Τα Ψάρια ξεψάρωσαν!

Του Αγίου

Με ανακούφιση παρατηρώ ένα ολοένα διευρυνόμενο σύνολο πολιτών να θέτει, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, το ερώτημα για τη διαμόρφωση μιας διαφορετικής εξουσίας που θα μπορούσε να ασκήσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Για πρώτη φορά τόσοι πολλοί δεν απασχολούνται με τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, αλλά με τη δημοκρατικότερη, αντιπροσωπευτικότερη, διαφανέστερη, σοβαρότερη, εντιμότερη και φερέγγυα κυβερνητική έκφραση της λαϊκής βούλησης.

Το 52% της κοινής γνώμης, σύμφωνα με το Βαρόμετρο της Public Issue, που παραγγέλθηκε για την «Καθημερινή» και τον ΣΚΑΪ, θεωρεί ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί καλύτερα από κυβερνήσεις συνεργασίας

Αν μάλιστα αύριο είχαμε εκλογές η Ν.Δ. θα αποσπούσε το 38,5% των ψήφων έναντι 35% (98 βουλευτές) του ΠΑΣΟΚ. Τρίτο κόμμα θα αναδεικνυόταν ο ΣΥΡΙΖΑ με 11,5% (31 έδρες) και ακολουθούν ΚΚΕ (7,5% και 20 βουλευτές) και ΛΑ.Ο.Σ. (4,5% με 12 έδρες). Το αποτέλεσμα αυτό δεν θα οδηγούσε σε αυτοδύναμη κυβέρνηση, αφού η Ν. Δ. θα καταλάμβανε 143 έδρες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτής της έρευνας, που συνδυάζει ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που εμφανίζεται να βελτιώνει σημαντικά την εικόνα του στην κοινή γνώμη . Το ισοζύγιο θετικών - αρνητικών απόψεων για αυτόν είναι θετικό κατά 20 μονάδες, τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα εμφανίζουν αρνητικό πρόσημο. Για τη Ν.Δ. η ψαλίδα αρνητικών προς θετικές γνώμες διαμορφώνεται στο -17 (40% θετικές γνώμες έναντι 57% αρνητικών), για το ΚΚΕ στο -23 (34% προς 57%), για το ΛΑΟΣ στο -24 ενώ ραγδαία είναι η πτώση του ΠΑΣΟΚ. Θετική γνώμη έχουν μόλις το 31% των πολιτών με το 65% να εκφράζεται αρνητικά (-34%).

Η τάση στη κοινή γνώμη είναι πλέον εμφανής και αδιαμφισβήτητη: ο δικομματισμός δεν αποτελεί μονόδρομο στις αντιλήψεις των πολιτών αλλά αντίθετα θεωρείται μάλλον γενεσιουργό αίτιο που επιφέρει τη κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και της κυβέρνησης.

Ο δικομματισμός βουλιάζει μέσα στα σκάνδαλα και τους συμψηφισμούς που επιχειρούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην αναμεταξύ τους σχέση.

Η εντύπωση ότι το εκλογικό σώμα έχει να επιλέξει πάντα μεταξύ δύο κακών το μικρότερο υποχωρεί στη κοινή γνώμη και δειλά-δειλά μια νέα ελπίδα γεννιέται.

Ο κόσμος έχει ανάγκη κάπου να πιστέψει, να ονειρευτεί, να ξεφύγει από τη μιζέρια και τα τεχνητά διλλήματα του κυβερνητισμού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η αγανάκτηση δίνει τη θέση της στην πεποίθηση ότι η κοινωνία κινδυνεύει από την υποκρισία και το κυβερνητικό ψεύδος περισσότερο από οποιαδήποτε τολμηρή, ριζοσπαστική αλλαγή στο διακυβερνητικό μοντέλο.

Το ταμπού της μεταπολίτευσης μόλις τώρα σπάει και αυτό προσφέρει ανακούφιση σε όσους από εμάς αγωνιζόμαστε να απομυθοποιήσουμε το καθεστώς που δομήθηκε συστηματικά, επί μια γενιά, με κατάδηλο αποτέλεσμα τη κυριαρχία διαπλεκόμενων συμφερόντων, τα οποία εκχυδαΐζουν την πολιτική, διαφθείροντας τη κοινωνία και στρεβλώνοντας την οικονομική ανάπτυξη.

Η καθημερινή έκπτωση του πολιτικού πολιτισμού και η υποκατάσταση του πολιτικού διαλόγου από τα «τηλεπαράθυρα» είναι το συνειδητό αποτέλεσμα της διαχρονικής σύμπλευσης και αλληλεξάρτησης των νταβάδων με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Η ύστατη προσπάθεια που καταβάλουν τούτα τα συμφέροντα είναι η ποδηγέτηση της νέας κοινωνικο-πολιτικής δυναμικής που δημιουργείται στη σημερινή συγκυρία. Επιχειρούν να αποδυναμώσουν την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελέσει τον υπερ-κομματικό πυρήνα για την (δι)άρθρωση μιας προοδευτικής διακυβερνητικής πρότασης με αριστερά χαρακτηριστικά και κατεύθυνση. Βιάζονται να ναρκοθετήσουν τις νέες ποιότητες που αυτή η ιδέα ενσωματώνει, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία ανάλυσης που γνωρίζουν να χειρίζονται: τη λογική της πολιτικής-αγοράς και την αριθμητική του μπακάλη.

Αναλώνονται σε αναλύσεις για το πόσους πελάτες μπορεί να «κλέψει» το ένα πολιτικό μαγαζί από το άλλο και πως μετακινούνται οι πληθυσμοί των ψηφοφόρων-ψαριών ανάλογα με τα πολιτικά ρεύματα που δημιουργούνται συγκυριακά.

Είναι βλέπεις αδύνατο να αντιληφθούν αυτοί που τόσα χρόνια έμαθαν την κομματική-αριθμητική και κομματική-γεωμετρία να υπολογίζουν με κριτήριο τις νέες ποιότητες που καλλιεργούνται τούτη τη στιγμή, από εκείνους που δεν έχουν συμφέρον να αναπαράγουν τις δομές του συστήματος.

Αυτές, όμως, ακριβώς οι νέες ποιότητες, είναι που διαμορφώνουν την υπέρβαση του καθεστώτος, δίχως συναλλαγή και διαπραγμάτευση με αυτό και τούτο είναι πολύ σκληρό για τους φορείς του συστήματος και τους νταβάδες του, ώστε να γίνει ανεχτό. Τι να σου κάνουν τώρα τα «δίκτυα» που τα ψάρια ξεψάρωσαν!