Του Αγίου
«Ατμόσφαιρα βέτο», με αφορμή την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας για την διέλευση του νότιου κλάδου του αγωγού φυσικού αερίου, South Stream, από τη χώρα μας, επιχειρεί να διαμορφώσει και πάλι το πλέγμα των διαπλεκόμενων συμφερόντων που στηρίζει την κυβέρνηση-Καραμανλή, ώστε να προβάλει την ανύπαρκτη ηγετική φυσιογνωμία του πρωθυπουργού.
Οι επιχειρηματίες αυτοί που δεν δίστασαν να εκθειάσουν τον ρωσικό πετρελαιαγωγό που θα καταλήξει στην Αλεξανδρούπολη, δίχως να προσφέρει απολύτως τίποτε στην ελληνική οικονομία και χωρίς να συνοδεύεται από περιβαλλοντική μελέτη, η οποία στοιχειωδώς θα διασφάλιζε ευρύτερες περιοχές του Αιγαίου από μια ανεπανόρθωτη μόλυνση και υποβάθμιση, σπεύδουν πάλι να πλέξουν το εγκώμιο του κ. Καραμανλή για την επίτευξη μιας συμφωνίας με τον Πούτιν η οποία θα μπορούσε πράγματι να ικανοποιήσει τα συμφέροντα της χώρας, στο βαθμό που θα είχε σοβαρή βάση.
Αυτός ο νότιος κλάδος του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου δεν φαίνεται να είναι οικονομικά βιώσιμος, καθώς θα λειτουργούσε συμπληρωματικά στον βόρειο κλάδο του South Stream, ο οποίος έχει ήδη σχεδιαστεί για να μεταφέρει αέριο μέσω Βουλγαρίας, Ουγγαρίας και των βόρειων χωρών που προέκυψαν μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στην Ιταλία.
Με το νότιο κλάδο αυτού του αγωγού, που θα διαχωρίζεται από το βόρειο τμήμα του, στην Βουλγαρία, για να φτάνει και αυτός στην Ιταλία, μέσω Ελλάδος, θα προστίθενται στα ήδη 30 δις κυβικά φυσικού αερίου (προβλεπόμενη χωριτικότητα 30 δις. κυβικών μέτρων/έτος) που θα μεταφέρεται από τον βόρειο κλάδο, άλλα 10 δις. κυβικά.
Η μελέτη σκοπιμότητας, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα προβλέπεται να ολοκληρωθεί μετά από δύο χρόνια, από σήμερα, θα δείξει ίσως και το ασύμφορο του πράγματος.
Ναι, αλλά τότε γιατί γίνεται αυτό το νταβαντούρι; Διότι, αγαπητοί μου, μαζί με τον βασιλικό (Gazprom-Πούτιν) ποτίζονται και οι γλάστρες (εργολάβοι και διάφοροι μεσάζοντες στην Ελλάδα, και ασφαλώς «ο πρωθυπουργός των αγωγών» Κ. Καραμανλής).
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και δυστυχώς καθόλου ευχάριστη για όσους πιστεύουν στην όσο το δυνατόν αξιοπρεπέστερη, ανεξάρτητη και σοβαρότερη διεθνή και εξωτερική πολιτική της χώρας μας.
Το παιχνίδι των αγωγών αφορά κατά βάση την Ρωσία, η οποία επιχειρεί να παρακάμψει δύο χώρες που διαπραγματεύονται σκληρά τα συμφέροντα τους και οι οποίες στηρίζονται από τις ΗΠΑ, σε ένα μετα-ψυχροπολεμικό κλίμα για την περιοχή: την Ουκρανία, ως προς το φυσικό αέριο και την Τουρκία, ως προς το πετρέλαιο.
Ο κ. Καραμανλής αντί να εκμεταλλευτεί αυτή την ανάγκη των Ρώσων και να επιδιώξει σημαντικά οφέλη για την χώρα μας, μια και αποφάσισε να εμπλακεί στο παιχνίδι – ως προς το φυσικό αέριο καλώς, αλλά ίσως αργά – έρχεται στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» ως φτωχός συγγενής με τα δωράκια του προς τον Πούτιν.
Η υπογραφή κατασκευής και λειτουργίας του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη αποτελεί ντροπή για τη χώρα και δεν διαφέρει σε τίποτε από τη λογική των διομολογήσεων που χαρακτήριζαν τις σχέσεις των Βαλκανίων με τις Μεγάλες Δυνάμεις στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου.
