Του Αγίου
H επάνοδος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην εξουσία, στην γειτονική μας Ιταλία, δεν εξέπληξε κανέναν. Αντίθετα, η κοινοβουλευτική εξαφάνιση της αριστεράς μοιάζει να προβληματίζει πολλούς.
Κακώς. Τα φαινόμενα είναι απόλυτα συνδεδεμένα.
Από τη μια ο συνασπισμός της Αριστεράς, υπό τον Βάλτερ Βελτρόνι πλήρωσε βαρύ τίμημα εξαιτίας της καιροσκοπικής και οικονομικά αλλοπρόσαλλης πολιτικής Πρόντι, καθώς και από την απολιτική «συναίνεση στο μηδέν» των συνιστωσών της απερχόμενης κυβέρνησης, ενώ από την άλλη το συμμαχικό σχήμα Κομμουνιστών και Πρασίνων κατάφερε ευθύς εξ αρχής να τοποθετήσει τον εαυτό του στο πολιτικό περιθώριο.
Έτσι, παραδοσιακοί ψηφοφόροι των κομμουνιστών και διάφορες οικολογικές ομάδες, θορυβημένοι από την άνοδο του Μπερλουσκόνι, έσπευσαν να υποστηρίξουν τον Βελτρόνι, ενώ νέοι δεν προστέθηκαν στη κάλπη!
Η εξασθένηση των γραμμών διάκρισης αριστεράς – δεξιάς, έδωσε για άλλη μια φορά την ευκαιρία στον ακροδεξιό λαϊκισμό να αυτοπαρουσιαστεί ως η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να αντισταθεί στα κατεστημένα συμφέροντα και να δώσει πνοή σε μια χειμαζόμενη κοινωνία και οικονομία.
Το κόκκινο χαλί για τον ciarlatano politico ( δημοκόπο) Μπερλουσκόνι είχε στρωθεί για να περπατήσει θριαμβευτικά πάνω του, πολύ πριν να ανοίξουν οι κάλπες.
Οι αγγλοσάξονες αναλυτές θεωρούν ότι η άνετη επικράτηση του καβαλιέρε, σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, είναι το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης του δημόσιου χώρου από τους πολίτες.
Εύκολες κουβέντες και επιπόλαιες απλοποιήσεις που συναγωνίζονται σε απλοϊκότητα την άποψη του ΚΚΕ:«το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών αποδεικνύει ότι η στρατηγική της "κεντροαριστερής συνεργασίας" με τη σοσιαλδημοκρατία, η μετάλλαξη του κομμουνιστικού κινήματος στο όνομα της "ανανέωσης", η στρατηγική του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όχι μόνο χρεοκόπησαν μετά τη Γαλλία και στη γειτονική Ιταλία, αλλά επανέφεραν με ενισχυμένο ποσοστό τη συντήρηση, τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του δικομματισμού, τον Μπερλουσκόνι».
Και οι δύο προσεγγίσεις επιδεικτικά αγνοούν την πραγματικότητα. Κάνουν σαν να μην ξέρουν ότι το κεντροαριστερό σχήμα ήταν προϊόν «έκτακτης ανάγκης» για να αντιμετωπισθεί ο Μπερλουσκονισμός και ότι αυτό δεν χαρακτηριζότανε από συνοχή και πολιτικό προγραμματισμό.
Πέραν αυτού η κυβέρνηση Πρόντι σε μεγάλο βαθμό επιβλήθηκε ως ανάγκη από ευρωπαϊκά κέντρα, και ποτέ δεν στηρίχθηκε από τον ιταλικό λαό.
Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον δεξιό-μεγιστάνα, μέσω των ΜΜΕ που άμεσα ή έμμεσα ελέγχει, να επενδύσει κομματικά και προσωπικά ακόμη περισσότερο στον εθνικισμό και σε έναν ιδιόμορφο αντιευρωπαϊσμό, εμφανίζοντας παράλληλα εντελώς μαύρη την εικόνα της καθημερινότητας στην Ιταλία.
Η κεντροαριστερά λοιπόν απέτυχε, όχι γιατί εμφανίστηκε ενωμένη ή επειδή δήθεν οι Ιταλοί έπαψαν να ενδιαφέρονται για τα δημόσια πράγματα και κλείστηκαν στο καβούκι τους, αλλά διότι έχασε τη μάχη της υπερ-πραγματικότητας (στο πεδίο της επικοινωνίας) και την αξιοπιστία της σε ότι αφορά την ικανότητα να διαχειριστεί την διαρκώς επιβαρυνόμενη καθημερινότητα.
Είναι οξύμωρο, αλλά η κεντροαριστερά απέτυχε να δώσει πειστικές απαντήσεις στα προβλήματα που προκάλεσε η προηγούμενη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και για αυτό αποδοκιμάστηκε!
Απέτυχε να επιβάλει την δική της ατζέντα. Απέτυχε να εμπνεύσει την ιταλική κοινωνία, Αμύνθηκε, άσκησε την αυτοκριτική της, ζήτησε μια ακόμη ευκαιρία, αλλά η κάλπη, ως γνωστόν, δεν είναι εξομολογητήριο, ούτε το εκλογικό σώμα ο κατάλληλος φορέας για την έκδοση συχωροχαρτιών.
ΟΙ Ιταλοί είπαν στην κεντροαριστερά, «ωριμάστε πρώτα και τα ξαναλέμε»!
Εκτός και αν έπιασαν τα προεκλογικά λόγια του Μπερλουσκόνι: «δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι Ιταλοί μπορεί να είναι τόσο καθυστερημένοι, ώστε να πέσουν σ' αυτή την παγίδα» και να ψηφίσουν τους αντιπάλους και αποφάσισαν να αποδείξουν ότι είναι λιγότερο καθυστερημένοι από ότι… δεν θα μπορούσε να πιστέψει ο καβαλιέρε!
Συμπέρασμα, στα σοβαρά τώρα, η κεντροαριστερά όταν αποτελεί πολιτικό τεχνούργημα για να κερδισθούν απλώς εκλογές, είναι φάρσα και ως τέτοια την αντιμετωπίζει ο λαός – ο κάθε ευρωπαϊκός λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου