Μια χαρά πάμε!

Του Αγίου

Το τελευταία χρόνια επανήλθαν έντονα στο προσκήνιο τα θεμελιώδη ερωτήματα της ζωής.

Όσοι έχουν τον τρόπο τους να ακουστούν ή να διαβαστούν αναρωτιούνται «που πάμε;», για να απαντήσουν οι ίδιοι, με αυτό το βαθειά φιλοσοφημένο ύφος που ταιριάζει στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της δήθεν βουβής μετάνοιας, που σπάει απότομα τη σιωπή της: «ο κόσμος δεν πάει καλά!»

Ο άνθρωπος καταστρέφει τη φύση, τους συνανθρώπους του και τέλος τον ίδιο του τον εαυτό, λένε και γράφουν όλο και περισσότεροι, ενώ ακόμη πιο πολλοί είναι έτοιμοι να αναπαράγουν αυτή την απαισιόδοξη, για το μέλλον, εικόνα.

Δεν υπάρχει επώνυμος σήμερα - που σέβεται την επωνυμία του - ο οποίος να μην εκφράσει την Emo κοσμοαντίληψή του. Μόδα έγινε η μαυρίλα, η πλερέζα και ο βαθύς σκεπτικισμός για το μέλλον της ανθρωπότητας!

Χιλιάδες βιβλία εκδίδονται για να επανατοποθετήσουν τη ζωή στη βάση ποικίλων αδιέξοδων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διλημμάτων, την ίδια στιγμή που χιλιάδες περιοδικά κυκλοφορούν και ακόμη περισσότερες ιστοσελίδες δημιουργούνται για να δώσουν τη συνταγή επιβίωσης του ατόμου σε αυτό το επικίνδυνο, απάνθρωπο περιβάλλον.

Για τους χειριστές του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας η μέθοδος των tips είναι οικεία. Μέσω αυτών εμπεδώνονται καλύτερα οι σύγχρονες «ανάγκες», οι οποίες φαινομενικά ικανοποιούνται με προϊόντα και υπηρεσίες που προσφέρει η αγορά για να αντιμετωπισθούν τα αδιέξοδα, ή τέλος πάντων να διασκεδαστούν, πρόσκαιρα.

Πίσω από κάθε ιδέα που κυκλοφορεί στην αγορά βρίσκεται ένα αδιέξοδο, ενώ μπροστά της φιγουράρει η λύση στο πρόβλημα: «όλα πάνε καλά με coca-cola».

Όταν δεν μπορείς να ψωνίσεις την καλύτερη λύση, προμηθεύεσαι την αμέσως χειρότερη, που πάντως σε ικανοποιεί, αλλάζοντας μεν target group, αλλά ποτέ την ιδέα που σε παρακινεί να αγοράσεις για να υπάρξεις.

Πέραν των μικρών ιδεών που λανθάνουν στην κοινωνία της αγοράς, υπάρχουν και οι «μεγάλες ιδέες» που εκκολάπτονται σε παγκόσμιο επίπεδο, οργανωμένα και συντονισμένα από τους μεγάλους παίχτες της παγκοσμιοποίησης.

Αυτές δομούνται στη βάση ενεργειακών, διατροφικών, μικροοικονομικών, μακροοικονομικών και περιβαλλοντικών αδιεξόδων και διαπραγματεύονται στο πλαίσιο διεθνών ή υπερεθνικών πολιτικών.

Οι «μεγάλες ιδέες» της παγκοσμιοποίησης, που είναι απότοκες των μεγάλων αδιεξόδων, γενούν μικρότερες ιδέες, οι οποίες σχετίζονται με λιγότερο θεμελιώδη, αλλά ίσως σημαντικότερα για τον καθένα μας, αδιέξοδα και πάει λέγοντας, μέχρι …την αγορά.

Εκεί υπάρχει πάντα μια εμπειρικά επιβεβαιωμένη λύση για το υπαρξιακό, στην ουσία, πρόβλημα μας, αρκεί να έχεις το θάρρος να ρισκάρεις λίγο ή περισσότερο.

Μα το ρίσκο προκαλεί επιπλέον ανασφάλεια και οξύνει το υπαρξιακό μας, ίσως σκεφτείς. Ναι, αλλά ανεβάζει την αδρεναλίνη, βελτιώνει την οξείδωση και με την κατάλληλη αγωγή ρυθμίζει και την αναγωγή των ηλεκτρολυτών στον οργανισμό. Άσε που ενδέχεται να μειώνει και την στοματική πλάκα!

Δεν έχει πλάκα;
Ζούμε στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού.
Είμαστε ο «Homo solus» και αντί να συνειδητοποιήσουμε την πολιτικο-πολιτισμική κατάσταση που παράγει αδιέξοδα για να πουλήσει λύσεις σε όλα τα επίπεδα μέσω της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, θορυβημένοι αναζητούμε σωσίβια σωτηρίας στο μέγεθος μας, αναπαράγοντας το στερεότυπο: «ο κόσμος δεν πάει καλά».

Μια χαρά πάει ο κόσμος! Ποτέ δεν πήγαινε καλύτερα. Η πολιτική και οι πολιτικοί βρίσκονται σε αδιέξοδο και μεταφέρουν την δική τους αδυναμία να προσαρμοστούν στο νέο κόσμο και να προσανατολιστούν ιδεολογικά στη κοινωνία.

Είναι η δική τους ανασφάλεια που οξύνει την κοινωνική ανασφάλεια και εγκλωβίζει ακόμη περισσότερο τον πολίτη στην αγορά, μετατρέποντας τις κοινωνικές σχέσεις σε αγοραίες.

Η κρίση στην αριστερά ήταν το φυσιολογικό επακόλουθο ιστορικών εξελίξεων που οδήγησαν σε αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση, η οποία αποτελεί πραγματικότητα, κατάσταση, γεγονός, φαινόμενο.

Πάρτε το χαμπάρι, η παγκοσμιοποίηση δεν ανατρέπεται επαναστατικά. Είναι εποχή στην εξέλιξη των καπιταλιστικών σχέσεων που ίσως οδηγήσει στην βίαιη αναθεώρηση τους, αλλά όχι με τους όρους που ορίζαμε την επανάσταση στην βιομηχανική εποχή.

Δεν ωφελεί η άμυνα ή η άρνηση της πραγματικότητας.
Θέλει φουλ επίθεση από αριστερά με την ανάπτυξη μιας κοινωνικού χαρακτήρα ιδεολογίας, συμβατής με μια μορφή κοσμοπολιτισμού που δεν αντιφάσκει με τις πραγματικότητες που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση, ούτε θα υπηρετεί εμμέσως την αγοραία εκδοχή της κοινωνίας, μεταφέροντας στο δημόσιο χώρο μια καταστροφολογική προσέγγιση, η οποία τελικά εξυπηρετεί τον νεοφιλελευθερισμό. Όταν η αριστερά κινδυνολογεί είναι ο νεοφιλελευθερισμός που θα κάνει το crisis management.

Ο άνθρωπος έχει σήμερα περισσότερα όπλα από ποτέ για να αντιμετωπίσει τα «αδιέξοδα» του κόσμου του. Από ιδεολογία και πολιτική πάσχει, για να τα θέσει σε λειτουργία.
Όμως, που θα πάει, θα τη βρει αργά η γρήγορα και σίγουρα πριν από το τέλος του κόσμου!