Κυπριακό, Σκοπιανό και στο βάθος Κόσοβο

Του Αγίου

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς γνώσεις αστρολογίας ή μαντικές ικανότητες για να υποθέσει ότι η χρονιά αυτή θα είναι σημαντική για τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και του Ελληνισμού.

Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου και η πολιτικο-διπλωματική σημασία της, όχι μόνο για την περιοχή των δυτικών Βαλκανίων, στέλνει ανησυχητικά μηνύματα στη νέα ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ γίνεται αιτία ή/και αφορμή να πιεστεί η ελληνική κυβέρνηση να υποχωρήσει πέραν, πιθανώς, της αντοχής της στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Το θεώρημα δεν είναι εντελώς καινούργιο, αλλά δυστυχώς πολύ λίγοι το αμφισβητούν, καθώς δομείται στο πλαίσιο της καθ’ ημάς Νέας Τάξης πραγμάτων.

Το νέο πολιτικο-διπλωματικό στερεότυπο που θεμελιώνεται από αυτό το θεώρημα επίλυσης διαφορών και «λείανσης» διενέξεων στα Βαλκάνια, θέλει οι δια-κρατικές και διεθνικές διαφορές να γεφυρώνονται, αν όχι να εξαφανίζονται, με την ένταξη των εμπλεκομένων μερών της περιοχής στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Έτσι το επιχείρημα ως προς το σκοπιανό ακούγεται αυτονόητο: Δεν θα πρέπει η Ελλάδα να αρθρώνει δυσανάλογα σοβαρές αιτιάσεις για προβλήματα που πιθανόν να προκύψουν στο μέλλον από τον μη-γεωγραφικό προσδιορισμό της λέξης «Μακεδονία», καθώς η επικείμενη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και η δρομολόγηση της ένταξης της στην ΕΕ. θα προσδώσουν αυτόματα εκείνο το πλαίσιο εγγυήσεων και ασφαλείας που είναι αναγκαίο για την αρμονική συνύπαρξη των δύο όμορων κρατών, με αλληλοσεβασμό στα σύνορα, τον πολιτισμό και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του καθενός. Αφού μάλιστα, οι Ευρω-ατλαντικοί θεσμοί και το πολιτικο- διοικητικό πλαίσιο της Ένωσης εγγυώνται την ασφαλή συνύπαρξη και δίνουν διέξοδο στις διενέξεις, ώστε ποτέ αυτές να μην καταλήγουν σε κρίση μεταξύ των δύο χωρών, μακροπρόθεσμα θα ατονήσουν και οι «αλυτρωτισμοί» που εκδηλώνονται εκατέρωθεν των συνόρων.

Το θεώρημα, δηλαδή, εννοεί το υπερεθνικό πλαίσιο να χωνεύει τις εθνικές αντιθέσεις.

Ίδια είναι και η λογική που φαίνεται να κυριαρχεί για την επίλυση του Κυπριακού, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες μετά την επικράτηση του Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, στηριζόμενος από την ίδια ομάδα κομμάτων (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ) που είχε φέρει στην Προεδρία προηγουμένως τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Και αυτό το αναφέρω για να υποδηλώσω την αλλαγή που έχει συντελεστεί, ως προς την προσέγγιση του Κυπριακού, σε επίπεδο κοινής γνώμης και εκλογικού σώματος.

Οι Κύπριοι βρέθηκαν εμπρός στις νέες πραγματικότητες που διαμορφώνει η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και κυρίως της μεθόδου και των διαδικασιών που οδήγησαν σε αυτήν, καθώς και ενώπιον του διλλήματος ως προς το ποια κυπριακή ηγεσία θα μπορούσε να καθορίσει τους πλέον εφικτούς στόχους για να αποτρέψει την πορεία προς τη διχοτόμηση.

Η Κύπρος, είναι αλήθεια, ότι ευθύς εξαρχής θορυβήθηκε από την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, γνωρίζοντας ότι η μπλεγμένη στα δίχτυα του σκοπιανού και των ΗΠΑ, ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αντιδράσει ανεξάρτητα και ότι θα άφηνε τελικά μόνη πολιτικά και διπλωματικά τη νέα κυπριακή ηγεσία, στην υπόθεση αυτή. Άλλωστε, για να μιλήσουμε ανυπόκριτα, είτε η Κύπρος αναγνωρίσει είτε όχι, το Κόσοβο, το προηγούμενο θα έχει δημιουργηθεί. Η μη-αναγνώριση συνιστά νομικό ελιγμό, αλλά δυστυχώς η πολιτική πραγματικότητα δεν κατασκευάζεται από δικηγόρους! Άρα η Κύπρος λαμβάνει το μήνυμα: εάν θέλει να αποφύγει τη χρησιμοποίηση του προηγούμενου αυτού στην περίπτωσή της (ευρεία διπλωματική αναγνώριση του λεγόμενου τουρκοκυπριακού κράτους κ.λ.π.) μόνο μια ουσιαστική στρατηγική υπάρχει. Ο μονόδρομος της αποδοχής μιας πολύ χαλαρής διζωνικής κοινοτικής ομοσπονδίας με εγγυητές όχι πλέον την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά τους ίδιους τους Ευρω-ατλαντικούς θεσμούς και την ΕΕ.

Τούτη την ώρα, κατά την οποία η Αθήνα έχει στραμμένη την προσοχή της στο σκοπιανό και όλα τα πολιτικά και διπλωματικά της αποθέματα είναι διαθέσιμα για μια μη-εξευτελιστική για το κύρος της χώρας τελική διευθέτηση, Ουάσιγκτον και Βρυξέλες πιέζουν για την άμεση επίλυση και του Κυπριακού.

Το νέο σχέδιο έχει τρία σκέλη:

Α) Διαπραγματεύσεις για την επίλυση του κυπριακού υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αλλά με αναβαθμισμένο το ρόλο και την παρουσία της ΕΕ σε όλα τα στάδια της διαπραγμάτευσης. Εδώ προκρίνεται η ιδέα να υπάρχει μεν διαμεσολαβητής του ΟΗΕ, αλλά τον κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση της τελικής φόρμουλας για την λύση να έχει ένας συντονιστής που θα ορίσουν οι Βρυξέλλες.

Β) Τέλος των διαπραγματεύσεων και επίλυσή του ζητήματος - δίχως πολύ φασαρία, και με τις Αθήνα–Άγκυρα σε απόσταση – εντός του 2009, έτσι ώστε να συμπέσει με την εφαρμογή της επικυρωμένης «μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και τις ευρωεκλογές.

Γ) Ρύθμιση για την αποχώρηση του κατοχικού στρατού.

Επιχείρησα να προσεγγίσω την συσχέτιση της εξέλιξης του ζητήματος του Κοσόβου με το κυπριακό και το σκοπιανό, αλλά και την αναμεταξύ τους πολιτική και διπλωματική συνάφεια, όχι απλώς για να δείξω το πλαίσιο δυσκολιών που καλείται να αντιμετωπίσει η φύσει και θέσει αδύναμη κοινοβουλευτικά και σφόδρα αμφιλεγόμενη κοινωνικά, ελληνική κυβέρνηση, αλλά και να αναδείξω το νέο πείραμα των Δυτικών, οι οποίοι για πρώτη φορά δίνουν τον πρώτο ρόλο, έστω και σχετικά άτυπα, στις Βρυξέλες.

Υ.Γ. Και ας μην παραβλέπουμε ότι η εφαρμογή στην πράξη ενός θεωρήματος είναι δυνατόν να οδηγήσει ακόμη και στην πλήρη απαξίωσή του. Είναι ζήτημα παραμέτρων!

Έλα στο υβρίδιο και μίλα σαν Χωριάτης

(Αναδημοσίευση σχολίου από το press- gr)

Κρίμα ρε Πανούτσε.

Κρίμα ρε φίλε. Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, ότι έχεις να κάνεις, με κάτι τελείως καινούριο. Λέω ότι κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, επειδή ξέρω ότι το έχεις σκεφτεί , το έχεις φιλοσοφήσει και το γνωρίζεις το ρημάδι το "αντικείμενο" και δεν επιτρέπεται να μπλέκεις τις βούρτσες με τις ψηλοκρεμαστές μπαλιές.

Τα Μπλόγκς δεν είναι δημοσιογραφία. Η δημοσιογραφία, είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα ελεύθερη έκφραση, της εποχής που αρχίζει από την νεολιθική εποχή και φτάνει μέχρι πριν το Ιντερνετ.

Τα 10.000 αυτά χρόνια, ο άνθρωπος μπορούσε να μιλήσει με τους συνανθρώπους του, το μέγιστο στην ακτίνα που η νόμοι της φυσικής επιτρέπουν να φτάνει η φωνή του. Ο κάθε άνθρωπος εννοούμε.

Μπορείς να μιλήσεις σε μια παρέα 5 ανθρώπων στο καφενείο, άντε 20 ανθρώπων στον δρόμο, αλλά μέχρι εκεί. Για να επικοινωνήσεις με περισσότερους χρειάζεται να είσαι "προνομιούχος" να έχεις τα τεχνικά μέσα που θα σου το επιτρέψουν και δεν θα ενοχλούν ταυτόχρονα τον άλλο που θέλει κι' αυτός να μιλήσει.

΄Το μαζικότερο μέσο που ανακάλυψε ο άνθρωπος για να μιλούν τουλάχιστον οι "επαΐοντες" ήταν ο γραπτός λόγος, αλλά και αυτός είχε ανάγκη από ειδική τεχνολογία, αυτή του έντυπου τύπου για να φτάσει σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Ύστερα ήρθε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, που προσέφεραν στους περισσότερο καλλίφωνους και καλλίκορμους να έχουν το προνόμιο να τα χρησιμοποιούν.

Μέχρι εδώ τα ξέρεις τα πράγματα. Ξέρεις για παράδειγμα ότι εσύ δεν είσαι ο "καλύτερος" γραφιάς, απλά εσύ έχεις την "πρόσβαση" ενώ ο φίλος σου ο Μήτσος που είναι σαφώς πιό έξυπνος, δεν έχει τα κονέ, τον τρόπο και την τύχη να κάνει αυτό που κάνεις και ίσως καλύτερα επειδή έτσι έχει την τύχη να κάνει κάτι πιο "υγιεινό".

Ομως ΜΕΤΑ ήρθε το Ιντερνετ, ήρθε η απελευθέρωση της φωνής μας εμάς του χύμα λαού. Η φωνή μας μπορεί τώρα να φτάνει στον καθένα και να αποκτάει δικαίωμα να ξαναφτάσει, όχι επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς-όπως με σας που πάλι αύριο, εσάς που έβριζε θα ξαναφάει στην μάπα-, αλλά επειδή θα έχει την δυνατότητα να τους κρίνει , να συζητήσει μαζί τους και να διατυπώσει την δική του άποψη που θα δοκιμασθεί και θα ανακαλύψει έκπληκτος, ότι είναι σεβαστή, είναι συζητήσιμη.

Το ίντερνετ, αγαπητέ Πανούτσο, φτιάχνει τον άνθρωπο "υβρίδιο ανθρώπου και πληροφορικής". Είναι ένα νέο όν. Έχει άλλες δυνατότητες απ' αυτές του απλού ανθρώπου. Μπορεί να μιλάει και η φωνή του να φτάνει πολύ μακριά, να φτάνει παντού χωρίς την μεσολάβηση, μιας τεχνολογίας που μόνο η εξουσία, οι εκδότες και οι καναλάρχες κλπ μπορούν να έχουν.

Μπορεί να μιλάει και να του μιλάνε.

Θα σου θυμίσω ότι η λέξη "ομιλώ" σημαίνει , ότι γίνομαι με τον άλλο "όμιλος", ομάδα.

Με τον παραδοσιακό τύπο είμαστε πάντα στην εξέδρα Πανούτσε, με τα μπλόγκς παίζουμε όλοι μαζί στο χορτάρι.

Κρίμα ρε Πανούτσε, σε είχα για πιο ανοιχτόμυαλο άνθρωπο.

Το νέο όν, με τις ιδιότητες που έχει, δεν έπαψε να είναι ο παλιός άνθρωπος και απλά αυτά που λέτε αλλά δεν γράφετε -και λέτε πολλά μεταξύ σας- τα λέει με τρόπο που ακούγεται παντού.

Το ερώτημα λοιπόν φίλε Πανούτσε, είναι αν θα επιτρέψουμε στην εξέλιξη να δημιουργήσει αυτό το νέο "υβρίδιο ανθρώπου και πληροφορικής" ή Όχι.

Οι τεχνοφοβικοί από την μια πλευρά και οι προοδευτικοί από την άλλη.

Πάντα έτσι γινόταν Πανούτσε. Πάντα ο άνθρωπος γινόταν υβρίδιο με την τεχνολογία της εποχής του. Στον μεσαίωνα, γινόταν υβρίδιο "αγρότη και αρόιτρου", στην βιομηχανική εποχή, γινόταν "υβρίδιο ανθρώπου και μηχανής" -δες τους μοντέρνους καιρούς του Τσάρλυ Τσάπλιν- και κάποιοι οι διανοούμενοι, γινόταν "υβρίδια ανθρώπου και γνώσης".

Τώρα έχουμε το νέο υβρίδιο. όποιος δεν συμφιλιωθεί μ' αυτό θα είναι απλά "αναλφάβητος". Μη κάθεσαι μαζί τους. Πάρε ένα όνομα σαν το δικό μου και γράφε ελεύθερα.

Χωριάτης

Nomen est omen

Του Αγίου

Με αυτή την φράση πορεύθηκαν οι Ρωμαίοι: nomen est omen, εννοώντας ότι το όνομα είναι το σημείο που μας συνδέει οντολογικά με το σημαινόμενο.

Το όνομα συνθέτει την τάξη στον συμβολικό κόσμο μας. Δεν δηλώνει απλώς την ταυτότητα μας, η οποία μπορεί να μην έχει καμία σημασία για τους άλλους, αλλά τη διακριτή σχέση μας με τους άλλους και τη θέση μας σε ένα σύστημα αυστηρά ή λιγότερο αυστηρά διαρθρωμένης κοινωνικής ή κρατικής ή παγκόσμιας κυριαρχίας.

Ονόματα φέρουν οι άνθρωποι, τα κράτη, οι περιοχές στον χάρτη, τα προϊόντα, τα κατοικίδια κλπ. Ζούμε, δηλαδή, στον κόσμο των ονομάτων. Με τα ονόματα επικοινωνούμε, με τα ονόματα αξιολογούμε, με αυτά κρίνουμε και κρινόμαστε.

Το σημαινόμενο ενός ονόματος παραπέμπει σε αξίες, στάσεις , συμπεριφορές, προκαταλήψεις, προσβλέψεις και πεποιθήσεις. Αποδίδει, δηλαδή, ένα ολόκληρο σύστημα πολιτισμού και ταυτίσεων που έρχεται να συναντήσει τα ομοειδή του και να αποκρούσει τα ανταγωνιστικά σε αυτό συμφέροντα με τα διαφορετικά ονόματα.

Η ανωνυμία είναι γυμνότητα. Στο πλαίσιο αυτής ο Άλλος, έρχεται σε συναναστροφή, ανταλλαγή, συναλλαγή, συνάφεια και αλληλόδραση μαζί σου, δίχως τα «στολίδια» και το «ένδυμα» που προδηλώνουν ή υποδηλώνουνε την θέση του στη κλίμακα εξουσιαστικών αναφορών. Αυτή η κοινωνική γυμνότητα του ατόμου διαμορφώνει μια διαφορετική αντίληψη για τον πολίτη, την πολιτική και την κοσμόπολη του παγκοσμιοποιημένου συστήματος εξουσιαστικών αναφορών.

Η «ανωνυμία» προτάσσει εκ νέου τα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά της κοινωνίας και τον σεβασμό στις δημοκρατικές αξίες και συμπεριφορές, οι οποίες βίαια καταστρατηγούνται από αυτούς που ορίζουν ( και παράγουν) την επωνυμία της ύπαρξης και την λειτουργία της σε ένα πακτωμένο σύστημα κυριαρχίας και οικονομικών συμφερόντων.

Οι άνθρωποι, οι εταιρείες ,τα brands, οι τοποθεσίες, τα κράτη κάποιες φορές αλλάζουν όνομα για να επανατοποθετηθούν στο σύστημα ή επειδή επαναλανσάρονται από ένα σύστημα κυριαρχίας στον «κόσμο».

Όπως αντιλαμβάνεστε, η ανωνυμία των πολιτών έχει πολύ συγκεκριμένο αντικαθεστωτικό περιεχόμενο, ως στάση και θέση, ενώ δεν υφίσταται ως έννοια σε άλλα συστήματα κυριαρχίας.

Δεν μπορεί να υπάρξουν, για παράδειγμα, ανώνυμα κράτη. Σε αυτά το όνομα είναι ζωτικής σημασίας. Δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, έστω και προσωρινά, ένα κράτος με την ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και ούτε στην πραγματικότητα υπήρξε τέτοιο, ποτέ, για δύο συστηματικούς λόγους: Δεν υπάρχουν «πρώην» οντότητες, αλλά μόνο «νυν» στις διεθνείς και διακρατικές σχέσεις εξουσίας και ιεραρχίας. Και δεύτερον, δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει αναφορά σε ένα όνομα, που για την κατάργηση του σημαινομένου του έγινε τόση φασαρία διεθνώς και τόσοι πόλεμοι στα δυτικά βαλκάνια, προσφάτως. Το «Γιουγκοσλαβική» διαγράφηκε από το λεξιλόγιο του «κόσμου». Τι έμεινε λοιπόν από το όνομα αυτής της πρώην γιουγκοσλαβικής συνιστώσας; Μα ασφαλώς το Δημοκρατία της Μακεδονίας. Με αυτό το όνομα εντάχθηκε στο διεθνές σύστημα η όμορος χώρα, δίχως η Ελλάδα να αντιδράσει ουσιαστικά και έγκαιρα, ώστε να διασφαλίσει τα συμφέροντα της και να προλάβει ενδεχόμενες μελλοντικές περιπέτειες που θα μπορούσαν να έχουν ως σημείο αναφοράς την ονομασία «Μακεδονία».

Η «υπόθεση του ονόματος» δεν ξεχάστηκε, διότι τα ονόματα υπάρχουν, ακριβώς, για να θυμίζουν, να παραπέμπουν να εννοούν.

Αυτά αγνόησαν οι διασκεδαστές του δημόσιου βίου, οι οποίοι είδαν την πολιτική (την εξουσία, την κυριαρχία και τις αυθεντικότητες που αυτές γεννούν) ως θεατρικό χώρο όπου το «ανώνυμο» θα εναλλάσσεται κατά το συμφέρον τους με το «επώνυμο».

Στην πολιτική όμως δεν έχει έννοια το ανώνυμο, ούτε για μια στιγμή, ενώ αντίθετα στην κοινωνία το ανώνυμο αποτελεί την πηγή του καινούργιου, της ανατροπής, της διαμόρφωσης νέων συλλογικοτήτων.

Η άγνωστη λέξη στο ΝΑΤΟ

Είμαστε σε θέση να σας μεταφέρουμε, απόψε, τις θέσεις του ΝΑΤΟ για το ζήτημα των Σκοπίων και την πιθανότητα άσκησης του δικαιώματος της αρνησικυρίας από την Ελλάδα σε ενδεχομένη πρόσκληση της ΠΓΔΜ για ένταξη της στους θεσμούς της Συμμαχίας στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου.

Οι θέσεις αυτές κωδικοποιήθηκαν με ευθύνη του ΑΓΙΟΥ και παρουσιάζονται δίχως σχόλια, προς το παρόν, εξαιτίας της ρευστής κατάστασης των διαπραγματεύσεων στον ΟΗΕ και της επίσκεψης του Γ. Γ της Συμμαχίας στη χώρα μας για συνομιλίες και τελικές συνεννοήσεις ενόψει της Συνόδου.
Παρόλα αυτά ο προσεκτικός blogger μπορεί να βγάλει κάποια πρώτα συμπεράσματα.

Τι υποστηρίζει λοιπόν η συμμαχία:

- Το ΝΑΤΟ δεν έχει εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις.

- Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν έγινε πεδίο επίλυσης διαφορών μεταξύ των μελών του ή μεταξύ μελών και υποψηφίων μελών και δεν προβλέπεται να γίνει, καθώς δεν διαθέτει διαιτητική ή μεσολαβητική αρμοδιότητα.

- Το ΝΑΤΟ εκφράζει την ευχή να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση για το όνομα της ΠΓΔΜ από την Αθήνα και τα Σκόπια και να εκλείψουν τριβές και διενέξεις μεταξύ των δύο χωρών.

- Οι διαδικασίες ένταξης της ΠΓΔΜ που θα διαρκέσουν 12-16 μήνες, είναι ένα σεβαστό χρονικό διάστημα το οποίο θα μπορούσαν οι δύο χώρες να αξιοποιήσουν, ώστε να λύσουν όσα διμερή ζητήματα παραμένουν ανοιχτά, για να προχωρήσει δίχως προβλήματα και καθυστερήσεις η κυρωτική διαδικασία για την ένταξη των νέων μελών.

- Οι αποφάσεις στα πολιτικά Όργανα της Συμμαχίας λαμβάνονται ομόφωνα.

- Η συμμαχία προνοεί και αντιμετωπίζει με σεβασμό ενστάσεις και αιτιάσεις των μελών της, ως προς συγκεκριμένες πολιτικές και πρακτικές των Οργάνων του ΝΑΤΟ, όταν αυτά θεωρούν ότι θίγονται ζωτικά τους συμφέροντα.

- Στα εγκύκλια κείμενα των Συνόδων Κορυφής της Συμμαχίας παρέχεται η δυνατότητα παραπομπών και «υποσημειώσεων- πομνημάτων» σε μέλη που θα ήθελαν να εκφράσουν διακριτή βούληση ή εξαίρεση.

- Στη Συμμαχία πετύχαμε τη λέξη veto να την καταστήσουμε άγνωστη λέξη.

Αυτά λέει λοιπόν το ΝΑΤΟ, και οι εκτιμήσεις δικές σας.

Η υστερία της ΝΔ και οι υστερόβουλοι

Του ΑΓΙΟΥ

Οι Γάλλοι πήραν το «υστέρα», που σημαίνει μήτρα, από εμάς και το έκαναν πάθηση που προκαλείται από τις διαταραχές της μήτρας – θα έχετε ακούσει για την εμμηνόπαυση: το είπαν hysterie ή hysterique. Μετά το δάνεισαν σε Βρετανούς: hysteria-hysteric, Γερμανούς: hysterie-hysterisch και όλους τους άλλους, δίχως να αλλάξουν τη ρίζα του. Στο τέλος, κόσμιοι όπως πάντα, μας το επέστρεψαν ως «υστερία» και εμείς το αποδώσαμε όπως ακριβώς οι ξένοι: με την παθολογική του έννοια, ασφαλώς και με την κοινωνικοψυχολογική του, επίσης. Έτσι καταλήξαμε και εμείς να χαρακτηρίζουμε υστερικό αυτόν που θεωρούμε ότι διακρίνεται από υπερβολικές και έντονες αντιδράσεις, εξαιτίας αδικαιολόγητου πανικού.

Η υστεροβουλία δεν είναι πάθηση, αλλά συμπεριφορά. Στην περίπτωση των λαϊκιστών πολιτικών θα μπορούσε να ιδωθεί και σαν πάθηση. Άλλωστε από το ύστερος (κατοπινός) και τη βουλή (σκέψη) συντίθεται. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν!

Σήμερα, θα έλεγε κανείς, γενικά, ότι η υστεροβουλία χαρακτηρίζει την στάση κάποιου, του οποίου οι πράξεις διέπονται από ιδιοτέλεια. Άλλα λέει και άλλα αποδεικνύουν οι πράξεις του ότι πιστεύει, δηλαδή, καθώς έχει κάποιον ενδόμυχο σκοπό.

Μόλις τώρα - στις παραπάνω παραγράφους - σας περιέγραψα την ΝΔ, σήμερα.

Το κόμμα αυτό που, συγχρονισμένο με την πλέον άγρια μορφή εθνικισμού και πατριδοκαπηλίας, επί 15 χρόνια, ξεσήκωνε τον λαό στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, όταν ξαναέγινε Κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε, ευθύς εξαρχής, αυτά που διαδήλωνε ότι είναι αδιαπραγμάτευτα και μόλις προσφάτως ανακάλυψε την υπευθυνότητα και κυρίως τον ρεαλισμό στην πολιτική- τουλάχιστον έτσι προφασίζεται.

Η ηγεσία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ, μάλιστα, δεν δίστασε να αποκαλέσει «υστερικούς», όσους βουλευτές, επιδεικνύοντας συνέπεια, επιμένουν σταθερά στις «ακραίες» θέσεις για τα ζήτημα των Σκοπίων. Όσοι δηλαδή – όπως ακριβώς και ο σημερινός πρωθυπουργός - τουλάχιστον μεταξύ ’89 και ‘94 βροντοφώναζαν ότι «το όνομα τους (Μακεδών) είναι η ψυχή τους» και ως εκ τούτου δεν θα «μπορέσουν να το μοιραστούν» με τους γείτονες, που τυχαίνει να ζουν στην ευρύτερη ιστορικο-γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι βουλευτές της ΝΔ ( Μακεδόνες και όχι μόνον) ζουν τούτες τις ώρες ένα πρωτόγνωρο δράμα, μετά την «διά ροπάλου» απαγόρευση από τον κ. Καραμανλή σε αυτούς να λάβουν μέρος στις νέες «λαοσυνάξεις» του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, για την «λιτανεία» του ονόματος.

Το ζήτημα, όπως αντιλαμβάνεστε, έχει πολλές διαστάσεις. Η σημαντικότερη όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι η ηθική και ψυχολογική.

Πώς θα διαχειριστούν αυτοί οι βουλευτές της ΝΔ, που ασφαλώς εκτός από πολιτικοί, είναι και άνθρωποι το ζήτημα της «ψυχής» τους; Τι θα πουν στους ψηφοφόρους τους, ότι παρέδωσαν τη ψυχούλα τους στον διάολο για ένα βουλευτικό έδρανο και μια βουλευτική αποζημίωση; Αδύνατον! Στους ψυχολόγους θα «σκάσουν» το χρήμα του κόπου τους και της προσφοράς τους μετά από αυτή την πίεση που τους ασκεί ο ηγέτης τους και «προ-ρεαλισμού» ομοϊδεάτης τους, Κ. Καραμανλής.

Αυτά τα λέω, καθώς θεωρώ ότι είναι επίκαιρο να θυμίσω στους πατριδοκάπηλους, που τώρα υποδύονται τους σοβαρούς – σεμνούς και ταπεινούς – ρεαλιστές ότι η υστεροβουλία εδώ πληρώνεται!

Φτάσαμε οι υστερόβουλοι, καιροσκόποι της ΝΔ να χαρακτηρίζουν «υστερικούς» τους συντρόφους τους στις διαδηλώσεις για το όνομα και τις «λαοθάλασσες» των εθνικιστικών συλλαλητηρίων!

Νομίζω όμως, παρόλα αυτά, ότι η υπόθεση δεν αποτελεί ενδο-οικογενειακό ζήτημα της ΝΔ. Αφορά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και τον, επί 17 χρόνια, εξαπατημένο λαό από την κυβερνητική προπαγάνδα και κυρίως από τους εμπόρους των εθνικών ιδεωδών.

Ήρθε η στιγμή οι υστερόβουλοι πολιτικοί και λοιποί παράγοντες του δημόσιου βίου, που έμπλεξαν την χώρα σε μια περιπέτεια από την οποία δεν μπορούσε να εξέλθει αλώβητη, να ετοιμάσουν την «απολογία» τους.

Από όσους διατήρησαν την ψυχραιμία τους, το μυαλό τους και έλαβαν υπόψη από την αρχή τις επιπτώσεις στο κύρος της Ελλάδας και τους κινδύνους από μια «υστερική» στάση στην υπόθεση, ας μην περιμένουν συμπαράσταση. Άλλο πράγμα ο ρεαλισμός στην πολιτική και άλλο ο υστερόβουλος λαϊκισμός. Μονά ζυγά δικάσας δεν μπορεί να τα έχετε αγαπητοί πατριδοκάπηλοι!

Νέα Φόρμουλα στο σκοπιανό

Του Αγίου

Σε πείσμα του μονοπωλίου της ενημέρωσης από τα διαπλεκόμενα με την κυβέρνηση συμφέροντα, θα συνεχίσουμε να παρουσιάζουμε πληροφορίες που έχουμε στη διάθεση μας και να κρινόμαστε για την «αλήθεια τους».
Δεν είμαστε δημοσιογράφοι, αλλά πολίτες που ασκούμε το δικαίωμα να ανταλλάσουμε πληροφορίες και απόψεις για όλα τα ζητήματα που μας απασχολούν.

Είμαστε, λοιπόν, σε θέση να σας ενημερώσουμε ότι ο ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ, Αθηνών – Σκοπίων για την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ, Μ. Nίμιτζ, έχει καταλήξει σε μια νέα φόρμουλα για την συνέχιση των συνομιλιών, ενόψει του διαφαινόμενου αρχικού αδιεξόδου στην προσέγγιση των δύο χωρών στο ζήτημα.

Ο ειδικός μεσολαβητής, ο οποίος περιμένει την ερχόμενη Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου, τους Βασιλάκη και Ντιμιτρόφ, στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, για να του εκθέσουν δια ζώσης τις θέσεις των κυβερνήσεων τους επί της δέσμης ιδεών που συναποτελούν την τελευταία πρόταση του διαμεσολαβητή προς τα δύο μέρη, έχει προετοιμάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο, ώστε να δοθεί η δυνατότητα συνέχισης των συνομιλιών και μετά τις καθοριστικές ημερομηνίες για την πρόσκληση ένταξης της γείτονος στο ΝΑΤΟ.

Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες θα υπάρξει η πρόβλεψη ώστε και η διαδικασία ένταξης της FYROM στη Βορειοατλαντική συμμαχία να προχωρήσει κανονικά και η Ελλάδα να διατηρήσει το δικαίωμα να αναστείλει την οργανική συμμετοχή της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ, δίχως να απαιτηθεί η άσκηση του δικαιώματος της αρνησικυρίας και χωρίς φυσικά να καταγγελθεί από κανένα μέρος η Συμφωνία του 1995, βάσει της οποίας πραγματοποιούνται οι διαπραγματεύσεις.

Τις μέρες αυτές υπάρχει ένα έντονο παρασκήνιο μεταξύ ΟΗΕ–ΝΑΤΟ και Σολάνα, ώστε να συντονιστούν όλες οι πλευρές που ενδιαφέρονται και εμπλέκονται στο ζήτημα για την εξεύρεση «λύσης», που δεν θα εκθέτει τις δύο κυβερνήσεις, δίχως απαραίτητα να δοθεί λύση στο ζήτημα του ονόματος, εάν τα δύο μέρη συνεχίσουν να διατηρούν τη θέση τους.

Ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ, Μπράνκο Τσερβένκοφσκι, μετά την συνάντηση του με τον Χαβιέρ Σολάνα στις Βρυξέλες, ήταν αποκαλυπτικός ως προς τη λύση που εξυφαίνεται, δηλώνοντας ότι «δεν μπορεί να επιβληθεί οποιαδήποτε λύση και δεύτερον, ότι δεν υπάρχουν χρονοδιαγράμματα». Προηγουμένως, απευθυνόμενος μάλλον στην κοινή γνώμη της χώρας του, είπε: «Η ένταξη στο ΝΑΤΟ αποτελεί μόνο ένα ορόσημο. Ίσως ενταχθούμε εφέτος, κάτι που ελπίζουμε, ίσως και κάποια άλλη χρονιά.».

Η στάση αυτή του προέδρου της ΠΓΔΜ έρχεται να υποστηρίξει τις πληροφορίες μας από τα Ηνωμένα Έθνη και να ρίξει φως στην επίμονη δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης τις τελευταίες μέρες, ότι «μη λύση του ζητήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ ισοδυναμεί με μη πρόσκληση της χώρας για ένταξή της στο ΝΑΤΟ».

Στο Βουκουρέστι, λοιπόν, ετοιμάζεται να δοθεί υπόσχεση ένταξης στο ΝΑΤΟ της γείτονος, δίχως να απευθυνθεί επίσημη πρόσκληση. Η Νέα Φόρμουλα Νίμιτζ λαμβάνει υπόψη αυτήν ακριβώς την πρόταση της γραφειοκρατίας και της διοίκησης του ΝΑΤΟ και προσανατολίζεται να σαλαμοποιήσει τη «λύση», δίχως να δώσει σε αυτήν τη φάση τελική πρόταση για την ονομασία.

Παράλληλα, προς την ίδια κατεύθυνση πιέζει και η ΕΕ.
Η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υιοθέτησε σήμερα με 55 ψήφους υπέρ,5 κατά και 1 αποχή την έκθεση του Ολλανδού ευρωβουλευτή Έρικ Μέγιερ (Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά) σχετικά με την έκθεση προόδου του 2007 για την ΠΓΔΜ. (Η έκθεση αυτή θα τεθεί προς ψήφιση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 10 Απριλίου.)

Με την έκθεση αυτή η Επιτροπή χαιρετίζει το γεγονός ότι η Ελλάδα και η ΠΓΔΜ αποδέχθηκαν την πρόταση του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ, στις 19 Φεβρουαρίου, ως πλαίσιο περαιτέρω συζητήσεων για τη διευθέτηση του ζητήματος της ονομασίας, καλώντας παράλληλα τις δύο πλευρές να εντείνουν τις προσπάθειές τους προς την κατεύθυνση αυτή. Συμπεριλήφθηκε, επίσης, τροπολογία η οποία μεταξύ άλλων «καλεί αμφότερα τα μέρη να αυξήσουν τις προσπάθειές τους ώστε να ξεπεραστεί το θέμα, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εμπόδιο στην είσοδο της FYROM σε διεθνείς οργανισμούς, όπως προβλέπει η ενδιάμεση συμφωνία του 1995».

Οι πάντες λοιπόν προτρέπουν για συνέχιση των συνομιλιών, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να δοθεί λύση για την ονομασία άμεσα, ούτε θα ασκηθεί veto από τη χώρα μας, καθώς δεν θα απευθυνθεί τυπικά πρόσκληση στην ΠΓΔΜ για ένταξη, αλλά θα υπάρξει διακηρυγμένη δέσμευση στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου για αυτό.

Η ασύμμετρη απειλή …απολύθηκε!

Του Αγίου

Κόψτε την παρέα, τις σχέσεις και τη συναναστροφή με bloggers.

Κινδυνεύετε να χάσετε και την δουλειά σας, εκτός από τον ύπνο σας, την ησυχία σας και τη μακαριότητα σας.

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύει το πολύ κατατοπισμένο στα ζητήματα αυτά «ΤΟ ΒΗΜΑ»:

«…η αποκάλυψη των ονομάτων κάποιων εκ των διαχειριστών του blog [ΣΣ. Press-gr.] προκάλεσε χθες και άλλες εξελίξεις. Ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης, που έχει συκοφαντηθεί κατ΄ επανάληψη από το press-gr – [Σ.Σ. όπως με βεβαιότητα ισχυρίζεται η καλή εφημερίδα, υιοθετώντας απόλυτα την καταγγελία του Υπουργού και δίχως φυσικά να περιμένει την απόφαση της δικαιοσύνης επ’ αυτού] - και έχει καταθέσει μήνυση εναντίον του, ζήτησε την παραίτηση μιας ιδιαιτέρας γραμματέως του, γνωρίζοντας ότι διατηρεί στενές φιλικές σχέσεις με τον φερόμενο ως επικεφαλής του blog. Ο υπουργός Οικονομίας διευκρίνισε στη συνεργάτιδά του προτού λυθεί η συνεργασία τους ότι ζητεί την παραίτησή της για να προστατευθεί και η ίδια, χωρίς να υποστηρίζει ότι έχει συμμετοχή στη διασπορά ψευδών ειδήσεων σε βάρος του. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, στο γραφείο του υπουργού προσελήφθη πρόσφατα και η αδελφή της συγκεκριμένης υπαλλήλου, με την οποία η συνεργασία επίσης τερματίστηκε», καταλήγει το σημερινό δημοσίευμα της καλά ενημερωμένης στο θέμα εφημερίδας, από έγκυρες, είμαι βέβαιος, πηγές.

Μετά από αυτά το blogging λαμβάνει άλλη διάσταση στην «χώρα των νταβάδων».

Οι σχέσεις των «υπηκόων» της χώρας αυτής με bloggers «ενοχοποιούνται», καληώρα, όπως ακριβώς οι σχέσεις των υπηκόων του Ελληνικού Βασιλείου με τους «αναρχοκομμουνιστές» επί Μεταξά και εντεύθεν, μέχρι τα μέσα του ’60 και όπως ακριβώς γινότανε επί της στρατιωτικής δικτατορίας.

Η κυβέρνηση της ΝΔ παρακινούμενη από την ναυαρχίδα της «Δημοκρατικής Παράταξης» και σε αγαστή συνεργασία με αυτήν αποφάσισε να πατάξει τους bloggers και να σώσει την πατρίδα από την εισβολή της ανομίας και της ανηθικότητας που χαρακτηρίζουν την ύπαρξη και λειτουργία αυτού του «αναρχικού Μέσου», που δεν μπορεί παρά να αποτελεί «ηλεκτρονική γιάφκα», φωλιά και μυστικό κρησφύγετο «κουκουλοφόρων του διαδικτύου».

Ασφαλώς με την ευκαιρία αυτή επιτυγχάνεται και αλλαγή της περίφημης ατζέντας της επικαιρότητας, η οποία έμελλε να ταλαιπωρήσει τον κ. Καραμανλή και το περιβάλλον του με απανωτά σκάνδαλα και να γίνει αιτία να αμφισβητηθεί το κύρος του πρωθυπουργού και η φερεγγυότητα του.

Θα μου πείτε τι φταίνε οι συγγενείς και φίλοι των Bloggers να υποστούν και αυτοί διώξεις και αποκλεισμούς;

Σύμφωνα με το νέο δόγμα για την αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας από τα Νέα Μέσα», που επαγγέλλεται η κυβέρνηση Καραμανλή και οι σύμμαχοι της του τυπο-εκδοτικο-επιχειρηματικού, διαπλεκόμενου χώρου, φταίνε και παραφταίνε!

Αυτοί είναι που συνθέτουν την ασύμμετρη απειλή για τα συμφέροντα τους και πρέπει να αντιμετωπισθούν άμεσα και αποτελεσματικά.

Οι «τρομοκράτες του διαδικτύου» πρέπει να απομονωθούν από τον κοινωνικό τους περίγυρο και να εξοβελιστούν από τη σφαίρα της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.

Σε αυτό αποσκοπεί η κυβερνητική δράση και η αντίδραση των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και σε αυτό κατατείνει η επαπειλούμενη νομοθετική και αστυνομική παρέμβαση. Ο «φασισμός του διαδικτύου δεν θα περάσει», για αυτό «ζήτω η χούντα», αναλογίζεται μάλλον το καθεστώς, το οποίο βυθιζόμενο στις αμαρτίες του επιχειρεί απεγνωσμένα να πιαστεί από τα μαλλιά του.

Σχόλιο για σχολείο

Σημειώνει μεταξύ άλλων σε σχόλιο της η Miranda P.

«…Είναι σαφές ότι η λεγόμενη ανωνυμία ταράζει τα πράγματα γιατί αυξάνει τον βαθμό ελευθερίας σε επίπεδα μη προσδιορισμένα και ως εκ τούτου επικίνδυνα για το κυρίαρχο σύστημα.

Είναι σα να απορρυθμίζεται ένας ιεραρχημένος χώρος, ο χώρος της δημόσιας έκφρασης και ξαφνικά, μπορούν οι κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο σιωπηλοί και αποκλεισμένοι (ο κόσμος του "λόγου/raison" και του "α-λόγου/déraison" που σε κάποιες περιπτώσεις θα χαρακτηρίζονταν προληπτικά ως τρελοί, αλήτες, εγκληματίες, οι οποιοιδήποτε... να μιλούν και να καλούμαστε κάθε φορά μόνοι να αποφασίσουμε για τον εαυτό μας περί της αξίας των λεγομένων. Δηλαδή, να μάθουμε να "κρίνουμε" με απόλυτη ευθύνη».

Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Η άτυπη και τυπική μορφή ιεραρχήσεων στον δημόσιο χώρο, οι οποίες τελικά διαμορφώνουν το συνολικό πλαίσιο του πολιτισμού και της καθημερινότητας, εντός των οποίων νομιμοποιείται το «είμαι», το «υπάρχω», το «κατέχω», το «μπορώ» και το «πρέπει», καθώς και η σχέση μεταξύ αυτών, με την ανωνυμία χάνουν την τάξη τους.

Οι στερεοτυπικές δομές χάνουν το σύστημα αναφοράς τους και καταλήγουν να αποτελούν ασθενή σημαινόμενα, δίχως την δυνατότητα συμβολής στην αναπαραγωγή των ιεραρχημένων δομών του συστήματος.

Με την «ανωνυμία» διαμορφώνονται οι συνθήκες αναδιοργάνωσης του κοινωνικού χάους σε πιο ορθο-λογική βάση, καθώς έτσι εκλείπουν σε σημαντικό βαθμό οι εξουσιαστικές επιρροές στη δημόσια σφαίρα που προκαλούνται από την ιεραρχημένη δομή του συστήματος.

Στο πλαίσιο της «ανωνυμίας»το έλλογο και το παράλογο δεν ορίζονται αφοριστικά, και δεν ετεροκαθορίζονται, αλλά συνυπάρχουν αρμονικά και αγωνιστικά σε μια διαρκή αλληλόδραση από την οποία συντίθεται τελικά η πραγματικότητα ( ή ορθότερα οι πραγματικότητες).

Εδώ, δεν έχει σημασία ποιος είμαι και από πού κρατάει η σκούφια μου, πόσα διπλώματα έχω και πόσες μετοχές, ποιοι είναι οι πελάτες μου και σε ποιους είμαι εγώ πελάτης, σε ποιο θεό πιστεύω και αν πιστεύω, τι κόμμα είμαι και τι ομάδα, αν είμαι ντόπιος ή ξένος, μαύρος ή άσπρος κλπ, αλλά αποκλειστικά τι λέω, τι κάνω ( πώς ζω) και τι θέλω να κάνω μαζί με τον Άλλον ( Πώς οραματίζομαι το πολιτικό και το κοινωνικό μέλλον).

Αυτό διαμορφώνει με τη σειρά του μια νέα (ουσιαστική) ευθύνη σε αντιδιαστολή – και όχι πάντα σε αντίθεση - με την ευθύνη που επιβάλει ο νόμος και ο εξουσιαστικός κανόνας.

Έτσι όμως η δημόσια σφαίρα διαστέλλεται, δίχως να περιορίζει την ιδιωτική.

Το αντίθετο, μάλλον, συμβαίνει: το ιδιωτικό συμφέρον εναρμονίζεται με το δημόσιο, όχι με όρους κατάκτησης, καταπάτησης, σφετερισμού, υπονόμευσης και αποκλεισμού, αλλά υπό συνθήκες όπου το ένα θα λειτουργεί υπέρ του άλλου.

Η εναρμόνιση, δηλαδή, δεν προκύπτει γραφειοκρατικά, νομοθετικά, διοικητικά και στο πλαίσιο της κυρίαρχης εξουσιαστική ιεραρχίας, αλλά δημοκρατικά και φιλελεύθερα. Ισότιμα και ελεύθερα.

Το δημόσιο δεν είναι ένας «εξωτερικός» προς το άτομο χώρος, αλλά οργανικό μέρος της ελευθερίας του και της ατομικότητας του. Δεν αποτελεί έτσι το «απαγορεύεται», αλλά διασφαλίζει την ελευθερία, απαγορεύοντας στο «απαγορεύεται» να συνθλίψει την προσωπικότητα και τον «κάτω» από το βάρος του «από πάνω» στην κλίμακα της κοινωνικής ιεραρχίας.

Ο ΑΓΙΟΣ

Το σύστημα μπλόκ(γ)αρε!

Του Αγίου

Και τώρα δυο κουβέντες στα σοβαρά, καθώς μόλις πρόλαβα να δω το σώμα των ελληνικών εφημερίδων με προσοχή.

Όλη αυτή η φοβική στάση του Τύπου απέναντι στην διείσδυση των blogs μου θύμισε την αντίδραση του κατά τα πρώτα βήματα του ελεύθερου ραδιοφώνου και τις πρώτες προσπάθειας να στήσουμε τηλεοπτικούς σταθμούς - στο πιο φανατισμένο και απαξιωτικό, όμως.

Σκουριασμένες γραφίδες και αποχαυνωμένες προσωπικότητες, χωμένες βαθειά στο αδιέξοδο της επαγγελματικής τους ύπαρξης, αναμασούν τα στερεότυπα που τόσα χρόνια διακινούν ως αυτονόητες αλήθειες. Ανθρωπάκια που μέχρι χθες αλληλοβρίζονταν και κατηγορούσαν ή λοιδορούσαν ο ένας τον άλλον με ακατονόμαστες εκφράσεις, δίχως την αίσθηση του μέτρου και των συνεπειών αυτής της συμπεριφοράς, σήμερα, ως άλλες μωρές παρθένες, αγανακτούν και θορυβούνται από την αθυροστομία και την ξετσιπωσιά κάποιων bloggers.

Nα δείτε ότι σε λίγο και στο βαθμό που καταφέρουν τα αφεντικά τους να ελέγξουν τα Νέα Μέσα και να χειραγωγήσουν το blogging, θα αναπτυχθεί και η δημοσιογραφική-ειδικότητα των «κριτικών ηλεκτρονικών ημερολογίων».

Αυτοί οι δημοσιογράφοι θα δημιουργήσουν νέες στήλες στις εφημερίδες, από όπου θα επιδίδονται με το γνωστό ύφος και το εξίσου γνωστό ήθος στην «κριτική-προπαγάνδα» και προβολή των δικών τους blogs, θάβοντας, συκοφαντώντας και λοιδορώντας όλους τους υπόλοιπους.

Ας μην κοροϊδευόμαστε αναμεταξύ μας. Το «ζήτημα» με τα ελληνόφωνα ηλεκτρονικά ημερολόγια δεν σχετίζεται με την ποιότητά τους ή με την ενδεχόμενη παραβατικότητα στη συμπεριφορά κάποιων χρηστών, αλλά αποκλειστικά με τον έλεγχό τους.

Αυτό είναι το διακύβευμα του κλειστού, ολοκληρωμένου συστήματος αυτών που ελέγχουν τα ΜΜΕ και τον πολιτισμό και χειραγωγούν τις εξουσίες στην Ελλάδα, επηρεάζοντας σε κρίσιμο βαθμό τις οικονομικές σχέσεις στην χώρα.

Τώρα είναι η ευκαιρία για τους φορείς του πολιτικού συστήματος και τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που βαρέθηκε να ακούει πολιτικούς ηγέτες να καταφέρονται υποκριτικά εναντίον του καθεστώτος των ΜΜΕ, τώρα απαιτεί από αυτούς να διασφαλίσουν την ελευθερία της έκφρασης, της γνώμης, της πληροφόρησης και της διαδικτυακής δημιουργίας, δίχως περιορισμούς, οι οποίοι αναπόδραστα θα κατατείνουν στη διαμόρφωση συνθηκών συγκέντρωσης και ελέγχου, πέραν των παραδοσιακών ΜΜΕ, ακόμη και στα ελληνόφωνα blogs.

Δίνεται, λοιπόν, εκ νέου άλλη μια ευκαιρία σε αυτούς τους πολιτικούς που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, να αποδείξουν ότι είναι.

Lunch after the show

Επιστολή του Αγίου,
την οποία ξέχασε να κλείσει και έμεινε ανοιχτή!

Φίλοι Bloggers

Επειδή βρίσκομαι στην αλλοδαπή και δεν έχω την δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στην ελληνική δικαιοσύνη, για να αμυνθώ και να αντιμετωπίσω τους συκοφάντες και εκβιαστές που τόσο καιρό, μέσω γνωστού, καταραμένου και βρώμικου blog, βυσσοδόμησαν εναντίον μου, εκλιπαρώ για αρωγή και συμπαράσταση.

Αχρείοι συκοφάντες, μέσω της γνωστής Ιστοσελίδας, με αποκάλεσαν επανειλημμένα και παρά τις οργισμένες διαψεύσεις μου: μουνάκια, λαμόγιο, αρχι-λαμόγιο, αδελφή, ναυάγιο, αχυράνθρωπο του Σόρος, δούρειο ίππο εναντίον της Ελλάδος, προδότη, εχινόκοκκο, έχιδνα, εχίνο, διαπλεκόμενο , νταβατζωμένο, και πολλά άλλα, τα οποία επιφυλάσσομαι να αποκαλύψω στον ανακριτή και στα παράθυρα «των 8», όταν έρθει η ώρα.

Οι ίδιοι ή άλλοι, ελεεινοί τύποι, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους, καταράστηκαν εμένα προσωπικά και τα προσφιλέστερα μέλη της οικογένειας μου με ακατονόμαστες εκφράσεις, στις οποίες ανατρέχω ασυνειδήτως τις νύχτες και ταράζομαι.

Αυτά τα καθάρματα με κάνανε κουρέλι, απειλώντας με μάλιστα ότι «θα έχεις την τύχη του Γιωτόπουλου!» και ότι «θα σου κάνουμε βουντού!»

Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι έπεσα θύμα πλαστοπροσωπίας κατ’ εξακολούθηση, ελεεινού κιτρινισμού και εκβίασης.

Άθλιοι, επαγγελματίες εκβιαστές, με τον μανδύα του αθώου blogger, μου έθεσαν επιτακτικά το δίλλημα «ή σταματάς να γράφεις ή λέμε στη γυναίκα σου και σε όλο τον κόσμο τι έκανες στα καμαρίνια και με ποιες, κάποτε».

Βέβαια, εγώ δεν υπέκυψα σε αυτόν τον εκβιασμό, καθώς ήμουν πολύ περίεργος να διαβάσω τι έκανα και… την πάτησα!

Άλλοτε, ο εκβιασμός έλαβε διαφορετική μορφή. Οι τρισάθλιοι εκβιαστές μου έθεσαν το δίλλημα: «ή σταματάς να σχολιάζεις τον Καραμανλή ή αποκαλύπτουμε τη σχέση σου με την Γιάννα και το χρήμα που τσεπώνεις, δίχως αποδείξεις, από αυτήν»

Φίλοι μου, με τον εκβιασμό αυτό πράγματι συγκλονίστηκα. Ομολογώ ότι φοβήθηκα. Το ζήτημα ήταν σοβαρό και ο κίνδυνος να μπλέξω με διαπλεκόμενα συμφέροντα και την εφορία τεράστιος. Βρέθηκα σε αδιέξοδο και επειδή έτυχε να μη γνωρίζω την Γιάννα, υπέθεσα ότι δεν θα μπορώ να επικαλεστώ την μαρτυρία της για να περισωθώ.

Για τη κατάσταση που επικράτησε στο σπίτι μου, μετά από αυτό το τελευταίο, καλλίτερα να μην μάθετε. Τι να σας λέω, ντρέπομαι! Η γυναίκα μου ανακάλυψε ηλεκτρονικό μήνυμα, από κάποια Γιάννα, με υποδηλωτικό περιεχόμενο και θεώρησε ότι την απατώ με το πρόσωπο και το χειρότερο ότι κρύβω από αυτήν το μαύρο χρήμα που «ενθυλακώνω».

Η ζωή μου έγινε κόλαση και μετά από αυτά έπαψα να γράφω στην καταραμένη αυτή Ιστοσελίδα με την ελευθεριάζουσα κουλτούρα.

Με εξαπάτησαν οι τιποτένιοι! Εγώ, έγραφα εκεί γιατί πίστευα ότι ήταν «off shore» εταιρεία, όπως κατάδηλα αναφερόταν στην επεξήγηση για την ταυτότητα της και αυτή αποδείχθηκε ΑΕ, για να μετεξελιχθεί τις τελευταίες ώρες σε ΕΠΕ.

Σύντροφοι (μου) του διαδικτύου, συγνώμη που σας απασχόλησα με το προσωπικό μου δράμα, αλλά κάπου έπρεπε να πω και γω το παράπονο μου και να ζητήσω συμπαράσταση, μια και τα παράθυρα είναι κατειλημμένα από άλλους εκβιαζόμενους αυτή την περίοδο και οι μεσημεριανές ζώνες συμπίπτουν με το lunch μου!

Πάντως, για να είμαι ειλικρινής δεν θα διστάσω να εμφανιστώ σε πρωινή ή μεσημεριανή εκπομπή στην TV, για να εκθέσω τους συκοφάντες και τους εκβιαστές μου, αν την πρόσκληση απευθύνει ευειδής και καλλίπυγος παρουσιάστρια με την υπόσχεση: “we'll have lunch after the show Agios!”

Το Εγχειρίδιο του Καλού Μπλόγκερ

Του Αγίου

Έριξα μια γρήγορη ματιά, απόψε, στις θέσεις των κομμάτων για το blogging, όπως αυτές διατυπώθηκαν από τους εκπροσώπους τους, με αφορμή ή πρόφαση την περιπέτεια του press-gr.

Διαπίστωσα ότι οι φορείς του δικομματισμού συγκλίνουν στην άποψη ότι κάποια blogs το παρατράβηξαν και ορισμένοι bloggers, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους, επιδίδονται στα σπορ της δυσφήμισης , της συκοφαντίας μετά ύβρεων και του εκβιασμού. Η λύση που προτείνουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – ενδεχομένως και άλλα κόμματα της βουλής, καθώς όπως προείπα, δεν έκανα επισταμένη έρευνα – είναι απλή: να απαγορευτεί δια νόμου η ανωνυμία στο διαδίκτυο!

Δηλαδή, όποιος θέλει να βρίσει, να συκοφαντήσει και να εκβιάσει, να βγει και να το κάνει επώνυμα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του.

Επειδή προβλέπω η «ηθική» αυτή στάση στην οποία συγκλίνει, ενδεχομένως, η πλειονότητα των αντιπροσώπων μας στη βουλή, θα λάβει σύντομα νομοθετικό περιεχόμενο, ασχέτως πού θα καταλήξει τελικά μια τέτοια διάταξη και σε τι εύρος θα μπορέσει να εφαρμοστεί, προτείνω το εξής «αντίδοτο», το οποίο παρακαλώ να προστεθεί ως παράρτημα στο "Εγχειρίδιο του Καλού Μπλόγκερ":

Ο κάθε μπλόγκερ οφείλει να διαβάζει προσεκτικά τις ανακοινώσεις των κομμάτων και ιδιαίτερα τα σημεία όπου ανταλλάσουν «φιλοφρονήσεις» οι εκπρόσωποί τους. Εκεί θα βρει την ακριβή φρασεολογία που μπορεί να χρησιμοποιεί, δίχως νομικές συνέπειες, για να βρίζει ή να συκοφαντεί όσους επιθυμεί.

Ακολούθως, δεν θα πρέπει ποτέ, ο σωστός μπλόγκερ, να «χάνει» συνεδρίαση της ολομέλειας της βουλής. Εκεί θα βρει πλήθος «κοσμίων» εκφράσεων για να εκτοξεύει ως «κοσμητικά» επίθετα σε όσους θέλει να συκοφαντήσει ή να ειρωνευτεί και να λοιδορήσει. (φράσεις όπως «αρχιερέας της διαπλοκής» ή «πάπας της διαπλοκής», δεν κρίνω ότι είναι φρόνιμο να χρησιμοποιούνται, καθώς δεν μας φταίνε σε τίποτα τα θρησκευτικά δόγματα).

Για χυδαιότητες και προσβολές κάθε μορφής, θα πρέπει να απευθύνεται στα λεγόμενα δελτία «των οκτώ». Εκεί, με τη βοήθεια παρουσιαστών, σχολιαστών και προσκεκλημένων, θα εμπλουτίσει καταλλήλως το λεξιλόγιό του.

Σε περίπτωση που ενοχληθεί (ο καλός μπλόγκερ) από την δικαιοσύνη για κάποια φράση του, που του ξέφυγε από κεκτημένη ταχύτητα ή από τηλεοπτική υπερέκθεση, θα παραπέμπει είτε στην βουλή, είτε στον συγκεκριμένο πολιτικό, ή στο κανάλι απ’ που συνέλλεξε το «μαργαριτάρι». Θα λέει, για παράδειγμα «μα… το είπε το Mega ή ο Ant1 ή ο Alter ή ο Alpha ή ο Star». (Στην ΕΡΤ δεν θα πρέπει να αναφερθεί, διότι είναι δημόσια τηλεόραση και πρέπει να τη σεβόμαστε, αν και αυτή σπανίως ανταποδίδει. Άλλωστε, η ΕΡΤ δεν λέει χυδαιότητες, αρκείται ενίοτε στο να τις κάνει). Τέλος, ο καλός μπλόγκερ, για να εμπεδώσει τον μηχανισμό της εκβίασης, αρκεί να αποδελτιώνει συστηματικά σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές εφημερίδες. Τα στοιχεία αυτά θα χρειαστούν στον δικηγόρο του όταν θα κληθεί να τον υπερασπιστεί σε μια ανάλογη περίπτωση, που ενδεχομένως του τύχει.

Αυτά τα αναφέρω με μεγάλη λύπη και βαρύ αναστεναγμό, καθώς τόσο καιρό που περιδιαβαίνω το διαδίκτυο και ρίχνω ματιές σε ιστολόγια δεν μπόρεσα να βρω πιο επιτυχημένες ύβρεις, συκοφαντίες, σπέκουλες, προβοκάτσιες και μεθόδους εκβίασης από αυτές που λαμβάνουν χώρα εντός του πολιτικού μας συστήματος και των επιχειρήσεων των γνωστών στον κ. Καραμανλή και όχι μόνον νταβάδων.

Αγαπητοί bloggers δεν είστε απλώς ανώνυμοι απατεωνίσκοι, αλλά γενικότερα, θα έλεγα, και ακαλλιέργητοι ως προς την «απόδοση» και διαδικασία των σύγχρονων τρόπων εκβιασμών και συκοφαντιών.

Ξεκινήστε, λοιπόν, με σοβαρότητα τα «μαθήματα» που σας πρότεινα, από τους συγκεκριμένους φορείς κοινωνικοποίησης, πολιτικού πολιτισμού, υψηλής κουλτούρας και χαμηλής υποστάθμης και δείξτε επιμέλεια και πάθος για μάθηση, καθώς και για τη σωστή εφαρμογή της διδαχής από τους γκουρού των ύβρεων, των συκοφαντιών και των εκβιασμών και …τα ξαναλέμε!

Το καθεστώς (μας) χτύπησε…Αντισταθείτε!

Του Αγίου

Για άλλη μια φορά η διαπλοκή χτυπάει την φιλελεύθερη δημοκρατία.

Με μια συντονισμένη επιχείρηση το κράτος σε συνεργασία με τους νταβάδες επιχειρούν να φιμώσουν τους bloggers, να τρομοκρατήσουν την κοινωνία των πολιτών, που δομείται και αλληλοενημερώνεται στο πλαίσιο του διαδικτύου και να εξοβελίσουν τα blogs από τη σφαίρα της διαμόρφωσης γνώμης.

Με δύο λόγια, αυτοί που κυριαρχικά ελέγχουν το σύστημα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης στην Ελλάδα συντονίστηκαν και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τους μηχανισμούς του κράτους και τα όργανα της πολιτείας που στην πραγματικότητα εξουσιάζουν, ώστε να περιοριστεί η διάσταση και διείσδυση των ιστολογίων στην ελληνική κοινωνία:

-Τα θέλουν έξω από το πεδίο σύνθεσης και κωδικοποίησης της πραγματικότητας.

- Επιθυμούν να τα περιορίσουν στην εξέδρα του γηπέδου, όπου διεξάγεται ο καθημερινός αγώνας του πολίτη εναντίον των εξουσιών και των παραεξουσιών, οι οποίες αυθαιρετούν και βυσσοδομούν εναντίον των ελευθεριών και της ζωής του.

- Απαιτούν να εξαφανιστεί η αχειραγώγητη δημοσιογραφία των πολιτών και να αποκλιστεί ο πολίτης από την διαμόρφωση της ειδησεογραφικής ατζέντας και από την ύλη και την διαδικασία που παράγει το ουσιαστικό κοινωνικό μήνυμα.

Οι επιδιώξεις του καθεστώτος είναι πρόδηλες, επιθυμούν να :

- διατηρήσουν την αποκλειστικότητα στην εναρμόνιση της κοινωνικής συνείδησης

- διαμορφώνουν μόνοι αυτοί τον κώδικα επικοινωνίας και την ατζέντα της επικαιρότητας

- χειραγωγούν ανενόχλητοι το πολιτικό σύστημα και τις ηγεσίες των κομμάτων

- συνδιαλλάσσονται με την κεντρική εξουσία, τα κόμματα και τα όργανα του κράτους, δίχως κανείς να αποκαλύπτει αυτή τη σχέση και το εκάστοτε διακύβευμα

- διατηρήσουν το προνόμιο της πολιτικολογίας, της σκανδαλολογίας, της δελφινολογίας και της προώθησης συγκεκριμένων αχυράνθρωπων τους στις προβεβλημένες βαθμίδες του πολιτικού προσωπικού

- προωθούν κυριαρχικά την κουλτούρα και εκείνα τα χυδαία στοιχεία πολιτισμού που εξυπηρετούν την μακροημέρευση του συστήματος τους και συμβάλουν στην αποχαύνωση της κοινωνίας και την «παραίτηση» των πολιτών από την ζώσα πραγματικότητα

- θέτουν σε ομηρία κυβερνήσεις, πολιτικούς φορείς, προσωπικότητες της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, καθώς και επιχειρήσεις, οι οποίες κινούνται εκτός του κύκλου των διαπλεκομένων συμφερόντων τους, έτσι ώστε να εκβιάζουν αποφάσεις, νομοθετικές ή διοικητικές πράξεις, οικονομικές και πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές, στο ευρύτερο πλαίσιο του ανταγωνισμού στην Ελλάδα

- ελέγχουν απόλυτα το οικονομικό περιεχόμενο της επικοινωνίας στη χώρα, διαμορφώνοντας ολιγοπωλιακά τις τιμές και την κατανομή των κονδυλίων προβολής στα ΜΜΕ, κατά το συμφέρον τους.

Αυτό το καθεστώς των νταβάδων και των αχυράνθρωπων τους που δημιούργησε, συντήρησε και πεισματικά προωθεί και πατρονάρει Θέμους και Μάκηδες, Τράγκες και Κακαουνάκηδες και μπόλικους άλλους καραγκιόζηδες καθώς και τους «εισαγγελείς των 8», έχει το θράσος να σπεκουλάρει πάνω στις αντινομίες και τις παιδικές ασθένειες του blogging!

Αυτό, το ευρύτερο σύστημα διαπλοκής της δημοσιογραφικής παραεξουσίας με τις θεσμοθετημένες εξουσίες, υπό το κράτος της παραλλαγής, όπου ανάλογα με την περίσταση οι θεσμοί και τα όργανα του κράτους «δημοσιογραφούν», την ίδια στιγμή που οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, με την υποστήριξη των λογής-λογής εντύπων των αφεντικών τους, πολιτικολογούν, νομίζει ότι έχει τη νομιμοποίηση να καταγγέλλει τους αποκλεισμένους από το σύστημα, οι οποίοι επιδιώκουν να αρθρώσουν άποψη.

Πριν από λίγο καιρό σημείωνα: « Ώρες-ώρες νομίζει κανείς ότι τα κανάλια αποτελούν κομματικές δομές του πολιτικού συστήματος και τα κόμματα με τους εκπροσώπους τους, το σώμα της δημοσιογραφίας! Ακούγεται και είναι παράλογο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό, σε μια κοινωνία που έπεσε στην παγίδα των διαπλεκομένων και έχασε τον κανόνα και το μέτρο της δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Η δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από εγγυητές, ούτε, πολύ χειρότερα, από αυτόκλητους εγγυητές. Είναι ιστορικά διαπιστωμένο, ότι ως εγγυητές της δημοκρατίας εμφανίστηκαν όλοι οι δικτάτορες που γνώρισε η ανθρωπότητα τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Είναι φαιδρό κάθε βράδυ να βάζεις τον δικτάτορα στο σαλόνι σου, εν ονόματι της δημοκρατίας. Και είναι ακόμη φαιδρότερο, τον δικτάτορα αυτόν να στηρίζουν και να υποστηρίζουν κυβερνήσεις και πολιτικοί τους οποίους αναδεικνύει ο πολίτης με την ψήφο του. Μη ξεχνάτε ότι τα κανάλια είναι το μόνιμο εκβιαστικό διακύβευμα μεταξύ κυβέρνησης και νταβάδων από το 1989 μέχρι σήμερα. Λειτουργούν ημιπαράνομα με προσωρινές άδειες, απέκτησαν αμφιλεγόμενη εταιρική προσωπικότητα και μπήκαν λάθρα στο χρηματιστήριο, πολλά από αυτά, ενώ δεν καλύπτουν καμία απολύτως προϋπόθεση της συνταγματικής επιταγής για την νόμιμη αδειοδότησή τους.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι για τη δημιουργία και μακροημέρευση του σύγχρονου δικτάτορα της ελληνικής κοινωνίας, εγγυάται το καθεστώς που εμείς οι ίδιοι στηρίζουμε με την ψήφο μας. Η δημοκρατία μας, δηλαδή, εγγυάται για τον δικτάτορά μας».

Και τώρα αυτός ο «δικτάτορας» αισθανόμενος την καυτή ανάσα των bloggers στο σβέρκο του αποφάσισε να βάλει στο γύψο την κοινωνία των πολιτών που αυτο-οργανώνεται και στον τομέα της επικοινωνίας και ενημέρωσης, να βάλει, δηλαδή, χέρι στις ελευθερίες μας εν ονόματι της δικής του ασυδοσίας και χρόνιας ανομίας.

Είναι καταφανές ότι οι συνασπισμένοι νταβάδες και το κράτος (τους) αφού δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από την παρουσία των Νέων Μέσων και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την διείσδυση τους, τώρα επιχειρούν να τα ελέγξουν, συκοφαντώντας και διώκοντας τους μπροστάρηδες αυτού του νέου κινήματος.

Αντισταθείτε σε αυτούς που μόλυναν τον ιδιωτικό λόγο των πολιτών, σε αυτούς που παρήγαγαν τα στερεότυπα μέσω τον οποίων ξεφτίζει ο δημόσιος διάλογος και εκχυδαΐζεται η πολιτική διαδικασία, κάθε βράδυ στα παράθυρα της τηλεόρασης και από το πρωί μέχρι το βράδυ σε όλους σχεδόν τους διαύλους της Μιντιαπολίτευσης.

Μη ξεχνάτε ότι το νέο πλαίσιο στερεοτύπων που διαμορφώνει το καθεστώς, μέσω των παραδοσιακών ΜΜΕ που ελέγχει, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας κατάλογος καταχρηστικών προλήψεων και γενικεύσεων μέσα στις οποίες θέλουν να μας κλείσουν και να μας αιχμαλωτίσουν. Είμαστε οι εχθροί τους και θα μας συμπεριφερθούν δίχως οίκτο. Να το ξέρετε!

Η σημειολογία του σκοπιανού και τα τέρατα της πραγματικότητας

Του Αγίου

«Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς, ακριβώς όπως και το ψέμα» έγραψε ο Ελύτης.

Οι αλήθειες αντιστοιχούν σε κοινές πραγματικότητες και τα ψέματα σε διαστροφές της πραγματικότητας. Στη σημειολογία μαθαίνουμε ότι όταν οι διαστροφές της πραγματικότητας καταστούν κοινός τόπος, τότε το ψέμα γίνεται αλήθεια και η αλήθεια ψέμα. Το ζήτημα, δηλαδή, δεν είναι η κατασκευή της αλήθειας ή του ψέματος, αλλά η δόμηση της πραγματικότητας. Δεν έχει σημασία, λοιπόν, ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψεύδεται, αλλά ποιος φτιάχνει τις πραγματικότητες.

Σημειώστε, εδώ, ότι η πραγματικότητα για να γίνει αντιληπτή, ως απόλυτη αλήθεια, θα πρέπει να δομείται μυθικά. Κάθε προσπάθεια μάλιστα απομυθοποίησης δεν αποσκοπεί στο να διαχωριστεί η αλήθεια από το ψέμα, αλλά στην συνειδητή ή ασυνείδητη πρωτοβουλία να κατασκευαστεί μια άλλη, διαφορετική πραγματικότητα.

Έχοντας αυτά υπόψη, πάμε να προσεγγίσουμε αλήθειες ή/και ψέματα που διεκδικούν το ρόλο της πραγματικότητας στο εθνικό μας ζήτημα, που απασχολεί την επικαιρότητα τούτες τις μέρες:

Η μισή καριέρα του κ. Νίμιτζ αναλώθηκε στο σκοπιανό.
Ο διπλωμάτης αυτός σπατάλησε 14 ολόκληρα χρόνια της ζωής του για να δομήσει τις νέες πραγματικότητες στο ζήτημα, αλλά φευ ακόμη κάποιοι «άφρονες» και στις δύο χώρες, που ερίζουν για το «Μακεδονία», αναζητούν τα όρια της αλήθειας και του ψέματος! Αν το ήξερε ο άνθρωπος δεν θα αναλάμβανε ποτέ βοηθός τού πρώην μεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών, Σάιρους Βανς. Η ειρωνεία είναι ότι Μάρτιο ανέλαβε, Μάρτιο μάλλον παραδίδει.

Οι πληροφορίες που έχουμε από τα Ηνωμένα Έθνη επιμένουν ότι ο κύριος Νίμιτζ, αν δεν πετύχει στην αποστολή του μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα, θα πρέπει να ετοιμάζεται να αλλάξει αντικείμενο.

Ο λόγος που ο κ. Νίμιτζ απέτυχε να διαμορφώσει τις νέες πραγματικότητες που επεδίωκε στο ζήτημα, είναι ότι μπήκε στο «κόπο» του ψέματος και της αλήθειας των δύο πλευρών και επιχείρησε να τα συνθέσει, μέσω ενός (κοινά αποδεκτού) συμβιβασμού. Κάπως έτσι έχασε!

«Προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και να τηρώ ίσες αποστάσεις. Αναζητώ μια δίκαιη λύση», λέει ο έμπειρος διπλωμάτης Μ. Νίμιτζ, και προδίδει την αδυναμία του, αλλά και την πραγματική φύση των διαπραγματεύσεων Αθηνών-Σκοπίων.

Όμως, ο ρόλος ενός διαμεσολαβητή σε μια διεθνή διένεξη δεν είναι να εμφανίζεται «αντικειμενικός», αλλά να συμβάλει στην δημιουργία νέων αντικειμενικοτήτων, μιας άλλης πραγματικότητας, δηλαδή, εντός της οποίας θα αναζητηθεί το περίφημο consensus, η συναίνεση.

Θα μου πεις τώρα ο Νίμιτζ φταίει για την αποτυχία να επιτευχθεί ικανοποιητική λύση και για την στρέβλωση του ρόλου του;

Όχι, αγαπητοί μου, δεν λέω αυτό. Υποστηρίζω ότι η άγαρμπη, αμετροεπής και επιπόλαια τακτική που ακολούθησαν οι Αμερικανοί, όλη αυτή την περίοδο στην υπόθεση, αντί να συμβάλει στην εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδας-ΠΓΔΜ, οδηγεί στην δημιουργία σοβαρού προβλήματος, που σε κάθε περίπτωση θα επιβαρύνει τις σχέσεις των δύο όμορων περιοχών και χωρών για μεγάλο διάστημα ακόμη.

Οι σαχλαμάρες που ακούγονται από εδώ και από εκεί, ότι δήθεν όλες οι «πληγές» γιατρεύονται στην αγορά και ότι η οικονομική συνεργασία είναι το μοναδικό αντίδοτο για κάθε «νόσο και μαλακία» υπερεθνικών κέντρων, κρατών, εθνών και κυβερνήσεων, δεν αξίζει να σχολιαστούν σοβαρά, καθώς δεν βασίζονται σε ιστορικά ή άλλα δεδομένα, παρά μόνο σε ιδεολογικές προσεγγίσεις νεοφιλελευθέρων, οι οποίοι εννοούν να δομούν την πραγματικότητα αποκλειστικά στην αγορά. Ασφαλώς και η αγορά συμβάλει στην διαμόρφωση αντικειμενικοτήτων, σε καμία περίπτωση, όμως, δεν αντικαθιστά την κοινωνική, εθνική, ταξική ή άλλη συνείδηση του εαυτού μέσα στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα αναφοράς. Η αγορά είναι μέρος της πραγματικότητας, δεν είναι η πραγματικότητα εντός της οποίας διαμορφώνονται οι κυρίαρχες αντιλήψεις, ο πολιτισμός στο σύνολο του και οι αλήθειες.

Το ιδεολόγημα αυτό, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε και στηρίζεται η διάρθρωση της διπλωματικής επιχείρησης των Αμερικανικών κυβερνήσεων στην περιοχή, δεν έχει βάση, ακριβώς, διότι άλλες είναι οι πραγματικότητες που κυριαρχούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή.

Η προτροπή Καραμανλή-Μπακογιάννη «ας αφήσουμε το παρελθόν και ας κοιτάξουμε το μέλλον» ακούγεται όμορφα και είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένη στο ιδεολόγημα της Νέας Τάξης στα βαλκάνια και όχι μόνο, αλλά διαφεύγει της προσοχής τους ότι: α) αυτοί που προσλαμβάνουν το μήνυμα δεν ζουν στο μέλλον, αλλά στο παρόν, β) μπορεί να ατενίζουν σε κάποιον άλλο ορίζοντα, γ) υπάρχει πιθανότητα να επιθυμούν κάποιο άλλο μέλλον ή δ) να πιστεύουν ότι οι πραγματικότητες ισχύος του παρόντος διαμορφώνουν τις σχέσεις του μέλλοντος.

Το κρίσιμο στοιχείο που διαλανθάνει σε πολλές προσεγγίσεις που αναπτύσσονται για να ερμηνεύσουν την αποτυχία των διαπραγματεύσεων μεταξύ Αθηνών-Σκοπίων με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, επί τόσα πολλά χρόνια, είναι ότι φαίνεται να μην εστιάζουν στο ότι οι περιφερειακές διενέξεις μετά το 1990, τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν εξελίσσονται στο πεδίο της κρατικής ή της οικονομικής ισχύος, αλλά σε εκείνο που καθορίζει η πατρωνία των Ευρω-ατλαντικών συμφερόντων.

Όπου, όμως, το πεδίο αυτό δεν επιβάλει δραστικά νέες πραγματικότητες, επειδή θέλει να κρατήσει τα πράγματα ρευστά ή επειδή η διεθνής, δυναμική ισορροπία δεν του το επιτρέπει, ψέματα και αλήθειες γίνονται ένα κουβάρι που ταλαιπωρούν λαούς και συνειδήσεις, εξευτελίζουν ηγεσίες, και γελοιοποιούν ακόμη περισσότερο τον ταλαίπωρο και αξιοθρήνητο στις μέρες μας ΟΗΕ.

Διερευνώντας, λοιπόν, την σημειολογία του σκοπιανού, καταλήγεις να συναντάς τα τέρατα της πραγματικότητας, που δεν παραπέμπουν σε κάποιο μύθο για το μέλλον, αλλά αναμασούν και διαπραγματεύονται σκληρά τον μύθο του παρόντος.

Η μπλόφα θέλει νέα κόλπα

Του Αγίου

«Μη λύση σημαίνει μη πρόσκληση», τόνισε ο πρωθυπουργός στη βουλή, αναφερόμενος στο σκοπιανό και την πρόθεση του ΝΑΤΟ να απευθύνει πρόσκληση για ένταξη στους θεσμούς του στην ΠΓΔΜ τον Απρίλιο, ταυτόχρονα με την Αλβανία και την Κροατία.

Όλοι σχεδόν μετά απ’ αυτήν την αποσαφήνιση του κ. Καραμανλή, έσπευσαν να προεξοφλήσουν το veto της χώρας μας στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 2 – 4 Απριλίου.

Πολύ βιάστηκαν! Η εθνικά «υπερήφανη» αυτή δήλωση Καραμανλή δεν οδηγεί απαραίτητα στην άσκηση του δικαιώματος της αρνησικυρίας από τη χώρα μας για την ένταξη της γείτονος στη Βορειοατλαντική συμμαχία.

Κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως διπλωματικός ακροβατισμός με τον οποίον ο πρωθυπουργός επιχειρεί την ύστατη ώρα να ενισχύσει την διπλωματική θέση της χώρας, όχι τόσο στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων για το ζήτημα της ονομασίας, αλλά στο επίπεδο νομιμοποίησης στο εσωτερικό των Σκοπίων, μίας κάποιας στοιχειώδους υποχώρησης της ηγεσίας τους, ως προς την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της χώρας. Δηλαδή, την αναθεώρηση του συντάγματος της ΠΓΔΜ έτσι ώστε να επιτρέπει την διατύπωση διπλής ονομασίας για τη χώρα, στο πνεύμα της πρότασης Νίμιτς, το οποίο φαίνεται να αποδέχεται η ελληνική πλευρά, αποσχώμενη της πάγιας θέσης της, που πρωτοεκφράστηκε το 1991 και επιβεβαιώθηκε διπλωματικά όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα.

Ο κ. Καραμανλής εντέχνως επιχείρησε να μεταβάλει στην κοινή γνώμη το διακύβευμα της όλης διένεξης Αθηνών – Σκοπίων.

Άλλοτε προδηλώνοντας και άλλοτε υποδηλώνοντας την άσκηση veto, ποτέ όμως καταδηλώνοντας με σαφήνεια τον τρόπο, τον χρόνο και την μορφή που η κυβέρνηση προτίθεται να το ασκήσει στο ΝΑΤΟ, προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την αποδοχή της διπλής ονομασίας και των προβλημάτων που αυτή συνεπάγεται στις διμερείς και διεθνείς σχέσεις της χώρας μας, καθώς και την σαφή διάθεση συμβιβασμού ως προς την μορφή της σύνθετης ονομασίας.

Συνειδητά η κυβέρνηση και τα δύο αυτά κεντρικά ζητήματα τα άφησε ανοιχτά, μεταπηδώντας σε άλλο επίπεδο και μεταστρέφοντας την πολιτική στάση και θέση σε διπλωματική πρακτική, έτσι ώστε να συσπειρώσει τους Έλληνες και κυρίως την εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας, με πυρήνα το veto.

Έτσι θα πρέπει να ερμηνευθεί και η χθεσινή παρατήρηση του πρωθυπουργού ότι: «ο πατριωτισμός είναι κτήμα όλων των Ελλήνων, δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός, δεν πρέπει να συγχέεται με το λαϊκισμό και να ταυτίζεται με τον εθνικισμό».

Μία επισήμανση που ο κ. Καραμανλής παρέλειψε να κάνει τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησής του και «εναντίον» της οποίας κινήθηκε αρκετές φορές η πολιτική ρητορεία του προεκλογικά. Οι ομογενείς μας στην Αυστραλία έχουν ιδία εμπειρία επ’ αυτού!

Αντί, λοιπόν, ο κ. Καραμανλής και η κ. Μπακογιάννη να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τις επιπτώσεις από την ενδεχόμενη άσκηση veto για τη χώρα μας και τα προβλήματα που θα προκαλούσε η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια εξ αιτίας αυτής της διπλωματικής πρωτοβουλίας, και αντί να αναπτύξουν ευθαρσώς τις νέες πραγματικότητες που θα προκύψουν από το ενδεχόμενο η διαπραγμάτευση να καταρρεύσει από την ελληνική στάση (veto) και όχι από τους σκοπιανούς, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αποχώρηση, πρώτα, της σκοπιανής πλευράς.

Διαπράττουν, δηλαδή, ακριβώς το ίδιο σφάλμα που χαρακτήρισε την ελληνοκυπριακή προσέγγιση την περίοδο του σχεδίου Ανάν, η οποία βάσιζε τις διπλωματικές της ενέργειες και τους πολιτικούς στόχους της στην πάγια αδιαλλαξία του αντιπάλου.

Ας προσέξουμε γιατί την «μπλόφα» αυτή την γνωρίζουν πλέον όλοι και μπορούν να την χειριστούν κατάλληλα. Είναι μεγάλο σφάλμα να νομίζεις ότι μπορείς να μπλοφάρεις όταν ο αντίπαλος γνωρίζει τα χαρτιά και την τακτική σου.

Παζάρι Oriental

Του Αγίου

Ένα παζάρι ανατολίτικου τύπου εκτυλίσσεται τούτες τις μέρες μεταξύ Αθηνών και Ουάσιγκτον με διακύβευμα όχι μόνον τη τελική ονομασία της ΠΓΔΜ, αλλά και τη σχέση μας με τη Δύση και τη θέση μας στο διεθνές περιβάλλον.

Ευρισκόμενη, πράγματι, σε δύσκολη θέση η Κυβέρνηση-Καραμανλή σε ότι αφορά την ισχύ της, ώστε να επιβάλλει μια σχετικά αποδεκτή λύση στο σκοπιανό, που θα ικανοποιούσε την ελληνική κοινή γνώμη και την εκλογική βάση της ΝΔ, πασχίζει να καλοπιάσει την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, σε μια σειρά άλλων ζητημάτων, ώστε να αποσπάσει, έστω και τη τελευταία ώρα, μια ευνοϊκή παρέμβαση του State Department.

Έτσι, ως πρώτη φάση προσφοράς στο παζάρι ο κ. Καραμανλής ρίχνει τη στάση της χώρας μας ως προς την αναγνώριση του Κοσόβου.

Εκεί που μέχρι χθες η κα Μπακογιάννη δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν βιάζεται να αναγνωρίσει το Κόσοβο και ότι θα είμαστε από τους τελευταίους που θα προβούμε σε μια τέτοια ενέργεια, ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής - απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Γ. Καρατζαφέρη - δήλωσε ότι, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα λάβει η Ελλάδα την απόφαση σχετικά με το αν θα αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου, επισημαίνοντας, για όσους δεν καταλαβαίνουν, ότι: η Ελλάδα οφείλει να έχει τη δική της συμβολή στην περιοχή και πως αυτό το επιτυγχάνει και μέσω της στρατιωτικής της παρουσίας στο Κόσοβο. «Θέλουμε μια ευρωπαϊκή γειτονιά που προοδεύει», κατέληξε.

Άρα ο κ. Καραμανλής, και μέσω της Βουλής, απευθύνεται στην Αμερικανική Κυβέρνηση λέγοντας τους ότι εμείς ανήκουμε, ως γνωστόν, στη Δύση και προασπίζουμε τα συμφέροντα σας στα βαλκάνια, κάντε και σεις μια καλή κίνηση για να λυθεί συναινετικά το σκοπιανό!

Με αυτή την εξέλιξη του ανατολίτικου παζαριού «σου αναγνωρίζω Κόσοβο, βάλε και συ χέρι να κάνουν μια μικρή υποχώρηση και οι σκοπιανοί στο ζήτημα μου» η Ελλάδα αφήνει μόνες την Ισπανία, την Σλοβακία, την Κύπρο και την Ρουμανία στον Ευρωπαικό τους αγώνα να υπηρετήσουν τα εθνικά-συμφέροντα και τις αρχές τους, δηλώνοντας ότι δεν θα αναγνωρίσουν ένα ανεξάρτητο Κόσοβο.

Να λοιπόν πως συνδέεται η βαλκανική πολιτική της Κυβέρνησης, ως προς το Κόσοβο και την ΠΓΔΜ και ιδού τα κριτήρια με τα οποία διεξάγεται η διπλωματική μας επιχείρηση.

Αν σε κάποιους αρέσει το ανατολίτικο παζάρι δεν μπορούμε - και δεν θα το θέλαμε - να τους πείσουμε να αλλάξουν προτιμήσεις, όμως εδώ και 50 χρόνια η διπλωματία έχει αναπτύξει πιο σύνθετα και αποτελεσματικά μέσα που διαμορφώνουν συνθήκες για την επίλυση διαφορών και διενέξεων, δίχως να κινδυνεύουν τα εμπλεκόμενα μέρη να καταφύγουν στο κυνισμό της αγοράς και τον σχετικό εξευτελισμό που προκαλεί η διαπραγμάτευση αυτής της μορφής.

Το όλο κλίμα που σχετίζεται με τούτο το παζάρι Καραμανλή-ΗΠΑ επηρεάζει προφανώς και τη σχέση που επεδίωξε ο κ. Καραμανλής να διαμορφώσει με τον Πουτιν, ενώ παράλληλα φαίνεται να καταστρατηγούνται τα πρόσφατα ανοίγματα της ελληνικής πλευράς προς την Ρωσία.

Πριν από λίγο το πρακτορείο Interfax γνωστοποίησε ότι: ο αντιπρόσωπος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ, Ντιμίτρι Ρογκοζίν, τόνισε ότι «εάν σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση υιοθετήσει μία ενιαία θέση ή το ΝΑΤΟ υπερβεί τα όρια και το σκοπό της αποστολής του στο Κόσοβο, οι οργανισμοί αυτοί θα αγνοήσουν τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών και τότε εμείς θα πρέπει να καταφύγουμε στη χρήση βίας, δηλ. μίας στρατιωτικής δύναμης, έτσι ώστε να μας σεβαστούν».

Όπως αντιλαμβάνεστε η διένεξη μας με την ΠΓΔΜ απαιτεί στρατηγική αντιμετώπιση και όχι απλό «παζάρι», καθώς τα πράγματα για τις διεθνείς και διμερείς σχέσεις μας επηρεάζονται σοβαρά από τη στάση μας. Το κόστος της παράτασης της εκκρεμότητας της τελικής ονομασίας της ΠΓΔΜ επί 17 χρόνια, θα είναι τελικά σοβαρό για τη χώρα.

Η πολιτική κουλτούρα «άσε το και βλέπουμε» αποδεικνύεται καταστροφική για τα συμφέροντα της χώρας. Ας το καταλάβουν αυτοί που την υιοθέτησαν και την υπηρετούν και ας αποχωρήσουν εύσχημα, αλλάζοντας μυαλά στο μέλλον!

Στο κενό η καινοτομία

Κοινός στόχος των ανεπτυγμένων χωρών Δύσης-Ανατολής, αλλά και των ραγδαία αναπτυσσόμενων περιοχών της Ασίας είναι η μέριμνα για την έρευνα και την τεχνολογία, καθώς επίσης και η προώθηση της καινοτομίας σε όλα τα επίπεδα. Η πολιτική αυτή προσδίδει αυξημένη υπεραξία στην παραγωγή και τις υπηρεσίες και εκτινάσσει την παραγωγικότητα, βελτιώνοντας παράλληλα την ποιότητα του ανθρώπινου κεφαλαίου στην οικονομική διαδικασία.

Την σημασία αυτής της πολιτικής διάστασης της ανάπτυξης δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται εγκαίρως το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση, ενώ η ΝΔ αποφασίζοντας να μεταρρυθμίσει το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο καταλήγει να διασκεδάζει απλώς τις εντυπώσεις από την εξευτελιστική για τη χώρα μας αυτή καθυστέρηση.

Για να πάρουμε μια γεύση της παρούσας διάστασης του προβλήματος σε συνάρτηση με την νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης, παρουσιάζουμε τις απόψεις του Γιώργου Παπαδημητρίου όπως διατυπώνονται σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 21 Φεβρουαρίου 2008, σ. 18.

Η διαμόρφωση μιας νέας σύγχρονης πολιτικής για την έρευνα και την τεχνολογία και ο εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου τους αποτελούν προ πολλού ώριμα αιτήματα. Η ανάπτυξη της έρευνας και της τεχνολογίας καθώς επίσης και η προώθηση της καινοτομίας πρέπει άλλωστε να είναι κεντρικός στρατηγικός στόχος με υψηλή ιεράρχηση στο κυβερνητικό πρόγραμμα κάθε σύγχρονης χώρας.

Το νομοσχέδιο για την έρευνα και την τεχνολογία που συζητά η Βουλή μαρτυρά ότι η κυβέρνηση αναλίσκεται σε μεταρρυθμιστικές ρητορείες χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Το νέο πολυδαίδαλο θεσμικό πλαίσιο διατηρεί το κατακερματισμένο σύστημα που ισχύει και καθιστά τη διαχείριση της έρευνας περισσότερο γραφειοκρατική και αναποτελεσματική, χωρίς να προβλέπει τη διάθεση επιπλέον πόρων.

Με δύο λόγια, δεν εκφράζει την αναγκαία πολιτική βούληση για την αναζωογόνηση της έρευνας και της τεχνολογίας που θα εξακολουθούν να παραμένουν στα χαμηλότερα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση αγνοεί ότι είμαστε τελευταίοι και θα συνεχίσουμε να παραμένουμε τελευταίοι, παρά τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει στο πλαίσιο της Στρατηγικής της Λισαβόνας. Εξάλλου, η πλήρης οργάνωση του συστήματος με την έκδοση των αναγκαίων κανονιστικών πράξεων, τη συγκρότηση των οργάνων, τη στελέχωση και τον εξοπλισμό των υπηρεσιών, τη διαμόρφωση πρακτικών και τη συνάρθρωση των επιμέρους επιπέδων του δεν είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί πριν από το τέλος του 2010. Όταν λοιπόν η χώρα μας κληθεί στο τέλος του 2010 να παρουσιάσει τα επιτεύγματά της, δεν θα έχει αρχίσει ακόμη να λειτουργεί το πολύπλοκο και αναποτελεσματικό σύστημα που προτείνεται!

Εύλογα λοιπόν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς για τον χαρακτηρισμό του νομοσχεδίου τη λαϊκή έκφραση «όπου φτώχεια και γκρίνια». Φτώχεια, γιατί χωρίς θεαματική αύξηση των πόρων που διαθέτουμε για την έρευνα και την τεχνολογία δεν θα υπάρξει καμία πρόοδος, και γκρίνια, γιατί η εμπλοκή πολλών θεσμικών και διοικητικών επιπέδων θα προκαλεί μόνο τριβές και εντάσεις μεταξύ τους.

Ο Γιώργος Παπαδημητρίου είναι καθηγητής Πανεπιστημίου, βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.

Παζάρι δίχως Veto

Του Αγίου

Η Κυβέρνηση δήλωσε ότι αποδέχεται, ως βάση για διαπραγμάτευση, το πλαίσιο ιδεών (δέσμη αντιλήψεων) που κατέθεσε, ως πρόταση του ΟΗΕ, ο μεσολαβητής στη διένεξη Αθηνών-Σκοπίων, ενώ παράλληλα εκφράζει την βούληση της να καταφεύγει στο veto, αν η υπόθεση δεν διευθετηθεί μέχρι την αναμενόμενη πρόσκληση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, τον Απρίλιο.

Διαβάζοντας, όμως, προσεκτικά το κείμενο της «πρότασης», πέραν όσων διαπιστώνουν τα ελληνικά και τα σκοπιανά ΜΜΕ, περί γκρίζων σημείων, σκέψεων που θα περιπλέξουν ακόμη περισσότερο τις σχέσεις των δύο χωρών κλπ., υπάρχει κάτι που αποκαλύπτει την υποκρισία της ελληνικής πλευράς, ως προς την επίκληση του veto.

Στη παράγραφο (ΙΙΙ) αναφέρεται: «Το κάθε Μέρος θα τηρεί αυστηρά τους όρους της Ενδιάμεσης Συμφωνίας της 13ης Σεπτεμβρίου 1995 εκτός των όσων τροποποιούνται κατωτέρω».

Αυτό, αγαπητοί μου, σημαίνει ότι αν δεν τελεσφορήσουν οι διαπραγματεύσεις μέχρι την σύγκληση του Συμβουλίου Κορυφής του ΝΑΤΟ, στις 2 Απριλίου, η Ελλάδα απεμπολά το δικαίωμα άσκησης της αρνησικυρίας, καθώς αυτό θα αντιβαίνει στην Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, που προβλέπει τη μη παρεμπόδιση από την Ελλάδα της ένταξης της γείτονας σε διεθνείς ή υπερεθνικούς οργανισμούς με το προσωρινό όνομα FYROM.

Άρα, η κυβέρνηση ή δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς αποδέχεται ως βάση για τη συνέχιση της διαπραγμάτευσης ή κοροϊδεύει τον κόσμο, ως προς το veto!

Πέραν αυτού σκανδαλισμό, στην κυριολεξία, της ελληνικής κοινής γνώμης προκαλούν οι προτάσεις στα χωρία:

(VΙΙ) «Το Πρώτο Μέρος [Ελλάδα] θα υποστηρίξει τις αιτήσεις του Δευτέρου Μέρους υπό το Επίσημο Διεθνές Όνομα για ένταξη στους κοινούς περιφερειακούς και διεθνείς οργανισμούς, περιλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βορειοατλαντικής Συνθήκης».

Και (VΙΙΙ) «Το Δεύτερο Μέρος [ΠΓΔΜ] θα υποδείξει στις αρμόδιες διοικητικές αρχές να επανεξετάσουν την ονομασία εθνικών αεροδρομίων και να λάβουν υπ΄ όψιν τους τις εκφρασμένες ανησυχίες του Πρώτου Μέρους».

Παρατηρούμε, δηλαδή, να θεσπίζεται εδώ μια πρωτοφανής και σκανδαλώδης «συνθήκη»:

Η Ελλάδα να δεσμεύεται για την υποστήριξη, άνευ όρων, των Σκοπίων στην επιδιωκόμενη από τη γείτονα ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ενώ η ΠΓΔΜ καλείται απλώς να «υποδείξει» στις αρχές του κράτους να μην καπηλεύονται και εκμεταλλεύονται στοιχεία που έχει αναδείξει και ενσωματώσει ο πολιτισμός της Ελλάδας αναφορικά με την Μακεδονία!

Να λοιπόν γιατί η Κυβέρνηση ήθελε να κρατήσει την πρόταση Νίμιτζ επτασφράγιστο μυστικό. Και να γιατί το Υπουργείο Εξωτερικών διαμαρτύρεται για την γνωστοποίηση του αποκαλυπτικού για τις προθέσεις της Κυβέρνησης-Καραμανλή σχεδίου.

Βέβαια, η αντίδραση για την δήθεν διαρροή του πρωτοτύπου-κειμένου ενέχει θέση και διπλωματικού θεατρινισμού, διότι οι διαμένοντες στην χώρα της «Πολιτικής Επικοινωνίας» αντιλαμβάνονται ποιών ακριβώς συμφέροντα στη κεφαλή της κυβέρνησης εξυπηρετούν τέτοιες «διαρροές».

Η ώρα της αλήθειας

Του Αγίου

Είναι μάλλον κοινός τόπος στην χώρα, ότι η ώρα του Καραμανλή, δεν συμπίπτει με την ώρα της αλήθειας, αλλά αποκλειστικά με την ώρα των εκλογών.

Αυτό άλλωστε απέδειξε με τη στάση του ο Πρωθυπουργός, επικαλούμενος υποκριτικά, αιτιάσεις, εκτός συνταγματικής τάξης, που οδήγησαν στη διάλυση της βουλής πριν από λίγους μόλις μήνες και στην προκήρυξη εκλογών.

Ο κ. Καραμανλής γνώριζε πολύ καλά το πρόβλημα που θα αντιμετώπιζε με το Σκοπιανό αυτή την περίοδο και έσπευσε να στήσει τις κάλπες, πριν από την εξάντληση της τετραετίας (τον Μάρτιο), ώστε να μην υποστεί εκλογική καθίζηση εξαιτίας των ευλόγων αντιδράσεων της κομματικής του βάσης, ως προς την ανακόλουθη και παραπλανητική συμπεριφορά του στο ζήτημα.

Την υπόθεση αυτή είχα επισημάνει προεκλογικά, με σειρά άρθρων μου, τονίζοντας την επικινδυνότητα για τα ελληνικά συμφέροντα που λάνθανε στην τακτική του κ. Καραμανλή, ο οποίος διεξάγει εξωτερική πολιτική κοιτώντας πώς θα την διασκεδάσει στο εσωτερικό και εσωτερική πολιτική παριστάνοντας τον αφελή πατριώτη που έχει να αντιμετωπίσει παντού εχθρούς. Αυτός ασφαλώς είναι ο ορισμός του λαϊκισμού, ο οποίος στις εθνικές υποθέσεις ανάγεται σε πολιτικό αμοραλισμό.

Η έγνοια του κ. Καραμανλή δεν σχετίζεται με τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει καλύτερα το σύνθετο πρόβλημα της διένεξης με την όμορο ΠΓΔΜ, αλλά αποκλειστικά με τη διατήρηση του πολιτικού κεφαλαίου του.

Για αυτό παραπλανά συστηματικά όχι μόνο τον λαό, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου, οχυρωμένος πίσω από την ξεκάθαρη θέση της αριστεράς για το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων μας, δίχως να προσβάλλονται όμως οι Μακεδόνες-Έλληνες και να θίγονται τα συμφέροντα της χώρας, τα οποία συνδέονται με τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Μακεδονία».

Δεν υπήρξε η αριστερά, αυτή, που διοργάνωνε ογκώδεις διαδηλώσεις εθνικιστικού περιεχομένου κραυγάζοντας «η Μακεδονία είναι Ελληνική»!

Έργο της δικής του παράταξης ήταν, με τη συμμετοχή και άλλων πολιτών που παρασύρθηκαν από πατριωτικά αισθήματα που διέγειραν ύπουλα και παραπλανητικά συμφέροντα, τα οποία προάγουν τον εθνικισμό στη χώρα σε βάρος της κοινωνικής συνείδησης. Με αυτούς πορεύτηκε ο Καραμανλής και τούτους επιχειρεί να «χειριστεί» σήμερα, καταφεύγοντας σε μεγαλύτερα ψεύδη και μετερχόμενος την μέθοδο της πολιτικής εξαπάτησης.

Ο πρωθυπουργός αποδεχόμενος ουσιαστικά την πρόταση Νίμιτζ, εγκρίνει την διπλή ονομασία και αναζητεί νομικίστικη φόρμουλα για να διασκεδάσει την τελική ονομασία των Σκοπίων, η οποία γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν θα περιλαμβάνει επιθετικό προσδιορισμό ως προς το «Μακεδονία».

Αυτά έχουν, εδώ και πολύ καιρό, ξεκαθαρίσει κατά την διαπραγμάτευση, αλλά ο κ. Καραμανλής τα αποκρύπτει, εντέχνως, από τους Έλληνες προφασιζόμενος δουλείες του διπλωματικού απορρήτου,

Γενικότερα, θα έχετε παρακολουθήσει ότι όταν ο Πρωθυπουργός ζορίζεται, εξαιτίας των αμφιλεγόμενων ενεργειών του, κρύβεται πίσω από κάποιο απόρρητο που εφευρίσκει ή εγκαθιδρύει.

Η ουσία είναι ότι η πολιτική του αυτή τον έχει εγκλωβίσει στη γωνία ( και δυστυχώς μαζί με αυτόν την χώρα) και αν λάβει κανείς υπόψη ότι μόνος του και σε διπλωματικά λανθασμένο timing ακύρωσε χρήσιμα διπλωματικά εργαλεία (τον αιφνιδιασμό του veto, ενδεχόμενο προσφυγής άμεσα στον λαό για επικύρωση της συμφωνίας κ.α), δεν του μένει τίποτε άλλο πλέον για να περισωθεί από το να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις προσφυγής σε νέες εκλογές με τον ίδιο στο ρόλο του «θύματος» και με υψωμένη τη σημαία του «ρεαλιστικού-εθνικισμού». Εδώ είμαστε…και να το θυμηθείτε!

Η πολιτική ιστορία όμως είναι αδυσώπητη: όπως εκδικείται τους σοσιαλιστές που παραβλέπουν τις αρχές (τους) ως προς την κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος πρόνοιας, έτσι ακριβώς ανταποδίδει και στους συντηρητικούς-πατριδοκάπηλους, που μετά τον εξευτελισμό της σεμνότητας και τον αυτοκτονικό ιδεασμό της ταπεινότητας, οδεύουν στην ισοπέδωση του κύρους του εθνικού-κράτους, Ελλάς…επικαλούμενοι κάποιο είδος ρεαλισμού βεβαίως-βεβαίως, που, όπως και στο παρελθόν, ανακάλυψαν αργά.