Ένας Πέτρος που …πάει παντού

Του Αγίου

Ο Πέτρος Τατούλης, όπως και να το δεις, αποτελεί ιδιαίτερη μορφή στο πλαίσιο του πολιτικού προσωπικού.

Ασχέτως με το εάν και πόσο συμφωνεί κανείς πολιτικά μαζί του, δεν μπορεί να παραβλέψει την παρρησία του ανδρός και την πολιτικότητα στις προσεγγίσεις του.
Ο Πέτρος προκαλεί τον δημόσιο διάλογο με πολιτικούς όρους και γι’ αυτό …πάει παντού.

Πριν από λίγες μέρες είπε κάτι που ακούστηκε σαν προσωπική «εξομολόγηση» , αλλά στην πραγματικότητα ήταν κάτι περισσότερο.
Δήλωσε: «Αν αγαπούσα τόσο πολύ την εξουσία θα είχα φροντίσει να παρέμενα πολύ περισσότερο στους θώκους που μου εμπιστεύθηκαν. Στην Ελλάδα τουλάχιστον το σύστημα παίζει πάντοτε εκ του ασφαλούς, με παίκτες ελεγχόμενους από συμφέροντα και από παρέες. Σπάνια, η αποτελεσματικότητα, η συνέπεια και η εργατικότητα ενός πολιτικού προσμετρώνται στα θετικά της πορείας του. Η πολιτική σκηνή βρίθει από παραδείγματα σαν αυτά που σας ανέφερα παραπάνω, ανθρώπων απόλυτα συμβιβασμένων»… «αυτό το σύστημα ήταν σαφές μετά από κάποιο σημείο ότι θα επέλεγε να με απομακρύνει, από τη στιγμή που εργάστηκα με συνέπεια και δεν δίστασα να έλθω σε μεγάλες ρήξεις και με συμφέροντα και με ισχυρές παρέες. Αυτό το σύστημα δεν θα μπορούσε ποτέ να με αναγνωρίσει σαν κομμάτι του...όχι επειδή δεν μπορούσα, αλλά διότι δεν το ήθελα»

Άραγε η κατάσταση αυτή που περιγράφει ο Π. Τατούλης, αντλώντας προφανώς επιχειρήματα και «εικόνες» από την προσωπική του περιπέτεια με τα κοινά, περιορίζεται στο χώρο της πολιτικής σφαίρας ή μήπως χαρακτηρίζει τις σχέσεις, γενικότερα, στον ευρύτερο δημόσιο χώρο;

Το ίδιο δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ο συνειδητοποιημένος ανώτερος δημόσιος λειτουργός, ο δημοσιογράφος, ο δικηγόρος, ο επιστήμονας που εμπλέκεται σε υποθέσεις δημόσιου συμφέροντος, ο δικαστής, ο καλλιτέχνης κ.α;

Στο κλειστό σύστημα συμφερόντων που ελέγχει τη χώρα, χειραγωγώντας την πολιτική και επηρεάζοντας καθοριστικά την οικονομία και τον πολιτισμό δεν έχουν θέση - εκτός από την πολιτική - οι ασυμβίβαστες προσωπικότητες.

Όποιος τολμά και αντιστέκεται στην αυθαιρεσία, στο καιροσκοπισμό και τη χυδαιότητα αυτού του συστήματος εξοβελίζεται.

Κάποιοι, μάλιστα, που αντιστέκονται σθεναρά, αφού πρώτα συκοφαντηθούν και χαρακτηριστούν «σύγχρονοι επαναστάτες… δίχως αιτία», τιμωρούνται παραδειγματικά. Σταυρώνονται κοινωνικά και κυνηγιούνται μέχρι θανάτου.

Μερικοί από αυτούς τους «αντιρρησίες συνείδησης» ( που υπηρέτησαν, όμως, στο στρατό και όπου αλλού απαιτήθηκε την πατρίδα τους) βρίσκουν κάποιο καταφύγιο και επιβιώνουν, άλλοι αυτοκτονούν, μερικοί κλείνονται στο καβούκι τους και ιδιωτεύουν, ενώ κάποιοι άλλοι δραπετεύουν από τη χώρα και το καθεστώς. Οι περισσότεροι, όμως, τελικά λυγίζουν και φιλώντας κατουρημένες ποδιές …προσκυνούν στο βωμό του νταβά.

Όλοι τούτοι είναι οι προδότες του συστήματος, τα απολωλότα πρόβατα, οι ψυχωτικοί, οι αγνώμονες, οι άφιλοι, οι… έτσι και οι αλλιώς!

Ουδείς ποτέ θα μπει στο κόπο να τους κατανοήσει και ας είναι τα κίνητρα τους ηθικά, πολιτικά, βαθύτατα συνειδητοποιημένα και ενδεχομένως ηρωικά.

Ο λαουτζίκος θα τους ξεσκίσει τις σάρκες, ικανοποιώντας τα πλέον ταπεινά συναισθήματα του ανθρώπου: τη ζηλοφθονία και τη μαζική εκδίκηση στο διαφορετικό.

Οι φορείς της εξουσίας θα δοκιμάσουν να …παίξουν μαζί τους, για να τους εξευτελίσουν, ενώ οι οικείοι τους θα τους χαρακτηρίσουν, απλώς, αποτυχημένους και θα τους συμπεριφερθούν ανάλογα.

Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία οδό σωτηρίας, πλέον, μέσα στο σύστημα. Όσοι πιστεύουν ότι θα βρουν κάποιο απάγκιο, για να ξαποστάσουν, ώστε να συνεχίσουν το έργο τους και τη κοινωνική τους δράση με το ίδιο πείσμα, διαπιστώνουν γρήγορα ότι ούτε εκεί είναι πλέον ασφαλείς.

Αυτοί οι σύγχρονοι «άθλιοι» είναι καταδικασμένοι να πορευθούν στις ατραπούς της συνείδησής τους. Δεν έχει ούτε πίσω, ούτε πλάγια, μόνον εμπρός!

Αυτή, ακριβώς, η κοινωνική συνθήκη τους εμπλουτίζει συναισθηματικά και τους εκπαιδεύει πολιτικά, στο βαθμό που έχουν τα πολιτισμικά εφόδια και την αρετή για να αξιοποιήσουν δημιουργικά την περιπέτειά τους.

Τους κάνει να υπερβούν τις σχέσεις διαπλοκής και αλληλεξάρτησης ενός ανθρωποφάγου συστήματος πατροναρισμένης εξουσίας και συντελεί στο να ανοίξουν οι ορίζοντες της διάνοιας τους.

Τέλος, βοηθά να επεξεργασθούν διαλεκτικά την εμπειρία και τα παθήματά τους, ώστε να δομήσουν μια σφαιρικότερη (φιλοσοφικότερη) προσέγγιση της πραγματικότητας.

Μέσα από αυτή γεννιέται το πολιτικό "δέον" και η ιδεολογία αποκτά εμπειρικό περιεχόμενο, προκαλώντας για πολιτική δράση και ανατροπή των σχέσεων που διαμορφώνουν, εν τέλει, το νομιμοποιητικό περιβάλλον για την αναπαραγωγή του συστήματος.

Το συμπέρασμα ίσως να ακούγεται αποφθεγματικά και δογματικά, τελολογικά ή μαρξιστικά, αλλά δεν είναι τίποτε από όλα αυτά.

Το καθεστώς θα καταρρεύσει όταν παύσει η λαϊκή και κοινωνική νομιμοποίηση του και οι «άθλιοι»του συστήματος έχουν πολλά να προσφέρουν προς αυτή τη κατεύθυνση.

Με αυτή την έννοια οι «άθλιοι» είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του καθεστώτος της διαπλοκής στη χώρα και καθώς αποτελούν πολιτικούς και πολιτισμικούς αντιπάλους του ολοκληρωτικού συστήματος εξουσίας, είναι λογικό οι νταβάδες μαζί με τους κομματικούς μηχανισμούς, που εμπλέκονται στη διαδικασία αναπαραγωγής του, να πράττουν ότι μπορούν για να απαλλαγούν από την ύπαρξή τους.

Καλά κάνουν! Έτσι έκαναν πάντα οι αυταρχικές εξουσίες.

Δεν έχει σημασία ποια θα είναι η τύχη των «αθλίων»,τελικά. Δεν χρειάζεται να τους ηρωοποιήσει, μάλιστα, κανείς. Το κρίσιμο για τη κοινωνία θα έπρεπε να είναι η αξιοποίηση της κριτικής τους - ενδεχομένως και της εμπειρίας τους - δίχως πονηρές και συμπλεγματικές προεκτάσεις.

Επιτέλους δεχθείτε ότι μπορεί να είναι λιγότερο ιδιοτελείς απ’ ότι η προπαγάνδα του καθεστώτος τους εμφανίζει.