Η ώρα της αλήθειας

Του Αγίου

Είναι μάλλον κοινός τόπος στην χώρα, ότι η ώρα του Καραμανλή, δεν συμπίπτει με την ώρα της αλήθειας, αλλά αποκλειστικά με την ώρα των εκλογών.

Αυτό άλλωστε απέδειξε με τη στάση του ο Πρωθυπουργός, επικαλούμενος υποκριτικά, αιτιάσεις, εκτός συνταγματικής τάξης, που οδήγησαν στη διάλυση της βουλής πριν από λίγους μόλις μήνες και στην προκήρυξη εκλογών.

Ο κ. Καραμανλής γνώριζε πολύ καλά το πρόβλημα που θα αντιμετώπιζε με το Σκοπιανό αυτή την περίοδο και έσπευσε να στήσει τις κάλπες, πριν από την εξάντληση της τετραετίας (τον Μάρτιο), ώστε να μην υποστεί εκλογική καθίζηση εξαιτίας των ευλόγων αντιδράσεων της κομματικής του βάσης, ως προς την ανακόλουθη και παραπλανητική συμπεριφορά του στο ζήτημα.

Την υπόθεση αυτή είχα επισημάνει προεκλογικά, με σειρά άρθρων μου, τονίζοντας την επικινδυνότητα για τα ελληνικά συμφέροντα που λάνθανε στην τακτική του κ. Καραμανλή, ο οποίος διεξάγει εξωτερική πολιτική κοιτώντας πώς θα την διασκεδάσει στο εσωτερικό και εσωτερική πολιτική παριστάνοντας τον αφελή πατριώτη που έχει να αντιμετωπίσει παντού εχθρούς. Αυτός ασφαλώς είναι ο ορισμός του λαϊκισμού, ο οποίος στις εθνικές υποθέσεις ανάγεται σε πολιτικό αμοραλισμό.

Η έγνοια του κ. Καραμανλή δεν σχετίζεται με τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει καλύτερα το σύνθετο πρόβλημα της διένεξης με την όμορο ΠΓΔΜ, αλλά αποκλειστικά με τη διατήρηση του πολιτικού κεφαλαίου του.

Για αυτό παραπλανά συστηματικά όχι μόνο τον λαό, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου, οχυρωμένος πίσω από την ξεκάθαρη θέση της αριστεράς για το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων μας, δίχως να προσβάλλονται όμως οι Μακεδόνες-Έλληνες και να θίγονται τα συμφέροντα της χώρας, τα οποία συνδέονται με τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Μακεδονία».

Δεν υπήρξε η αριστερά, αυτή, που διοργάνωνε ογκώδεις διαδηλώσεις εθνικιστικού περιεχομένου κραυγάζοντας «η Μακεδονία είναι Ελληνική»!

Έργο της δικής του παράταξης ήταν, με τη συμμετοχή και άλλων πολιτών που παρασύρθηκαν από πατριωτικά αισθήματα που διέγειραν ύπουλα και παραπλανητικά συμφέροντα, τα οποία προάγουν τον εθνικισμό στη χώρα σε βάρος της κοινωνικής συνείδησης. Με αυτούς πορεύτηκε ο Καραμανλής και τούτους επιχειρεί να «χειριστεί» σήμερα, καταφεύγοντας σε μεγαλύτερα ψεύδη και μετερχόμενος την μέθοδο της πολιτικής εξαπάτησης.

Ο πρωθυπουργός αποδεχόμενος ουσιαστικά την πρόταση Νίμιτζ, εγκρίνει την διπλή ονομασία και αναζητεί νομικίστικη φόρμουλα για να διασκεδάσει την τελική ονομασία των Σκοπίων, η οποία γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν θα περιλαμβάνει επιθετικό προσδιορισμό ως προς το «Μακεδονία».

Αυτά έχουν, εδώ και πολύ καιρό, ξεκαθαρίσει κατά την διαπραγμάτευση, αλλά ο κ. Καραμανλής τα αποκρύπτει, εντέχνως, από τους Έλληνες προφασιζόμενος δουλείες του διπλωματικού απορρήτου,

Γενικότερα, θα έχετε παρακολουθήσει ότι όταν ο Πρωθυπουργός ζορίζεται, εξαιτίας των αμφιλεγόμενων ενεργειών του, κρύβεται πίσω από κάποιο απόρρητο που εφευρίσκει ή εγκαθιδρύει.

Η ουσία είναι ότι η πολιτική του αυτή τον έχει εγκλωβίσει στη γωνία ( και δυστυχώς μαζί με αυτόν την χώρα) και αν λάβει κανείς υπόψη ότι μόνος του και σε διπλωματικά λανθασμένο timing ακύρωσε χρήσιμα διπλωματικά εργαλεία (τον αιφνιδιασμό του veto, ενδεχόμενο προσφυγής άμεσα στον λαό για επικύρωση της συμφωνίας κ.α), δεν του μένει τίποτε άλλο πλέον για να περισωθεί από το να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις προσφυγής σε νέες εκλογές με τον ίδιο στο ρόλο του «θύματος» και με υψωμένη τη σημαία του «ρεαλιστικού-εθνικισμού». Εδώ είμαστε…και να το θυμηθείτε!

Η πολιτική ιστορία όμως είναι αδυσώπητη: όπως εκδικείται τους σοσιαλιστές που παραβλέπουν τις αρχές (τους) ως προς την κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος πρόνοιας, έτσι ακριβώς ανταποδίδει και στους συντηρητικούς-πατριδοκάπηλους, που μετά τον εξευτελισμό της σεμνότητας και τον αυτοκτονικό ιδεασμό της ταπεινότητας, οδεύουν στην ισοπέδωση του κύρους του εθνικού-κράτους, Ελλάς…επικαλούμενοι κάποιο είδος ρεαλισμού βεβαίως-βεβαίως, που, όπως και στο παρελθόν, ανακάλυψαν αργά.