Rhesus

Του Αγίου

Υπάρχουν κάτι πίθηκοι, του είδους μακάκου (rhesus), οι οποίοι γεννιούνται και πεθαίνουν αγχωμένοι. Από δω τους έχεις, από κει τους βάζεις, αυτοί εκεί στην ανησυχία και στην εγρήγορση, σαν να περιμένουν να συμβεί πάντα κάτι αναπάντεχα, αιφνιδιαστικά. Ανήσυχες ιδιοσυγκρασίες είναι οι άτιμοι, σας λέω, ανεξαρτήτως των συνθηκών διαβίωσης.

Μοιάζουν σαν κάποιους από εμάς που κοιμόμαστε λίγο, δουλεύουμε πολύ, κινούμαστε γρήγορα, επεξεργαζόμαστε αφηρημένες έννοιες διαρκώς και γενικά «δεν έχουμε ησυχία μέσα μας» – ούτε «έξω μας», ασφαλώς!

Κάποιοι, μας θεωρούν νευρωτικούς, ενώ μερικοί όταν μας παρατηρούν μονολογούν: «ο λύκος στην αντάρα χαίρεται». Δεν ξέρω τι κάνει ο λύκος και αν πράγματι χαίρεται, αλλά εμείς νοιώθουμε άνετα σε καταστάσεις υψηλής έντασης και σε περιβάλλοντα χαοτικής μορφής. Ψοφάμε για δράση, που λέμε, αλλά όχι σε γνωστά πρότυπα, όχι στην πεπατημένη, μόνον διαφορετικά, πιο έξυπνα, καινοτόμα και δημιουργικά. Στο δόγμα δεν χωράς, στην φόρμα περισσεύεις, την μέθοδο αναζητείς, μα πάλι δεν αντέχεις - που θα έλεγε και ο ποιητής.

Για όλους εμάς η επιστήμη μίλησε. Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, εκτός αν υποβληθούμε στο μέλλον σε γονιδιακή θεραπεία. Μέχρι να έρθει όμως αυτή η ημέρα, κατά την οποία η βιοτεχνολογία και η γενετική μηχανική θα μπορούν «να κάνουν το θαύμα τους» και για εμάς, θα αρκεστούμε σε θεραπευτικά ημίμετρα και στην ψυχανάλυση.

Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι δεν είμαστε ασθενείς. Ότι είμαστε εξίσου φυσιολογικοί με τους «χαλαρούς» και τους «νορμάλ», τέλος πάντων.
Εκτός και αν υποθέσουμε ότι κάνουμε για άλλα πράγματα και ότι συμπληρώνουμε αρμονικά το ανθρώπινο σύμπαν με αυτήν τη μικρή ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μας.

Αλήθεια, μήπως τελικά δίνουμε υπερβολική αξία στο μέσο όρο, στη μέση τιμή, στη μέση οδό και πιέζουμε τη φύση να συγκλίνει με το ζόρι σε μια ιδεατή μέση κατάσταση, που δήθεν αποτελεί την ιδανική έκφραση της ισορροπίας;
Μήπως, η ισορροπία θα πρέπει να αγνοήσει το σημείο στήριξης και να δώσει βαρύτητα στη διασπορά της μάζας;
Μήπως, θα ήταν καλύτερα να μάθουν οι κοινωνίες να ανέχονται και να «εκμεταλλεύονται» όλα τα μέλη τους, δίχως διακρίσεις και προκαταλήψεις που γεννά ο στατιστικός μέσος όρος, η παράδοση ή το lifestyle;
Μήπως, ήρθε η ώρα οι κοινωνίες να αξιοποιήσουν το κάθε άτομο ανάλογα με αυτά που δύναται και μπορεί και το εκπαιδευτικό σύστημα να αναζητήσει τη «κλίση» του καθενός και σε αυτή να επενδύσει το κοινωνικό σύνολο;

Δεν είναι κρίμα, εμείς οι "αγχωτικοί" να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την ήρεμη πλευρά του εαυτού μας, ενώ οι «χαλαροί» τύποι να παίρνουν σκευάσματα από την Ανατολή για να ανεβάσουν τους βιορυθμούς τους;

Γιατί τόση φασαρία και έξοδο, αφού εμείς και οι άλλοι μπορούμε μια χαρά να ταιριάξουμε σε ένα κόσμο που δεν περισσεύει κανείς, αρκεί να υπάρχει πολιτική φιλική προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον;

Αφού η ζωή είναι μικρή, γιατί πασχίζουμε να τη μεταλλάξουμε και όχι απλώς να την αλλάξουμε προς το δημοκρατικότερο, το ανεκτικότερο, το πιο ελεύθερο, το ειρηνικότερο και κυρίως το οικολογικότερο;

Αφήστε μας να πεθάνουμε αγχωμένοι σαν τους rhesus και μη μας μαθαίνετε ότι αυτό κάνει κακό στην υγεία τη δική μας και σε αυτήν των άλλων.
Δεν είναι ζήτημα υγείας, αλλά πολιτικής και πολιτισμού, ασφαλώς!

Αξιοποιήστε το άγχος μας, εκεί που χρειάζεται πραγματικά ψυχραιμία: σε κρίσιμες καταστάσεις. Αυτό είναι το δημιουργικό πεδίο της (βιολογικά) αγχωμένης ύπαρξης.
Μόνον στη κρίση βρίσκουμε εμείς την ηρεμία μας. Τότε που όλοι οι άλλοι πελαγώνουν!

ΥΓ. Συγνώμη για την αλλαγή «θεματολογίας», αλλά δεν μου αρέσει αυτό το κλίμα της «πολιτικής κουφόβρασης», εξαιτίας της Siemens και των τρεμάμενων χειρών του Καραμανλή που ψάχνουν να τραβήξουν χαρτί σε μια χαμένη παρτίδα πόκερ.