Το αυγό του φιδιού

Του Αγίου

Σήμερα, θα μιλήσω για τον σοβαρότερο παράγοντα της κοινωνικής κρίσης που, κατά τη γνώμη μου, εμφιλοχωρεί σε κάθε σχέση κοινωνικού ή οικονομικού χαρακτήρα στην Ελλάδα και επιβαρύνει, επιπροσθέτως, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.

Στην πατρίδα μας, τα τελευταία 15 χρόνια, έχει εκχυδαϊστεί σε μεγάλο βαθμό το πρότυπο πολιτισμικής συγκρότησης της κοινωνίας.
Το σύστημα αξιών, στάσεων, συμπεριφορών, πεποιθήσεων, προσβλέψεων, προκαταλήψεων και προσδοκιών έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό από την καιροσκοπική πολιτική, τον λαϊκισμό, την αναξιοκρατία, τον καταναλωτισμό, την πατρωνία και την εφήμερη εικόνα του lifestyle, σε σημείο να αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός και να καθίστανται προβληματικές οι οικονομικές σχέσεις.

Όλα αυτά εκφράζονται από μια διάχυτη ανασφάλεια, ασυνέπεια, «συμπλεγματικότητα», φοβία μπροστά στο καινούργιο, δυσπιστία προς όλους και όλα, άρνηση κοινωνικής προσφοράς, ωχαδερφισμό, ανευθυνότητα, εχθρότητα απέναντι στους θεσμούς της πολιτείας και στον «δίπλα», αδιαφορία, ουσιαστικά, για την εξωτερική πολίτική, μανία ιδιοποίησης ( καταπάτησης) ή καταστροφής των κοινόχρηστων αγαθών και ασφαλώς με την υποβάθμιση της αξίας της κοινωνίας των πολιτών.

Είναι πρόδηλο ότι, υπό αυτές τις συνθήκες πολιτισμικού εκφυλισμού η πολιτική δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε βάθος, οι επιμέρους πολιτικές είναι αδύνατο να επιτύχουν τους στόχους τους, ενώ η δόμηση της ιδεολογίας κινδυνεύει να αναχθεί σε ιδεαλιστική φάρσα.

Η σύγχρονη Ελλάδα βιώνει μια από τις σημαντικότερες περιόδους βαρβαρότητας στην ιστορία της , αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν το συνειδητοποιούν οι πολίτες της, ούτε, δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος από τους επαγγελματίες πολιτικούς της.
Πίσω, λοιπόν, από την εμφανή κοινωνική κρίση κρύβεται μια βαθύτερη «κρίση κουλτούρας» που χαρακτηρίζει όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα.

Στις γραμμές αυτές δεν θα αναφερθούμε γενικά στα αίτια αυτής της ελεεινής κατάστασης, ούτε θα αναζητήσουμε τις πολιτικές ευθύνες για αυτήν τη δραματική εξέλιξη – το έχουμε επιχειρήσει, επανειλημμένως, κατά το παρελθόν.

Τώρα, θα σταθούμε αποκλειστικά στη διάσταση των ΜΜΕ, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, έχουν τεράστια ευθύνη για την ανάπτυξη και ανακύκλωση αυτού του χυδαίου πολιτισμού των ψυχώσεων, των κοινωνικών στρεβλώσεων, των φαντασιώσεων, του ψευδο-εθνικισμού, του κουτσομπολιού, της μοιρολατρίας, της «αντιαισθητικής», του ψευτοτσαμπουκά και της απαξίωσης του πολιτικού φαινομένου, δια της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής.

Ασφαλώς, δεν παραλείπουμε να επισημαίνουμε ότι για την συγκεκριμένη λειτουργία των περισσοτέρων ΜΜΕ στη χώρα και ιδιαίτερα για την καθοριστική επίδραση της Τηλεόρασης στην αποδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων και στον εξευτελισμό της πολιτικής, η ευθύνη βαρύνει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, με κύριο άξονα τον δικομματισμό που συνδέθηκε αδιάρρηκτα με την διαπλοκή.
Αυτοί ήταν εκείνοι που συνέβαλαν καθοριστικά στην σημερινή, παθογόνα διάσταση της Τηλεόρασης, συνεταιρισμένοι με μια μικρή ομάδα «επιχειρηματιών» και αχυρανθρώπων για την από κοινού νομή της εξουσίας.

Το χειρότερο είναι ότι οι νταβάδες – κατά Καραμανλή – με την αρωγή των ηγεσιών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πέτυχαν να ελέγξουν απόλυτα το πολιτισμικό προϊόν και την ενημέρωση, στο σύνολο τους, διαμορφώνοντας ένα τραστ στην συγκεκριμένη δημόσια υπο-σφαίρα, με καθετοποιημένες επιχειρήσεις, οι οποίες, δήθεν, ανταγωνίζονται η μία την άλλη.

Όσοι είναι μέσα στα πράγματα γνωρίζουν ότι ο «ανταγωνισμός» αυτής της μορφής είναι ένα σικέ παιχνίδι των νταβάδων και των αχυρανθρώπων τους και στο βαθμό που υπάρχει αντανακλά τις πελατειακές σχέσεις και τις νέες ισορροπίες συμφερόντων εντός του τραστ.

Είναι πασιφανές ότι όσοι αντιδρούν σε αυτό το μοντέλο πολιτισμικού εκχυδαϊσμού εξοβελίζονται, συκοφαντούνται και τιμωρούνται παραδειγματικά, για τον εκφοβισμό και την συμμόρφωση των υπολοίπων.

Έτσι το «έγκλημα» εναντίον της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζεται, δίχως οι πολίτες να αντιλαμβάνονται τον εγκλωβισμό τους από ένα σύστημα παραπολιτικής και υποκουλτούρας, το οποίο «διδάσκει» αντικοινωνικότητα, απολιτικότητα, αναξιοκρατία, αυταρχικότητα, «μαγκιά», ξενοφοβία, και ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το καθημερινό αυτό μάθημα «κοινωνικοποίησης» δομεί την εικόνα του ελληνικού λαού, στις συνειδήσεις τηλεθεατών και μη, σαν «αγανακτισμένου λαουτζίκου» και της θεσμοθετημένης πολιτείας σαν «καραγκιοζμπερντέ», ενώ οι πολιτικοί εμφανίζονται σαν «θεατρίνοι σε μπουλούκι του παλιού καιρού». Ένα «θαυμάσιο» πολιτισμικό πρότυπο ηγεσίας, θεσμών και κοινωνικής ταυτότητας, δηλαδή, που παραπέμπει ευθέως στην απαξίωση των κοινωνικών, πολιτικών, και οικονομικών σχέσεων και οδηγεί σε φασίζουσες προσεγγίσεις της πραγματικότητας!

Δεν έχει σημασία η επιμέρους διάρθρωση του συνολικού πολιτισμικού προϊόντος που καταναλώνει ο έλληνας . Μην ψάχνετε να ανακαλύψετε φιλελεύθερες και δημοκρατικές οάσεις εντός αυτού του χυδαίου συστήματος. Υπάρχουν, όμως χρησιμοποιούνται σκόπιμα και ευκαιριακά, απλώς για τη νομιμοποίηση του ολοκληρωμένου συστήματος, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά και μαφιόζικες πρακτικές, που αναπαράγει το συγκεκριμένο πολιτισμικό πρότυπο και μόνον.

Αν δεν συνειδητοποιήσετε, όλοι, ότι δημιουργοί, πάτρωνες και διαχειριστές αυτού του συστήματος, που έχει καταστεί καθεστώς στη χώρα, είναι οι γνωστοί νταβάδες και δεν επαναστατήσετε εναντίον τους – αντί να αγανακτείτε και να κουτσομπολεύετε τους υπαλλήλους τους – και δεν απορρίψετε τους πελάτες τους πολιτικούς, δεν πρόκειται ποτέ να συμβάλετε ατομικά στην οικοδόμηση μία νέας πολιτικής εκκίνησης, μιας νέας μεταπολίτευσης βασισμένης σε ένα νέο πλαίσιο πολιτικών αρχών και πολιτισμού.