(Η πραγματική ιστορία ενός νέου που αγάπησε αυτόν που δεν άξιζε την αγάπη του και γνώρισε την στοργή και την αφοσίωση από αυτούς που δεν μπόρεσε να αγαπήσει και ύστερα… ήρθαν οι μέλισσες)
Του Αγίου
Πριν από πολλά χρόνια είχα έναν καλό φίλο, τον Πέτρο.
Ο φίλος μου ο Πέτρος ήταν ένας σκληρά εργαζόμενος, ως γκαρσόνι, φοιτητής σε μια μεγάλη χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Αγαπούσε τους ανθρώπους, τα ζώα και τα πουλιά, μα πιο πολύ λάτρευε την ελευθερία για αυτούς και για αυτά.
Μία μέρα, καθώς περνούσε έξω από ένα κατάστημα που πωλούσε ωδικά πτηνά, παρατήρησε έναν τεράστιο παπαγάλο να τον κοιτά λυπημένος μέσα από το στενό κλουβί του.
Η καρδιά του Πέτρου μας ράγισε. Μπήκε αμέσως στο μαγαζί και ρώτησε την τιμή για τον παπαγάλο. Ήταν 1.500, σημερινά ευρώ! Πολλά τα λεφτά, αλλά μεγάλος και ο καημός του Πέτρου, να τον βλέπει καθημερινά να υποφέρει.
Ή έπρεπε να τον απαλλάξει από αυτήν την μίζερη ζωή, που δεν ταίριαζε στην «μεγαλοπρέπεια» του, ή να αλλάξει ο ίδιος γειτονιά για να μην βλέπει μπροστά του, αυτόν τον εφιάλτη.
Ο Πέτρος το αποφάσισε, πλήρωσε και τον πήρε. Τον έφερε στο σπίτι και αγόρασε ένα πολύ μεγάλο κλουβί για να τον φιλοξενήσει με ανέσεις, μέχρι να σκεφτεί πώς και πού θα τον απελευθέρωνε ή τέλος πάντων πώς θα τον «αξιοποιούσε» καλύτερα.
Ο παπαγάλος του Πέτρου σύντομα αποδείχθηκε δαιμόνιο πτηνό. Μάθαινε γρήγορα φρασούλες σε διάφορες γλώσσες, που άκουγε στο σπίτι ή από την TV, αλλά ποτέ δεν επαναλάμβανε αυτό που του έλεγες, την ίδια στιγμή. Το κράταγε στη μνήμη του και το έλεγε όταν αυτός αποφάσιζε, ανάλογα με τα κέφια του και ενδεχομένως την ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε αυτό το μεγάλο, φιλόξενο διαμέρισμα, με την πάντοτε ξεκλείδωτη πόρτα, στο οποίο η καλή του τύχη του επιφύλαξε να βρεθεί.
Ο Πέτρος τον λάτρεψε και του έκανε όλα τα χατίρια. Το κλουβί από μεγάλο έγινε τεράστιο και «έπιασε» ένα ολόκληρο δωμάτιο. Σιγά-σιγά μάλιστα ο παπαγάλος ξεθάρρεψε τόσο πολύ που έγινε ο κυρίαρχος ολόκληρου του σπιτιού, καθώς τις περισσότερες ώρες έχαιρε απόλυτης ελευθερίας κινήσεως και σε όλους τους άλλους χώρους.
Έπαιζες το ταβλάκι σου σε μια γωνία και εκεί που έλεγες «εξάρες», με ανακούφιση, άκουγες μια τσιριχτή φωνή να λέει από πίσω σου: «το τηλέφωνο, χτυπάει το τηλέφωνο…δεν είμαι εδώ, δεν είμαι εδώ για την Brigitte!» - και ας μην χτύπαγε κανένα τηλέφωνο!
Με τον καιρό διαπίστωσα ότι μέσω του παπαγάλου μπορούσα να μαθαίνω πολλά πράγματα για τη ζωή του Πέτρου, τα οποία μέχρι τότε αγνοούσα..
Τελικά, ο παπαγάλος, με τον τρόπο του, αποδείχθηκε μεγάλο καρφί. Κάθε φορά που πήγαινα για ένα τάβλι στου Πέτρου, όλο και κάτι μάθαινα για την πάρτη του, που μου το κράταγε μυστικό.
Ο Παπαγάλος είχε παραπάρει αέρα και αγνώμων όπως ήταν από τη φύση του εξέθετε όχι μόνον τον Πέτρο, αλλά και τους επισκέπτες του, με τις αιφνίδιες αποκαλύψεις του. Για σκέψου να μαθαίνει η μια γκόμενα τι σου λέει η άλλη ή, το χειρότερο, τι λες εσύ στην άλλη για αυτήν!
Η ύπαρξη του Πέτρου μας είχε πλέον να αντιμετωπίσει απρόβλεπτες δυσκολίες, εξαιτίας του μαρτυριάρη παπαγάλου, όμως ο φίλος μου δεν μπορούσε να φανταστεί την καθημερινότητα του δίχως αυτόν.
Ήταν σαν ο ένας να συμπληρώνει τον άλλον. Σας το είπα ήδη, το λάτρευε το πτηνό και εμφανιζόταν εξαρτημένος από αυτό το θρασύ πλάσμα.
Μια μέρα όμως έγινε το μοιραίο σφάλμα. Ο Πέτρος έκρινε ότι θα έπρεπε να πλύνει τον παπαγάλο και να τον περιποιηθεί, έτσι ώστε να τον βλέπουν καθαρό και φρέσκο οι φίλοι του. Τον έβαλε στην μπανιέρα, τον σαπούνισε με το αγνότερο σαμπουάν, τον ξέπλυνε καλά και μετά με φώναξε να τον στεγνώσουμε επιμελώς με το πιστολάκι.
Κούκλος έγινε …αλλά μετά από 24ώρες ψόφησε, δίχως στο μεταξύ να ξαναμιλήσει.
Απαρηγόρητος ο φίλος μου, ο Πέτρος, αφού τον έκλαψε για κανένα μήνα, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να δώσει στο αδειανό κλουβί ζωή και στον εαυτό του παρηγοριά φιλοξενώντας άλλους παπαγάλους. «Ποτέ ξανά έναν και μεγάλο, αλλά περισσότερους και μικρότερους, σημαντικά οικονομικότερους, αν και πολύ κατώτερους σε ικανότητα αναπαραγωγής λόγων και ήχων», σκέφτηκε και το έκανε πράξη.
Έτσι, πέντε μεσαίου μεγέθους παπαγάλοι πήραν την θέση του ενός και μοναδικού.
Αυτά τα «παπαγαλάκια», απλώς, μπορούσαν να επαναλαμβάνουν πιστά πέντε-δέκα λεξούλες που με επιμονή τους μάθαινες. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Καμία φαντασία! Κανείς συνδυασμός, τίποτε!
Αλλά, βρε αδελφέ, επιτέλους στο σπίτι μπήκε τάξη. Η ανασφάλεια του Πέτρου και των επισκεπτών μειώθηκε σημαντικά, καθώς ότι έλεγαν τα παπαγαλάκια ήταν υπό έλεγχο.
Ο Πέτρος απέκτησε ξανά την χαμένη του αυτοπεποίθηση και άρχισε να με κερδίζει και πάλι στο τάβλι. Οι γκόμενες ανέκτησαν τη διαταραγμένη σεξουαλικότητα τους και κανείς δεν κοκκίνιζε πλέον από ντροπή, ακούγοντας τις ανούσιες, αθώες και τετριμμένες, πρόστυχες λεξούλες από τα παπαγαλάκια.
Ο Πέτρος ξαναέγινε κύριος του σπιτιού του. Το «ρεπορτάζ» έπαψε να απειλεί τον μύθο του, ο οποίος τώρα πια με τα παπαγαλάκια θα μπορούσε να λάβει γενικότερη διάσταση, μια και όταν οι λέξεις επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα από περισσότερα στόματα, αποκτούν αντικειμενικότητα και ασφαλώς αυθεντικότητα.
Δεν μπορεί πέντε παπαγαλάκια που λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο μάλιστα τρόπο, να λένε παραμύθια! Αφού το ένα επιβεβαιώνει το άλλο! Πώς είναι δυνατόν να φανταστούμε ότι μας παραμυθιάζουν και αυτά που στέκονται στο κεντρικό κλαρί και τα άλλα που βρίσκονται στην γωνιά του κλουβιού;
Άλλωστε, τι ευθύνη μπορεί να έχουν αυτά για την αλήθεια ή το ψέμα;
Έτσι τους είπαν αυτοί που τα φροντίζουν, έτσι λένε και αυτά!
Ότι τους λες, λένε. Όχι σαν κάτι παπαγάλους που ναι μεν επαναλάμβαναν ότι άκουγαν, αλλά με δικό τους κριτήριο! (Το γνωστό, στην επιστήμη της ορνιθολογίας, ως κριτήριο του «ανεξάρτητου-παπαγάλου»).
Ο παπαγάλος, φίλοι, πέθανε. Ζήτω τα παπαγαλάκια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου