Όταν οι νέοι θεσμοί δεν εμφορούνται από δημοκρατικότητα λογάριαζε τους για πόρνες. Και το πεδίο (κρατικό-υπερεθνικό-διεθνές), στο πλαίσιο του οποίου αναπτύσσονται και εφαρμόζονται κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί οίκος ανοχής. Εκεί κυριαρχεί το παζάρι που καθορίζει την αξία μεταξύ του προστάτη και του πελάτη άμεσα ή έμμεσα, στην περίπτωση που η εκδιδόμενη εμφανίζεται αυτονομημένη.
Η πολιτική κουλτούρα και η πολιτική πρακτική που χαρακτηρίζουν ένα τέτοιο σύστημα εσωτερικεύουν και χειρίζονται την εξουσία ως μηχανισμό τακτοποίησης συμφερόντων κάποιων ελίτ, που κυριαρχούν και τη συναίνεση ως το τελικό προϊόν μιας συμφωνίας «κυρίων», μετά από σχετικό παζάρι στα παρασκήνια. Όλα γίνονται στα μουλωχτά, ψιθυριστά, και στη βάση ενός κοινά αποδεκτού κώδικα συναλλαγής.
Όπως, δηλαδή, θα εκλεγεί σε λιγότερο από ένα χρόνο ( τον Ιανουάριο του 2009) ο πρώτος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ειρωνεία στη περίπτωση είναι ότι ακόμη και οι αμερικανικές προκριματικές εκλογές που συμπίπτουν χρονικά με την απαρχή της ευρωπαϊκής προεδρικής επιλογής, εμφανίζονται στα μάτια της κοινής γνώμης απείρως δημοκρατικότερες από τις διαδικασίες που εξελίσσονται στη «δημοκρατική» Ευρώπη της ΕΕ.
Υπό αυτές τις προοπτικές, ο άνθρωπος που οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αποκαλούν πρόεδρο και στο πρόσωπο του οποίου θα συμβολίζεται η νέα ευρωπαϊκή ενότητα, θα αποτελεί μια καρικατούρα εκπροσώπησης και ένα τεχνητό κατασκεύασμα μιας ευρωπαϊκής ελίτ, που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στο ελάχιστο στις σύγχρονες απαιτήσεις των Ευρωπαίων.
Δεν έχει καμία σημασία και ουσιαστική διαφορά αν πρώτος Πρόεδρος της ΕΕ θα είναι ο Τόνι Μπλερ ή ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, οι οποίοι μέχρι τώρα φαίνονται ως οι επικρατέστεροι.
Σημασία έχει ότι, η όλη διαδικασία επιλογής θα λάβει χώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες της ΕΕ, χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, καθώς αυτή αποτελεί προνόμιο του συμβουλίου των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, όπως ορίζεται στη Νέα Συνθήκη της Λισσαβόνας, η οποία θα πρέπει να έχει επικυρωθεί πριν από την τελική επιλογή από όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης.
Η φαγωμάρα μεταξύ των ηγετών των ισχυρών κρατών της ΕΕ, πάνω στο ζήτημα αυτό, ξεκίνησε και προβλέπω να επηρεάσει τις σχέσεις και την ισορροπία συμφερόντων και κρατών, εντός της ΕΕ, αυτήν την κρίσιμη για την Ευρώπη περίοδο.
Ο Σαρκοζί αναμένεται να χρησιμοποιήσει τους έξι μήνες της Γαλλικής Προεδρίας αποκλειστικά για να κάνει παιχνίδι υπέρ του Μπλέρ, καθώς προσβλέπει ότι η επιλογή του Τόνι θα αποτελέσει διχαστικό πλήγμα προς τους Σοσιαλιστές αντιπάλους του πριν από τις δημοτικές εκλογές, ενώ παράλληλα ο μέτριος δημοσιοσχεσίτης Βρετανός δεν φαίνεται να αποτελεί ικανό εμπόδιο στις δικές του φιλοδοξίες ως ηγέτη της Ευρώπης.
Από την άλλη, ο χαμηλού προφίλ Γιούνκερ υπηρέτησε τα συμφέροντα των Σρέντερ και Σιράκ το 2003, όταν οι τελευταίοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν το δικό τους Ευρωπαϊκό κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων και σήμερα προβάλλεται από εκείνα τα συμφέροντα που εναντιώνονται στον ατλαντισμό της ΕΕ και ασφαλώς στην Αμερικανο- Βρετανική εκδοχή για το μέλλον της Ένωσης.
Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, σημασία δεν έχουν τα ονόματα, αλλά η κουλτούρα και οι αντι-δημοκρατικές πρακτικές που κυριαρχούν.
Σημασία έχει ότι στον οίκο ανοχής της Ευρώπης, όλες οι πουτανιές είναι κατανοητές και ανεχτές από τους ηγέτες της ΕΕ και απολύτως αδιάφορες για τα 500 και πλέον εκατομμύρια πολίτες των κρατών μελών της Ένωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου