Τουμπεκί ψιλοκομμένο

Του Αγίου

Παρακολουθώντας σήμερα τα δημοσιεύματα στο ελληνικό Τύπο, για άλλη μια φορά απορώ για το πόσο άχαρα διαστρέφει την πραγματικότητα θέτοντας άστοχα ή κουφά ερωτήματα ως προς το «σκοπιανό» και αναπαράγοντας απίθανες ιστορίες περί μιας δήθεν νέας στρατηγικής της κυβέρνησης- Καραμανλή, με μοναδικό στοιχείο τους ευσεβείς πόθους της πολιτικής ηγεσίας.

Τώρα που διαπίστωσαν οι ακατονόμαστοι, οι «αποπάνω», την αποφασιστικότητα μας, θα σοβαρευτούν και θα δεχθούν μια σύνθετη ονομασία, λένε. Άλλωστε πλέον και οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι!

Σε τι πράγμα ακριβώς; Εδώ, το ζήτημα είναι γενικό και αόριστο.
Αν και προβάλλονται τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων που δείχνουν την απόλυτη σχεδόν ικανοποίηση των Ελλήνων για το «βέτο», ξεχάστηκαν, σαν να μην έγιναν ποτέ πρόσφατες μετρήσεις της κοινής γνώμης, κατά τις οποίες οι ίδιοι πολίτες αρνούντο μέχρι ποσοστού 85% το δικαίωμα στους γείτονες να ονομάζονται Μακεδόνες και στη χώρα τους να διατηρήσει ως προσδιοριστικό το «Μακεδονία».

Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι μάλλον ο κόσμος πίστεψε ότι το «βέτο» εμπόδισε τους ακατονόμαστους να καταχρώνται το όνομα της Μακεδονίας (μας) και για αυτό ικανοποιήθηκαν τόσο πολύ!

Παράλληλα αναπτύσσεται μια παραφιλολογία περί νέων ισορροπιών στα Βαλκάνια, στην οποία πρωτοστατεί η χώρα μας σε συνεργασία με την λευκή άρκτο που ξύπνησε από την χειμερία νάρκη της και μέσω της πολιτικής των αγωγών αναβαθμίζει την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας.

Γνωστά και κουραστικά παραμύθια που δεν θα είχαν καμία αξία, καθώς δεν στηρίζονται σε πραγματικότητες, αλλά σε ιδεατές και ιδεολογικές αναφορές, αν δεν υιοθετούντο από το μεγαλύτερο σχεδόν φάσμα του πολιτικού συστήματος.

Αντί να αναρωτηθούν οι εφημερίδες της «Δημοκρατικής Παράταξης» τι γίνεται με τον περίφημο αγωγό και αν τελικά αντί για την Ελλάδα επωφελούνται εκτός από την τη ρωσική πλευρά και αμερικάνικες εταιρίες που μπήκαν από το παράθυρο στη συμφωνία, μετά μάλιστα από εκβιασμό της ρωσικής πλευράς προς την χώρα μας που δεν μπορεί να αξιοποιήσει την δική της υποχρέωση για κάλυψη μέρους της προβλεπόμενης, μεταφερόμενης ποσότητας, βλέπουν τον απερχόμενο Πούτιν σαν το αντίδοτο στον επίσης απερχόμενο - και με τις δικές μας ευχές - Μπούς.

Η παραφροσύνη έφτασε στο σημείο οι πάντες να ξεχάσουν ότι ήταν η ίδια η φίλη Ρωσία που έσπευσε να αναγνωρίσει τους γείτονες ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ήδη από τις 6/8/1992, έτσι ώστε να προκαταλάβει ακόμη και την απόφαση του ΟΗΕ, ο οποίος έκανε δεκτά τα Σκόπια στις 7/4/1993, με την απόφαση 817, ως FYROM.

Το πνεύμα του ΟΗΕ, υπήρξε σαφές: δεν μπορώ να αναγνωρίσω τη νέα αυτή χώρα με το συνταγματικό της όνομα, καθώς αυτό θα δημιουργούσε πρόβλημα ασφαλείας στη περιοχή. Για τη Ρωσία προφανώς δεν υπήρχε τέτοιο ζήτημα, ούτε ασφαλώς για τις ΗΠΑ δέκα χρόνια αργότερα. Ούτε, όμως, εμείς θέτουμε ανοιχτά τέτοιο ζήτημα, μήπως και τους κακοκαρδίσουμε, και αντ’ αυτού αναμασάμε κάτι σάχλες περί «καλής γειτονίας» και τα ρέστα.

Το «βέτο» θα είχε αξία στο βαθμό που θα αμφισβητούσε άμεσα και ουσιαστικά την δυνατότητα υπερεθνικών οργανισμών να παρέχουν ασφάλεια στο διηνεκές, με την έννοια της προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων μιας χώρας. Όπως εκδηλώνεται όμως είναι υποκριτικό, παρεξηγήσιμο, επαρχιώτικο και μακροπρόθεσμα, φοβάμαι, επικίνδυνο για τα συμφέροντα μας, καθώς δεν αποτελεί βιωμένο χαρακτηριστικό της εξωτερικής μας πολιτικής, αλλά πρόσκαιρη αντίδραση που αποσκοπεί σε κομματικά οφέλη.

Η ίδια λογική δεν διέπει, για παράδειγμα, τα Ελληνοτουρκικά, καθώς έχει επικρατήσει, μετά το 1990, απόλυτα η «δεξιά-προσέγγιση» που δίνει υπέρμετρη βαρύτητα στο «Μακεδονικό», ενώ ταυτόχρονα υποεκτιμά τον «νεο-Οθωμανισμό».

Κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την πραγματική και καθημερινά επικαιροπιούμενη απειλή.
Ενώ συμπεριφερόμαστε με διπλωματικά ακραίο τρόπο σε μια προσβολή της ευρύτερης εθνικής μας ταυτότητας, δεν πράττουμε ανάλογα στην προσβολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, όπως αυτή εκφράζεται από την φίλη και σύμμαχο Τουρκία!

Όμως, ακόμη και αυτό θα γινόταν ανεχτό, αν και ανορθολογικό, αν η όλη στάση μας δεν κατέτεινε να καταστήσει τον «νεο-Οθωμανισμό» συγκοινωνούν δοχείο με τον «νεο-Μακεδονικό αλυτρωτισμό».

Δεν βλέπει κανείς ότι με την πολιτική μας στο «σκοπιανό» και την συμμόρφωση μας με την πολιτική των ΗΠΑ στα βαλκάνια - όχι στα λόγια, αλλά με πράξεις - χάσαμε την μοναδική ευκαιρία να γίνουμε ο πυρήνας της Βαλκανικής ανασυγκρότησης;

Δεν βλέπετε το τεράστιο δώρο που προσφέρουμε στη Τουρκική ηγεσία, η οποία εκμεταλλευόμενη την ερμαφρόδιτη στάση μας με την Αλβανία και την χρόνια και διαρκώς επιδεινούμενη διένεξη μας με την ΠΓΔΜ, παίζει πλέον τον πολιτικό ρόλο που ονειρευτήκαμε εμείς να έχουμε στη Βαλκανική;

Τώρα το «Μακεδονικό», πέραν όλων των άλλων, θα γίνει ένα ακόμη εργαλείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής την ώρα που εμείς θα βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε τη χαρά να κατανοεί τη στάση μας ο Πούτιν και ο Σαρκοζί.

Έτσι, δεν κάνουν όμως οι σοβαρές χώρες. Έτσι πράττουν όσοι δεν απαλλάχθηκαν από την κουλτούρα της εξάρτησης και του ραγιαδισμού που κατατείνει να μετατρέψει τη χώρα μας τις αμέσως επόμενες δεκαετίες, σε πιόνι της περιφερειακής πολιτικής της Τουρκίας.