Στο σπίτι του κρεμασμένου

Του Αγίου

«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί» μοιάζει να σκέφτηκαν εκεί στο ΠΑΣΟΚ και σταμάτησαν τον ολομέτωπο αγώνα εναντίον της «σκανδαλιάρικης» και σκανδαλιστικής πολιτείας Καραμανλή.

Κατάλαβαν, οι άνθρωποι, ότι με συγκρίσεις στο επίπεδο της διαφθοράς δεν κερδίζουν τίποτε, αντίθετα επικαιροποιείται το «τσουβάλιασμα» των δύο κομμάτων, που εναλλάσσονται στην εξουσία, στη συνείδηση των πολιτών.

Άρα, διαχωριστικές γραμμές στον τρόπο άσκησης της εξουσίας, φαίνεται να κρίνουν ότι είναι ανώφελο να προσπαθούν να χαράξουν με όρους του παρελθόντος, αν και οι πλέον τολμηροί δεν αποφεύγουν να αναφερθούν σε παραδείγματα που αποδεικνύουν την διαφορετική πολιτική ποιότητα του Σημίτη από τον Καραμανλή, ως προς την στάση τους απέναντι στα σκάνδαλα.

Μεταξύ μας, καλά κάνουν. Άργησαν αλλά το κατάλαβαν! Επικοινωνιακά είναι επιζήμιο να συγκρίνεται το κόμμα τους με την κυβέρνηση-Καραμανλή, ως προς τη στάση υπέρ της διαφάνειας και κατά της διαφθοράς, καθώς αποτελεί κοινή εμπειρία των ελλήνων πολιτών ότι στο σύστημα του ΠΑΣΟΚ πάτησε η ΝΔ για να αλώσει το κράτος και να «τα οικονομήσουν» τα στελέχη της, όπως στο σύστημα της αναδομημένης δεξιάς του ’70 πάτησε το ΠΑΣΟΚ για να νομιμοποιήσει τον «τρίτο δρόμο» της φαυλότητας στη διαχείριση του δημόσιου πλούτου.

Κοντολογίς, όσο λιγότερο το ΠΑΣΟΚ μιλά για σκάνδαλα, τόσο το καλύτερο για το ίδιο. Αν οι πολίτες δεν ξεχάσουν την διαπλεκόμενη πολιτεία ΠΑΣΟΚ, αποκλείεται να στραφούν μαζικά εναντίον των αχαρακτήριστων, σημερινών λιγούρηδων που είναι στα πράγματα.

Αυτό, όμως, απαιτεί ήπια αντιπολίτευση και βαθειά ανάλυση του φαινομένου της διάχυτης διαφθοράς. Αν κάνει το πρώτο, σήμερα το ΠΑΣΟΚ, θα διαπιστώσει ότι δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου , όπως είχε κάποτε ο Καραμανλής, ο οποίος άφηνε το ΠΑΣΟΚ να πέσει σαν «ώριμο φρούτο». Αν πράξει το δεύτερο θα υποχρεωθεί να αναδείξει την υπαρξιακή του ταύτιση με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Έτσι, προτιμά να «κάνει την πάπια», μιλώντας γενικά για την ανάγκη σεβασμού στους θεσμούς και μια διαφορετική κουλτούρα ως προς την κυβερνητική λειτουργία που υπόσχεται ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αδιέξοδο! Η συνταγή αυτή δεν μπορεί να φέρει πίσω τις ψήφους που διαρρέουν από το ΠΑΣΟΚ, καθώς η προπαγάνδα της ΝΔ θα επαναφέρει διαρκώς στην επικαιρότητα τα «κακά παραδείγματα» από την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από αυτό.

Η μόνη λύση θα ήταν να «τα σπάσει» η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τον «κυβερνητισμό» της. Αυτό πράγματι θα αποτελούσε καλή πολιτική στρατηγική, αν ακολουθείτο πιστά από τις πρώτες μέρες στην αντιπολίτευση, από το: « Γιώργο άλλαξε τα όλα».
Πράγμα, όμως, που δεν έγινε. Το ΠΑΣΟΚ έχασε χρόνο τον οποίο κέρδισε η ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ έχασε την ευκαιρία να λυτρωθεί από τα βαρίδια της διαπλοκής αποκαλύπτοντας το ρόλο των νταβάδων και κέντρων εντός-εκτός της χώρας που εκβιάζουν τις κυβερνήσεις, για να εξυπηρετήσουν, συνήθως, άνομα και πολιτικά ανήθικα συμφέροντα.

Τώρα, περιμένει με τη σειρά του να πέσει η ΝΔ, σαν σάπιος καρπός της διαπλοκής από το δένδρο της πελατειακής εξουσίας. Δεν χρειάζεται να περιμένει, άλλωστε, πολύ, το γαλάζιο «φρούτο» της «νέας διακυβέρνησης» βρώμισε!

Ο μύθος που δόμησαν οι νταβάδες για τον Καραμανλή ξεθώριασε, μόνον που ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ απέτυχε να τοποθετήσει στη θέση του εξευτελισμένου Καραμνλικού-μύθου μια νέα αναφερόμενη ταυτότητα για το «Κίνημα».

Θα μου πεις, ίσως, δεν τους βοήθησε το καθεστώς που είδε με κακό μάτι την επιμονή του Γιώργου να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος. Σωστό! Αλλά αυτό, ακριβώς, αποτελούσε την μεγάλη ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σύστημα. Την έχασε!

Και τώρα τι γίνεται;
…καλά ευχαριστώ, μέχρι το ΠΑΣΟΚ να αποφασίσει να εγκαταλείψει τον κυβερνητισμό και τις αυτοδύναμες ονειρώξεις. Μέχρι να καταλάβουν ότι η πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων απαιτεί προγραμματικές συγκλύσεις.
Εωσότου αντιληφτούν ότι από την ρητορεία εναντίον της διαπλοκής πρέπει να περάσουν σε μια αντι-διαπλεκόμενη πολιτική στάση.

Αυτό σημαίνει αποφασιστική σύγκρουση με τους νταβάδες, τώρα. Ανυπόκριτα και με επίγνωση ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε νέες ενδοκομματικές περιπέτειες, ακόμη και σε πολυδιάσπαση.
Ε, πώς να το κάνουμε, τα μεταξωτά βρακιά της προοδευτικής, ακηδεμόνευτης εξουσίας δεν απαιτούν μόνον επιδέξιους πισινούς, αλλά κυρίως ενεργούς και «θυμωμένους»… αδένες!