«…Είναι σαφές ότι η λεγόμενη ανωνυμία ταράζει τα πράγματα γιατί αυξάνει τον βαθμό ελευθερίας σε επίπεδα μη προσδιορισμένα και ως εκ τούτου επικίνδυνα για το κυρίαρχο σύστημα.
Είναι σα να απορρυθμίζεται ένας ιεραρχημένος χώρος, ο χώρος της δημόσιας έκφρασης και ξαφνικά, μπορούν οι κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο σιωπηλοί και αποκλεισμένοι (ο κόσμος του "λόγου/raison" και του "α-λόγου/déraison" που σε κάποιες περιπτώσεις θα χαρακτηρίζονταν προληπτικά ως τρελοί, αλήτες, εγκληματίες, οι οποιοιδήποτε... να μιλούν και να καλούμαστε κάθε φορά μόνοι να αποφασίσουμε για τον εαυτό μας περί της αξίας των λεγομένων. Δηλαδή, να μάθουμε να "κρίνουμε" με απόλυτη ευθύνη».
Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Η άτυπη και τυπική μορφή ιεραρχήσεων στον δημόσιο χώρο, οι οποίες τελικά διαμορφώνουν το συνολικό πλαίσιο του πολιτισμού και της καθημερινότητας, εντός των οποίων νομιμοποιείται το «είμαι», το «υπάρχω», το «κατέχω», το «μπορώ» και το «πρέπει», καθώς και η σχέση μεταξύ αυτών, με την ανωνυμία χάνουν την τάξη τους.
Οι στερεοτυπικές δομές χάνουν το σύστημα αναφοράς τους και καταλήγουν να αποτελούν ασθενή σημαινόμενα, δίχως την δυνατότητα συμβολής στην αναπαραγωγή των ιεραρχημένων δομών του συστήματος.
Με την «ανωνυμία» διαμορφώνονται οι συνθήκες αναδιοργάνωσης του κοινωνικού χάους σε πιο ορθο-λογική βάση, καθώς έτσι εκλείπουν σε σημαντικό βαθμό οι εξουσιαστικές επιρροές στη δημόσια σφαίρα που προκαλούνται από την ιεραρχημένη δομή του συστήματος.
Στο πλαίσιο της «ανωνυμίας»το έλλογο και το παράλογο δεν ορίζονται αφοριστικά, και δεν ετεροκαθορίζονται, αλλά συνυπάρχουν αρμονικά και αγωνιστικά σε μια διαρκή αλληλόδραση από την οποία συντίθεται τελικά η πραγματικότητα ( ή ορθότερα οι πραγματικότητες).
Εδώ, δεν έχει σημασία ποιος είμαι και από πού κρατάει η σκούφια μου, πόσα διπλώματα έχω και πόσες μετοχές, ποιοι είναι οι πελάτες μου και σε ποιους είμαι εγώ πελάτης, σε ποιο θεό πιστεύω και αν πιστεύω, τι κόμμα είμαι και τι ομάδα, αν είμαι ντόπιος ή ξένος, μαύρος ή άσπρος κλπ, αλλά αποκλειστικά τι λέω, τι κάνω ( πώς ζω) και τι θέλω να κάνω μαζί με τον Άλλον ( Πώς οραματίζομαι το πολιτικό και το κοινωνικό μέλλον).
Αυτό διαμορφώνει με τη σειρά του μια νέα (ουσιαστική) ευθύνη σε αντιδιαστολή – και όχι πάντα σε αντίθεση - με την ευθύνη που επιβάλει ο νόμος και ο εξουσιαστικός κανόνας.
Έτσι όμως η δημόσια σφαίρα διαστέλλεται, δίχως να περιορίζει την ιδιωτική.
Το αντίθετο, μάλλον, συμβαίνει: το ιδιωτικό συμφέρον εναρμονίζεται με το δημόσιο, όχι με όρους κατάκτησης, καταπάτησης, σφετερισμού, υπονόμευσης και αποκλεισμού, αλλά υπό συνθήκες όπου το ένα θα λειτουργεί υπέρ του άλλου.
Η εναρμόνιση, δηλαδή, δεν προκύπτει γραφειοκρατικά, νομοθετικά, διοικητικά και στο πλαίσιο της κυρίαρχης εξουσιαστική ιεραρχίας, αλλά δημοκρατικά και φιλελεύθερα. Ισότιμα και ελεύθερα.
Το δημόσιο δεν είναι ένας «εξωτερικός» προς το άτομο χώρος, αλλά οργανικό μέρος της ελευθερίας του και της ατομικότητας του. Δεν αποτελεί έτσι το «απαγορεύεται», αλλά διασφαλίζει την ελευθερία, απαγορεύοντας στο «απαγορεύεται» να συνθλίψει την προσωπικότητα και τον «κάτω» από το βάρος του «από πάνω» στην κλίμακα της κοινωνικής ιεραρχίας.
Ο ΑΓΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου