας ακόμη πιο ηλίθια, καθώς κανόνας στην συμπεριφορά τους θα ήταν ο καιροσκοπισμός και η αυτόματη προσαρμογή στο πελατειακό σύστημα.

Ευτυχώς, που η υπόσχεση του Καραμανλή για «έξυπνο κράτος» αποδείχτηκε μια ακόμη μπαρούφα! Τα έξυπνα κράτη ήταν, είναι και θα είναι επικίνδυνα για τους πολίτες τους και ίσως για τον υπόλοιπο κόσμο. Αντίθετα οι κοινωνίες που καλλιεργούν την ευφυΐα των πολιτών τους, επενδύοντας στην ανάπτυξη της κοινωνικότητας, της πρωτοβουλίας, της καινοτομίας και της κοινωνίας των πολιτών, μοιάζει να μαθαίνουν καλύτερα το μάθημα της μάθησης: όταν το «όλον» δεν στηρίζεται στην ευφυή εξέλιξη του «επιμέρους», η αποτελεσματικότητα καταπίνει την δημοκρατία και τότε ο κοινωνικός μηχανισμός (αυτοματισμός) καταρρέει – αργά ή γρήγορα.

Ευτυχώς, που ο μύθος της νέας διακυβέρνησης κατέρρευσε νωρίς!
Ας δομήσουμε από την αρχή τον μύθο μας στην Ελλάδα με δημοκρατικά υλικά που θα ενισχύουν την, αναβαπτισμένη στην κοινωνικότητα, ατομική ευφυΐα, αντί να χρησιμοποιούμε «σάπια τούβλα», χτίζοντας κούφιους θεσμούς, που υπόσχονται μια τάχα αποτελεσματικότητα, δίχως διαφάνεια και λογοδοσία και χωρίς την συμμετοχή των πολιτών.

Το «έξυπνο κράτος» στηρίζεται στην αποτελεσματικότητα των οργάνων του και των μηχανισμών του, αντίθετα οι «έξυπνες κοινωνίες» στην δημοκρατική οργάνωση της πολιτείας και στους αποκεντρωμένους θεσμούς – δηλαδή, ενθαρρύνουν την συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις και επιβραβεύουν την ευφυή παρέμβαση της ατομικότητας, όταν αποσκοπεί στην ποιοτική μεγέθυνση του συνολικού κοινωνικού αποτελέσματος.

Αυτής της μορφής η ευφυΐα, που συμβάλει στην κοινωνική πρόοδο, καλλιεργεί ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού, αντίθετα η δήθεν εξυπνάδα που προβάλει ο διάχυτος ατομικισμός κατατείνει στην απόλυτη ηλιθιότητα και συνιστά κοινή βαρβαρότητα. Η προσαρμογή δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη ευφυΐας, μην διαβάζετε τελεολογικά την θεωρεία της εξέλιξης των ειδών!

Στον αέρα η ενδιάμεση συμφωνία;

Αντίθετο κλίμα από αυτό που παρουσιάστηκε στα Σκόπια και στην Θεσσαλονίκη από τον ειδικό διαπραγματευτή για το «σκοπιανό», μεταδίδεται από πηγές μας στα Ηνωμένα Έθνη.

Διπλωμάτες, που είναι σε θέση να γνωρίζουν το παρασκήνιο, μας έλεγαν σήμερα το μεσημέρι ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η Ελληνική πλευρά να προχωρήσει σε επίσημη καταγγελία του πλαισίου της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, βάσει της οποίας υποτίθεται ότι συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθηνών –Σκοπίων για την τελική ονομασία της γείτονος.

Ο Μάθιου Νίμιτζ έχει ενημερωθεί αρμοδίως ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση εξαιτίας άστοχων ενεργειών του ΟΗΕ, που εμμέσως ενίσχυσαν τις υπονομευτικές για την διαπραγμάτευση πρωτοβουλίες Γκρουέφσκι και είναι έτοιμη να αντιδράσει δυναμικά.

Όλοι πλέον στον ΟΗΕ πιστεύουν ότι απαιτείται μια νέα ισορροπητική παρέμβαση, ενδεχομένως και στο επίπεδο του Γ.Γ του Οργανισμού, καθώς οι διαπραγματεύσεις κινδυνεύουν με γενική κατάρρευση, η οποία την περίοδο αυτή μοιάζει να μην απασχολεί ιδιαίτερα το State Department, το οποίο εμφανίζεται τρομερά ψύχραιμο ως προς το ενδεχόμενο αυτό, λες και υπάρχει έτοιμο εναλλακτικό σχέδιο!

Οι πηγές μας επιμένουν ότι το επόμενο 15θήμερο θα καθορίσει εκτός από την πορεία της διένεξης για το «όνομα» της ΠΓΔΜ και το χρονοδιάγραμμα ένταξής της στο θεσμικό πλαίσιο της Βορειοατλαντικής συμμαχίας.

Η αναβάθμιση του διαλόγου με την εμπλοκή των υπουργών εξωτερικών των δύο πλευρών σκοντάφτει σε πρόσθετες εγγυήσεις που φέρεται να ζήτησε η ελληνική πλευρά και τις οποίες αρνείται να ικανοποιήσει η ηγεσία της ΠΓΔΜ.

Έτσι, το χάσμα διευρύνεται με τη δυσπιστία να μεγεθύνεται και από τις δύο πλευρές, καθώς βλέπουν να πλησιάζει η στιγμή μίας νέας συνολικής πρότασης για την διευθέτηση της υπόθεσης από τον Νίμιτζ.

Τώρα πλέον όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, εκτός από την απεμπλοκή του ΟΗΕ με δική του πρωτοβουλία και την εγκατάλειψη του διαπραγματευτικού πεδίου από την ΠΓΔΜ.

Έχει, δηλαδή, μεταφερθεί η πίεση εξολοκλήρου προς την ελληνική πλευρά η οποία όμως για πρώτη φορά μοιάζει να θέτει σε αμφισβήτηση την αξία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.

Άργησε, θα πρόσθετα, γύρω στα τρία χρόνια να το αντιληφθεί και τώρα που το κατάλαβε, φοβάμαι, ότι δεν έχει καλά επεξεργασμένο σχέδιο για να αποφύγει νέες μεγάλες τριβές στο ΝΑΤΟ και αλλού. Υπονοώ ότι η απέναντι πλευρά θα ισχυριστεί πως σε αυτήν την περίπτωση δεν θα ισχύουν οι όροι του ΝΑΤΟ που ετέθησαν για την αναβολή πρόσκλησης της ΠΓΔΜ στη συμμαχία. Τούτο, όμως, είναι μαχητό και μπορεί να αντιμετωπιστεί διπλωματικά με ισχυρά επιχειρήματα που θα επέτρεπαν την συνέχιση των διαπραγματεύσεων σε πιο αυστηρό και σαφές πλαίσιο.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Καραμανλή άργησε πολύ να επεξεργαστεί εναλλακτικά σχέδια αντιμετώπισης της διένεξης, εγκλωβισμένη σε διπλωματικές κόκκινες γραμμές, οι οποίες στον μόνο που προκαλούσαν πρόβλημα ήταν η χώρα μας. Είχαμε εγκαίρως εξηγήσει ότι ενώ στην πολιτική οι κόκκινες γραμμές μπορεί να φανούν χρήσιμες για τη δόμηση διπλωματικών πρωτοβουλιών, αν αυτές αρθρωθούν στη διπλωματική σκακιέρα τότε είναι επιζήμιες.

Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να υπάρχει σχέδιο για την αποφυγή, έστω και τώρα, της βύθισης της κυβέρνησης Καραμανλή στο διπλωματικό πηγάδι που μόνη της έπεσε, παρά τις επίμονες επισημάνσεις μας για τον κίνδυνο.

Ο ΑΓΙΟΣ

Οι γνωστοί άγνωστοι

Του Αγίου

Δεν είναι δυνατόν να ασκεί κανείς κριτική στο πολιτικό σύστημα, παραγνωρίζοντας τη συμβολή των διαμορφωτών γνώμης στην αποκρυστάλλωση του συγκεκριμένου συστήματος κυριαρχίας. Πόσο μάλλον που στην Ελλάδα οι περισσότεροι ιδιοκτήτες των βασικών διαύλων ενημέρωσης και ψυχαγωγίας είναι είτε συνεταίροι του κράτους, είτε προμηθευτές του, είτε εργολάβοι του, είτε μυστήριοι τύποι που αποφάσισαν να παρατήσουν την επικερδή επιχείρησή τους και να εμπλακούν στην περιπέτεια των ΜΜΕ - με ιδιαίτερη ασφαλώς κλίση προς την τηλεόραση – εμφανίζοντας σωρευτικά, αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα ή μικρά κέρδη σε σχέση με την εμφανιζόμενη επένδυσή τους!

Βεβαίως, υπάρχουν και μερικές περιπτώσεις ιδιοκτητών καναλιών και «συναφών επιχειρήσεων» που από μακριά μυρίζουν «άχυρο»: Η πιάτσα τους γνώρισε ως έμπιστους υπαλλήλους των πρώτων καναλαρχών, όμως με τον καιρό ή ακόμη και αιφνιδίως, σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις, μετεξελίχθησαν σε μεγαλομετόχους άλλων, μικρότερων καναλιών αποσκοπώντας στο να «κλείσουν» την τηλεοπτική αγορά.

Όλοι οι παραπάνω δραστηριοποιούνταν ήδη στον Τύπο ή τον ανακάλυψαν αργότερα για να στηρίξουν εμφανώς επικοινωνιακά και εμπορικά και αφανώς πολιτικά τις τηλεοπτικές τους επιχειρήσεις.

Τα ιδιωτικά κανάλια, λοιπόν, για τους αφελείς, μοιάζουν σαν ένα ακριβό χόμπι ορισμένων ιδιόμορφων πλουσίων, που δεν είχαν πού αλλού να πετάξουν τα λεφτά τους για να κάνουν την τρέλα τους και κατέληξαν στην ζημιογόνα τηλεόραση, μπλέκοντας παράλληλα στις παραγωγές, στον Τύπο, στις εκδόσεις και σε καμιά ντουζίνα ακόμη μπίζνες στο χώρο του πολιτισμού.

Η πολιτεία, δια των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αφού για πολλά χρόνια έκανε το κορόιδο, παραβιάζοντας την λαϊκή εντολή και αφήνοντας τον ευαίσθητο αυτό χώρο, για τον πολιτισμό, την ενημέρωση και τη δημοκρατία, αρρύθμιστο, ώστε να εξυπηρετηθούν οι συγκεκριμένοι «επιχειρηματίες», προβάλλοντας ουσιαστικά χρησικτησία στον καταπατημένο δημόσιο χώρο των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων , αποφάσισε να δώσει οριστική «λύση», επί των ημερών Καραμανλή.