Η «ντροπή» για τον κ. Καραμανλή θα έπρεπε να τον κάνει να κοκκινίζει, αντί να κορδώνεται, αν μελετούσε την σκληρή διαπραγμάτευση που διεξάγουν αυτή την περίοδο οι Σέρβοι με την Gazprom, στο πλαίσιο της δικής τους συμφωνίας για συνεργασία στην διέλευση των ρωσικών και κεντρο-ασιατικών υδρογονανθράκων από τη χώρα τους. Ναι, οι Σέρβοι που καίγονται για την στήριξη των Ρώσων στο ζήτημα του Κοσόβου - και όχι μόνον - τολμούν και διαπραγματεύονται αξιοπρεπώς, ενώ εμείς, φιλόξενοι όπως πάντα, μόνον δίνουμε!
Η επαρχιώτικη αυτή αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας μας, που διακρίνει την πολιτική κουλτούρα του κ. Καραμανλή θυμίζει τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής δεξιάς μετά το 1949.
Με τον South Stream η Ρωσία επιτυγχάνει σημαντική στρατηγική νίκη εναντίον των ΗΠΑ, όχι με τον τρόπο που φιλολογούν διάφοροι άσχετοι στον Τύπο, αλλά, ουσιαστικά, επανεντάσσοντας το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν στη σφαίρα άμεσης επιρροής της, σε πρώτη φάση και μακροπρόθεσμα το Ουζμπεκιστάν.
Με τον αγωγό αυτό σκοπεύουν να μεταφέρουν όχι μόνον Ρωσικό αέριο στην διψασμένη ενεργειακά Ευρώπη, αλλά και αέριους υδρογονάνθρακες από χώρες της κεντρικής Ασίας που μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δέχθηκαν το αδιάκριτο φλερτ των ΗΠΑ, ενώ τώρα επανακάμπτουν υπογράφοντας ενεργειακές συμφωνίες με την Μόσχα.
Οι Αμερικανοί συμμετέχουν στο «παιχνίδι» και την φιλολογία περί διαφοροποίησης των πηγών προμήθειας υδρογονανθράκων για την Ευρώπη, από ολοένα και δυσχερέστερη θέση, καθώς οι Ρώσοι πετυχαίνουν μέρα τη μέρα να επανακτούν ολοένα και περισσότερο τον έλεγχο επί των κεντρασιατικών εξαγωγών αερίου με μόνη ουσιαστική εξαίρεση το Αζερμπαϊτζάν.
Με την έννοια αυτή πράγματι υπάρχει γεωστρατηγική μετατόπιση προς τα Ρωσικά συμφέροντα, ένας μικρός κρίκος των οποίων είναι και η Ελλάδα.
Αντί λοιπόν αυτός ο κρίκος να εκμεταλλευτεί την σημασία του στην αλυσίδα των συμφερόντων της νέας Ρωσίας, της Gazprom και του «σύγχρονου αυτοκράτορα» Πούτιν, ικανοποιείται επειδή είναι απλώς και μόνον μέρος της γεωπολιτικής αλυσίδας!
Ασφαλώς, οι σοβαρές χώρες της Ευρώπης δεν παραμένουν εγκλωβισμένες στο Αμερικανικο-Ρωσικό γεωστρατηγικό παίγνιο και αναζητούν πραγματικές λύσεις για την εξισορρόπηση των εισαγωγών υδρογονανθράκων και κυρίως φυσικού αερίου, ώστε να μην εξαρτώνται αποκλειστικά από την Ρωσία.
Η Αλγερία και το Ιράν με τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου αποτελούν για την Ευρώπη την εναλλακτική προοπτική που θα μπορούσε να ενισχυθεί και από τα νέα κοιτάσματα που βρίσκονται στη Νορβηγία.
Η Ελλάδα, έχοντας στην άλλη πλευρά του Αιγαίου την κουμπάρα-Τουρκία, καλά κάνει και αναπτύσσει γεωστρατηγική συμμαχία με την Ρωσία. Θα έκανε καλύτερα, όμως, αν είχε μια κυβέρνηση που θα αξιοποιούσε αυτή τη γεω-οικονομική και γεωπολιτική σχέση για να μεγιστοποιήσει τα οφέλη για τη χώρα μας ή τέλος πάντων να εξισορροπήσει κέρδη και ζημίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου