Του Αγίου
Όπως οι περισσότεροι ενήλικες, θα γνωρίζετε, οι άρσεις των βαρών σε πολιτικό, οικονομικό, κρατικό, προσωπικό ή…αθλητικό επίπεδο είναι επίπονο έργο. Κάθε φορά που επιτυγχάνεται ο στόχος και βρίσκεται το σωστό άτομο τη σωστή στιγμή για να κάτσει επιτυχώς κάτω από την μπάρα, δίχως να λυγίσουν τα άκρα του, όλοι διαπνεόμενοι από εθνικό ή άλλου είδους οίστρο ζητωκραυγάζουμε και υμνούμε τον νικητή.
Αν, όμως, αποκαλυφθεί ότι η νίκη δεν ήταν καθαρή και ότι σε αυτή συνέβαλαν καθοριστικά και άλλοι ενισχυτικοί, αν όχι καθοριστικοί παράγοντες, τότε θυμώνουμε με αυτούς που γκρέμισαν το όνειρο και ζητούμε την τιμωρία τους διότι, λέει, μας απάτησαν.
Κακώς και άδικο. Όλοι οι μύθοι είναι πολιτισμικού χαρακτήρα. Τους έχει ανάγκη και αυτός που τους παράγει και αυτοί που τους ανατροφοδοτούν.
Οι μύθοι δομούνται στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας και χαρακτηρίζονται από μεταφυσική αγνότητα και μοναδική ηρωικότητα.
Ο μύθος δεν μπορεί να είναι ντοπαρισμένος, ο αθλητής όμως, ίσως.
Η κατάρρευση του μύθου δεν προέρχεται από την κοινή μας υποψία, αλλά από την αποκάλυψη της πραγματικότητας από τρίτους. Αυτό είναι προσβολή!
Άλλοι το εσωτερικεύουν αυτοκαταστροφικά και άλλοι εχθρικά και εκδικητικά απέναντι σε αυτούς που, όπως πιστεύουν, κρύβονται πίσω από αποκαλυπτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες οδηγούν στην κατάρρευση της ελπίδας που δημιουργεί ο αντίστοιχος μύθος.
Αν νομίζετε ότι αναφέρομαι αποκλειστικά στην ελληνική ομάδα της Άρσης Βαρών, κάνετε λάθος. Τα ίδια ισχύουν και στην πολιτική και κυρίως στα εθνικά λεγόμενα ζητήματα.
Ακόμα τα ελληνικά μέσα θριαμβολογούν για την περίφημη νίκη των «ελληνικών χρωμάτων» στο Βουκουρέστι και τον θρίαμβο του ανεπανάληπτου ηγέτη μας Κώστα Καραμανλή που καταβαράθρωσε τον Μπους ρίχνωντάς τον με την απαράμιλλη τέχνη του στο βέτο, στο καναβάτσο!
Όχι, μη το πάρετε στραβά δεν υπονοώ ότι ο κ. Καραμανλής ήταν ντοπαρισμένος! Δεν υπήρχε άλλωστε καμία ανάγκη για να το πράξει, καθώς ντοπαρισμένη ήταν όλη η κατάσταση που προκάλεσε και προκαλεί η πολιτική του βέτο.
Η χώρα μας ζει το μύθο της, ότι δήθεν βγήκε ενισχυμένη από το Βουκουρέστι και ότι πλέον υπό καλύτερους όρους θα διεκδικήσει στο μέλλον τα κρατικο-εθνικά της δίκαια. Η ανάλυση δυστυχώς δεν επιβεβαιώνει αυτή την υπόθεση, μάλλον προς το αντίθετο συνηγορεί, αλλά δεν βαριέσαι.
Πώς να πείσεις τους ντοπαρισμένους ότι κάποια μέρα θα ξεφουσκώσουν απότομα όταν, είτε τους κόψουν την «ενισχυτική ουσία» μέσω της προπαγάνδας, είτε ανακαλύψουν οι ίδιοι εμπειρικά ποια πράγματι είναι η ουσία της πολιτικής του βέτο!
Δυστυχώς για να αντιμετωπίσεις έναν κυρίαρχο μύθο, όταν μάλιστα βρίσκεται στο φόρτε του, θα πρέπει να αντιπαραβάλλεις έναν άλλον και σε αυτό, ομολογώ, δεν είμαστε τόσο καλοί.
Το ότι θριαμβολογούμε για τα αποτελέσματα ενός σικέ διπλωματικού αγώνα, το έχω γράψει, ότι η έκβαση αποσκοπούσε στην ενίσχυση της Κυβέρνησης από τον φίλο της Μπους, επίσης.
Άλλωστε δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω άλλο επ’ αυτού αρκεί οι ανήσυχοι να ανατρέξετε σε δηλώσεις όλων των στελεχών του State Department για να διαπιστώσετε την κοινή συνισταμένη: «λύση στη κρίση- που προκαλείται από την αδυναμία εξεύρεσης λύσης- που δεν θα αποσταθεροποιεί το πολιτικό σύστημα στις δύο χώρες και δεν θα προκαλεί κυβερνητική κρίση στην Ελλάδα».
Ε, αυτή ακριβώς τη λύση εκπόνησαν. Πάνω σε αυτήν στήνονται δύο παράλληλοι μύθοι.
Ο Σλαβομακεδονικός, με επιδίωξη την κοινωνική συνοχή δια της αντίστασης στον εχθρό ( Ελλάς ) και της παράδοσης στο μοναδικό φίλο ( ΗΠΑ-Ρεπουμπλικανοί ) και από την άλλη ο Ελληνικός, που κατατείνει στον υπερτονισμό μιας ψευδαίσθησης περί ενότητας δια του θετικού, όπως ολόκληρο το πολιτικό σύστημα πρεσβεύει, αποτελέσματος στη διένεξη μας με τη γείτονα.
Κανείς μέσα σε αυτό το μυθοπλαστικό κλίμα δεν στοχάζεται ότι η εξωτερική μας πολιτική που τόσο εύκολα κατατρόπωσε τον πλανητάρχη, και τόσο άνετα βρήκε συμμάχους μέσα σε μια βραδιά, δεν κατάφερε, όχι να λύσει το πραγματικό θέμα που είναι το «όνομα» επί 17 ολόκληρα χρόνια, αλλά αντίθετα, υποχωρώντας διαρκώς, να βρίσκεται στη χειρότερη δυνατή αφετηρία από κάθε άλλη φορά, στο πλαίσιο του ΟΗΕ.
Η πικρή αλήθεια, φίλοι, είναι ότι πάσχουμε πολύ από «εξωτερική πολιτική», δεν διαθέτουμε καμία απολύτως μεσοπρόθεσμη, έστω, στρατηγική και μπερδέψαμε τις διεθνείς σχέσεις με τις δημόσιες σχέσεις. Αντίθετα η FYROM με την αμέριστη βοήθεια Αμερικανών και κάποιων Ευρωπαίων, πέτυχε να επιβάλλει αναθεωρητικές απόψεις στην περιοχή και να καπαρώσει αυθαίρετα το όνομα «Μακεδονία».
Η πολιτική του βέτο – και όχι οπωσδήποτε η άρνηση να δοθεί άμεση πρόσκληση για το ΝΑΤΟ στην ΠΓΔΜ - που υιοθέτησε ο Καραμανλής, αδρανώντας διπλωματικά τέσσερα ολόκληρα χρόνια, θα παρακολουθήσετε να τρέφει ακόμη περισσότερο τον διπλωματικό ανορθολογισμό, ένθεν κακείθεν, τον αναθεωρητισμό και να τροφοδοτεί αυξημένες ηγεμονικές παρεμβάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου