Είναι κάτι παιδιά πολύ συκοφαντημένα στις μέρες μας.
Είναι μια γενιά στην οποία κανείς από το σύστημα δεν πιστεύει.
Είναι μια φάρα νέων τους οποίους το καθεστώς βιάστηκε πολύ για να (τους) θέσει στο περιθώριο.
Είναι τα παιδιά που θέλουν να μάθουν, που θέλουν να συμμετέχουν, που σιχάθηκαν το ρουσφέτι και την υποκρισία, που παθαίνουν ασφυξία στους παραδοσιακούς κομματικούς μηχανισμούς και θεωρούν ότι δεν τους ταιριάζει ο ρόλος του ποιμνίου και του υπηκόου.
Είναι εκείνα τα παιδιά που ανακαλύπτουν εκ νέου την πολιτική και την ουσία του πολιτικού διαλόγου και τα διακρίνουν από την προπαγάνδα και τη σκοπιμότητα ομάδων, που παίζουν το ρόλο τους στο θεατρικό σανίδι της εξουσίας και των ΜΜΕ.
Είναι αυτοί που θεωρούν το σημερινό πολιτικό σύστημα πολύ κατώτερο των κοινωνικών προσδοκιών, αλλά δεν επιθυμούν η όποια μετάλλαξη και αναδιάρθρωση του να γίνει, και αυτή τη φορά, ερήμην τους.
Συνδέθηκαν με την επιστήμη, τη τέχνη, τη τεχνολογία και βγήκαν από το μαντρί των δογμάτων, βλέποντας με επιφύλαξη τα προϊόντα του ψευδο-ιδεολογικού μάρκετινγκ, στα οποία συνήθως αποδίδεται ο χαρακτηρισμός «γκουρου».
Οι νέοι αυτοί συνθέτουν μια διακριτή κοινωνική οντότητα, που διαπερνά κάθετα την κοινωνική ιεραρχία και οριζόντια το πολιτικό σύστημα: είναι αυτοί που δεν αμφισβητούν απλώς την ικανότητα λειτουργίας των δομών (συντηρητική προσέγγιση), αλλά προσδοκούν η πολιτική να εμβαπτιστεί εκ νέου στην ιδεολογία και τη κοσμοαντίληψη, μετουσιωμένη σε καθημερινότητα, διαβούλευση, αγωνιστικότητα ( προοδευτική προσέγγιση).
Αποστρέφονται τα δήθεν και τα «από πάνω» και αντιλαμβάνονται ότι η συναίνεση δεν επιβάλλεται, αλλά προκύπτει ως ανάγκη μέσα από ένα διαδραστικό-συμμετοχικό σύστημα, που αποκρυσταλλώνει συμφέροντα και ιδεολογικούς προσανατολισμούς.
Τα παιδιά αυτά δεν θα μπορούσαν ποτέ να εμφανιστούν ως «αγανακτισμένοι πολίτες», δεν χειραγωγούνται και δεν καπελώνονται, είναι τα σύγχρονα και αυθεντικά τέκνα της οργής. Δομούν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας για να στηρίξουν πάνω του ένα νέο πολιτισμό.
Ακούγονται κυνικοί και ίσως βιαστικοί, με διάθεση απαξιωτική και ισοπεδωτική, αλλά δείξτε λίγη κατανόηση, ανέχθηκαν πολλά και η οργή συσωρεύτικε και σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό τους δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα.
Το καθεστώς, όταν δεν χαρακτηρίζει αυτή τη γενιά απολιτική, ώστε να μονοπωλήσει αυτό το προνόμιο παραγωγής πολιτικής, την αποκαλεί κακομαθημένη που ούσα έξω από τη ζωή (!) δεν γνωρίζει τι θέλει.
Πράγματι οι νέοι αυτοί άνθρωποι δεν έχουν παρα-ωριμάσει ( σαπίσει ) ακόμη, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά τι δεν θέλουν και αυτό είναι μια καλή αρχή.
Βλέπετε τα καλύτερα παιδία βαρέθηκαν μόνα στο σπίτι και άρχισαν να παίρνουν τους δρόμους, όχι μόνο του διαδικτύου, αλλά και της κοινωνικο-πολιτικής καθημερινότητας.
Υ.Γ. Τις παραπάνω αράδες συνέταξα εμφορούμενος από κάποια, ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, μηνύματα φίλων, που συμμετέχουν στη κριτική διαδικασία και τον παρόντα προβληματισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου