Τα προσωπικά δεδομένα του Καραμανλή

Του Αγίου

Ας μιλήσουμε επιτέλους ανοιχτά.

Στην Ελλάδα, επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας είναι ένας εκβιαζόμενος και ιδιαίτερα αγχωμένος πρωθυπουργός.

Φίλοι του ήταν αυτοί που διέδωσαν προσωπικές ιστορίες (πραγματικές ή μυθεύματα), δικές του και της συζύγου του, που άπτονται της ερωτικής τους ζωής.

Ο κ. Καραμανλής αντί να προστατέψει την υπόληψη και το Κύρος του θεσμού που υπηρετεί, ξεμπροστιάζοντας τους εκβιαστές, απευθυνόμενος αμέσως στους εντολείς του: τον ελληνικό λαό, έκανε τα πάντα ώστε να διασκεδάσει μέσω της δικαιοσύνης τις φήμες. Το αποτέλεσμα είναι οι φήμες να οργιάζουν, ο ίδιος να εξευτελίζεται με τα παιδαριώδη ψέματα στα οποία αναγκαστικά καταφεύγουν οι πλέον κοντινοί συνεργάτες του, για να μην υποστούν τις συνέπειες της παράνομης και ηθικά μεμπτής συμπεριφοράς τους και η δικαιοσύνη να δείχνει συνένοχη στο πλαίσιο ενός κακομονταρισμένου σεναρίου παραπλάνησης της κοινής γνώμης.

Αυτή τη στιγμή το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι τα προσωπικά δεδομένα του Ζαχόπουλου, αλλά τα προσωπικά δεδομένα του Καραμανλή.

Αυτά έχουν υποστεί «παραβίαση» και μάλιστα την πλέον χυδαία μορφή εκμετάλλευσης από εχθρούς και φίλους του πρωθυπουργού και της οικογένειας του.

Την πολιτική όμως της κλειδαρότρυπας ενίσχυσε με την υποκριτική και παραπλανητική, «σεμνή και ταπεινή» στάση του στο ζήτημα ο ίδιος ο κ. Καραμανλής και για αυτό ακριβώς έχει τεράστια πολιτική και ηθική ευθύνη.

Όταν φήμες κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, από τηλεπαράθυρο σε τηλεπαράθυρο και από έντυπη ή ψηφιακή γραφίδα σε γραφίδα δεν έχεις πλέον καμία δυνατότητα να αμυνθείς, παρά μόνον λέγοντας την αλήθεια. Σε διαφορετική περίπτωση δεν μπορεί παρά να είσαι όμηρος αυτών που διακινούν και εκμεταλλεύονται τις φήμες.

Και για να μην παρεξηγηθώ, ως «αλήθεια» δεν εννοώ την εξιστόρηση της σεξουαλικής συμπεριφοράς ή των ερωτικών προτιμήσεων, αλλά την καταγγελία της παραβίασης της προσωπικής ζωής.

Ο πρωθυπουργός μας, όπως και κάθε φορέας θεσμικής εξουσίας, έχει τα ίδια δικαιώματα στην προσωπική του ζωή όπως όλοι μας. Όταν επωμίζεται κάποιο πρόσωπο δημόσια ευθύνη δεν χάνει αυτόματα τα ατομικά του δικαιώματα και δεν κοινωνικοποιείται ή ιδιωτική του ζωή. Αυτά τα ζητήματα τα έχει λύσει η φιλελεύθερη –δημοκρατία εδώ και πολλά χρόνια.

Όταν όμως συμπεριφέρεσαι φοβικά, υποκριτικά και παραπλανητικά, σφυρίζοντας αδιάφορα ενώπιον των φημών που κυκλοφορούν στη κοινωνία δεν διασφαλίζεις την αξιοπρέπεια σου και τα προσωπικά σου δεδομένα, αλλά φανερώνεις τη γενικότερη κουλτούρα σου, η οποία δεν ευθυγραμμίζεται με την σύγχρονη αστική δημοκρατία, αλλά ταυτίζεται, μάλλον, με ένα ξεπερασμένο επαρχιωτισμό και συντηρητισμό.

Μα θα μου πεις στον συντηρητικό πολίτη απευθύνεται ο κ. Καραμανλής, συντηρητικά θα πρέπει να συμπεριφέρεται!

Σωστό και λάθος ταυτόχρονα, καθώς το «συντηρητικό υποσυνείδητο» διεγείρεται περισσότερο από τη φήμη παρά από την πληροφορία, όταν αυτή εκφράζεται υπεύθυνα και αξιοπρεπώς.

Από την άλλη, με τη στάση Καραμανλή αγανακτούν και όλοι οι προοδευτικοί πολίτες που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα έργα και την πολιτεία του πρωθυπουργού και αδιαφορούν πλήρως για τις σεξουαλικές προτιμήσεις και επιδόσεις του.

Άρα ο τρόπος που χειρίστηκε την υπόθεση του δεν ικανοποιεί ούτε τους προοδευτικούς, ούτε τους συντηρητικούς. Δεν ικανοποιεί την ελληνική κοινωνία στο σύνολο της. Αντίθετα γίνεται όπλο εκβίασης στα χέρια κάθε αλήτη των ΜΜΕ, των νταβάδων και των πολιτικάντηδων, που βρίσκονται στον ίδιο ή σε διαφορετικό πολιτικό χώρο με τον κ. Καραμανλή.

Ο κ. Καραμανλής έχασε μια μοναδική ευκαιρία να αρθεί πάνω από τις φήμες και τις περιστάσεις και να δώσει ένα ηθικό παράδειγμα, διασφαλίζοντας και σε μεγάλο βαθμό τα προσωπικά του δεδομένα από την αισχρή εκμετάλλευση.

Προτίμησε την ομηρία από την αξιοπρεπή έξοδο από την κρίση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει επί προσωπικού. Και αυτό δεν τον τιμά. Έχασε την ευκαιρία να ενεργοποιήσει όλους εμάς υπέρ του, που αν και αντιτιθέμεθα στην πολιτική του δεν επιθυμούμε ένα όμηρο πρωθυπουργό στα χέρια επιτηδείων αλητών.