Δίχως τίτλο

Κυρίες και Κύριοι
επισκέπτες και συμμετέχοντες με τα σχόλια σας σε αυτό το blog

Θα ήθελα να απολογηθώ για την αδυναμία μου από εδώ και μπρος να παρουσιάζω τακτικά την γνώμη μου σε τούτο το ιστολόγιο.

Επαγγελματικές υποχρεώσεις επιβάλουν, τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι, να μετακινηθώ και δεν μου επιτρέπουν να διαθέτω τον απαιτούμενο χρόνο για σχολιασμό και παράθεση απόψεων σε διάφορα ζητήματα που αφορούν στην ελληνική, κυρίως, επικαιρότητα.

Συγνώμη, προς όλους τους φίλους, που με τιμούν με την προσοχή τους, για αυτήν την πρόσκαιρη …αδυναμία τακτικής επικοινωνίας!

Πήραν τα μυαλά μας... αέριο

Του Αγίου

«Ατμόσφαιρα βέτο», με αφορμή την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας για την διέλευση του νότιου κλάδου του αγωγού φυσικού αερίου, South Stream, από τη χώρα μας, επιχειρεί να διαμορφώσει και πάλι το πλέγμα των διαπλεκόμενων συμφερόντων που στηρίζει την κυβέρνηση-Καραμανλή, ώστε να προβάλει την ανύπαρκτη ηγετική φυσιογνωμία του πρωθυπουργού.

Οι επιχειρηματίες αυτοί που δεν δίστασαν να εκθειάσουν τον ρωσικό πετρελαιαγωγό που θα καταλήξει στην Αλεξανδρούπολη, δίχως να προσφέρει απολύτως τίποτε στην ελληνική οικονομία και χωρίς να συνοδεύεται από περιβαλλοντική μελέτη, η οποία στοιχειωδώς θα διασφάλιζε ευρύτερες περιοχές του Αιγαίου από μια ανεπανόρθωτη μόλυνση και υποβάθμιση, σπεύδουν πάλι να πλέξουν το εγκώμιο του κ. Καραμανλή για την επίτευξη μιας συμφωνίας με τον Πούτιν η οποία θα μπορούσε πράγματι να ικανοποιήσει τα συμφέροντα της χώρας, στο βαθμό που θα είχε σοβαρή βάση.

Αυτός ο νότιος κλάδος του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου δεν φαίνεται να είναι οικονομικά βιώσιμος, καθώς θα λειτουργούσε συμπληρωματικά στον βόρειο κλάδο του South Stream, ο οποίος έχει ήδη σχεδιαστεί για να μεταφέρει αέριο μέσω Βουλγαρίας, Ουγγαρίας και των βόρειων χωρών που προέκυψαν μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στην Ιταλία.

Με το νότιο κλάδο αυτού του αγωγού, που θα διαχωρίζεται από το βόρειο τμήμα του, στην Βουλγαρία, για να φτάνει και αυτός στην Ιταλία, μέσω Ελλάδος, θα προστίθενται στα ήδη 30 δις κυβικά φυσικού αερίου (προβλεπόμενη χωριτικότητα 30 δις. κυβικών μέτρων/έτος) που θα μεταφέρεται από τον βόρειο κλάδο, άλλα 10 δις. κυβικά.

Η μελέτη σκοπιμότητας, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα προβλέπεται να ολοκληρωθεί μετά από δύο χρόνια, από σήμερα, θα δείξει ίσως και το ασύμφορο του πράγματος.

Ναι, αλλά τότε γιατί γίνεται αυτό το νταβαντούρι; Διότι, αγαπητοί μου, μαζί με τον βασιλικό (Gazprom-Πούτιν) ποτίζονται και οι γλάστρες (εργολάβοι και διάφοροι μεσάζοντες στην Ελλάδα, και ασφαλώς «ο πρωθυπουργός των αγωγών» Κ. Καραμανλής).

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και δυστυχώς καθόλου ευχάριστη για όσους πιστεύουν στην όσο το δυνατόν αξιοπρεπέστερη, ανεξάρτητη και σοβαρότερη διεθνή και εξωτερική πολιτική της χώρας μας.

Το παιχνίδι των αγωγών αφορά κατά βάση την Ρωσία, η οποία επιχειρεί να παρακάμψει δύο χώρες που διαπραγματεύονται σκληρά τα συμφέροντα τους και οι οποίες στηρίζονται από τις ΗΠΑ, σε ένα μετα-ψυχροπολεμικό κλίμα για την περιοχή: την Ουκρανία, ως προς το φυσικό αέριο και την Τουρκία, ως προς το πετρέλαιο.

Ο κ. Καραμανλής αντί να εκμεταλλευτεί αυτή την ανάγκη των Ρώσων και να επιδιώξει σημαντικά οφέλη για την χώρα μας, μια και αποφάσισε να εμπλακεί στο παιχνίδι – ως προς το φυσικό αέριο καλώς, αλλά ίσως αργά – έρχεται στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» ως φτωχός συγγενής με τα δωράκια του προς τον Πούτιν.

Η υπογραφή κατασκευής και λειτουργίας του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη αποτελεί ντροπή για τη χώρα και δεν διαφέρει σε τίποτε από τη λογική των διομολογήσεων που χαρακτήριζαν τις σχέσεις των Βαλκανίων με τις Μεγάλες Δυνάμεις στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου.

Η «ντροπή» για τον κ. Καραμανλή θα έπρεπε να τον κάνει να κοκκινίζει, αντί να κορδώνεται, αν μελετούσε την σκληρή διαπραγμάτευση που διεξάγουν αυτή την περίοδο οι Σέρβοι με την Gazprom, στο πλαίσιο της δικής τους συμφωνίας για συνεργασία στην διέλευση των ρωσικών και κεντρο-ασιατικών υδρογονανθράκων από τη χώρα τους. Ναι, οι Σέρβοι που καίγονται για την στήριξη των Ρώσων στο ζήτημα του Κοσόβου - και όχι μόνον - τολμούν και διαπραγματεύονται αξιοπρεπώς, ενώ εμείς, φιλόξενοι όπως πάντα, μόνον δίνουμε!

Η επαρχιώτικη αυτή αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας μας, που διακρίνει την πολιτική κουλτούρα του κ. Καραμανλή θυμίζει τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής δεξιάς μετά το 1949.

Με τον South Stream η Ρωσία επιτυγχάνει σημαντική στρατηγική νίκη εναντίον των ΗΠΑ, όχι με τον τρόπο που φιλολογούν διάφοροι άσχετοι στον Τύπο, αλλά, ουσιαστικά, επανεντάσσοντας το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν στη σφαίρα άμεσης επιρροής της, σε πρώτη φάση και μακροπρόθεσμα το Ουζμπεκιστάν.

Με τον αγωγό αυτό σκοπεύουν να μεταφέρουν όχι μόνον Ρωσικό αέριο στην διψασμένη ενεργειακά Ευρώπη, αλλά και αέριους υδρογονάνθρακες από χώρες της κεντρικής Ασίας που μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δέχθηκαν το αδιάκριτο φλερτ των ΗΠΑ, ενώ τώρα επανακάμπτουν υπογράφοντας ενεργειακές συμφωνίες με την Μόσχα.

Οι Αμερικανοί συμμετέχουν στο «παιχνίδι» και την φιλολογία περί διαφοροποίησης των πηγών προμήθειας υδρογονανθράκων για την Ευρώπη, από ολοένα και δυσχερέστερη θέση, καθώς οι Ρώσοι πετυχαίνουν μέρα τη μέρα να επανακτούν ολοένα και περισσότερο τον έλεγχο επί των κεντρασιατικών εξαγωγών αερίου με μόνη ουσιαστική εξαίρεση το Αζερμπαϊτζάν.

Με την έννοια αυτή πράγματι υπάρχει γεωστρατηγική μετατόπιση προς τα Ρωσικά συμφέροντα, ένας μικρός κρίκος των οποίων είναι και η Ελλάδα.

Αντί λοιπόν αυτός ο κρίκος να εκμεταλλευτεί την σημασία του στην αλυσίδα των συμφερόντων της νέας Ρωσίας, της Gazprom και του «σύγχρονου αυτοκράτορα» Πούτιν, ικανοποιείται επειδή είναι απλώς και μόνον μέρος της γεωπολιτικής αλυσίδας!

Ασφαλώς, οι σοβαρές χώρες της Ευρώπης δεν παραμένουν εγκλωβισμένες στο Αμερικανικο-Ρωσικό γεωστρατηγικό παίγνιο και αναζητούν πραγματικές λύσεις για την εξισορρόπηση των εισαγωγών υδρογονανθράκων και κυρίως φυσικού αερίου, ώστε να μην εξαρτώνται αποκλειστικά από την Ρωσία.

Η Αλγερία και το Ιράν με τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου αποτελούν για την Ευρώπη την εναλλακτική προοπτική που θα μπορούσε να ενισχυθεί και από τα νέα κοιτάσματα που βρίσκονται στη Νορβηγία.

Η Ελλάδα, έχοντας στην άλλη πλευρά του Αιγαίου την κουμπάρα-Τουρκία, καλά κάνει και αναπτύσσει γεωστρατηγική συμμαχία με την Ρωσία. Θα έκανε καλύτερα, όμως, αν είχε μια κυβέρνηση που θα αξιοποιούσε αυτή τη γεω-οικονομική και γεωπολιτική σχέση για να μεγιστοποιήσει τα οφέλη για τη χώρα μας ή τέλος πάντων να εξισορροπήσει κέρδη και ζημίες.

Σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλη ξεφτίλα για τα Ελληνικά ΜΜΕ, καθώς έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους ως προς τις οικονομικές και περιβαλλοντικές ζημίες, οι οποίες υπολογίζονται από σημαντικές έως τεράστιες από τον πετρελαιαγωγό, ανοίγοντας τώρα το παράθυρο για να πάρουν τα μυαλά μας …αέριο!

Ο παπαγάλος και τα παπαγαλάκια

(Η πραγματική ιστορία ενός νέου που αγάπησε αυτόν που δεν άξιζε την αγάπη του και γνώρισε την στοργή και την αφοσίωση από αυτούς που δεν μπόρεσε να αγαπήσει και ύστερα… ήρθαν οι μέλισσες)

Του Αγίου

Πριν από πολλά χρόνια είχα έναν καλό φίλο, τον Πέτρο.

Ο φίλος μου ο Πέτρος ήταν ένας σκληρά εργαζόμενος, ως γκαρσόνι, φοιτητής σε μια μεγάλη χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Αγαπούσε τους ανθρώπους, τα ζώα και τα πουλιά, μα πιο πολύ λάτρευε την ελευθερία για αυτούς και για αυτά.

Μία μέρα, καθώς περνούσε έξω από ένα κατάστημα που πωλούσε ωδικά πτηνά, παρατήρησε έναν τεράστιο παπαγάλο να τον κοιτά λυπημένος μέσα από το στενό κλουβί του.

Η καρδιά του Πέτρου μας ράγισε. Μπήκε αμέσως στο μαγαζί και ρώτησε την τιμή για τον παπαγάλο. Ήταν 1.500, σημερινά ευρώ! Πολλά τα λεφτά, αλλά μεγάλος και ο καημός του Πέτρου, να τον βλέπει καθημερινά να υποφέρει.

Ή έπρεπε να τον απαλλάξει από αυτήν την μίζερη ζωή, που δεν ταίριαζε στην «μεγαλοπρέπεια» του, ή να αλλάξει ο ίδιος γειτονιά για να μην βλέπει μπροστά του, αυτόν τον εφιάλτη.

Ο Πέτρος το αποφάσισε, πλήρωσε και τον πήρε. Τον έφερε στο σπίτι και αγόρασε ένα πολύ μεγάλο κλουβί για να τον φιλοξενήσει με ανέσεις, μέχρι να σκεφτεί πώς και πού θα τον απελευθέρωνε ή τέλος πάντων πώς θα τον «αξιοποιούσε» καλύτερα.

Ο παπαγάλος του Πέτρου σύντομα αποδείχθηκε δαιμόνιο πτηνό. Μάθαινε γρήγορα φρασούλες σε διάφορες γλώσσες, που άκουγε στο σπίτι ή από την TV, αλλά ποτέ δεν επαναλάμβανε αυτό που του έλεγες, την ίδια στιγμή. Το κράταγε στη μνήμη του και το έλεγε όταν αυτός αποφάσιζε, ανάλογα με τα κέφια του και ενδεχομένως την ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε αυτό το μεγάλο, φιλόξενο διαμέρισμα, με την πάντοτε ξεκλείδωτη πόρτα, στο οποίο η καλή του τύχη του επιφύλαξε να βρεθεί.

Ο Πέτρος τον λάτρεψε και του έκανε όλα τα χατίρια. Το κλουβί από μεγάλο έγινε τεράστιο και «έπιασε» ένα ολόκληρο δωμάτιο. Σιγά-σιγά μάλιστα ο παπαγάλος ξεθάρρεψε τόσο πολύ που έγινε ο κυρίαρχος ολόκληρου του σπιτιού, καθώς τις περισσότερες ώρες έχαιρε απόλυτης ελευθερίας κινήσεως και σε όλους τους άλλους χώρους.

Έπαιζες το ταβλάκι σου σε μια γωνία και εκεί που έλεγες «εξάρες», με ανακούφιση, άκουγες μια τσιριχτή φωνή να λέει από πίσω σου: «το τηλέφωνο, χτυπάει το τηλέφωνο…δεν είμαι εδώ, δεν είμαι εδώ για την Brigitte!» - και ας μην χτύπαγε κανένα τηλέφωνο!

Με τον καιρό διαπίστωσα ότι μέσω του παπαγάλου μπορούσα να μαθαίνω πολλά πράγματα για τη ζωή του Πέτρου, τα οποία μέχρι τότε αγνοούσα..

Τελικά, ο παπαγάλος, με τον τρόπο του, αποδείχθηκε μεγάλο καρφί. Κάθε φορά που πήγαινα για ένα τάβλι στου Πέτρου, όλο και κάτι μάθαινα για την πάρτη του, που μου το κράταγε μυστικό.

Ο Παπαγάλος είχε παραπάρει αέρα και αγνώμων όπως ήταν από τη φύση του εξέθετε όχι μόνον τον Πέτρο, αλλά και τους επισκέπτες του, με τις αιφνίδιες αποκαλύψεις του. Για σκέψου να μαθαίνει η μια γκόμενα τι σου λέει η άλλη ή, το χειρότερο, τι λες εσύ στην άλλη για αυτήν!

Η ύπαρξη του Πέτρου μας είχε πλέον να αντιμετωπίσει απρόβλεπτες δυσκολίες, εξαιτίας του μαρτυριάρη παπαγάλου, όμως ο φίλος μου δεν μπορούσε να φανταστεί την καθημερινότητα του δίχως αυτόν.

Ήταν σαν ο ένας να συμπληρώνει τον άλλον. Σας το είπα ήδη, το λάτρευε το πτηνό και εμφανιζόταν εξαρτημένος από αυτό το θρασύ πλάσμα.

Μια μέρα όμως έγινε το μοιραίο σφάλμα. Ο Πέτρος έκρινε ότι θα έπρεπε να πλύνει τον παπαγάλο και να τον περιποιηθεί, έτσι ώστε να τον βλέπουν καθαρό και φρέσκο οι φίλοι του. Τον έβαλε στην μπανιέρα, τον σαπούνισε με το αγνότερο σαμπουάν, τον ξέπλυνε καλά και μετά με φώναξε να τον στεγνώσουμε επιμελώς με το πιστολάκι.

Κούκλος έγινε …αλλά μετά από 24ώρες ψόφησε, δίχως στο μεταξύ να ξαναμιλήσει.

Απαρηγόρητος ο φίλος μου, ο Πέτρος, αφού τον έκλαψε για κανένα μήνα, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να δώσει στο αδειανό κλουβί ζωή και στον εαυτό του παρηγοριά φιλοξενώντας άλλους παπαγάλους. «Ποτέ ξανά έναν και μεγάλο, αλλά περισσότερους και μικρότερους, σημαντικά οικονομικότερους, αν και πολύ κατώτερους σε ικανότητα αναπαραγωγής λόγων και ήχων», σκέφτηκε και το έκανε πράξη.

Έτσι, πέντε μεσαίου μεγέθους παπαγάλοι πήραν την θέση του ενός και μοναδικού.

Αυτά τα «παπαγαλάκια», απλώς, μπορούσαν να επαναλαμβάνουν πιστά πέντε-δέκα λεξούλες που με επιμονή τους μάθαινες. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Καμία φαντασία! Κανείς συνδυασμός, τίποτε!

Αλλά, βρε αδελφέ, επιτέλους στο σπίτι μπήκε τάξη. Η ανασφάλεια του Πέτρου και των επισκεπτών μειώθηκε σημαντικά, καθώς ότι έλεγαν τα παπαγαλάκια ήταν υπό έλεγχο.

Ο Πέτρος απέκτησε ξανά την χαμένη του αυτοπεποίθηση και άρχισε να με κερδίζει και πάλι στο τάβλι. Οι γκόμενες ανέκτησαν τη διαταραγμένη σεξουαλικότητα τους και κανείς δεν κοκκίνιζε πλέον από ντροπή, ακούγοντας τις ανούσιες, αθώες και τετριμμένες, πρόστυχες λεξούλες από τα παπαγαλάκια.

Ο Πέτρος ξαναέγινε κύριος του σπιτιού του. Το «ρεπορτάζ» έπαψε να απειλεί τον μύθο του, ο οποίος τώρα πια με τα παπαγαλάκια θα μπορούσε να λάβει γενικότερη διάσταση, μια και όταν οι λέξεις επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα από περισσότερα στόματα, αποκτούν αντικειμενικότητα και ασφαλώς αυθεντικότητα.

Δεν μπορεί πέντε παπαγαλάκια που λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο μάλιστα τρόπο, να λένε παραμύθια! Αφού το ένα επιβεβαιώνει το άλλο! Πώς είναι δυνατόν να φανταστούμε ότι μας παραμυθιάζουν και αυτά που στέκονται στο κεντρικό κλαρί και τα άλλα που βρίσκονται στην γωνιά του κλουβιού;

Άλλωστε, τι ευθύνη μπορεί να έχουν αυτά για την αλήθεια ή το ψέμα;

Έτσι τους είπαν αυτοί που τα φροντίζουν, έτσι λένε και αυτά!

Ότι τους λες, λένε. Όχι σαν κάτι παπαγάλους που ναι μεν επαναλάμβαναν ότι άκουγαν, αλλά με δικό τους κριτήριο! (Το γνωστό, στην επιστήμη της ορνιθολογίας, ως κριτήριο του «ανεξάρτητου-παπαγάλου»).

Ο παπαγάλος, φίλοι, πέθανε. Ζήτω τα παπαγαλάκια!

Υ Γ. Τα παραπάνω δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους "παπαγάλους της δημοσιογραφίας" και τα «παπαγαλάκια» της εξουσίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα σε συμπεριφορές και καταστάσεις με αυτά που ξέρετε ή υποπτεύεσθε οφείλεται στην δαιμονική σύμπτωση, την οποία προκάλεσε η θύμηση του φίλου μου, Πέτρου, ο οποίος ως γνωστόν…πάει παντού!

Η καλή Ανάσταση

Του Αγίου

Καλησπέρα παιδιά...Καλή Ανάσταση!!!!
(με την κυριολεκτική σημασία!!!!)
Νανά Τσούμα

Αυτή η «κυριολεκτική σημασία», που στην ουσία αποτελεί την υποδηλωτική έννοια του αναστάσιμου μηνύματος, ταιριάζει γάντι στους Έλληνες.

Το Πάσχα, όταν μάλιστα βρίσκεται κοντά στην πρωτομαγιά, προκαλεί μυστηριώδη ανάταση συναισθημάτων. Όταν ερεθίζονται οι αισθήσεις αφυπνίζονται και τα συναισθήματα, διαπιστώνουμε, δίχως το αντίστροφο να ισχύει πάντα και ποτέ απόλυτα.

Καλή Ανάσταση μπορεί να επιτευχθεί με πνευματικότητα, αλλά ακόμη καλύτερη και κυρίως συνειδητή, δίχως αυτήν.

Το αναστάσιμο μήνυμα για να γίνει καταληπτό από τον πιστό απαιτεί κάποιου είδους μέθεξη με το θείον. Θέλει πνευματική άσκηση, «εγκατάλειψη του εαυτού» στα χέρια του Θεού δια της προσευχής. Άδειασμα της ψυχής με ένα delete στο βεβαρημένο υποσυνείδητο μέσω του διαλογισμού.

Και ύστερα, καθαροί με τα λευκά μας τα λαμπριάτικα ατενίζουμε προς ένα καινούργιο «έρωτα» που μπορεί να έρθει μπορεί και όχι. Εμείς πάντως, θα τον περιμένουμε, γιατί τον... δικαιούμαστε!

Εγωκεντρικό ακούγεται, αλλά τι να κάνουμε, έτσι βιώνεται το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης από τον μύστη της ορθόδοξης παράδοσης.

Από την άλλη πλευρά, βρίσκεται ένας ιδιόμορφος κοσμοπολίτης, ο οποίος βρίσκει στην Ανάσταση ένα εντελώς κοσμικό νόημα. Η δική του ψυχική ανάταση στηρίζεται σε κάποιας μορφής «κοσμική πνευματικότητα», η οποία υπακούει σε ένα ψυχολογικό μηχανισμό παρόμοιο με αυτόν που διακρίνει την «θρησκευτική πνευματικότητα».

Εδώ το κρίσιμο στοιχείο είναι η εσωτερίκευση του «Άλλου», ο οποίος δεν λογίζεται ως εχθρός, αλλά ως ανταγωνιστής, τον οποίο πρέπει να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε, αφού πρώτα καθαρίσουμε τον εαυτό μας από την προκατάληψη.

Έναν άλλο δρόμο έμπνευσης από το Αναστάσιμο μήνυμα ακολουθούν όσοι διακατέχονται από καθαρή διαλογιστική πνευματικότητα. Τούτοι καθαρίζουν τον εαυτό τους από όλα τα αρνητικά συναισθήματα για να μπορέσουν με θετικό τρόπο, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους μέσω του «Άλλου». Αυτοί μοιάζει να κάνουν τακτικότερα Ανάσταση.

Σε κάθε περίπτωση η Ανάσταση απαιτεί τρία πράγματα: κάθαρση του εαυτού, άσκηση και ελπίδα.

Υπάρχει περίπτωση να έρθουμε σε επαφή με το Αναστάσιμο μήνυμα δίχως κάποιας μορφής πνευματικότητα; Έρχεται τώρα να «κάτσει» φυσιολογικά το ερώτημα.

Ναι, αλλά είναι ζόρικη υπόθεση.

Απαιτείται η ένταξη του Υπερεγώ στην φυσική πραγματικότητα, όπως αυτή προσεγγίζεται εμπειρικά. Εδώ εργαλείο για σκούπισμα και καθάρισμα του Εγώ είναι η απομυθοποίηση.

Η πνευματικότητα για να λειτουργήσει θέλει μετάβαση σε άλλη διάσταση, ακόμη και στην κοσμοπολίτικη μορφή της. Αντίθετα, ο μηχανισμός απομυθοποίησης διαμορφώνει μια άλλη διάσταση αυτόματα, καθώς δεν είναι το θείον ή η σχέση του εαυτού με τον «Άλλον» που ποιούν ηθική και πολιτισμό, αλλά το «Νόημα» από την αποδόμηση του κάθε μύθου με την έννοια του φαντασιακού κόσμου, της φαντασιακής ταύτισης και συγγένειας.

Στην περίπτωση αυτή η Ανάσταση αποκτά μήνυμα απομυθοποιητικό, δηλαδή Νόημα, μέσω της απομυθοποίησης των εθίμων, της παράδοσης και του αναστάσιμου και πασχαλινού τελετουργικού. Ναι, αλλά το Νόημα μέσω της αποδόμησης του Υπερεγώ ποιεί ήθος;
Μα, ασφαλώς και μάλιστα με την κλασσική (αρχαιοελληνική) έννοια του όρου.

Μπορεί αυτό το συγκεκριμένο ήθος να μην ταυτίζεται με την τρέχουσα ηθική, υπόκειται όμως στις ίδιες ανάγκες που σχετίζονται με την καλλιέργεια της ελπίδας. Μόνο που η ελπίδα σε φυσική, μεταφυσική ή πραγματιστική μορφή, έχει ανάγκη τα σημάδια της. Την προβολή του σήμερα σε ένα λαμπρότερο αύριο. Και αυτό αξίζει να το γιορτάσουμε...

Σε όλες τις περιπτώσεις η κάθαρση δεν παύει να είναι προϋπόθεση της Λαμπρής.

Η ανάγκη για καλή Ανάσταση υπάρχει σε όλους, άσχετα αν δίνουμε στο μήνυμα του «Χριστός Ανέστη» ηθικό ή αισθαντικό νόημα ή απλώς νόημα για το νόημα.

Η Ανάσταση υπάρχει ως καθολική, διαχρονική ανάγκη και το μόνο που προϋποθέτει είναι …καλή καρδιά!

Μια χαρά πάμε!

Του Αγίου

Το τελευταία χρόνια επανήλθαν έντονα στο προσκήνιο τα θεμελιώδη ερωτήματα της ζωής.

Όσοι έχουν τον τρόπο τους να ακουστούν ή να διαβαστούν αναρωτιούνται «που πάμε;», για να απαντήσουν οι ίδιοι, με αυτό το βαθειά φιλοσοφημένο ύφος που ταιριάζει στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της δήθεν βουβής μετάνοιας, που σπάει απότομα τη σιωπή της: «ο κόσμος δεν πάει καλά!»

Ο άνθρωπος καταστρέφει τη φύση, τους συνανθρώπους του και τέλος τον ίδιο του τον εαυτό, λένε και γράφουν όλο και περισσότεροι, ενώ ακόμη πιο πολλοί είναι έτοιμοι να αναπαράγουν αυτή την απαισιόδοξη, για το μέλλον, εικόνα.

Δεν υπάρχει επώνυμος σήμερα - που σέβεται την επωνυμία του - ο οποίος να μην εκφράσει την Emo κοσμοαντίληψή του. Μόδα έγινε η μαυρίλα, η πλερέζα και ο βαθύς σκεπτικισμός για το μέλλον της ανθρωπότητας!

Χιλιάδες βιβλία εκδίδονται για να επανατοποθετήσουν τη ζωή στη βάση ποικίλων αδιέξοδων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διλημμάτων, την ίδια στιγμή που χιλιάδες περιοδικά κυκλοφορούν και ακόμη περισσότερες ιστοσελίδες δημιουργούνται για να δώσουν τη συνταγή επιβίωσης του ατόμου σε αυτό το επικίνδυνο, απάνθρωπο περιβάλλον.

Για τους χειριστές του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας η μέθοδος των tips είναι οικεία. Μέσω αυτών εμπεδώνονται καλύτερα οι σύγχρονες «ανάγκες», οι οποίες φαινομενικά ικανοποιούνται με προϊόντα και υπηρεσίες που προσφέρει η αγορά για να αντιμετωπισθούν τα αδιέξοδα, ή τέλος πάντων να διασκεδαστούν, πρόσκαιρα.

Πίσω από κάθε ιδέα που κυκλοφορεί στην αγορά βρίσκεται ένα αδιέξοδο, ενώ μπροστά της φιγουράρει η λύση στο πρόβλημα: «όλα πάνε καλά με coca-cola».

Όταν δεν μπορείς να ψωνίσεις την καλύτερη λύση, προμηθεύεσαι την αμέσως χειρότερη, που πάντως σε ικανοποιεί, αλλάζοντας μεν target group, αλλά ποτέ την ιδέα που σε παρακινεί να αγοράσεις για να υπάρξεις.

Πέραν των μικρών ιδεών που λανθάνουν στην κοινωνία της αγοράς, υπάρχουν και οι «μεγάλες ιδέες» που εκκολάπτονται σε παγκόσμιο επίπεδο, οργανωμένα και συντονισμένα από τους μεγάλους παίχτες της παγκοσμιοποίησης.

Αυτές δομούνται στη βάση ενεργειακών, διατροφικών, μικροοικονομικών, μακροοικονομικών και περιβαλλοντικών αδιεξόδων και διαπραγματεύονται στο πλαίσιο διεθνών ή υπερεθνικών πολιτικών.

Οι «μεγάλες ιδέες» της παγκοσμιοποίησης, που είναι απότοκες των μεγάλων αδιεξόδων, γενούν μικρότερες ιδέες, οι οποίες σχετίζονται με λιγότερο θεμελιώδη, αλλά ίσως σημαντικότερα για τον καθένα μας, αδιέξοδα και πάει λέγοντας, μέχρι …την αγορά.

Εκεί υπάρχει πάντα μια εμπειρικά επιβεβαιωμένη λύση για το υπαρξιακό, στην ουσία, πρόβλημα μας, αρκεί να έχεις το θάρρος να ρισκάρεις λίγο ή περισσότερο.

Μα το ρίσκο προκαλεί επιπλέον ανασφάλεια και οξύνει το υπαρξιακό μας, ίσως σκεφτείς. Ναι, αλλά ανεβάζει την αδρεναλίνη, βελτιώνει την οξείδωση και με την κατάλληλη αγωγή ρυθμίζει και την αναγωγή των ηλεκτρολυτών στον οργανισμό. Άσε που ενδέχεται να μειώνει και την στοματική πλάκα!

Δεν έχει πλάκα;
Ζούμε στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού.
Είμαστε ο «Homo solus» και αντί να συνειδητοποιήσουμε την πολιτικο-πολιτισμική κατάσταση που παράγει αδιέξοδα για να πουλήσει λύσεις σε όλα τα επίπεδα μέσω της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, θορυβημένοι αναζητούμε σωσίβια σωτηρίας στο μέγεθος μας, αναπαράγοντας το στερεότυπο: «ο κόσμος δεν πάει καλά».

Μια χαρά πάει ο κόσμος! Ποτέ δεν πήγαινε καλύτερα. Η πολιτική και οι πολιτικοί βρίσκονται σε αδιέξοδο και μεταφέρουν την δική τους αδυναμία να προσαρμοστούν στο νέο κόσμο και να προσανατολιστούν ιδεολογικά στη κοινωνία.

Είναι η δική τους ανασφάλεια που οξύνει την κοινωνική ανασφάλεια και εγκλωβίζει ακόμη περισσότερο τον πολίτη στην αγορά, μετατρέποντας τις κοινωνικές σχέσεις σε αγοραίες.

Η κρίση στην αριστερά ήταν το φυσιολογικό επακόλουθο ιστορικών εξελίξεων που οδήγησαν σε αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση, η οποία αποτελεί πραγματικότητα, κατάσταση, γεγονός, φαινόμενο.

Πάρτε το χαμπάρι, η παγκοσμιοποίηση δεν ανατρέπεται επαναστατικά. Είναι εποχή στην εξέλιξη των καπιταλιστικών σχέσεων που ίσως οδηγήσει στην βίαιη αναθεώρηση τους, αλλά όχι με τους όρους που ορίζαμε την επανάσταση στην βιομηχανική εποχή.

Δεν ωφελεί η άμυνα ή η άρνηση της πραγματικότητας.
Θέλει φουλ επίθεση από αριστερά με την ανάπτυξη μιας κοινωνικού χαρακτήρα ιδεολογίας, συμβατής με μια μορφή κοσμοπολιτισμού που δεν αντιφάσκει με τις πραγματικότητες που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση, ούτε θα υπηρετεί εμμέσως την αγοραία εκδοχή της κοινωνίας, μεταφέροντας στο δημόσιο χώρο μια καταστροφολογική προσέγγιση, η οποία τελικά εξυπηρετεί τον νεοφιλελευθερισμό. Όταν η αριστερά κινδυνολογεί είναι ο νεοφιλελευθερισμός που θα κάνει το crisis management.

Ο άνθρωπος έχει σήμερα περισσότερα όπλα από ποτέ για να αντιμετωπίσει τα «αδιέξοδα» του κόσμου του. Από ιδεολογία και πολιτική πάσχει, για να τα θέσει σε λειτουργία.
Όμως, που θα πάει, θα τη βρει αργά η γρήγορα και σίγουρα πριν από το τέλος του κόσμου!

Το καθεστώς και η λαμπάδα του

Του Αγίου

Με ενοχλεί η εκμετάλλευση του θυμικού των ευαίσθητων ανθρώπων.
Με θυμώνει η εμπορία του πόνου.
Με αηδιάζει η υπερ-πραγματικότητα που ενδύεται το γνήσιο και το αληθινό.
Με τσαντίζει η ηθικοπλαστική πολιτική και δημοσιογραφία.

Με κάνει έξω φρενών η αναγωγή της σκοπιμότητας και της εξυπηρέτησης συμφερόντων σε αρετή, μέσω ενός ψυχοπονιάρικου μηχανισμού αγνών προθέσεων.

Αποστρέφομαι αυτούς που για χάρη της παρέας, του κυκλώματος και του καθεστώτος που υπηρετούν, επιχειρούν να προκαλέσουν συμπάθεια και να αντιστρέψουν αρνητικά, κοινωνικά συναισθήματα, εικόνες και πεποιθήσεις, εκμεταλλευόμενοι το φυσιολογικό μούδιασμα όλων μας μπροστά στον κλονισμό της υγείας ενός «δημόσιου προσώπου».

Όταν ακούω πολιτικούς να μιλάνε για την «προσωπική τους μάχη», εννοώντας τη στάση τους απέναντι σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό πρόβλημα υγείας που τους βασανίζει, αναγουλιάζω, επίσης.

Εκεί δε, που σιχαίνομαι εντελώς το ανθρώπινο είδος, είναι όταν ΜΜΕ συντονισμένα και κατευθυνόμενα προσπαθούν να αναδομήσουν το προφίλ ενός πολιτικού, ηρωοποιώντας τη στάση του και μεγεθύνοντας το ηθικό του ανάστημα, όχι με κριτήριο την πολιτική του δράση, αλλά στη βάση της ψυχικής του δύναμης, που εμφανίζεται να αποκαλύπτεται κατά την αντιμετώπιση ενός σοβαρού προβλήματος της υγείας του.

Συγνώμη, αλλά αυτό, κατά την δική μου άποψη, αποτελεί εκδήλωση βαρβαρότητας, η οποία θίγει τον πυρήνα του πολιτισμού μας, στο βαθμό μάλιστα που προφασίζεται ότι υπηρετεί το αίτιο της ύπαρξης του.

Οι παραπάνω γραμμές αποτελούν την αντίδρασή μου στην κατάπτυστη προσπάθεια μιας παρέας, γύρω και μέσα από τον ΔΟΛ, να επανατοποθετήσει στην πολιτική σκηνή την κα Μαριέττα Γιαννάκου, διεγείροντας τις ανθρώπινες χορδές μας.

Πρώτα, ήρθε η συνέντευξη στην ΕΡΤ και τώρα, καπάκι, ένα αφιέρωμα στην πρώην υπουργό από τις σελίδες των «ΝΕΩΝ».

Δεν νομίζω ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να μην στενοχωρήθηκε, από την ταλαιπωρία αυτής της γυναίκας, τόσο καιρό ( από τα Χριστούγεννα), στο νοσοκομείο.
Άλλο, όμως, αυτό και διαφορετικό πράγμα η πρόκληση συμπάθειας πρός την πολιτικό με άξονα τον «Γολγοθά» της.

Την συνέντευξη της κυρίας Γιαννάκου δεν θα τη σολιάσω, ούτε αξίζει να αναφερθώ σε στοιχεία του σημερινού αφιερώματος στο πρόσωπο της.
Ετούτο που με προκαλεί περισσότερο είναι το σχόλιο της αγαπητής μου Φωτεινής Τσαλίκογλου, η οποία υπό τον τίτλο «Η συνέντευξη που συγκλόνισε» γράφει:

«Μια άλλη ζωή είναι εφικτή. Δεν τελείωσε η ελπίδα. Το ίδιο ισχύει και για την τηλεόραση, τη «φυσική;» προέκταση της ζωής μας.
Μια άλλη τηλεόραση είναι εφικτή. Η αληθινότητα (εν προκειμένω η μοναδική αλήθεια που προσφέρει ο πόνος) υπερβαίνει τις μηχανορραφίες της εικόνας. Η κατασκευή, η κακιά, παραπλανητική, στρεβλή, ψεύτικη εικόνα δεν είναι ο κανόνας. Οι αφοριστικές δαιμονοποιήσεις πνίγονται μέσα στην αφέλεια και την καταχρηστική γενίκευση.
Απόδειξη η συγκλονιστική συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση της Μαρίας Χούκλη με τη Μαριέττα Γιαννάκου».

Μεγαλύτερη παραχάραξη της πραγματικότητας, με αναφορά στην υπερ-πραγματικότητα της Τηλεόρασης, είχα καιρό να δω, από σοβαρό επιστήμονα!

Στην προσέγγιση της ο νέος ανορθολογισμός δοξάζεται και η προσομοίωση της αλήθειας με φίλτρο την προφανή σκοπιμότητα Μέσου και συνεντευξιαζόμενης προσβάλει την κοινή λογική.

Θα περίμενα από μια εξαιρετική επιστήμονα να σεβαστεί περισσότερο την συγκρότηση της και να μην γίνει φορέας του μεταμοντέρνου ( τηλεοπτικού) ανορθολογισμού, ο οποίος δεν διστάζει για να κάνει δημόσιες σχέσεις και να προκαλέσει συμπάθεια να προβάλλει το συναισθηματικό ή το βουλητικό, το ασυνείδητο ή το υπαρξιακό, εις βάρος του ορθολογικού.

Η κυρία Τσαλίκογλου θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το κρίσιμο στοιχείο διάκρισης μεταξύ πραγματικού και υπερ-πραγματικού είναι η πηγή και η ορθολογική διαπραγμάτευση ( διαδικασία διάψευσης) της «αλήθειας».

Όταν η αλήθεια φτιάχνεται με λιγότερο ή περισσότερο «σκηνοθετημένο συναίσθημα» δεν διαφέρει σε τίποτε από το ψέμα. Συνθέτει μύθο.

Το ότι ο Καστοριάδης, μας έμαθε ότι «εκείνο που είναι διαφορετικό σε μια άλλη κοινωνία και σε μια άλλη εποχή είναι η ίδια ακριβώς η “ορθολογικότητά” της που κάθε φορά εκφράζει έναν άλλο φαντασιακό κόσμο», δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουμε έρμαιο των μύθων που κατασκευάζει το σύστημα για να νομιμοποιήσει την ύπαρξη του και να επαναπροωθήσει τους ανθρώπους του.

Όταν το καθεστώς κάνει ανάσταση, ας μην είμαστε εμείς που θα ανάψουμε την λαμπάδα του!

Έτσι , αλλιώς και αλλιώτικα

Του Αγίου

Ο Γιάννης Πάριος, εκτός από ωραία τραγούδια, λέει και ωραίες …ατάκες.

Κουβέντες που «γράφουν» και οι οποίες σκιαγραφούν την ωριμότητα του, αποδίδοντας μια δομημένη αντίληψη για τον κόσμο, ειπωθήκαν στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Χρήστο Ιερείδη (ΤΑ ΝΕΑ).

Μέσα από αυτή την συνέντευξη αναβλύζουν παλαιά και καινούργια στερεότυπα, ενώ φαίνεται να παίρνουν το δρόμο για την αποχέτευση κάποια άλλα.

Είναι τόσο «καλοδουλεμένη» η άποψη του Πάριου σε αυτό το κείμενο που με βάζει στον πειρασμό να κάνω ένα «νοερό διάλογο» μαζί του με βάση τις ατάκες του, οι οποίες ήρθαν μάλλον για να μείνουν, καθώς υποψιάζομαι ότι εκφράζουν αρκετούς συμπολίτες μας. Πάμε λοιπόν:

«Οτιδήποτε αντέχει στον χρόνο αξίζει»
- Αξίζει, μάλλον περισσότερο, να εξετάσουμε γιατί του δίνουμε αξία.

Η αντοχή υλικών αποτελεί ενδιαφέρουσα τεχνολογική μελέτη, αλλά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η επιστήμη ( επιστήμες καλύτερα) που εξετάζει τι είναι αυτό και ποιος είναι εκείνος που προσδίδουν αξίες σε συγκεκριμένες ιδιότητες.

Όταν λέμε ότι, οτιδήποτε αντέχει στον χρόνο αξίζει, θα πρέπει να προσέχουμε, καθώς σαν κριτήριο για την αξία βάζουμε τον χρόνο, που τον εννοούμε ως διάρκεια, δηλαδή, ποσοτικά και όχι ποιοτικά. Ο άτιμος ο χρόνος δεν είναι βέβαιο ότι φανερώνει πάντα την ποιότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκθέτει αυτό που επικράτησε κατά την «εξελικτική διαδικασία».

Αν θεωρήσουμε το ισχυρότερο, ποιοτικά ανώτερο, τότε νομιμοποιούμε ακόμη και τα καθεστώτα με κριτήριο την αντοχή τους. Μα, η κλασική μουσική, η κλασσική αρχαιότητα και τόσα άλλα «κλασικά» δεν έχουν αξία; Μεγάλη και τρανή, επειδή επικράτησαν στην εποχή τους και αναγνωρίστηκαν από τους μεταγενέστερους. Πόσα άλλα όμως παραγνωρίστηκαν! Γιατί οι αριστοτελικοί και όχι οι επικούρειοι;

«Ο κόσμος είναι αλάνθαστος κι ας τον υποτιμούμε. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να δούμε το χαμόγελο της ειρωνείας του. Πάντα θα νομίζουμε ότι απλώς χαμογελάει»
- Ανάποδος κόσμος δεν γίνεται, αλλά και το «ίσιο» δεν σημαίνει ότι δεν σφάλει ακόμη και όταν αυτοσαρκάζεται. Η υποτίμηση και η υπερτίμηση αποσκοπούν στην ανατίμηση αυτού που επιχειρεί να προσδώσει μέτρο στην αξία, σε μια κοινωνία. Η μάζα θέλει τα σκαμπίλια της και όχι χειροφίλημα. Άλλωστε έτσι και αλλιώς θα σε καταβροχθίσει μια μέρα, όπως ακριβώς κάνει μια μαύρη τρύπα!

«Μόνον οι απώλειες είναι αφορμές. Ακόμα και οι επαναστάσεις, με αφορμή την απώλεια της ελευθερίας, της δημοκρατίας έγιναν. Σπάνια η χαρά γίνεται έμπνευση»
- Πώς θα μπορούσα να διαφωνήσω! Όταν όμως είναι η χαρά που εμπνέει, τότε η τέχνη διακρίνεται από μια υπέροχη ανθρώπινη ολοκλήρωση. Είναι τότε που βγάζουμε γλώσσα στον θεό…και αυτό αναγάγει την τέχνη σε θεότητα.

«Το ιδανικό είναι να εμπνέεσαι από την απουσία εκείνου που έχεις πλάι σου»
- Και ιδανικότερο αυτού να εμπνέεσαι από την παρουσία του.

«Δεν φοβάμαι τους νέους. Τους μεγάλους φοβάμαι»
- Και εγώ, επίσης, αλλά προσοχή, καθώς τα παιδιά «μεγαλώνουν» γρήγορα και παραμορφωτικά στις μέρες μας!

«Για να γίνει αυτός ο κόσμος χρειαζόμαστε όλοι. Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται. Ακόμα και η τύχη δεν είναι... τυχαία»
- Ακριβώς, επειδή η τύχη δεν είναι τυχαία παρατηρούμε να χαρίζονται πράγματα στους τυχάρπαστους και να κερδίζονται πράγματα από την εκμετάλλευση του τυχαίου.

Το καλύτερο, το λέει ο Γιάννης Πάριος στην κατακλείδα, όταν ερωτάται από τον Ιερείδη: «Πότε δικαιούται κάποιος να μιλάει για τις φωνητικές ικανότητες των συναδέλφων του;»
«Όταν ερωτάται...», απαντάει και κάνει ρούμπο!

Πράγματι, η ερώτηση δίνει αυθεντική αξία (κύρος) στην «απάντηση».
Άμα δεν σε ρωτάει κανείς για τίποτε, ότι και να πεις πάσχει από αυθεντικότητα και ας είναι το πλέον γνήσιο και πραγματικό στον κόσμο αυτό.

Άντε, καλές γιορτές σε όλους και καλή ανάσταση στους δημιουργούς!

Έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα στο πασχαλινό τραπέζι χωρούν όλοι και όλα, εκτός, ίσως, του…οβελία!

Σοβαρότητα, Σοβαροφάνεια και Πολιτικοί

Του Αγίου

Μια από τις πλέον παρεξηγημένες έννοιες στις μέρες μας είναι αυτή που αποδίδεται με τις λέξεις σοβαρός και σοβαρότητα.

Όπως θα γνωρίζετε, η νοηματοδότηση των λέξεων δεν παραμένει σταθερή μέσα στο χρόνο, καθώς αυτή μεταβάλλεται ανάλογα με τις αλλαγές που εμφανίζει το σύστημα αξιών, στάσεων, συμπεριφορών, προκαταλήψεων, προσβλέψεων και πεποιθήσεων που διακρίνει στο σύνολο της μια κοινωνία – με τη μορφή του μαζικού πολιτισμού -ή διάφορες επιμέρους κοινωνικές ομάδες.

Αναλύοντας τη σχέση σημαίνοντος-σημαινομένου σκιαγραφούμε με σχετική ακρίβεια το πολιτισμικό πλαίσιο - με την έννοια της τρέχουσας κουλτούρας – εντός του οποίου καλλιεργούνται κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εντυπώσεις και αναπτύσσονται αντίστοιχες σχέσεις.

Οι εντυπώσεις αυτές που χαρακτηρίζουν προσωπικότητες ή καταστάσεις αποτελούν «Μορφές», οι οποίες δομούνται στη βάση της mental picture, η οποία σχηματίζεται από την αναγωγή ενός σημαίνοντος σε σημαινόμενο.

Ο αυτοματοποιημένος μηχανισμός ανάκλησης των Μορφών αυτών στη συνείδηση μας από το ασυνείδητο αποτελεί τον ρυθμιστικό παράγοντα της κάθε συμπεριφοράς που εκδηλώνεται ή τείνει να εκδηλωθεί.

Εδώ θέλει προσοχή, η Μορφή δεν ταυτίζεται με το σύνολο ή τα επιμέρους χαρακτηριστικά ενός σημαίνοντος - ενός ατόμου, για παράδειγμα. Άλλο Gestalt (=Μορφή) και άλλο όψη, την οποία στη καθομιλουμένη εννοούμε ως μορφή.

Το σύστημα του πολιτισμού μας είναι λοιπόν αυτό που επηρεάζει καθοριστικά τη διαμόρφωση Μορφών και την αναγωγή μορφών (όψεων) σε Μορφές.

Έτσι, κάποιοι συνδέουν την σοβαρότητα με την εξωτερική εμφάνιση, επειδή έτσι επιτάσσει η ιδιαίτερη κουλτούρα τους - διότι έτσι έμαθαν, δηλαδή.

Άλλοι πάλι, δεν κοιτάνε τόσο το ένδυμα και την κίνηση, το πρόσωπο και το σώμα, αλλά προσέχουν περισσότερο τη δομή της εκπεφρασμένης σκέψης και το ύφος του λόγου του κρινόμενου.

Μερικοί σαγηνεύονται από το κύρος και την κοινωνική αποδοχή του, ενώ κάποιοι άλλοι δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία σε όλα αυτά, καθώς είναι απορροφημένοι στο Εγώ τους. Τούτοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά να προσαρμόσουν την συμπεριφορά τους με κριτήριο, αποκλειστικά, το συγκυριακό συμφέρον τους.
Εάν θεωρούν ότι έχουν όφελος από αυτόν που έχουν μπροστά τους, δείχνουν να τον σέβονται και να αναγνωρίζουν σε αυτόν σοβαρότητα, αν όχι τον χαρακτηρίζουν σοβαροφανή και ξεμπερδεύουν, υποδηλώνοντας ότι μόνον αυτοί και όσοι οι ίδιοι «εκτιμούν» μπορεί να τύχουν του προνομίου αυτού το χαρακτηρισμού (σοβαρός).

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις γίνεται εμφανής η επίδραση του πολιτισμού στην δημιουργία Μορφών που εσωτερικεύουμε και αναπαράγουμε ως πραγματικότητες και αλήθειες, λαμβάνοντας λιγότερο ή περισσότερο ή ακόμη και ελάχιστα υπόψη τη μορφή (όψη) του κρινόμενου ατόμου.

Επομένως, εσύ, φίλε, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, τείνεις να αποφανθείς περί της σοβαρότητος μου, σχηματίζοντας την «Gestalt του Αγίου», με οδηγό τις δικές σου πολιτισμικές αναφορές.

Σύμφωνα με αυτήν θα με κρίνεις. Δεν την γλυτώνω! Αν και ορθολογικότερο θα ήταν να μην γενικεύσεις και να παραμείνεις στο επίπεδο της επικοινωνία μας: δηλαδή, να κρίνεις αποκλειστικά την σοβαρότητα αυτών που σημειώνω και όχι την προσωπικότητα μου, από τη δομή και την γενικότερη μορφή των γραφόμενων από εμένα.

Σε αυτό συμβάλει η «ανωνυμία στο διαδίκτυο», για την οποία έχουμε κουβεντιάσει παλαιότερα και έτσι εξηγείται γιατί την υπερασπίζομαι.

Έγραψα όλα αυτά, μέχρι εδώ, για να θέσω τη βάση ενός προβληματισμού σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε πολιτικούς με κύριο στοιχείο άσκησης κριτικής την σοβαρότητα τους.

Εύκολα και άνετα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε σοβαροφανή έναν πολιτικό με τον οποίο δεν συγγενεύουμε ιδεολογικά και να καθαρίσουμε με την περίπτωσή του!

Η πρόθεση μας δεν είναι καθόλου αθώα, καθώς γνωρίζουμε ότι το κρίσιμο στοιχείο στη σχέση πολιτικού-εκλογικού σώματος είναι η εμπιστοσύνη.

Αμφισβητώντας την σοβαρότητα κάποιου πολιτικού προσώπου, εμμέσως θέτουμε σε εγρήγορση τον αυτοματοποιημένο μηχανισμό απόρριψης του, μια και θίγεται ο πυρήνας της εν δυνάμει σχέσης μας με αυτόν: η εμπιστοσύνη.

Αποκαλώντας σοβαροφανή έναν άνθρωπο και ιδιαίτερα έναν πολιτικό, ακολουθούμε την συνταγή: «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!», η οποία ούτε τόσο φιλελεύθερη δείχνει, ούτε από δημοκρατικότητα μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η σοβαρότητα στον δημόσιο βίο των αναπτυγμένων κοινωνιών δεν μπορεί, αγαπητοί φίλοι, να συνδέεται με τίποτε άλλο πέραν της εντιμότητας σε όλα τα επίπεδα.

Ο βαθμός σοβαρότητας ενός πολιτικού σχετίζεται καθοριστικά με το μέτρο ταύτισης αναφερόμενων αξιών και στάσεων από αυτόν σε συνάρτηση με την πολιτική συμπεριφορά του, σε καθημερινή βάση.

Τα υπόλοιπα κριτήρια χαρακτηρίζουν περισσότερο εμάς που επιχειρούμε να ασκήσουμε κριτική σε αυτόν και όχι τον ίδιο.
Όλα τα άλλα φανερώνουν απλώς την δική μας προκατάληψη και δίνουν το στίγμα της κουλτούρας μας.

Καλή πολιτισμική Ανάσταση, λοιπόν …και πολιτική θα πρόσθετα, αν τολμούσα να το πιστέψω!

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ρε!

Του Αγίου

Τα σημάδια του κοινωνικού εκφασισμού στην Ελλάδα δεν είναι καινούργια. Φρέσκια όμως είναι η καταθλιπτική εικόνα της επέκτασης και διαπίστωσης τους σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Η άνοδος της δεξιάς, η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ακροδεξιάς και η αδυναμία πολιτικής κάθαρσης στο χώρο της καθ’ ημάς διεφθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας, έχουν οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας κουλτούρας με ολοένα και περισσότερο ολοκληρωτικά και αυταρχικά χαρακτηριστικά.

Το σύνθημα που καλύπτει συνολικά το πλέγμα αυτού του δημοκρατικοφανούς φασισμού ακούγεται πλέον από ολοένα και περισσότερα στόματα, διαπερνώντας σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα: «Δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι»!

Αυτό το απόφθεγμα της σύγχρονης «λαϊκής σοφίας» δεν είναι καθόλου αθώο και διόλου αυτονόητο. Αυτή η απλή, δήθεν διαπιστωτική, κουβέντα που τάχατες εκφράζει την κοινή μας εμπειρία στην Ελλάδα είναι το απαύγασμα του φασιστικού στερεοτύπου που έμμεσα υιοθετείται και αναπαράγεται από τα ΜΜΕ για να καταστεί στοιχείο της κυρίαρχης κοινής γνώμης.

Μέσω αυτού προσωπικότητες ισοπεδώνονται, επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες δυσφημίζονται, ενώ το θετικό παράδειγμα συκοφαντείται όταν δεν εμφανίζεται ως αποκλίνουσα συμπεριφορά που χρίζει ψυχιατρικής διερεύνησης.

Μέσα σε αυτό το πολιτισμικό πλαίσιο της νεοελληνικής κουλτούρας κάθε απατεώνας, ανήθικος, ρεμπεσκές, επιτήδειος, διαπλεκόμενος, αριβίστας, εξυπνάκιας και αβανταδόρος του καθεστώτος, βρίσκει θαλπωρή, κατανόηση και ασφαλώς κοινωνική νομιμοποίηση.

Αφού, όλοι ίδιοι είναι, γιατί αυτός ο κομπιναδόρος ή απλώς κατεργαράκος να θεωρείται κάτι το διαφορετικό;

Μια και όλοι είμαστε εν δυνάμει καθάρματα και λαμόγια, γιατί να ψέξουμε τον αχυράνθρωπο της διαπλοκής, τον παλιάνθρωπο που κλέβει, αυτόν που τα αρπάζει από όπου και όποιον βρει ή τον άλλον που σε δηλητηριάζει, σε προσβάλει, σε υποτιμά ή σε στέλνει στο νοσοκομείο, αν όχι κατευθείαν στο τάφο;

Κάπως έτσι φτάσαμε όποιος γιατρός δεν παίρνει φακελάκι, να θεωρείται κακός επιστήμονας.

Όποιος δικηγόρος δεν γδύνει τον πελάτη του, τουλάχιστον ύποπτος.

Όποιος δημοσιογράφος είναι έξω από το σύστημα αναπαραγωγής της προπαγάνδας, επιεικώς ανίκανος.

Όποιος καθηγητής πανεπιστημίου δεν συνεργάζεται με την διαπλοκή, ψώνιο. Όποιος στρατιωτικός δεν ονειρεύεται να τα αρπάξει από κανένα εξοπλιστικό, μειωμένης αντίληψης και άχρηστος.

Όποιος πολιτικός δεν παθαίνει ονείρωξη με τις μίζες, αποτυχημένος από χέρι …και εγώ που σου γράφω αυτά αν δεν είμαι μπιστικός του Σόρος, θα είμαι σίγουρα παπαγαλάκι των υποχθόνιων εχθρών του ανάδελφου έθνους μας, από τους οποίους τα παίρνω για σου βάζω κακές ιδέες!
Αν τίποτε από τα παραπάνω δεν συμβαίνει, τότε είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίζω αδιάγνωστο (ακόμη) σεξουαλικό πρόβλημα ή προχωρημένη μανιοκατάθλιψη.

Όσο για τους bloopers… δεν το συζητάμε. Μια διεισδυτική ματιά στο κρυμμένο κάτω από τη μάσκα-φίμωτρο πρόσωπο τους, θα σας πείσει. Πρόκειται για την μετενσάρκωση του «έξω από δω»!

Κάπως έτσι η μαυρίλα του κοινωνικού εκφασισμού καλύπτει τα πάντα και στη κοινωνική συνείδηση καίγονται μαζί με τα ξερά και τα χλωρά.

Μόνον που έτσι μην περιμένετε να ανθίσει τίποτε φρέσκο, όμορφο, δημιουργικό και ελπιδοφόρο.

Δεν γίνεται να συμβεί! Αφού όλοι ίδιοι είναι, πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθείτε το διαφορετικό και ηθικά ανώτερο; Άλλωστε δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, μην λέμε και εξωπραγματικά.. πράματα!

Προσέξτε, φίλοι, ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον, είναι εδώ και σημαδεύει τη κοινωνία μας, εκχυδαΐζοντας τις σχέσεις μας και αποκλείοντας κάθε προσωπικότητα που έτυχε, ή μπόρεσε να μείνει αλώβητη, ή έστω σχετικά ανεπηρέαστη, μέσα σε αυτό το γενικευμένο ξεχαρβάλωμα του πολιτισμού μας.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ρε!

Μη μιλάς…κινδυνεύει η Ελλάς!

Του Αγίου

«Μη ρωτάς, μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς», είναι το καραμανλικό δόγμα της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης.

Όσοι ασκούν κριτική στην ανικανότητα παραγωγής σοβαρής και αξιόπιστης πολιτικής από την κυβέρνηση-Καραμανλή δέχονται, σε μόνιμη βάση, τα πυρά του προπαγανδιστικού μηχανισμού της, χαρακτηριζόμενοι ως προδότες και υπηρέτες σκοτεινών δυνάμεων.

Όποιος Έλληνας δεν έχει εσωτερικεύσει και δεν αναπαράγει την κουλτούρα της απατεωνιάς, του δικολαβισμού, της ανευθυνότητας και της συνωμοσίας που διέπει την πολιτεία αυτής της κυβέρνησης, θεωρείται άτομο με ελαττωματικό εθνικό γονίδιο.

Θα μου πεις, ίσως, οι προηγούμενοι δεν χαρακτηρίζονταν από αυτή την κουλτούρα;
Δεν λέω το αντίθετο, μόνο που τούτοι το παράκαναν.

Οι προηγούμενοι έβλεπαν τον δάκτυλο της δεξιάς να αποκαλύπτει διεθνώς τα ανομήματα τους, αυτοί εδώ όμως, εκτός από τον πασοκικό παράμεσο, βλέπουν και όλων των άλλων ειδών τα αντεθνικώς δρώντα φαντάσματα να υπονομεύουν το πατριωτικό τους έργο!

Διότι, πώς να το κάνουμε, είναι πατριωτισμός να καταγγέλλεις τους προηγούμενους ως παραχαράκτες των μακροοικονομικών μεγεθών, αλλά προδοσία και συνωμοσία εναντίων της πατρίδας όταν εσύ συλλαμβάνεσαι από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παρουσιάζεις «τεχνικές αστοχίες» στο μαγείρεμα των οικονομικών δεικτών!

Άλλωστε, αυτό δεν είναι ζήτημα της κυβέρνησης. Οι ανίκανοι φίλοι της ΝΔ που ελέγχουν την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία οπωσδήποτε θα φταίνε, καθώς δεν κατόρθωσαν να πείσουν τους κουτόφραγκους επί της καινοτόμου μεθοδολογίας, πλαστογράφησης των οικονομικών μεγεθών που ακολουθεί η κυβέρνηση!

Τα ίδια γίνονται παντού. Όταν ο κ. Καραμανλής δεν μπορεί να υποστηρίξει την εικονική πραγματικότητα των αριθμών, την οποία μάλλον άτσαλα κατασκευάζει ( δες αναθεώρηση ΑΕΠ και υπολογισμό δημόσιου χρέους σε συνάρτηση με το έλλειμμα) τα βάζει με τον αποδέκτη που δεν μπορεί ή δεν θέλει, λόγω προφανώς ανθελληνικών κινήτρων, να σεβαστεί τον μύθο του. Στο σημείο αυτό υπάρχει προφανώς παρεξήγηση, εξαιτίας του μηνύματος που εκπέμπουμε. Δεν έπρεπε να πούμε: «ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα», αλλά το ακριβέστερο «ζήσε και συ στον νεοελληνικό μύθο, μπορείς!»

Σου λέει άλλωστε ο πρωθυπουργός, εγώ, εξ ορισμού, για το καλό της χώρας προσπαθώ νυχθημερόν, τι φταίω εγώ για την απαξίωση Δημόσιων Υπηρεσιών και Υπουργείων, τα οποία εκτίθενται διαρκώς στην ΕΕ και άλλους διεθνείς ή υπερεθνικούς Οργανισμούς, στους οποίους συμμετέχει η χώρα, επειδή εμφανίζουν μη-αξιόπιστα στοιχεία ή αρνούνται να τιμήσουν δεσμεύσεις της χώρας;

Εγώ, σκέφτεται μάλλον ο άνθρωπος, το πολιτικό χρέος μου το έκανα και το πρόβαλα δεόντως, έβαλα την υπογραφή μου κάτω από κείμενα για την οικονομική και κοινωνική σύγκληση, καθώς και για την επίτευξη περιβαλλοντικών στόχων. Από εκεί και πέρα δεν φταίω εγώ για την απόκλιση! Φταίει ο παλιόκοσμος, η παλιοκοινωνία, το φρενοκομείο της διοίκησης, σύσσωμη η αντιπολίτευση, οι ασύμμετρες απειλές, οι γραφειοκράτες των Βρυξελών, και τα αντεθνικά κέντρα που θέλουν να φέρουν στην εξουσία τον 666!

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το μοναδικό ευρωπαϊκό φαινόμενο, η κυβέρνηση να είναι μέσα σε όλα τα νέα πολιτικά κόλπα και να πρωτοστατεί σε όλες τις «μοντέρνες» πολιτικές για την οικονομία και το περιβάλλον και στο τέλος αντί για επιβράβευση να τιμωρείται και από πάνω, επειδή δεν ικανοποίησε τις προϋποθέσεις και δεν πέτυχε τους στόχους που έθεσε!

Μα, δεν υφίσταται καμία ποινή η κυβέρνηση, θα μου πεις, η χώρα τιμωρείται!

Όχι, φίλε, κάνεις λάθος. Όταν, για παράδειγμα, η Επιτροπή Συμμόρφωσης της Συνθήκης-Πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή με απόφασή της- που εκδόθηκε προχθές- επιβάλλει ως ποινή την απαγόρευση συμμετοχής της Ελλάδας στους προβλεπόμενους ευέλικτους μηχανισμούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο, επειδή η κυβέρνηση δεν εκπόνησε ένα ολοκληρωμένο σύστημα καταγραφής εκπομπών αερίων ρύπων, όπως είχε υποχρέωση, δεν τιμωρείται η χώρα, αλλά οι κυβερνώντες.

Όταν διαπιστώνεται αδυναμία συμμετοχής της Ελλάδας στους μηχανισμούς του Κιότο ή ανικανότητα προσαρμογής σε αυτό το αναθεματισμένο Σύμφωνο Σταθερότητας παρά τις στερήσεις της κοινωνίας και το λεγόμενο σφίξιμο της ζώνης, αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι αυτοί που ασκούν την εξουσία και κανείς άλλος.

Το θέμα πλέον δεν είναι δυνατόν να το παίρνουμε αψήφιστα, καθώς φαίνεται να έχουμε τεράστιο πρόβλημα σε όλους τους τομείς διεθνών πολιτικών ή πολιτικών της ΕΕ.

Δεν είναι δυνατόν σήμερα η Ελλάδα να αποτελεί την μοναδική χώρα στον κόσμο που κατονομάζεται διεθνώς για ανεπάρκεια καταγραφής των εκπομπών αερίων, που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου!

Δεν είναι δυνατόν να φταίνε πάντα οι άλλοι για την αδυναμία να εφαρμοστούν πολιτικές τις οποίες σπεύδουν πρώτοι οι κυβερνώντες να υιοθετήσουν και να εκθειάσουν!

Όταν η διεθνής κοινότητα βγάζει Κόκκινη κάρτα που γράφει πάνω Ελλάς, την τιμωρία πρέπει να υφίστανται αυτοί που προκάλεσαν με πράξεις ή παραλείψεις τους τον συγκεκριμένο αποκλεισμό της χώρας.

Η διεύθυνση είναι γνωστή, γνωστοί και οι ένορκοι, άγνωστη παραμένει μόνον ακόμη η ημερομηνία των εκλογών …αλλά δεν θα αργήσει!

Κεντρίζουν πράγματι το ενδιαφέρον η δημιουργική λογιστική και η συνωμοσιολογική προπαγάνδα, χρήσιμη όμως για τους πολίτες ήταν και παραμένει αποκλειστικά η δημιουργική, προοδευτική πολιτική. Από αυτήν πάσχουμε. Από «συνωμότες» και «συνωμοσίες» χορτάσαμε.

Guarda e passa

(για την 21^η Απριλίου)

Βλέπε και προσπέρνα (guarda e passa) είναι το δαντικό μήνυμα των ΜΜΕ που απευθύνεται στον αλλοτριωμένο πολίτη, ο οποίος συμπιέζεται καθημερινά σε μια κοινωνία πολιτικού, οικονομικού και πολιτισμικού αποκλεισμού.

Η χούντα της 21^ης Απριλίου 1967 άντεξε, ευτυχώς, λιγότερο από δύο τετραετίες, οι χούντες όμως που ευδοκίμησαν και ευδοκιμούν στην αγκαλιά της μεταπολίτευσης έχουν ισχυρότερα θεμέλια, καταφέρνουν να νομιμοποιούνται μέσα από το θεσμικό και παραθεσμικό καθεστώς της δημοκρατικά εκφρασμένης εξουσίας και μακροημερεύουν αυξάνοντας το δημοκρατικό έλλειμμα στη χώρα και μεγεθύνοντας το φάσμα του αποκλεισμού.

Αυτά σκεφτόμουνα όταν έπεσε το μάτι μου στο άρθρο του καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας Γιώργη Γιατρομανωλάκη, στο ΒΗΜΑ, το οποίο με ένα μυστήριο τρόπο, που συμβαίνει κάποιες φορές μεταξύ των ανθρώπων που στοχάζονται ελεύθερα, αποδίδει τις απόψεις μου σε τέτοιο βαθμό σαν να το έγραψα εγώ.

Ας δούμε λοιπόν κάποια σημεία αυτού του άρθρου που με εκφράζουν απολύτως.

«Είναι εύκολο και ιδιαίτερα συγκινητικό (ειδικά σε κάθε επέτειο) να καταδικάζουμε τη δικτατορία του 1967, ενώ την ίδια στιγμή μας αφήνουν αδιάφορους τα καθημερινά μικρά αλλά όχι λιγότερο επαχθή πραξικοπήματα, μεσούσης της δημοκρατίας. Η μεγάλη πολιτική Εκτροπή μπορεί να τελείωσε, οι μικρές πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές εκτροπές εξακολουθούν και συμβαίνουν. Και μάλιστα μπροστά στα μάτια μας…»

«…Το κυριότερο, τα χρόνια εκείνα δεν είχε εφευρεθεί ακόμη το εικονικό, τουλάχιστον στον βαθμό που υπάρχει σήμερα. Η εικόνα του κόσμου ήταν άσκημη, αλλά παρά ταύτα αληθινή. Η εικονική πραγματικότητα, που προβάλλεται σήμερα με χίλιους τρόπους, φαίνεται ωραία αλλά είναι απάτη. Μας είναι δύσκολο να διακρίνουμε πια όχι την πραγματικότητα από την εξεικόνισή της αλλά την εικόνα από το εικονικό. Αν μια εικόνα είναι ισχυρότερη από χίλιες λέξεις, πόσες λέξεις ισοδυναμούν με το εικονικό;»

«Η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί απροκάλυπτη βία, φανερώνεται ένσαρκα και ένστολα, έχει πρόσωπο ορατό. Τη βλέπουμε και την αισθανόμαστε ως εφιαλτική πραγματικότητα που όσο και να καμώνεται δεν μας ξεγελά. Η δικτατορία του εικονικού δεν έρχεται βίαια, δεν φορά στολή, έχει πολλά ποδάρια και πολλά πρόσωπα. Οι πολιτικοί λ.χ. που εμφανίζονται καθημερινά στο εικονοστάσι της τηλεόρασης, είτε ως κυβερνητικοί είτε ως αντιπολιτευόμενοι, προσπαθούν να μας πείσουν για κάτι που δεν υπάρχει. Το χειρότερο, προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που πράγματι βλέπουμε…»

«Βλέπουμε τα καθημερινά πραξικοπήματα και τα προσπερνάμε υπακούοντας στο φρικτό δαντικό κέλευσμα, guarda e passa, βλέπε και προσπέρνα. Καλό λοιπόν είναι να καταδικάζουμε την 21η Απριλίου του 1967 και ποτέ να μη τη λησμονούμε. Ωστόσο εξίσου καλό - καλύτερο θα έλεγα - είναι να ελέγχουμε και να αποτρέπουμε καθημερινά όλες εκείνες τις μικρές, άδηλες και για τούτο ιδιαίτερα επικίνδυνες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εκτροπές. Ειδικά εκείνες που παράγονται εν ονόματι της δημοκρατίας και προβάλλονται μεταποιημένες σε εικόνες απάτης. Η πραγματικότητα μπορεί και γίνεται εικονική, οι δικτατορίες όμως είναι πάντοτε πραγματικές.»

Σε αυτές τις μικρές, σταδιακές, υπόγειες και ενίοτε εμφανώς πρόστυχες εκτροπές του δημοκρατικού προς το ολοκληρωτικό έχουμε αφιερώσει σε αυτό το blog αρκετό χώρο. Η προσπάθεια μας να απομυθοποιήσουμε την εικονική πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι καταλήγει στην αντικειμενική προβολή του πραγματικού.

Πετυχαίνει όμως κάποτε να εκθέτει τις χούντες που ασκούν παραεξουσία στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας και να αναδεικνύει την πραγματική φύση της θεσμοθετημένης εξουσίας και των φορέων της.

Αυτή φιλοδοξήσαμε να είναι άλλη μια μικρή συμβολή στην δημοκρατία την οποία δεν θεωρούμε πανάκια για κάθε κοινωνική νόσο και πολιτική μακακία, αλλά βάση για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, της κοινωνίας και του πολιτισμού.

Πιστεύουμε ότι διευρύνοντας την φιλελεύθερη-δημοκρατία και αναζητώντας διαρκώς τρόπους ανάπτυξης και έκφρασης της συμμετοχής των πολιτών σε όλα τα επίπεδα των αποφάσεων, περιορίζουμε τη δυναμική που αναπτύσσουν μικρές και μεγαλύτερες χούντες, οι οποίες ληστεύουν καθημερινά το δικαίωμα μας για μια δημιουργικότερη, αξιοπρεπέστερη και αγωνιστικότερη ζωή.

ΚΑΤΩ ΟΙ ΧΟΥΝΤΕΣ λοιπόν είναι το δικό μας επίκαιρο «μήνυμα» επ’ ευκαιρία της 21^ης Απριλίου.

Ο ΑΓΙΟΣ

Αγωγοί ηλιθιότητας και ενέργεια

Του Αγίου

Δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό έχει γίνει συνείδηση στην Ελλάδα, από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, όμως, αγαπητοί φίλοι, η κυριαρχία της Δεξιάς επιφέρει ταχύτατα βαλκανοποίηση της χώρας με δραματικά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς της γεωπολιτικής και γεω-οικονομικής υπόστασής της, καθώς και της οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής ανάπτυξης.

Μια χώρα που ευτύχησε μέσα από τεράστιες δυσκολίες και αντιφάσεις να ενταχθεί στον πρώτο κύκλο της νέας Ευρώπης, σήμερα απομακρύνεται ολοταχώς από πολιτικές και δράσεις που χαρακτηρίζουν και αντικατοπτρίζουν τις τάσεις για αυτόνομη δυναμική ανάπτυξη της Ευρώπης, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αφού «καταφέραμε» να μείνουμε πίσω σε όλους τους τομείς που ορίζουν την πολιτική και κυρίως κοινωνική συνοχή στην ΕΕ, τώρα μοιάζει να αδιαφορούμε για την ενεργειακή απεξάρτηση της Ένωσης και την «ενεργειακή σύγκληση» των χωρών μελών, στη βάση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Η ενέργεια για τη συνοχή, «Εnergy for Cohesion», η οποία αποτελεί μια πραγματικά καινοτόμο πολιτική κατεύθυνση της ΕΕ, μας βρίσκει μακριά νυχτωμένους, εξαιτίας κυρίως της αναχρονιστικής και διπολικής «φιλοσοφίας» που διακατέχει την αντίληψη της Δεξιάς και του ιδίου του κ. Καραμανλή, ως προς τη θέση της χώρας μας στο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ την αμερικανόδουλη, στην πραγματικότητα Ευρωφοβική, Δεξιά να μεταλλάσει νοερά τον βασικό πολιτικό φορέα της σε «Ρωσικό Κόμμα», έτσι ώστε να επανασυνδεθεί επιτέλους με τις ρίζες της!

Ενώ, ολόκληρη η Ένωση συνδέει το νέο γεωπολιτικό και γεω-οικονομικό μέλλον της με την αειφόρο ανάπτυξη και τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής, την προστασία του περιβάλλοντος και την βαθμιαία απεξάρτηση της από του υδρογονάνθρακες, οι οποίοι την επιβαρύνουν οικονομικά, πολιτικά και ασφαλώς περιβαλλοντικά, η Ελλάδα του Καραμανλή απασχολείται με τον ανταγωνισμό, ή δήθεν ανταγωνισμό, αμερικανικών και ρωσικών συμφερόντων για τους αγωγούς που σχεδιάζονται να διέλθουν από την γειτονιά μας.

Έτσι, η χώρα έχει μπει για τα καλά σε ένα βαλκανικό θέατρο σκιών, περί της χάραξης των αγωγών, από το οποίο δεν προκύπτει κανένα απολύτως όφελος για την οικονομία, την ίδια στιγμή που διαφαίνονται τεράστιοι κίνδυνοι για τοπικά οικοσυστήματα και το, ζωτικό για τον ντόπιο, την κοινωνία και την ανάπτυξη, περιβάλλον.

Αντί η καθυστερημένη σε ενεργειακή τεχνογνωσία και διψασμένη για υδρογονάνθρακες Ελλάδα - που δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους πολίτες της ούτε καν το απαραίτητο ηλεκτρικό ρεύμα - να πρωταγωνιστήσει στα Διαρθρωτικά Ταμεία και το Ταμείο Συνοχής στο πλαίσιο της πολιτικής Εnergy for Cohesion, ώστε να αλλάξει δραστικά το ενεργειακό μείγμα και στη χώρα μας, περνώντας από τα ορυκτά καύσιμα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), τρέχουμε και δωροδοκούμε τον Πούτιν και ζητούμε κατανόηση με το αζημίωτο από τον Μπούς, για να μη χάσουμε την «ευκαιρία» να περάσουν τράνζιτο αγωγοί υδρογονανθράκων και την μοναδική τύχη να αυξήσουμε τους κινδύνους καταστροφικής μόλυνσης!

Στο πλαίσιο αυτό η πολιτική εξάρτησης, στην οποία είναι προσδεμένη η «αστική τάξη» που εκπροσωπεί ο κ. Καραμανλής, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις εμπειρίες πολλών ενεργών δήμων και χωρών στην ΕΕ, που διακυβερνώνται από σοβαρούς ανθρώπους, οι οποίοι υιοθετούν πολιτικές που αυξάνουν την ενεργειακή αποδοτικότητα και την αξιοποίηση των ΑΠΕ, κομίζοντας στη κοινωνία πολλαπλά οφέλη, π.χ. ανεξαρτησία από τα ορυκτά καύσιμα, μείωση της κατανάλωσης ενέργειας, βελτίωση της ποιότητας του αέρα, ισχυρότερη ανταγωνιστικότητα, υποκίνηση της περιφερειακής ανάπτυξης μέσω της καινοτομίας και της δημιουργίας θέσεων εργασίας και υψηλότερη ενεργειακή συνειδητοποίηση των πολιτών.

Αν, μετά από αυτά, ισχυρισθώ ότι η Νεο-δεξιά οδηγεί τη χώρα σε απόλυτη βαλκανοποίηση και καθυστέρηση, αποκλίνοντας σταθερά από την αναπτυγμένη Ευρώπη μέσω ιδεολογημάτων των αρχών του 20ου αιώνα, θα ήμουν υπερβολικός ή μήπως απόλυτα αντικειμενικός;

Τους ενεργειακούς αγωγούς δεν τους είδαμε ακόμη και ούτε είναι βέβαιο ότι θα ικανοποιήσουν το ιδεολόγημα της «Δεξιάς του Κυρίου» Καραμανλή, αυτό που προς το παρόν είναι ορατό, είναι ότι ξεχείλισαν οι αγωγοί της ηλιθιότητας στα ΜΜΕ, στα οποία ρέει η κυβερνητική προπαγάνδα.

Ένας ανίδεος πρωθυπουργός

Του Αγίου

Ο ρόλος του πρωθυπουργού στο πολιτικό μας σύστημα είναι θεσμικός.

Η κύρια αρμοδιότητά του πηγάζει απευθείας από το άρθρο 82 του Συντάγματος, το οποίο τον καθιστά απολύτως υπεύθυνο για την λειτουργία της εκτελεστικής εξουσίας.

«Ο Πρωθυπουργός εξασφαλίζει την ενότητα της Κυβέρνησης και κατευθύνει τις ενέργειες της, καθώς και των δημοσίων γενικά υπηρεσιών για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στο πλαίσιο των νόμων» ( άρθρο 82, παρ. 2 του Σ.).

Άρα, ο κ. Καραμανλής δεν δικαιολογείται να μη γνωρίζει τι γίνεται στο τομέα ευθύνης του, δεν νομιμοποιείται να ψεύδεται πάνω σε θέματα λειτουργίας της διοίκησης ή να παριστάνει τον ανήξερο. Στο βαθμό, μάλιστα, που συμβαίνει κάποιο από τα παραπάνω δεν μπορεί να λογίζεται ως πρωθυπουργός και οφείλει αμέσως να υποβάλει την παραίτηση του.

Την Παρασκευή στη Βουλή έγινε κάτι το καταπληκτικό. Στην πρόκληση του προέδρου του ΛΑΟΣ: «Πηγαίνετε, κ. Καραμανλή, να δείτε τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών και εκεί θα δείτε πρόσωπα και πράγματα και τι παιχνίδια παίζονται», εννοώντας ότι Έλληνες δημοσιογράφοι χρηματίζονται από αυτά, ο κ. Καραμανλής απάντησε: «ούτε ομάδες ξέρω, ούτε μισθοφόρους, ούτε μυστικά κονδύλια»,

Και ο πολίτης, που πληρώνει για όλα ανεξαιρέτως τα κονδύλια, φανερά, μη-ανακοινώσιμα και μυστικά αναρωτιέται: Καλά, πρωθυπουργέ μας, για ομάδες ας πούμε ότι δεν ξέρεις, καθώς μπορεί να τις λέτε στο Μαξίμου αλλιώς, ούτε για μισθοφόρους είναι πιθανόν να έχεις ακούσει, μια και ένας δημοσιογράφος δεν θα αποκαλείτο ποτέ έτσι.

Πού ζούμε, σε στράτευμα; Εδώ έχουμε να κάνουμε με ενήλικες, επαγγελματίες που ακολουθούν τις επιταγές της συνείδησης τους, η οποία ενδεχομένως βρίσκεται στην τσέπη τους, αλλά δεν έχει σημασία.

Όμως, για τα μυστικά κονδύλια θα έπρεπε να γνωρίζεις, καθώς μέσω αυτών ασκείται πολιτική επιρροή.

Αν δεν τα έχεις ακουστά, είναι λογικό να μη γνωρίζεις σε ποιες τσέπες διοχετεύονται μικρά ή μεγάλα ποσά. Αν όμως κάτι έχεις ακούσει για αυτά οφείλεις να γνωρίζεις το όνομα της κάθε τσέπης.

Η έννοια της μυστικότητας αυτών των λογαριασμών σε διάφορα Υπουργεία, με βασικότερο φορέα αυτό των Εξωτερικών, δεν έγκειται στην ύπαρξη τους, αλλά στην διοχέτευση τους.

Ένας πρωθυπουργός που θα σεβόταν τους πολίτες θα απαντούσε με σαφήνεια αν τα «πιάνουν» μυστικά και υπόγεια Έλληνες δημοσιογράφοι ή όχι.

Ένας άλλος που θα παρίστανε ότι υπολήπτεται το λαό, θα έλεγε στον Καρατζαφέρη ότι η κυβέρνηση χειρίζεται τα μυστικά κονδύλια με ευθύνη, σεβασμό στο νόμο και την τρέχουσα ηθική και σύμφωνα με τις ανάγκες που διαμορφώνονται κάθε φορά στην εξωτερική μας πολιτική.

Όταν, όμως, ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι δεν γνωρίζει καν περί μυστικών κονδυλίων, είναι προφανές ότι δεν κυβερνά αυτή τη χώρα.

Η απάντηση του κ. Καραμανλή θύμισε τη στάση του στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου. Τότε που διαβεβαίωνε ότι ο στενός του συνεργάτης παραιτήθηκε για λόγους υγείας … διότι προφανώς του είχε κάτσει το dvd στο στομάχι – του Ζαχόπουλου το στομάχι εννοώ όχι του κ. Καραμανλή, αφού όπως αποδείχθηκε ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε τίποτε για αυτά τα κακά πράγματα!

Αυτά ήταν μυστικά του γραφείου του, σαν καληώρα τα μυστικά κονδύλια της κυβέρνησης του, για τα οποία κανείς δεν τολμά να του μιλήσει, καθώς έτσι θα χαλάσει η εικόνα του ανίδεου πρωθυπουργού.

Ατάκα, πολιτική και ιδεολογία

Του Αγίου

Η πολιτική αντιπαράθεση έχει αξία, δηλαδή σημασία, στο βαθμό που γίνεται με ιδεολογικούς και πολιτισμικούς όρους.

Σε διαφορετική περίπτωση δεν πρέπει να μιλούμε για πολιτική αλλά για πολιτικαντισμό.

Εάν δεχθούμε τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το ανθρώπινο σύμπαν, ότι «ο κόσμος είναι πλέον επίπεδος», ότι «ζούμε το τέλος ή στο τέλος των ιδεολογιών», ή ότι « η πραγματικότητα αντικειμενοποιείται στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς», τότε μην έχετε κανένα δισταγμό να θεωρήσετε την πολιτική ξεπερασμένη υπόθεση, ή, αν προτιμάτε, εμπόδιο για την ολοκλήρωση της αγοραίας κοινωνίας.

Δικαίωμα σας, ασφαλώς και μπράβο για την έντιμη στάση σας – για να μην κοροϊδευόμαστε – αλλά θα ήθελα να επισημάνω σε όσους διακατέχονται από μια ανάλογη προσέγγιση, ότι και αυτή η απολιτική στάση στηρίζεται σε σαφές ιδεολόγημα που δεν είναι μεν ιδεολογία, αλλά έχει όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της.

Ενώ, λοιπόν, η ιδεολογία χαρακτηρίζεται λιγότερο ή περισσότερο από νομοτέλεια, το ιδεολόγημα του «τέλους της ιστορίας» είναι τελεολογικής μορφής.

Στην πρώτη περίπτωση (ιδεολογία) ο λόγος που την υποστηρίζει δημόσια είναι στερεοτυπικός- αριστερόστροφος πολιτικά, ενώ στη δεύτερη (ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού) στερεοτυπικός-απολιτικός.

Ασφαλώς στην κοινωνία και στον δημόσιο διάλογο, δύσκολα θα συναντήσετε καθαρές μορφές αυτής της διαλεκτικής της αναπαραγωγής και σημασιοδότησης του πραγματικού, καθώς συνήθως απαντάται μια μικτή μορφή, πού κάποτε είναι τόσο μπερδεμένη και άθλια στη δομή της που την καθιστά παράλογη.

Αν όμως αυτή η παράλογη μορφή πετύχει να κυριαρχήσει στα ΜΜΕ, τότε μετατρέπεται σε κοινή λογική ( για την ακρίβεια κοινό παραλογισμό), που συνθέτει τις παραστάσεις και τις αναφορές της περίφημης κοινής γνώμης (δηλαδή της στερεοτυπικής άποψης των ΜΜΕ).

Με λίγα λόγια, τα ΜΜΕ διαμορφώνουν σιγά-σιγά έναν κυρίαρχο κώδικα επικοινωνίας φορτισμένο με το ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού και με διάσπαρτα στοιχεία ιδεολογίας. Δίχως τον κώδικα αυτόν η επικοινωνία μας διεξάγεται εξαιρετικά δύσκολα.

Όσοι δεν μιλούν τη γλώσσα της TV, η οποία αναπαράγεται και από τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά Μέσα, καθώς και από τον Τύπο, καθίστανται με τον καιρό αποσυνάγωγοι και χαρακτηρίζονται με διάφορα υποτιμητικά επίθετα, έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί κοινωνικά ο αποκλεισμός τους.

Μέσα σε αυτό το φάσμα καλούνται να κινηθούν ασφαλώς και τα κόμματα.

Όσα ακολουθούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Κανείς τηλεθεατής, για παράδειγμα, δεν πρόκειται να παρατηρήσει ότι η δεξιά ρητορεία του Κ. Καραμανλή είναι απολύτως απολιτική, παρουσιάζοντας αλλεργική αντίδραση στην έννοια της εξουσίας: όχι στην άσκηση της φυσικά, στην διαπραγμάτευση της και μόνο!

Μικρό πρόβλημα, που με την πάροδο των χρόνων θα μεγαλώσει πολύ, αντιμετωπίζουν τα ιδεολογικά προσανατολισμένα κόμματα στο βαθμό που ταυτίζονται με τα παραδοσιακά στερεότυπα της αριστεράς ή/και της ύστερης σοσιαλδημοκρατίας.

Η ανανεωτική αριστερά βρίσκεται σε κρίσιμο δίλλημα: Από τη μία, με τον κλασσικό στερεοτυπικό λόγο της αριστεράς, την ξύλινη γλώσσα της δηλαδή, δεν επικοινωνείς με ευρύ ακροατήριο, άσε που δεν μπορείς να αναπτύξεις δημιουργική πολιτική προσέγγιση, ενώ από την άλλη, αν υιοθετήσεις τη γλώσσα των ΜΜΕ θα εγκλωβιστείς στα ιδεολογήματα του νεοφιλελευθερισμού, παρουσιάζοντας αντιφατική πολιτική προσωπικότητα.

Τι κάνεις τότε; Κρατώ την ατάκα της τηλεόρασης και αναπτύσσω τον πυρήνα της προοδευτικής διαλεκτικής πάνω στην ιδεολογική μου βάση, φαίνεται να απαντούν κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και δυο-τρεις προχωρημένοι από το ΠΑΣΟΚ.

Καλά κάνεις, αλλά δεν είναι αρκετό, θα απαντούσα αν με ρωτούσες.

Η επιτυχία αυτής της προσέγγισης θα εξαρτηθεί από το μίγμα, την ικανότητα η ατάκα να λειτουργεί με πολιτική συνάφεια ως προς το πολιτικό μήνυμα και, ασφαλώς, την δυνατότητα να επιβληθεί συστηματικά στη γλώσσα των ΜΜΕ.

Οι κίνδυνοι, όμως, από αυτή την επιχείρηση πολιτικής επικοινωνίας είναι τεράστιοι και δεν πρέπει να αγνοηθούν.

Το Μέσο ως Μήνυμα έχει την δυνατότητα από τη φύση του να εντάσσει την ατάκα σου στο γενικότερο πλαίσιο του δικού του λόγου και να την αποξενώνει από τον πολιτικό πυρήνα της. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να καταστούν μεσοπρόθεσμα γραφικοί οι πρωτογενείς φορείς της ατάκας.

Άρα οικονομία στις ατάκες, σχεδιασμός και ανάπτυξη μιας ολόκληρης καμπάνιας που θα την υποστηρίζει πολιτικο-επικοινωνιακά.

Ακόμα και το «καλώς τα παιδιά» θα μπορούσε να υποστηριχθεί και να γίνει πολιτικό «δόρυ».
Αν, όμως, δεν θέλεις να το καταστήσεις σλόγκαν στην στρατηγική σου ή αν έχεις άλλη στρατηγική, καλό είναι να μην το εκστομίσεις, διότι εσύ μπορεί να το ξανασκεφτείς και να μην το ξαναπείς, αλλά θα το λένε οι άλλοι και θα του δίνουν το νόημα που τους εξυπηρετεί κάθε φορά.

Μη ξεχνάτε ότι αυτός που κερδίζει στο επίπεδο νοηματοδότησης της πραγματικότητας, θα έχει καλύτερες πιθανότητες να επικρατήσει πολιτικά μακροπρόθεσμα.

Ατάκα με πολιτικό νόημα λοιπόν και με οικονομία, επειδή η ατάκα είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο της επικοινωνίας.

Βγάλτε τον Καραμανλή από το στόχαστρο!

Του Αγίου

Επιτέλους ο κ. Καραμανλής άνοιξε το στόμα του και από το βήμα της Βουλής καυτηρίασε το νοσηρό φαινόμενο των νταβάδων που τον είχε απασχολήσει και κατά το παρελθόν, πριν βολευτεί στην αναπαυτική πολυθρόνα (θρόνος είναι) του πρωθυπουργού.

Δεν το έκανε δεικτικά και τολμηρά και άμεσα, αλλά τέλος πάντων το προσπάθησε.

Μετά από τέσσερα χρόνια στην εξουσία και κατά την δεύτερη συνεχή θητεία του στο πρωθυπουργικό αξίωμα, επιτέλους διαπίστωσε, κατά την δευτερολογία στην «ώρα του πρωθυπουργού», ότι δεν είναι ικανοποιημένος από την ποιότητα της ενημέρωσης και πως τα περισσότερα δελτία είναι μονοθεματικά και ότι τον κακομεταχειρίζεται ο τύπος.

Μη βιαστείτε να ξεσπάσετε σε γέλια δεν είδατε ακόμη το καλύτερο:

«Φτάνω στο δωδέκατο χρόνο Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και είμαι πάντα στο στόχαστρο σχεδόν του συνόλου του Τύπου, των Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων. Αυτή είναι η πραγματικότητα», είπε ο πρωθυπουργός.

Ναι, αυτό νομίζει ο κ. Καραμανλής, ότι είναι στο στόχαστρο!

Και στο σημείο αυτό προκύπτει μέγα ζήτημα για την αίσθηση της πραγματικότητας που διακρίνει τον πρωθυπουργό.

Πότε και ποιος τον έβαλε στο στόχαστρο; Υπήρξε άλλος πρωθυπουργός στη μεταπολίτευση με μεγαλύτερη προσωπική, οικογενειακή και πολιτική προστασία;

Όχι μόνο δεν τον έβαλαν στο στόχαστρό τους τα ΜΜΕ των ανθρώπων στους οποίους μοίρασε τις εθνικές συχνότητες και τους οποίους πριν να γίνει πρωθυπουργός αποκαλούσε νταβατζήδες, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις των σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν στενοί του συνεργάτες και κολλητοί του στη νομή της εξουσίας - για την τοποθέτηση των οποίων στα δημόσια πράγματα φέρει αποκλειστική ευθύνη - παρέμεινε προσωπικά στο απυρόβλητο, ακόμη και κόντρα στην κοινή λογική.

Αντί λοιπόν να αισθάνεται ευγνώμων προς τους νταβάδες, οι οποίοι ακόμα και στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου – για το χειρισμό του οποίου θα έπρεπε να ντρέπεται – προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να τον κρατήσουν έξω από το κάδρο, έρχεται σήμερα και τους κάνει παράπονα.
Αν αυτό δεν είναι αχαριστία τότε είναι κάτι χειρότερο: Απόλυτη έλλειψη της αίσθησης του μέτρου.

Στην Ινδία ιερές είναι οι αγελάδες, στην Ελλάδα αυτοί που παραδίδουν αγελάδες για άρμεγμα. Αυτό είναι το παράπονο της αγΕΛΛΑΔΑΣ που ατύχησε να κυβερνάται από τον άνθρωπο εκείνον που ενώ υποσχέθηκε να βάλει τους νταβάδες στη θέση τους, τους έβαλε στη δική του.

Βγάλτε αγαπητοί νταβάδες τον κ. Καραμανλή από το στόχαστρο… του νεροπίστολου.

Της ευτυχίας …το κάγκελο

Του Αγίου

Αυτή η έκθεση ιδεών, που συναρτά το χρήμα με την ευτυχία, γράφεται και ξαναγράφεται από εκατομμύρια μαθητές και απασχολεί ακόμη επιστήμονες, που προφανώς δεν έχουν βρει κάτι καλύτερο να κάνουνε!

Το αιώνιο ερώτημα εάν και κατά πόσο το χρήμα φέρνει ευτυχία, ασφαλώς δεν εξετάζει την πιθανότητα η ευτυχία να φέρνει χρήμα ή το εμπόριο της ευτυχίας να φέρνει ακόμη περισσότερο ή το, παρεμφερές, ποιος είναι αυτός που ρυθμίζει τη ζήτηση της ευτυχίας και αν συμπίπτει με αυτόν που κατευθύνει την ζήτηση του χρήματος.

Για να μην σας μπερδεύω, όταν μιλάμε για χρήμα και ευτυχία θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι εννοούμε την έκφραση ποσοτικών μεγεθών σε ποιότητες, εντός της αγοράς, οι οποίες μικρή μόνο σχέση έχουν με την έννοια της ευημερίας.

Άλλο πράγμα ευημερία και άλλο ευτυχία.

Αφού το ξεκαθαρίσαμε, ας δούμε τι λένε για τα αποτελέσματα της έρευνας τους οι καθηγητές Μπέτσι Στίβενσον και Τζάστιν Γούλφερς, του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, οι οποίοι μελέτησαν το επίπεδο ικανοποίησης στη ζωή σε σχέση με το βιοτικό επίπεδο σε 132 χώρες.

«Περισσότερο χρήμα φέρνει μεγαλύτερη ευτυχία».
«Το εισόδημα τελικά μετράει για να είναι κάποιος ευτυχής»
«Όσο αυξάνεται το ΑΕΠ τόσο μεγαλώνει το χαμόγελο στα χείλη των πολιτών».

Βέβαια, τι σημασία έχει για τα ενθουσιώδη ΜΜΕ και μια νεο-γιάπικη οικονομική έρευνα, αν άλλο πράγμα είναι το εισόδημα, άλλο το μέσο εισόδημα και διαφορετικό πράγμα το ΑΕΠ! Όλα τα αλέθει, όμως, ο μύλος του απλοϊκού νεοφιλελευθερισμού.

Το ότι οι κάτοικοι των πλουσιότερων χωρών δηλώνουν πιο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους σε σχέση με εκείνους των φτωχών, δεν συναρτάται με την αγοραστική δύναμη των πολιτών και των νοικοκυριών, αλλά με πλήθος άλλων πολιτισμικών , κοινωνικών , πολιτικών και μικροοικονομικών παραγόντων, που επί τόσα χρόνια μάθαμε να τους αποκαλούμε συντελεστές της ευημερίας.

Επειδή όμως ο νεοφιλελευθερισμός δεν βολεύεται με την έννοια του κράτους πρόνοιας, είπε να αλλάξει τις έννοιες και να αντικαταστήσει τους δείκτες ευημερίας με αυτούς της ευτυχίας, που και αόριστοι είναι, και πιο τηλεοπτικοί και έχουν και χαμόγελο με κατάλευκα δόντια, σε τελική ανάλυση.

Για να μην ταλαιπωρούμαστε, λοιπόν, άλλο με αυτή την «έκθεση, ας καταλήξουμε ότι η ευτυχία, η ρημάδα, δεν έχει καμία σχέση με το χρήμα, εκτός και αν θεωρήσουμε και μάθουμε τον κόσμο ότι έχει.

Αντίθετα, αυτή σχετίζεται απολύτως με την κοινωνικο-οικονομική οργάνωση μιας κοινωνίας και τη μορφή του πολιτισμού της.

Για παραδείγματα, ανατρέξτε στην εμπειρία σας και στην διαχρονική μελέτη των κοινωνιών στην Ευρώπη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα.

Πιο πονηροί και επιστημονικά ορθότεροι είναι οι συντάκτες της «International Herald Tribune», οι οποίοι συμπεραίνουν για το ζήτημα : «Ίσως τελικά το χρήμα να αγοράζει την ευτυχία».

Αυτό μάλιστα! Είναι άλλο πράγμα. Αν ορίσεις την ευτυχία ως ικανοποίηση της επιθυμίας, που διαμορφώνεται στην αγορά μέσω των τεχνικών επικοινωνίας και μάρκετινγκ, τότε, πράγματι, το χρήμα μπορεί να αγοράσει δύο οι περισσότερα δράμια ευτυχίας.

Άρα, χθες, αφού επιτέλους καθάρισα και έβγαλα το ξεσκέπαστο του ΄70 για μια βόλτα, θα μπορούσε ο άνθρωπος ( που δεν υπήρχε ) στο βενζινάδικο να με ρωτήσει να… φουλάρω με ευτυχία; Άσε θα του έλεγα σήμερα βολεύομαι με 20 λίτρα ευτυχίας, 98 οκτανίων, λόγω μετατροπής στον κινητήρα.

Τι γυρεύει ο Νίμιτζ από το παζάρι

Του Αγίου

Παρότι ο Μάθιου Νίμιτζ δήλωσε μετά από τις συναντήσεις που είχε με την πολιτική ηγεσία των Σκοπίων ότι δεν παρουσίασε νέα πρόταση και ότι θα εκδηλώσει νέα πρωτοβουλία, αφού πρώτα εξετάσει τις διαθέσεις των δυο πλευρών, στην παρούσα φάση, εμείς μάθαμε ότι μετέφερε μια καινούργια ιδέα.

Ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ εξέφρασε την επιθυμία των ΗΠΑ, την οποία συμμερίζεται και ο ίδιος, να αναβαθμιστεί αμέσως το επίπεδο της διαπραγμάτευσης και να κληθούν να αντιμετωπίσουν συνολικά όλα τα ζητήματα της διένεξης αντιπροσωπείες από τα δύο μέρη με επικεφαλής τον/την υπουργό Εξωτερικών εκάστης χώρας.

Αυτό είναι το σοβαρότερο θέμα που συζητήθηκε στα Σκόπια και θα αντιμετωπιστεί και αύριο στην Αθήνα.

Η ηγεσία της ΠΓΔΜ, έδειξε μάλλον να συμφωνεί με την προτεινόμενη αναβάθμιση της διαπραγμάτευσης, αν και ο πρόεδρος Τσερβένκοφσκι επέμεινε να παραμείνουν ενεργοί οι διαπραγματευτές Ντιμιτρόφ και Βασιλάκης, αν συμφωνεί και η Αθήνα.

Στο βαθμό που η πληροφορία αυτή είναι ακριβής και η πρόταση επαναληφθεί αύριο στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, θεωρούμε ότι θα πρέπει να αποκρουστεί από την ελληνική πλευρά, καθώς δεν είναι δυνατόν να γίνουν τελικές διαπραγματεύσεις με τον υπουργό εξωτερικών μια υπηρεσιακής κυβέρνησης.

Εκ των πραγμάτων δεν υπάρχουν δυνατότητες να δεσμευτεί η υπηρεσιακή κυβέρνηση της ΠΓΔΜ, σε τίποτε.

Αλλά, και αν ακόμη, κάτω από την πίεση ( βλέπε οδηγίες) των Αμερικανών δείξει διάθεση για την υπογραφή δεσμευτικών όρων, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι αυτοί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα περάσουν στο εσωτερικό τους δίκαιο μετά τις εκλογές.

Το πιο πιθανό είναι σε ένα αναβαθμισμένο πλαίσιο διαλόγου αυτή τη στιγμή, να δεσμευτεί η Ελλάδα και όχι η ΠΓΔΜ. Να κάνουμε δηλαδή εμείς και νέες σαφείς υποχωρήσεις, ενώ οι απέναντι να μείνουν στο πλαίσιο αόριστων υποσχέσεων για συμβιβασμό.

Στο σημείο αυτό υπάρχει και μια άλλη παγίδα. Απόψε ο κ. Νίμιτζ επισήμανε διπλωματικότατα ότι πριν από περίπου ένα μήνα κατέθεσε πρόταση για τη εξεύρεση λύσης στο θέμα του ονόματος, εννοώντας την «Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)», η οποία, όπως είπε, απορρίφθηκε από την ελληνική πλευρά. Για να προσθέσει με νόημα ότι μεταβαίνει στην Αθήνα με σκοπό να ρωτήσει τους λόγους για τους οποίους η ελληνική πλευρά απέρριψε την πρόταση αυτή και για να διαπιστώσει «αν υπάρχει χώρος για ευελιξία».

Επιμένει ο κ. Νίμιτζ, λοιπόν, να θεωρεί την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)» ως βάση διαπραγμάτευσης τη στιγμή που η Αθήνα την είχε απορρίψει εντός 24^ων ωρών.

Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Ή η Κυβέρνηση δεν τα λέει καλά στον ΟΗΕ και τους Αμερικανούς επιδιαιτητές ή αυτοί δεν τα καταλαβαίνουν ή υπάρχει κρυφή ατζέντα Καραμανλή-Μπακογιάννη – State Department.

Πάντως και μόνον η προσπάθεια από την κυβέρνηση και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό να υποβαθμιστεί ο γύρος αυτός του Νίμιτζ σε Σκόπια και Αθήνα, φανερώνει αμηχανία και υποκριτική στάση. Το κυριλίκι ίσως ενισχύει το προφίλ πολιτικών στο εσωτερικό μιας χώρας, δεν βοηθάει, όμως, καθόλου όταν αυτοί καλούνται να ελιχθούν διπλωματικά πάνω σε κόκκινες γραμμές που οι ίδιοι χάραξαν και οι ίδιοι μετέτρεψαν από ευθείες σε ζικ-ζακ.

Στο blog αυτό επισημάναμε επανειλημμένως ότι η προπαγάνδα μπορεί να κοροϊδέψει πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ, αλλά ποτέ πολλούς για πάντα.

Ο κ. Καραμανλής αποδείχθηκε ότι στο Σκοπιανό υπήρξε, δια του κ. Μολυβιάτη, διπλοπρόσωπος. Έφτασε στο σημείο να παραπληροφορεί επί βασικών στοιχείων της διαπραγμάτευσης ακόμα και τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ευχής έργο θα ήταν να μην ακολουθεί την ίδια οδό και η κ. Μπακογιάννη, διότι δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να διασκεδαστούν εντυπώσεις και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.