Το καθεστώς και η λαμπάδα του

Του Αγίου

Με ενοχλεί η εκμετάλλευση του θυμικού των ευαίσθητων ανθρώπων.
Με θυμώνει η εμπορία του πόνου.
Με αηδιάζει η υπερ-πραγματικότητα που ενδύεται το γνήσιο και το αληθινό.
Με τσαντίζει η ηθικοπλαστική πολιτική και δημοσιογραφία.

Με κάνει έξω φρενών η αναγωγή της σκοπιμότητας και της εξυπηρέτησης συμφερόντων σε αρετή, μέσω ενός ψυχοπονιάρικου μηχανισμού αγνών προθέσεων.

Αποστρέφομαι αυτούς που για χάρη της παρέας, του κυκλώματος και του καθεστώτος που υπηρετούν, επιχειρούν να προκαλέσουν συμπάθεια και να αντιστρέψουν αρνητικά, κοινωνικά συναισθήματα, εικόνες και πεποιθήσεις, εκμεταλλευόμενοι το φυσιολογικό μούδιασμα όλων μας μπροστά στον κλονισμό της υγείας ενός «δημόσιου προσώπου».

Όταν ακούω πολιτικούς να μιλάνε για την «προσωπική τους μάχη», εννοώντας τη στάση τους απέναντι σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό πρόβλημα υγείας που τους βασανίζει, αναγουλιάζω, επίσης.

Εκεί δε, που σιχαίνομαι εντελώς το ανθρώπινο είδος, είναι όταν ΜΜΕ συντονισμένα και κατευθυνόμενα προσπαθούν να αναδομήσουν το προφίλ ενός πολιτικού, ηρωοποιώντας τη στάση του και μεγεθύνοντας το ηθικό του ανάστημα, όχι με κριτήριο την πολιτική του δράση, αλλά στη βάση της ψυχικής του δύναμης, που εμφανίζεται να αποκαλύπτεται κατά την αντιμετώπιση ενός σοβαρού προβλήματος της υγείας του.

Συγνώμη, αλλά αυτό, κατά την δική μου άποψη, αποτελεί εκδήλωση βαρβαρότητας, η οποία θίγει τον πυρήνα του πολιτισμού μας, στο βαθμό μάλιστα που προφασίζεται ότι υπηρετεί το αίτιο της ύπαρξης του.

Οι παραπάνω γραμμές αποτελούν την αντίδρασή μου στην κατάπτυστη προσπάθεια μιας παρέας, γύρω και μέσα από τον ΔΟΛ, να επανατοποθετήσει στην πολιτική σκηνή την κα Μαριέττα Γιαννάκου, διεγείροντας τις ανθρώπινες χορδές μας.

Πρώτα, ήρθε η συνέντευξη στην ΕΡΤ και τώρα, καπάκι, ένα αφιέρωμα στην πρώην υπουργό από τις σελίδες των «ΝΕΩΝ».

Δεν νομίζω ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να μην στενοχωρήθηκε, από την ταλαιπωρία αυτής της γυναίκας, τόσο καιρό ( από τα Χριστούγεννα), στο νοσοκομείο.
Άλλο, όμως, αυτό και διαφορετικό πράγμα η πρόκληση συμπάθειας πρός την πολιτικό με άξονα τον «Γολγοθά» της.

Την συνέντευξη της κυρίας Γιαννάκου δεν θα τη σολιάσω, ούτε αξίζει να αναφερθώ σε στοιχεία του σημερινού αφιερώματος στο πρόσωπο της.
Ετούτο που με προκαλεί περισσότερο είναι το σχόλιο της αγαπητής μου Φωτεινής Τσαλίκογλου, η οποία υπό τον τίτλο «Η συνέντευξη που συγκλόνισε» γράφει:

«Μια άλλη ζωή είναι εφικτή. Δεν τελείωσε η ελπίδα. Το ίδιο ισχύει και για την τηλεόραση, τη «φυσική;» προέκταση της ζωής μας.
Μια άλλη τηλεόραση είναι εφικτή. Η αληθινότητα (εν προκειμένω η μοναδική αλήθεια που προσφέρει ο πόνος) υπερβαίνει τις μηχανορραφίες της εικόνας. Η κατασκευή, η κακιά, παραπλανητική, στρεβλή, ψεύτικη εικόνα δεν είναι ο κανόνας. Οι αφοριστικές δαιμονοποιήσεις πνίγονται μέσα στην αφέλεια και την καταχρηστική γενίκευση.
Απόδειξη η συγκλονιστική συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση της Μαρίας Χούκλη με τη Μαριέττα Γιαννάκου».

Μεγαλύτερη παραχάραξη της πραγματικότητας, με αναφορά στην υπερ-πραγματικότητα της Τηλεόρασης, είχα καιρό να δω, από σοβαρό επιστήμονα!

Στην προσέγγιση της ο νέος ανορθολογισμός δοξάζεται και η προσομοίωση της αλήθειας με φίλτρο την προφανή σκοπιμότητα Μέσου και συνεντευξιαζόμενης προσβάλει την κοινή λογική.

Θα περίμενα από μια εξαιρετική επιστήμονα να σεβαστεί περισσότερο την συγκρότηση της και να μην γίνει φορέας του μεταμοντέρνου ( τηλεοπτικού) ανορθολογισμού, ο οποίος δεν διστάζει για να κάνει δημόσιες σχέσεις και να προκαλέσει συμπάθεια να προβάλλει το συναισθηματικό ή το βουλητικό, το ασυνείδητο ή το υπαρξιακό, εις βάρος του ορθολογικού.

Η κυρία Τσαλίκογλου θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το κρίσιμο στοιχείο διάκρισης μεταξύ πραγματικού και υπερ-πραγματικού είναι η πηγή και η ορθολογική διαπραγμάτευση ( διαδικασία διάψευσης) της «αλήθειας».

Όταν η αλήθεια φτιάχνεται με λιγότερο ή περισσότερο «σκηνοθετημένο συναίσθημα» δεν διαφέρει σε τίποτε από το ψέμα. Συνθέτει μύθο.

Το ότι ο Καστοριάδης, μας έμαθε ότι «εκείνο που είναι διαφορετικό σε μια άλλη κοινωνία και σε μια άλλη εποχή είναι η ίδια ακριβώς η “ορθολογικότητά” της που κάθε φορά εκφράζει έναν άλλο φαντασιακό κόσμο», δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουμε έρμαιο των μύθων που κατασκευάζει το σύστημα για να νομιμοποιήσει την ύπαρξη του και να επαναπροωθήσει τους ανθρώπους του.

Όταν το καθεστώς κάνει ανάσταση, ας μην είμαστε εμείς που θα ανάψουμε την λαμπάδα του!