Του Αγίου
Μια τρομερή παρεξήγηση στη σχέση λαού (έστω και με τη στενή έννοια του εκλογικού σώματος) και κοινοβουλίου προκαλεί η στάση του δικομματισμού, ως προς το δημοψήφισμα.
Η ΝΔ διαπνεόμενη από πρόδηλη λαοφοβία θεωρεί ότι η «εθνική αντιπροσωπεία» υπάρχει ακριβώς για να υποκαθιστά τον λαό. Άρα, δεν υπάρχει καμία ανάγκη να ζητηθεί από αυτόν να εκφράσει αμέσως την βούληση του σε κανένα απολύτως ζήτημα.
Με πρόσφατη παρέμβαση του ο κ. Καραμανλής αποσαφήνισε, απολύτως, αυτή την αντιδημοκρατική λογική, ισχυριζόμενος ότι δεν επιθυμεί να εκχωρήσει στον λαό την αρμοδιότητα να αποφασίζει σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα, διότι έτσι δεν πρόκειται ποτέ να ληφθεί καμία απόφαση προς το συμφέρον του. Άσε που πρόδηλα αναρωτήθηκε: αν αναθέσουμε στον λαό αυτό το έργο, εμείς τι δουλειά θα κάνουμε; «Εμείς γιατί είμαστε εδώ;»
Η λογική αυτή, που κυριάρχησε και επί ημερών ΠΑΣΟΚ, δίχως ομολογουμένως να εκφράζεται τόσο κυνικά, βασίζεται στο αυταρχικό αξίωμα ότι η ελληνική κοινωνία είναι ανώριμη και δεν μπορεί να αντιληφθεί το συμφέρον της και να χωνέψει έγκαιρα πολιτικές, οι οποίες μακροπρόθεσμα θα λειτουργήσουν υπέρ αυτής.
Βέβαια, από την άλλη, οι μπλε και πράσινοι εκπρόσωποι συμφωνούν ότι ο λαός είναι ωριμότατος για να τους ψηφίζει και να τους συντηρεί. Όταν μάλιστα βρίσκονται στην αντιπολίτευση ξαναθυμούνται το άρθρο 44 του Συντάγματος και την κακομοίρα την δεύτερη παράγραφο του, η οποία ορίζει τον τρόπο που προκηρύσσεται δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, αλλά και για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα από τα οποία κακώς ( αλλά πολιτικο-τεχνικά δικαιολογημένα) εξαιρούνται τα δημοσιονομικά.
Η πολιτική αυτή στάση των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων εκτός από την αντιδημοκρατική της διάσταση έχει και την πλάκα της, σε επίπεδο επικοινωνίας. Η φράση που συχνά-πυκνά εκστομίζεται από τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης-Καραμανλή είναι: η κυβέρνηση απευθύνεται σε υπεύθυνους, ενήλικες. Δεν είναι οι πολίτες ανήλικοι. Είναι άτομα με προσωπική ευθύνη την οποία πρέπει ο καθένας να αναλαμβάνει ατομικά.
Ασφαλώς, όταν ο κ. Ρουσόπουλος παραδίδει μάθημα «κοινωνικής εκπαίδευσης» το μυαλό του δεν πάει στην ευθύνη με την δημοκρατική έννοια, αλλά σε μια άλλη, ηθικού και νομικού περιεχομένου.
Αν οι κυβερνώντες είχαν συνειδητοποιήσει το είδος του πολιτεύματος στην Ελλάδα και την συνταγματική μας οργάνωση, που στο κάτω-κάτω αυτοί οι ίδιοι διαμόρφωσαν και όχι ο πολίτης με άμεση συμβολή στην αναθεωρητική διαδικασία του Σ, τότε θα καταλάβαιναν τι σημαίνει « λαϊκή κυριαρχία» και τι αυτή συνεπάγεται.
Ο πολίτης με την ψήφο του στις γενικές εκλογές δεν εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα στην Βουλή, ούτε εναποθέτει (μεταθέτει) την πολιτική του ευθύνη στους βουλευτές και στην κυβέρνηση. Όταν λέμε « Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σ.», δεν εννοούμε ότι παραχωρήσαμε τα πολιτικά μας δικαιώματα και την ευθύνη που αντιστοιχεί σε αυτά στο κοινοβούλιο, για να τα ασκήσουν οι εκπρόσωποι μας, στο όνομα μας.
Αν ήταν έτσι θα έπρεπε να καταργηθούν τα μισά τουλάχιστον άρθρα του Σ. Θα ήταν εντελώς άχρηστα, όπως άχρηστο για τις κυβερνήσεις είναι και το 44.
Μπαγαπόντηδες κυβερνώντες, ο καταστατικός χάρτης της χώρας δεν είναι εγχειρίδιο-μάνατζμεντ που το χρησιμοποιούμε όταν και όπως βολεύει τον εκάστοτε μάνατζερ.
Η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι διοίκηση επιχείρησης, πόσο μάλλον που ακόμη και με αυτήν την απολιτική σύγκριση κερδισμένοι σε επίπεδο δημοκρατικών δικαιωμάτων θα ήταν οι μέτοχοι και χαμένοι οι πολίτες.
Με ποιο δικαίωμα προσβάλετε τον πολίτη, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να αποφασίσει για κρίσιμα εθνικά θέματα και για νόμους που αφορούν σοβαρά κοινωνικά ζητήματα;
Τι είδους αυταρχισμός και ολοκληρωτισμός συνέχει την λογική και τα παραδείγματα που αναφέρετε για να δικαιολογηθεί η αντι-δημοκρατική και αντι-συνταγματική συμπεριφορά σας, ότι δήθεν αν εφαρμόζαμε την δημοκρατία με τη μορφή των δημοψηφισμάτων δεν θα μπαίναμε ποτέ στο ΝΑΤΟ, στην ΕΟΚ , στην Νομισματική Ένωση κλπ;
Ποιος σας είπε ότι η αποτελεσματικότητα με την έννοια της κομματικής, πολιτικής ή άλλης σκοπιμότητας προηγείται και επικρατεί της δημοκρατικότητας στις αποφάσεις σε ζητήματα μάλιστα που αφορούν άμεσα ή έμμεσα στην εθνική κυριαρχία ή καθολικά στην κοινωνία;
Δηλαδή, όσες ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόζουν το Σύνταγμά τους και διενεργούν δημοψηφίσματα στο πνεύμα που υιοθετεί και το δικό μας Σ, έχουν μείνει ακυβέρνητες ή μήπως καταστράφηκαν από τους ανόητους και ανώριμους πολίτες τους;
Ή μήπως θεωρείται ότι η κακή σας τύχη σας έφερε στην εξουσία για να κυβερνήσετε τον πλέον ανώριμο λαό στον κόσμο;
Ακόμη και έτσι να είναι ο λαός έχει δικαίωμα να κάνει λάθος επιλογές.
Αυτό, ακριβώς, αποτελεί την πεμπτουσία της πολιτικότητας στις αποφάσεις, που γεννά την πολιτική ευθύνη στη κοινωνία και δομεί μια άλλη, διαφορετική πολιτική κουλτούρα την οποία προφανώς αντιμάχεστε.
Ο λαός συμπεριφέρεται ώρες-ώρες επιπόλαια, διότι, ο δικομματισμός σας και το καθεστώς που τον υπηρετεί ( τον δικομματισμό) τον θέλει ανώριμο και ανίκανο να στοχαστεί το συμφέρον του.
Έτσι όμως προκύπτει ένα τεράστιο «έλλειμμα νομιμοποίησης» στις αποφάσεις και καταργείται η δημοκρατία.
Δεν μπορεί σήμερα, όπως άλλωστε και χθες, οι εκπρόσωποι του 30% και κάτι του εκλογικού σώματος να αδιαφορούν για τη στάση ολόκληρης της κοινωνίας!
Δεν είναι δυνατόν ακόμη και στην περίπτωση καθολικής συναίνεσης στο κοινοβούλιο να λαμβάνονται αποφάσεις που αφορούν σε ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, δίχως να ερωτηθεί αμέσως ο λαός!
2 σχόλια:
3.000.000 υπογραφές μαζεύτηκαν για τις ταυτότητες. Κανείς εξ αριστερών τότε δεν έλεγε τίποτα! Κανείς! Τώρα, με το 1/10 των υπογραφών, θυμήθηκαν το δημοψήφισμα. Υποκρισία τουλάχιστον! 34 χρόνια πέρασαν από το τελευταίο δημοψήφισμα. Που ήταν και ολίγον (όσο πατάει η γάτα) unfair, καθώς δεν επετράπη στον τότε βασιλέα να απευθυνθεί στον κόσμο. Πρωτοφανές για τα "δημοκρατικά" δεδομένα.
Να θυμήσουμε επίσης τα όσα έλεγε ο Σημίτης για την "κυρά Μαρία" και άλλα απαξιωτικά; Τώρα "ευαισθητοποιήθηκαν" όλοι. Έπρεπε ως πολίτες, να έχουμε ερωτηθεί για πάρα πολλά ζητήματα. Ταυτότητες, ΝΑΤΟ (φαντάζεστε την εξέλιξη), ΕΕ (τότε θα είχε απορριφθεί η ένταξή μας με τα όσα υποστήριζε ο αείμνηστος Ανδρέας), αμερικανικές βάσεις, μετοχοποιήσεις ΔΕΚΟ, αμβλώσεις (όπως στην Ιρλανδία για παράδειγμα), γενετική έρευνα (Ιταλία), τουρκική ένταξη στην ΕΕ, πολιτικός γάμος και βάλε!
Είσαι ακόμα σίγουρος για την άποψη που εκφέρεις; Αν είχαν λοιπόν γίνει τα δημοψηφήσματα, τίποτα δεν θα είχε προχωρήσει! Τίποτα, λόγω της αρνητικής στάσης κυρίως της ευρύτερης Αριστεράς, που διατυπώνει το πρωτοφανές επιχείρημα ότι τα "δικαιώματα" δεν μπορούν να μπαίνουν σε δημοψήφισμα!
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τώρα τα κροκοδείλια δάκρυα για τα δημοψηφίσματα! Η Αριστερά, αν πάσχει από όψιμες κρίσεις "δημοκρατικότητας", ας κοιτάξει τη στάση που τήρησε 30 χρόνια τώρα! Εγώ προσωπικά θεωρώ τη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό, όντας εργαζόμενος, "δικαίωμα"!
ΥΓ Ελπίζω το σχόλιό μου να αναρτηθεί.
Η προσέγγισή σου διακατέχεται από μία εμφανή έλλειψη πολιτικότητας.
Η άμεση προσφυγή στο λαό για να αποφασίσει επί θεμάτων που το Σ προβλέπει κι εγώ σχολίασα, θα δημιουργούσε πολλά περισσότερα αντισώματα εναντίον της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού στους πολιτικούς φορείς, διότι θα κρίνονταν από τον πολίτη εκ των υστέρων αυστηρά για τις θέσεις τους.
Σημείωσε επίσης οτι πριν από κάθε δημοψήφισμα γίνεται αναγκαστικά μια εκτενής ενημέρωση των πολιτών για το ζήτημα και δεν περνάει το θέμα μέσα σε τρεις συνεδριάσεις της βουλής. Μην είσαι, λοιπόν, καθόλου βέβαιος οτι θα είχαν απορριφθεί εξ ορισμού, βασικές εθνικές επιλογές προηγούμενων κυβερνήσεων.
Αναφέρθηκα στην διαμόρφωση μιας εντελώς διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας η οποία είναι διαδεδομένη στις χώρες της Δύσης που έχουν χωνέψει το δημοκρατικό φαινόμενο.
Αναλογίσου οτι η προσφυγή σε δημοψηφίσματα θα διαμόρφωνε πιθανότατα μεσοπρόθεσμα και εντελώς διαφορετικούς συσχετισμούς στο πολιτικό σύστημα. Το ποιόν δεν θα συνέφερε είναι εύκολο να το βρει κανείς.
Η υπόθεση με τις ταυτότητες δεν έχει καμία σχέση με αυτό που προβλέπει το Σ για την διενέργεια δημοψηφισμάτων.
Η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες αποτελούσε εφαρμογή κοινοτικής οδηγίας, η οποία ασφαλώς δεν έθιγε ούτε άμεσα ούτε έμμεσα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Το μόνο κυριαρχικό δικαίωμα που έθιγε είναι αυτό της ιεραρχίας και κάποιων άλλων που διακονούν την ύπαρξή τους μέσω του ιδεολογήματος του ελληνορθόδοξου ελληνισμού.
Δημοσίευση σχολίου