Από εδώ και πέρα σταματά το δράμα και αρχίζει η φαρσοκωμωδία: Αντί η πολιτεία να απαγορεύσει στις οικογένειες των εργολάβων και των πάσης φύσεως προμηθευτών του δημοσίου να αποκτήσουν τον έλεγχο τηλεοπτικών καναλιών, επιχείρησε το αντίστροφο (οι μέτοχοι των τηλεοπτικών διαύλων να μην μπορούν να συνάψουν συμβάσεις έργου με το δημόσιο) το οποίο ήταν φυσικά παράνομο και δεν ήταν δυνατόν να γίνει ανεχτό από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η Κυβέρνηση Σημίτη έστησε το κόλπο και το εκτέλεσε η κυβέρνηση Καραμανλή, δίχως να βρεθεί κανείς πολιτικός χώρος να εξηγήσει νομικά και πολιτικά την κομπίνα - δίχως να αγωνιστεί για το δημόσιο συμφέρον.

Αυτή είναι μία όψη της διαπλεκόμενης πραγματικότητας, δυστυχώς υπάρχουν και άλλες που σχετίζονται με τον κοινό τόπο συμφερόντων που συνθέτουν οι εν λόγω «επιχειρηματίες» με τον δικομματισμό.
Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το μεσόστρωμα τηλεοπτικών στελεχών που προέκυψε από την ώσμωση νταβάδων – κατά Καραμανλή- με ηγετικές φυσιογνωμίες του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, αλλά και κάποιων «εμβόλιμων» από το χώρο της αριστεράς.

Όλα αυτά λίγο-πολύ τα ξέρετε, αυτό, όμως, που οι περισσότεροι παραγνωρίζουν συναρτάται με την κοινωνική λειτουργία των ίδιων των νταβάδων σε αυτό το πλαίσιο διαπλοκής και πατρωνίας.

Οι κύριοι αυτοί εμφανίζονται υπεράνω της τηλεοπτικής ιδιοκτησίας τους, δήθεν αμέτοχοι και ανεύθυνοι για το συνολικό προϊόν που παράγουν δια των διαύλων τους και διαχέουν στην κοινωνία. Τούτοι, δεν ξέρουν τίποτε για το έγκλημα της υποκουλτούρας που διαπράττουν υπάλληλοί τους, ούτε ασφαλώς για την ψυχωτική «ενημέρωση» - ψυχαγωγική-ενημέρωση, την λένε μερικοί - που προσφέρουν οι επιχειρήσεις τους! Αυτοί, απλώς προεδρεύουν και μάχονται για το καλύτερο, αλλά έχουν μπλέξει με κάτι παλιόπαιδα που γουστάρουν μονοθεματικά δελτία, ή τσοντοδελτία, ή την ανακύκλωση λούμπεν πολιτικών στοιχείων, ή την αποθέωση της κατινιάς, της πολιτισμικής ευτέλειας και του κιτς, και βρίσκονται σε αδιέξοδο!

Αυτοί οι «καλλιεργημένοι» άνθρωποι που ελέγχουν τα κανάλια μας και οι οποίοι ρέπουν προς την καλλιτεχνία και την κοινωνική προσφορά με έφεση προς τις αγαθοεργίες και τον αθλητισμό, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σκότος αναπαράγουν στα «αυθαίρετά» τους! Άλλωστε, τι δουλειά έχουν αυτοί στην παραγωγή των τηλεοπτικών προϊόντων; Ετούτοι εμφανίζονται ως ευεργέτες ακόμη και σε αυτό το τομέα!

Οι άνθρωποι μας προσέφεραν κανάλια για να εκπολιτιζόμαστε και να αποκτούμε συνείδηση του κόσμου και εμείς τα βεβηλώσαμε με την βαρβαρότητα που διακρίνει την κοινωνία. Τους επιβάλλαμε – μέσω της αγοράς – να καταντήσουν φάρσα την ενημέρωση και χυδαίο μπάχαλο την ψυχαγωγία, τι φταίνε αυτοί;
Αυτή η τηλεόραση μας αξίζει, αυτήν μας προσφέρουν, με θυσίες και από το υστέρημά τους!

Δηλαδή, δεν φτάνει πως μας εκμαυλίζουν μαζικά, δεν αρκεί που μας τραβάνε στο πολιτισμικό υπόγειο του κόσμου, μας «χρεώνουν» επιπροσθέτως και την ευθύνη για αυτό που διαπράττουν οι ίδιοι.

Μα ποιοι είναι, επιτελούς, αυτοί; Είναι οι γνωστοί-άγνωστοι που βρίσκονται πίσω από κάθε αρνητικό και μπροστά από οτιδήποτε κοινωνικά ελκυστικό.
Είναι το καθεστώς που στηρίζει τον δικομματισμό, που συνθέτει υπουργικά συμβούλια - με πρωθυπουργική συναίνεση ασφαλώς – που καθοδηγεί το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας και ρεγουλάρει τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Είναι τα αφεντικά του πολιτικού συστήματος και οι πάτρωνες της κάθε κυβερνητικής ηγεσίας, είναι το κλαμπ των γνωστών-αγνώστων που ρυθμίζει την στελέχωση των εξουσιών και παρεμβαίνει για την χειραγώγηση της κοινωνίας των πολιτών.

Όλα από τα χέρια τους περνούν, σήμερα, δίχως, παρόλα αυτά να μπορείς να διακρίνεις με σαφήνεια το πρόσωπό τους. Βλέπεις το περίγραμμά του, αλλά σου ξεφεύγει η ταυτοποίηση. Είναι βλέπετε μακριά η «κουκούλα» που φορούν και …κατάμαυρη!

Το σχόλιο που …πόνεσε

Του Αγίου

Σε αυτό το blog, όσοι συμμετέχουμε χαρακτηριζόμαστε από εντιμότητα, με την κλασσική έννοια του όρου.
Σχολιάζουμε την επικαιρότητα και την εξουσία σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας και μόνον, δίχως συνειδησιακές εκπτώσεις και πολιτικαντισμούς.
Κάπου-κάπου (περι)γράφουμε και τις ανησυχίες μας ή εκφράζουμε τον θυμό μας για συμβάντα ή πρόσωπα που μας… κάθονται στο λαιμό.
Άλλοτε πάλι, αφήνουμε το (δημιουργικό) χιούμορ να σχολιάσει τα απίθανα και τους απίθανους, τους δήθεν και τους ντερμπεντέρηδες του καθεστώτος.
Καμιά φορά τυχαίνει να παρέχουμε και χρήσιμες πληροφορίες προς τους ναυτιλλόμενους και τους ενσυνειδήτως επιβαίνοντες στο σκάφος Ελλάς.

Όλα αυτά δίχως υστεροβουλία. Αυτά πιστεύουμε, έτσι μας έρχεται, κατ΄ αυτό τον τρόπο τα προσεγγίζουμε και είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την κριτική όσων αποτελούν τη συντροφιά μας. Όσοι μας τιμούν με τις παρατηρήσεις τους, με κάθε τρόπο και μέσο, προφανώς, συμβάλλουν να γίνουμε «ωριμότεροι» και προσεχτικότεροι.
Κάποιοι, βέβαια, προτιμούν να μας αντιμετωπίζουν υβριστικά και ανέντιμα, ενώ μερικές φορές ορισμένοι δεν διστάζουν να απειλούν.

Το τελευταίο κρούσμα απροκάλυπτα απειλητικής συμπεριφοράς - το μοναδικό σε ότι αφορά τον συντάκτη αυτών των γραμμών και μάλιστα δια τηλεφώνου – εκδηλώθηκε από κάποιον που ενοχλήθηκε από την ανάρτηση μας "Το αυγό του φιδιού".

Το γεγονός με προβλημάτισε ιδιαίτερα, καθώς ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα υπάρξει αποδεκτής μιας τόσο έντονης αντίδρασης, για κάποιο σχόλιο μου σε αυτό το blog.
Πέραν αυτού, το συγκεκριμένο άρθρο δεν περιείχε κάτι ιδιαίτερο το οποίο θα μπορούσε να ερεθίσει προσωπικά κανέναν. Φαίνεται, όμως, ότι έκανα λάθος!

Το συμπέρασμα είναι ότι απόψεις που σχολιάζουν το φαινόμενο της διαπλοκής σε συνάρτηση με το χυδαίο πολιτισμικό πρότυπο που καλλιεργεί μια μικρή ομάδα «επιχειρηματιών» και αχυρανθρώπων τους, κυρίως στην Τηλεόραση, αλλά με την στήριξη ενός ευρύτερου κυκλώματος από παραδοσιακά ΜΜΕ, ιστοσελίδες και τελευταία, ακόμη και δημοφιλή ιστολόγια, προκαλούν την μήνιν της καθεστωτικής μαφίας.

Ωραία, τώρα που μας δώσατε να καταλάβουμε τί και πού σας πονάει περισσότερο, θα συνεχίσουμε επικεντρώνοντας ειδικότερα την κριτική μας σε αυτό το σημείο.

Είναι αφελές να επιχειρείτε να μας εκφοβίσετε, διότι… (δεν συνεχίζω σεβόμενος τους φίλους μας).
Από δω και στο εξής όταν στρέφουμε τα βέλη μας στη διαπλοκή θα είμαστε πολύ πιο συγκεκριμένοι όταν αναφερόμαστε στο καθεστώς και τους νταβάδες του. Την περιστασιολογία με τα «ζωντανά» παραδείγματα της δράσης του μαφιόζικου μηχανισμού που αποτελεί την guard of honour του συστήματος, μέχρι τώρα την αποφύγαμε, καθώς δεν ταίριαζε, μάλλον, στην ιδιοσυγκρασία μας. Νομίζω, όμως, ότι και σε αυτό κάναμε λάθος. Αφού το θέλετε, από δω και πέρα θα ακούτε τα «πράγματα» με το όνομα κάθε συγκεκριμένου νταβά ή αχυρανθρώπου του, που εμπλέκεται σε φαινόμενα διαπλοκής ή κάλυψης της κυβερνητικής αβελτηρίας μέσω του προπαγανδιστικού μηχανισμού. Δίκαια πράγματα, διότι ήρθε η ώρα αυτό που δεν τολμούν τόσα χρόνια να κάνουν οι πολιτικοί και τα κόμματα να το πράξουν οι πολίτες.

Η καλλιέργεια του πολιτισμού σε αυτή τη χώρα είναι η μέγιστη υποχρέωση του κάθε προοδευτικού πολίτη. Δεν πρόκειται να αφήσουμε τους αλητήριους καταπατητές των συχνοτήτων με την εγγύηση των κυβερνήσεων της διαπλοκής, να καταστήσουν την κοινωνία και ιδιαίτερα τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, χωματερή των σκουπιδιών τους.

Ήρθε η ώρα της απομυθοποίησης αυτών των κρατικοδίαιτων «τζακιών», που προβάλλονται ως ευεργέτες, φιλάνθρωποι, καλλιεργημένοι, φιλόμουσοι, φίλαθλοι, φιλεύσπλαχνοι, φιλόζωοι και φιλοπάτριδες από τους διαύλους της διαπλοκής που στήσανε, όπως πάντα, με δικά μας «έξοδα».

Η επιχείρηση κάθαρσης στον δημόσιο βίο δεν μπορεί να αφήσει ανέγγιχτα τα «λύματα» της δήθεν ενημέρωσης και δήθεν ψυχαγωγίας, που πλημμυρίζουν καθημερινά τα κανάλια της διαπλοκής και ξεχειλίζουν από τα παράθυρα των οκτώ, βρωμίζοντας τις συνειδήσεις και προσβάλλοντας την αισθητική όσων τους παρακολουθούν.

Στο σπίτι του κρεμασμένου

Του Αγίου

«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί» μοιάζει να σκέφτηκαν εκεί στο ΠΑΣΟΚ και σταμάτησαν τον ολομέτωπο αγώνα εναντίον της «σκανδαλιάρικης» και σκανδαλιστικής πολιτείας Καραμανλή.

Κατάλαβαν, οι άνθρωποι, ότι με συγκρίσεις στο επίπεδο της διαφθοράς δεν κερδίζουν τίποτε, αντίθετα επικαιροποιείται το «τσουβάλιασμα» των δύο κομμάτων, που εναλλάσσονται στην εξουσία, στη συνείδηση των πολιτών.

Άρα, διαχωριστικές γραμμές στον τρόπο άσκησης της εξουσίας, φαίνεται να κρίνουν ότι είναι ανώφελο να προσπαθούν να χαράξουν με όρους του παρελθόντος, αν και οι πλέον τολμηροί δεν αποφεύγουν να αναφερθούν σε παραδείγματα που αποδεικνύουν την διαφορετική πολιτική ποιότητα του Σημίτη από τον Καραμανλή, ως προς την στάση τους απέναντι στα σκάνδαλα.

Μεταξύ μας, καλά κάνουν. Άργησαν αλλά το κατάλαβαν! Επικοινωνιακά είναι επιζήμιο να συγκρίνεται το κόμμα τους με την κυβέρνηση-Καραμανλή, ως προς τη στάση υπέρ της διαφάνειας και κατά της διαφθοράς, καθώς αποτελεί κοινή εμπειρία των ελλήνων πολιτών ότι στο σύστημα του ΠΑΣΟΚ πάτησε η ΝΔ για να αλώσει το κράτος και να «τα οικονομήσουν» τα στελέχη της, όπως στο σύστημα της αναδομημένης δεξιάς του ’70 πάτησε το ΠΑΣΟΚ για να νομιμοποιήσει τον «τρίτο δρόμο» της φαυλότητας στη διαχείριση του δημόσιου πλούτου.

Κοντολογίς, όσο λιγότερο το ΠΑΣΟΚ μιλά για σκάνδαλα, τόσο το καλύτερο για το ίδιο. Αν οι πολίτες δεν ξεχάσουν την διαπλεκόμενη πολιτεία ΠΑΣΟΚ, αποκλείεται να στραφούν μαζικά εναντίον των αχαρακτήριστων, σημερινών λιγούρηδων που είναι στα πράγματα.

Αυτό, όμως, απαιτεί ήπια αντιπολίτευση και βαθειά ανάλυση του φαινομένου της διάχυτης διαφθοράς. Αν κάνει το πρώτο, σήμερα το ΠΑΣΟΚ, θα διαπιστώσει ότι δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου , όπως είχε κάποτε ο Καραμανλής, ο οποίος άφηνε το ΠΑΣΟΚ να πέσει σαν «ώριμο φρούτο». Αν πράξει το δεύτερο θα υποχρεωθεί να αναδείξει την υπαρξιακή του ταύτιση με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Έτσι, προτιμά να «κάνει την πάπια», μιλώντας γενικά για την ανάγκη σεβασμού στους θεσμούς και μια διαφορετική κουλτούρα ως προς την κυβερνητική λειτουργία που υπόσχεται ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αδιέξοδο! Η συνταγή αυτή δεν μπορεί να φέρει πίσω τις ψήφους που διαρρέουν από το ΠΑΣΟΚ, καθώς η προπαγάνδα της ΝΔ θα επαναφέρει διαρκώς στην επικαιρότητα τα «κακά παραδείγματα» από την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από αυτό.

Η μόνη λύση θα ήταν να «τα σπάσει» η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τον «κυβερνητισμό» της. Αυτό πράγματι θα αποτελούσε καλή πολιτική στρατηγική, αν ακολουθείτο πιστά από τις πρώτες μέρες στην αντιπολίτευση, από το: « Γιώργο άλλαξε τα όλα».
Πράγμα, όμως, που δεν έγινε. Το ΠΑΣΟΚ έχασε χρόνο τον οποίο κέρδισε η ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ έχασε την ευκαιρία να λυτρωθεί από τα βαρίδια της διαπλοκής αποκαλύπτοντας το ρόλο των νταβάδων και κέντρων εντός-εκτός της χώρας που εκβιάζουν τις κυβερνήσεις, για να εξυπηρετήσουν, συνήθως, άνομα και πολιτικά ανήθικα συμφέροντα.

Τώρα, περιμένει με τη σειρά του να πέσει η ΝΔ, σαν σάπιος καρπός της διαπλοκής από το δένδρο της πελατειακής εξουσίας. Δεν χρειάζεται να περιμένει, άλλωστε, πολύ, το γαλάζιο «φρούτο» της «νέας διακυβέρνησης» βρώμισε!

Ο μύθος που δόμησαν οι νταβάδες για τον Καραμανλή ξεθώριασε, μόνον που ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ απέτυχε να τοποθετήσει στη θέση του εξευτελισμένου Καραμνλικού-μύθου μια νέα αναφερόμενη ταυτότητα για το «Κίνημα».

Θα μου πεις, ίσως, δεν τους βοήθησε το καθεστώς που είδε με κακό μάτι την επιμονή του Γιώργου να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος. Σωστό! Αλλά αυτό, ακριβώς, αποτελούσε την μεγάλη ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σύστημα. Την έχασε!

Και τώρα τι γίνεται;
…καλά ευχαριστώ, μέχρι το ΠΑΣΟΚ να αποφασίσει να εγκαταλείψει τον κυβερνητισμό και τις αυτοδύναμες ονειρώξεις. Μέχρι να καταλάβουν ότι η πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων απαιτεί προγραμματικές συγκλύσεις.
Εωσότου αντιληφτούν ότι από την ρητορεία εναντίον της διαπλοκής πρέπει να περάσουν σε μια αντι-διαπλεκόμενη πολιτική στάση.

Αυτό σημαίνει αποφασιστική σύγκρουση με τους νταβάδες, τώρα. Ανυπόκριτα και με επίγνωση ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε νέες ενδοκομματικές περιπέτειες, ακόμη και σε πολυδιάσπαση.
Ε, πώς να το κάνουμε, τα μεταξωτά βρακιά της προοδευτικής, ακηδεμόνευτης εξουσίας δεν απαιτούν μόνον επιδέξιους πισινούς, αλλά κυρίως ενεργούς και «θυμωμένους»… αδένες!

Σκέψεις στο παρά πέντε των εκλογών

Του Αγίου

Καθώς η ώρα των «πολύ-πρόωρων» εκλογών έφτασε, μια και η κυβέρνηση-Καραμανλή αδυνατεί να αντιμετωπίσει την πίεση για άμεση επίλυση της διένεξης με την ΠΓΔΜ, ενώ παράλληλα τρέμει τις ενδεχόμενες νέες αποκαλύψεις για τις μίζες της Siemens, κρίνω σκόπιμο να «παρακινήσω» την ριζοσπαστική αριστερά, τους οικολόγους και την προοδευτική σοσιαλδημοκρατία να ασχοληθούν σοβαρά με το ζήτημα της δημοκρατικής ανάπτυξης, μελετώντας τις ιδέες του Ρομπέρτο Ούνγκερ.

Ο «ομοϊδεάτης μου», σημαντικός διανοητής και επιστήμονας με αξιοζήλευτο έργο στην κοινωνική θεωρία και πολιτική, ανέλαβε το «Υπουργείο Ιδεών» της Βραζιλίας, αποσκοπώντας να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου κοινωνικού μοντέλου που θα συνδυάζει την οικονομική αποτελεσματικότητα με την δημοκρατία.

Οι ιδέες του άριστα θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αποκρυστάλλωση μιας προοδευτικής πολιτικής και στην Ελλάδα και μάλιστα στο πλαίσιο ενός προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας από αριστερά.

Ο Ρομπέρτο Ούνγκερ, μελετώντας το αδιέξοδο της δυτικοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αντί να λοξοκοιτά προς το νεοφιλελευθερισμό , τολμά και επαναθέτει το πρόβλημα της ανάπτυξης στον «ταξικό» πυρήνα του, δίχως δογματισμό και θεωρητική προκατάληψη.

Προτείνει την αναζωογόνηση της μικροαστικής τάξης με ταυτόχρονη αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, της πρωτοφανούς συσσώρευσης από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους με διεύρυνση των δημόσιων αγαθών.

Έχοντας την πεποίθηση ότι η υπόθεση της ανάπτυξης δεν εξυπηρετείται, σήμερα, από τις μεγάλες επιχειρήσεις προτείνει ένα σχέδιο θεσμικής ανάδειξης των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων σε μοχλό κοινωνικής προόδου.

Πιστεύει ότι αν στις βιώσιμες, ανταγωνιστικές και «δημιουργικές» μικρές επιχειρήσεις δοθεί πρόσβαση στις πιστώσεις και τις φοροαπαλλαγές που τώρα απολαμβάνουν μόνον οι μεγάλοι με ενίσχυση της καινοτομίας σε όλα τα επίπεδα, τότε τα κέρδη θα μοιράζονται σε μια ευρύτερη κοινωνική βάση και δεν θα μονοπωλούνται πια από μεγάλους οργανισμούς που τείνουν να καταστούν κράτος εν κράτει, υπαγορεύοντας μάλιστα την οικονομική πολιτική στις κυβερνήσεις.

Φτηνό νόμισμα δεν υπάρχει πλέον στην Ελλάδα και τα φτηνά εργατικά χέρια τείνουν να εκλείψουν σιγά-σιγά με την ένταξη των μεταναστών στη νομιμοποιημένη αγορά εργασίας, έτσι το μοντέλο της ανάπτυξης που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα υπακούοντας στις νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις περί συσσώρευσης καταρρέει, δημιουργώντας μια μεγάλη μαύρη τρύπα όχι απλώς στα δημοσιονομικά, αλλά κυρίως στο κοινωνικό μοντέλο της χώρας.

Οι νεόπτωχοι αυξάνονται, ενώ οι υπερχρεωμένοι βρίσκονται σε αδιέξοδο, την ώρα που η αγορά εργασίας συμπιέζεται διαρκώς, με τους «απασχολήσιμους» να αποτελούν τον κανόνα των νέων εργαζομένων.

Όλοι αυτοί οι νέοι «άθλοι» της κοινωνίας πνίγονται από την αδικία και συνθέτουν ολοένα και περισσότερο ένα ιδιόμορφο κοινωνικό περιθώριο, το οποίο αρνείται να αποδεχτεί τον εξευτελισμό από την ελεημοσύνη φιλεύσπλαχνων(!) κυβερνήσεων ή την ομηρία από το σύστημα της πατρωνίας του δικομματισμού.

Τώρα, μάλιστα, που η κυβέρνηση- Καραμανλή «ξεφορτώθηκε» δημόσιες επιχειρήσεις, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εργαλεία στρατηγικής ανάπτυξης, δεν υπάρχει καμία άλλη προοπτική εκτός από την «επανάσταση» των μικρομεσαίων.

Αυτό, πράγματι, θα έθετε την αναγκαία, για την κοινωνική συνοχή, αναδιανομή σε παραγωγική και αναπτυξιακή βάση και θα έδινε την δυνατότητα ορθολογικοποίησης των φορολογικών προσόδων του κράτους.

Έτσι, η ύπαρξη των μικρομεσαίων θα έπαυε να στηρίζεται στην παραοικονομία, στην φοροδιαφυγή και την φοροκλοπή και θα απέφερε ένα σημαντικό έσοδο στην πολιτεία για την ανάπτυξη της «ευημερούσας κοινωνίας».

Το πλέον ενδιαφέρον, στην προσέγγιση Ούνγκερ, είναι ότι αυτή η κοινωνικο-οικονομική μεταρρύθμιση δεν αντιφάσκει με την πορεία της χώρας στην ΕΕ, ούτε απαιτεί ριζική αλλαγή στην συγκρότηση της πολιτείας. Η καινοτομία του μοντέλου αυτού στηρίζεται στην αντιστροφή της φοράς ανάπτυξης: όχι από πάνω προς τα κάτω, αυτή τη φορά, αλλά αντίστροφα από κάτω προς τα επάνω.

Οι απόψεις αυτές δεν είναι φαντασιώσεις, στηρίζονται σε εμπειρικά δεδομένα, τεκμηριώνονται επιστημονικά και θα μπορούσαν να εξελιχθούν εύκολα και απλά σε εργαλεία άσκησης πολιτικής και συγκρότησης νέων θεσμών διακυβέρνησης, αν φυσικά η ευρύτερη αριστερά και ο δημοκρατικός κόσμος αποφάσιζαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα κοινό πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ανάπτυξης και κοινωνικής πολιτικής.

Εγώ, δεν θα κουραστώ να το φωνάζω!

Το αυγό του φιδιού

Του Αγίου

Σήμερα, θα μιλήσω για τον σοβαρότερο παράγοντα της κοινωνικής κρίσης που, κατά τη γνώμη μου, εμφιλοχωρεί σε κάθε σχέση κοινωνικού ή οικονομικού χαρακτήρα στην Ελλάδα και επιβαρύνει, επιπροσθέτως, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.

Στην πατρίδα μας, τα τελευταία 15 χρόνια, έχει εκχυδαϊστεί σε μεγάλο βαθμό το πρότυπο πολιτισμικής συγκρότησης της κοινωνίας.
Το σύστημα αξιών, στάσεων, συμπεριφορών, πεποιθήσεων, προσβλέψεων, προκαταλήψεων και προσδοκιών έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό από την καιροσκοπική πολιτική, τον λαϊκισμό, την αναξιοκρατία, τον καταναλωτισμό, την πατρωνία και την εφήμερη εικόνα του lifestyle, σε σημείο να αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός και να καθίστανται προβληματικές οι οικονομικές σχέσεις.

Όλα αυτά εκφράζονται από μια διάχυτη ανασφάλεια, ασυνέπεια, «συμπλεγματικότητα», φοβία μπροστά στο καινούργιο, δυσπιστία προς όλους και όλα, άρνηση κοινωνικής προσφοράς, ωχαδερφισμό, ανευθυνότητα, εχθρότητα απέναντι στους θεσμούς της πολιτείας και στον «δίπλα», αδιαφορία, ουσιαστικά, για την εξωτερική πολίτική, μανία ιδιοποίησης ( καταπάτησης) ή καταστροφής των κοινόχρηστων αγαθών και ασφαλώς με την υποβάθμιση της αξίας της κοινωνίας των πολιτών.

Είναι πρόδηλο ότι, υπό αυτές τις συνθήκες πολιτισμικού εκφυλισμού η πολιτική δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε βάθος, οι επιμέρους πολιτικές είναι αδύνατο να επιτύχουν τους στόχους τους, ενώ η δόμηση της ιδεολογίας κινδυνεύει να αναχθεί σε ιδεαλιστική φάρσα.

Η σύγχρονη Ελλάδα βιώνει μια από τις σημαντικότερες περιόδους βαρβαρότητας στην ιστορία της , αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν το συνειδητοποιούν οι πολίτες της, ούτε, δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος από τους επαγγελματίες πολιτικούς της.
Πίσω, λοιπόν, από την εμφανή κοινωνική κρίση κρύβεται μια βαθύτερη «κρίση κουλτούρας» που χαρακτηρίζει όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα.

Στις γραμμές αυτές δεν θα αναφερθούμε γενικά στα αίτια αυτής της ελεεινής κατάστασης, ούτε θα αναζητήσουμε τις πολιτικές ευθύνες για αυτήν τη δραματική εξέλιξη – το έχουμε επιχειρήσει, επανειλημμένως, κατά το παρελθόν.

Τώρα, θα σταθούμε αποκλειστικά στη διάσταση των ΜΜΕ, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, έχουν τεράστια ευθύνη για την ανάπτυξη και ανακύκλωση αυτού του χυδαίου πολιτισμού των ψυχώσεων, των κοινωνικών στρεβλώσεων, των φαντασιώσεων, του ψευδο-εθνικισμού, του κουτσομπολιού, της μοιρολατρίας, της «αντιαισθητικής», του ψευτοτσαμπουκά και της απαξίωσης του πολιτικού φαινομένου, δια της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής.

Ασφαλώς, δεν παραλείπουμε να επισημαίνουμε ότι για την συγκεκριμένη λειτουργία των περισσοτέρων ΜΜΕ στη χώρα και ιδιαίτερα για την καθοριστική επίδραση της Τηλεόρασης στην αποδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων και στον εξευτελισμό της πολιτικής, η ευθύνη βαρύνει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, με κύριο άξονα τον δικομματισμό που συνδέθηκε αδιάρρηκτα με την διαπλοκή.
Αυτοί ήταν εκείνοι που συνέβαλαν καθοριστικά στην σημερινή, παθογόνα διάσταση της Τηλεόρασης, συνεταιρισμένοι με μια μικρή ομάδα «επιχειρηματιών» και αχυρανθρώπων για την από κοινού νομή της εξουσίας.

Το χειρότερο είναι ότι οι νταβάδες – κατά Καραμανλή – με την αρωγή των ηγεσιών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πέτυχαν να ελέγξουν απόλυτα το πολιτισμικό προϊόν και την ενημέρωση, στο σύνολο τους, διαμορφώνοντας ένα τραστ στην συγκεκριμένη δημόσια υπο-σφαίρα, με καθετοποιημένες επιχειρήσεις, οι οποίες, δήθεν, ανταγωνίζονται η μία την άλλη.

Όσοι είναι μέσα στα πράγματα γνωρίζουν ότι ο «ανταγωνισμός» αυτής της μορφής είναι ένα σικέ παιχνίδι των νταβάδων και των αχυρανθρώπων τους και στο βαθμό που υπάρχει αντανακλά τις πελατειακές σχέσεις και τις νέες ισορροπίες συμφερόντων εντός του τραστ.

Είναι πασιφανές ότι όσοι αντιδρούν σε αυτό το μοντέλο πολιτισμικού εκχυδαϊσμού εξοβελίζονται, συκοφαντούνται και τιμωρούνται παραδειγματικά, για τον εκφοβισμό και την συμμόρφωση των υπολοίπων.

Έτσι το «έγκλημα» εναντίον της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζεται, δίχως οι πολίτες να αντιλαμβάνονται τον εγκλωβισμό τους από ένα σύστημα παραπολιτικής και υποκουλτούρας, το οποίο «διδάσκει» αντικοινωνικότητα, απολιτικότητα, αναξιοκρατία, αυταρχικότητα, «μαγκιά», ξενοφοβία, και ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το καθημερινό αυτό μάθημα «κοινωνικοποίησης» δομεί την εικόνα του ελληνικού λαού, στις συνειδήσεις τηλεθεατών και μη, σαν «αγανακτισμένου λαουτζίκου» και της θεσμοθετημένης πολιτείας σαν «καραγκιοζμπερντέ», ενώ οι πολιτικοί εμφανίζονται σαν «θεατρίνοι σε μπουλούκι του παλιού καιρού». Ένα «θαυμάσιο» πολιτισμικό πρότυπο ηγεσίας, θεσμών και κοινωνικής ταυτότητας, δηλαδή, που παραπέμπει ευθέως στην απαξίωση των κοινωνικών, πολιτικών, και οικονομικών σχέσεων και οδηγεί σε φασίζουσες προσεγγίσεις της πραγματικότητας!

Δεν έχει σημασία η επιμέρους διάρθρωση του συνολικού πολιτισμικού προϊόντος που καταναλώνει ο έλληνας . Μην ψάχνετε να ανακαλύψετε φιλελεύθερες και δημοκρατικές οάσεις εντός αυτού του χυδαίου συστήματος. Υπάρχουν, όμως χρησιμοποιούνται σκόπιμα και ευκαιριακά, απλώς για τη νομιμοποίηση του ολοκληρωμένου συστήματος, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά και μαφιόζικες πρακτικές, που αναπαράγει το συγκεκριμένο πολιτισμικό πρότυπο και μόνον.

Αν δεν συνειδητοποιήσετε, όλοι, ότι δημιουργοί, πάτρωνες και διαχειριστές αυτού του συστήματος, που έχει καταστεί καθεστώς στη χώρα, είναι οι γνωστοί νταβάδες και δεν επαναστατήσετε εναντίον τους – αντί να αγανακτείτε και να κουτσομπολεύετε τους υπαλλήλους τους – και δεν απορρίψετε τους πελάτες τους πολιτικούς, δεν πρόκειται ποτέ να συμβάλετε ατομικά στην οικοδόμηση μία νέας πολιτικής εκκίνησης, μιας νέας μεταπολίτευσης βασισμένης σε ένα νέο πλαίσιο πολιτικών αρχών και πολιτισμού.