Του Αγίου
Ο Γιάννης Πάριος, εκτός από ωραία τραγούδια, λέει και ωραίες …ατάκες.
Κουβέντες που «γράφουν» και οι οποίες σκιαγραφούν την ωριμότητα του, αποδίδοντας μια δομημένη αντίληψη για τον κόσμο, ειπωθήκαν στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Χρήστο Ιερείδη (ΤΑ ΝΕΑ).
Μέσα από αυτή την συνέντευξη αναβλύζουν παλαιά και καινούργια στερεότυπα, ενώ φαίνεται να παίρνουν το δρόμο για την αποχέτευση κάποια άλλα.
Είναι τόσο «καλοδουλεμένη» η άποψη του Πάριου σε αυτό το κείμενο που με βάζει στον πειρασμό να κάνω ένα «νοερό διάλογο» μαζί του με βάση τις ατάκες του, οι οποίες ήρθαν μάλλον για να μείνουν, καθώς υποψιάζομαι ότι εκφράζουν αρκετούς συμπολίτες μας. Πάμε λοιπόν:
«Οτιδήποτε αντέχει στον χρόνο αξίζει»
- Αξίζει, μάλλον περισσότερο, να εξετάσουμε γιατί του δίνουμε αξία.
Η αντοχή υλικών αποτελεί ενδιαφέρουσα τεχνολογική μελέτη, αλλά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η επιστήμη ( επιστήμες καλύτερα) που εξετάζει τι είναι αυτό και ποιος είναι εκείνος που προσδίδουν αξίες σε συγκεκριμένες ιδιότητες.
Όταν λέμε ότι, οτιδήποτε αντέχει στον χρόνο αξίζει, θα πρέπει να προσέχουμε, καθώς σαν κριτήριο για την αξία βάζουμε τον χρόνο, που τον εννοούμε ως διάρκεια, δηλαδή, ποσοτικά και όχι ποιοτικά. Ο άτιμος ο χρόνος δεν είναι βέβαιο ότι φανερώνει πάντα την ποιότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκθέτει αυτό που επικράτησε κατά την «εξελικτική διαδικασία».
Αν θεωρήσουμε το ισχυρότερο, ποιοτικά ανώτερο, τότε νομιμοποιούμε ακόμη και τα καθεστώτα με κριτήριο την αντοχή τους. Μα, η κλασική μουσική, η κλασσική αρχαιότητα και τόσα άλλα «κλασικά» δεν έχουν αξία; Μεγάλη και τρανή, επειδή επικράτησαν στην εποχή τους και αναγνωρίστηκαν από τους μεταγενέστερους. Πόσα άλλα όμως παραγνωρίστηκαν! Γιατί οι αριστοτελικοί και όχι οι επικούρειοι;
«Ο κόσμος είναι αλάνθαστος κι ας τον υποτιμούμε. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να δούμε το χαμόγελο της ειρωνείας του. Πάντα θα νομίζουμε ότι απλώς χαμογελάει»
- Ανάποδος κόσμος δεν γίνεται, αλλά και το «ίσιο» δεν σημαίνει ότι δεν σφάλει ακόμη και όταν αυτοσαρκάζεται. Η υποτίμηση και η υπερτίμηση αποσκοπούν στην ανατίμηση αυτού που επιχειρεί να προσδώσει μέτρο στην αξία, σε μια κοινωνία. Η μάζα θέλει τα σκαμπίλια της και όχι χειροφίλημα. Άλλωστε έτσι και αλλιώς θα σε καταβροχθίσει μια μέρα, όπως ακριβώς κάνει μια μαύρη τρύπα!
«Μόνον οι απώλειες είναι αφορμές. Ακόμα και οι επαναστάσεις, με αφορμή την απώλεια της ελευθερίας, της δημοκρατίας έγιναν. Σπάνια η χαρά γίνεται έμπνευση»
- Πώς θα μπορούσα να διαφωνήσω! Όταν όμως είναι η χαρά που εμπνέει, τότε η τέχνη διακρίνεται από μια υπέροχη ανθρώπινη ολοκλήρωση. Είναι τότε που βγάζουμε γλώσσα στον θεό…και αυτό αναγάγει την τέχνη σε θεότητα.
«Το ιδανικό είναι να εμπνέεσαι από την απουσία εκείνου που έχεις πλάι σου»
- Και ιδανικότερο αυτού να εμπνέεσαι από την παρουσία του.
«Δεν φοβάμαι τους νέους. Τους μεγάλους φοβάμαι»
- Και εγώ, επίσης, αλλά προσοχή, καθώς τα παιδιά «μεγαλώνουν» γρήγορα και παραμορφωτικά στις μέρες μας!
«Για να γίνει αυτός ο κόσμος χρειαζόμαστε όλοι. Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται. Ακόμα και η τύχη δεν είναι... τυχαία»
- Ακριβώς, επειδή η τύχη δεν είναι τυχαία παρατηρούμε να χαρίζονται πράγματα στους τυχάρπαστους και να κερδίζονται πράγματα από την εκμετάλλευση του τυχαίου.
Το καλύτερο, το λέει ο Γιάννης Πάριος στην κατακλείδα, όταν ερωτάται από τον Ιερείδη: «Πότε δικαιούται κάποιος να μιλάει για τις φωνητικές ικανότητες των συναδέλφων του;»
«Όταν ερωτάται...», απαντάει και κάνει ρούμπο!
Πράγματι, η ερώτηση δίνει αυθεντική αξία (κύρος) στην «απάντηση».
Άμα δεν σε ρωτάει κανείς για τίποτε, ότι και να πεις πάσχει από αυθεντικότητα και ας είναι το πλέον γνήσιο και πραγματικό στον κόσμο αυτό.
Άντε, καλές γιορτές σε όλους και καλή ανάσταση στους δημιουργούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου