Συλλάβετε την…τρέλα!

Του Αγίου

Διάβασα ότι ένας blogger στην Ελλάδα διώκεται σε βαθμό κακουργήματος, κατηγορούμενος για προτροπή χρηστών του Ιντερνετ να σκοτώσουν τον διευθυντή ειδήσεων τηλεοπτικού καναλιού.

«Εκτελέστε τον διευθυντή ειδήσεων και τον γιο του. Θέλω να μου φέρετε τα κεφάλια τους», φέρεται να ανέγραφε, εκτός των άλλων υβριστικών σχολίων, στο blog του, ο κατηγορούμενος. . «Είναι αλήθεια, έκανα κάποιες υπερβασούλες», φέρεται να είπε ο blogger στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν.
Τώρα, μεταξύ μας, δεν πρόκειται για «υπερβασούλες», αλλά για «υπερβασάρες»!
Είπαμε να βγάζουμε τα εσώψυχα μας, ελεύθερα και λυτρωτικά για το υποσυνείδητο, αλλά όχι και έτσι!

Η απειλή είναι, όπως και να το δεις, ένδειξη υποκουλτούρας. Η προτροπή για τέλεση εγκλήματος είναι κοινωνικά καταδικαστέα, δίχως συζήτηση, αλλά…
Αλλά, μήπως δίνουμε έκταση μεγαλύτερη από ότι πρέπει σε ελεεινές συμπεριφορές παραβλέποντας χυδαίες στάσεις;

Πόσοι «τρελοί» στον κόσμο αυτό δεν μας απειλούν με κουβέντες, τυπωμένες, ψηφιακές, με μηνύματα, μέσω τρίτων ή ακόμη και κατά πρόσωπο;
Πώς να το κάνουμε, η «συμμόρφωση» ή η ικανοποίηση του «εγώ» , στην εποχή της βαρβαρότητας, επιδιώκεται, αρχικά, μέσω της απειλής.

Πλημμυρίσαμε απειλές. Αν δεν πάρουμε αυτό το φάρμακο θα πεθάνουμε! Αν δεν επιδείξουμε την συγκεκριμένη συμπεριφορά θα καταστραφούμε. Αν δεν επενδύσουμε με τον τρόπο που επιθυμεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα πεθάνουμε από την πείνα. Αν δεν προετοιμαστούμε για πόλεμο θα πεθάνουμε από τον ύπουλο εχθρό. Αν δεν δουλέψουμε όπως γουστάρει το αφεντικό θα πεθάνουμε από την ανεργία. Αν εγκαταλείψουμε τη γυναίκα μας θα «πεθάνουμε» από τους τηλεοπτικούς κυνηγούς κεφαλών. Αν τολμήσουμε να απομυθοποιήσουμε το σύστημα θα «πεθάνουμε» από τον αποκλεισμό και πάει λέγοντας …

Μέσα σε αυτό το πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον, που εκτρέφεται από την απειλή και την αναπαράγει ως κανόνα επιβίωσης, λογικό φαίνεται μερικοί – ίσως οι πλέον ευαίσθητοι και ψυχικά ασθενέστεροι – να προσωποποιούν τον εκφοβισμό και να αντιδρούν, σκορπίζοντας τον τρόμο σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία εκλαμβάνονται ως φορείς εξουσίας ή προσβλητικές, για την ίδια την ύπαρξη του θιγμένου, οντότητες.

Έτσι κάποιοι, μη μπορώντας να αντιληφθούν την λειτουργία της απειλής και να ελέγξουν το θυμό τους, στρέφονται κατά συγκεκριμένων προσώπων εκτοξεύοντας απειλητικά βέλη εναντίον τους και εναντίον όσων αποτελούν το στενό περιβάλλον τους. Βρυχώνται, αισθανόμενοι σαν θηρία σε κλουβί και προσπαθούν να προσελκύσουν την προσοχή και την συμπάθεια άλλων καταπιεσμένων θηρίων, που βρίσκονται σε διπλανά κλουβιά, ζητώντας συμπαράσταση για να τιμωρήσουν μέχρι θανάτου αυτούς που τους αδίκησαν.

Είναι «τρέλα»! Και τι να κάνουμε, να αφήσουμε ελεύθερους τους «τρελούς» να μας απειλούν; Όχι, δεν υποστηρίζω τέτοιο πράγμα. Απλώς επισημαίνω τον κίνδυνο από την υπερβολική αντίδραση στην ρηματική απειλή. Αν κάθε «αγανακτισμένο» που βρίσκεται προδήλως σε απόγνωση τον αντιμετωπίζει η πολιτεία σαν εν δυνάμει φονιά ή τρομοκράτη, χαθήκαμε!

Καλώς κάνουμε και αντιδρούμε προσωπικά στην απειλή που δεχόμαστε . Άριστα πράττουμε που την καταγγέλλουμε, αλλά η πολιτεία έχει χρέος να συνεκτιμήσει και άλλους παράγοντες.

Αν δεν… συλλάβουμε την τρέλα του συστήματος που τρέφεται από την απειλή, δεν θα αποφύγουμε τον κάθε λογής «τρελό», που ζει και αναπνέει μέσω της εκδίκησης.
Όταν το καθεστώς υιοθετεί ως στάση - και μάλιστα παραδειγματικά - την εκδίκηση εναντίον ατόμων ή κοινωνικών ομάδων πώς θα αποφύγουμε την έκρηξη του τρελαμένου διωκόμενου;

Η θεσμοθετημένη και παραθεσμική απειλή ενεργοποιεί έναν πολιτισμικό και ψυχολογικό μηχανισμό στα άτομα που τείνει να νομιμοποιήσει την εκδίκηση, ενώ, παράλληλα, συντελεί στην οικοδόμηση ενός τρομοκρατημένου κοινωνικού υποσυνειδήτου που αναπαράγει την απειλή. Η στάση των ΜΜΕ - ιδιαίτερα της TV - στην Ελλάδα ενισχύει αυτό το φαινόμενο και από εδώ θα έπρεπε κανείς να ξεκινήσει, αν ήταν σοβαρός!