Ο Γιώργος, ο Αλέκος και η Απορία

Του Αγίου

Ένα ερώτημα, πληροφορούμαι ότι βασανίζει τούτες τις μέρες τις συνειδήσεις και ταλαιπωρεί τη φαιά ουσία πρωτοκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και αναλυτών της κοινής γνώμης.

- Γιατί οι πρωτοβουλίες του Γιώργου πάνε στο βρόντο, τη στιγμή που ο Αλέκος ότι πιάνει τα τελευταία δυο χρόνια γίνεται χρυσάφι;

Όπως αντιλαμβάνεστε το ερώτημα θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και προβοκατόρικο, αν δεν είχε πράγματι κάποια ψήγματα αληθείας.

Ο Γ. Παπανδρέου τα τέσσερα τελευταία χρόνια πέρασε από πολλές φάσεις, όχι πάντα με γραμμικό τρόπο. Ήταν εποχές που όρισε τον εαυτό του ως καινοτόμο-εκσυγχρονιστή της λεγόμενης Δημοκρατικής Παράταξης. Κάποιες άλλες ως παράγοντα αυτοκάθαρσης στο ΠΑΣΟΚ και φορέα της ιστορικής συνείδησης του κινήματος, που ίδρυσε ο μπαμπάς του. Άλλοτε πάλι διακήρυξε την δομική αντιπολίτευση στη Δεξιά, ενώ επικεντρώθηκε σε προσωπικές διαμάχες με τον Καραμανλή. Και κάποιες άλλες φορές επιχείρησε να δημιουργήσει κλίμα μεγαλύτερης συμπάθειας προς το πρόσωπο του, επικαλούμενος τον πόλεμο των ΜΜΕ προς αυτόν, κυρίως την περίοδο της αναμέτρησης του με τον Β. Βενιζέλο για την ηγεσία του κόμματος.

Στο πλαίσιο αυτό, πράγματι οι όποιες πρωτοβουλίες αναλήφθηκαν από αυτόν σε κομματικό και κυρίως κοινοβουλευτικό επίπεδο, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα από τον ίδιο και εν γένει τους εμπνευστές τους.

Μια γενική θεώρηση θέλει οι παρεμβάσεις να αποτυγχάνουν στο βαθμό που δεν προβάλλονται κατάλληλα στις ενδιαφερόμενες ομάδες αναφοράς.
Όταν δηλαδή δεν έχουμε τα ΜΜΕ μαζί μας.

Αυτό δεν είναι ψέμα, αλλά δεν σημαίνει ότι αποτελεί και την απόλυτη αλήθεια, καθώς από μόνη της αυτή η προσέγγιση γεννά πλήθος άλλων κρισιμότερων ερωτημάτων.

Το πρόβλημα του Γιώργου και κατ’ επέκταση του ΠΑΣΟΚ, τούτη την περίοδο, είναι άλλης τάξεως. Δεν είναι ζήτημα πρωτοβουλιών αλλά μάλλον ταυτότητας.

Ο κυβερνητισμός ως ιδεολόγημα και πολιτική πρακτική δεν πιάνει τόπο αυτή την περίοδο της σοβούσας κοινωνικής κρίσης που καλύπτεται από σκάνδαλα και ζέχνει από την διαφθορά, τους αυτοκτονικούς ιδεασμούς και τις πόρνο καταστάσεις σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς.

Ο κόσμος απομακρύνεται από το δίλλημα του καταλληλότερου και αναζητεί την υπέρβαση της κρίσης μέσα από την αλλαγή του πολιτικού συστήματος που την προκάλεσε.

Τα πράγματα είναι απλά, αλλά τα μηνύματα δύσκολα περνούν τα τείχη του δικομματισμού, διότι από την μέσα μεριά βασιλεύουν αλληλεξαρτώμενα συμφέροντα που δεν τολμούν να θυσιάσουν τη βολή και τα προνόμια τους, και να αλλάξουν συνήθειες και ρόλους.

Από την άλλη, ο Αλαβάνος τόλμησε. Αγνόησε πακτωμένα στον ΣΥΝ συμφέροντα και ισορροπίες ετών και άνοιξε το κόμμα στη κοινωνία, πραγματοποιώντας το καινοτόμο πολιτικά και οργανωτικά εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Έφερε έτσι, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, σε άμεση εμπλοκή και αλληλόδραση, το κόμμα με τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες πολιτών σε επιμέρους ζητήματα της καθημερινότητας.

Στη συνέχεια έπραξε αυτό που υποσχέθηκε και δίχως το οποίο δεν θα είχε συνέχεια η πολιτική διείσδυση στη κοινωνία που ξεκίνησε: άνοιξε το κόμμα στους νέους και συνέβαλε στο να ανέλθει στην ηγεσία του ΣΥΝ ένας νέος άνθρωπος με προσόντα, ο Α.Τσίπρας.

Τώρα βλέπουμε όλοι να κοιτούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ αμήχανα και κάποτε κακεντρεχώς.

Στη ΝΔ ταράζονται, επειδή διενεργούνται διεργασίες και διανοίγονται προοπτικές στην ευρύτερη Αριστερά που αναδεικνύουν τον συντηρητισμό της κυβερνώσας παράταξης και την εκθέτουν στον πολίτη. Στο ΠΑΣΟΚ προβληματίζονται λόγω της διαρροής των ψηφοφόρων του σε μία πιο σύγχρονη και κινηματική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας και της φιλελεύθερης αριστεράς. Την ίδια στιγμή που στο ΚΚΕ νοιώθουν να απειλείται ο ηγεμονικός ρόλος του κόμματος στην Αριστερά, με άμεσο αντίκτυπο στην εκλογική του βάση και στον ΛΑΟΣ γιατί απομυθοποιείται η πολιτική του ταυτότητα και εξανεμίζεται γρήγορα η «νεωτεριστική» παρουσία του Καρατζαφέρη στο πολιτικό σκηνικό.

Με δύο λόγια ο Αλαβάνος έκανε αυτό που δεν μπόρεσε η αριστερά στην μεταπολίτευση. Τόλμησε να ρισκάρει το αριστερό γόητρο και να θυσιάσει το αριστερό στερεότυπο αρθρώνοντας κυβερνητικό λόγο, δίχως κυβερνητισμό.

Το επόμενο βήμα θα είναι κρισιμότερο. Θα κληθεί να θυσιάσει την αριστερή - στερεοτυπική αμφισβήτηση του συστήματος, παρεμβαίνοντας με αποφασιστικό τρόπο στις κυβερνητικές δουλείες και στις αγκυλώσεις που προκαλεί το κακο-ρυθμισμένο και κακομαθημένο πελατειακό κράτος και η ΕΕ - κυρίως στα δημοσιονομικά. Αν τα καταφέρει και εκεί τότε οι προοπτικές για την Ελλάδα και την σοσιαλδημοκρατία, που θα αναγκασθεί να συνεργαστεί προς μια προοδευτική διακυβέρνηση, θα είναι σίγουρα θετικές.